If I were someone else I think I would still be mentally ill.

Zijn handen gingen voor even over de verschillende soorten stoffen. Hij bekeek de tekst die op de doos geschreven stond, hij inspecteerde de soort karton waaruit de doos bestond. De stoffen die er in lagen - of beter gezegd; de kleren die er in lagen -, maakten hem mentaal misselijk. Afkeur. Het waren aangename stoffen, zeer aangenaam, maar de kleuren maakten hem ziek. Hij had een hekel aan kleuren. Hij verkoos zwart, wit, grijs en aardetinten boven alles. Als hij al moest kiezen in kleuren, verkoos hij pastelkleurtjes. Hij vond die ook nog wel mooi, omdat ze zo zacht waren. Maar felle kleuren, neon kleuren, die maakten hem ziek, ziek, ziek. De jongeman tilde voorzichtig de doos op en wou die naar zijn bed brengen, maar bedacht zich. Ook omdat hij de druk niet goed had. De doos woog zwaarder in zijn linkerhand dan de rechter. Meteen gaf het hem een knoop in zijn maag. Shia zorgde ervoor dat de doos even veel druk uitoefende op al zijn vingers - of waren het zijn vingers die druk uitoefenden op de doos? Hij wou de doos ook niet op zijn bed zetten, dan kwamen er kreuken in de lakens. Hij zette daarom de doos met kleren op zijn bureau. De kledij in de doos was niet eens netjes opgeplooid. Hij vervloekte zijn moeder kort in zijn gedachten, of wat je vervloeken kan noemen. Hij vervloekte nooit echt iemand, hij vroeg zich gewoon af waarom, waarom sommige mensen zo dom, achterlijk, stom en debiel waren. Zijn moeder kende hem nu toch echt al heel lang, nog wist ze niet dat Shia een hekel had aan felle kleuren. Ze wist dat zijn vader hem de kleuren verkeerd aangeleerd had, maar dat maakte haar niet uit. Hij refereerde trouwens niet eens meer naar zijn vader als 'vader', hij noemde hem bij zijn naam, Reuben, als hij al over zijn vader sprak (meestal met zijn moeder). Wegens het gebrek aan familiale gevoelens die hij jegens Reuben voelde, en Reuben jegens hem, waren ze niet echt meer zoon en vader. Hij bekeek het tekstje van zijn moeder nog een keer. "Voor mijn lieve jongen, hopelijk vind je deze kleren wat en kan je ze dragen. Braaf zijn met je vrienden! Niet te laat uitgaan, hé. x Mama". Hij noemde zijn moeder nooit 'mama'. Hij noemde haar altijd ma, moeder of Kyoma. Braaf zijn. Hij was de definitie van braaf zijn. Nee, Shia deed letterlijk nooit wat dat hij niet door de beugel vond kunnen gaan. Eén keer enkel, toen hij dronken geraakt was bij Sareth. Met Sareth, meer, niet echt bij. Maar toen was ook de verjaardag van de scheiding van zijn ouders. Hij had er een cadeautje aan over gehouden. De ijzeren accessoire in zijn tong maakte een klein geluidje toen Shia kort zijn tong tegen één van zijn tanden liet komen. Dit was een aandenken aan Sari. Kauwgom kauwen met de tongpiercing was een hel. Niet dat hij echt kauwde, hij plakte altijd vreemd smakende kauwgommen achter zijn tanden, maar dan nog was het zeer ergerlijk. De jongeman met het bruine haar haalde de kleren uit de doos, plooide ze netjes op tot er zo goed als geen kreuken meer in zaten en legde ze naast de doos op zijn bureau. De doos haalde hij uit elkaar zodat hij het - wat een verrassing - netjes weg kon steken in zijn vuilbak. De Leif-zoon had een beslissing genomen, hij wist wat hij met de kleren kon doen. Wat hij moest doen. Het moest.

Ontbijt werd overgeslagen, het was toch al tien uur, dan was het niet meer gezond om te ontbijten, het was te kort op het middagmaal. Had hij lessen vandaag? Hij besloot om niet te kijken of hij die had. Hij moest eerst zijn idee met de kleren uitvoeren. Om ze netjes te houden had hij ze allemaal in een tas gestoken, er rekening mee houdend dat de stoffen mooi bleven en niet weer zouden kreuken. Hij moest de school uit raken. Zou hij Duif gaan halen om mee te gaan? Nee, Duif kon wel kleuren uitstaan, geloofde hij. Vincent was wel oké met kleuren. Shia probeerde zich weer het gesprek voor te halen wat ze gehad hadden over kleuren, toen hij - nu zijn beste vriend - hem ontmoette aan de ruïnes. Ze hadden het gehad over waarom de lucht blauw was en over de maan, de zon en de sterren. Waren ze gek? Nee, de rest van de studenten was gek en buitengewoon, extraordinair. Bepaalde gewoon marginaal. Zelf was hij volkomen normaal, vond hij, het ideaalbeeld van de god waarin hij niet eens geloofde. Hij geloofde in niets, helemaal niets. Niet in mensen, niet in goden, niet eens in zichzelf. Hij kende. Hij kende zichzelf, hij hoefde niet in zichzelf te geloven. De trappen leken eindeloos te duren, maar uiteindelijk was hij op de gelijke vloer, gelijkvloers, das Erdgeschoß, le rez-de-chaussée, kortom; de begane grond, de begane vloer. Hij was blij dat hij geen light magician was, of dat dat niet zijn overheersende vorm van magie was. Hij wou niet op de hoogste verdieping slapen. De Erd-étage was prima, buiten dat er een hoop vervelende studenten lagen (onder andere: Ryan, Thaddeus, Ravenna (al kende hij Raaf niet zo goed) en een hoop anderen). Hij kon nu naar de ruïnes. Hij had Aki me willen nemen, maar toch ook weer niet. De Hollandse herder had hij dus gewoon op zijn kamer achter gelaten. Hij moest ook terugdenken aan een tekstje uit zijn boek; "je bent een psychopaat" stond er, waarop de ander antwoordde: "nee, ik verkies de term creatief". De student verliet het schoolgebouw, na even moeite gedaan te moeten hebben om leerkrachten te ontwijken. Dit was dus precies waarom zijn moeder soms zo een slechte invloed was op zijn ingewikkelde brein. Ze zei dat hij braaf moest zijn, maar hij miste misschien lessen (hij had echt beter even gekeken welke lessen hij had). Nu was hij 'stout' doordat hij van deze kledij af moest raken. Shia's voeten brachten hem vervolgens richting de prachtige, impressionante maar vrij oude ruïnes.

Zijn schoenen waren lichtelijk nat en dat stoorde hem mateloos. Ook dit maakte hem emotioneel misselijk. Shia liet zijn tassen op de grond vallen. Hij had er twee bij, ja. Eén met de kleren, één met materiaal. Een spade. Vooral die spade. De jongen haalde de kleren uit zijn tas en legde ze netjes op de grond. Netjes was wat Shia beschreef, als het ware het stopwoord dat hem samenvatte. Hij wou dit helemaal niet doen, maar het moest. Hij werd gedwongen door de tirannen in zijn hoofd. Hij had vijf T-shirts, vijf kledingstukken dus. Met de spade begon hij vijf gelijke kuiltjes te graven in de g-aarde, wat moeilijk ging want de aarde was ontzettend hard. Hij wou zich ook niet vies maken, zijn mooie schoenen, zijn nette broek, god. Hij mocht er niet aan denken. De jongen met de bruine haren, wiens kledij redelijk matchte met zijn haar want hij droeg die dag veel bruintinten en wit, kreeg in zo'n kwartiertje tot twintig minuten de kuiltjes gegraven, en keek toen met een innerlijke zucht naar de shirts. Spuuglelijk. Felgeel, felblauw, felgroen, rood/blauwgestreept en een zwarte, maar met een afgrijselijke zilveren print op. Shirts die zelfs iemand die amper wat heeft nog niet zou willen dragen. Hij voelde de sleutel die aan de ketting hing tegen zijn borst gloeien, al beeldde hij zich dat gewoon in, zoals anderen fantoompijnen hadden, had hij soms het gevoel dat de sleutel tegen zijn borst gloeide.
Shia begon de kledingstukken één voor één in de kuilen te leggen, en toen dat gebeurd was, bleef hij kort doelloos staren naar wat hij gemaakt had hier. Waarom aan de oude ruïnes? Waarom eigenlijk de kledingstukken begraven? Hij hoopte - al boeide het hem eigenlijk nul komma nul - dat er niemand in de buurt was en zich zou mengen met zijn ritueel. Dit was belangrijk, vond hij. "Moge jullie afgrijselijke uiterlijk de mens zijn blik niet meer pijnigen", sprak hij, ook al konden T-shirts natuurlijk niet luisteren, laat staan begrijpen wat Shia bedoelde. Hij dacht weer aan Yagami, zij had gezegd dat onzijdige voorwerpen, mensen en gegeven toch met 'zijn' aangesproken werden. Was dat discriminatie? Seksisme? Of simpelweg was de mens te dom en te verwaand om een nieuw, beter woord te bedenken. Evolueren was lastig.

OOC: Kheldar <33 Hoop dat je er wat mee kan, Pomm~

It is impossible to imagine a color you have not seen.