PROFILE Real Name : Sergeant Pepper Puppycat Posts : 102
MAGICIAN ✦ CHARACTER ✦ Magic: Fire Klas: - Partner: Hopelessly devoted to you
Onderwerp: Men like us need to stick together ~ Savador do apr 03 2014, 16:22
Iets meer dan een week was het geweest. Negen dagen, om precies te zijn. Langer had Dayé het niet kunnen verdragen op Shadra. Niet om zijn moeder, die hem liefdevol welkom had geheten, hem op zijn hart gedrukt had zo lang te mogen blijven als hij maar wilde. Niet om de twee kleine zoontjes die toch allebei al vreselijk veel op hun moeder leken. Maar om de planeet zelf. Want zij was als Shadra geweest. Donker en mysterieus. Alleen bij hem was ze als een krachtige zon in een ver sterrenstelsel geweest. Vol leven en vreugde en liefde. Ze was van hem weggerukt. Voor goed verdwenen in de vlammen van het kleine huisje op hun gezamenlijke eiland. Waar ze hun korte maar fantastische leventje begonnen waren. Langer dan die negen dagen had hij het dan ook niet kunnen verdragen.
Hij had moeiteloos de planeet kunnen betreden. Niemand hield hem tegen. Zijn misdaden waren gepleegd op Nova. Alsof de Shadranen zich daar druk om gingen maken. Niet dat hij echt een misdaad gepleegd had. Behalve dan het stelen van een shuttle misschien, maar dat brandende huis en de moord kleefde niet aan zijn handen. Vanaf zijn moeders huis heeft hij dan ook wat dingetjes recht gezet. Glenn was nog steeds niet blij, maar begreep de redenen van Dayé wel. De shuttle zou opgehaald worden. En zijn hernieuwde vriendschap met Glenn had er ook voor gezorgd dat de aanklacht werd ingetrokken. Hij werd niet meer gezocht. Wat Celia betreft.. Laten we maar zeggen dat die haar eigen boontjes wel kon doppen.
Na de eerste paar dagen realiseerde Dayé zich al gouw dat hij hier niet blijven kon. Hij zou zijn moeder in de weg zitten en het zou ook niet goed zijn voor zijn eigen gemoedsrust. Maar wat dan? Wat kon hij anders doen? Waar kon hij anders heen? Hij had zijn leven gegeven aan de Rode Garde. En nu die nietig verklaard was had hij daar niet bepaald veel aan. Na een brief van zijn zusje, Kriss die studeerde aan de Starshine Academy, had zich echter een plan gevormd. Misschien was dat de plek voor hem. De Academy. Welke functies er vrij stonden wist hij natuurlijk niet, maar zo’n grote school moest vast wel iets voor hem hebben. Al was het maar iets simpels. Hij zou met zijn kinderen naar Oak’s field kunnen verhuizen. Ja. Ja, dat werd hem. En wie weet? De Rode Garde stond nog steeds bekend om zijn geweldige soldaten. Met dat op zijn CV moest en zou hij toch wel aangenomen worden zeker?
En nu zat hij dan op die kleine bijplaneet. In het zadel van zijn grote Shadraanse appelschimmel die mijn veel expressie door het duistere woud heen stapte. ‘Guardia de Sangre’ terug in zijn volle glorie. Gekleed in een zwart wit pak. Het had best iets indrukwekkends om hem zo door het bos te zien draven. Het grote dier, zijn Cicero Sierra – gewoon Cic voor het gemakt, kauwde ontspannen op het bit. Zijn nek als een brede ronde kap voor zijn ruiter. Een echte hengst. Samen met de lange man en dan vooral ook nog met de grote vlammende vogel, die boven hen mee suisde op de wind, maakte het compleet. Dan was hij zeker een interessante verschijning. In de verte kwamen de torens van het kasteel in zicht. “Aah.. de Academy,” Op hetzelfde moment vloog de feniks met brede en krachtige vleugelslag weg, terug het bos in. Zij had het niet zo op vreemde. Dayé zette zijn glinsterende sporen in de flanken van zijn paard die meteen in een ruime versnelde galop aan sprong.
Bij de kasteel deuren hield hij pas halt en sprong in één vloeiende beweging van het paard af. “Braaf Cic,” sprak hij zacht tegen het dier terwijl hij hem stevig op zijn nu wat bezwete hals klopte. De deuren stonden open. Niet zo heel vreemd want het was midden op de dag en hij zag dan ook enkele jongeren, verbaasd of onder de indruk van zijn paard, naar hem staren. Hij negerde de blikken natuurlijk en zocht naar iemand die zijn paard mee kon nemen naar de stallen. Een kleine slungelige blonde jongen kwam op hem af gestapt. “Zal ik uw paard naar de stallen brengen meneer?” Dayé liet zijn ogen achterdochtig over de jongen glijden voor hij hem de teugels aangaf. “Wees voorzichtig met hem.. En geen gekkigheid!” riep hij de jongen achterna.
Met twee treden gelijk stapte hij de trap op naar het kantoor van de hoofdmeester, zoals hem de weg gewezen was. Dat hij maar één been had en het dus moet doen met een prothese been deerde hem weinig. Het was in ieder geval niet te zien. Het was druk geweest op de gangen want het liep tegen het middag uur. Lunch pauze dus. Hij vroeg zich dan ook af waar zijn zus uit zou hangen? Er gleed een glimlach over zijn gezicht bij het idee hoe ze zou reageren als ze hem weer zag. Het was lang geleden. Te lang eigenlijk… Deze gang en trap echter was doodstil. Het was dan ook niet moeilijk om te vinden. Voor de deur van de heer Santhandiai’s kantoor bleef hij staan. Hij wist niet wat voor man het was en hoopte eigenlijk dat hij wel aanwezig zou zijn. Al had Dayé wel een melding gemaakt van zijn komst, dus moest het schoolhoofd er van af weten. Met een paar laatste handelingen trok hij zijn kleding recht, streek zijn losse donker rode haar achter over en stak zijn borst iets vooruit. Je moest je toch van je beste kant laten zien op dit soort momenten. Met drie ferme zelfverzekerde bonken van zijn vuist maakte hij zichzelf bekend voor wie er dan ook achter de deur zat. Nou.. daar gaat ie dan..
Laatst aangepast door Dayé op wo apr 09 2014, 17:20; in totaal 1 keer bewerkt
Master Savador
PROFILE Real Name : Saf Posts : 14626 Points : 0
MAGICIAN ✦ CHARACTER ✦ Magic: Dark // Fire Klas: Teacher FireMagic Partner: ♛ Seven Devils all around you
Onderwerp: Re: Men like us need to stick together ~ Savador vr apr 04 2014, 07:00
Een naam, zwart op het romige geel van het perkament, en direct een vlaag van onvoldoening bij het lezen ervan. Het kwam voornamelijk door de achternaam. Hoe noemde je het? Ressentiment? Peinzend zat Savador voor het hoge raam van zijn kantoor, zittend aan een kleine bijtafel achter het raam. Hij had een vuist onder zijn kin geplaatst ter ondersteuning en tussen zijn wenkbrauwen vormde zich een diepe frons door de eindeloze gedachtestroom die hem teisterde. Tussen een duim en een wijsvinger hield hij een levenloze rat aan zijn staart vast, die hij afwezig boven de smakkende bek van één van zijn hongerige slangen hield. Nog geen minuut geleden had hij het leven uit het beest eigenhandig uit het kleine lichaampje geslagen door hem aan de staart hard tegen de rand van zijn bureau te slingeren, puur uit verveling. Het was het enige dat hem nog een beetje dat gevoel van tevredenheid kon schenken op het moment. De klam aanvoelende staart gleed tussen zijn vingers door op het moment dat Saethion in een vliegensvlugge haal met opengesperde bek toehapte. Niettemin kon het onsmakelijke knappen van botjes en de massacre van orgaantjes die uit het dier vloeiden hem ook nog enige geruststelling geven, maar daar bleef het verder ook bij. Van Valnor. Als het aan hem gelegen had, zou hij hem ontslaan voor hij ook maar voet had gezet binnen het kasteel. Zou hij dat echter doen, dan haalden de hoge mannetjes in het schoolbestuur die hij voor zijn eigen voordeel liever te vriend hield hun wenkbrauwen op. Dan werd er de eerstvolgende vergadering een verklaring geëist. En een verklaring: die had hij simpelweg niet voor dat soort mensen. Want ongetwijfeld dat deze Van Valnor, deze Dayé, dezelfde schandelijke onbeschroomdheid door zijn aderen had stromen als zijn zusterlief. Hij ging er al niet eens meer van uit dat het puur toeval kon zijn, twee personen, dezelfde achternaam, dezelfde afkomst - en niet te vergeten het bekende vuurrode haar dat hij sinds het laatste incident met Krissandra van Valnor niet kon luchten of zien. Kittige Razianen ook. Nog half in gedachten verzonken gleed Savador met een hand over het lijf van zijn slang en scheurde zijn blik van het buitenterrein los, dat bij de hand van de seizoenswisseling al helemaal in de lentesfeer gestoken was. 'Hou je in, Saethion,' sprak hij de reusachtige cobra zacht toe. De slang had zijn immense lijf als een tros touw over de tafel gedrapeerd en lag nu doodstil, alsof hij zijn meester aanvoelde en besloot hetzelfde te doen. Afwachtend op iets of iemand. Langzaam haalde Savador zijn hand over het kleine dossier met matige informatie over de jongeman die interesse had hier te komen solliciteren, veegde wat botjes en pluisjes vacht weg. Dayé Valnors pasfoto zat onder het rattenbloed. Het was alsof het ontsluieren van de foto een wrokkige reactie bij Saethion ontfutselde, die een laag, bijna brommend gesis liet horen. Zijn mondhoeken krulden even lichtjes omhoog. Net als hij was zijn slang ook niet erg bepaald op nieuwkomers gesteld. Hij was opgestaan, de tafel voor het raam fatsoenerend, maar Saethion echter latend voor wat hij was - en ijsbeerde nu wat rond door zijn kantoor. Zijn blik dwaalde meer dan eens af naar de grote antieke wandklok boven de deur, diens wijzers langzaam kruipend naar het uur van de afspraak. Het werd bijna een routine. Bij de derde keer richtte Saethion zich plotseling onder een fel gesis met uitgezette halsflappen op, niet lang erna gevolgd door drie bonzen met simultane tussenpozen. Alsof de persoon erachter dit moment al vele keren had geïnterpreteerd, hopend bij een klein gebaar als dat al op een goede indruk. Hij beende naar de deur, wierp Saethion over zijn schouder nog een waarschuwende blik toe en zwaaide deze toen open. Een vergrootte versie van de Dayé van Valnor op zijn pafoto stond in de deuropening, gehuld in opmerkelijke kledingdracht. Heel wat anders dan de nobele, vaak sinistere traditionele Shadraanse kledij, alsof het de eerste prioriteit van de hogere officieren was om zo rijk en indrukwekkend mogelijk over te komen. De goudgele ogen van zijn wellicht wel toekomstige baas gleden met een gereserveerde valsheid over de jongeman heen, ieder klein detail van top tot teen in zich opnemend. Toen zijn ogen de zijne weer ontmoetten krulden zijn mondhoeken echter om tot een zuinig, maar tamelijk hartelijk glimlachje en richtte zijn kin zich uit automatisme iets op. Een gebaar dat al blijk kon geven van zijn strenge persoonlijkheid, dominant en ietwat hooghartig. 'Stipt op tijd,' merkte hij op. 'Dat zien we niet vaak.' Er klonk wat spot door zijn stem heen, maar of die per se op Dayé was gericht, was niet geheel duidelijk. Het verwaterde toch weer toen zijn mondhoeken iets verder omhoog krulden en hij een klein stapje opzij zette, alsof hij afwoog hoeveel centimeters de jongeman waard was om voor opzij te gaan. 'Kom verder.' Eerst het zakelijke, het beeld neerzetten van de rechtvaardige man die moeiteloos kon handhaven. Maar het was zeker niet onwaarschijnlijk dat hij het onderwerp van driftige agressieve zusjes met een onhandelbaar karakter en losse handjes (en knietjes) niet meer aan ging snijden vanmiddag.
Dayé
PROFILE Real Name : Sergeant Pepper Puppycat Posts : 102
MAGICIAN ✦ CHARACTER ✦ Magic: Fire Klas: - Partner: Hopelessly devoted to you
Onderwerp: Re: Men like us need to stick together ~ Savador vr apr 04 2014, 12:45
“ Een ‘interessante’ man,” Zo had Kriss het in haar brieven gezet. Volgens Kriss was het schoolhoofd een ‘interessante’ man. Dayé kende hem alleen van gezicht en faam uit belangrijke bladen en soms in de krant. Dat moest ook wel. De man was het schoolhoofd van een van de beste en bekendste scholen in heel Kovomaka. En ook nog eens de opvolger van de vrouwe van het Duister. Dan stond je wel vaak genoeg in de media. Het scheen een echte heer te zijn. Iemand die van aanpakken wist. Niet echt iets wat Kriss’ haar interesse zou wekken. En dat was precies wat hem nou juist zo nieuwsgierig maakte. Ze konden zoveel zeggen en schrijven in de krant over deze man. Maar zijn zusje? Het zou hem benieuwen.
Met een royale zwaai werd de deur geopend. En daar stond hij dan. De beroemdheid uit de kranten. In levende lijven. Het was een lange man. Dat beviel Dayé wel. Hij was altijd gewend geweest om op mensen neer te kijken, door zijn eigen lengte. Zelfs enkele officiers boven hem. Maar bij de heer Savador viel dat mee. Ze waren zelfs ongeveer even groot. De ogen van de donkere man gleden keurend over Dayé heen en Dayé liet zich keuren. Het was terecht. Als hij in zijn schoenen stond zou hij precies hetzelfde hebben gedaan. Je moest toch weten wat voor vlees je in de kuip had. En dat begon bij de eerste indruk. “Dayé van Valnor. Het is me een eer uw te ontmoeten, meneer,” knikte hij kort ter begroeting. Dayé zelf hoefde amper een blik te werpen op het gelaat van de hoofdmeester om meteen al te zien wat voor man het was. Ten eerste was het een echte Shadraan. Nog iets wat Dayé beviel. Er waren er niet veel die het moesten hebben van de Shadranen. Hij gaf ze ook geen ongelijk. Het was een typisch volk. Maar goed, zo had elke planeet zijn eigen soort wist Dayé wel na zijn lange opleiding. Maar van alle planeten, afgezien van zijn eigen thuis dan natuurlijk, verbleef hij het liefst op Shadra. Misschien lag het aan zijn komaf of misschien kwam het door Sirana. Dayé kon in ieder geval wel waardering op te brengen voor the way of life die deze donkere heren hadden. En deze heer was duidelijk eentje met autoriteit.
Zijn opmerking verbaasde hem. Dayé was zo opgevoed en getraind. Met discipline en regelmaat. Niet dat heer Savador dat kon weten, maar hij had toch gedacht dat ze dat ook handhaafde hier op de Academy. Hij reageerde er verder ook niet op en eigenlijk verroerde hij zich amper. Geen glimlach, geen uitgestoken hand, geen emoties af te lezen in zijn blik. Hij stond er haast bij als iemand van de Royal Guard. Het enige verschil was dat hij niet strak voor zich uit bleef staren, maar juist oogcontact maakte. En het was een krachtige, zoals altijd met zijn goudbruine ogen. Eentje die van haast net zoveel autoriteit betuigde als de man voor hem. Het schoolhoofd nodige hem, met een klein stapje opzij, om binnen te komen waarop Dayé met een korte “Bedankt,” langs de man heen stapte. Hij was hem nog niet gepasseerd of hij kwam tot een schaamtelijke conclusie. Hij rook, sommige konden zelfs beweren dat hij stonk, naar paard. Niet gek natuurlijk, maar een verklaring was toch wel op zijn plaats. Want er was geen twijfel mogelijk dat Meneer Sathandiai het ook geroken moest hebben. “Excuses voor mijn.. odeur..” zei hij wat twijfelend over hoe hij het noemen moest. “Ik ben hier te paard gekomen,” lichte hij toe. Vervolgens wierp hij een korte blik door het kantoor. Zijn aandacht werd meteen getrokken door een immens grote slang, die zacht sissend naar hem staarde. Het dier lag op een tafel bij het raam en leek het bezoek niet erg te waarderen. Een klein alarm belletje rinkelde meteen in zijn achterhoofd. Hij vertrouwde het dier voor geen cent. Dayé liet hem verder voor wat het was en wende zich weer tot de eigenaar met een veel betekenend gebaar richting de stoel voor het bureau. “Mag ik?” Hij wilde het liefst natuurlijk meteen ter zaken komen. Wat voor functies zijn er open en welke zouden het geschiktst zijn voor hem. Eventuele vragen van de beide mannen en uiteindelijk een overeenkomst waar ze beide tevreden mee konden zijn. Maar het was niet zijn kantoor en zijn school. Dus bleef hij kalm afwachten tot Meneer Santhandiai zou beginnen.
Laatst aangepast door Dayé op wo apr 09 2014, 17:22; in totaal 2 keer bewerkt
Master Savador
PROFILE Real Name : Saf Posts : 14626 Points : 0
MAGICIAN ✦ CHARACTER ✦ Magic: Dark // Fire Klas: Teacher FireMagic Partner: ♛ Seven Devils all around you
Onderwerp: Re: Men like us need to stick together ~ Savador za apr 05 2014, 21:06
Invectief beloerde hij Dayé op ieder klein detail, als ware het dat hij iets probeerde te vinden om op aan te merken. Het was hem een gewoonte geworden om jongemannen onder de dertig nog als jongens te bestempelen, simpelweg omdat ze nog onervaren en naïef in het leven stonden. Wat wilde je ook, als meer dan de helft van je rekruten in je Shadraanse oefenkamp nog broekies waren. De jongeman voor hem was echter van een ander kaliber. Gedwee en eerbiedig zoals het hem bliefde. Echter kromp hij niet om het minste of geringste bijeen, en ondanks dat hij er nog altijd een voorliefde voor hield om gevreesd te worden stelde het hem enigszins tevreden. Anderen struikelden koortsachtig over hun eigen voeten en wisten uit ontzag niet hoe snel ze zich uit de voeten moesten maken bij het gebiedende geluid van zijn vingerknip. Toch gleed zijn blik over Dayé heen alsof hij een slachtdier was dat gekeurd werd, en de roodharige jongeman liet dit zwijgend toe. Zoals het hoorde. Savador hief zijn kin op tot een hoogte dat hij de Raziaan vanuit zijn onderste ooghoeken aan kon kijken toen deze zich uit alle respect voorstelde. Kennelijk was het hem ook een eer om hem te ontmoeten. Een aanmatigende zachte snuif was te horen, een mondhoek krulde lichtjes omhoog. Hij liet zijn hoofd weer iets zakken, zichtbaar bevredigd. Maandelijks stond zijn naam in de plaatselijke kranten en zat hij in diverse talkshows, en ieder die hem in levende lijve ontmoette was het erover eens dat hij snood was in de omgang, als hij zijn interviewer al waardig genoeg vond om iets over zijn persoonlijke leven te vertellen. Basisschoolkinderen die in de klas discussies voerden over de Legendarische Magiërs en hun opvolgers praatten spontaan zachter wanneer zijn naam ter sprake kwam, alsof ze plots extreem op hun hoede waren, bang dat hij zich ergens in het klaslokaal verborgen hield en meeluisterde. Als een of andere boeman, de entiteit die iedere stoute snotneus kwam halen in dwaze verhaaltjes om kinderen bang te maken als ze niet gehoorzaamden. Dat was hoe de maatschappij tegen hem aankeek, al wilden ze dit meestal niet in zijn bijzijn laten merken om hem maar te vriend te kunnen houden. Een wijze keus, al zei hij het zelf. Dayé was dat betreft ook niet bepaald op zijn achterhoofd gevallen. Hij schotelde graag opmerkingen voor - sarcastisch, nonchalant of spottend, één van de drie - om de ander onnodig de hersens te laten kraken, meestal als een kleine verborgen test, en kennelijk had Dayé zijn aanmerking ook voor ernstig aangenomen. Savador kneep zijn ogen even tot spleetjes en stapte uiteindelijk opzij om hem langs te laten. Want then again was ieder kennismakingsgesprek als een soort test, een gelegenheid om de ander zo goed mogelijk te peilen. Hij wilde immers geen totale dwazen op zijn werkvloer hebben. Als een soort strijdbare poortwachter stond hij met gerechte rug naast de deurpost, zijn hoofd iets naar links gedraaid om Dayé geniepig in de gaten te kunnen houden terwijl hij hem passeerde. Onopmerkelijk ademde hij even in door zijn neus na zijn excuserende opmerking en merkte dat hij inderdaad naar paard rook. Hij trok zijn neus even op. 'Je stinkt naar prooi,' merkte Savador wat zuur op terwijl hij zich omdraaide. Achter zijn rug om duwde hij de klink naar beneden en sloot de deur, zonder zijn afgunstige blik van Dayé los te scheuren. Langzaam krulden zijn mondhoeken om tot een zuinig, vreugdeloos glimlachje. Het deed bijna glunderend aan. 'Prooi overleeft zelden in deze wereld,' voegde hij er hooghartig aan toe, zijn glimlach iets verbreed. En zelden tussen de kasteelmuren. Als verduidelijkende streep onder zijn woorden liet Saethion opnieuw een laagtonig gesis los, zijn hongerige blik vastgepind op de roodharige vreemdeling. De slang kon een heel jong paard naar binnen krijgen als hij zijn honger niet voldoende kon stillen met ratten, muizen of gevogelte. Over mensen nog maar te zwijgen als zijn meester hier nu niet aanwezig was geweest. Savador negeerde de aandrift naar spijs van zijn slang en diens dreigende voorkomen jegens Dayé en liep naar de gastenstoel, die hij dichter naar zijn bureau schoof. Een klein uitnodigend gebaar van zijn hand richting het zitvlak wees erop dat Dayé vrij was om plaats te nemen, al deed hij niet de moeite zich om te draaien en de jongeman aan te kijken. Saethion lag vlakbij op het tafeltje te loeren en kon zich met zijn onvoorspelbaarheid zo aan de nieuwe gast vergrijpen als hij wilde, maar het vertrouwen tussen mens en slang in de familie Sathandiai was solide als steen, en hij wist dat de slang niks uit zou halen zolang hij maar in de buurt bleef. 'Ik hoop van harte dat je je paard niet te stal hebt gezet in de buurt van mijn hengst?' vroeg hij op scherpe toon terwijl hij in de weer was met wat stapels papieren die hij intussen van zijn bureau ruimde, alsof het doodnormaal was een reusachtige slang in dezelfde kamer te houden waar een sollicitatiegesprek plaatsvond. Hij zeeg neer achter zijn bureau en strengelde kalm zijn vingers in elkaar. 'Vadorilimo kan nogal onstuimig worden in het bijzijn van.. mildere soortgenoten,' verklaarde Savador ten slotte met een veelzeggend glimlachje, zijn ogen die Dayé over zijn in elkaar gevouwen handen aanstaarden lankmoedig toegeknepen.
Dayé
PROFILE Real Name : Sergeant Pepper Puppycat Posts : 102
MAGICIAN ✦ CHARACTER ✦ Magic: Fire Klas: - Partner: Hopelessly devoted to you
Onderwerp: Re: Men like us need to stick together ~ Savador wo apr 09 2014, 17:19
Prooi? PROOI?! Een vlaag van woede schoot door zijn ogen. Wat een belediging. Vuile Shadraan. Hij moest eens weten! Ik kan zijn zielige dunne nekje zo door midden breken als een twijgje. Hier en nu. Achterbakse omhoog gevallen gladiool. Dayé had zeker een kort lontje. Een onhandige bepaling van zijn genen. Net als zijn vader. Maar anders dan die man, die nu mocht wegrotten in een gevangenis, kon Dayé zijn cool wel houden. Liet de razernij binnenin tekeer gaan, in plaats van woedend in iemands gezicht te schreeuwen tot deze als een geslagen hond in een krom van ellende. Oh zeker, hij vaak genoeg tekeer gegaan tegen enkele baldadige nieuwe rekruten. Maar die hadden het dan ook echt heel bond gemaakt. Dan was het nodig. Maar dat kon hij nu absoluut niet maken. Gelukkig stond hij nog met zijn rug naar Savador toe. De opengesperde neusvleugels, gespannen kaak en vlammen die in zijn ogen stonden waren anders echt niet ontgaan. Hij zoog een diepe teug lucht door zijn neus, liet zijn ogen nog even langs de sissende slang glijden, die met zijn gesis de dreigende woorden van zijn eigenaar extra leken te verduidelijken. “Werkelijk?” sprak hij totaal niet onder de indruk van de onderliggende dreiging. “Ach, deze wereld kan zich blijkbaar erg vergissen over een prooi,” De woede in zijn ogen had hij kunnen blussen al bleef hij de man wel strak aan kijken. Hij had het gevoel alsof hij verhoord ging worden. Dat de man zich opeens woedend om zou draaien en hem allerlei beschuldigingen zou opspelden. Hij nam plaats in de stoel, bekeek kalm hoe de man zijn bureau op orde bracht en probeerde de slang te negeren. Met weinig succes. Hij kende dat ras. Het was een Raziaanse slang. Die moest hij kennen. Ze waren vrij zeldzaam en lieten zich in het wild zelden zien. Om het dier, waar hij toch nog best veel gruwelijke verhalen over gehoord had, van zo dichtbij mee te maken bracht toch wat onrust. Al was dat toch het meest te wijten aan de houding van de slang. Dayé hoopte dan ook van harte dat zijn meester hem goed in controle had.
Zijn wenkbrauwen trokken zich verbaasd op toen Savador zijn eigen paard ter spaken bracht. “U bezit een paard?" Dat had hij zeker niet verwacht. Hij merkte de scherpe toon maar al te goed op en tot zijn spijt kon hij die vraag niet beantwoorden. “Helaas ben ik zelf niet naar de stallen gegaan. Iemand heeft mijn hengst voor mij gestald. Dus dat zou ik werkelijk niet weten. Maar ik kan u gerust stellen. Cicero is zeker niet de mildste,” De uitdagende toon gepaard met een grijns die iets tartend had gaven hem al net zo’n brutale houding als die zijn zus kon hebben. Al was die van Kriss overduidelijk en bij Dayé haast niet te merken. Hij maakte zich geen zorgen om de twee dieren samen. Cicero was een vreselijk braaf dier. Slim en bedacht. Hij zou zich niet zomaar uit laten dagen door een opgewonden standje. En mochten de dieren elkaar, op wat voor manier dan ook, toch te lijf gaan – hij verwachtte des te meer dat deze Vadorilimo in een goed afgesloten stal zou staan, was hij niet erg bang voor veel schade. Hij kende de kracht van zijn paard. Het dier voelde soms als een bom aan. Klaar om te ontploffen. Het enige wat hij dan als ruiter kon doen was hem uitlaten razen over landerijen en door bozen. Na zijn rit door het bos, naar de Academy toe, maakte hij zich dan ook geen zorgen over de gespannenheid van zijn paard. Zelfs al waren het twee hengsten. “Ik denk dat het zichzelf wel oplost meneer,” ok ter zake nu. Dayé was hier niet gekomen voor een gezellig onderonsje over hun paarden.
Master Savador
PROFILE Real Name : Saf Posts : 14626 Points : 0
MAGICIAN ✦ CHARACTER ✦ Magic: Dark // Fire Klas: Teacher FireMagic Partner: ♛ Seven Devils all around you
Onderwerp: Re: Men like us need to stick together ~ Savador ma apr 21 2014, 09:21
I see them laughing behind my back, merely to drain the shame Just a weapon of massive consumption And it's not my fault; it's how I'm programmed to function
Wikken en wegen, passen en meten. Alle reacties op zijn opmerkingen waren puzzelstukjes die uiteindelijk een duidelijk patroon van de persoon voor hem zouden vormen - in ieder geval duidelijk genoeg om te weten wat hij wel en niet kon zeggen. In alle kalmte ordende hij zijn bureaudesk tot er geen vuiltje meer aan te zien was, en terwijl hij zich daarmee bezighield liet hij Dayé dealen met zijn ophitsende woede. De stilte, op het geritsel van papierwerk na, werd verbroken door een haast glunderend gesis van Saethion. De slang bleef de roodharige gast strak aankijken en krulde het uiteinde van zijn staart onder zijn kaak. Er leek een arglistige grijns op zijn bek te verschijnen, zodat de cobra plots bijna menselijk aandeed. En zoals het fabeltje in de familie Sathandiai ging zou hij dat als gereïncarneerde ziel als lid van de familie ook zijn, ware het niet dat hier nooit bewijs voor was geweest - laat staan bevestiging van iemand uit de familie, die er allemaal nogal geheimzinnig over hadden gedaan. Savador begreep meteen wat de cobra hem toefluisterde in de Arabische taal. Terwijl hij deed alsof hij nog verwoed bezig was met opruimen gleed er een klein glimlachje over zijn gelaat, aan ieders zicht onttrokken door de korte zwarte lokken die zijn gezicht verborgen toen hij iets voorover boog. Woede? Of ontkenning? Schapen vermomden zich tegenwoordig heel gemakkelijk als wolven. Wat het ook was, Saethion had de toorn op het gelaat van de jongeheer opgemerkt en het vrolijk doorgelispeld aan zijn meester, zoals hij geacht was te doen. Voor hem vormde dat al een deel van de puzzel.
Hij had plaats genomen achter zijn afgeruimde bureau en rechtte zich weer in zijn stoel toen hij zich even uit het zicht gebogen had om zijn leesbril uit een lade te pakken. Licht fronsend schoof hij deze op het puntje van zijn neus en liet knokkelwrijvend zijn ingevouwen handen op zijn desk zakken, zogenaamd verrast en niet-begrijpend wat Dayé met zijn opmerking bedoelde. Als het directeurtje dat met vriendelijk geduld zakelijk wilde blijven. 'Meneer Van Valnor, ik zou bijna denken dat u aangedaan bent over mijn opmerking,' zei hij considererend, maar niettemin op een wat scherpe toon. 'Dat is toch niet het geval, hoop ik?' Door de glazen van zijn bril staarde hij de jongeman polsend aan, zijn hoofd iets gebogen. Want dat was écht niet zijn bedoeling, hoe kom je erop. Hij stopte er niet al teveel tijd en moeite in om Dayé zolang aan te staren dat het hem tot een staat van ongemak zou brengen, maar trok in plaats daarvan een andere lade open om een vel perkament tevoorschijn te halen en klikte zijn inktpotje open. 'Een Shadraanse volbloed,' luidde zijn antwoord koeltjes terwijl hij gedachteloos wat op het perkament schreef, zijn ogen strak gericht op de regels die op het papier verschenen. De lange zwarte schrijfveer produceerde een zacht gekrabbel die de stilte opvulde. 'Duur als de peper, tomeloos als de storm en haast zo onvoorspelbaar als een slang. De kooplieden op de bazaar waren maar wat blij om van hem af te zijn.' Zelfs hij kon niet altijd binnen een straal van vijf meter in de buurt komen zonder dat Vadorilimo wild werd, maar de zwarte hengst leek meer van hem te kunnen accepteren dan van wie dan ook. Het lag puur aan de gemoedstoestand van het dier.
Even bleef de lange, wat gerafelde veer van de schrijfveer stil in de lucht te staan na Dayé's woorden, middenin de schrijfhandeling bevroren. Traag maar gedecideerd richtte Savador zich op. De blik in zijn ogen achter de brillenglazen was onverbiddelijk, de strakke trek om zijn mond indiceerde een storm die binnen nu en een minuut los zou barsten binnen de vier muren van het kantoor. Onbeschaamde durf. Insolente, vieze, vuile durf. Net als bij zijn zuster. De storm kwam echter niet; geen rollende donder, geen inslaande lichtflits, geen uitspattende woede. De mondhoeken krulden zich langzaam maar zeker om en hij glimlachte. Het was een zuinige, misschien ook meer vreugdeloos dan echt gemeend, maar hij glimlachte. 'Je hebt lef me zo te provoceren,' zei hij zacht. Dat kon hij wel waarderen. Iemand met onvervalste moed: bij Medusa, hij zou niet anders willen dan zo iemand in zijn school te hebben. Het korte moment van zwijgend gestaar, voldoening en appreciatie werd al gauw genoeg gebroken door Dayé's stemgeluid. 'Mogelijkerwijs,' loochende Savador met een onverschillige snuif. 'Maar als je paard kreupel en als een ongelukkig hoopje ellende ergens onder het stro ligt, onbruikbaar en klaar om door de vleesmolen gedraaid te worden, dan weten we in ieder geval dat het niet zo was.' Bedaard schonk hij Dayé een mierzoet glimlachje en legde zijn schrijfveer horizontaal voor zijn neus neer. Gebiologeerd door de bewegingen van zijn pianovingers verstrengelde hij ze als lome spinnenpoten in elkaar. Hij bleef een tijd peinzend naar zijn eigen gevouwen handen staren vooraleer hij zijn blik opsloeg naar Dayé, schijnbaar zakelijk. 'Ik neem aan dat je hier niet helemaal naartoe bent gereden voor een kop thee?' kwam hij uiteindelijk ter zake.
PROFILE Real Name : Sergeant Pepper Puppycat Posts : 102
MAGICIAN ✦ CHARACTER ✦ Magic: Fire Klas: - Partner: Hopelessly devoted to you
Onderwerp: Re: Men like us need to stick together ~ Savador ma mei 12 2014, 02:36
'Meneer Van Valnor, ik zou bijna denken dat u aangedaan bent over mijn opmerking,' Dayé had zijn aandacht even op de luid krakende stoel gevestigd, zodra hij was gaan zitten had het ding namelijk een protesterende Krak gekreund – Alsof Dayé een tientonner was. Dus wat verbaasd en lichtelijk bezorgd dat de stoel hem wellicht niet lang zal houden, en vooral nieuwsgierig waarom het ding zo had geprotesteerd, had hij zich iets opzij gebogen, opzoek naar een verklaring – een losse schroef misschien of gewoon slechte kwaliteit. Wat was er in gods naam met deze stoel gebeurt?!(Liam happened ;P) Met een ruk schoot zijn blik terug naar de man die hem verrast maar scherp aankeek. 'Dat is toch niet het geval, hoop ik?' Dayé rechte zijn rug, de stoel nu verder negerend, en toverde een net zo verraste en vriendelijk glimlach op zijn gezicht. ‘Zeker niet, hoe komt u daar bij,’ Even bleven de mannen elkaar beide polsend aanstaren. Savador om zijn eigen redenen en Dayé omdat hij graag wilde weten hoe hij zijn ware gevoelens zo had kunnen raden. Iets wat nog maar weinig man gelukt was. Het schoolhoofd verbrak al snel het oogcontact om perkament en inkt uit zijn lade te halen. Nieuwsgierig naar wat zijn mogelijk nieuwe werkgever allemaal op schreef gleden zijn goudbruine kijkers van diens gezicht, die geconcentreerd op het vel neer keek, naar de krassende veer op het geel-witte perkament. ‘Dat klinkt niet bepaald als een eerlijke en goede koop. Zo’n smak geld voor een onhandelbaar dier. Je zou haast geloven dat ze u hebben bedrogen,’ Zijn roodbruine wenkbrauwen bogen zich vragend en iet wat dubieus omhoog. Wie koopt er nou zo’n dier? Tenzij voor de slacht misschien? Cicero, gekocht als veulen, was zelf ook een Shadraans ras maar die had zich nooit misdragen. En zodra hij iets zou proberen werd dat gouw in de kiem gesmoord. Vooral in de jaren dat het dier nog jong en puberaal was. Dingen uitproberen. Zomaar een andere kant op springen zonder waarschuwing. Het weigeren van het bit of het zadel. Ongeduldig staan schrapen aan de poetspaal. Maar goed, het bleef een hengst dus soms werd zulk gedrag wel geduld.
De plotselinge stilte, enkel verbroken door het zachte getik van een wandklok ergens in het kantoor, liet Dayé opkijken van het perkament – wat hij toch niet lezen kon – naar Savador die traag op keek en hem genadeloos aanstaarde. Alsof Dayé zojuist zijn overleden moeder had beledigd. Alsof Dayé een affaire met zijn vrouw had en dat zojuist had bekend. Een argwanende frons vormde zich boven Dayé’s ogen, niet wetend wat hij nu verwachten kon en hoe hij daar het beste op kon reageren – al verwachte hij ergens de wind van voren. Hij kende de man dan niet, zijn blik schreeuwde gewoon boekdelen. Het verbaasde hem dan ook nogal dat in plaats van een tirade, over respectloosheid of wat hem die blik van woede ook bezorgd had, er een glimlach verscheen op het gezicht van de donkere Shadraan. 'Je hebt lef me zo te provoceren,' Dayé, die onbewust iets gespanner was geworden, ontspande zijn schouders, die in een ademteug zakte. Er verscheen nu ook een zuinige glimlach om Dayé’s lippen, al was het zeker wel terughoudend. Blijkbaar werd zijn “lef” gewaardeerd. Dat was ook voor het eerst. Opeens begreep hij dan ook waarom Kriss het schoolhoofd een “interessante man” had genoemd. Al zou Dayé hem meer betitelen als typisch. Savador was typisch en iets waar hij nog niet geheel zijn vinger op kon leggen.
'Mogelijkerwijs,' snoof de man achter zijn bureau nogal onverschillig. 'Maar als je paard kreupel en als een ongelukkig hoopje ellende ergens onder het stro ligt, onbruikbaar en klaar om door de vleesmolen gedraaid te worden, dan weten we in ieder geval dat het niet zo was.' Het irriteerde Dayé ergens wel. Savador was er veel te zeker van dat zijn onhandelbare rijdier onverslaanbaar was. Het liet Dayé wensen dat de dieren elkaar echt te lijf zouden gaan. Alleen om die mierzoete smirk van zijn smoel af te zien druipen als het zijn paard was die kreupel en als een ongelukkig hoopje ellende ergens onder het stro zou liggen. Even onbruikbaar en klaar voor de vleesmolen als het onhandelbare dier waarschijnlijk nu was. Maar voor nu liet hij het onderwerp maar rusten. Of hij die discussie zou winnen was ook nog maar de vraag. Dus hij knikte enkel instemmend. Snel en automatische haalde hij onbewust een hand door zijn roodbruine haar, wat hij normaal in een laag staartje droeg, maar nu los om zijn gezicht hing. 'Ik neem aan dat je hier niet helemaal naartoe bent gereden voor een kop thee?' en dat gezegd te hebben rolde ze terug in het gesprek waar hij voor gekomen was. Kennismaking, sollicitatie en dergelijke. Maar een sollicitatie voor wat? ‘Niet bepaald nee.’ De zuinige glimlach trok weg van zijn gezicht en hij werd weer serieus. Want het was hem ook zeer ernstig. ‘Ik ben hard op zoek naar een geschikte baan. Mijn jongere zuster zit op uw academy, wellicht kent u haar? Kriss? In ieder geval, zij bracht mij op het idee om het hier te proberen. Dus mijn vraag is dan ook; heeft u nog geschikte functies open staan?' aannemend dat de man zijn C.V. of dossier – of wat hij dan ook van hem had ontvangen, had gelezen.
Master Savador
PROFILE Real Name : Saf Posts : 14626 Points : 0
MAGICIAN ✦ CHARACTER ✦ Magic: Dark // Fire Klas: Teacher FireMagic Partner: ♛ Seven Devils all around you
Onderwerp: Re: Men like us need to stick together ~ Savador ma jul 28 2014, 09:26
I see them laughing behind my back, merely to drain the shame Just a weapon of massive consumption And it's not my fault; it's how I'm programmed to function
In zijn eigen overpeinzingen had hij zijn aandacht vooral gevestigd op het, puur voor zichzelf, noteren van informatie over Dayé, een handeling die hij rustig op zijn eigen gemakje uitvoerde. Daarbij zette hij naast de basisinformatie voor zijn profiel zoals zijn leeftijd ook enkele punten die er niet zozeer aan toededen (*stinkt een uur in de wind - *nodig toe aan een kleurspoeling - *zekere mate van insolentie). Of de ander haast had deerde hem niet: hij had de rest van de middag vrij en dus zeeën van tijd. Niettemin schoot Savador even uit met zijn schrijfveer toen een luid gekraak als van een imbeciel die net een blik bruine bonen achterover had gekieperd door het kantoor galmde. Op hetzelfde moment dat het geluid in zijn trommelvliezen rammelde trok hij met zijn halfdicht geknepen ogen. Hij staarde Dayé voor een moment grimmig aan, één van zijn mondhoeken in een halve grauw opgetrokken en de punt van zijn veer roerloos boven het perkament zwevend voor hij loom zijn blik weer van zijn gast afscheurde. Saethion liet een honend gesis horen. Met nog een laatste waarschuwende blik op Dayé boog hij zich weer over zijn papierwerk heen. Damn Liejum. Uiteraard wist hij wel dat het van de stoel afkwam, die niet meer zo stabiel op zijn poten stond sinds een leerling hem nogal homoseksueel geprovoceerd had. Niet dat het iets was wat zijn sollicitanten - of überhaupt iemand hoorde te weten. Kundig zette hij een laatste streepje om de 'd' af te maken van *zeer snel aangebrand, alsof hij er een levenswerk van maakte om het in een zo professioneel mogelijke houding op te schrijven. Daar kon hij geen broekhoest-klanken bij gebruiken. 'Ik ben niet bedrogen!' snauwde Savador prompt. 'Een ruiter reikt verder de hand op een onstuimige wervelwind dan op een makke lam. En als ik zo frank en vrij mag zijn: het was mijn eigen aankoop!' Hij paste zich aan Vadorilimo aan en Vadorilimo paste zich aan hem aan, en dat werkte prima. Meestal dan. Hij had niets aan een lief beest: het moest samensmelten met zijn karakter. Paard en ruiter moesten één zijn. Wat dacht het joch wel niet. Hadden zijn hersens al net zo'n roestkleur als zijn haar? Bovendien liet hij zich niet zo gemakkelijk om de tuin leiden. Meestal was hij degene die bedroog. Hij voelde de sympathie net zo snel weer wegebben als dat deze gekomen was. Stomme Razianen. Keken van iedere kwestie die door menig Shadraan als gewoon werd bestempeld op. Huh?! Zit dat zo?! - Ja, dat zit zo! Terug in zijn tijd als student aan de Raziaanse Universiteit werd hij als enige Shadraan op de school ook met de nek aangekeken, alsof hij iets weerzinwekkends was. Een lang uitgestorven exemplaar of iets dergelijks. Ergens was hij blij dat hij erin slaagde het gesprek terug op een zakelijker pad te sturen. Helaas voor hem mocht dat ook niet al te lang duren. Ontzet versmalden zijn bleke ogen zich bij het horen van een enkele naam, alsof Dayé weer een quasi-scheet op de Liejum-stoel liet. 'Aaah, jaaa - Krissandra van Valnor - ' Onbewust brak hij zijn schrijfveer haast doormidden. Hij zei het meer met nadruk op enkele lettergrepen, zodat het er meer uitgespuwd werd als KrisSANDRA van VALNOR, met een regen van uitroeptekens en stukjes afgeknarste tand. Zijn plotseling bleek geworden neusvleugels sperden zich wijd open van afschuw. Het duurde een tijdje voor hij zijn nietsziende satanische blik van de muur af wist te scheuren om zich te herstellen. Later. Hij zou deze jongeman later informeren over zijn zusje, de honnige SCHAT van een meid. En dus rechtte hij zich met nonchalant gesloten ogen en hief zijn kin op. 'O jazeker, genoeg,' antwoordde Savador koeltjes. Met een vingertje schoof hij Dayé een formulier toe waar alle open functies op dit moment op vermeld stonden. ' - Maar omdat je van Razen afkomstig bent en ik een zekere aanleg voor de kunst van de vuurmagie bij je kan bespeuren, zou je willen overwegen om de functie van stagiaire vuurmagie tot je aan te nemen en je onder mijn hoede te stellen,' voegde hij er met zorgvuldig overwogen woorden aan toe.
Dayé
PROFILE Real Name : Sergeant Pepper Puppycat Posts : 102
MAGICIAN ✦ CHARACTER ✦ Magic: Fire Klas: - Partner: Hopelessly devoted to you
Onderwerp: Re: Men like us need to stick together ~ Savador vr sep 19 2014, 01:27
Moest Dayé er iets achter zoeken? Moest hij zich afvragen wat zijn zus met deze man had gedaan? Het leek er wel op. Die toon die hij aansloeg voorspelde niet bepaald veel goeds, wist Dayé. Het zou niet de eerste keer zijn ook. Hij wist hoe zijn jonge zusje in elkaar stak. Herinnerde zich de verhitte gesprekken van zijn ouders over de vurige jonge dame, als ze weer stennis had lopen schoppen in de klas. Zijn vader die er genoeg van had dat ze zijn goede naam zo door het slijk haalde met haar onhandelbare gedrag op school. Zijn moeder die haar dan zo goed als ze kon in bescherming probeerde te nemen. En als het moest, hijzelf die voor de slaapkamerdeur van het toen nog stuk jongere meisje bleef staan als zijn vader echt door het lint ging. Ergens was hij blij dat ze nu op deze school verbleef. Ver weg van de torn van hun vader, die nog steeds in de bajes zat en zijn zelf zijn goede naam door het slijk haalde. Kriss zat nu echter zonder een autoritair figuur in haar leven. Iemand die haar eens goed tot de orde kon roepen zoals haar vader altijd zo goed kon. Dayé wist hoe erg ze de grenzen op kon zoeken, of zelfs kon overschreden – zoals ze vaak genoeg bij hem had gedaan – en het zou hem niks verbazen als ze ook tot het uiterste was gegaan bij Master Sathandiai. Misschien was het maar goed als Dayé weer in haar leven zou verschijnen. Maar daarvoor moest hij eerst op de loonlijst van deze school terecht komen.
Dayé kreeg een formulier toe geschoven waar hij zich belangstellend over boog. Hij bracht even zijn blik op naar de goudgele ogen van het schoolhoofd, vroeg zich in die fractie van een seconde of hij zich onder de hoede van deze man wilde stellen, om vervolgens weer verder te lezen. Hmm.. Het begon er sterk op te lijken dat hij misschien wel geen andere keuze had. De meeste functies zaten niet in zijn straatje van kennis en vaardigheden. En functies die dat wel waren trokken hem niet genoeg aan. Stagiair vuurmagie zou betekenen dat hij les zou moeten geven, of iets in die trant, en daar had hij al ervaring mee. Hij had veel van de nieuwe rode wachters mogen opleiden. En vuurmagie was zeker een talent waar hij verder in kon studeren. Als hij uiteindelijk kon eindigen als leraar vuurmagie zou het niet eens zo’n slecht plan zijn. In de educatie wereld was er altijd wel werk te vinden en dat was een zekerheid die hij zich graag eigen wilde maken. En om eerlijk te zijn vond hij het niet misstaan als er op zijn C.V. zou staan dat hij onder het schoolhoofd van de beste magische school in Kovomaka heeft mogen werken.
Dayé rechte zijn rug en wende zich weer tot het schoolhoofd. ‘Stagiair vuurmagie lijkt inderdaad de beste keuze te zijn. Heeft u nog bepaalde eisen voor we een contract samen stellen? Ik vind het geen enkel probleem om hier en nu te ondertekenen,’ Wellicht dacht Master Santhandiai dat Dayé er nog even over na zou willen denken, maar Dayé was zeker van zijn zaak. Liever deze kans meteen met beide handen grijpen dan afwachten op iets beters, wat toch niet zou komen. Al betwijfelde hij of het papier werk al klaar lag.
[meh, beetje flut]
Master Savador
PROFILE Real Name : Saf Posts : 14626 Points : 0
MAGICIAN ✦ CHARACTER ✦ Magic: Dark // Fire Klas: Teacher FireMagic Partner: ♛ Seven Devils all around you
Onderwerp: Re: Men like us need to stick together ~ Savador zo okt 19 2014, 04:45
Savador liet een bedrukte snuif horen. Of het nu ging over opstandige hengsten of temperamentvolle zusjes, hij had in eerste instantie maar moeite om de lijn te kunnen trekken tussen juffrouw van Valnor en haar oudere broer. Dayé deed een stuk.. verantwoordelijker aan. Wist de jongeman dat zijn zusje rondliep op zijn school alsof ze model liep voor een beroemd merk bikini's? Hij wist zeker niet dat hij haar soms sikjesplukkend nakeek, onopvallend maar bestuderend vanuit zijn ooghoeken. Dat heupwiegende loopje herkende hij inmiddels al van mijlenver. Het was een dispuut dat hij afkeurde, zeker omdat het nadrukkelijk in de regels - zijn regels, niet de slappe typische lijst van Madeline - vermeld stond. En toch, kolkend in de stroom van gedachten, diep, diep weggestopt in zijn schedel, dubieus en onacceptabel, bleef het een heimelijke drug voor hem. Zulke dingen moesten onuitgesproken blijven - en was hij even blij dat dat het ook al die jaren zo was gebleven, niemand die even snel een kijkje in zijn hoofd kon nemen om met zekerheid te concluderen dat hij een morbide persoonlijkheid had. Die roodharige idioot voor zijn neus zeker niet. Het zou Kriss' schuld zijn. Ze lokte hem uit, had hem in zijn kruis getrapt. Hij was totaal onschuldig in deze situatie, zou de logische verklaring van menig persoon luiden. En dat had ze zelf voor elkaar gekregen. Hij had er niet eens zelf iets voor hoeven te doen.
Voldaan tikte hij met de toppen van zijn in elkaar verstrengelde vingers op de rug van zijn hand, zijn goudgele ogen afwachtend gericht op de jonge stagiaire en het perkament dat voor hem lag uitgespreid. Natuurlijk zou de jongeman ingaan op zijn verzoek: er zaten zoveel meer voordelen voor hem aan vast dan nadelen. Ergens hoopte hij dat Dayé zou accepteren. Niet omdat hij er bepaald om stond te springen om zo'n jonge stoutmoedige knaap naast zich te hebben wanneer hij zijn lessen gaf aan de wetenloze zielen, maar omdat hij hem mooi als een soort tussenpersoon kon gebruiken om Krissandra van Valnor in de hand te houden. Dreigen met dingen zoals dat hij haar broer de laan uit zou sturen - ja, ook al was hij maar een stagiaire, hij had er zeker toch wel zeggenschap over - als ze zich niet aan de regels kon houden, Dayé onder druk zetten om uitmuntende prestaties te leveren zodat hij zijn zusje nog een kans gaf. Dat soort onschadelijke dingetjes. Hush. Nestel je maar onder mijn vleugel, angstige ziel, ver verwijderd van de grote boze buitenwereld; Savador zal zich wel over je ontfermen. Met al zijn erbarmen.
Een bevredigde glimlach kroop over het eens zo koele gelaat van de donkerharige man op het moment dat Dayé volmondig instemde. Geen minuutje de tijd om alle papieren door te nemen, zich te oriënteren op zijn mogelijke beslissing. Het was meteen een 'ja' die over zijn lippen rolde. Figuurlijk, dan. 'Perfect,' sprak hij zijn cryptische bedoelingen wezenlijk uit, enerzijds toch handig gesmoord nu de reactie goed uitkwam met de situatie dat er niets ongewoons aan leek. 'De enige eis die ik aan je wil opstellen,' ging hij met toegeknepen ogen die naar het document voor Dayé's neus keken verder, 'is dat je doet wat ik van je verwacht. Ik draag je iets op, jij handelt. Zoals dat handig is bij, bijvoorbeeld, een demonstratie in een praktijkles.' Weer dat zuinige glimlachje, gepaard met een verwachtingsvolle, veelbetekenende blik die van Dayé naar de schrijfveer naast het formulier gleed, gereed om een handtekening te zetten en dit contract officieel te maken.
Dayé
PROFILE Real Name : Sergeant Pepper Puppycat Posts : 102
MAGICIAN ✦ CHARACTER ✦ Magic: Fire Klas: - Partner: Hopelessly devoted to you
Onderwerp: Re: Men like us need to stick together ~ Savador wo okt 29 2014, 18:24
Er was een grote kans dat Dayé spijt zou krijgen van deze haastige beslissing. Een vermoeden dat vooral werd uitgelokt door die veels te ingenomen glimlach van Meneer Sathandiai. Maar hij nam er de tijd niet voor om er goed over na te denken. Elke mogelijke gevolg nagaan. Elk voordeel en nadeel – al kleefte er zeker meer voordelen aan – overpeinzen. Nee, hij moest snel een beslissing maken. Al was het alleen al voor zijn kinderen. Voorlopig zou hij alleen op de school verblijven. Met de tijd zou hij proberen zijn vaderlijke plichten terug op te pakken en zijn kroost naar de Academy halen. Dat was zijn doel en vooruitzicht. Zijn jonge gezin terug herenigen. En dat doel werd verwezenlijkt met dit contract. Had hij maar geweten wat voor een risico hij nam door zijn leven in de handen van deze shadraan te leggen.
Een begrijpelijk knikje van Dayé liet meneer Sathandiai weten dat hij de samenwerking begreep. In andere woorden was het een hele simpele; U wens is mijn bevel. Dayé kon daar mee leven. Hij had daar zijn leven lang al mee moeten leven. Onder zijn vader en later onder de rode garde. En nu zou dat onder meneer Sathandiai zijn. Niks nieuws dus. Misschien anders, maar niks nieuws. Het verbaasde de roodharige jongeman toch wel dat het papier werk al klaar lag. Had meneer Sathandiai iets geweten wat hij niet wist? Het gevoel dat hij in de val aan het lopen was en hij een grote fout maakte met deze beslissing bekroop hem weer. Zijn goudbruine ogen, zoekend in het donkere gelaat van Savador naar een hint van bedrog, blikte een moment in die goudgele van de man voor hem. In dat korte moment van twijfel en zelfs lichtelijke achterdocht. Dayé zette zich er snel overheen. Wende zich tot het formulier, waar hij de schrijfveer in de hand nam. De inkt punt werd op het lijntje gezet maar bleef daar, enkele inktvlekjes achterlatend, twijfelend staan. Zijn ogen gleden nog één maal langs de regels, zich verzekerend dat hij niets over het hoofd had gezien, voor hij met een kort maar krachtige, zwierige krabbel zijn handtekening zette. Het stond vast. Savador’s wens was zijn bevel…
Dayé had toch niet gedacht dat het zo snel zou gaan. Hij had zelfs een kamer geregeld in Oak’s field, voor enkele nachten. Die leek nu niet echt nodig te zijn. Hij zou vandaag nog terug reizen naar Shadra, zijn spullen pakken en zijn intrek nemen in dit kasteel. Alles zo snel mogelijk om zijn nieuwe leven te beginnen, zodat hij het oude achter zich kon laten en het liefst kon verbannen uit zijn geheugen. Dat vooruitzicht gaf hem toch een zekere houvast en liet hem dan ook even hoopvol glimlachen naar de man met wie hij vanaf vandaag zou samen werken. ‘Zijn er nog andere zaken die ik moet weten? Papier werk wat ik moet ontvangen? Anders neem ik nu afscheid van u en zal ik me voorbereiden voor mijn intrek.’ Hij wierp nog een korte blik op de slang en was erg opgelucht dat Fenice nog niet verschenen was. Ze moest absoluut de dreiging in haar eigenaar gevoeld hebben voor het dier en was wellicht al onderweg naar hier om in volle agressie de slang uit te dagen en Dayé in bescherming te nemen – wat heel goed was bedoeld maar geheel onnodig zou zijn natuurlijk. En ook best wel onmogelijk aangezien ze niet zomaar naar binnen zou kunnen. Een ingebroken raam en een half vernielt kantoor zou dan ook niet een beste start zijn. Dayé had dus ineens een hele hoop haast, of meneer Sathandiai dat nu leuk vond of niet.
Master Savador
PROFILE Real Name : Saf Posts : 14626 Points : 0
MAGICIAN ✦ CHARACTER ✦ Magic: Dark // Fire Klas: Teacher FireMagic Partner: ♛ Seven Devils all around you
Onderwerp: Re: Men like us need to stick together ~ Savador di jan 06 2015, 06:05
De mondhoeken van de Hoofdmeester krulden voldaan om tot de volledige snode aantoning van complete tevredenheid zich onthulde. Diezelfde glimlach liet zich zien bij het aanzicht van een vol glas wijn, een welgevormde vrouw - of een, geheel naar zijn eigen zinnen gezette opzet in werking. Wat een idioot. Wat een patjakkerige simpele geest. Hardleerse vuurvreter. Roekeloze Raziaan. Maar wat oh zo typisch weer. Ze streven naar hun doel, die volbloed vuurmagiërs, zagen door hun eigen temperament de realiteit niet meer. En dat was weer zo'n kenmerkend voorval waardoor hij vanavond, wanneer hij half rechtop in bed zat met een glas wijn en de satijnen deken tot halverwege zijn ontblootte borst opgetrokken, twee vingers om zijn neusbrug klemde en eens een goed potje zou schateren (vermoedelijk gevolgd door een paar droge snikken en hele lamp die door de kamer werd gesmeten wanneer hij weer terug zou vallen in zijn levensloop, getiteld; zielige weduwnaar). Maar voor nu vond hij dat hij mocht genieten van het feit dat deze jongeman trouw zijn staart zou kwispelen en voor hem op het matje kroop wanneer hij daar naar verlangde. Een zwierige krabbel, dat was al wat er voor nodig was. Voldoende, meer dan dat zelfs. En blind me, hij hechtte zoveel oprechte waarde aan Dayé's bevestiging, in zowel woord en schrift. Nu dit document getekend was en het contract onveranderlijk vaststond, had hij mooi een interim om, say, een fatale kogel voor hem op te laten vangen, zijn schoenveters te laten strikken als het hem 'even in de rug schoot', zijn gezicht tegen een muur kapot te bonken om hem op te vrolijken - want dat was ook iets wat hij van hem zou verwachten. Hij verzon er wel redenen voor, met plezier. Was dat ook weer geregeld. Wat was het sluiten van nieuwe deals toch een prachtig iets. 'Nee, je kunt gaan,' luidde Savadors antwoord, die zijn ietwat schuin gehouden wijnglas prompt richting zijn getuite lippen bracht en onbewust wat morste toen hij een onverschillig wuifgebaartje maakte. 'Je schaft me op het zekere ogenblik geen enkele nuttigheid. Alhoewel ik toch liever sollicitanten ontvang met een.. aangenamer bouquet. En weet dat het je niet toegestaan is om mijn lokaal voor acht uur 's ochtends te betreden. En hou je knol binnen je gastenoord. En breng me volgende keer een fles wijn, Chauteaux d'Vermeil. En was je haar. For the sake of your employ.' Hij hief demonstratief zijn glas; een zuinig glimlachje was zichtbaar op zijn smoelwerk, die nog standhield toen hij met gesloten ogen zijn lippen om de rand van het glas krulde, lang nadat Dayé al de kamer uit was. 'Ploert.' Ach, maar hij moest weten dat hij maar een onschuldig dolletje maakte om een blijk van zijn befaamde gevoel voor humor te geven. Eentje waar hij tenslotte op terugkwam met een 'no seriously, I do mean it'.
NOTHIN' MEANS I MEAN BUSINESS MORE THAN USING A CART AT THE LIQUOR STORE *WINK WINK*
Gesponsorde inhoud
PROFILE
MAGICIAN
Onderwerp: Re: Men like us need to stick together ~ Savador
Volledig in het thema van Valentijn staan er twee Events op het programma van de site. Beide zullen van start gaan vanaf 14 februari, dus houd de site zeker goed in de gaten.
Cupid Hearts: Verras vrienden of in game characters met een vrolijk hartje deze Valentijn. Met of zonder lief berichtje eraan vast. Anoniem of juist niet. Stuur je hartjes naar het account van Alpha.
Valentine's Dance:Vanaf 14 februari zal de grote zaal van de school omgetoverd worden tot een danszaal vol met eten, drinken en live muziek. Iedereen is welkom om aan dit algemene topic deel te nemen.
WINTER
Tijdens de winter is het terrein van de school in diepe rust. De meeste dieren zijn onvindbaar verscholen en de ijzige wind houd ook de leerlingen binnen. De perfecte tijd om met een kop warme choco naar de vallende sneeuw te kijken.