Er waren veel te veel trappen in deze toren. Treden, treden, treden, en nog wat meer treden. En veel te veel trappen ook. Of had ik dat al gezegd? Maakt niet uit, het bleef waar. Ik sleepte mijn valies achter mij aan, blij dat de gang waar ik door aan het wandelen was vlak bleef. Geen opstapjes, geen hellingen. En ook geen trappen. Zo konden de wieltjes onder mijn valies toch ook eens wat werk doen, werk waarvoor ze ontworpen waren zelfs!

Mijn schoenen maakten enorm wat lawaai in de grootse, stille gang, de harde zool was natuurlijk de oorzaak hiervan. Op momenten als deze had ik toch wel liever sneakers of zo aan in plaats van dit schoeisel. Maar ja, sneakers onder een maatpak, dat zag er toch niet uit. Dus ik deed mijn best om van het geluid te genieten; ik was toch alleen, en de wieltjes van mijn valies maakten veel meer lawaai. Meestal, als ik geen valies bij de hand had om het geluid van mijn stappen te maskeren en de gangen niet zo verlaten waren, deed ik mijn best om mijn gezicht een pokerface te laten aannemen. Zelfs in de bibliotheek zou ik mij niet schamen voor mijn stijlvolle schoeisel, als die nu besloten kabaal te maken of niet!

Het enige probleem was natuurlijk de blikken die ik dan kreeg van de meeste mensen, maar ik deed mijn best om ze te negeren.

Naarmate ik verder door de gang wandelde begon ik mij te realiseren dat ik misschien een klein, heeeeel klein beetje verkeerd was gelopen. Verdwaald als het ware. Ik was op zoek naar mijn slaapzaal, maar ik was redelijk zeker dat dit niet was waar ik die zou vinden. Ten eerste had ik een pictogram tegengekomen die had vermeld dat ik me bevond in het gedeelte van de meisjes. En ook nog eens op de etage van de Lichtmagiers. Een zucht ontsnapte me. Dat was allemaal goed en wel en zo, maar waar was dan de etage van de Aardmagiers?

Tot mijn verbazing had ik al heel wat slaapzalen voorbij gelopen zonder dat ik het gemerkt had. Dagdromen had daar blijkbaar ook nog wat bij geholpen. Ik besloot me om te draaien en een herkenbaar punt te vinden, zoals de hoofdgang die door deze etage liep. En..... ik vond die niet. Nope, ik maakte mijn situatie enkel maar erger. Waar hebben jullie mij nu weer heen gebracht? vroeg mijn geest aan mijn voeten, maar die antwoorden niet. Ik betwijfelde dat ze er zelf een idee van hadden, zelfs al zouden ze een antwoord hebben kunnen geven.

Mijn laatste redmiddel dan maar: iemand aanhouden en de weg aan vragen. Dit veroorzaakte twee nieuwe problemen: ten eerste was er niemand aanwezig in deze gangen, behalve mijzelf dan, en ten tweede was ik er betrekkelijk zeker van dat de meisjes die in een van deze kamers zaten her op prijs zouden stellen dat een wildvreemde jongeman zo plots voor hun deur stond. Ik had echter geen keus.

Het is te zeggen, die had ik wel, maar dan zou ik waarschijnlijk blijven ronddwalen door deze toren voor een dag of drie voordat ik mijn slaapzaal vond. Ik klopte dus maar op de dichtstbijzijnde deur in de hoop dat iemand zou opendoen en die niet direct in mijn gezicht zou dichtslaan.

De deur opende zich langzaam, dat was goed: dan was er tenminste iemand aanwezig daarbinnen, iemand die me misschien zou kunnen helpen. Wat ik niet verwachtte was dat het meisje de deur zou opendoen met niets anders om haar lijf dan een badhanddoek. Blijkbaar had ze dit zelf nog niet eens doorgehad, maar toen de realisatie inzette werd haar hoofd roder dan een tomaat. En de deur vloog dicht. Ik had me niet verroerd: deze onverwachte wending was iets te veel voor mij om me naadloos aan aan te passen. Gelukkig, zo merkte ik toen de deur dicht was en de stem van het meisje weerklonk van de andere kant, had ik mijn mond nog mooi toe. Ook voelde mijn gezicht niet heter aan dan anders, wat ook super was. De topjes van mijn oren waren echter een ander verhaal, maar ik dacht niet dat dit zo opviel.

Ik spande mijn das wat strakker aan terwijl het meisje haar kamer overhoop aan het halen was, en haalde even diep adem. Zolang zij er niets over zei, zou ik doen alsof de ongemakkelijke situatie van daarnet helemaal niet gebeurd was. Ik wist wel beter, voor de rest van de keren dat ik haar tegen het lijf liep zou mijn geest het beeld van haar in een badhanddoek tevoorschijn toveren. Dank je wel, brein, dank je wel. Maak alles maar wat lastiger voor me, wil je?

Toen ging de deur weer open, en dit keer stond ze aangekleed voor me. De versheid van de situatie moedigde mijn brein enkel maar aan. Ik deed mijn best om onverschillig te doen. Play it cool, Sep, play it cool. Misschien was mijn acteertalent niet zo spectaculair, of misschien was deze meid nogal scherp en zag ze door mijn act, want ze keek me aan met een achterdochtige, bijna beschuldigende blik. Persoonlijk vond ik dat ik die niet verdiend had. Ach wat, ik was allang blij dat ze me niet afgesnauwd en weggestuurd had. Die blik was wel het minste dat je kon verwachten na een ontmoeting als deze.

“Ehm, ja, juist…” Godvernonde, werk nu eens mee lichaam! Je helpt niet, brein! Ik kuchte om tijd te rekken en mijn gedachten weer op orde te krijgen. “Ik ben op zoek naar de slaapzalen voor Aardmagiërs,” zei ik eindelijk, “maar ik ben ergens verkeerd gelopen, denk ik.” Het kwam er een beetje te schaapachtig uit naar mijn zin. Ik krabde in mijn haar en wees naar mijn valies die achter me stond. “Ik ben nieuw hier,” voegde ik er nog maar aan toe, bijna even schaapachtig als daarnet. Ik voelde me Captain Obvious, de superheld die alle voor de hand liggende dingen duidelijk maakte. Een absoluut perfect begin van mijn schooltijd hier. Mijn geest slaakte een inwendige zucht.