Wat is een vraag die je niet kunt beantwoorden? Een vraag waarvan je denkt dat het misschien wel een mogelijkheid heeft tot antwoord maar je bent er niet zeker van. Misschien wel de vraag van het leven, waarom zijn we hier? Wat is de wereld en wat heeft het te bieden. Wat is het allerbelangrijkste in het leven? Voor ieder persoon was het antwoord op die vragen allemaal al anders, als ze er uberhoubt al een antwoord op hadden. Je kon je af vragen of je er wel een antwoord op wilde hebben. De vraag of het antwoord.. wat was dan eigelijk het belangrijkste. Een soort kip en het ei effect. Actie en gevolg, iets grappigs om over na te denken. Drake zat op een balkon, bij een van de vrije tussen ruimtes. Hij zat op de stenen afbakening zodat mensen er niet zomaar af konden vallen. Het was tot zijn verbazing geen slecht weer maar je voelde wel dat het nog fris was. De lente en wointer waren nog met elkaar in gevecht over wie zijn beurt het nu was. Sommige dagen waren grauw, terwijl de ander al straalde. Tot de jongen zijn vreugde was de dag van vandaag werkelijk heerlijk. Zijn zwarte haar bewoog mee in de wind. Hij speelde in zijn handen met de switchblade. Of hij nu les had, dat wist hij eigenlijk niet, het zou ook vast alleen maar theorie zijn. Vast zoiets als kunstgeschiedenis waar hij gewoon echt geen zin in had. Daarom was hij niet naar de les gegaan en genoot nu lekker van de rust en buitenlucht terwijl zijn rug leunde tegen een van de demon achtige stenen op de hoek van de rand. Van die dingen waar je van dacht dat ze tot leven konden komen in je nachtmerries of gewoon leuke speelfilms. Drake glimlachte en bleef met het mes spelen. Hij voelde zich warm en fijn, voor het eerst dat hij zich zo goed voelde en lekker in zijn vel zat. Wat was dat lang terug dat hij niet elke dag opstond met dat miserabele hoofd. Hij genoot sinds lang weer van het opstaan, begroette de zon en kon wel dansen van geluk. Een paar dagen geleden was de beste dag geweest die hij nog lang zou herinneren. Hij genoot met elke teug van de buitenlucht, alsof het weer aankondigde dat beter tijden op zijn pad stonden, alsof alles nu beter zou gaan. Hij liet zijn hand omhoog komen en speelde met het vuur dat hij opriep door zijn aderen. Met genot keek hij naar het vuur dat hij vormde tot een warm hart, tot een draakje, tot een roos, tot meerdere dingen. De jongen had geoefend met figuren magie in zijn vuur. Hij vond het altijd interessant om te doen en hoe meer hij oefende, hoe groter hij ze kon maken. Drake keek op toen hij een vogel voorbij zag komen, het landde beneden hem een etage lager op de binnenhof van het kasteel. Drake keek naar de mensen die er liepen en niet in de gaten hadden dat hij er zat, maar dat maakte hem ook niet uit. Ze moesten het maar mooi zelf uitzoeken en wie zei dat hij hier niet mocht zitten? Drake gaapte even en genoot van de warmte die de zon weer een beetje terug begon te krijgen. Wat was het toch een eerlijk gevoel, warmte.

De zwarte haren bewogen mee in de wind. Hij ademde in en voelde hoe de ooit zware wolkenluchten plaats hadden gemaakt voor warme zonnestralen. De stenen waar je zag dat het een tijdje geleden op had geregend droogde al en zelfs de bomen rond het kasteel begonnen aan hun bladgroei. Hij snoof diep in en dacht na over het leven, zijn leven misschien zelfs. De dingen waar hij van genoot of misschien spijt van had. Vaak dacht hij ook na over welke toekomst hem voor het verschiet lag. Zou hij een baan vinden en een normaal leven leiden? Het leek Drake saai. Toch wilde hij een leven met haar, al dan niet helemaal normaal. Sommige die hem van afstand kende.. het zou ze niks verbazen als hij de mafia in zou duiken. Als een dief in de nacht zou werken? Plunderen, of juist als een sluwe vos zijn informatie verhandelen zoals hij nu soms al deed op school? Eigelijk wilde hij niet eens de mafia in, aangezien zijn oom daar deel van had uitgemaakt en als er iets was waar hij niks meer mee te maken wilde hebben dan was het wel zijn oom. Een donkere kant en een lichte kant. Drake had meerdere gezichten die je kon onderverdelen in positieve en negatieve. Zijn hoofd emotie had hij niet echt aangezien hij vele kanten had, het was net wie hij wilde welk gezicht je van hem kende. Hij was gestopt met het spelen van het vuur in zijn handen en keek nu simpelweg naar beneden op het plein. Observeren van andere mensen en het onthouden van bewegingen die mensen maakte. Twee mensen die zoende, waardoor hij wist waar de relaties zich speelde in dit netwerk. Daarom ook gelijk wetend wie er vreemd ging. Toch vroeg de jongen zich iets af, Drake wreef over zijn kin. Ryan had hij al een tijdje niet gezien, maar er waren geruchten rond gegaan waarvan Drake niet wist wat hij ervan moest vinden. Voordat hij er verder zijn brein over kon breken hoorde hij voetstappen. De zwarte haren bewogen toen Drake zijn hoofd naar de nieuwe persoon wendde die op het toneel was gekomen. Hij stond daar maar, futselend met de draden van zijn oortjes. Vingers die wanhopig hun weg probeerde te vinden door de knoop. Het geheim was gewoon te weten waar de ene draad begon en de ander eindigde. Als je ze dan op de juiste manier weer terug haalde naar hun plek dan had je de knoop uit elkaar. Drake keek er even naar met nieuwsgierige ogen. Hij keek naar de jongen die nog steeds naar de knoop keek. Blond haar met een slag er in, blauwe ogen en losse kleding. De oude brandwond op het oog viel Drake ook gelijk op, maar was niet van plan om er naar te vragen, omdat hij geen zin had in een zelf medelijden verhaal. Hij had deze jongen wel eens eerder zien lopen, maar kon even niet op zijn naam komen, Drake had een neutrale blik tegenover hem. Dit punt in een ontmoeting was alstijd cruciaal, omdat het de positieve of negatieve kant op kon gaan. Drake stak zijn hand uit. ''Geef eens?'' doelde hij op de draden die de jongen vast had.