Nog een keer bekeek hij de tattoo op zijn arm. En nog een keer probeerde hij te herinneren waar hij die in godsnaam had laten zetten. Niets kwam naar boven, helemaal niets. Hij herkende wel een vaag gezicht met donker haar, maar hij wist dat het Drake niet was, iemand anders. Zijn hoofd zei dat hij het gezicht moest herkennen, maar zelf zei het hem niets. De tribal zat op zijn linker bovenarm en het zag er naar uit dat die al een tijd geleden gezet was. Met een zucht deed Zean een hemd aan en dronk gauw nog wat water uit de kraan. Het was bijna middernacht en ondanks dat het de volgende dag zaterdag zou zijn wilde Zean vroeg naar bed, hij had de dag ervoor al niet geslapen en hij voelde zich belabberd. Bijna elke nacht had hij nachtmerries over verborgen herinneringen die weer bovenkwamen. Dan werd hij zwetend wakker en kon de rest van de nacht niet meer slapen. Hij werd bijna bang om te gaan slapen.
In zijn ogen wrijvend slofte hij naar zijn bed toe en keek even naar Drake. 'Night bro.' mompelde hij en zelf kroop hij zijn bed in. Terwijl de kamer donker was staarde Zean naar het plafond. Hij hoopte zo erg dat hij geen nachtmerrie zou krijgen, dat hij eindelijk goed kon slapen. Met een zucht sloot hij zijn ogen.

Hij staarde naar de jongen met bruine ogen. Het donkere haar verborg de kijkers bijna. 'Zean, Zean ben je er?' vroeg de jongen terwijl hij met zijn hand voor Zean's ogen zwaaide. Zean knikte moeizaam, zijn lichaam bewegen ging moeilijk onder invloed van het serum. 'Zean we moeten hier weg, dat weet je net zo goed als mij.' Sprak de jongen weer. Nogmaals knikte Zean, hij kon niet praten, hij was te uitgeput. Beide jongens zaten in een kamer dat je bijna een cel kon noemen. Koude vloer en muren en beiden geketend aan hun voet. Zowel bij de jongen als bij Zean was zojuist een tribal getatoeëerd op hun arm, een teken dat ze 'in de macht van Raymond' waren. De jongen wilde iets zeggen maar hield zijn mond toen voetstappen op de gang te horen waren.
...
Beiden zaten stil tegen de muur, het serum was uitgewerkt en beiden moesten weer tot het land van de levenden komen. 'Nero, ik denk niet dat we hier ooit uitkomen.' Sprak Zean. 'Tuurlijk, we hebben gewoon een kans nodig. Ik heb een plan.' Sprak de jongen met het donkere haar terug. 'Ik steel ergens een paperclip vandaan ofzo en dan kan ik de boeien losmaken, en op de gang kunnen we makkelijk de bewakers overmeesteren met onze magie.' het klonk zo simpel, maar in tegendeel zou het veel werk kosten. Zean hield zijn mond en knikte.
...
Raymond staarde op de twee jongens neer. Zean was duidelijk een stuk kalmer en veel beter beïnvloed door het serum dan Nero, want deze probeerde zich nog steeds uit de greep van de mannen die hem vast hadden te verlossen. 'Het ziet er naar uit dat er maar een over kan blijven.' Sprak Raymond ijzig. 'Want blijkbaar had iemand hier bedacht om te vluchten. Nietwaar Nero?' De jongen gromde. 'Daar moet iets aan gedaan worden, beter gezegd, het probleem moet opgeruimd worden.' Nero stopte met tegenstribbelen en zijn ogen werden groot. 'Maar ik ben niet iemand die zijn handen vuil maakt, Zean, jij weet best een goede oplossing. Ga je gang.'[/b] De bewakers duwde Nero tegen de muur die nu meer angst dan rebels uitstraalde. 'Zean, Zean nee, verzet je, gast kom op, we komen er wel uit.' Smeekte Nero, maar het had geen effect. Zean was naar hem toe gelopen en legde zijn hand op het hart van Nero. Ondertussen verhitte hij zijn hand en begon Nero een verhittende pijn te voelen. Zean bleef doorgaan met het verhitten en Nero schreeuwde het ondertussen uit. Vervolgens was Zean's hand zo heet dat hij de kleding van Nero doorbrandde en vol op zijn huid kwam, dat ook weg begon te schroeien. Zo bleef Zean doorgaan totdat Nero's geschreeuw overging in stilte en deze in elkaar zakte. Raymond lachte. 'Goed gedaan. Nu, je kan teruggaan naar je kamer, jullie, voer dat stuk vreten af.'

Naarmate de nachtmerrie was gevorderd was Zean steeds meer gaan bewegen. Zijn borst ging hevig op en neer en zijn benen waren verstrikt geraakt in de dekens. Zweet droop van alle kanten van zijn lichaam af en hij raakte zijn gevoel van richting kwijt. Op het hoogtepunt van de nachtmerrie schoot Zean met een schreeuw overeind. Doordat zijn ogen niet gewend waren aan de duisternis had hij het gevoel dat hij nog steeds in de droom zat en verwilderd bleef hij om zich heen kijken. Hij wilde opstaan maar doordat zijn benen verwikkeld waren in de dekens viel hij op de grond wat nog meer paniek opleverde. Het kon niet waar zijn dat die nachtmerrie echt gebeurd was. Hij kon hem niet vermoord hebben, dat kon niet. Zean herinnerde de jongen glashelder. Nero, die ook voor Raymond gewerkt had, ook onder invloed van het serum was geweest maar zich er veel beter tegen kon verzetten.
Hij bevrijdde zich uit de dekens en kroop achteruit, om met zijn rug hard tegen zijn nachtkastje aan te komen wat nog een pijnlijke schreeuw opleverde. Zijn handen trokken aan zijn haren terwijl tranen over zijn gezicht stroomden. Dit kon niet waar zijn, het kon niet.

Een flinke onweersbui teisterde het grote gebouw. Vele kamers waren donker om dit tijdstip. De maan scheen over de bomen samen met de sterren. Regen tikte onophoudelijk tegen de ruiten. In een van de kamers zat een jongetje, ongeveer 14 jaar. Hij staarde uit het raam terwijl hij met opgetrokken knieën op de vensterbank zat. Blote voeten, oude slobberbroek, te groot zwart shirt dat over zijn schouders hing, zwart vet halflang haar en holle bruine ogen. Een omschrijving die aangaf dat de jongen genaamd Drake niet erg gelukkig was. Geteisterd door nachtmerries en zijn verleden. Opeens klonk er geklop op de deur, hij draaide enkel zijn hoofd om. De deur klink ging omlaag en er kwam een meisje achter de deur vandaan. Rood haar vallend op haar schouders, wit shirt en onderbroek. Ze hield een kussen vast en had rode ogen van het huilen. Drake keek haar begrijpend aan. Op blote voetjes schuifelde ze naar de jongen toe. Toen ze bij hem stond, sloegen ze zonder wat te zeggen de armen om elkaar en kwam ze bij hem zitten. Ze zwegen, genoeg hebbend aan eigen gedachte. Ze hadden elkaar ooit verteld waarom, dus meer hoefde ze nu ook niet te zeggen. Ze hadden steun aan elkaar, als broer en zus. Het beeld vervaagde.

Drake hield zijn ogen gesloten. Zijn hoofd daar in tegen was wakker, hij zuchtte en wreef over zijn gezicht. Herinneringen door haar, in dromen kwamen ze omhoog. Hij voelde hoeveel pijn het deed om haar te moeten missen terwijl ze zo dichtbij was. Zo dichtbij en toch zo ver weg en het frustreerde hem vreselijk. Haat en liefde lag zo dicht bij elkaar, het was zo raar om het nu allemaal door elkaar heen te krijgen. Nu hij zijn ogen nog dicht had zag hij nog meer beelden van vroeger, inclusief een lachend gezicht. Twee heldere ogen, blond haar hij rende het achterna in het huis. Ze waren op de vlucht voor een schoonmaker die daar werkte en de twee jongens hadden de grootste lol. Terwijl Drake zo rustig lag, schrok hij zich kapot en ging rechtovereind in zijn bed zitten toen hij opeens Zean hoorde schreeuwen. Aan de andere kant van de kamer hoorde hij Zean in zijn bed bewegen, hoorde hoe de jongen op de grond flikkerde. Drake sloeg zijn dekens open en stapte uit bed. ''Zean? Zean! What is going on?!'' Het was donker en Drake wist niet waar zijn broer was.. of lag. Hij liep tastend in het donker en besloot uiteindelijk een vlam te creëren met zijn hand. Hij zag Zean zitten nu, zag hem tegen het nachtkastje botsen. Zijn broer schreeuwde het weer uit, was bezweet en leek duidelijk in paniek te zijn. Drake liep snel naar het lichtknopje waar hij tegen drukte en de kroonluchter ging snel aan. Drake snelde naar Zean toe, knielde bij zijn broer neer. ''Zean, wat is er? Het was een nachtmerrie, rustig.'' sprak Drake met bezorgdheid in zijn stem. Hij keek zijn broer aan die in paniek was, hij wilde toch wel en ook weer niet weten waar hij over had gedroomd, hun verleden kennende.

Hij hoorde een stem, een stem die hem heel bekend voorkwam. Het duurde even voordat hij het geluid kon plaatsen, maar zodra hij wist wie het was die zijn naam riep werd de paniek minder. Drake. Als Drake hier was dan was hij vast niet meer bij Raymond, of kwam Drake hem redden? Had de jongen dan toch goed gezocht naar hem? Het licht knipte aan en het deed pijn aan zijn ogen. Hij sloot ze, hij wilde geen licht binnen. Maar zodra hij zijn ogen had gesloten flitste de beelden waar hij zojuist over had gedroomd weer voorbij. Hoe Nero zielig ineen zakte, hoe hij daar koelbloedig stond. Hoe zijn oom daar grijnzend stond. Zean schudde zachtjes zijn hoofd heen en weer en jammerde. De greep van zijn handen op zijn haren verslapte maar nog steeds verborg hij zijn gezicht achter zijn knieën. Drake was ondertussen bij hem aangekomen.
''Zean, wat is er? Het was een nachtmerrie, rustig.'' Klonk Drake van dichtbij. Zean's paniek was al minder geworden maar nog steeds niet over. Dat Drake bij hem was gaf hem wel meer houvast en het idee dat hij op een veilige plek was. Maar wat Drake had gezegd maakte hem niet geruster. 'Nee Drake. Alle nachtmerries zijn herinneringen. Allemaal.' Sprak hij met een brok in zijn keel. Het klonk totaal niet als de koele Zean die altijd met zijn gedachten ergens anders zat. Het klonk als iemand die bang was voor alles om zich heen, als een gebroken iemand. 'Oh god. Drake, I killed someone. I fucking killed someone!' Hij trok zich nog dieper terug en zag hoe de beelden weer voorbij kwamen. Hij rilde en begon opnieuw te snikken. De paniek was nu weggevaagd maar Zean bleef zitten met een enorme hoop ellende en gewoonweg depressiviteit. Terwijl hij langzaam bij zinnen kwam schoot er een idee omhoog. Een geweldig idee. Het serum. Dat zou hem helpen. Hij schoot overeind en trok de onderste la van zijn nachtkastje eruit. Hij begon koortsachtig te zoeken en haalde alles overhoop. Het zat er niet in. Het serum lag niet op zijn oude, vertrouwde plek. Hij staarde doods naar de lade, hij trilde. Zonder enige waarschuwing draaide hij zich vliegensvlug op en vloog Drake aan. 'Where the fuck is it?! Where do you have it, you fucking piece of shit!? Don't lie to me Drake! Hij lag bijna bovenop Drake, hij hijgde weer en met een woeste blik staarde hij Drake aan. Altijd als hij even dacht dat Drake het goed bedoelde was er altijd wel weer iets wat er op duidde dat Drake alleen maar zijn leven wilde verwoesten.

Bezorgd hurkte Drake bij Zean neer. Hij vroeg zich af wat er allemaal speelde in het hoofd van zijn broer, het leek hem in iedergeval heel erg vaan slag te maken. Drake zou hem nooit kunnen helpen hierbij, hij was radeloos en zag alleen maar hoe Zean daar in paniek zat. 'Nee Drake. Alle nachtmerries zijn herinneringen. Allemaal.' Drake slikte en voelde een rilling over zijn lichaam lopen. Hij snapte half hoe dat voelde, elke nachtmerrie die Drake in zijn jaren op St.Montgomery had gehad.. waren geen herinnering-nachtmerries geweest. Alleen Drake had het verschil geweten tussen echt en nep, daarbij wist hij al dat het was gebeurd. Elk iets wat Zean droomde, was nieuw voor hem, Drake kon zich voortsellen dat je daar heel erg angstig voor kon zijn. ''Maar, je bent nu wakker. Calm down Zean.'' Drake vond het naar om hem zo te zien, zo gebroken angstig en bijna krankzinnig. Hij zag dat de jongen gelukkig al iets meer kalmeerde.  'Oh god. Drake, I killed someone. I fucking killed someone!' Drake schrok van de woorden en liet zich op zijn kont zakken vanuit zijn hurk positie. Zijn ogen stonden groot en hij wist niet goed wat hij moest zeggen. Was dit een droom geweest, een gewone nachtmerrie of echt? Had Zean.. echt iemand vermoord? Drake wist dat Raymond het kwaad zelve was geweest.. maar dat hij in de trance Zean iemand had laten vermoorden? Tenminste, dat dacht Drake, want het kon niet anders dan dat. Drake beet op zijn lip doordat hij geen idee had wat hij moest zeggen, hoe kon je iemand kalmeren in deze situatie? Dat bedacht je niet zomaar, laat staan de juiste woorden voor het kalmeren. Drake haalde gefrustreerd een hand door zijn haar en zocht, maar zijn mond was kurkdroog. ''Zean,.. that, that is impossible.'' bracht hij uit. Hij zag Zean rillen en zweten, de paniek in zijn ogen. Drake wilde hem vasthouden en troosten, maar hij wist nu al dat hij dan weg geduwd zou worden. Vaak had hij iemand zo angstig alleen en getraumatiseerd gezien, benen vasthoudend en huilend. In die tijd waren zijn armen, warme lichaam, geur en lieve woorden genoeg voor haar geweest. Dit maal kon hij dat niet, bij Zean zou dat simpelweg gewoon niet werken. Hij zag dat Zean ook verwoed om zich heen keek en duidelijk ook opzoek was naar een oplossing. Hij schoot overeind en Drake zag met een zwaar teleurgesteld hart waar hij zocht. De plek waar hij dat bewaarde, hij had het nodig.. nu? Drake had het verstopt voor Zean zijn eigen bestwil. Hij zag het rode hoofd onder de blonde bezwete haren, hoe het verwoed zocht en met paniek in zijn bewegingen. Drake bleef radeloos zitten, hopend dat hij bij zinnen zou komen.. het gewoon niet nodig had, hij mocht het gewoon niet hebben nu. Het zou hem rustig maken, maar Drake wilde niet opnieuw mee maken wat hij eerder had gezien in de wasruimtes. Uit het niets zag je nu Zean erachter komen dat het echt weg was, dat kon maar een oorzaak hebben. Hij zag Zean op zich af komen in die secondes. Drake hield zijn handen omhoog.'Where the fuck is it?! Where do you have it, you fucking piece of shit!? Don't lie to me Drake!'' Hij lag tegen de koude grond, keek in de woeste ogen van zijn broer. een schreeuwend gezicht in slowmotion dat boven hem hing. Iemand die boven hem hing, op hem zat en hem waarscheinlijk hele slechte dingen bij hem wilde doen. Hem pijn doen en een antwoord uit hem trekken. Waar had Drake dit eerder gezien? Oja.. daar hoefde niet eens uitleg bij. Nu zean zo kwaad was kon hij zelfs trekjes zien in zijn gezicht die hij van hem herkende, familie contouren die Drake misschien zelf ook wel had geërfd. Het moment dat hij al dit herkende zag je een grote vlaag doodsangt in Drake zijn ogen staan. Het kleine angstige jongetje dat door niemand geholpen kon worden. Hij voelde hoe zwaar Zean was en dat er kracht in zijn lichaam zat. Alleen Drake was ook geen klein jongetje meer, hij voelde de wurgende handen rond zijn keel, snakte naar adem. Zijn ogen stonden angstig en hij wilde weg zijn Zean zijn greep. Drake wilde weg, weg van zijn greep en wel nu. Alleen Drake was ook veranderd, geen kleine jongen meer, niet meer het kleine broertje, onderdeurtje van de twee. Zwak en klein. Hij had zichzelf bij de dood van Raymond beloofd om nooit meer bang te zijn voor iets of iemand. Drake zette zijn eigen handen om die van Zean heen en met magie werden zijn handen gloeiend heet. Als kolen liet hij ze branden in de huid van Zean, die waarscheinlijk zijn grip zou verliezen. Zodra dat gebeurde bracht Drake zijn rechterhand naar achteren, balde die en met een goede vaart gaf hij Zean een flinke kaakslag. Drake kroop onder Zean vandaan tegen het voeteneind van zijn eigen bed aan. ''DON'T FUCKING TOUCH ME LIKE THAT, YOU FREAKING IDIOT!''

Net nog getraumatiseerd door zijn eigen nachtmerries had hij lopen zoeken naar het serum. Nu zat hij als een beest oven op Drake. Onbewust had hij zijn handen om Drake's keel geslagen en kneep hij deze dicht. Zean was geen geduldig iemand en gebruikte liever kracht. Hij keek Drake woest aan, Drake die ondertussen half aan het stikken was bracht zijn handen naar die van Zean en verhitte deze. Even kon Zean het wel uithouden, maar uiteindelijk verslapte zijn greep omdat het te heet was. En daar nam Drake gebruik van. Zean kreeg een kaakslag van Drake en week achteruit, hij proefde bloed aan de binnenkant van zijn wang en zag hoe Drake terug kroop naar het voeteneinde van zijn eigen bed. ''DON'T FUCKING TOUCH ME LIKE THAT, YOU FREAKING IDIOT!'' Schreeuwde Drake naar hem. Zean keek hem even aan. Ja dat was hij. Een idioot. Een fucking idioot om niet door te hebben dat Drake het serum had gestolen, zijn uitweg. Hij stond op en was binnen een paar passen bij Drake aangekomen. Met een arm tilde hij Drake op. 'Does it remind you too much of your past?' Gromde hij kwaad. 'You fucking deserved it. You asked for it.' Zei hij vervolgens en zijn greep om Drake's arm verstrakte. Als hij zijn herinneringen nu moest geloven dan had Drake het dubbel en dwars verdiend om zo behandeld te worden door Raymond. 'Now tell me where it is.' Kwam het er nog kwader uit. Ook hij had zijn trucjes. Of in ieder geval, hij deed Drake na. Hij verhitte zijn hand die Drake's arm stevig vasthield. Hij herinnerde zich plotsklaps iets wat Raymond had gezegd toen Zean was getatoeëerd. 'Your mine now.' Zean keek even naar hoe zijn hand een brandwond had gemaakt op zijn broers arm. Het deed hem weer denken aan hoe hij Nero's hart had doorbrand en hij liet abrupt los. 'You're mine now.' Mompelde hij onbedoeld als in trance. Het waren dezelfde woorden die Raymond had gezegd. Hij besefte niet wat hij gezegd had maar keerde weer terug in zijn woeste staat. Hij had het gehad met Drake. Telkens weer was het hetzelfde liedje. Hoe hard ze ook hun best deden het liep altijd fout af. En Zean had geen idee hoe dit zou aflopen.

Drake zat tegen het einde van zijn bed aan terwijl hij naar Zean keek. Wat was er toch met Zean aan de hand? Wat was er allemaal bij Raymond gebeurd dat hem zo krankzinnig had gemaakt? Drake slikte en voelde zich hier absoluut niet prettig bij. Hij wilde hier weg, of dat Zean normaal ging doen.  'Does it remind you too much of your past?' Drake fronste en keek daarna weg. Zean was de enige die hem zou kunnen begrijpen hier in, maar hij was nu precies de gene die hem er mee raakte en pijn deed. Drake was de enige van de twee geweest die was misbruikt, Drake trok later de conclusie dat het kwam doordat Zean van de vrouw van Victor was geweest. Olivia had Raymond wel altijd als een prachtige vrouw gezien, dus daarom had hij een haartje meer respect gehad voor Zean doordat hij op zijn mooie moeder had geleken. Drake.. Drake was niets meer geweest dan een vieze rat. Daar mocht je alles mee doen, Drake was niets waard geweest en de jongen was enkel speelgoed geweest. Speelgoed voor zijn eigen bevredigingen. ''Shut.. up.'' sprak de jongen terwijl hij weg keek.  'You fucking deserved it. You asked for it.' een schok ging door Drake zijn lichaam heen en hij kon niet geloven wat hij zojuist had gehoord. Dat hij er om had gevraagd? Was Zean serieus? Drake keek naar zean alsof hij water zag branden. ''You don't know where you are talking about!'' schreeuwde Drake boos. Hij voelde hoe Zean zijn arm pakte. Tevergeefs probeerde Drake die los te rukken. 'Now tell me where it is.' sprak Zean tegen Drake. De jongen met diep zwarte haren keek vurig naar zijn halfbroer. Haat stond in zijn ogen terwijl hij hem aankeek. ''I.. destroyed it!'' terwijl Zean zijn arm vast had voelde hij de hitte stijgen, Drake beet zijn kaken op elkaar door de pijn. Er ontstond een brandwond en Drake wilde zich er tegen verzetten maar op een vreemde manier kon Drake niet uit de greep komen van Zean. Het was erg moeilijk voor Drake om in deze situatie te zitten. Hij wilde niet pijn gedaan worden en dit was niet iets waar hij zo blij van werd, natuurlijk niet. Hij voelde en zag de brandwond nu, Drake slike, kon niet geloven dat hij dat net echt had gedaan. Waarom? Waarom was Zean doorgeslagen?  'You're mine now.' hoorde hij zijn broer zeggen. Drake slikte, hij kon het niet aanzien hoe zijn oom in de ogen van Zean stond. Zelfs de zin was identiek aan zijn oom. Vaak genoeg had hij het gehoord tijdens die.. momenten. Alleen met hem, in die kamer. Drake zijn ademhaling versnelde en gooide snel de herinnering uit zijn hoofd. Daar wilde hij niet meer aan denken, een vieze smaak kwam in zijn mond en hij keek weg van Zean. ''I AM FROM NO ONE!'' schreeuwde Drake, er ontstond vuur vanuit zijn eigen handen, een soort kleine explosie die ontstond. De emotie die zat opgekropt was letterlijk tot uitbarsting gekomen. Hij was van niemand, enkel van zichzelf, niemand had wat over hem te zeggen!

Zijn brein werkte slomer als hij zo kwaad en vermoeid tegelijk was. De paniek was omgezet in woede, withete woede. Alles wat Drake ooit voor hem had gedaan om hem te beschermen of iets dergelijks was in zijn ogen niet meer relevant. Het enige wat telde was zijn gedachten die spraken. Maar zijn gedachten waren onduidelijk. De een vertelde hoe geweldig Raymond wel niet was, hoe hij Zean had geholpen om weer bovenop te komen, hoe vrijgevig hij was geweest. Maar anderen vertelde hem dat zijn oom niet meer was dan een vuile rat die hem had mishandeld, had uitgehongerd, hem had gecommandeerd en hem had gekleineerd. Beiden gedachtes botsten tegen elkaar op en Zean raakte ervan in de war. Doordat zijn brein ook nog sloom werkte kon hij het zelf niet verwerken. De woede bleef opkroppen en het moest eruit. Hij balde zijn vuisten bij het horen van Drake's woorden. Hij had het serum vernietigd. Hoe kon hij. De enige uitweg die de blonde jongen had was recht voor zijn neus weggekaapt en zou nooit meer terugkomen. Hij hield zich in om Drake niet weer aan te vliegen. Het zou niet slim zijn, maar het was verschrikkelijk verleidelijk. Zean gromde, zijn knokkels waren wit. Hij keek weg om niet het gevoel te krijgen dat hij moest vechten als hij zijn broers gezicht zag. ''I AM FROM NO ONE!'' Schreeuwde Drake en een vuurbol explodeerde in zijn hand. Zean grijnsde haast boosaardig en keek de jongen nu wel aan. Als Drake het zo wilde dan mocht hij het zo krijgen. Ook hij creëerde een vuurbal in zijn hand. Zijn ogen kleurden geel en een soort waas trok voor zijn ogen. Het leek alsof hij op de automatische piloot stond. Hij schreeuwde en viel Drake aan. Niet zozeer met het vuur maar meer met brute kracht. Hij dook naar Drake zijn middel om hem onderuit te krijgen. Vervolgens probeerde hij een paar fikse klappen op zijn gezicht uit te halen. 'We are all of someone Drake.' Sprak hij woest terwijl hij de jongen probeerde te raken met zijn vuisten. 'Raymond believed in me, he was a greatful man. You are nothing more than a filty rat in my way!' Hij grijnsde maniakaal terwijl hij Drake bevocht, alsof het al al die tijd in hem zat en het er nu ineens uitkwam. Zijn hoofd was compleet leeg en het enige wat hij voor ogen zag was zijn broer. Degene die een paar forse klappen nodig had om een toontje lager te zingen. 'You should've been the one rotting on the streets. You should have been dead a long time ago.' Zijn borstkas ging zwaar op en neer, kom maar op Drake, dacht hij. Ik kan je makkelijk aan.

Het was vreselijk voor Drake om Zean zo te zien. Het gevecht in de jongen was goed te zien, terwijl hij door zijn eigen storm de weg niet meer zag. Als een doolhof door alle invloeden van buitenaf was de jongen zichzelf kwijt geraakt. Hij vocht een oorlog, de oorlog van het vechten van je innerlijke zelf. Velen mensen kende die strijd, de strijd van vinden en kunnen pakken wie je bent als je opgroeit. De puberteit, ga je mee met de stroom in populariteit waardoor je op ieder ander persoon lijkt.. of blijf je die gene waar je altijd in hebt gelooft, jezelf. Een persoon die daarom 'anders' is, met de kans om gepest te worden. Iedereen word er mee geconfronteerd en het is voor iedereen moeilijk. Drake was op een bepaalde manier zichzelf, alleen vond hij het ook leuk om alle aandacht naar zichzelf te trekken. Een ding wat hem populariteit gaf. In het verleden had hij dat gedaan met het pesten van anderen kinderen. Alleen dat was ook om dezelfde reden als dat elke pester pest, pesten om zelf niet gepest te worden. Want dat was iets waar de jongen zelf ook jaren slachtoffer van geweest was. Tot Hayden, Gilbert en Sarah hem hadden gered, dat ze nieuw waren geweest op de school en het niet eerlijk hadden gevonden voor de zwartharige jongen. De zoektocht naar jezelf in het leven, die weg die je aflegt is al moeilijk genoeg. Nu was die moeilijk te vinden weg voor Zean weg geslagen door Raymond en Drake kon zien hoe hij er onder leidde. Alleen zijn broertje kon niks voor hem doen, hij kon hem niet helpen met pesters zoals bij hem was gebeurd, Zean wist daarbij niet wat pesten was. Nee, dit keer zat de pestkop in zichzelf en daar kon Drake vrij weinig aan doen. Hij zag hoe Zean hem niet wilde aankijken al was dat iets wat Drake niet verbaasde. De jongen werd razend toen hij hoorde dat het serum was vernietigd. Op dit moment was dat iets wat Drake misschien niet had moeten doen? Nee. Nee, dit was het beste want Drake vond een ding erger dan zijn broer zo boos te zien en dat hij hem half wilde vermoorden. Hij wilde niet meer dat half levenloze lichaam met holle ogen zien, dat al de levenslust er was uitgezogen. Iemand in de ogen ijken, maar niemand kunnen zien was wat hem de ergste rillingen over zijn lichaam hadden gegeven. Als een zombie had hij daar gezeten in de wasruimte, hij wilde dat niet nog eens mee maken, dat kón hij niet. Alleen dat Zean hem nu pijn deed, dat hij een soort brandmerk op zijn arm zette ging Drake te ver. De emoties van Drake liepen hoog op maar niet in verdriet. Weer kwam zijn zwakte omhoog, iets wat hij zo erg haatte; onmacht. Hij kon niks voor zijn broer doen en als Drake zichzelf nu niet snel in bescherming zou nemen.. dan zou Zean misschien iets doen waar hij ooit spijt van zou hebben. De jongen creëerde een vuurbal, in de poging Zean aan te vallen zodat hij bij hem vandaan ging. De schade was niet erg veel maar Zean was wel kwaad, Drake zag de gele waas in zijn ogen waardoor Drake wist dat hij weer 'krankzinnig' was. Hij hapte naar lucht toen Zean hem in een fractie van een seconde beet pakte, hoe zijn broer nu op hem in begon te slaan. Er waren klappen raak en Drake kromp ineen. Hij voelde hij hij in elkaar geslagen werd, de pijn schoot door zijn lichaam heen. Wat was er nou eigenlijk verandert? Weer lag hij op de grond, overmeesterd terwijl hij zich op dit moment klein en nietig voelde. Toen hij daar op het schoolplein had gelegen, bloedneus, blauw oog en hele lichaam dat pijn deed terwijl klasgenoten lachend boven hem hadden gestaan. Schoppend, slaan en scheldend dat hij niks waard was.'We are all of someone Drake.' Drake slikte en wilde terug vechten, maar Zean was de snel met zijn klappen. Hij was ooit eigendom geweest van zijn oom, dat had de man tenminste gezegd altijd. Hij wist toen niet beter, maar nu zou Drake moeten weten dat dat niet waar was. Het was ook niet waar, maar waarom voelde het dan zo leeg van binnen? Drake beet zijn kaken op elkaar, wilde hier weg. Elke klap gaf hem beelden van vroeger. Zijn oom die op hem insloeg, hem vieze praktijken liet uitvoeren, de pestkoppen. Het alleen achterin de klas zitten, zijn tafeltje met grote letters 'rat'. Alle beelden kwamen voorbij, hij haatte het, het had hem altijd zo bang gemaakt. Diep van binnen in Drake, ergens verlegen verscholen zat een doodsbang jongetje, boos op de wereld en alles om hem heen.'Raymond believed in me, he was a greatful man. You are nothing more than a filty rat in my way!' Drake opende zijn ogen en zag Zean, hoe hij in een razende trance bleef slaan. Drake slikte en wist niet waarom Zean dat zei. Raymond was het grootste monster in zijn leven geweest, hoe kon de jongen zo over zijn oom praten? ''Raymond was een monster! Hij heeft ons leven tot een hel gemaakt, gebruikte ons als slaven! How could you say that?'' riep Drake naar Zean. 'You should've been the one rotting on the streets. You should have been dead a long time ago.' Hij keek zijn broer nu aan met ongelovige ogen. ''No, no Zean. I just know you don't realy think that.'' Drake voelde de klappen. Drake beet zijn kaken op elkaar en kwam omhoog, hij was er klaar mee. Dit moest gewoon stoppen, Drake was nu echt kwaad en dat zorgde ervoor dat zijn magie ook sterker was. Hij liet zijn magie nu werken en creëerde tentakels. Tentakels van vuur die hij ooit ook had gebruikt in het gevecht met Xavier, een hels gevecht waar hij nog steeds aan terug kon denken als een goed iets. Twee waardige tegenstanders die elkaar de haren in waren gevlogen omdat et een soort spel was geweest. Dit was anders. Ongemerkt liet hij het vuur als slangen rond het lichaam van Zean kruipen. Tot het moment dat hij  goed grip had, nu balde hij zijn vuist, waardoor de vuurtentakels strak kwamen te staan. Krachtig trokken ze Zean van Drake af. Drake kon eindelijk adem halen nu er niet meer op hem in geslagen werd. ''I am not a little boy anymore! You used to be stronger when we where kids Zean. But I found my own power, I have grown in myself and in my power of magic! I have done battles, don't think that you are more than me! Stop trying to be something you are not!'' Hij hield Zean in een greep met de tentakels en zette strakker. Hij wist dat Zean niks moest hebben van magie en ook darrom nog maar op een erg laag niveau zat in zijn magie, daarom had Drake zich gelukkig weten te redden. Hij zag hoe woest Zean was, de razernij in zijn ogen en dat hij niet zomaar zou stoppen. Drake beet op zijn lip, en stroopte zijn ene mouw op. Hij kon niet anders. Drake liet zijn magie werken en met een schreeuw en veel kracht in een slag die door de lucht vloog.. sloeg hij Zean tegen zijn hoofd. Hij sloeg hem tot hij bewusteloos was. Zean had hetzelfde gedaan bij hem, maar het deed Drake zoveel pijn om Zean pijn te zien hebben. Hij voelde pijn van het verleden, heden en dit moment. De verwardheid in Zean zijn ogen, het was ondragelijk. Uiteindelijk liet hij het bewusteloze lichaam zakken, hief zijn magie op. Hij zat op zijn knieën en keek radeloos naar Zean. ''I am desperate. I.. don't know it,.. anymore Zean. I can't help you with this. I am just what you said I am a failure.''

De boosheid was gewoon niet meer te stoppen. Het bleef maar naar bovenkomen en het maakte Zean niets uit wat het deed, zolang het er maar uit kon. Zijn vuisten waren gebald terwijl hij op Drake insloeg. Elk punt op zijn broers gezicht probeerde hij te raken. En als hij raakte voelde het geweldig. Het liefst wilde hij Drake tegen de muur gooien, hem gewoon vertrappen. Hij was het zo zat om continu op zijn plaats gezet te worden. Om aan te horen hoe Drake steeds maar weer op hem in probeerde te praten. Het zou nooit werken. Zean was haast niet meer bereikbaar met woorden. Misschien dat brute kracht nog iets zou helpen maar de jongen was zichzelf niet meer. Al sinds hij gered was van zijn oom. Vroeger was hij altijd zo beschermend geweest en nu leek hij bijna een moordmachine. Hij vloog Drake al bijna aan zodra die adem haalde. Er was iets in hem gebroken de dag dat hij weg was gehaald bij zijn oom. Het leek alsof zijn oom iets met hem had gedaan waardoor hij zo geworden was. Hij had Zean's herinneringen compleet overhoop gehaald. Goede had hij veranderd of zelfs weggelaten. En de herinneringen met zijn oom waren zo veranderd dat Zean niet kon begrijpen dat Drake zo vijandig tegen Raymond was. Zijn oom had er alles aan gedaan om Zean te geven wat hij wilde. En Zean had zijn best gedaan om zijn oom te helpen. Dus waarom was hij dan weggehaald? En niet alleen zijn herinneringen speelden parten met hem. Ook het serum, dat Drake dus vernietigd had. Zolang had hij het gebruikt en nu plotseling was hij gestopt. Zijn lichaam kon het haast niet aan en wilde meer. Maar Zean kon het niet geven dus leek het alsof zijn lichaam van binnen langzaam afbrak. Hoofdpijn, trilling in zijn handen en overal pijn. Het gebeurde niet dagelijks maar Zean werd er vaak genoeg aan herinnerd dat hij het serum nodig had. ''Raymond was een monster! Hij heeft ons leven tot een hel gemaakt, gebruikte ons als slaven! How could you say that?'' riep Drake naar Zean. 'You should've been the one rotting on the streets. You should have been dead a long time ago.' Siste Zean terug terwijl hij even ophield met op zijn broer inslaan. Hij was haast buiten adem en zijn gele ogen staarde Drake giftig aan. ''No, no Zean. I just know you don't realy think that.'' Zean lachte. 'Then you don't know me. At all.' Zei hij en hij hief zijn vuist op om een genadeklap uit te delen. Maar op het moment dat hij wilde toeslaan voelde hij hoe hij achteruit werd getrokken. Drake had ongemerkt een soort van vuurtentakels om hem heen weten te krijgen en deze sleurden hem nu bij zijn broer vandaan. De greep om zijn lichaam verstrakte en het maakte hem alleen nog maar kwader. ''I am not a little boy anymore! You used to be stronger when we where kids Zean. But I found my own power, I have grown in myself and in my power of magic! I have done battles, don't think that you are more than me! Stop trying to be something you are not!'' Het was een zwak punt van Zean. Nog nauwelijks kon hij zijn magie beheersen en Drake wel. Dus die nam het voordeel. Zean schreeuwde en probeerde zich los te maken, wat alleen maar resulteerde op een strakkere greep. Het werd nu ook nog eens moeilijker om te ademen. Hij zag hoe Drake een slag beweging maakte en voor hij het doorhad was er een scherpe pijn aan de zijkant van zijn hoofd. En nog eens, en nog eens. Zean voelde hoe zijn woede afnam en de pijn alleen maar erger werd. Nog een fikse klap en het werd donker. En het bleef ook een lange tijd donker. Voor Zean was het aangenaam. Het gaf hem een gevoel van rust, iets wat hij een lange tijd niet had gevoeld.
Maar aan dat kwam een einde. Uiteindelijk moest hij zijn ogen weer open doen. Hij kreunde terwijl zijn ogen aan het licht gewend waren. Zijn hoofd bonkte als een gek en hij voelde hij het rondom zijn neus plakkerig was. Hij had een bloedneus gehad. Ook langs zijn hoofd voelde het warm aan dus gokte hij erop dat hij een hoofdwond had opgelopen door Drake's klappen. Drake. Terwijl hij op de grond lag keek hij naar het figuur dat naast hem zat. De jongen was in slaap gevallen en zag er ook verre van goed uit. Hoe moesten ze in godsnaam zo op school komen? Zijn ogen schoten even naar het raam. Nog steeds donker, maar het was lichter. Zean gokte dat hij een paar uur buiten westen was geweest. Hij probeerde overeind te komen maar hij voelde zich te zwak. Nog een kreun verliet zijn mond. Hij bleef op de grond liggen en staarde naar Drake. 'We fucked up so hard. This needs to stop. I need to stop.' Fluisterde hij terwijl hij bleef liggen. Zonder hulp zou hij waarschijnlijk niet van de grond afkomen.

[flut]

Het was donker, zo donker buiten. De maan en de sterren was het enige wat de nachtlucht verlichtte. Drake werd letterlijk en figuurlijk pijn gedaan. Hoe zijn broer hem pijn deed met de klappen en het brute geweld dat hij gebruikte in deze manier van handelen. Drake werd geraakt door de klappen zoals hij er altijd door geraakt was. Hij hield zijn handen omhoog, maar het had geen zin, hij voelde de pijn in zijn gezicht en de rest van zijn lichaam. Maar zijn armen weren had geen zin, hij wist dat hij de komende dagen met blauwe plekken rond zou lopen, een blauw oog en ja bloed van een bloedneus liep natuurlijk ook over zijn gezicht. Hij keek angstig in de maniakale ogen van Zean, hoe woest en buiten zinnen hij was. Wist hij dan niks meer? Snapte Zean dan niet dat Drake het beste met zijn broer voor had, hem wilde helpen en niet anders had gekund dan dat serum verwoesten? Drake kon wel janken, want alles wat hij leek te doen was in Zean zijn ogen fout. Hij kon helemaal niks goed doen, nooit niet en het frustreerde Drake. Het maakte hem ook kwaad omdat hij nu eindelijk iets goeds deed in zijn leven en het werd weer afgestraft, als negatief beschouwd. Het was ook gewoon nooit goed! Hij voelde de pijn en deze momenten leken eeuwen te duren, ze gaven hem herinneringen die bij Drake wel klopte en het daarom juist ook extra moeilijk voor hem maakte. Hoe kon Zean denken dat Raymond een goed iemand was geweest? Hij hoorde wat zijn broer hem toewenste, terwijl Drake hem uit dat gevang had gehaald. Hij had Zean zijn vrijheid gegeven en dit was wat hij er voor terug kreeg? Klappen in zijn gezicht.. 'Then you don't know me. At all.' Drake slikte en wendde zijn gezicht af. Drake sloot zijn ogen en er schoot opnieuw een herinnering door zijn hoofd heen. Hij balde zijn vuist en zag het voor zich. Wat had zijn licht in zijn leven altijd aan gehouden? Waardoor was zijn vlam blijven branden? Dat wat hem motiveerde om te leven waren de simpelste dingen. Zijn vrienden. Hij zag ze allemaal voor zich, van vroeger op zijn oude school en ook hier. Het feit dat hij Gilbert nu verloren had liet de vlam nog eens extra wakkeren. Als Zean ook maar enig idee had, hoe dat voelde. Het gevoel dat je je thuis voelt in een groep van vrienden. Of dat wat Zean nu zijn hele leven lang had moeten missen, nooit gehad had. Liefde. Bij de gedachte aan het gevoel van liefde, zo warm vertrouwd en betrouwbaar. Bij dat gevoel werd zijn innerlijk vlam dubbel zo groot. Op dat moment wist hij zeker dat hij ondangs alles zeker wist dat hij zijn magie nu kon gebruiken. Hij gebruikte de techniek van de vuur tentakels die zich rond Zean zijn lichaam vormde. Ooit hadden dezelfde soort vlammen hem doen winnen in een gevecht met Xavier. De jongen met de groenen ogen en spierwit haar. Zean wist niks van die jongen en het was maar beter ook, Drake had altijd een hekel gehad aan Xavier. Toch deed het Drake ergens pijn, want de discussies en gevechten tussen die twee was altijd vertier voor hem geweest. Hij verveelde zich dan tenminste niet, dus een haat vriendschap verhouding kon je het noemen. Was dat nu ook het geval bij Zean en Drake? Drake wist namelijk dat ondangs hoeveel Zean het nu zou ontkennen, dat ze van elkaar hielden. Drake snoof en verstrakte zijn grip en net toen Zean de fatale klap wilde geven trok hij zijn broer weg. Hij riep woorden tegen Zean, dat hij niet langer een klein jongetje was. Pure haat en toch zoveel medelijden stond in de ogen van Drake, terwijl hij nu op zijn broer insloeg. Uiteindelijk zag hij hoe zijn broer bewusteloos was. Hij liet zean op de grond zakken, waarna hij naast hem ging zitten. Hij keek op Zean neer en wreef in zijn pijnlijke ogen. Radeloos zat hij daar en keek maar gewoon naar Zean, hoe hij eindelijk rustig was. Drake zag zijn rustige ademhaling en hoe hij nu zonder gespannen trekken in zijn gezicht daar zo lag. Hij wreef de plukken haar, vochtig van het zweet voor Zean zijn ogen weg. Hij keek en begon tot zijn eigen verbazing zacht te zingen. Iets wat hij eigenlijk alleen deed wanneer hij voelde dat het iets ergens aan toevoegde. Drake hield heel erg van muziek en laatst had hij een liedje gevonden wat erg paste bij hun situatie. Hij zette zijn mobiel aan met het nummer en zong de eerste twee coupletten mee.

''I know I took the path that you would never want for me
I know I let you down, didn't I?
So many sleepless nights where you were waiting up on me
Well I'm just a slave unto the night''

''Now remember when I told you that's the last you'll see of me
Remember when I broke you down to tears
I know I took the path that you would never want for me
I gave you hell through all the years''

Drake zat daar en bij de laatste tonen van de muziek, sloot hij zijn ogen. Hij was te moe en wilde ook niet weg bij Zean vandaan. Wilde hem niet alleen laten, al wist hij dat er een risico was, dat als Zean wakker zou worden, dat hij Drake zou aanvallen terwijl hij sliep. Alleen iets in Drake zei ook dat dat misschien niet zou zou, hij hoopte het maar. Drake slaakte een zucht, haalde een hand over zijn gezicht door zij haar heen en keek nog even naar zijn broer terwijl hij in slaap viel.

Hij rook de geur van het hoge gras. Fel licht dat in zijn ogen scheen terwijl hij hard het huis uit rende, lachend. Hij schoot over het gras, door de achtertuin van de gigantische villa. De zon stond hoog aan de hemel en hij struikelde bijna over een steen met zijn korte pootjes. ''Je kunt me lekker toch niet pakken!'' riep de jongen met het halflange zwarte haar. Grote zwart slobber T-shirt aan, gympen en jogging broek. Een jongen van een jaar of 6, zijn ogen blij en vrolijk terwijl hij in de zon rende. ''Oh echt wel broertje!'' werd er achter hem aan geroepen. Een jongen van misschien een jaar ouder rende in volle vaart achter hem aan. Ze rende de heuvel op die opdoemde achter de achtertuin. Je zag het stof opwaaien van de jonge voetjes die over het pad heen rende. Net toen ze boven op de heuvel waren, dacht de zwartharige jongen op tijd weg te zijn. Alleen de blonde zette de versnelling in en nam een duikvlucht naar zijn jongere broertje. Hij vloog er op af, verrast was de ander. Daardoor verloor hij zijn evenwicht, ze vielen en rolde samen met graskluiten stof en luid geroep en gelach de andere kant van de heuvel weer af. Samen in de knoop bleven ze beneden aan de heuvel liggen. Ze lachte en de jongen met zwarte haren sprong boven op de ander, waardoor ze weer als twee honden stoeiend om elkaar rolde. Haren trekken, been vastpakken, spugen in elkaars oor, alles was geoorloofd in een broeder stoeipartij. Uiteinlijk lagen ze in alle weergekeerde rust naast elkaar naar het huis te kijken, boven op de heuvel. ''Promise we will be friends for ever Drake.'' zei de kleine jongen tegen de ander. Drake keek hem met het onschuldige jongen gezichtje aan. ''Yes Zean, I promise.''

Drake werd wakker en opende rustig zijn ogen. Hij keek naar Zean die naast hem lag en zuchtte. Het was een mooie herinnering geweest en hij zou zo graag willen dat hij het Zean terug kon geven. Al die leuke dingen die ze vroeger deden ondangs de slechte omstandigheden van de twee broers. Hij zag hoe Zean zich probeerde te bewegen, dat hij weer wakker was geworden. Drake keek zijn broer aan en was opgelucht dat die maniakale blik nu weg was. Hij was weer iets meer richting zichzelf dan de paar uur hiervoor. Drake wreef in zijn ogen en keek toen Zean aan. 'We fucked up so hard. This needs to stop. I need to stop.' Drake knikte met een zucht. ''I know Zean. But I will help you with this, I will be there for you when you need me. Now I found you, I won't let you go again. Once we were friends, in my eyes we still are. Because, I promised.'' sprak Drake rustig. Hij snoof en stond op, al deed het pijn en dat stond te lezen op zijn gezicht. Toen hij stond keek hij neer op Zean, een bezorgd gezicht door de wonden die Drake zelf had veroorzaakt. Ondertussen had hij zich iets bedacht en vond het stom dat hij er niet eerder op gekomen was. Hij had gehoord dat de lerares waarzeggerij ook in dromen kon doordringen, dus in Zean zijn geval, misschien ook herinneringen. Hij had er iemand over horen praten in de gangen toen hij weer eens een van zijn 'luister naar de nieuwste roddels in donkere hoek' momentjes had gehad. Erg leuk, want hij wist daardoor heel veel van mensen, terwijl zij niet sieten dat hij het wist. Mensen, wat vond Drake ze toch interessant om te observeren. Love humans~ Hij stak zijn hand uit naar Zean. ''Ik ken iemand, die je misschien kan helpen met je nachtmerries. Zo kun je normaal slapen en.. ik hoop dat zelfs je herinneringen wat beter terecht komen.''

Song: https://www.youtube.com/watch?v=4ht80uzIhNs

Zo kwaad als hij zich eerst had gevoeld, zo rustig voelde hij zich nu. Het was alsof alle kracht uit zijn lichaam was weggeslagen. Hij kon nauwelijks omhoog komen en alles deed pijn. Terwijl hij even zijn ogen dicht deed flitste de beelden van een paar uur geleden voorbij. Hoe had hij zo op Drake kunnen inslaan? Drake had alleen maar willen helpen, waarom was hij in godsnaam zo kwaad op hem geworden? Zean begreep het  gewoon niet meer. Het ene moment kon hij vriendelijk zijn maar als Drake ook maar iets fouts deed of zei dan sloeg Zean helemaal om. Hij was gewoon niet meer te houden. En het was niet alleen met Drake gebeurd, ook Heidi had er aan moeten geloven. Hij had haar bijna misbruikt, tot twee keer toe. Hoe had hij zich zo kunnen gedragen? Nu hij zich weer normaal voelde, of in ieder geval op dit moment, kon hij het bijna niet voorstellen dat hij zoiets had kunnen doen. Hij kon zichzelf wel de kop in rammen. Met een diepe zucht keek hij naar Drake, die ondertussen ook wakker was. Hij durfde de jongen maar even aan te kijken, te bang dat er restjes woede zouden terug komen en dat hij hem weer zou aanvliegen. Ook wilde hij niet laten zien hoe ongelukkig hij was over wat er gebeurd was. Drake had deze nacht al genoeg gezien van hem en Zean wilde hem niet nog meer pijn doen. Zowel fysiek als mentaal. Hij had zelf geen idee hoe Drake op dit soort situaties zou reageren, maar het zou niet goed zijn. Zean probeerde voor de tweede keer overeind te komen en met restjes kracht lukte het hem. Maar het deed verschrikkelijk pijn en toen hij eenmaal zat leunde hij met zijn rug tegen zijn bed aan. Het deed nog steeds pijn maar minder. Hij zuchtte en sloot zijn ogen maar was nog steeds alert op zijn omgeving. Daarbij was slapen nu absoluut niet aan de orde, niet na alles wat er zojuist gebeurd was. ''I know Zean. But I will help you with this, I will be there for you when you need me. Now I found you, I won't let you go again. Once we were friends, in my eyes we still are. Because, I promised.'' sprak Drake rustig. Zean knikte. Drake's woorden deden hem denken aan de goede tijden die voor het eerst echt duidelijk terugkwamen. Hoe vaak hadden ze wel niet gelachen en gevochten? Maar die gevechten waren voor de lol en nooit zo erg als deze. Natuurlijk ze hadden wel eens een paar keer gevochten uit kwaadheid, maar het was nooit zover gekomen dat ze elkaar de kop insloegen, wat nu wel was gebeurd. Het deed hem glimlachen. Hij wilde dat ze gewoon normaal konden doen. Dat hij niet op elk moment door het lint ging. Raymond had hem zo gemaakt. Zijn oom was de duivel. Hoe kon hij zo goed over zijn oom denken, als dit soort dingen gebeurden? Wat was er in godsnaam gebeurd in zijn hoofd dat hij zo overhoop was gehaald? Aan de ene kant wilde Zean het weten. Misschien kon hij dan naar een oplossing zoeken. Maar aan de andere kant moest hij die verschrikkelijke herinneringen doorstaan. Drake snoof en stond op, al deed het pijn en dat stond te lezen op zijn gezicht. Zean keek naar hem maar zei niets. Toen Drake stond keek hij neer op Zean, hij keek bezorgd maar Zean negeerde zijn blik en keek weg. Vervolgens stak Drake zijn hand uit naar Zean. Hij keek hem aan en pakte zijn hand aan. Moeizaam en kreunend kwam hij overeind. Hij had barstende hoofdpijn en het liefst wilde hij nu zijn bed in duiken. Half steunde hji op Drake, bang om zijn evenwicht te verliezen door de pijn die overal in zijn lichaam te voelen was. ''Ik ken iemand, die je misschien kan helpen met je nachtmerries. Zo kun je normaal slapen en.. ik hoop dat zelfs je herinneringen wat beter terecht komen.'' Zean trok even zijn wenkbrauw op. 'Het klinkt aanlokkelijk Drake.' Sprak hij bedenkelijk. 'Maar ik ben bang dat ik het niet durf. Het liefst wil ik al die slechte tijden achter me laten.' Maar hij wist ook wel dat dat alleen kon als hij naar die persoon toeging. 'We kunnen het proberen.' Voegde hij er wat later aan toe. Misschien was dat ook wel gewoon het beste. Hij zuchtte. 'Het spijt me om dit te vragen, maar kun je me helpen om naar mijn bed te lopen. Ik ben anders bang dat ik op de grond flikker.' Hij grijnsde lichtjes naar Drake. Nu voelde het net weer als vanouds. Minus de verwondingen dan.

Hij keek rustig voor zich uit tot zijn broer wakker was. Of tenminste, tot hij reactie gaf en liet zien dat hij niet langer buiten westen was. Drake vroeg zich af wat Zean nu allemaal moest denken en wie weet, misschien was het erger of minder erg dan hij zou verwachten. In iedergeval wist Drake zeker dat hij hier niet weg zou gaan, hij zou bij Zean blijven zelfs nu hij hem in elkaar had geslagen. Het klonk heftig, maar Drake gaf diep in zijn hart heel erg om zijn broer omdat hij nog wel die herinneringen had. Hij wist nog wel wat ze vroeger hadden gedaan en daarom wist Drake ook, dat dit niet Zean was. Daarbij zou hij zijn broer niet in de steek laten, niet nog eens. Het was moeilijk om met Drake een band te krijgen, hij was een gesloten jongen die nooit zijn binnenkant vrijwillig liet zien. Maar zodra je aan zijn binnenkant zat, wat betekende dat hij om je gaf, dat je in zijn ogen kon lezen dat de dingen die je zei wat voor hem betekende. Dat je iemand was waar hij echt waarde aan hechtte en dat hij je om zich heen wilde hebben. Iets wat niet heel snel voor kwam doordat Drake zelf als jong persoon vaak pijn gedaan was, zodra je binnen in hem zat liet hij je niet zomaar los. Je kon zijn huid vol schelden, hem aanvallen en half vermoorden, maar als Drake echt van je hield zou hij voor je vechten. Een bullebak, pestkop, grote mond hooghartig en soms uiterst arrogant, ja hij was het. Zo stond hij ook bekend, maar zodra je hem beter kende wist je ook dat hij als een wolf over je kon waken en je zou beschermen en helpen tegen elk willekeurig gevaar. Al die voorbeelden waren ook van toepassing in deze situatie. Hij zou Zean niet opgeven, niet zo makkenlijk en snel. Hij had zijn broer terug en hij zou hem niet opnieuw verliezen. Hij gaf teveel om Zean, al was zijn broer zich daar misschien niet bewust van. Met moeite stond Drake op en sprak tegen Zean over dat hij wist waar hij hulp voor zijn broer kon vinden. Drake stak zijn hand uit naar hem, waarbij hij onbewust even slikte. Dit moment was voor beide eigenlijk best cruciaal. Waarom? Omdat als Zean nu de hand van Drake zou vast pakken dan zou het betekenen dat Zean na al die tijd eindelijk de hulp van Drake zou accepteren. De hulp die Drake gegeven had maar Zean nooit gewild had. Het was hetzelfde als wat er bij hem en Hayden was gebeurd, het moment dat Drake wel of niet haar hand had gepakt. Drake hield een moment zijn adem in en eigenlijk door de pijn in zijn lichaam door groeide er een sprankje nieuwe hoop toen hij de hand van Zean omhoog zag komen. Hij voelde de hand in die van hem sluiten, niet op een manier dat hij zijn broer weer tegen moest houden of iets anders. Dit keer was het een soort teken dat ze misschien weer aan een nieuwe toekomst konden bouwen. Hij hielp Zean overeind die met zijn langere lichaam op Drake steunde. Drake zette zich beter schrap en vond het niet erg. 'Het klinkt aanlokkelijk Drake.' hoorde hij Zean zeggen. Hij hoopte dat blondie eindelijk hulp zou zoeken en zo te horen stond het er nu een stuk beter voor dan de afgelopen weken.'Maar ik ben bang dat ik het niet durf. Het liefst wil ik al die slechte tijden achter me laten.' Drake knikte zuchtend en kon dat ook wel begrijpen. ''Don't worry, I will be with you. You can only accept your past, when you know what your past is. Only if you can find youreself, you can be who you are.'' zei Drake rustig. Hij keek naar voren en voelde hoe zijn schouder pijn begon te doen. 'We kunnen het proberen.' Drake glimlachte even tevreden, eindelijk accepteerde Zean het. 'Het spijt me om dit te vragen, maar kun je me helpen om naar mijn bed te lopen. Ik ben anders bang dat ik op de grond flikker.' Drake grinnikte even zachtjes. Niet om Zean uit te lachen, puur om hun situatie en hoe bizar het weer gelopen was. Eerst elkaar kapot slaan om elkaar vervolgens in bed te helpen, omdat het teveel pijn doet, omdat je elkaar dus hebt verwond. How ironic. Maar Drake vond het goed en liep naar het bed van Zean. Eerst gooide hij de deken open, waarna hij het lichaam van zijn broer er voorzichtig inliet zakken. Toen Zean in bed lag knikte Drake even en keek Zean een moment aan. De blikken die elkaar kruiste zeiden eigenlijk genoeg, er hoefde verder geen woorden aan toegevoegd te worden. Daarna liep hij naar zijn eigen bed. Nog voordat ze sliepen zei Drake: ''I will bring you to her tomorrow.''