Stap naar voren, heup volgt, grip naar achteren. Stap naar achteren, heup volgt, grip naar voren. Het ging nog wat houterig maar dit was iets wat ze nooit zou verleren, bijna als vanzelf bewogen haar heupen op de maat, ook al zat de spijkerbroek danig in de weg. De stokoude radio die ze ooit van haar oom had gekregen, kraakte een beetje, maar ze kende het nummer goed genoeg. Man, wat was dit lang geleden. Ze herinnerde ze haar fascinatie voor de manier waarop haar moeder de lenigste capriolen had kunnen uithalen, Raaf was de enige van haar dochters die het na kon doen, ook al beweerde Rebecca dat zij er honderd keer beter uit zag in de satijnen broek en top.
Ze draaide flexibel met haar handen boven haar hoofd waaraan elk twee armbanden rinkelden. Een spijkerbroek en een hemd gingen wel, maar zonder die armbanden en blote voeten kon ze het gewoonweg niet. Het was herfstweer, maar nu ze eenmaal op gang was, leek het niet zo koud meer als daarnet. 'Zodra je het warm krijgt, ben je altijd op de goede weg.' Dat was wat haar moeder haar altijd voorhield. Even flitste de beelden voor van de kleine optredens die ze samen hadden gegeven, gewoon op straat. Veel mensen waren vaak blijven staan en hadden gewacht tot ze klaar waren om dan luid te klappen.
Toen was het over gegaan, gewoon zomaar. De spanning tussen haar en de rest van het gezin waren te hoog opgelopen en ze had haar luchtige kleren verruild voor zwarte, leren exemplaren. Dat alles schoot in een flits door haar heen terwijl ze in het refrein losbarstte en haar hoofd sierlijk mee bewoog met elke beweging van haar voeten en heupen, er van uitgaand dat niemand haar nu zag.

Spoiler:

Even leek het weer alsof ze op het marktplein van Erd stond, met honderden lantaarnlichten om haar heen en het geluid van voorbijgangers die bleven staan en keken, keken naar een tienjarige met lange, zwarte haren die in het rond draaide alsof ze van lucht was gemaakt. Haar voeten waren al niet meer koud, de vonken sprongen er haast vanaf, ze deed weer eens iets wat haar oprecht gelukkig maakte, waar ze goed in was.
"Doe je goed meis," Een stem, een jongensstem nog wel, bezorgde haar een halve hartaanval en ze viel bijna om. Ze wankelde en hield zich nog net op tijd in evenwicht door haar armen te spreiden. In één snelle flits gaf ze een klap op de radio, die ophield met spelen en begon ze als een gek de pijpen van haar broek naar beneden te rollen. 'Hoe lang stond je daar al?! sputterde ze terwijl ze hinkend op één been haar schoenen probeerde aan te trekken. Met een kop als vuur en nog net geen stoom uitblazend keek ze hem aan. Hij had rood haar, dat was het eerste en ook echt meest opvallende aspect wat ze aan hem opmerkte, en hij was even groot als haar. Nog steeds danig van haar stuk gebracht kwam de volgende zin er erg snel achteraan. 'Doe je dat altijd: mensen van achteren besluipen...privé leven...geen greintje hersens zeker...idioot...hmpf!' Ze was nu rood tot aan haar oren maar ze had haar schoenen aan. Terwijl ze onsamenhangend bleef sputteren, trok ze gauw haar leren jack over haar hemd heen en trok de rits dicht tot aan haar kin, wat veel te snel gebeurde, waardoor hij opentrok. 'Godv-!' Ze trok hem nijdig weer open en wist hem nu goed dicht te krijgen. Kwam daar zo'n halve gare met een Peter-Pan-wannabekapsel. Ze noteerde in haar hoofd om nooit meer in de open lucht te oefenen, want kennelijk lagen er stekelvarkens op de loer!

Het was alsof ze haar oude schild weer terug had, de harde buitenkern die ze had gehad voor ze Zack had ontmoet. Op een bepaalde manier maakte het haar sterker, maar wat een goed teken voor haarzelf leek, was het feit dat ze er in slaagde om niet iedereen meteen weg te kaatsen, zoals ze vroeg continu had gedaan.
Oh wat grappig hij vertelde haar letterlijk de tijd die hij er gezeten had. "Ongeveer zeven minuten, waarvan twee minuten ik nog wandelde naar deze plek," Ze keek hem vuil aan en knoopte de veters van haar schoenen dicht. "Ik kwam hier gewoon mijn pudding opeten." En oh wat leuk: hij had hetzelfde accent als haar verwaande nichtje. Haar blik bleef op onweer terwijl ze haar handen in de zakken van haar broek stak. "Je bent me een klunsje meis, echt," Wacht eens even...hoe noemde hij haar?! "Maar serieus nu, je danst goed, ik snap niet waarom je zo'n fuss er over maakt dat iemand toevallig dit ziet, want in mijn ogen mag het ook echt gezien worden." Raaf stootte een korte lach van sarcasme uit en stak haar neus in de lucht. Alsof ze dit voor de hele school zou gaan laten zien, ze was niet van gister!
Hij was even groot als haar, wat haar voor het eerst een beetje opluchtte. Raaf was altijd de langste van iedereen geweest dus was Zack als twee meter lang geval een opluchting geweest en Ryan een verademing. Maar na toch al bijna weer een jaar met hen te zijn omgegaan, begon ze het te missen. Boven iedereen uit toornen was ook geen lolletje, dus kwam deze lengte haar als 'oké' voor. "Timothy, aangenaam, maar Tim of iets in die trant is ook prima voor me," God, dat haar, daar moesten haar ogen echt aan wennen. Hij wilde haar naam weten? Wauw, meneer was erg recht door zee. Maar goed, als hij anders niet verder kon leven. 'Raaf.' zei ze kortaf en pakte de radio van de grond. Ze draaide haar arm zodat hij over haar schouder aan de hendel bengelde. 'En ik zou het zeer waarderen als je hierover niet tegen anderen spreekt.' Haar zwarte ogen vernauwden zich nog meer, maar om de een of andere reden was haar blik niet echt dreigend.

Het laatste wat ze wilde was dat bekend zou worden dat ze aan dit soort dansen deed. Haar grootmoeder keurde het ten zeerste af omdat het volgens haar te 'erotisch' was. Dat was een van de redenen geweest dat ze haar ouders' huwelijk afkeurde.
Ze bekeek Timothy nog eens sceptisch; hij had een apart postuur, een soort halve atleet die eigenlijk alleen nonchalant achterover hoefde te leunen om kracht op te bouwen. Twee felblauwe ogen piekten vanonder die knalrode stekels. "Dat respecteer ik, al vind ik nog steeds dat je het goed kan, heel losjes en alle positieve delen aan je lichaam in de spotlights zettende. Mensen zouden een moord doen voor iemand zoals jij, yo," Ze keek hem aan met één wenkbrauw omhoog en de hand die niet de radio vasthield in haar zij geklemd. Langzaam drong het absurde van zijn woorden tot haar door en barstte ze in lachen uit. 'Alle positieve delen! Een moord! Ik-hahaha-hou me vast ik lach me dood!' Het was niet eens een lach van vreugde, maar van ongeloof en een soort halve spot. Ze wreef met haar vrije hand een lachtraan uit haar ooghoek. 'Het enige positieve deel van mijn lichaam is mijn vuist, vuurtoren.' Ze grinnikte wat na en keek hem met opgetrokken wenkbrauwen aan. "Hah, je mag het me zelfs leren, lijkt me super nice om te kunnen,"
Ze zwaaide de radio van haar schouder en zette hem naast zichzelf neer. 'Ik betwijfel of ik je iets zou kunnen bijbrengen, het is een vrouwendans.' zei ze, met nadruk op de soort. Ze kneep even haar neusbrug tussen duim- en wijsvinger. 'Buikdansen is bedoeld om mannen met veel geld een goed gevormd meisje te presenteren, vandaar dat ik er geen cent mee verdien.' Zij, mooi? God, ze moest er niet nog eens aan denken of ze zou weer gaan lachen.

Het stond haar niet aan dat hij haar bekeek alsof ze een stuk smakelijk vlees was, niet omdat het vies op haar overkwam, maar omdat ze gewoon niet ging geloven dat zij van alle mensen in het universum een bult kon veroorzaken in iemands broek. Ze streek expres het haar een beetje voor haar gezicht want het staren begon haar te irriteren. "Dat was vroeger, in den ouwen tijd zoals we dat wel eens noemen, nu zou ik er zelfs in een bordeel niet mee afkomen, mooi of niet," Ja leuk geprobeerd, het bleef een feit dat mannen er nu eenmaal niet het lichaam voor hadden. Dat houterige geval kon geen heupen zwaaien, nee dan moest hij de mannenversie leren, maar die kenden ze niet. Ze had nooit aan paardansen gedaan. "Wil je er serieus geld mee verdienen? Dan moet je danslessen geven, want je kan het,"
Ze rolde met haar ogen en sloeg haar armen over elkaar. 'Ik bedoelde dat er geen mens bestaat die mij ook maar een cent zou geven om het nog eens voor te doen. Toen ik kleiner was misschien, maar vuurtoren; wil je dit hier serieus aantrekkelijk noemen?' Ze wees op zichzelf en lachte kort en schamper. Ongelooflijke idioot dat het was. Maar om de een of andere reden stond die kalme houding die hij bleef tonen haar wel aan, of het was tenminste niet storend. Ergens deed het haar aan iemand denken, maar ze kon er niet op komen op wie hij zo net even geleken had.