Het was middag, iedereen was aan het eten. Break keek toe vanaf het dak. Hij leunde naar achter terwijl hij aan het zitten was en ging liggen in het koude sneeuw. Wolken leken snel voorbij te gaan en de kou trok zijn jas in. “misschien was het toch niet zo slim om te gaan liggen..” Mompelde break tegen zichzelf. Hij schoot overeind toen iemand schreeuwde, keek over het plein onder hem. De schreeuw leek te komen van de ziekenzaal. Het leek erop dat er iemand nieuw was op de ziekenafdeling. Hij ging weer liggen, sneeuw schoof soms wat van de dakpannen. Hij keek naar boven en hield zijn linkeroog dicht, soms kwam de wind en sloeg zijn haren weg. De wolken leken langs te vliegen, de kou deerde hem niet. Hij legde een hand voor zijn oog en keek weer naar zijn hand toen hij die eraf haalde. Hij dacht terug toen hij net zijn oog had verloren.

Een jongen met wit half lang haar zat in de vensterbank. Keek uit het raam, een verband zat om zijn hoofd en dekte het linker oog af. Vele mensen wezen naar hem en negeerde hem. De jongen keek naar buiten en zijn hand ging langzaam naar het verband. vingers gleden langs het verband, op en neer. Langzaam begon er een rode vlek te komen. De jongen bleef krabben en de vlek werd groter en groter. Het maakte de jongen niet uit, hij bleef krabben. De vlek was zo groot geworden dat het bijna over het hele verband zat. Een straaltje liep naar beneden, vormde een druppel op zijn kin en viel op de grond. Er kwam steeds meer bloed waardoor de straal breder werd. Het druppen ging ook sneller. Er lag nu een klein plasje bloed bij de jongen. Hij stopte niet, dacht aan alles wat hij had meegemaakt, waarom dit was gebeurd wist hij niet. Waarom moet ik het meemaken? Waarom zijn ze er niet meer… Waarom was ik er niet voor ze toen ze me nodig hadden. Steeds meer twijfels en bedenkingen kwamen in hem op. Er stond iemand in de deur opening toe te kijken. De persoon liep snel naar hem toe. “Stop daarmee, Break!” Hij had de hand van Break vast gepakt. Boos sloeg hij deze weg en keek geërgerd naar de persoon. “waar bemoei jij je mee?” Snauwde Break. “Als je iets dwars zit, hoef je jouw leven ervan niet te beroven.” Zei hij kalm.” En als je iets dwars zit, vertel het me dan!” Hij klonk erg overtuigend, maar break leek op hem neer te kijken. “Waarom zou ik je iets gaan vertellen, ga gewoon weg!” De persoon leek niet onder de indruk te staan en bleef Break aankijken. “Omdat ik je anders nooit alleen zal laten, iedereen oordeelt hier, ik wil het zelf meemaken.” Break keek hem nog een keer aan, de persoon lachte vriendelijk en hield uitnodigend een thee voor hem. Break nam deze twijfelend aan, keek erin en zag zijn eigen spiegelbeeld. De persoon ging bij hem zitten en zo bleven die twee nog veel praten.

Break opende zijn ogen weer, de lucht was nog net zo helder als net. Weinig wolken waren nu zichtbaar. Even lachte hij nog een keer over de herinnering. Rein… hij was altijd zo koppig. Maar hij bleef wel aan je zijde, het was Breaks beste vriend. Maar door de jaren heen ging hij een andere kant in. Hij ging bij Pandora. Dat was een organisatie terwijl Break vast kwam te zitten in de Abyss. Rein moest nu wel dood zijn, het is immer 100 jaar verder. Break ging op de richel zitten en keek naar beneden. Hij zag iemand bij de ruit staan. Keek die al de hele tijd al naar hem? Hij volgde de blik van de persoon. Inderdaad, de persoon keek naar hem maar leek snel door te lopen toen Break hem of haar doorhad. Hij sprong naar beneden en lande rustig op de grond. Dit soort dingen had hij vaak gedaan. Na wat doelloos rond gelopen te hebben liep hij door de traphuizen. Veel was er nu niet echt te zien, sommige lessen waren natuurlijk actief. Break had geen zin om door de stof weer heen te gaan, maar wat hij niet wist was dat het allemaal veranderd was. Terwijl hij door deze traphuizen liep zag hij nog een docent. Abrupt had hij zich omgedraaid en was de raam uitgeklommen. Lenig Sprong hij naar beneden, mazzel dat het de eerste verdieping was. Want Break had de actie helemaal niet overdacht en lande bijna op iemand. “Mijn fout, gaat het?” vroeg hij rustig. Terwijl hij het laatste beetje sneeuw nog van zijn jas klopte.

\\ Aressuka //
(Hopelijk kan je er wat mee :') )

Een beetje beteuterd kijkt Aressuka vanuit de eetzaal naar buiten. Was het gister nog zonnig, valt er vandaag in de ochtend weer sneeuw. Het lijkt wel alsof de winter maar niet wil eindigen. Met een zucht eet ze weer verder. Eigenlijk heeft ze niet zoveel trek meer. Zwijgend staat ze op van de tafel en loopt weg, het bord eenzaam achterlatend. Wat er met haar aan de hand is weet ze niet echt. Waarschijnlijk is het weer een neerslachtige bui waar af en toe last van heeft. Misschien dat een korte wandeling haar goed doet. Als ze door de deuren van de grote zaal heen is fluit ze even kort door de gangen. Geen muziekje, maar een kort signaal. Ze hoeft maar een paar minuutjes te wachten om het geluid van rennende pootjes op stenen vloer te horen. Met een kleine lach ziet Aressuka hoe een vos op haar af rent. Haar vos, Vulpes. Ietswat afwezig aait ze haar huisdier. Nou ja, eigenlijk is Vulpes meer dan een huisdier voor Aressuka. Ze is haar goede vriendin, voorzover een dier dat kan zijn. Vulpes kan namelijk Aressuka's stemming aanvoelen en daarop anticiperen. Behalve dat voelt Vulpes ook aan wie voor Aressuka te vertrouwen is. Bij personen die haar baasje kwaad willen doen gedraagt Vulpes zich anders dan normaal. Op die manier hoeft Aressuka niet zo bang te zijn voor onaardige mensen. Ze weet namelijk vantevoren al dat ze ervoor moet oppassen. Op die manier kan ze ongure types vermijden. 'Kom meisje, we gaan even naar buiten.' Als reactie hierop ziet Aressuka Vulpes even knikken. Normaal gesproken zou ze naar buiten zijn gerent, maar ze blijft nu in Aressuka's buurt omdat ze haar humeur aanvoelt. Samen lopen ze rustig door de gangen naar buiten.

Nu ze buiten staan voelt Aressuka de kou. Ze had ook een jas moeten halen. Jammer dan, in een T-shirt met een dichtgeritst paars vest en een spijkerbroek aan is het ook wel uit te houden. Bovendien laat ze wat edelhertenharen over haar lichaam groeien die onder haar kleren verborgen zijn. Zo, nu blijft ze warm. Samen met Vulpes loopt ze langs de muren van het kasteel. Het is ondertussen gestopt met sneeuwen, eigenlijk al sinds de middag. Maar voor Aressuka's gevoel sneeuwt het nog steeds een beetje. Misschien sneeuwt het gewoon in haar gedachten. Met haar hoofd totaal ergens anders is Aressuka's reactiesnelheid natuurlijk wat minder. Het ene moment was alles nog leeg in haar blikveld en het volgende moment lijkt er zowat iemand uit de lucht te vallen. 'Waah!' roept ze verschrikt uit. Sinds wanneer komen er mensen uit de lucht vallen? “Mijn fout, gaat het?” zegt de jongeman die tegenover Aressuka staat. Een beetje verwilderd kijkt ze ernaar. Vulpes lijkt ook even niet te weten wat er aan de hand is. Wel een opvallend verschijnsel die jongeman. Zijn haar hangt namelijk voor een van zijn ogen. Zo kan hij toch niks zien? Wat Aressuka ook opvalt is dat de jongen ietsjes kleiner lijkt te zijn dan haar. Maar ze heeft het gevoel dat hij ouder is. Ze beseft ineens dat ze de hele tijd verbaasd de gevallen jongen aanstaarde, die nu rustig zijn jas afklopt. Niet echt beleeft van haar. 'Ehm ja, het gaat alweer.' Aressuka is nog steeds niet over haar verbazing heen. 'Heb jij je niet bezeerd toen je uit de lucht kwam vallen?' vraagt Aressuka voorzichtig. Misschien is hij wel gewond of zo. 'O ja, mijn naam is Aressuka. En wie ben jij?' Tja, ze is wel nieuwsgierig naar de naam van de persoon die zomaar uit de lucht leek te vallen.

Break was zo bezig geweest met het denken dat hij bijna een docent tegen het lijf was gelopen. Sinds dat hij terug was, was hij heel voorzichtig geworden. Je wist nooit of ze het door zouden hebben. 100 Jaar geleden zag het er hier anders uit. Zoveel was veranderd. Nieuwe leerkrachten, deze deden het alsnog redelijk naar zijn idee. De les Methodes waren ook veranderd. Snel was hij een raam uitgesprongen toen hij de docent zag. Het was een van de acties dat hij nit doordacht had. Hij had weer mazzel, eerste verdieping. Nu pas kijkt hij onder zich en land bijna op iemand. “Mijn fout, gaat het?” vroeg hij rustig. Vaak sprong hij niet, hij vond het veel prettiger als hij ergens achter vandaan kon komen of ergens van onderen kon kruipen. Hij herinnerde zich dat zijn vorige meesteres het bijzonder leuk vond als hij via een kast binnen kwam, of via de tafel. Dan kwam hij van onder de tafel gekropen. Hij moest ook weer vertrekken op een aparte manier. Break wist nooit waarom ze dat allemaal zo leuk vond. Hij lachte vriendelijk terwijl hij het meisje aankeek. Het leek erop dat het meisje naar hem aan het staren was. ‘Als ik het goed heb… Is dit Aressuka Marina. Een lichtmagier, eerste klas kluns en goed in helen. Ze kan nog van pas komen. Dit moet ik maar voorzichtig aanpakken. Als de verhalen waar zijn van Shadra.’ Rustig begon Break zijn jas af te kloppen van de sneeuw wat er nog opzat. Het leek erop dat het meisje in beweging kwam. ‘Uhm ja, het gaat alweer.’ Break bekeek haar rustig, ze was nog steeds verbaasd leek het wel. Break lachte enkel naar haar. Het laatste dat hij wilde was dat ze weg zou gaan rennen. ‘Heb jij je niet bezeerd toen je uit de lucht kwam vallen?” Even grinnikte Break op deze opmerking. ‘Gebruik je dat lijntje bij elke jongen die je tegenkomt?” Hij wist donders goed wat ze bedoelde. Maar hij kon het gewoon niet laten. Zichzelf verwonden? Nee dat zou niet, snel, gebeuren. Hij bleef haar rustig aan kijken. Zachtjes telde hij in zijn hoofd, 21 22 23. ‘O ja. ‘ Begon het meisje. “Zie je wel? Ze hebben altijd nog wel wat meer te zeggen.” Dacht Break subtiel. ‘mijn naam is Aressuka. En wie ben jij?’ Hij keek het meisje nog even aan en pakte vervolgens een doosje snoepjes uit zijn zak. Hij opende deze zodat je allemaal verschillende snoepjes zag. Deze waren in folie verpakt. Hij gaf er een aan Aressuka, hij nam er zelf ook nog eentje. Hij sloot de trommel weer en deed deze weg in zijn mouw. Als je nu in de mouw keek zag je de trommel niet meer. “Xerxes Break. Nice to meet you.” Hij boog onderdanig zoals hij altijd deed. Hij is een servent natuurlijk. Bij haar gedraagde hij zich wel heel vriendelijk, als je hem niet goed genoeg kende wist je dat dit een val kon zijn. “ Wat zou ik voor u kunnen betekenen?” vroeg hij zorgvuldig naar haar. Manieren wist hij wel, 2 woorden spreken, mes en vork eten, gepaste taalgebruik. Daar kon hij boeken over schrijven. Tot je bij pardon of het spijt me kwam. Daar had Break nog nooit van gehoord leek het wel. Uit het niets begon het popje op zijn schouder geluid te maken. Terwijl het popje opkeek naar Aressuka praatte het popje. “Ohaio..~” Kwam er kraken en langzaam uit. Break’s oog ging langzaam naar zijn schouder waar het popje zit. “Ohaio Emily~” er lag een speels ondertoontje in zijn stem. Hij glimlacht weer en kijkt richting Aressuka. “Aressuka dit is Emily. Emily, dit is Aressuka. Zeg maar eens gedag. “ Het popje begon te schokken van het lachen. “Ohaio..~ Aressuka.” Weer toverde Break wat uit zijn zak en liep een paar passen vooruit, gebaarde dat Aressuka met hem mee kon lopen als ze wilde. Hij keek haar even mysterieus aan en liep weer een paar passen verder.

Hij had een klein gesprekje met haar, liep later rustig weg. Hij hoopte dat het mesje Aressuka marina, hem volgde.
Hij keek even kort achter zich en zag inderdaad haar achter zich aan lopen. Break draaide een radslag en hield vervolgens z’n pas in. Hij wachtte geduldig tot ze naast hem kwam lopen. “s nova een beetje gezellig?” Vroeg hij zonder de interesse te hebben naar de planeet zelf. Even snel omwisselen van taal was geen moeite voor hem. Hij besloot het op een commen taal te houden, Emily kon dan wat even. Dan kon zij hem tenminste nog altijd verstaan.

De grote grasvlaktes lager er erg mooi bij, kort geknipt gras een mooie frisse kleur groen. Een kleine windvlaag kwam en leek als een gold over het grasveld te gaan. Kleine wolken dreven voorbij en de zon scheen er vrolijk door. De windvlaag had break gehaald en z’n aren heen en weer geblazen. Het ook waar het haar voor ging, had hij altijd dicht. Je wist maar nooit wat er verkeerd kon gaan. Het leek altijd alsof hij de hele dag met een knipoog liep. Op een klein rustig plekje ging hij tegen een boom aanzitten en klopte rustig naast hem. Ze mocht altijd zelf beslissen wat ze deed, blijven staan of gaan zitten of weglopen. Hij keek haar even kort naar zn enkel “Hmmm, die landing ging toch niet 1000% geweldig.” Dacht hij kort bij zichzelf. Emily begon luid te lachen om iets wat het vosje zou doen. Break keek ernaar en snapte de humor van Emily dit keer helemaal niet. Hij richtte zich op Aressuka. “ What is your goal?” Vroeg hij simpel met een lach op zijn gezicht. Hij luisterde geduldig naar haar. “Is that so?” Klonk hij geïnteresseerd mogelijk. Met zn benen lang uit en over elkaar voelde hij het een beetje trekken. Een haast niet zichtbare frons kwam op zijn gezicht. Dit zou nog wel even gaan duren. Ach, met wat rust zou het vast wel snel over zijn. Hij ging rustig leunen tegen de stam en deed beide ogen dicht om van de zon te genieten.

( Sorrrrryyyy  Ik wist even niks meer T-T Hopenlijk kan je er wat mee  )

Vreemde gast, dat is hij zeker. Niet goed wetend wat ze nou moest doen neemt ze uiteindeliijk het besluit om Break maar te volgen. Ze is simpelweg te nieuwsgierig naar hem. Met Vulpes tussen hun in loopt ze naast hem. Of Nova een beetje gezellig is? 'Ow ja hoor.' antwoord ze met een glimlach. 'Je zou eigenlijk zelf eens daar naartoe moeten gaan. Ik vind het zelf de mooiste van alle zeven planeten.'

Een frisse windvlaag gaat over het gras heen. Laat het bewegen. Aressuka's haren wapperen mee in de wind. Ook die van Break wapperd mee met de wind. Een beetje verbaasd kijkt ze naar zijn gezicht. Het haar dat nu niet meer voor zijn ene oog hangt geeft Aressuka de kans om even goed te kijken wat er nou achter verborgen zit. Ze ziet alleen dat hij zijn oog dicht heeft. Wat zou daar het nut van wezen? Hij gaat echter tegen een boom aanzitten en gebaard dat Aressuka ernaast mag. Na even getwijfeld te hebben gaat ze naast hem zitten. Vulpes zit op haar schoot en houd Break goed in de gaten. Blijkbaar was Vulpes haar doordringende blik te zien nu ineens het popje op Break zijn schouder in de lach schiet. Aressuka kijkt verbaasd naar Emily. Wie is die Break nu eigenlijk? Het is echter niet haar beurt voor vragen. 'Mijn doel? Ik wil heler worden. Ik ben namelijk best goed in genezen en ik help graag andere mensen.' Een korte reactie van interresse krijgt ze terug. Hij lijkt zich daarna even te ontspannen Aressuka gunt hem die rust, hoewel ze vol zit met vragen. Na enkele minuten houd ze het niet meer uit en verbreekt ze de stilte.

'Ehm Break?' Aressuka kijkt hem vragend aan. 'Waarom verberg je eigenlijk je oog? Zelfs als je haren er niet voor hangen houd je nog je oogleden stijf op elkaar. Is er... iets mee gebeurd?' Misschien heeft hij wel een oogziekte of zo. En wie weet kan ze hem wel helpen om de boel wat op te lappen. Want ja, mensen helpen en mensen genezen is iets wat ze graag doet, zoals ze al eerder zei.

(Ik voel me best slecht dat ik hier al zo snel een reactie op heb gegeven )

Het was een heel mooi weertje en Break had en vollop zin in deze dag. Niet alleen had hij wat leuks, ook een nieuw speeltje om uit te proberen.

‘Ehm Break?’ Hij keek haar rustig aan via zijn ene oog. 'Waarom verberg je eigenlijk je oog? Zelfs als je haren er niet voor hangen houd je nog je oogleden stijf op elkaar. Is er... iets mee gebeurd?' Vragen en meer vragen kwamen er uit haar mond. Break keek naar de lucht en mompelde heel zachtjes wat geïrriteerd. “What happened to the time when there was just one question at a time?” Vroeg hij naar niemand in bijzonder. Even verplaatste hij zich een beetje waardoor hij nu half aan het liggen was tegen de boom, hij had de ruimte nu voor zichzelf voor gemaakt.  Zijn mouwen zaten ruim over zn handen heen en leek als het waren elke vraag van haar weg te wuiven. “Waarvoor ben je bang? Dat je mij pijn doet?” Hij sloot zn ogen weer terwijl hij het er gewoon prop uit had gezegd. Nu was het spelletje wat veranderd, hij snapte de angst niet die ze had. Hij kon eng zijn, maar zo eng was hij nu toch weer niet bezig? Langzaam kwamen de snoepjes weer tevoorschijn en nomde er een aantal. Ook plaatste hij het ijzere blik naast Aressuka zodat, als ze het wilde, wat mocht pakken. Rode, gele, groene, blauwe en andere felle kleurtjes lagen in het ijzere blik. Allemaal waren het stuk voor stuk zuurtjes, maar sommige waren toch echt knetter steentjes. Je moest goed kijken voordat je echter kon zien welke de zuurtjes en welke de knetter stenen waren. Grootte kon je het in ieder geval niet zien. Emily lachte even kort weer. Break reageerde niet op Emily en luisterde enkel. “ Als je wilt, mag je vragen stellen. “ Zei hij met een grijns. Hij had een plan, een plannetje dat je niet snel kon gaan dwarsbomen.

De nieuwsgierige Aressuka wilde nu wel weten waarom Break zijn ene oog lijkt te verbergen. Natuurlijk vraagt ze hem dat, vragen staat vrij nietwaar? Zijn tegenvraag verbaasd haar een beetje. 'Bang? Hoe bedoel je? Als ik voor alles dat nieuw voor me is bang moet zijn was ik al gillend weggerend.' Ze gniffelt een beetje, om daarna wat serieuzer te kijken. 'En mensen pijn doen? Dat zou ik echt niet willen. Ik hou er niet van als mensen pijn lijden.' Vreemd, het lijkt net alsof Break ergens naar zit te vissen. Ze kan maar beter een beetje op haar hoede zijn. Vulpes knikt bevestigend naar Aressuka. De vos heeft zo het idee dat er meer achter steekt. Aressuka's gedachten worden echter onderbroken door de snoeptrommel. 'O dank je.' Ze pakt een willekeurig snoepje en begint ervan te eten. Hm, vreemd smaakje. Alsof er allemaal schokjes in zitten of zo. Ze slikt het maar snel door. 'Je zegt dus dat ik vragen mag stellen. Maar echt een antwoord krijg ik niet van je he? In plaats daarvan krijg ik weer een vraag terug terwijl ik jouw vragen wel beantwoord.' Dit vraagt ze niet op een zeurtoon, nee gewoon op een oprechte vriendelijke manier. 'Maar nu wil ik toch weten waarom je nou dat ene oog verbergt.' Ze kan er weinig aan doen. Aressuka moet het gewoon weten. Nu haar nieuwsgierigheid gewekt is zal ze blijven doordrammen.