Toen Hayden het klaslokaal binnen kwam lopen waren er al enkele leerlingen aanwezig, de helft van de klas moest echter nog komen. Dat gaf haar mooi de tijd om nog wat te eten, aangezien ze geen tijd had voor het ontbijt vandaag. Eigenlijk was ze net op tijd, maar de leerkracht leek daarover geen problemen te maken. De leerlingen die nog moesten komen hadden daar dan weer geluk mee. Uit haar tas pakte ze een muffin die ze snel mee had genomen van de cafetaria. Haar blik ging even oplettend naar de leerkracht en terug naar de muffin. Eigenlijk mocht je niet eten in de klaslokalen, hopelijk zou de leerkracht ook hierover geen problemen maken. Ze nam een hap uit de muffin en keek nog eens naar de leerkracht, die het gewoon negeerde. Iets waardoor Hayden op gemak haar muffin verder opat. Dat ze nu een kleinere dosis van haar pillen nam had weldegelijk positieve effecten. Zo was ze minder bang voor confrontaties, en kon ze makkelijker met mensen praten. Dat laatste vooral als de ander op haar afkwam. Anders ging het nog wel eens best moeizaam, maar het was een begin. Als ze met deze dosis geen uitvallen zou hebben kon ze weer een kleinere dosis nemen. Ze hoopte ooit weer de oude te zijn, zonder medicijnen die haar nerveus en twijfelachtig maakten, maar ook zonder woedeaanvallen die haar belemmerden in het maken van vrienden en het behouden van die relaties. Ach, ooit zou het haar vast lukken.

Terwijl Hayden haar muffin opat kwam de rest van de klas rustig binnen, de leerkracht bekeek zijn papieren nog eens en toen de hele klas eenmaal aanwezig was schraapte hij zijn keel. “Pardon,” Was het eerste wat hij zei. Alsof hij zich excuseerde dat hij al de gesprekken die bezig waren verstoorde. Het was echter een uiterst rustige manier om de aandacht te trekken, en het lukte. Want zijn stem had een bepaalde toon erin die het hem deed. “De les van vandaag gaat bestaan uit allerlei opdrachten. Jullie gaan deze opdrachten in groepjes van twee uitvoeren.” Fijn, groepjes, niet dus. Ze had er een hekel aan als je in groepjes moest werken en zeker als je zelf mocht kiezen. Ze wist nooit met wie ze in het groepje moest en dus was het meestal maar afwachten tot je uiteindelijk heel akward als laatste overbleef met iemand anders, of als enige en je jezelf bij ene groepje moest voegen. “Bij de opdrachten moeten jullie gebruik maken van jullie magie. Ik heb al groepjes gemaakt en daarbij passende opdrachten gemaakt. Geen gezeur over degene waarmee je samenwerkt. Weet je je groepje, dan pak je je blad en mag je het klaslokaal verlaten voor de opdrachten, vergeet niet, alleen voor de opdrachten!” Hij pakte een blad rechts van hem en begon met het voorlezen van de groepjes. Links van haar waren twee meisjes uiterst blij dat ze samen een groepje vormde, meteen daarna kwam er echter hevig gezucht van de andere kant. “Sasha Nikolaevich en Hayden Jones, opdrachtenblad nummer 8.” Zonder af te wachten liep Hayden naar voren om het opdrachtenblad te pakken, waarna ze even rondkeek met wie ze gepaard was. Ze schonk de jongen die op haar af kwam lopen een vriendelijke glimlach waarna ze het opdrachtenblad tussen hen in hield. ‘Opdracht 1:’ stond er in een simpel, maar duidelijk geschrift. ‘Laat een simpele bloem groeien, met 2 bladeren, die 2 centimeter van elkaar af staan en breng de schaduw hiervan tot leven. De schaduw vang je in een potje als bewijs en je steekt de bloem erbij.’ Hayden knikte naar zichzelf. Een plantje kon ze wel laten groeien, met gemak. De bladeren aan de stengel juist laten groeien zou wat meer concentratie vereisen, maar echt moeilijk zou het niet zijn. “Ehh.. zullen we dan laar gaan?” Vroeg ze, een beetje twijfelend, terughoudend. De medicijnen hadden dus nog steeds redelijk wat effect op haar. Hopelijk was Sasha een redelijk aardige jongen, anders zou dit nog lastig worden voor haar. Ach ja, ze zou het wel zien. Ze liep het lokaal uit, keek nog eens om zodat ze zeker was dat Sasha meeliep, en liep toen snel naar het grasveld. De meeste opdrachten waren buiten te doen, en de eerste opdracht konden ze hier al meteen uitvoeren.

(Kay, ik wist dus echt niet wat voor opdracht het moest worden, dus ehh, ja, niet de beste opdracht, xD)

De koude buitenlicht begroette Hayden toen ze bijna bij de deur was en eenmaal buiten zorgde de warme lucht van haar adem voor kringetjes in de lucht. Ze trok haar jas nog wat verder dicht en stak haar handen in haar jaszakken. Ze kon de jongen, Sasha genaamd, nog niet helemaal inschatten, maar dat zou wel komen.
Het grasveld was hier en daar bekleed met een kleine deken van sneeuw, maar op de meeste plekken was het al grotendeels weg. Voetstappen hadden de sneeuw naar beneden gedrukt of mensen hadden de sneeuw bij elkaar geschraapt om ze naar andere mensen te gooien. Ze had het vroeger altijd wel leuk gevonden, sneeuwgevechten, maar nu ontweek ze het liever. Er waren teveel mensen die te hard konden gooien met sneeuwballen, soms zelfs ballen gemaakt van een mengeling van sneeuw en ijs. Die konden best hard aankomen, en je kon haar misschien een zeurpiet noemen, maar ze ontweek pijnlijke dingen het liefst. De jongen liet zich neerploffen in het gras, zijn blik op de lucht gericht. Geen direct oogcontact, gelukkig. Hayden ging op haar knieën naast de jongen zitten en volgde zijn blik naar de lucht. Een zonnetje scheen af en toe tussen de wolken door en reflecteerde fel tegen de witte sneeuw. Hayden knikte als antwoord, er geen rekening mee houdend dat hij het niet zag. “Oh, eh, ja.” Zei ze uiteindelijk gehaast toen ze het doorhad. “En eh, jij moet dan een dark magician zijn? Niet?” Haar handen had ze samen in haar schoot gevouwen en zonder dat ze het doorhad schraapte ze haar nagels over de palm van haar linkerhand. Het bezig zijn met iets hielp haar een beetje van de nervositeit af. “Oh, dan zouden dit inderdaad makkelijke opdrachten voor je moeten zijn,” Zei ze tot haar eigen verbazing zonder onderbrekingen. “Een plantje laten groeien is vrijwel een ehh, basis oefening, dus dat lukt wel.” Een glimlach verscheen op haar gezicht, deze keer vrijwel automatisch omdat de jongen toch wel vrij aardig leek. Dat maakte de opdracht een stuk makkelijker voor haar.

“Ja.. ik eh, zal wel beginnen met het plantje zeker?” Zei ze, onbewust toch een beetje om bevestiging vragend. Ze schoof wat sneeuw weg, wat het makkelijker zou maken om het plantje te laten groeien en concentreerde zich op de grond voor haar. Het plantje groeide traag, ongeveer een centimeter per twee seconden. Ze kon het veel sneller, maar dit was uiteindelijk makkelijker als ze de bladeren moest laten groeien. Ze bewoog één vinger zachtjes naar rechts, zodat er een blad begon te groeien en telde in haar hoofd vier seconden. Hierna deed ze weer hetzelfde maar dan naar links. Nu het tweede blad aan het groeien was voerde ze het tempo een beetje op. De bloem groeide in een sneltempo verder. Zijn blaadjes kregen een blauwe kleur, ongeveer de kleur van haar ogen, maar dat ging onbewust altijd zo. Als ze er bij nadacht kon ze de blaadjes echter wel een andere kleur geven. Ze checkte de bloem nogmaals en kwam tot de conclusie dat het goed was.  Ze schoof wat aan de kant, waardoor ze niet meer voor de bloem zat en Sasha hem nu ook kon zien. Ze maakte een klein knikkend gebaar richting de bloem. “Ga je gang.” Zei ze. Ze gaf hem genoeg ruimte zodat hij rustig tewerk kon gaan, maar toch bleef ze het allemaal in de gaten houden. Duidelijk geïnteresseerd in hoe hij de schaduw tot leven zou brengen.

Hayden schreef:

De bloem laten groeien was makkelijk en snel gedaan, het was namelijk ook één van de eerste dingen waarmee je ging uitproberen. In het begin kreeg ze er enkel een steeltje uitgegroeid, met de nodige moeite ook nog. Nu kon ze het echter stukken beter en was dit bloempje kinderspel voor haar. Zeker als je zag wat voor bloemen ze soms de grond uit liet schieten. Toen ze klaar was had ze de nodige ruimte voor hem gemaakt, maar ze was zodanig nieuwsgierig dat ze het allemaal wel goed bleef bekijken. Met een simpele beweging van zijn hand groeiden er een soort tentakels aan de bloem die zich vast leken te grijpen aan de bloem. Het laatste wat ze ervan zag was het blauw van één van de blaadjes, maar dat verdween ook al snel, waardoor een laagje van duisternis de bloem bekleedde. Het was.. fascinerend, maar toch een tikkeltje beangstigend. Hoe het zich vast kon grijpen aan iets en het kon laten lijken alsof het verdwenen was. Alsof iets zomaar, poef, weg kon zijn. Dat was eng.. redelijk eng. De bloem werd echter alweer vrij snel losgelaten en daar was ‘ie dan, de levende schaduw. Het zag er zo makkelijk uit, maar Hayden zou het niet lukken. Dit is het meest levendige dat ik de schaduw kan krijgen zonder er mensen mee aan te vallen of dingen te grijpen.” Hayden knikte, keek nog enkele seconden naar de schaduw en richtte zich naar Sasha toe. Ze zag hoe hij een slok uit een flask nam. Het was geen simpel ding, nou ja, de vorm was niet speciaal, maar de rest wel. Het materiaal glom in het licht en deed haar denken aan echt zilver, daarbij stond er ook nog een wolenkop op de flask. Het zag er prachtig uit, maar het feit dat hij zonet uit die flask had gedronken alsof het iets als water was stond haar niet aan.. Ach ja, het waren niet haar zaken.

De schaduw belande in het potje en Hay liet met magie de wortels rutig loskomen, veel makkelijker dan in de aarde wroeten, en trok het plantje met gemak de grond uit. Eigenlijk vond ze het zonde om de plant weg te halen, maar het moest voor de opdracht. Hayden stopte het plantje bij de schaduw in het potje en stopte het in haar tas. “Chert, ik heb honger maar ben mijn eten vergeten.” De zin erna sprak hij in een vreemde taal, onverstaanbaar voor Hayden. Meteen begon ze in haar tas te zoeken, waar ze uiteindelijk een chocolademuffin uithaalde en deze met een vriendelijke glimlach aan Sasha overhandigde. “Ehm.. lus je deze? Het is chocola.” vroeg ze, doelend op de stukjes die hier en daar te zien waren. Hayden had er twee meegenomen uit de cafeteria, één die ze net had opgegeten en één voor ‘s middags, maar ze kon straks best even terug gaan om er nog één te halen. “Wat is de volgende opdracht trouwens?” Vroeg ze, naar het blad zoekend.

Vertaling:

Vertaling2:

Ze had hem de muffin aangeboden, een normale actie in haar ogen. Hij had honger, zij had een muffing die ze nu toch niet opat. Eén plus één is twee, zo simpel was het voor haar. Net zoals de glimlach die met haar lippen speelde. Je kon erg vee dingen betwijfelen als het ging om wat goed en slecht was, maar een aardige glimlach en hier en daar wat delen met een ander was voor Hayden niks anders dan goed. Niet dat het enkel acties waren uit vriendelijkheid voor de ander, nee, helemaal niet. Het hielp haar ook met zichzelf. Het gevoel dat ze iets goed had gedaan was voor Hayden altijd een heerlijk gevoel. Alsof ze elke keer een klein stickertje over heer fouten kon plakken, totdat je ze niet meer zag.
De glimlach vertrok echter in een twijfelend streepje toen hij de muffin niet aanpakte. Misschien haatte hij muffins, of vond hij het irritant dat iemand hem wat aanbood. Wat als hij zo onafhankelijk was dat hij een klein, vriendelijk gebaar als dit niet wou accepteren? “V.. Vy na samoem dele angel” Deze woorden, gesproken in een onbekende taal, maar met een toon die haar twijfels wegnam, brachten de glimlach terug op haar gezicht. “Oh, nee, je mag hem gerust helemaal hebben hoor.” zei ze terwijl ze haar hand opstak als een nee-gebaar.

Sasha was… erg anders dan ze eerst van hem had verwacht. Hij leek een stuk onzekerder, iets wat haar een beetje aan zichzelf deed denken. Een weekje terug stotterde ze nog bij alles wat ze zei en was ze bloednerveus bij alles wat ze deed. Het kwam voornamelijk door haar medicijnen. Kalmeringsmiddelen, iets waar ze niet echt trots op was, dus nu wou ze zichzelf bewijzen dat ze het ook met een verminderde dosis kon doen. Tot nu toe ging het vrij goed, eigenlijk zag ze alleen maar voordelen. Ze stotterde wel eens wat, maar al stukken minder. Hoewel ze niet zeker wist hoe ze zich zou gedragen als er zich een confrontatie zou voordoen. Hopelijk zou ze genoeg zelfbeheersing hebben op zulke momenten. Anders was het toch beter dat ze weer ene grotere dosis ging nemen.
Terwijl Hayden haar hele tas aan het doorzoeken was, had het blaadje blijkbaar de hele tijd naast hun gelegen. “Opdracht 2:…” Een beetje beschaamde dat ze het net doorhad  gehad keek Hayden op. Sasha las de opdracht voor, ook niet zo lastig. Zeker niet als het boompje maar één meter hoog moest zijn. De vele takken laten groeien zou wat moeilijker kunnen zijn, aangezien dat meer concentratie vereiste dan een boom recht in de hoogte te laten groeien. “Dat moet wel lukken.” Zei Hayden, waarna ze eraan begon. Een boom met een doorsnede van ongeveer 15 centimeter groeide uit de grond, uitte in enkele dikke takken, waarna er steeds dunnere takken aan kwamen. Toen de boom genoeg takken en onderverdelingen had, stopte ze het groeiproces. "Dus, Sasha, heb je.. hobbies of zoiets?" Vroeg ze, terwijl ze met een simpele beweging van haar hand nog wat mos liet groeien. Groen en vol leven klampte het zich vast aan de boom en volgde het Hayden's instructies, zodat het als een levendige versiering voor de boom werkte. “Zo, daar moeten wel genoeg bladeren aan kunnen.”