Elliot keek naar de dikke wallen die zich onder zijn oog verzameld hadden. Als hij een vrouw geweest was, had hij zich er waarschijnlijk druk om gemaakt en had hij vervolgens geprobeerd om het weg te werken met make-up. Maar hij was geen vrouw en zijn uiterlijk kon hem werkelijk niks schelen. Hij gromde toen hij één blik uit het raam wierp en zag dat het bewolkt was. Waarschijnlijk zou het dadelijk gaan regenen. Dan kon hij beter zijn mutsje op zetten die hij tegenwoordig altijd op zette. Je zou van hem denken dat hij een schattig jongentje was die aardig was tegen iedereen en die niemand kwaad zou doen. Niets was minder waar had en dat had die gozer van gisterenavond ook wel mogen weten. Weer hadden ze hem namelijk met een groepje van drie jongens duidelijk proberen te maken dat hij hier niet hoorde. Elliot had opnieuw die warmte in zich voelen borrelen die hij ook had gevoeld toen hij in het bos was geweest en voor het eerst had geleerd dat hij kon vuursturen. De jongens voor hem hadden natuurlijk niet in de gaten dat hij dat kon en hadden hem getreiterd. Eerst had Elliot het op proberen te lossen door zijn vuisten te gebruiken, maar ze begonnen op een oneerlijke manier tegen hem te vechten. En dus had hij twee van de drie jongens in hun gezicht verbrand en de laatste jongen zo hard naar achteren geslagen dat deze met de achterkant van zijn hoofd tegen een muur geknald was en direct bewusteloos op de grond had gelegen. De jongens die in hun gezicht verbrand waren, waren huilend weggerend. Elliot had de jongen die tegen de muur was geknald op het bed van hem gegooid en was daarna naar zijn eigen bed gegaan. Hij had niks meer gehoord van de jongens, want ze waren ’s morgens al weg voordat hij wakker zou worden. Waarschijnlijk zouden ze nu iedereen waarschuwen dat hij kon vuursturen. Een luchtmagiër die kon vuursturen. Het was echt één groot drama. Elliot kamde zijn haren in één bepaalde richting, deed zijn muts op en liep vervolgens met zijn handen in zijn broekzakken gestoken naar buiten. Hij droeg enkel een zwarte jeans met daarop een wit shirt en een zwart vest dat nonchalant open hing. Daarbij droeg hij nog zijn mutsje dat hem beschermde tegen de regen. Hij besloot om in de richting van de oude ruïnes te lopen. Zonder echt op zijn omgeving te letten – en niet direct in de gaten hebbende dat er al een meisje aanwezig was – stak hij zijn handen uit zijn zakken zodra hij bij de oude ruïnes aankwam. Vervolgens creëerde hij eerst een grote luchtbal en creëerde daarna twee vlammen in zijn handpalmen. Hij stuurde de luchtbal direct naar voren en liet deze achtervolgen door de vlammen met de bedoeling om een luchtbal met een ring van vuur er omheen te maken, maar de luchtbal loste op en een regenstoot kwam zijn richting op. Elliot deed simpelweg een stap opzij zodat de regenstoot niet hem zou raken, maar datgene achter zich. En liet dat nu net toevallig de richting van het meisje zijn die hij niet had gezien.

Enkele spetters water raakten hem, maar dat was het dan ook wel. Het was niet heel hard aan het regenen, maar dankzij zijn luchtmagie kwam het natuurlijk harder aan dan dat het normaal gezien zou aankomen. Hij zou schatten dat de kracht waarmee de regenstoot die hij had ontweken op hem af was gekomen zo ongeveer beaufort windkracht 6 was geweest. Hij was zeer goed in luchtmagie en dit was nog niet eens het sterkste dat hij kon, hoewel hij eerlijk gezegd moest toegeven dat hij zijn luchtmagie de laatste tijd aan het verwaarlozen was omdat hij eerst wilde zien hoe goed hij wel niet was in vuursturen. Schijnbaar niet zo heel goed, want in de regen hield het niet echt stand en zijn opdracht was ook al mislukt. Misschien dan toch hulp gaan vragen bij een leerkracht? Nee, liever niet. Hij wilde zorgen dat hij het vanzelf kon en niet via hulp van iemand. Elliot wierp een blik over zijn schouder toen hij opeens een stem hoorde. Had hij dat meisje nu gemist? Schijnbaar wel. Aan de ene kant was het redelijk grappig dat ze geraakt was door de regenstoot, aan de andere kant was het weer wat minder leuk dat het op zo’n manier duidelijk gemaakt moest worden. Hij zou niet zeggen dat hij niet op zo’n manier zou reageren als hem zoiets gebeurde, maar een beetje vriendelijkheid op deze academie was schijnbaar te veel gevraagd. Hij wist niet of het namelijk aan zijn eigen attitude lag, maar tot nu toe was hij enkel nog mensen tegengekomen die niet vriendelijk op hem reageerden. Vooral de meisjes reageerden nogal pittig op hem. Vergeleken de reactie van dit meisje was Drake nog redelijk een lieverdje geweest tegen hem. Oké, dat was misschien ook weer overdreven, maar goed. Elliot draaide zich volledig om naar het meisje en sloeg zijn armen over elkaar heen. Het bleek een dame te zijn van zijn leeftijd met zilverkleurig of grijs haar en rode ogen zoals de zijne. Of waren ze oranje? Hij had echt geen idee. Hij was niet zo goed in omschrijvingen van een ander. Zelfs de beschrijving van zijn eigen lichaam klopte soms niet helemaal, want hij zei dat hij nauwelijks spieren had en die had hij wel degelijk. Oké, als hij de situatie kon beoordelen was ze kwaad omdat ze een regenstoot in haar gezicht had gekregen en omdat ze bijna van een rotsblok gevallen was dankzij hem. Of helemaal, dat kon ook natuurlijk. ‘Wat is mijn probleem,’ siste hij zachtjes tegen zichzelf. Tegenwoordig moest hij echt met iedereen een probleem hebben om hun aandacht te trekken. Hij was hier gewoon aan het oefenen en week uit voor een negatief effect van zijn eigen magie. Was dat zo verkeerd? Waarom had zij geen ogen in haar hoofd en zag ze niet dat hij hier aan het trainen was? Dan had ze dit kunnen voorkomen. ‘Ten eerste,’ begon hij terwijl hij zijn armen over elkaar heen sloeg, ‘is een regenstoot in je gezicht heus niet het einde van de wereld, al schijnen jullie vrouwen daar wel zo over te denken.’ Hij rolde met zijn ogen om te benadrukken hoe belachelijk hij het vond dat dames zo ijdel waren. Hij was niet ijdel op zijn haar, maar hij zou waarschijnlijk ook zo gereageerd hebben als hij een regenstoot in zijn gezicht had gekregen. Maar goed, dat kwam gewoon omdat hij een vechtlustig karakter had en dat had niets te maken met ijdelheid. ‘En ten tweede moet je die vraag niet aan mij stellen,’ ging hij spottend verder. ‘Je zag me toch trainen hier? Wees dan verdomme niet te lui en ga ergens anders naartoe. Dit is je eigen schuld, hoor.’ Hij keek haar kwaad aan en rolde vervolgens nogmaals met zijn ogen. ‘En ben je nu klaar met je tirade? Ik heb nog werk te doen, weet je.’ En vervolgens draaide hij zich doodleuk om zodat hij haar de rug toekeerde en creëerde hij opnieuw een luchtbal met de bedoeling om deze de lucht in te zenden en er weer ringen vuur om te maken.

Elliot wilde net weer een luchtbal creëren en deze combineren met vuur toen hij het gelach achter zich hoorde. Oh oh. Hij had weer eens een psychopaat gespot. Maar ja, op deze academie was dat ook niet moeilijk. Iedereen leek hier gek bij zijn hoofd te zijn. Buiten hij dan. Hij was compleet normaal. Hij was gewoon ergens terechtgekomen waar het niet meer normaal was en dan verwachtte men ook nog eens van hem dat hij aardig zou blijven. Hij was opzicht al geen aardig persoon, laat staan als het hem zo moeilijk mogelijk werd gemaakt. Hij hoefde hier in eerste instantie helemaal niet eens te zijn als het niet aan zijn vader had gelegen, maar aan hem. Als hij zijn vader op de één of andere manier had kunnen stoppen, maar dat was niet aan de orde geweest. Zijn vader zou waarschijnlijk levenslang krijgen en zijn moeder was hij kwijt. Jammer, want hij had best wel wat leuke tijden met haar willen hebben. Alleen had zijn vader hem dat afgenomen. En als zijn vader niet opgepakt was geweest door de politie, had hij er zelf iets aan gedaan. Dan had hij zijn vader waarschijnlijk vermoord. Hij wilde dat ze zijn vader vrij zouden laten. Zijn vader zou terugkeren naar zijn huis en Elliot kon er een einde aan maken. Hij kon zijn vader hard laten lijden dankzij de nieuwe kracht die hij had en niemand zou hem tegenhouden. Voordat ze hem op konden pakken, was hij al weg. Maar aan de andere kant was het helemaal niet aan hem om zo moordlustig te zijn. Natuurlijk had hij een grote bek en kon hij goed vechten, maar hij wilde niet moordlustig worden. De omgeving had het er gewoon naar gemaakt. Hij draaide zich half om, uit zijn gedachten getrokken en nu een tikkeltje vervelend starend naar de psychopaat. Ja, hij zou haar zo noemen. Of achterlijke bitch. Die tweede klonk misschien wat meer beledigend en wat mee als zijn ding. Psychopaat was veel te lief. Achterlijke bitch klonk wat meer… erg. Hij sloeg zijn armen over elkaar heen en liet haar uitrazen. Zijn ogen rolden wel drie keer achter elkaar terwijl hij haar liet uitspreken. Zo vaak dat hij bang was dat ze dadelijk uit hun kassen zouden vallen en op de grond zouden rollen. Dan wilde hij het gezicht van de dame wel eens zien. Ze was vast niet zo stoer en raar als ze nu liet overkomen, maar dat rare lachje had er wel even voor gezorgd dat Elliot dacht dat ze gek was. Nu leek ze meer gewoon op een kinderachtig mens dat haar argument wilde verduidelijken aan hem. En hij was er niet door onder de indruk. Dit liet hij duidelijk merken door kort zijn wenkbrauwen naar haar op te halen alsof hij haar wilde uitdagen. Hij snoof kort op haar vraag, maar rolde nogmaals met zijn ogen toen hij de bijnaam hoorde. Schijnbaar was het kinderachtige trekje hier op de academie dat iedereen je bijnamen gaf. Drake deed het ook al en het irriteerde Elliot kapot, maar Drake irriteerde hem minder dan deze chick en de vorige die hij in de gymzaal had ontmoet. Misschien kon hij gewoon niet met meisjes omgaan. Hij deed een paar stappen naar voren zodat hij slechts een paar centimeters met zijn gezicht van haar verwijderd was en keek haar strak aan. ‘Dan doe je dat niet, maar dan ben ik ook niet verantwoordelijk als je per ongeluk een regenstoot in je gezicht krijgt of een vuurbal.’ Dat laatste liet hij er zo kalm op volgen dat het net leek alsof het hem helemaal niks kon boeien als ze levend zou verbranden. En als hij er verder over nadacht, boeide het hem eigenlijk ook helemaal niet. Had ze maar aan de kant moeten gaan. ‘Bitch,’ siste hij nog eens haar kant op terwijl hij de woede in zich voelde toenemen. ‘En houd in het vervolg je kop als je nog eens het woord ‘schattig’ gaat gebruiken. Ik ben niet schattig in mijn doen en laten en dat kan ik je laten zien als je er echt zo nodig om vraagt.’ Hij stond nu zo dichtbij dat hun neuzen elkaar bijna raakten. ‘Want in tegenstelling tot sommige jongens van mijn leeftijd, vind ik het niet erg om een dame te slaan als ze daarom vraagt. Heb ik helemaal niks op tegen.’ Zijn rode ogen boorden zich kil in de hare. ‘Dus ga je me nu met rust laten of ga je kinderachtig blijven doen?’

Oké, als hij eerlijk moest toegeven was hij nog maar één keer in zijn leven echt schattig genoemd. Dat was twee jaar geleden toen hij veertien was. Hij was samen met een meisje en ze waren naar de bioscoop gegaan als vrienden. Hij zag haar niet echt zitten, maar zij hem wel en dat had hij gemerkt aan alles wat ze deed. Ze had het eten voor hem betaald – popcorn – en had zelfs aangeboden om de drank te kopen, maar dat had hij op botte wijze afgewezen. Ze waren dus naar de film gegaan en ze had tijdens de film voorzichtig haar hand op de zijne gelegd, maar hij had daarna gauw zijn hand weggetrokken en gedaan alsof hij zijn veters moest strikken. Ze had haar hand daarna gelukkig niet meer op de zijne durven te leggen en op de één of andere manier had hij op een rare manier naar het scherm voor zich gekeken, want opeens noemde ze hem schattig. Je kon wel stellen dat hij overeind was gevlogen, haar had uitgescholden en weg was gegaan. Het was een dame van ongeveer rond de zeventien jaar geweest en ze had een naam. Om die reden en omdat hij vond dat hij te jong was, had hij haar verder met rust gelaten en moest hij niets meer van haar hebben. Het feit dat dit meisje hem schattig noemde, herinnerde hem weer aan die rotdag in de bioscoop en zijn ogen knepen zich samen. Ze leek nog niet genoeg te hebben gehad en dat kon hij aan alles merken. Aan het feit dat ze niet boos op hem werd, aan het feit dat ze hem juist meer aan het uitdagen was en aan het feit dat ze dit wel amusant leek te vinden. Sinds dat hij het lijk van zijn moeder wist te liggen en sinds het feit dat zijn vader in de gevangenis zat, vond hij helemaal niks meer leuk en dit al helemaal niet. Hij snapte niet waar ze het lef vandaag haalde om hier lol mee te hebben en zou het liefste die grijns van haar gezicht willen slaan. Hij snapte dan ook niet waarom hij dat nog steeds niet gedaan had. Hij was geen softie en was al zeker niet bang om een dame te slaan. Sommige jongens hadden de ingesteldheid dat ze geen meisjes mochten slaan, hoe gemeen ze ook tegen hun deden. Elliot had die ingesteldheid niet en als dit kreng niet gauw ophield, zou ze het merken ook. Maar ze hield niet op. Ze ging juist door en Elliot balde zijn handen tot vuisten. ‘Dadelijk mag jij een bordje om je nek hangen waarop staat: ik kan niet meer praten. En weet je waarom?’ Hij deed een stap dichterbij zodat ze met hun gezichten enkele centimeters van elkaar verwijderd waren. Zijn rode ogen boorden zich zonder schaamte in de hare en hij zorgde er voor dat zijn tenen de hare raakten. Hij hoopte dat ze geïntimideerd werd door deze houding, maar had er zo zijn twijfels over. Deze chick leek echt gestoord te zijn. Ze leek alle dreigingen die hij naar haar had gesmeten grappig te vinden en tot overmaat van ramp hem ook nog eens verder uit te willen dagen. Ze moest weten dat ze hij dat niet pikte. ‘Omdat ik al je tanden er dan heb uit geslagen.’ Dat laatste siste hij haar toe en hij kneep zijn ogen vijandig naar haar samen. Vervolgens zette hij zijn handen tegen haar schouders en gaf haar een duw naar achteren. Daarna deed hij een stap naar achteren zodat er zich nog meer ruimte tussen hun in zou bevinden. ‘Ik zou maar ophouden met mij uit te dagen als ik jou was, want de volgende keer ben ik niet meer vriendelijk,’ zei hij dreigend.