Veel mensen zouden Pico als verlegen en teruggetrokken beschrijven, maar Pico zag dat anders. Zij was gewoon goed opgevoed, een echte dame sprak niet voor haar beurt, bleef rustig en was prettig gezelschap. Daardoor had ze nooit echt een uitgesproken mening, ze was gewend wat haar familie aangaf aan te nemen als de enige waarheid, en haar eigen voorkeuren voor zich te houden. Daardoor was Pico vaak stil, maar als je haar aansprak hield ze moeiteloos een beleefd oppervlakkig gesprek gaande. Babbelen, praten over koetjes en kalfjes, dat was een vaardigheid die ze als prinses al vroeg had moeten leren beheersen. Nu kon ze zelfs met een stalen glimlach en onbreekbaar geduld dansen met de meest irritante, stinkende edelmannen. Dat ook op Starshine niemand haar kalme, prettige humeur zou kunnen breken wist Pico haast zeker.

Ze was hier nu al een week en had al enkele noemenswaardige leerlingen ontmoet. Haar Shadraanse leeftijdsgenootjes hadden razendsnel uitgevonden dat zij van edele bloede was, waardoor ze op de etage vaak genoeg omringd werd door meisjes die meer verliefd waren op het idee dat Pico een échte prinses was dan dat ze werkelijk bevriend met haar waren. Toch tolereerde Pico hun aanwezigheid en genoot zelfs van hun gezelschap, bij gebrek aan echte vrienden was het geruststellend dat er mensen klaar stonden om te doen alsof ze je aardig vonden.

De eindeloze stroom vragen was echter wel vermoeiend en vanavond poogde Pico de drukte te ontsnappen door Oak's Field te bezoeken. Ze had een koetsje laten voorrijden, een enig exemplaar, wit met blauwe gordijntjes en twee pikzwarte paarden. Pico droeg een donkerblauwe jurk met een zacht wit kasjmiere vestje eroverheen. Haar diadeem had ze bij hoge uitzondering thuis gelaten, omdat ze het niet aandurfde het juweel 's avonds mee te nemen naar dit stadje zonder bewaking. Ze had nog geen ervaringen opgedaan in Oaks Field en wilde het er niet op wagen, nadat ze geruchten over een duistere markt had gehoord.

Nadat ze voor de deur was afgezet door de koets trippelde Pico vlug naar de herberg waar ze haar avond zou doorbrengen. Zonder de bar te bezoeken groette Pico de bediening met een glimlach en ging zitten aan een tafeltje. Nadat de bediening haar even raar aan had gekeken kwam een van de mannen weifelend naar haar toe lopen. Tja, Pico was niet gewend zelf actie te ondernemen om haar bestelling op te geven. ''Zeg et eens, jongedame,'' sprak de barman. Pico keek onwennig om zich heen, verward door het gebrek aan een menukaart, maar herpakte zich gauw. Ze moest flexibel zijn! ''Thee graag, meneer. Welke smaken hebben jullie?'' Dit zorgde voor nog een rare blik. ''Thee..smaak,'' was de accurate beschrijving van de man. ''Ok, doet U dat maar.'' Pico moest haar best doen om haar toon beleefd en dankbaar te houden.

Algauw zat ze daar te genieten van haar thee, met de 'theesmaak' die ze herkende als Earl Grey. Terwijl Pico zich een beetje soezerig begon te voelen door de warmte en de heerlijke stilte. Ze sloot even haar ogen, een glimlach gleed over haar gezicht. Eindelijk rust. Tot ze voetstappen hoorde en haar blik een lange jongeman ontmoette. De jongen kwam op haar af – huh – en stopte bij haar tafel – wat moest hij? Pico wilde net haar mond opentrekken om hem te vragen of ze hem soms kon helpen, toen de jongen een onhandige beweging maakte. Een scheut wijn gutste uit het glas, richting haar. Pico duwde zichzelf met stoel en al een stuk naar achter, onderwijl haar handen opheffend om zichzelf tegen spetters te beschermen. Het mocht niet baten, rode druppels raakten de pure witte stof van haar dure vest. ''Oh!'' riep Pico geschrokken uit. Ze voelde zich boos, omdat hij haar vies had gemaakt, maar wilde geen openbare scene schoppen. Daarnaast voelde het jonge meisje zich klein door zijn lengte en een beetje geïntimideerd door zijn piercings. ''K-kun je alsjeblieft wat servetjes halen en een glas water?'' vroeg ze dus maar, met een onzekere lach. ''Ik wil graag mijn kleding schoonmaken.'' Hopelijk zou hij niet boos worden, zoals dronken mannen wel vaker deden tijdens de feestjes die ze thuis had meegemaakt.

Pico had het niet zo op alcohol. Het maakte haar lieftallige tantes luidruchtig en slechtgemanierd, het maakte dat edelmannen plotseling ongepaste opmerkingen gingen maken. En bovendien was de bittere smaak niet weggelegd voor haar gevoelige smaakpapillen. Alleen het warme glühwein-achtige brouwsel dat de Aldano's dronken na het skiën kon ze wel waarderen, vers gestookt door het keukenpersoneel. De heerlijke kaneelgeur verspreidde zich door het hele huis en Pico werd dan altijd al weer een beetje warm bij het ruiken van die geur alleen. Ondanks de diplomatieke drukte van haar ouders was Pico's familie toch ook een liefdevol gezin. Ze stelden enkel heel hoge eisen aan hun nageslacht, omdat ze wisten dat Pico het aankon. Ja, Pico maakte haar ouders graag trots, daarom zou ze ook zeker goed haar best doen op Starshine Academy.

Pico deed bijna altijd haar uiterste best. Wanneer ze zich in het openbaar begaf was ze zich constant bewust van haar omgeving en hield haar publieke image scherp in de gaten. Ze was de representatie van een natie, de trots van het land. Al van jongs af aan hadden fotografen elke gelegenheid gebruikt om Pico's ontwikkeling te documenteren. In de krant stonden foto's van hun ski-vakantie, haar eerste schooldag, verjaardagen. Privacy was iets wat zij slechts van horen zeggen kende.
Gelukkig waren er geen journalisten naar deze school meegekomen om daar sensatie te zoeken. Te druk met de publiekelijke aankondiging van haar moeder's zwangerschap waarschijnlijk.

Even dacht ze dat dit wijnglas accident haar eerste drama ervaring met de 'echte wereld' buiten haar thuisland zou worden, maar de jongen antwoordde verrassend vriendelijk en stemde zelfs in met haar verzoek om een glas water. Fijn! Pico's gezicht lichtte zichtbaar op van blijdschap toen hij terug kwam lopen. ''G-geen probleem, geen zorgen, het was een ongelukje!'' stelde Pico hem met een begrijpende toon gerust. Natuurlijk hadden haar ouders haar gewaarschuwd voor mensen met slechte bedoelingen, ontvoeringen en aanslagen, maar die zouden zich vast niet bezig houden met het morsen van wijn. Zelfs al was het dan over een duur vest! ''Ja, ik ben redelijk nieuw hier, als je de Academy bedoelt.'' Ze keek hem aan, wat begon als beleefd oogcontact, maar algauw dwaalde haar ogen af naar zijn oren. Daarin droeg de jongen oorbellen, gestoken in gaten groter dan Pico ooit bij een vrouw had gezien. Ze merkte dat de nieuwsgierigheid in haar opborrelde én dat haar staren onbeleefd werd. Vlug keek ze weg, naar de gebarsten tafel van donker hout, en dan weer terug naar zijn gezicht. ''Mijn naam is Pico, trouwens,'' sprak ze, in een poging het ongemakkelijke gevoel in haar buik te verdrijven. Had hij haar zien staren?

I hope that you catch me, cause I'm already falling...

Het was best wel wennen, om alles alleen te doen. Ze mocht zelf beslissen wat ze aantrok, wat ze deed en wanneer ze dat deed. Op de lessen na dan, die moest ze uiteraard gewoon volgen en spijbelen zou een zeer gewaagde actie zijn, die haar ouders haar niet in dank af zouden nemen. Kortom: Pico was ze vrijer dan ze ooit geweest was. Het voelde als nieuwe schoenen, een beetje te krap, schurend, maar wel zo dat je merkte dat je er wel aan zou kunnen wennen.

De jongen stelde zich voor. Kai. Dat klonk kort, maar wel passend. Kai was een jongen zoals ze nog nooit van dichtbij gezien had en alle vooroordelen die haar ingeprent waren bleken tot nu toe incorrect. Ja, hij had vast wat gedronken,maar dat deden haar ouders ook. En ja, hij had wijn gemorst, maar dat had Pico ook vaak genoeg gedaan. Maar het boerengedrag en de vreselijke asocialiteit die volgens haar omgeving zouden samenhangen met piercings (pareltjes en prachtige oorbellen natuurlijk uitgezonderd) en punkharen, daar had ze nou nog niets van gemerkt. Het was overweldigend hoe anders hij was en eigenlijk voelde Pico zichzelf naar hem toegetrokken als naar een magneet; benieuwd naar zijn belevingswereld, benieuwd naar zijn keuzes en zijn wereld, die voor haar net zo magisch leek als een regenbogen-feeën land. Ondertussen depte ze zo kalm mogelijk haar vest droog, zonder de wijn er verder in de wrijven. Na een wasbeurt zou de delicate stof wellicht nog bruikbaar zijn.

De jongen vroeg haar zeer vriendelijk hoe het haar hier beviel. Het politiek correcte antwoord weerklonk al in haar hoofd. Het was geweldig hier, geweldig, en enge mensen had ze niet gezien. Maar Pico was vastberaden om normaal te zijn. Te zeggen wat ze echt vond. Het was niet alsof Kai haar uit zou lachen wanneer ze dat deed. Toch? ''Het is vooral heel anders dan ik gewend ben,'' bekende ze met een schuwe stem. ''Echt nare mensen heb ik nog niet gezien, maar ik heb ook het idee dat de meisjes uit m'n klas alleen maar aardig doen wanneer ik erbij ben, snap je? Nep.'' Roddelen, het was iets waarmee Pico weinig bekend was. Maar nu ze niet meer angstvallig van de boze buitenwereld afgeschermd werd kwam ze ermee in aanraking en het beviel haar niet. Als iemand bij jou over anderen praatte, praatte die dan ook zo gemeen over jou? Pico had het ongeluk gehad per ongeluk op het foute moment onzichtbaar aanwezig te zijn, waardoor ze die vraag met een ja had kunnen bevestigen. Mensen noemden haar arrogant en irritant, lachten om haar nette gedrag. Het deed pijn. Pico wilde graag dat mensen haar leuk vonden en hoewel deze mensen het echt niet waard waren, maakte ze zich er toch druk om, zoals iedere tiener zou doen. Kai was een onbekende, totaal van een andere wereld dan zij, misschien was dat de reden dat ze zomaar zei wat ze dacht.

Toen hij opeens een wonde bleek te hebben schrok Pico behoorlijk. Waar kwam dat vandaan? Ze had niet echt tijd om dat te bedenken, want de jongen was al druk bezig met actie ondernemen. Pico volgde elke beweging die hij maakte met een verbaasde interesse. ''Gaat het, Kai? Misschien hebben ze een verbanddoos liggen hier, zal ik even gaan kijken?'' Ze had ontsmettingsmiddel nodig en iets van verband of pleisters.

thank you Sarah of Kickstart!

I hope that you catch me, cause I'm already falling...

Pico had uiteraard alleen maar first world problems, geen armoede of honger, geen enkel gebrek. Behalve echte, oprechte vriendschap. Als bleek dat zij van blauwe bloedde was - iets wat ironisch genoeg precies overeen kwam met haar haarkleur - werden mensen opeens heel anders. Iedereen reageerde er anders op. De meesten werden zo aardig dat het eng was, gedroegen zich meer als haar dienaren dan haar vrienden. Of ze waren zo zenuwachtig dat ze haar maar gewoon ontweken. Maar het aller ergste waren de mensen die gelijk allerlei vooroordelen over haar hadden. Die mensen dachten dan dat ze zich beter voelde dan hen, terwijl dat niet helemaal klopte. Natuurlijk was Pico opgegroeid met de boodschap dat ze geweldig was (en dat ook zeker moest zijn om de familie niet tot schaamte te brengen) en resoneerde dat door in haar huidige zelfbeeld. Maar ze voelde zich zeker niet te goed om met klasgenoten te praten of hun vriendschap te waarderen. En dan waren er af en toe ook nog eens mensen die zo ontzettend anti-koninkrijk waren dat ze hun activistische standpunten eruit gooiden tegen een jong tienermeisje. Daarom had ze sinds kort besloten om haar afkomst te verhullen. Erover liegen zou ze niet doen, als ernaar werd gevraagd. Liegen was immers onbeleefd en bovendien een vaardigheid die Pico totaal niet onder de knie had. Maar gelukkig was de vraag 'goh, ben jij toevallig een prinses' niet al te gebruikelijk, al gaf haar kroonjuweel soms wel de nodige onderzoekende blikken.

''Ja, dat hoop ik ook,'' stemde ze volledig in met Kai's woorden. Daarna was er geen tijd meer voor het uitwisselen van adviezen om onoprechte vriendschappen te onderscheiden van de echte, want Kai had een ongelukje. Pico probeerde rustig te blijven, aan paniek zou Kai niets hebben en bovendien was het maar een snede. Hij zou heus niet doodbloeden. Toch?? Ze wist bar weinig van EHBO, maar aangezien haar broertje ook een enorme wildebras kon zijn had ze wel enige ervaring met het  het ontsmetten van schaafwonden, om te voorkomen dat de situatie nog erger werd. Vlug nadat Kai opgestaan was schoof ook Pico haar stoel naar achter en bewoog zich sierlijk naar de bar. ''Pardon, meneer?'' vroeg ze met haar hoge, meisjesachtige stem. Ze was sowieso niet al te groot, dus achter de bar voelde Pico zich behoorlijk verborgen. Gelukkig zag de barman de humor van de situatie wel in, toen Pico om een verbanddoos vroeg omdat iemand zich gesneden had, slechts kort nadat Kai om servetjes en water gevraagd had. Ze kreeg de rode doos met een wit kruis aangereikt en pakte die met licht trillende handen van de man over. ''Dankuwel,'' fluisterde ze, twijfelend. Pico besloot de man een, voor haar doen bescheiden, bedankje toe te schuiven, welke hij eerst niet wilde accepteren. ''Breng me dan maar een nieuwe kop thee, alstublieft,'' gebruikte Pico dan als excuus om de fooi aan de man op te dringen, en weg was ze.

Bij de tafel klapte ze de doos open en snoof even afkeurend, toen ze de viezige, oude spullen zag. Een schaar die zo te zien al bot was toen die gekocht werd, verband dat niet steriel verpakt was. ''Hmm..'' Ze viste een flesje jodium uit de doos, bekeek de houdbaarheidsdatum en schoof de fles opgelucht richting Kai. Daarna vond ze een rolletje verband was nog niet was gebruikt en verbandtape die ook nog wel acceptabel was. ''Je moet het ontsmetten met wat jodium,'' vertelde ze Kai, hoewel hij dat vast al wist. ''Hier, een watje.'' Ze stak een klein dotje witte watten naar hem uit. ''Of zal ik het voor je doen?'' Pico wist niet zo goed of ze hem nu afschrok door haar hulp op te dringen. Haar broertje kon niets zelf, als die zich pijn had gedaan zat hij enkel te janken tot hij getroost en geholpen werd. Maar Kai leek van de stoerdere variant jongen te zijn, dus wellicht wilde hij helemaal geen hulp van een onervaren verpleegster als zij.

thank you Sarah of Kickstart!

Het was allemaal weer zo typisch. Weer een typische dag. Kai die zich slecht of vreemd voelde, Kai die een café of bar zocht om te kunnen drinken, Kai die zichzelf beloofde niet te veel te drinken. Het was gewoon typisch hem. Maar deze keer zou hij echt niet dronken worden, want hij had nu een afleiding. Een gesprek. Die konden hem altijd serieus houden. Maar het gesprek dat hij aan het voeren was met de jongedame kwam abrupt tot een einde toen Kai zo dom was om zijn duim open te halen aan het glas van zijn bier dat hij voor zich op de tafel had staan. Het meisje met het blauwige haar leek er door geschrokken te zijn, want haar reactie was niet langer zo normaal als voordat Kailee zich verwondde. ''Gaat het, Kai? Misschien hebben ze een verbanddoos liggen hier, zal ik even gaan kijken?'' vroeg ze, en de kerel keek naar haar, blij met het voorstel. "Graag", reageerde hij waarna hij zijn stoel achteruit schoof en recht ging staan. "Terwijl jij gaat kijken ga ik even spoelen." Hij liep weg van de tafel, richting de toiletten, om daar zijn handen te wassen en de wonde een beetje proper te spoelen, ook al zou er vast en zeker wel ontsmettingsmiddel zitten in de EHBO-doos, als Pico die vond en/of meekreeg.

Nadat hij de kraan dicht gedraaid had en zich weer naar het tafeltje begeven waar hij eerder gezeten had. Eigenlijk voelde hij zich wel schuldig nu, nog erger dan om de wijn op haar vestje. Hij voelde zich schuldig omdat hij als eerste ongevraagd bij haar kwam, haar vest vuil maakte, bij haar ging zitten zonder haar te vragen of ze het er eens mee was en nu had hij zich ook nog eens verwond waardoor zij achter een verbanddoos was moeten gaan zoeken. Gevonden had ze die wel, dus daar was hij wel opgelucht over. De kerel keek toe naar hoe ze in de koffer aan het rommelen was. ''Hmm..'' Hij kneep zijn ogen samen toen er een flesje zijn richting uit geduwd werd. Hij moest even moeite doen maar kon toen lezen op het etiket wat het was, maar knikte daarna tevreden en schoof het tot aan de rand van de tafel. Ze leek ook nog een rolletje verband te vinden, dus dat was extra goed. Het kunnen ontsmetten was één, maar het kunnen verbinden was nog beter. ''Je moet het ontsmetten met wat jodium.'' De blauwharige jongeman knikte kort. Dat wist hij wel al, maar het was goed dat ze het herhaalde, op een ander moment was hij vast vergeten hoe het moest. ''Hier, een watje.'' Pico stak hem watten toe en hij tilde zijn hand van de tafel op om het aan te nemen, maar wachtte omdat ze haar mond weer opende om te spreken. ''Of zal ik het voor je doen?'' Hij legde de hand terug neer op tafel en haalde lichtelijk zijn schouders op. "Dat mag altijd," zei hij, wetende dat het vst en zeker beter gedaan was als zij het deed dan als hij het deed, "Maar ik kan het ook wel doen als jij dat liever hebt." Hij lachte naar haar. Hij zou het begrijpen als ze liever had dat hij het zelf deed. Als hij haar was, zou hij niet eens hulp aanbieden. Hij zou kerels zoals zichzelf nooit helpen, en hij zou ook op geen manier in contact willen komen met het bloed van iemand anders. Wel had hij al mensen geholpen met hun wonden, maar meestal liep dat ook uit naar akward momenten of dan hield Kai op met contact zoeken. Hij haatte andere mensen hun wonden gewoon. Hij knipperde en bleef het meisje aankijken, wachtend op antwoord.

OOC: Sorry voor de flut.

I hope that you catch me, cause I'm already falling...

Pico was een meisje met een zorgzame inborst, iets wat haar vader een teken van zwakte vond. Maar toen Pico de kleine tekenen van dankbaarheid bij Kai bespeurde wist ze zeker dat hij daarin ongelijk had. Het was een onwennig gevoel, om het inwendig oneens te zijn met haar vader, maar tegelijk gaf het haar een adrenaline rush die haar een warme scheut energie gaf. Ze was in de weken op Starshine Academy meer ontwikkeld dan ze thuis in 15 jaar had gedaan. Daar was ze een popje geweest, mama's pronkstuk en papa's trots. Nu was ze zichzelf. Ze werd een individu. Een uniek samenraapsel van eigenschappen en gedachten. Ze was meer Pico dan ze ooit had durven dromen. En in kleine stapjes werd ze steeds zelfstandiger.

Een teken daarvan was hoe ze zonder enige twijfel opstond en richting de barman liep. Terugkerend met de verbanddoos voelde ze zich victorieus. Pico was een echt meisjes-meisje, die van schattige puppies hield en jurkjes enig vond. Maar gelukkig was ze geen bangebroek als het op bloed aankwam. Tuurlijk, ze schrok ervan als iemand zich verwondde, maar ze was niet bang om naar bloed te kijken. Ja, als ze helende magie zou leren en wat meer oefende zou Pico zelfs een prima zuster kunnen worden. ''Oh, geen probleem hoor,'' glimlachte ze. ''Ik help graag.'' Dat was waar. En hoewel hij anders was dan haar normale conversatiegenoten was ze hem stiekem dankbaar dat hij een saaie nacht iets interessanter had gemaakt. Daarbij was het bijzonder dat iemand die duidelijk een stuk ouder was dan zij de moeite nam om met haar te praten, daar veel mensen op school zich te goed voelden voor jongere leerlingen.
Pico drupte voorzichtig wat jodium op een watje en schoof die zachtjes, doch ferm tegen Kai's wond aan. Dat zou even prikken, maar ze hield het daar voor zo lang als nodig was. Daarna depte ze kort met een droge kant wat overgebleven jodium weg. Ze rolde een stuk verband uit en knipte die met een straal duistere magie los. Pico rolde het stukje verband tweemaal om zijn wond heen en keek hem dan vragend aan. ''Kun je het hier even vasthouden? Dan pak ik een stukje tape.''

thank you Sarah of Kickstart!