Even een korte mededeling: Mijn vriendin heeft me dit account gegeven dus ik ben net nieuw hier. Ze had het te druk met der examens
Daar zat ik dan met me ogen gesloten en genietend van de zon. Het was een warme lente dag vandaag en natuurlijk genoot ik van de warmte. Ik strekte mijn armen uit en opende me mijn ogen. Er was nog maar een uur voorbij sinds ik hier op deze school ben aangekomen. Langzaam aan begon ik me af te vragen of het ook opviel of ik nieuw was. Mijn blauwe ogen gleden het grasveld af en ik zag een paar mensen zitten. Ik was niet het type dat direct op mensen afstormde maar liever in de achtergrond bleef. Dus daarom zat ik hier stilletjes op het grasveld zonder geluid te maken. Dit was nou eenmaal mijn gewoonte. Stil en niet te openbaar maar op sommige tijden wanneer iets me meetrekt ben ik heel onvoorspelbaar. Daarom vindt ik het leven nou ook zou raar. We trekken ons te veel aan van de mensen in deze wereld en laten ons beinvloeden en dat is juist niet de bedoeling, want kijk naar is naar de natuur. Hun maken de cirkel van het leven precies rond en wij moeten de weer tussen komen.
De vogels fluiten een leuke toontje en spontaan kwam er een tekst in mijn gedachte. Terwijl de vogels door floten begon ik zachtjes te zingen. "See how the sun is shining in my face. See how the birds are singing there way. There is nothing more beautyfull than the nature. It is a perfect way to come in peace and let my heart be here." Toen ik klaar was glimlachte ik en keek naar de blauwe lucht. Wat de natuur met mij deed wist ik niet. Ik was een vuursoort geen woudsoort. Ik had geen enkele verbinding met de natuur maar toch was er iets mee. Iets wat me tot rust maakte en de wereld anders liet inzien.
Wat had dit een rust in me gecreëerd maar dat duurde maar voor korte tijd. Ik voelde dat iets of iemand me aan het bekijken was. Tenminste dat vermoede had ik. Stilletjes bleef ik zitten zonder ook maar een geluid te maken en wachtte op de volgende stap van deze persoon.