break down

In stilte staarde Lightning uit het raam. De woorden van de leerkracht leken maar niet tot haar door te dringen. Normaal was dit een makkie voor haar. luister naar wie hij zegt en onthouden. Voor nu leek dat niet zo. Het was niet de eerste keer, maar toch gebeurde het maar zelden. De hele tijd zat er al een frons op haar voorhoofd. Kort wreef ze even in haar ogen. Om dan vervolgens haar focus terug op de leerkracht te zetten. Of dat probeerde ze toch. Ongeduldig slaakte ze een diepe zucht. " Miss Lightning, ik hoop dat mijn les u niet verveelt" met een uitdagende blik keek ze de leerkracht aan. "Nee helemaal niet meneer. Let maar niet op mij" sprak ze op haar sarcastische en haast luie toon. Alsof ze hem zat uit te lachen. Maar aangezien hij er niks aan kon doen draaide hij zich brommend om, om weer les te gaan geven. zachtjes haast onhoorbaar grinnikte de jongedame voordat ze al weer uit het raam zat te staren.

Er zat iets aan haar te knagen. Alleen wist ze niet wat precies wat het was. het zat op het puntje van haar tong...Juist buiten handbereik. Het frustreerde haar verschrikkelijk als ze er niet op kan geraken. Langzaam sloot ze haar ogen om te kunnen kalmeren. Gewoon relaxen en dan komt ze er wel weer op. Ze mocht niet er hard over gaan nadenken want dat zou helemaal niet helpen. Vijf minuten waren er al weer traag gepasseerd. Wanneer... In een seconde stond ze recht. iedereen keek verstoord op, de leerkracht keek zwaar geirriteerd. Zonder enige uitleg nam ze haar boeken en stapte de klas uit. "Mis Lightning!!' ze negeerde het gewoon volledig. Er was geen tijd te verliezen. Ze had namelijk een eindbestemming waar ze moest zijn. Nouja, dat vond zij toch. De frons bleef de hele tijd op haar voorhoofd. Zonder enige pardon deed ze een van de slaapkamer deuren open "Drake....?" Haar frons werd alleen maar dieper bij het zien van hoe donker de kamer was en het zien van drake " ehm... Drake... what is wrong" Ze was meteen bezorgt en ging aan zijn bedrand zitten.

(you know who)

I feel lost,

Inside myself

Een jongen van ongeveer 15 jaar zat in de vensterbank, de rand ervan was breed genoeg om bovenop te zitten. Hij keek door zijn zwarte haar naar beneden toe, zijn ogen donker en zijn blik starend naar niets. Het was weer een van die momenten dat de jongen zich verschrikkelijk alleen voelde. Hij zich niets waard vond, voelde dat hij er alleen voor stond, voor alles en iedereen tegenover hem. Hij had niemand en zou nooit iemand krijgen om van te houden. Natuurlijk was het een puber brein en het nare van het puberbrein was dat dingen snel werden uitvergroot, erger gemaakt en veranderd. De momenten dat je je alleen voelt terwijl je in een volle gang met mensen loopt. De jongen keek voor zich uit, een trieste blik in zijn ogen met verschrikkelijke herinneringen die alleen hij kon zien. De kamer was donker en hij had het koud. Hij had naar buiten zitten kijken, naar de maan op de hoop dat dit licht zijn hart wat kon helpen, maar veel had het niet geholpen. De jongen stapte sloom van de vensterbank af, in zijn sloffie van tegroot zwart shirt en grijze joggingbroek. Hij liet zich op het bed vallen met een deprie gezicht, draaide zich in de dekens en voelde de warmte ervan. Hij wist niet wat hij moest doen, voelde het als een hopeloze zaak dat hij zijn leven verder leefde. De jongen was Drake, op jonge leeftijd. Hij keek naar de witte muur, hij was blauw achtig grijs door het licht van de maan. Er stonden krassen in, deuken waren te zien die erin waren geslagen als hij weer eens boos was geweest op de wereld. Dit was eerder wanhopig. Opeens kwam er licht de kamer binnen. Het kwam bij zijn deur vandaan, die was opengedaan. Het licht kwam van de gang verlichting. Een jongen van dezelfde leeftijd kwam binnen wandelen, wit haar rode ogen en kleine grijns op zijn smoel. ''Komop Drakyboy, kom eens uit je nest! Stop die winterdip van je, het is nog maar half negen!'' Drake trok de dekens over zijn hoofd. ''Go away Gilbert.'' De jongen liep naar het bed en begon er op te springen. ''NOPE'' Uiteindelijk gaf Drake toch maar toe en stond hij op om ook op zijn bed te springen en met veel lol mee te lachen om niks. Het volgende moment kwam het meisje met rode haar en de andere met bruin haar ook binnen rennen. Mereth deed het licht aan en ze begonnen allemaal op het bed te springen, wat niet helemaal paste, tot ze alle vier op ben vielen en op elkaar in slaap vielen.

Drake opende zijn ogen. De bruine ogen die rood omrand waren, waarscheinlijk onbewust in zijn slaap gehuild, al zou hij het nooit toegeven. Zijn onbewuste was dus al verder dan hijzelf, lekker weer dit. Hij bleef stil liggen. Niet in staat om eruit te gaan. Hij was het ook niet van plan, het was al later op de dag en hij had echt schijt aan alle lessen die hij zou krijgen. Drake trok de deken over zijn hoofd en wreef in zijn ogen. Waarom? Waarom moest Mereth komen met dit nieuws? Gilbert was nog zo jong en Drake had hem nog zoveel willen vertellen. Ook het feit dat Gilbert dacht dat Drake hem in de steek had gelaten was iets wat hem extra dwars zat. Daardoor was hij terug gaan. Gilbert's dood was de schuld geweest van de onbeantwoorde brieven en dat... dat was Savador zijn schuld. Hij had Hayden nog niet gezien, maar hij wist gewoon dat zij er ook kapot van moest zijn. Hij wilde, kon haar niet zien. Als hij haar zou zien... haar gezicht zou alles wat ooit was terug brengen in zijn hoofd. Het was gewoon zeker dat wanneer Drake Hayden zou spreken ze misschien nog steeds boos op hem zou zijn. Maar... hij wist wel waarom. Er moest iets gedaan worden tegen Saf. Drake wist alleen nog niet wat. Hij staarde doelloos voor zich uit in de dekens. Hij haalde zijn neus op en keek weer boven de dekens uit. Zean was er niet, vast weer ergens zijn serum drinken en half onder trance zijn, jerk. Opeens hoorde hij de deur, Drake zuchtte. Hij had geen zin in mensen, aandacht of wat dan ook. "Drake....?" het was de stem van Lightning. Hij hoorde haar lieve toon waar bezorgdheid in zat. ''Leave me alone Light.'' het meisje kwam aan zijn bedrand zitten. Drake draaide zich om en keek haar aan ondangs dat het donker was door de gesloten gordijnen. " ehm... Drake... what is wrong" Drake zuchtte en keek langs haar weg. ''Nothing.'' Hij draaide zijn hoofd weer om, zodat hij weer weg keek van Lightning. ''Long story, but don't care about me. I don't care anyway, anymore.''

Tags: Words: Notes:

Lightning was bezorgt. een gevoel dat ze niet graag heeft en het maar zelden had; Alleen met degene waar ze echt om gaf, familie of wel degelijke vrienden. Die waren de enige die het zouden verdienen. En dan nog zou ze het niet gemakkelijk willen doden. Voor de eerste keer was de bezorgdheid duidelijk op Lightning haar gezicht af te lezen. Achter dat ze onderweg eens haar ogen had gesloten en even diep ademhaalde, was de bezorgdheid nergens meer te bespeuren. Het was wel niet verdwenen maar gewoon goed verborgen. Met haar boeken in haar ene hand stapte ze stevig door. De gangen waren allemaal haast leeg omdat iedereen nu les hoorde te hebben. Veel kon haar die lessen niet echt schelen. Die waren toch veel te saai en wist ze alles al van. Al kwam dat doordat ze het hele boek heeft doorlezen. Puur uit verveling. Al zou ze niemand dat van haar verwachten. Komt waarschijnlijk doordat iedereen ziet dat ze geen moeite voor school doet, maar toch goeie punten scoort.

Vanaf dat ze de deur van Drake zijn deur open deed en zag hoe donker het eigenlijk best wel was. begon ze lichtjes bezorgt te worden. Wat is er mis.... wat is er gebeurd? verschillende vragen spookten door haar hoofd. En er is maar een manier op die vragen beantwoord te krijgen. ''Leave me alone Light.'' Ze draait lichtjes met haar ogen ' You should know already, that you can't get rid of me that easily glimlachte ze lichtjes terwijl ze naast hem zat, haar bezorgdheid weer zichtbaar. ''Long story, but don't care about me. I don't care anyway, anymore.'' Lightning fronst lichtjes. Hoe kwam hij daar nou bij "Drake! Don't say those things. i have enough time. So tell me" Kort beet ze op haar onderlip. Was niet blij met hoe hij eruit zag en hoe hij nadacht. Wat was er allemaal gebeurd dat het hem tot zoiets liet denken...Koppig bleef ze zitten. 'i'm not leaving untill you talk to me, and you know that."

Drake keek voor zich uit en hoorde Lightning nu duidelijk, haar zachte stem terwijl ze op het bed kwam zitten. Het liefst had hij dat ze weg zou gaan, hem met rust liet en de hele wereld daarbij. Hij kneep met zijn hand in zijn kussen, het irriteerde hem. Dit was een zachte uitdrukking als het ging om slecht humeur en hij moest nu echt uitkijken dat hij Lightning niet ging afblaffen, want hij wilde haar niet kwetsen. ' You should know already, that you can't get rid of me that easily'' Drake bleef voor zich uit staren, beet op zijn lip en sloot toen zijn ogen. ''Just go. There is nothing here to find for you, go.'' zei Drake op een manier die hij meende, al wist hij dat het inderdaad zo was dat ze dus niet weg zou gaan. Hij sprak tegen haar met een lage stem die donker was. Een schorre stem door het weinige gebruik en het enige wat hij sprak waren de negatieve dingen. Niks boeide hem meer iets, hij was er klaar mee met alles. De jongen was het zat om zijn leven lang heen en weer geschopt te worden, om van iedereen maar alles aan te nemen. De dagen werden voor hem donkerder en donkerder terwijl de wereld niet langer rooskleurig was. Ondanks die hele stemming, had de jongen nog niet gehuild, niet gesproken over de dingen die hem dwars zaten. Hij had Hayden al in geen dagen meer gezien en ergens was het ook nog zo dat hij haar ergens miste. Waarom wist hij niet, hij vond het zelf ook absurt klinken want nu hield hij van haar en haatte haar op hetzelfde moment en het leek hem bijna open te scheuren. Zijn haat naar alles groeide terwijl het licht langzaam doofde. "Drake! Don't say those things. I have enough time. So tell me" Drake beet zijn tanden op elkaar en ook iet wat boos. Hij ging half overeind zitten terwijl hij op een arm steunde. Zijn blote bovenlichaam werd daardoor ook wat meer zichtbaar. ''Wat was er niet duidelijk de eerste keer? Ik wil niet praten, waarom zou ik? Moet ik mijn hele hart open leggen omdat jij dat van me verwacht?'' Drake halveerde zijn ogen en keek haar waarschuwend aan. Praten over zijn gevoelens en misschien zelfs verleden? Hij moest er niet aan denken, niemand zou hem toch kunnen helpen. Maar het meisje bleef koppig zitten, Drake snoof en keek van haar weg. 'i'm not leaving untill you talk to me, and you know that." Drake liet zich weer vallen en plofte in zijn kussen, terwijl de deken half over hem heen lag. Hij had enkel een zwarte boxer aan, daar sliep hij meestal in. ''Dan kun je blijven zitten tot je een ons weegt, juffie.'' zei Drake zacht terwijl hij met een depri gezicht naar het plafond keek. Hij sloot zijn ogen en wenste dat hij hier gewoon ter plekke kon verdwijnen. Verdwijnen naar het niks en nooit meer terug komen, zonder dat iemand daar erg in had. Toch, voelde hij een soort drang. Na een lange stilte sloeg hij uiteindelijk een zucht, hij begon het koud te krijgen. ''Okey dan. Ik ga niet praten, absoluut geen trek in.'' dat deed hij sowieso nooit over zichzelf op die manier, hij was liever de sterke stoere jongen die niks te vrezen had en pocherig kon doen. Maar ergens gaf hij nu een beetje toe. ''Er is een ding die je voor me kunt doen.'' sprak hij zachtjes, nog steeds starend naar zijn plafond. ''Kom bij me liggen.'' waren zijn woorden. Hij wist niet waarom, maar hij snakte eigenlijk onbewust wel naar iemand naast zich. Vroeger in zijn depresieve periodes had Hayden altijd bij hem gelegen en hadden ze elkaar getroost na elke nachtmerrie. Hij wilde iemand kunnen vasthouden nu hij voelde dat niks meer zin had.

Lightning wist niet wat ze hiervan moest gaan denken. Natuurlijk verwacht ze niet dat hij meteen alles zou vertellen aan haar. Zelf doet ze dat ook niet. Maar van haar ligt het waarschijnlijk wel iets anders dan van Drake hier. Toch had ze het gevoel dat ze hem wou helpen. Iets dat ze nou niet echt zo vaak doet. Dus het is nou niet echt iets waar ze goed in is. Niet dat, dat haar tegen zou houden. De frons op haar gezicht was er nog steeds. En die zal niet snel verdwijnen. Lightning wilt weten wat er is gebeurd. Dat hoeft niet alle details zijn. maar de grote lijnen zouden al genoeg kunnen zijn. Al zou ze na een tijdje toch achter de details gaan vragen, maar alleen maar mettertijd. niet alles van eerste keer. Lightning had zich neer gezet op het bedrand van Drake en keek hem bedenkelijk aan. ''Just go. There is nothing here to find for you, go.'' zei Drake op een manier die hij meende. Verontwaardigt snoof Lightning. Hij wist maar al te goed, dat die kille gedrag of kribbig gedoe haar niet weg zou krijgen. Waarom dat hij het dan toch nog wou proberen was voor haar een vraag.

In stilte staarde lightning voor zich uit. Desnoods bleef ze hier dag en nacht. Ze gaat hem niet in de steek laten. Waar zijn vrienden anders voor? En ze durft te wedden dat hij dat ook voor haar zou doen. of dat hoopte ze toch alsinds. ''Wat was er niet duidelijk de eerste keer? Ik wil niet praten, waarom zou ik? Moet ik mijn hele hart open leggen omdat jij dat van me verwacht?'' Voor het moment moest ze zich echt in houden om niet eens haar mond open te trekken en haar gedacht te zeggen op zijn gedrag. het enige wat haar nu tegen hield was, dat hij niet in de juiste stemming was. 'Ik heb ook niet gezegt dat je heel je hart moet luchten Drake" Zei ze zachtjes. Veel kon ze nu niet echt doen. Hij was net zo koppig als zij, en het praten moet van hem komen. Zij kan hem niks verplichten. Light ging echt wel hier lang blijven zitten. het kon haar niet schelen dat hij zo koppig deed. Vrienden blijven bij elkaar hoe grof ze soms dan ook mogen zijn.

''Er is een ding die je voor me kunt doen.'' sprak hij zachtjes. Lichtjes keek ze naar hem. Lichtjes trok ze vragend een wenkbrauw op. hij zag er echt niet goed uit. In de manier van dat je zo kon zien hoe down hij wel niet was. De breakingpoint. Het maakte haar teveel bezorgt; Een gevoel dat ze niet graag had. ''Kom bij me liggen.'' waren zijn woorden. Zonder enige woord te zeggen kroop ze onder de deken bij hem, helemaal tegen hem aan. Haar hoofd op zijn borstkas. 'Je moet weten Drake, dat ik er alleen maar voor je ben. Niet om je te irriteren. Als je niet wilt praten.... dan is dat voor mij best. Sluit me gewoon niet buiten." Sprak ze zachtjes.

Drake keek voor zich uit en voelde hoe zwaar de atmosfeer hem naar beneden trok. Zijn hart was zwaar en alles was donker, de dagen duurde lang en hij had geen enkel plezier in wat dan ook. Niks kon hem opvrolijken en niemand kon hem op andere gedachte brengen. Het voelde alsof het de hele dag in zijn hoofd stormde, regende en donker was. De dingen waar hij normaal om had gelachen, was nu een klein glimlachje en de momenten dat hij van het leven kon genieten waren weg. Hij kon niet meer helder denken en hij werd er steeds verder in naar beneden getrokken. Hij voelde zoveel woedde, zoveel verdriet maar het enige wat hij deed was half doods voor zich uit staren. Hij lag bijna de hele dag op bed maar toch was hij zo ontzettend moe en wilde hier het liefst gewoon samen met de wind in stof oplossen. Zo moe en op hetzelfde moment niet doen, hoe was het mogelijk. Hij had de hele dag hoofdpijn en gewoon echt alles irriteerde hem, hij snauwde mede leerlingen af in de gangen en was niet meer de joker van de school. Niet de joker, eerder de boeman. Maar dat was hij niet écht, want de echte boeman hier op school was Savador en alleen al de gedachte aan die man bracht bij Drake gal omhoog. Nooit had hij gedacht iemand zo vreselijk te haten als hem. Het wa gewoon niet leuk meer, die man kon echt dood vallen en nog het liefst eigenhandig door Drake zelf. Alleen was Drake wel slim genoeg om te weten dat hij het van de hoofdmeester zou verliezen, de man was veel en veel krachtiger, meer bedreven in magie en ouder. Drake slaakte een zucht en merkte dat hij in gedachten was verzeilt terwijl Lightning nog steeds op zijn bed zat. Hij had al meerdere keren tegen haar gezegd dat ze weg moest gaan, maar ze bleef maar zitten. Drake kneep in de deken die hij vast had, waarom ging ze niet gewoon weg? Hij was toch niks waard, wat boeide het haar nou? Hij wilde niks vertellen en ging dat dus ook niet doen.'Ik heb ook niet gezegd dat je heel je hart moet luchten Drake" Drake keek haar even met half geopende ogen aan. Sure, wat kwam ze hier anders doen? Waarom zou ze anders nu aan zijn bed zitten? Ze wilde weten wat er was, waarom hij hier bleef liggen en dan moest hij wel alles vertellen. Uiteindelijk na een stilte gaf een gedeelte van Drake wel een soort van toe. Hij vroeg aan haar of ze bij hem wilde komen liggen, want hij had het koud. Door de schommeling in zijn emoties was zijn magie ook in de war geraakt. Hij kon zichzelf niet meer goed verwarmen en zijn altijd heerlijk warme lichaam was een stuk kouder dan normaal. Zonder een woord te zeggen kwam ze bij hem liggen en eigenlijk vond Drake dit inderdaad wel een heel erg fijn gevoel. Haar hoofd liet ze rusten op zijn borst, hij sloeg onder de dekens haar armen om haar heen en genoot van de warmte die bij haar vandaan kwam. Hij sloot zijn ogen en slaakte een diepe zucht. Hij keek naar het plafond terwijl zijn hand zachtjes over haar hoofd aaide. ''Je moet weten Drake, dat ik er alleen maar voor je ben. Niet om je te irriteren. Als je niet wilt praten.... dan is dat voor mij best. Sluit me gewoon niet buiten." Drake luisterde naar haar en vond het erg lief wat ze zei, het gaf hem een beter gevoel dan hij had. ''Ik ben gewoon... moe Lightning. Moe van alles, ik word gek van alles wat het leven van me vraagt.'' zei hij zachtjes. Zijn ogen nog steeds gesloten, genietend van haar lichaam dat tegen hem aan lag. ''Ik zal je niet buiten sluiten, ik zal alleen niet praten. Ik word gek van mensen die alles van me verwachten en dingen over en voor mij beslissen.''

Drake was helemaal veranderd. Gewoon van gedrag. niet van de persoon die hij is. Dat zou erg zijn; maar hij was gewoon... Hij zag al het slechte nu. Ze voelde het. Het was niet moeilijk te raden trouwens. En zijn magie was een warhoop. Het lag allemaal door elkaar. het maakte haar alleen maar nog bezorgder dan dat ze al was. Ze begreep niet waarom hij zo was. Wie of wat ervoor had gezorgd om Drake zo te krijgen... Als het iemand was, dan zou het niet de beste dag van die persoon zijn wanneer Lightning er achter zou komen. Ze ging hem niet dwingen om te vertellen wat er is gebeurt. In de stemming dat hij nu zit heeft het geen zin, hij zou het haar toch niet vertellen. Dat wil niet zeggen dat ze alles gaat opgeven en weg gaat gaan. Nee, ze zal bij hem blijven. Of hij dat nu wou of niet. Daarbij is het niet dat de twee moesten praten. Lightning kon hem ook gewoon steunen zonder woorden. Gewoon hier bij hem zijn en hem gezelschap houden kon soms ook voldoende zijn.
Heel even had Light gedacht dat hij ging blijven zuur kijken, en niets zou zeggen of was dan ook. Gelukkig was dat niet zo het geval en vroeg hij haar om bij hem te liggen. Zonder vragen te stellen of ook maar iets te zeggen kroop ze bij Drake onder de dekens om dan haar hoofd op zijn borstkas te leggen. Daardoor had ze uitzicht op zijn kast, maar kon wel zijn hartkloppingen horen en zijn ademhaling. Haar ene hand lag naast haar hoofd op zijn buik en haar andere onder het bed om te zorgen dat ze niet al haar gewicht op hem zou leggen.

''Ik ben gewoon... moe Lightning. Moe van alles, ik word gek van alles wat het leven van me vraagt.'' zei hij zachtjes. Lichtjes draaide ze met haar hoofd zodat ze hem beter aan kon kijken. Teder streelt ze zijn wang. " Geef dan niet alles." Veel zeggen kon ze niet. Light had ook geen idee van wat hij moe werd. ''Ik zal je niet buiten sluiten, ik zal alleen niet praten. Ik word gek van mensen die alles van me verwachten en dingen over en voor mij beslissen.'' Voorzichtig gaf ze hem een kus op de wang, meer niet. Legde daarna haar hoofd weer op zijn borstkas " Met dat ben ik al tevreden Drake, als je er niet wilt over praten, dan praten we er niet over. " Sprak ze zachtjes "Al zal ik er ooit wel eens achter komen, en dat weet je" sprak ze plagend en gaf hem een zacht duwtje.

PROFILE MAGICIAN

» Just a little break
» I need a break..
» Time for a break...
» + Xerxes Break +
» Demons and halflings. [Break]

break down

break down

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen