Er waren dagen waarop alleen drinken niet genoeg was. Waarop zelfs iemand als Sareth, iemand die praktisch geen emotionele relaties met medeleerlingen zocht, - over fysieke relaties roeren we met geen woord - liever een drankafspraak had dan te vertrouwen op het toeval en op puur geluk. Hoewel ze er geen moment aan twijfelde dat ze ook met een drinkpartner zou eindigen als ze de avond in haar eentje zou beginnen, was vandaag een van die dagen waarop ze liever zekerheid had. Meisjes als Sareth zochten hun zekerheid met dikke, zwarte permanent markers op toiletmuren. In Sareth haar geval en bij gebrek aan beter, de toiletmuren van de school. Op de vraag of er iemand mee ging zuipen was, tot Sareth haar verbazing, een antwoord gekomen. Hoewel Sareth vaak te lui of te druk was om ook nog deel te nemen aan toiletmuurconversaties, hield ze, zoals waarschijnlijk iedere leerling, de conversaties die hierop gaande waren wel trouw in de gaten. De Vuurtoren was dan ook een naam die ze vaker voorbij had zien komen en waar ze, tot vandaag dus, amper aandacht aan had besteed. Van zijn muurkrabbels af te zien, leek hij een vriendelijk persoon. Sareth haar mening over vriendelijke personen kon nog wel eens verschillen. Naar haar mening waren er meerdere vormen van vriendelijk. Je had vriendelijk op haar manier, vriendelijk naar eigenbelang dus, en vriendelijk-vriendelijk. Daarnaast had de alias 'de Vuurtoren' haar nooit erg aantrekkelijk geklonken. Ze had nooit, in de korte minuten die ze op de wc doorbracht, een positief iets kunnen vinden waar deze alias van afgeleid had kunnen zijn. Inmiddels vermoedde ze dat het te maken had met de 'helrode haren' en de, zeker in vergelijking met haar, behoorlijke lengte. Wellicht dat ze zou moeten terugkomen op haar vooroordeel over de Vuurtoren.
Wel goed, de relevantie van dit alles was dat ze had afgesproken met de Vuurtoren, om eens ouderwets te gaan zuipen. Hoewel het zuipen dagelijkse koek was voor Sareth, was het op zijn minst bijzonder te noemen dat ze vandaag had gekozen om hier ook daadwerkelijk een afspraak voor te maken. Zuipen was gewoonlijk een bijkomstigheid, niet iets waar ze voor in haar agenda hoefde te kijken.
Ondanks de kou, was Sareth, zoals gewoonlijk, gekleed in maar weinig lagen kleding. Ze droeg een plooirokje, dat bijna schattig te noemen was als het niet door Sareth werd gedragen. En ook haar overknees waren misschien schattig geweest, als ze niet omhoog gehouden werden door jaretelles. Momenteel liep ze over straat, diep weggedoken in de zwarte mantel die ze droeg. Het was koud, dit gaf ze eerlijk toe, maar haar kleding afstemmen op deze kou deed ze pas wanneer haar borsten eraf zouden vriezen als ze dit niet deed. Haar hoge hakken maakten een vrolijk tikkend geluid op de stenen en zo nu en dan nam Sareth een trek van de sigaret die ze tussen haar middel- en wijsvinger geklemd hield. Ze was, zacht uitgedrukt, blij om de Bokkenburcht in haar zicht te zien verschijnen. De plek die haar normaliter te gezellig was om ladderzat in te worden, was nu even uitnodigend als haar bed geweest zou zijn. Uit de ramen scheen zacht licht, waarvan ze wist dat het voor het grootste deel afkomstig was van haardvuur. De laatste meters versnelde ze haar pas en met een zucht van verlichting opende ze de deur, om de omhelzende warmte in te stappen. Terwijl haar vingers een voor een de knoopjes van haar mantel open knoopten, zochten haar ogen naar de persoon die 'de Vuurtoren' moest voorstellen. Hij was snel gevonden. Het was onmogelijk om de felrode haren aan de bar te missen. Hoewel ze hem momenteel alleen van achter kon waarnemen, besloot ze al snel dat ze inderdaad zou moeten terugkomen op haar vooroordeel. Zelfs van achteren zag de jongen er prima uit. De glimlach die ze haar eigen had gemaakt, verscheen rond haar lippen en met wiegende heupen bewoog ze zich naar de bar. "Duidelijk niet te missen," sprak ze, tegen de gestalte aan de bar.