‘Bueno, Bueno!’ Amos bleef rond zijn hoofd vliegen en hij begon er een beetje gek van te worden. Het dier wilde dolgraag naar buiten, maar Nishan had er zelf helemaal geen zin in. Hij zat al bijna twee uur met zijn tekenblok op schoot en wilde eigenlijk niet stoppen, enkel omdat het kwikstaartje naar buiten wilde. Het was een vogel, had vleugels, kon dus ook alleen naar buiten..
Hij pakte zijn tas, deed daar zijn tekenspullen in, een flesje water en tot slot deed hij er een klein bakje in, voor het geval dat Amos het ook nog voor elkaar kreeg te zeuren dat hij dorst had.
Hij liep naar de spiegel, waar zijn hoofdband lag, die hij omdeed. Hij keek in de spiegel en grijnsde, waarna hij zijn cape pakte en die omsloeg.
‘Kom op, Amos.’ Het vogeltje begon vrolijk te tjilpen en vloog de kamer uit. Nishan rolde met zijn ogen en liep achter het vrolijke ding aan naar het buiten terrein.

Hij plofte op het grasveld neer en pakte meteen het bakje, die hij vulde met water en iets van zich af zette, waarna hij zijn teken spullen pakte en een leeg blad pakte. Hij keek even om zich heen, opzoek naar iets wat hij kon tekenen. Een glimlach verscheen rond zijn lippen toen Amos op het bakje ging zitten. ‘Blijf zitten, pequeño amigo.’ Amos keek even op, maar begon daarna vrolijk in het bakje te spelen. Nishans glimlach werd breder en hij pakte zijn potlood en begon met tekenen. Tekenen was een van de weinige dingen die hij echt geweldig vond. Het was altijd een uitlaat klep geweest, een uitvlucht, zijn eigen paradijsje. Als zijn grootvader hem weer eens had geslagen of zijn broertje en zusje had bedreigd, was het eerste wat hij deed pen en papier pakken om al zijn woede te uiten op papier, bang dat hij het anders op de man zou doen en dat gevolgen zou hebben. De man was misschien oud, maar hij was slim genoeg om te weten dat het geen zin had om Nishan zelf terug te pakken als die iets geflikt had, nee, zich keren op de jongste twee van het gezin was altijd de tactiek van de oude man geweest. Nishan kon enkel niet zeggen dat hij niet van de man hield.
Toen hij halverwege zijn tekening was, vloog Amos op. Nishan slaakte een zucht. Hij had weleens waar een grove schets gemaakt, maar het was natuurlijk prettiger geweest als het beest was blijven zitten. Terwijl zijn ogen naar het vogeltje gleden, kruiste zijn ogen iemand die duidelijk ook naar het grasveld gekomen was. Hij hield zijn hoofd iets schuin en stond op. Hij had zijn tekenblok nog in zijn handen toen hij naar de onbekende toe liep.
‘Buenos días.’ Hij plofte op de grond neer, puur omdat hij niet staand kon tekenen. Hij dacht er niet over na dat de jongen het misschien niet fijn vond dat hij naast hem kwam zitten. En al dacht hij er wel over, dan moest de jongen maar zeggen dat hij het niet fijn vond, vond Nishan. Hij tekende rustig verder aan de slordige schets die hij had gemaakt, wachtend tot de ander het eerste woord zou doen.

Bueno, Bueno = goed, goed
pequeño amigo = kleine vriend
Buenos días = goedemorgen

Ochtend, een mooi begin van de dag en het moment bij uitstek om lang in je bed te blijven liggen. Spijtig genoeg hadden mijn kamergenoten nogal wat lawaai gemaakt en het was veel te druk geweest daar binnen, dus had ik geen andere keus gehad dan me te wassen en aan te kleden. Het was best lekker buiten, met een ontbijtje in het gras zitten en nietsdoen. Relax, zoals het altijd zou moeten zijn. Jammer dat er mensen bestonden die dat niet vonden en er blijkbaar pret in hadden ochtenden te vergallen met wekkers en school. Mijn twee meest gehate dingen in de wereld.

Oké, nu overdrijf ik misschien toch wel een beetje. Er waren wel meer dingen waar ik de pest aan had, zoals ehm … veel dingen, maar ik kon er nu niet opkomen. Niet dat het belangrijk was. Ik nam een slokje van mijn fruitsap om het laatste restje brood door te spoelen en liet mezelf achterover vallen. Het gras was lekker fris, en zacht ook, perfect voor een uiltje op te knappen. Mijn oogleden vielen dicht toen ik mijn armen onder mijn hoofd vouwde. Zalig gewoon. De stilte, de rust. Het gezang van de vogels, het ritme van de natuur.

Het was alweer een heel eind geleden dat ik me nog zo op mijn gemak had gevoeld buiten, ik kreeg ook niet vaak de kans om te dutten overdag, eigenlijk. Misschien had ik een soort systeem in me dat mensen naar me toe trok als ik het probeerde, het zijnde furieuze leerkrachten of nieuwsgierige leerlingen, vaders die wilden dat je iets nuttigs deed of een broer die met je wou spelen. Maar vandaag niet. Er waren geen leraars buiten en van de weinige studenten die op het veld ronddwaalden waren er vast geen die mij interessant genoeg vonden om te storen. Daar was ik nogal zeker van. Een glimlach spreidde zich over mijn lippen toen de zon haar licht op mij liet neerdalen.

Lang had ik niet kunnen slapen, een minuutje of vijf denk ik. Het kan ook langer geweest zijn, maar het voelde niet zo. Blijkbaar had ik verkeerd gedacht want in mijn halfslapende staat detecteerde mijn brein ritselend gras en het geluid van zachte voetstappen. Een stem wekte me uit mijn sluimeringen, een groet werd geuit, gevolgd door een luide plof en luchtverplaatsing. Ik nam de moeite niet om mijn ogen te openen, maar antwoordde wel. “Yo.” Verder verliet geen woord mijn lippen, er was geen reden voor. Ik had geen reden om hem weg te jagen, het was best dat de jongen zich naast me had gezet. Zolang hij niet zou beginnen te zeveren over een of andere huistaak of zo. Voor de rest mocht hij doen wat hij wilde, mij porren uitgezonderd.

Praten was ook best, zolang hij veel zou zeggen en ik gewoon maar moest antwoorden met ja of nee. Of andere korte zinnen. Ik was niet zo’n prater. Ik luisterde liever, dan hoorde je nog eens wat. Meestal ook zeer interessant, soms ook niet, maar altijd werd er een verhaal verteld. En ik hield van verhalen. Je kon best stellen dat ik bepaalde mensen beter kende dan zij mij. Dat was dan ook niet verwonderlijk, ik had bekend gestaan als luisterend oor, ik was altijd aandachtig voor geruchten. Zo had ik ook dat te weten gekomen…. Ik kon mijn gezichtsuitdrukking voelen versomberen en besloot eens te luisteren naar wat mijn gezelschap aan het doen was.

Krassen met iets of zo? Maar niet zomaar krassen, niet het krassen zoals je naam  in metaal of zo kerven, nee, een ander soort. Hmm, wat maakte nog zulke geluiden? Niets kwam in me op en ik besloot om een steelse blik met een oog op de jongen naast me te werpen. Witte rechthoek op zijn schoot, staafje in zijn hand? Lijnen op het wit? Leek wel alsof hij aan het tekenen was… Kon best kloppen. Dat vond ik best nog wel interessant genoeg om mijn pogingen om in slaap te vallen te staken en rechtop te gaan zitten zodat ik kon zien wat hij precies op het papier gezet had. Ik hoopte maar dat ik het niet was.  

Meestal deed hij dit niet, zomaar ergens gaan zitten. Soms had hij simpelweg een vreemde bui en maakte het hem helemaal niet uit wat hij nou eigenlijk deed.
Toen hij ging zitten bewogen zijn oorbellen kort, zoals ze eigenlijk bij al zijn bewegingen deden. Noëlla had hem honderden keren gevraagd waarom hij oorbellen droeg. Ze begreep maar niet hoe hij die krengen in kon hebben. Het meisje had ze zelf ook gehad, maar toen ze samen met Cain buiten had gespeeld, was een van haar oorlellen uitgescheurd, omdat zijn broertje iets te ruw had gespeeld en aan haar oorbel was blijven haken. Zijn broertje en zusje hadden twee weken ruzie gehad en het had hun vader eeuwen gekost voordat Noëlla weer in de buurt durfde te komen van oorbellen, zelfs als ze ze zelf niet in hoefde. Nishan had een aantal maanden zijn oorbellen uit moeten houden van zijn vader en na een hele discussie had hij de man gelijk gegeven. Hij was immers degene die op de twee moest passen en moest zorgen dat hun grootvader niet teveel flikte als zijn ouders er niet waren. De twee wisten wat er aan de hand was, zijn moeder was er zelf mee opgegroeid, maar ze wisten gewoon niet wat ze ermee moesten doen.
“Yo.” Was alles wat er gezegd werd. Pas toen hij verder ging met tekenen, leek de jongen belangstelling te krijgen voor wat hij aan het doen was. Hij ging rechtop zitten en Nishan keek even op. Hij grijnsde en tekende rustig verder. De kop van Amos had hij ondertussen bijna af. ‘Slechte nacht gehad?’ Door de grijns rond zijn lippen leek het bijna leedvermaak, wat het heel misschien ook wel ergens was. De meeste mensen deden geen poging om te slapen – zo had het eruit gezien althans - op een dag als deze. Het was niet bepaald heel warm..
Hij ging verder met tekenen. Amos kwam op de rand van het blad zitten en tjilpte even, terwijl het vogeltje de jongen in de gaten hield. Nishan tilde zijn vrije hand op en tikte vlak bij de pootjes van Amos, die opvloog en weer ging zitten op zijn schouder.
‘Ik moet eerlijk zijn dat ik dit niet de beste plek vindt om in slaap te vallen.’ De grijns was niet van zijn gezicht af te krijgen. Toen hij een deel van de vleugels af had, legde hij zijn potlood neer en pakte hij het flesje water uit zijn tas. Hij keek de jongen even aan en gooide het flesje weer in de tas toen hij genoeg gedronken had.
‘Nishan is de naam.’ Hij was simpelweg neergeploft en kon niet ontkennen dat hij de jongen een klein beetje aan het uitdagen was, of daar begon hij mee althans, dus was het niet meer dan logisch dat hij de jongen zijn naam alvast gaf. Was wel zo makkelijk.

Flutje, sorry

De jongen keek slechts even op van zijn tekening, een vogel zo bleek, en grijnsde een tikkeltje gemeen. De vraag die uit zijn mond kwam had wel wat trekjes weg van een door leedvermaak belichtte zin, maar dat deerde mij niet zo. Hij mocht best lachen als hij daar zin in had, zolang hij niet over de schreef ging kon hij lachen zoveel hij wilde. Ik was niet zo gemakkelijk uit mijn tent te lokken, wat de vaak knorrige uitdrukking op mijn gezicht ook mocht beweren. In feite was ik best wel verdraagzaam, rustig ook. Er was heel wat meer voor nodig om me uit de neutrale en ongeïnteresseerde rol te krijgen, ik liet me door niet veel deren.

Het was dus niet verwonderlijk dat ik gewoon mijn schouders ophaalde en een eerlijk antwoord gaf op zijn vraag. Ik had hem ook kunnen negeren en verder van de rust kunnen gaan genieten toen mijn curiositeit verzadigt was, maar dat deed ik niet. Mensen waren best fascinerend, hun reacties vooral. En de expressie die zich aftekende op hun gezichten, goed voor uren aan observatiewerk. Plezant, echt plezant. Gek genoeg leerde ik niets over het lezen van gezichten als ik hen bestudeerde, echter wel hun reacties op bepaalde dingen, maar meestal vergat ik die. ”Slechte nacht? Nee. Slechte ochtend wel. ’t Is te zeggen, te vroeg opgestaan.”

Een vogeltje kwam onbevreesd op de rand van de jongen zijn blad zitten, zijn kopje in mijn richting draaiend. Staarde hij naar mij? Of was het een zij? Ik had geen idee hoe je het verschil zag bij vogels, ik hield het dus maar bij ‘hij’. Nu ik de tekening, schets eigenlijk, en het vogeltje tezamen op het blad zag moest ik toegeven dat hoewel het merendeel van de lijnen nogal ruw waren, het was dan ook een schets, de gelijkenis treffend was. Dus die gast gebruikte dit schijnbaar tamme vogelbeest als model? Kon niet gemakkelijk zijn, hij bewoog veel te veel. Als ik daar met het potlood in de hand gezeten had zou ik het al lang opgegeven hebben. Maar ja, ik was dan ook niet zo goed in tekenen. Boetseren was meer mijn ding.

Inmiddels had de vogel zijn plaatsje op het blad voor eentje op de jongen z’n schouder ingeruild en tjilpte vrolijk. Huh, dus ze kenden elkaar… Had ik moeten zien aankomen, niet iedere tamme vogel gaat zomaar op een tekenblok zitten. Een nieuwe vraag werd naar mijn oren geslingerd, opnieuw gesteld met die grijs op zijn gezicht geplakt. Ik kreeg zo’n beetje het gevoel dat ik uitgedaagd werd en liet een smal lachje mijn lippen sieren. We zouden zien wie het het langst kon volhouden, hij met zijn opmerkingen of mijn zenuwen. Ik zette mijn geld in op de tweede optie.

“Elke plek is goed om in slaap te vallen,” antwoordde ik schouderophalend. “Behalve plekken waar dat je dood kan betekenen. De bodem van een meer bijvoorbeeld, of op de rand van een afgrond, of tijdens een gevecht…” voegde ik er aan toe, “Maar behalve die zijn de ‘veilige’ plekken zeer geschikt voor te dutten.” Ik liet mijn schouders nog maar eens op en neer gaan. Ik deed dat nogal vaak, had ik onlangs opgemerkt. De jongen had intussen wat gedronken en stelde zichzelf voor. Nishan … nee, die naam had ik nog niet eerder gehoord.

Onmiddellijk reageerde ik op zijn introductie. “Sepulcrus. Aangenaam.” Puur uit beleefdheid voegde ik er niet ‘denk ik’ aan toe. Mensen namen me dat nogal kwalijk als ik dat deed. Kon ik nu weten of ik ze aardig vond of niet vanaf de eerste ontmoeting? Ik kon niet in de toekomst kijken. Het zicht van de jongen die wat water naar binnen slokte, niet zo lang geleden, had me ook wel dorstig gemaakt. Ik strekte een arm uit om mijn sapje te nemen en nam ook een slok. Ik spaarde nog wat voor later. Moest ik nu nog wat zeggen om de conversatie op gang te houden? Ik besloot van niet. Straks misschien, als de stilte pijnlijk werd en Nishan, die me nogal praatgraag leek, niets meer wist te vertellen. Zwijgzaam bleef ik hem dus maar op de vingers kijken terwijl hij zijn schets verfijnde.

”Slechte nacht? Nee. Slechte ochtend wel. ’t Is te zeggen, te vroeg opgestaan.” Was het antwoord dat de jongen hem gaf op zijn vraag. Nishan keek even op en grinnikte. Te vroeg opstaan bestond in zijn ogen niet. Enkel als je je bed uit gesleurd was, was het mogelijk te vroeg op te staan. In elk ander geval was het je eigen fout. Je kon je altijd nog een keer omdraaien en proberen te slapen.
‘En enkel als je te vroeg opstaat, is je hele ochtend meteen verpest?’ Hij trok zijn wenkbrauwen op en knikte even, voordat hij verder ging met zijn tekening. Hij kon die logica niet helemaal vinden, maar dat lag waarschijnlijk aan hem.
Amos kwam een kijkje nemen en nam de jongen in zich op. Het was maar een vogeltje, maar het beestje was veel te nieuwsgierig en had soms een iets te grote mond. Toen hij genoeg had van het dier op zijn tekenblok, tikte hij met zijn vrije hand vlak bij de pootjes van het vogeltje, dat opvloog en op zijn schouder ging zitten. Hij was allang blij dat het ding niet voor zijn hoofd had gekozen. Dat was een maar al te geliefde plek voor de vogel.
“Elke plek is goed om in slaap te vallen,” Antwoorde de jongen schouderophalend. “Behalve plekken waar dat je dood kan betekenen. De bodem van een meer bijvoorbeeld, of op de rand van een afgrond, of tijdens een gevecht…” Nishan begon langzamer te tekenen. “Maar behalve die zijn de ‘veilige’ plekken zeer geschikt voor te dutten.” Hij schudde zijn hoofd en ging weer rustig verder. ‘Veilig, hm?’ In de jaren die hij geleefd had, had hij een ding geleerd. Niks kon je veilig noemen tot het moment dat je er weg liep zonder krassen. Of het een wijze les was of een ongelukkige kennis, wist hij niet precies. ‘Dus op het moment dat je niet dood kan gaan, is het veilig?’ Een lach ontsnapte aan zijn mond en hij keek weer op. ‘Maar wie zegt dat je op die veilige plekken van jou, niet ook dood kan gaan?’ Zijn goudkleurige ogen twinkelde even en hij richtte zich weer op zijn tekenblok.
Hij besloot zichzelf maar voor te stellen, dat was het minste dat hij kon doen, niet? “Sepulcrus. Aangenaam.” Reageerde de jongen op hem. Nishan knikte. ‘Insgelijks, chico.’ Het was zijn mond ontglipt, voor hij het echt door had gehad. Zijn vader had hem dikwijls de bekende “haal het niet in je hoofd om iets te zeggen” blik gegeven als ze ergens op bezoek waren. Zijn vader was een van de weinige die in staat was zijn zoon de mond te snoeren voordat die iets ontzettend stoms kon doen. De meeste andere waren al te laat op het moment dat ze het door kregen.
Sepulcrus nam een slok van zijn sap en Nishan legde zijn potlood neer. Hij was nog niet helemaal klaar, maar hij liet zichzelf te veel afleiden door de jongen. Hij keek Sepulcrus met een emotieloze blik aan, al twinkelde ergens in zijn ogen iets van een stille vraag.
‘Is er nooit iemand geweest die je verteld heeft dat het verdomde irritant kan zijn als iemand op je vingers kijkt?’ Zijn moeder had het niet bij vertellen gelaten. Ze had het werkelijk in hem moeten stampen. Hij was altijd koppig geweest en dat leek  hij ook nooit af te leren.

Terwijl hij verder tekende, dacht ik na over wat hij gezegd had. Hij had wel een punt, die Nishan, ik weet niet waarom, maar nu ik eraan dacht vond ik het vroege opstaan niet zo erg meer. Hoewel ik moe was en me niet zo super voelde, had ik er niet zo’n probleem meer mee. Maar, dacht ik droogjes, dat zou morgenochtend wel weer veranderen. Ik had geen idee waarom dat gebeurde. Zelfs als ik mezelf de dag ervoor ervan wist te overtuigen dat opstaan niet het einde van de wereld was, zou ik de volgende morgen mezelf knorrig uit bed hijsen met mijn gedachten nog onder de wol.

En dan dat veilige plaatsen gedoe. Daar had hij me ook mee beet. Het was inderdaad niet zo omdat je niet direct een manier zag waardoor je zou sterven, dat het veilig was. Je kon je ook verwonden en gewoon door stom toeval op je hoofd vallen of een hartinfarct krijgen of zo…. Eigenlijk was geen enkele plaats veilig. Tja, van de dood kon je nu eenmaal niet vluchten, maar als je dan zou beginnen denken aan alle mogelijke ongevallen die zouden kunnen gebeuren… je zou voor minder paranoïde worden. Ik schudde mijn hoofd met gesloten ogen, mijn haar wiegde zachtjes heen en weer.

Toen ik ze weer open deed zag ik Nishan naar me staren, zijn gezicht anders dan enkele momenten geleden. Ik haalde een wenkbrauw op ter vervanging van een vraag. Sommige vragen hoefden niet gesteld te worden, met lichaamstaal bereikte je al heel wat, en de boodschap was ook nu weer overgekomen, merkte ik, toen de jonge tekenaar zijn mond open deed. “Is er nooit iemand geweest die je verteld heeft dat het verdomde irritant kan zijn als iemand op je vingers kijkt?” zei de vogelfluisteraar.

Ik knipperde ietwat verbaast met mijn oogleden, maar herstelde me snel genoeg. Wow, van iemand die het hart op de tong heeft gesproken! Zoals vaak nam ik dit als een letterlijke vraag op, in plaats van een retorische. Ik weet nog steeds niet waarom ik dat doe. Misschien door mijn zwakheid in het socialiseren, of misschien door de taal, maar vaak had ik het niet door. Hoewel, de intonatie was toch een weggever… misschien was het gewoon mijn manier om wraak te nemen op mensen die zo’n vragen stellen. Meestal vonden zij dat nogal irritant als hun poging niet leek te werken. Het zou best kunnen dat ik dat soort vragen niet zo plezant vond als ik dacht. Tja, wat doe je eraan?

Ik krabde even in mijn haar en gaf toen antwoord, een eerlijk antwoord. Voor zover ik me kan herinneren was dat toch zo… “Nee, maar nu dus wel.” Het was echter mijn schuld niet dat hij zich bekeken voelde, hij was naast mij komen liggen, en niet andersom. Zou ik het zeggen? Of niet? Nee, toch maar niet. Dat was nu een van die dingen waar ik niet moeilijk over ging doen, het was de moeite niet waard. Moest hij me nu valselijk beschuldigd hebben van moord of zo, ja dan ging ik op mijn strepen staan. Maar nu? Nah, nergens voor nodig.

“Mij best” bromde ik terwijl ik me op mijn zij draaide, mijn rug naar hem gekeerd en mijn hoofd op het gras. “Ik ga slapen.” Ik sloot mijn ogen opnieuw, het licht van de zon drong echter door mijn oogleden door en in plaats van zwart zag ik rood. De binnenkant van mijn oogleden? Ik draaide me nog wat verder, zodat mijn gezicht in de schaduw van mijn schouder lag. Rare jongen, ik had het gevoel alsof ik net iemand met stemmingswisselingen had ontmoet, de ene keer dichtjes provocerend en het volgende moment geïrriteerd. Ik zou eens zo moeten doen, het zou wat worden! Dat zat er echter niet aan te komen, nu niet en nooit niet. Want ik was de kalmte zelve, tuurlijk kon ik geïrriteerd geraken, maar bleef kalm, altijd. Zenuwen van staal. Je had een serieuze vlammenwerper van een lasapparaat nodig om die te doen springen. Dat zou Nishan dus niet lukken. Nu nog niet, in elk geval. Ik moest wel toegeven dat hij interessant was, met zijn oorbellen en hoofdband, zijn brutale spreekgedrag. Iemand met het hart op de tong blijkbaar, mijn favoriete soort mensen. Die logen tenminste niet zo snel, gewoonweg omdat dat nogal moeilijk was voor hen. Toen bedacht ik iets, als hij niet wilde dat mensen hem op de vingers keken, waarom the hell was hij dan naast mij komen zitten? Ik besloot het te vragen. "Dus" sprak ik plots, mijn ogen alweer gesloten en mijn armen als kussen gebruikend terwijl ik op mijn rug lag "is er een reden waarom je naast mij bent komen zitten? Of had je gewoon zin om me nieuwsgierig te maken naar wat je aan het doen bent en dan af te blaffen?" Er lag geen verholen beschuldiging in die woorden, het was een vraag als een ander en op een neutrale toon gezegd. Een aanval was het zeker niet.

“Nee, maar nu dus wel.” Hoe verassend? Het was eigenlijk niet echt logisch geweest als de jongen hem een ander antwoord had gegeven. Of hij moest alle dingen die hij ooit had geleerd in de wind geslagen hebben.
“Mij best” Bromde de jongen terwijl hij zich op zijn zij draaide. Nishan fronste en draaide zich langzaam naar de jongen toe. “Ik ga slapen.” Hij kon er niks aan doen dat er een korte lach uit zijn mond ontsnapte. God, wat deed deze jongen hem denken aan Cain. Elke keer als zijn broertje niet tevreden was met een antwoord dat zijn broer hem gaf, draaide hij zich mokkende om en negeerde hij Nishan voor zolang als hij het vol hield. Vaak was dat niet zo lang, maar er was een enkele keer dat Cain ontzettend koppig was. Zo had de jongen een keer twee weken lang zijn mond gehouden tegen zijn grote broer en had pas weer wat gezegd toen hij achterna gezeten werd door een straat hond.
Hij moest toegeven dat hij zijn broertje en zusje miste. Net als zijn ouders. Er was wel iets wat hij absoluut niet miste. Zijn grootvader. Hij kon die man missen als kiespijn. Het enige probleem was dat hij zich nu zorgen maakte om zijn broertje en zusje. Als hij niet thuis was, zou de man op die twee afgaan en hij wist dat de twee niks zouden zeggen tegen hun ouders, bang dat die ook nog boos zouden worden.
‘Ik wist niet dat je het zo snel op zou geven.’ Zei hij zacht, terwijl hij zijn hand uitstak naar Amos en met twee vingers over het kopje van het diertje ging.
"Dus" Zei Sepulcrus ineens. Nishan keek de jongen zijdelings aan. "is er een reden waarom je naast mij bent komen zitten? Of had je gewoon zin om me nieuwsgierig te maken naar wat je aan het doen bent en dan af te blaffen?" Nishan sloot zijn ogen en glimlachte. ‘Ik wees je er alleen op dat je me op mijn vingers keek. Ik blafte je niet af, geloof me.’ Hij opende zijn ogen en ging iets verzitten. ‘Er is geen reden waarom ik naast je ben komt zitten. Ik zag je en ben gewoon naast je komen zitten. Je moet iets doen om nieuwe mensen te ontmoeten, niet?’ Amos tjilpte vrolijk en vloog op. Nishan keek de kwikstaart na, terwijl hij wegvloog. Hij hoopte dat het diertje niet te lang weg zou blijven, want anders was hij er bijna zeker van dat hij de komende uren zijn slaapkamer deur open zou moeten houden..
‘En als je zo nieuwsgierig bent, had je ook kunnen vragen wat ik aan het doen was.’ Hij keek de jongen met een veelbetekenende blik aan. Vragen kon altijd, meestal kreeg je ook nog een antwoord ook. Hoe de jongen het dit keer had gedaan, was iets te geweest en had natuurlijk een reactie opgeroepen.