If I were someone else I think I would still be mentally ill.

Vreselijk was het. En een schande. En rechtuit belachelijk. Lachwekkend haast, voor anderen buiten hem. Marginaal was net een stapje te hoog, hij stond er nog een trapje onder. Afspreken met iemand via een toiletmuur was iets wat hem werkelijk ziek maakte, de gedachte alleen al, maar toch was het gebeurd. Blijkbaar waren er toch nog mensen op deze school die in stijl konden dansen - dansen misschien wel, maar op een fatsoenlijke, acceptabele manier afspreken was al moeilijker, blijkbaar. Maar hij had dus afgesproken met een student, of studente, hij had niet echt een idee. De persoon had ondertekend met LO. Hij was niet nieuwsgierig naar wie het was. Eigenlijk echt niet. Het kon hem gestolen worden, hij had gedachten genoeg in zijn hoofd. Want er waren een hele hoop theorieën bijgekomen in zijn hoofd de afgelopen week/weken. Ook omdat hij een terugkerende drom gehad had. Als het al een droom genoemd kon worden, het was meer een nachtmerrie. Het was natuurlijk een vage droom. In de droom werd hij wakker, bang van een nachtmerrie. De deken over zich heen getrokken, armen om zijn knieën geslagen, en zijn moeder zat naast hem, zijn hoofd te aaien, zijn wang te strelen. "Het was maar een nare droom", zei ze, ze zei het iedere keer. Shia zou zeggen dat hij het wist, en hij zou haar vragen om het te herhalen. Zijn moeder twijfelde niet en herhaalde het gewoon: "Het was maar een nare droom, Shia." Vervolgens zou hij haar vragen of ze het nog drie keer kon herhalen. Even zou ze twijfelen, maar al gauw klonk haar stem weer. "Het was maar een nare droom. Het was maar een nare droom. Het was maar een nare droom, Shia." Het feit dat ze enkel bij de derde keer zijn naam zei, zorgde ervoor dat hij nog erger in paniek raakte. Hij was niet in orde, zijn moeder klonk niet geduldig genoeg. De jongen zou zijn moeder vragen het nog een keer te herhalen, vriendelijker deze keer. Met een vriendelijkere, geduldigere toon zei ze: "Het was maar een nare droom. Het was maar een nare droom. Het was maar een nare droom." Hij was blij dat ze zijn naam nu niet gebruikte. Daar hield de droom dan op. De jongeman met het bruine haar schudde zijn hoofd licht en voelde de aanwezigheid van de sleutel op zijn borstkas plots feller, onzin natuurlijk. Hij had nette kleren aangetrokken, nog net geen kostuum. Wel een nette broek, haast een kostuumbroek, een wit, net hemd waarvan hij de mouwen precies één keer heel mooi recht omgeplooid had. Nette schoenen, want opnieuw, Vincent had hem de liefde voor mooie schoenen terug doen vinden. Shia schraapte zijn keel kort en wierp een blik op zijn hond. "Straks zal ik weer hier zijn. Ondertussen mag je niemand gaan 'plezieren' met je aanwezigheid, begrepen? Ik wil dat je hier blijft." De hond keek zielig, maar leek het te snappen. De jongen aaide Aki kort over zijn hoofd, waarna hij zich omkeerde en op deftige manier de gang opliep, van plan richting de ruïnes te verdwijnen. Hij had een kostuumjasje mee, voor het geval het koud zou worden, het was en bleef dit rotseizoen; winter. Zijn schoenen maakten een regelmatig, klikkend geluid tegen de grond terwijl hij liep, en de trappen aflopen klonk een beetje alsof de Duivel uit de Hel kwam om iemand op te halen; het veroorzaakte veel kabaal. Maar oké, de Duivel van een engel geweest ook, de favoriet van God, dus je kon het dubbel zien. Hij liep nu ook wel een prachtige gebeurtenis tegenmoet, natuurlijk. Dansen met een onbekende. Als je het zo stelde, klonk het wel slecht, eigenlijk.

Zijn voeten brachten hem mooi naar de ruïnes, zoals hij wou, gevraagd had. Zo beleefd dat hij dat gevraagd had. Of zijn brein als het dat belieft de opdracht kon geven aan zijn benen om hem richting de ruïnes te brengen. Zijn ogen kneep hij licht samen, het voelde alsof hij deze plek ten schande bracht door hier terug te komen. Zonder Vincent. Want hier had hij die jongen immers wel leren kennen. Hij haalde een hand door zijn haar en liet zijn tong even over de binnenkant van zijn lip gaan, nadenkend. Welke kant op? Hij moest die LO wel vinden. Hij opende zijn mond: "Oh LO, LO, wherefore art thou LO?" Misbruik maken van tekst van Romeo en Julia, door William Shakespeare. Maar het paste mooi hier. Hij liep verder, en zag plots een blonde dame staan. Eentje die hij kende. Godverdomme. Nee, dat zei hij natuurlijk niet, want hij geloofde niet. Hij geloofde enkel in zichzelf. Maakte hem dat een god? Maar was hij dan een god of God? Die hoofdletter maakte zoveel uit. Hij wandelde verder, op zijn gemak, waarom zou hij niet op zijn gemak zijn? Zijn lichaam was zijn terrein, zijn territorium. En hij was op zijn gemak bij de ruïnes, dankzij de vriendschap die hij hier gesloten had. Zijn blik viel plots op een meisje. Klein. Erg klein, hij schatte haar wel zo'n dertig centimeter minder lang dan hijzelf was. Blond haar. Wel een mooi blond, maar niet zijn smaak van blond. Ze had haar haren los hangen, en een vage herinnering kwam in zich op, maar al gauw zag hij de beelden weer helder voor zich. Hij had haar gezien op het landingsplatform, toen Ryan tegen haar op gelopen was. Had ze haar haar toen niet in een knot gehad? Hij fronste licht en wandelde korter bij. "Jodaline", sprak hij, geen emotie in zijn stem, geen toon in zijn stem, geen intonatie in zijn stem. "Dreyer, eerder Bartzsch genoemd, hallo," stelde hij zichzelf voor, "En jij moet dan wel de LO zijn die het zag zitten om de schoonheid van het dansen te beoefenen."

OOC: Jodaliiiiine~

It is impossible to imagine a color you have not seen.