De lucht die over haar wangen streek was koud, maar niet snijdend koud. Zo leek de herfst altijd voor haar, de afsluiting van een jaar, zoals de ouderdom een afsluiting was van het leven. Er werd ruimte gemaakt voor iets nieuws, iets jongs. Ze ademde eens diep in en merkte toen de kleine aanpassing in de ruimte op. Iemand stond achter haar, ze voelde elke trilling van het lichaam, elke zenuwschok die het brein maakte, elke golf die de aura creëerde. "Bang." Het was een jongen. "Ik ben niet bang voor iemand die met haar gezicht uit het raam staat" Ze draaide zich om en lachte. "Shia Leif" Ze stapte van het raam weg, in de richting waar het geluid vandaan kwam. Een waas werd duidelijker naarmate ze hem naderde, ze begon kleuren te onderscheiden die kolkte, haar een verhaal vertelde. "Maar de achternaam mag je gerust weglaten. Wat is jouw naam?"
Orde. Dat was het woord wat ze hoorde. Niet zoals zijn stembanden het deden, maar zijn gehele energie ademde dit woord. 'Osha Willow.' Ze bleef staan op wat ze vermoede ongeveer een meter afstand van hem was en liet haar stok voor haar lichaam rusten. 'Excuses, mensen vinden mijn aanwezigheid soms...intimiderend. Ik probeer het maar meteen goed te doen de laatste tijd.' Ze bestudeerde de vormen in het waas voor zich. Zijn energie trok zich terug, kennelijk gaf hij zichzelf niet graag prijs.

Hij was tot stilstand gekomen op een meter of drie afstand achter het meisje. Jammer genoeg leek zijn plan om aan haar te ontkomen dus niet te gaan lukken, want ze had haar mond al geopend om tegen hem te spreken. 'Ik weet dat je achter me staat, wees maar niet bang. 'Ik weet dat je achter me staat, wees maar niet bang. Wat is je naam?' had ze gevraagd, waarop Shia even inwendig zuchtte. Nee, hij kon niet ontsnappen aan dit meisje. "Bang." Hij hield gelach in - wat niet zwaar moeilijk was vermits het huilen hem altijd nader stond dan het lachen, en zelfs huilen deed hij niet omdat hij in een blije bui was. Het was dan wel weer wat je onder blij zag. Emotieloos doen, dat was blij voor hem. "Ik ben niet bang voor iemand die met haar gezicht uit het raam staat", zei hij. Er klonk gelach van het meisje met de hoogblonde haren. Ze draaide zich van het raam weg, naar hem toe. Ze had wel mooie ogen, moest hij zeggen, wou hij haar ook zeggen, maar dat deed hij niet. Nooit zou hij dat doen. Je zag wel dat ze blind was, maar dat nam niet weg dat ze wel mooie ogen had. Niet alleen de kleur, ook de vorm van haar ogen, haar wimpers, hoe haar ogen er uit zagen toen ze lachtte. Dat was allemaal mooi, maar dat zou Shia nooit aan zichzelf bekennen, laat staan aan haar. Plus, het zou sowieso raar zijn als je dat uit het niets zou zeggen. "Shia Leif", sprak de jongeman toen, toen zijn gedachten gestopt waren met doorgaan over haar ogen. "Maar de achternaam mag je gerust weglaten. Wat is jouw naam?" Ze was ondertussen ook al weg gestapt van het raam, zijn richting uit. 'Osha Willow.' Hij vroeg zich af hoe ze wist waar ze heen moest en waar ze moest stoppen, maar gek genoeg durfde hij dat niet. Hij had geen probleem met kwetsende opmerkingen geven, maar toch durfde hij niet. Het zou er misschien een beetje over zijn, een beetje gemeen zijn. Té gemeen. En hij vond haar interessant, door het feit dat ze een stok bij zich had, door het feit dat ze gevoeld of gehoord had dat hij achter haar stond. Door haar ogen. Ze stond nu op een meter aftstand van hem, een aannemelijke afstand, vond hij. Misschien nét iets te dicht voor zijn doen, maar ze mocht, ze mocht zijn persoonlijke ruimte betreden, al waren het waarschijnlijk alleen haar tenen die zijn persoonlijke ruimte verstoorden. Hij liet zijn ogen van boven naar onder over haan heen glijden, ongegeneerd, ze zag het toch niet. Misschien voelde ze het we, maar dat was minder erg, vond Shia. 'Excuses, mensen vinden mijn aanwezigheid soms...intimiderend. Ik probeer het maar meteen goed te doen de laatste tijd.' Hij fronste licht, nam haar nog eens in zich op, haar blonde, haast witte haren, haar groenblauwige ogen, de vorm van haar wenkbrauwen, de manier waarop haar lokken vielen, weer die ogen. 'Eyes like a car crash, I know I shouldn't look but I can't turn away'. Dat paste wel, vond hij. Ze waren gewoon zo intrigerend, haar ogen. Hij verbood zijn brein om nog verder na te denken, en hij sloot zijn eigen ogen. De duisternis die er nu was doordat zijn oogleden over zijn oogbollen zaten, hield niet lang aan, want het licht dat dor het raam naar binnen viel deed hem de adertjes van zijn oogleden zien, die door een duistere, toch roosoranje waas, figuurtjes lieten zien. Samen met de stofjes op zijn oogbol, natuurlijk. Een mooi patroon, een spel voor zijn ogen, licht, duisternis, niets en alles tegenlijk. Leven. Hij kneep even met zijn ogen, zichzelf bestraffend, doordat hij weer na begon te denken in plaats van antwoord te geven. Toen hij zeker was dat er minstens twee minuten voorbij gegaan waren sinds dat Osha gesproken had over hoe sommigen haar intimiderend vonden. Toen opende hij zijn mond. "Ik vind je aanwezigheid niet zozeer intimiderend. Je lijkt me..." zei hij, en hield hij toen op. Hij stak het puntje van zijn tong tussen zijn lippen en dacht even na (nog steeds met gesloten ogen) voor hij zijn tong weer zijn mond in had gestopt en zijn zin vervolgde: "Wel interessant." Het was al redelijk speciaal dat Shia zo een compliment gaf zonder er wat grof aan toe te voegen, dus hij hoopte ook dat ze het compliment mooi in haar hart en geheugen zou griffen want zo iets zou ze de eerstkomende twee decenia niet meer uit zijn mond horen komen -- waarschijnlijk, we reken er nu geen uitzonderingen of plottwist bij, want je wist maar nooit, zelfs niet bij Shia. Hij besefte dat het een vreselijk raar zicht moest zijn, een jongen en een meisje die tegenover elkaar stonden, één met een stok en één die zijn ogen dichtgeknepen hield en af en toe een trekje had aan zijn ogen doordat hij ze zo stevig dicht wou houden, ook al kostte het veel moeite om ze niet open te doen om Osha en alles rondom hem terug te bekijken. Hij wou snappen hoe zij zich voelde, maar hij wou ook haar ogen en haar blik ontwijken. Hij wreef zacht met zijn vingertoppen over zijn oogleden om de stofjes op zijn oogbal toch een beetje weg te krijgen en het patroon te veranderen. Toen liet hij zijn handen weer rustig langs zijn lichaam hangen. "Mensen stellen mijn aanwezigheid ook niet altijd op prijs", sprak Shia toen, minder luid dan de rest van de woorden die hij al gesproken had. "Niet dat het me überhaupt raakt, het laat me koud." Hij schraapte zijn keel lichtjes en bleef naar de patronen voor zijn gesloten ogen kijken.

De 'cirkel' die hij om zich heen had was strak, vast. Bij veel mensen leek hij altijd een beetje heen en weer te gaan, maar bij hem bleef hij vast op zijn plek. Bij wat voor mensen had ze dat eerder meegemaakt? "Ik vind je aanwezigheid niet zozeer intimiderend. Je lijkt me..." Ze draaide haar hoofd weer in de richting waar zijn stem vandaan kwam. "Wel interessant." Kort verscheen er een zachte glimlach op haar gezicht, hij meende het, en hij meende het niet. Wat een intrigerend persoon.
"Mensen stellen mijn aanwezigheid ook niet altijd op prijs" Onveranderlijk bleven zijn kleuren stromen, steeds in hetzelfde patroon. Als die stroom verbroken zou worden, wat zou er dan gebeuren. "Niet dat het me überhaupt raakt, het laat me koud." Ah, dat was het. Ze verroerde haar hoofd eventjes en maakte een zacht, begrijpend geluid. Daarom bleef alles zo strak bij hem. Ze had het meer meegemaakt, het was niet vreemd voor haar, maar het was interessant. Het was anders, en toch weer niet.
'Mij maakt het me niet zozeer iets uit, als wel dat het nu eenmaal in iemands aard ligt om een ander te bekritiseren omdat hij of zij zekerheid wil hebben van zichzelf.' Pesten, roddelen, het gebeurde allemaal omdat anderen bang of onzeker waren, ze praatten over iemand anders om het maar niet over hun eigen fouten te hebben. 'Ik probeer misschien wat recht door zee te zijn.' Ze lachte zachtjes, meer tegen zichzelf. 'Mag ik je vragen Shia, hoe je er uit ziet?' Langzaam haalde ze haar rechterhand van haar stok en hield hem tot aan ongeveer haar gezicht in de lucht. 'Ik zou het zelf kunnen zien, maar ik begrijp het als je liever niet hebt dat ik je aanraak.'

"Recht door zee is geen goede keuze, in mijn geval. Ik spreek zelden wat ik denk. Mijn... denkwijze is niet zo vatbaar voor mensen." Ja, nu snapte ze het goed. Een ietwat 'anders' ontwikkeld brein. Interessant om te aanschouwen, heel interessant. Op haar vraag of ze hem op haar eigen manier beter mocht 'bekijken', kreeg ze ene verrassend antwoord. "Je hebt de toestemming om me aan te raken." Ze glimlachte opnieuw, de cirkel om hem heen leek haar de juiste antwoorden te geven, maar hij ging tegen zijn eigen draad in. "Ik zal je uitleggen hoe ik er uit zie, als in hoe mijn haar en gezicht er uit ziet."
Ze voelde plots zijn aanraking op haar eigen handrug en voelde een leiding richting wat de bovenkant van zijn hoofd moest zijn. "Mijn haar is blauw. Nee, sorry, het is bruin." Kleurenblind, of gewoon verkeerde namen gekregen. Ze wist nu al dat hij geen grappen maakte. Ze voelde de druk op haar hand iets naar beneden gaan en de contouren van zijn gezicht gleden onder haar vingers door. Voorzichtig voelde ze met haar vingertoppen, zijn voorhoofd, zijn neus, wangen, kin.  "Over mijn gezicht kan ik niet veel uitleg geven, het spijt me. Ik heb een redelijk bleke huidskleur en ik heb groenige ogen, maar ik heb ze nu dicht." 'Dat geeft niet, ik heb geleerd om een redelijk beeld te creëren door te voelen.' "Ik weet niet hoe je me verder wilt kunnen zien. Ik weet niet eens of jij met je vingers ziet. Maar ik heb je toestemming gegeven om me aan te raken, dus ik verwachtte zo wat." Ze knikte en haalde voorzichtig haar hand van zijn gezicht af. 'Dat is moeilijk uit te leggen, ik heb het aangeleerd toen ik heel klein was. Ik ben blind geboren.'
"Weet jij hoe je er zelf uitziet, Osha?" Ze legde haar ene hand weer op de andere die op de stok rustte en dacht even na. 'Ik heb een redelijk beeld, net zoals nu van jou, maar het onderscheiden van mensen kan ik zonder te weten hoe ze eruit zien.' Ze tikte een paar keer heen en weer met de stok voor haar voeten. 'Deze heb ik alleen nodig om te voorkomen dat ik tegen iets onverwachts op bots, ik was net bezig om in ieder geval de weg naar mijn slaapzaal te leren kennen.'

Ze voelde een sterke genegenheid om te luisteren van zijn kant, wat ze erg waardeerde. Ze had geen idee wat voor gezichten hij nu trok, maar ze wist bijna zeker dat hij geen spot met haar dreef. Drie keer een soort automatische 'oké' kwam er tussendoor, maar hij wachtte tot ze klaar was, hij liet haar uitpraten. "Als het je kan helpen om je beeld over jezelf te beteren, je hebt een mooi gezicht en je ogen zijn..." Even viel er een stilte. Osha's ogen bleven star op hun plaats zoals ze altijd deden, maar ze draaide haar hoofd wat meer in de richting waar ze meende dat zijn gezicht was. "Je ogen zijn simpelweg imponerend, betoverend, intrigerend en prachtig." Ze lachte half. Het was geen flirtactie, gewoon een beleefd compliment, gemeend ook dacht ze te horen. 'Dankjewel...' zei ze zacht en legde haar hoofd een beetje schuin.
"Maar de slaapzaal, sprak u? Kan ik mogelijk helpen met het leren hoe je de weg naar de slaapzaal vindt?" Ze lachte opnieuw. Wat een intrigerend persoon was dit. Hij was zo gesloten en tegelijk kon ze haast zijn hele leven in haar hoofd voorbij zien gaan. "Als het niet onbeleefd is van mij om dat voor te stellen; ik wil je niet het gevoel geven dat je minderwaardig bent of dat ik niet geloof dat je het niet in je eentje kan doen. Maar alleen is maar alleen." Ze schudde geruststellend haar hoofd. 'Ik apprecieer het aanbod, en ik neem hem graag aan. Ik kan wel zelf lopen, maar misschien gaat het wat sneller als ik je arm zou mogen vasthouden?' Nog niks verwachtend, hield ze haar beide handen op de bovenkant van de stok voor haar voeten.