Het herfstzonnetje scheen. Het was niet bepaalde warm maar ook niet echt koud. Het was weekend. Jake was voor de verandering eens niet op het schoolterrein. Hij liep door Oak's field. Hij wou even niet meer terug naar Starshine...eventjes weg van daar..teveel negatieve herinneringen had hij op dit moment aan die plek. Hij lie met zijn handen in zijn zakken door do straat. Er waren redelijk veel mensen, maar dat kwam omdat het immers weekend was, en iedereen natuurlijk wou winkelen. Echter, was Jake hier niet voor naar Oak's Field gekomen. Hij was op weg naar Kovomaka's Garden. Dit park was een stuk gezelliger dan het duistere bos vond hij. Normaal zou het hem niet echt veel uitmaken, maar op dit moment wel..hij had eventjes genoeg duisternis aan in zijn hoofd de laatste tijd. Sinds dat incident een paar weken geleden...ugh..het duizelde hem allemaal maar. Hij was nog steeds niet helemaal hersteld trouwens. Het teken was sinds het incident blijven gloeien. Nu gloeide het nog steeds. Echter, kon je dat in de zon niet goed zien. Alleen in de schaduw of s'nachts. Goed...dat wist hij dus. Nooit meer tijdens een volle maan s'nachts op pad gaan..überhaupt als de maan voor meer dan de helft gevuld is. Of hij moest de hele tijd in zijn dierenvorm gaan, maar Jake wist dat hij dat nooit zou trekken. Hij wreef even over de plek waar hij door Rhine was gebeten. Hij was haar trouwens nog steeds ontzettend dankbaar voor wat ze had gedaan die avond. Als zij er niet was geweest...dan had Ekaj grote kans zijn lichaam overgenomen..en wie weet wat hij dan wel niet allemaal gedaan zou kunnen hebben...
Hij was inmiddels het park binnen gekomen. De bomen inmiddels al hun prachtige herfstkleuren gekregen, en de paden lagen ook vol met balderen die gevallen waren. Er waren nog wat vogels te horen in het park. Ook waren er een hoop ouders met spelende kinderen op de grasvelden te zien. Jake liep nog steeds met zijn handen in zijn zakken door het park. Af en toe kijkend naar de mensen die voorbij liepen. Toen kwam hij bij een pondje, waarin een klein fonteintje te zien was. Hij stopte en keek er even naar. Het water was helder, en hij zag dan ook wat vissen erin zwemmen. "Wat is het toch een mooie dag vandaag he?" Hoorde hij iemand achter zich zeggen. Hij keek om, en zag een oude man op een bankje zitten. Zijn beide handen op zijn wandelstok leunend. Jake keek naar de lucht en knikte. "Daar geef ik u inderdaad gelijk in." De oude man lachte. "Wie zou dit nou geen mooie dag vinden?" "Ik zou het niet weten." Hij liep naar het bankje toe, en ging naast de oude man zitten. "Weet je..ik kom hier de laatste tijd steeds vaker.." zei de ouwe man. Hij keek naar Jake. "Ik had deze plek namelijk ook al vrij vaak bezocht met mijn vrouw..helaas kan ze mij de laatste tijd niet meer vergezellen op deze bank." Jake knikte. "Wat is er dan met uw vrouw?" "Ze is jammer genoeg vorig jaar overleden.." Jake knikte weer. "Spijtig om te horen." De oude man knikte. "Ach, haar tijd was daar..en het zal ook niet lang meer duren voordat mijn tijd zal gaan komen." Jake knikte. Het was natuurlijk moeilijk voor hem om te begrijpen dat oudere mensen minder bang waren voor de dood dan jongere mensen. Oudere mensen hadden immers langer geleefd, en konden dan ook niet echt veel meer. "Vertel mij eens, wat is je naam?" "Jake Patreus meneer." "Patreus? Van de juwelen?" Jake knikte. "Mijn vader maakte al die juwelen" Zijn vader was een gerenoveerd juwelenmaker die bekend was in heel Kovomaka. "Ah, dat is nog eens toevallig. Hij haalde iets uit zijn borstzak. Het was een klein medallionetje. "Dit zal dan vast wel door hem gemaakt zijn. Jake bekeek het aandachtig. Hij zag dat het inderdaad door zijn vader gemaakt was. Hij zag namelijk op de achterkant G.P. staan. De handtekening van zijn vader. Jake knikte weer. De oude man glimlachte, en deed zijn medallion open. erin was een zwart-wit foto te zien van twee jonge mensen in bruidskleding. "Zijn dat u en uw vrouw?" vroeg Jake. De oude man knikte. "We waren altijd gelukkig samen..al 47 jaar lang.." De oude man zuchtte. "Het wordt tijd dat ik maar weer eens ga.." De ouwe man stond moeizaam op. "Het ga je goed Jake, en moge we nog eens met elkaar spreken." Hij stak zijn hand op, en liep verder, ondersteund door zijn wandelstok. Jake glimlachte en zwaaide terug. Toen de oude man om het hoekje verdwenen was, keek Jake weer naar het pondje met de fontein. Altijd leuk om afe en toe met je medemensen te praten..zeker met oude mensen kon Jake het goed vinden. Hij zuchtte, en ging achterover zitten, met zij ene hand over de rugleuning van de bank.

[Erza :3]

Ja..dit was een prachtige dag..voor een herfstdag natuurlijk. Hij grijnstte. Hij keek weer naar de fontein. Ja..hij mocht die ouwe man wel..Misschien moest hij hier eens vaker komen..misschien kon hij wel met meer van dat soort mensen praten..al leek dat hem sterk. Mensen als die ouwe man waren zeldzaam deze dagen. Nee, de meeste ouwe mensen zaten thuis op de bank, een beetje de oude mopperpot te wezen...te zeggen dat alles beter was vroeger..zich niet willen aanpassen aan deze tijd..Kijk dat soort mensen mochten van Jake nou echt dood gaan. Oke, misschien was dat een beetje grof gezegd, maar zo dacht Jake er wel over. Al zal hij nooit iemand doden. Nee..nooit zal hij iemand het verdriet aandoen dat hij ondervond toen zijn broer werd vermoord..door een Susama nog wel..volgens zijn vast ingehuurd door 1 of andere rijke familie, die concurreerde met zijn vader. Echter, Jake dacht eerder dat het de Gaedonwold familie was. Deze familie was niet echt rijk, maar had wel banden met de Susama. Althans, dat had zijn moeder hem ooit verteld. Aangezien zij lid was van de Gaedonwold familie, geloofde hij haar. De Gaedonwolds waren nooit blij geweest dat zijn moeder met zijn rijke vader was getrouwd. Waarschijnlijk omdat die familie in het algemeen een hekel had aan rijke families. Zeker zijn familie, de Patreus, waren rijke lieden. Hij was zo in gedachten verzonken dat hij niet door had, dat er iemand bij het bankje was komen staan. "Kent u die meneer" Jake schrok op uit zijn gedachten, en keek naar waar de stem vandaan kwam. Hij zag een meisje naar de grond staren. U? Noemde ze hem nou echt U? Hij glimlachte. "Zeg maar jij, ik ben geen u. Maar ik waardeer wel je beleefdheid." Toen keek hij weer naar de fontein. "Nee, ik ken die man niet..ik had denk ik gewoon even behoefte aan een gesprek zo nu en dan.."
Hij keek weer naar het meisje. "Ken jij hem dan?" Misschien was het wel de opa van dat meisje ofzo. Wist hij veel.

(Kort maar krachtig ^^)