Het zat haar vandaag niet mee, ze was moeizaam wakker geworden, had bed-hair wat ze haast niet goed kreeg. Nippy die met een boek aan het spelen was en een prank was op haar uit gezet. De eerste paar dingen waren wel snel opgelost, gewoon een staart in, Nippy te slim af zijn, maar het zoeken naar haar spullen… zou nog aardige tijd vergen.

Daar liep ze nu door de gangen op haar gympen die ze ondertussen al gevonden had. Verder liep ze in haar badpak van wegen het zwemmen en een handdoekje rond haar heen gevouwen. Ze wist niet eens wie deze grap had uitgehaald met haar, maar blij was ze alles behalve. Eindelijk had ze haar tas gevonden met een shirt erin, nu ging de middagbel. De bel die voor haar nu gevreesd was. ‘Waarom.’ Dacht ze terwijl ze er zo bij stond. Iedereen die de gang op kwam ging rond haar heen staan. Ze was het lachertje van de dag, iedereen lachte haar uit en wees naar haar en Syo voelde zich alleen maar ellendiger worden. Ze beet op haar lip tranen liepen over haar wangen en ze duwde mensen aan de kant om erdoor te komen. Het eerste gebied wat ze tegen kwam, ging ze ook snel in om te verstoppen. Nippy, haar hondje, had haar al snel gevonden in de bibliotheek en bleef bij haar. Ze bleef verstopt tot ruim een kwartier na de les bel weer was gegaan. Voordat ze verder zocht maar dit keer met NIppy’s hulp.
’s Avonds laat lag ze pas een keer op bed en dat voelde goed, ze had al haar spullen inmiddels weer gevonden en de dag soort van overleefd. Al had ze nu al verwacht dat ze enige problemen zou gaan krijgen, want ze had vandaag een paar lessen niet kunnen volgen.

Haar alarm ging iets eerder dan normaal, ze had zich helemaal opgefrist. aangekleed en ook voor gezorgd dat ze helemaal klaarstond voor vandaag. ‘Hmm..’ klonk ze en dacht kort na ging daarbij haar tas door voor haar boeken en andere spullen. “Yup, ik heb alles. Nippy, blijf jij hier?” Het trouwe viervoetertje ging op haar bed liggen als een teken dat hij zou blijven. In de les maakte ze weer zoals gewoonlijk veel aantekeningen, maar na deze les werd ze staande gehouden door een groep meiden van de klas. De een stond meer naar voren toe, deze was klaarblijkelijk de leider van deze mensen. Ze hadden wat woorden wisselingen maar uiteindelijk leek het erop dat Syo erg van streek van was geraakt. Ze wilde niet dat iemand haar nu nog zo zou zien na gister, van streek en met rode puffy ogen dat ze altijd van de tranen kreeg.
Na de lessen zou ze naar haar plekje gaan, zo zat ze tussen de gesteentes, bosjes en bomen van de Ruines. Met haar knieën hoog opgetrokken zat ze met haar rug tegen de stenen aan. Zachtjes snikte ze terwijl ze met een stok figuurtjes in de grond aan het tekenen was.

Ze voelde zich ellendig en wilde niets meer doen. Zo was ze zo veel mogelijk bezig met het vergeten van wat er gebuerd was. Maar de poppetjes en figuurtjes die ze onbewust tekende hielpen er dan ook niet gheel bij. Een daarvan was een meisje en de andere waren van de spulletjes die ze kwijt was geraakt. Ook stonden er gewone prul dingetjes op de grond getekend.

Ze had het telaat door dat iemand dichterbij was gekomen. Laat staan dat deze jongeheer zo dichtbij was bij haar. “Hnn..” Klonk ze kort en keek hem geschrokken aan, maar dat de jonge ineens zo dichtbij haar zat… zag ze al geheel niet aankomen. Zijn eerste vraag luide als; Ik denk niet dat ze je nog gaan lastigvallen, Ik heb ze op hun plaats gezet. Gaat het een beetje? Ze keek naar beneden toe en beet zacht op haar lip. Ze was onzeker of ze wel of niet moest vertellen aan een wild vreemd persoon… “Ik..” Begon ze met haar zin, maar werd verast door de spontane knuffel. Ze kneep haar ogen dicht waardoor er tranen naar beden vielen. Langzaam verplaatste haar armen rond hem en kneep zacht met haar handen in de kledingstof van hem. Ze kon het niet goed inhouden en huilde zacht in zijn armen. Ze bleef zo even zitten, haarzelf rustiger laten worden waarna ze zich zou willen verplaatsen door zijwaards tegen hem te gaan zitten. Wel probeerde ze in de knuffel te blijven.

Ze haalde een paar keer diep adem voordat ze begon met het uitleggen van haar verhaal. “Gisteren…. Z..ze hebben alles verstopt… Mijn… kleding, boeken… Ik moest alles weer zoeken.. Zelfs mijn sleutels voor mijn kamer..” Ze snikte kort meer waarna ze toch even wat fronsde. “ Ik… moest lopen… lopen…. Z…ze hadden… foto’s..” Klonk ze en ze kneep haar handen wat meer dicht. “Ze…. Zouden… me…. Gaan blackmailen..” De laatste woorden piepte ze eruit waardoor je het maar net aan kon horen.

Ze had haar verhaal snikkend en al gedaan, ze was toch al niet zeker van haar zaak meer. Maar ze vertrouwede deze persoon door haar hart te kunnen luchten voor een keer in een lange periode. "Waarom moeten ze gaan blackmailen? Heb je enig idee wat ertoe heeft geleid dat ze zich zo laag hebben laten zakken?" Waren zijn woorden na haar verhaal. Daar had ze helaas geen antwoord op, dus beantwoorde ze met haar schouders kort omhoog trekken. "Weet ik niet." Zei ze erbij, hij leek erop te willen weten want hij wou meer op zijn hoede zijn. Toch wist ze het antwoord er echt niet op en trok haar schouders weer op. Ze was nog geen week nieuw hier, wat ze nu al verkeerd gedaan kon hebben wist ze niet.

"Syo.. Mijn naam is Syo Kursair. ook .. leuk je te ontmoeten. " Zei ze en keek hem kort aan. daarna duwde ze zichzelf weer tegen hem aan. Ze werd zo langzamerhand rustiger. "Spijt me.. maar ik weet echt niet waardoor dit nu allemaal gebeurd. Ik ben nog maar een week nieuw hier op school. " Klonk ze, maar misschien waren het haar cijfers, haar manier van communiceren naar anderen, gebaren en lichaamstaal gebruiken tijdens het praten. Wie wist het. "Zullen... we anders wat te drinken halen..?" vroeg ze maar om even van gedachten af te gaan zetten.

Eerst haast ontroostbaar, maar ondertussen zat ez bij hem al een stuk rustiger. Ze wist niet goed hoe, wat, maar het werkte. "Zullen... we anders wat te drinken halen..?" haar gedachten verzetten, was iets wat ze even graag wou. Aan iets anders denken dat waar ze het zojuist over gehad hadden. Toen Zack iets pakte bewoog ze wel iets mee door zijn bewegingen. Ze had het niet zien aan komen en had erdoor wat grote ogen.
Het was een lief heel lief gebaar van hem. Ze pakte het flesje ook over. “Bedankt, echt waar.” Zei ze, nog iets hees van het huilen van ervoor wat ook door het water drinken en de warmte van de ander nog minder werd tot het stopte. Ik weet wel dat ze nogal snel verkiezen om de slimmeren te pesten omdat ze zelf geen goede punten weten te halen op school. Misschien ligt het daar aan?” Even dacht ze erover na, ja… Ze liep al snel bij met haar huiswerk en zelfs ietsjes voor. Haar cijfers lagen net hoger dan het gemiddelde van haar klas.. Een kleine frons kwam erbij toen ze erover dacht en nog een slokje water nam. “Maar je moet je er je echt geen zorgen om maken, want dat betekend alleen maar dat jij beter bent dan hen oke?” Ze zei misschien niets, maar ze knikte wel zachtjes en keek al naar het flesje met een kleine glimlachje. Het was misschien niet veel, maar het was wel al iets. “Gaat het weer een beetje met je?” Ze keek hierdoor weer op naar hem en probeerde een wat grotere glimlach te geven. “Ja.. Het gaat weer wat, bedankt. Echt waar.” Zei ze en hield het kleine glimlachje weer op der gezicht. “Dat wat je eerder zei… Over dat het misschien lag aan het feit dat ik goeie punten haalde… Ik was zelf aardig snel bij met het huiswerk en lig sinds die tijd iets voor waardoor mijn gemiddelde ook wat hoger ligt.. “ Nu hij het zo eerder zei, dacht zij ook hierdoor dat het daaraan lag. “Bedankt dat je voor mij op kwam en bij me bleef… Sorry… dat ik een Cry-baby leek though… Zullen we opnieuw beginnen?” klonk ze, toch nog wel rode puffy oogjes van het huilen, rode wangetjes maar ze stond wel weer rustig op, het flesje altijd nog in haar hand. Ze hield een hand uit naar hem. “Cyllae Kursair. Nice to meet you.” Sprak ze het laatste deel novaans en gaf een iets grotere glimlach. Ja.. door hem was ze wel weer gekalmeerd.

“het feit dat jij je emoties zo opelijk uit is voor mij al een teken dat je sterk bent. “ Even stond ze verbaasd naar hem te kijken. Zij en sterk? Dat was ze alles behalve. “D-dat ben ik niet..” Zei ze daarna weer zachtjes en keek toch wat peinzend naar beneden toe. “Mijn punten liggen ook hoger dan de rest, maar ik zie er een.. stuk enger uit, misschien daarom dat ze mij niets doen.” Ergens hoorde ze het schaapachtige. Even wist ze niet wat het beste was, naar beneden kijken omhoog naar hem of even ogen sluiten. Ze was weer even van haar stuk… emotioneel okay? Nu op moment niet.. Ze voelde zich ergens wat leeg… “je bent wel lief… misschien wel… 3 koppen groter… maar je bent hartstikke aardig.” Zei ze zachtjes, het precieze verschil wist ze ook niet tussen hun. “Maar… ik ben niet sterk… echt niet.” Zei ze daarna, een punt willen maken. Nu pas keek ze op naar hem en keek daarna ook naar de lucht boven hun. “Huh? Is er iets?” Sprak ze daarna even meer verward dan net, ze zag wel een paar wolken, maar verder was het blauw met rood aan het kleuren. Het werd al snel laat kreeg ze door. “A-ah…. Komen we zo niet in de problemen?” Vroeg ze daarna aan hem en beet zachtjes op haar lip. Ze was bang om in de eerste maand hier al regels te verbreken, maar ze wist niets zeker hier op deze school.