Het zou morgen een zware dag worden. Hij had contact opgenomen met de headmaster van starshine academy waar hij zou gaan lesgeven als leraar gym. Hoe dan ook, Kana zag er enorm naar uit om les te geven. Het leek net alsof hij een nieuwe start zou maken, dat hij een nieuw begin zou maken sinds hij het op zijn vorige school een beetje verkeerd had aangepakt. Nu zou hij het beter aanpakken dat voelde hij tot in zijn kleine teen. Ondertussen had hij een reep chocolade uit de kast genomen en in zijn mond gestoken. Je kon het een soort verslaving van hem noemen, hij was dol op chocolade en dat was werkelijk het enigste dat hij met niemand zou delen, het was zijn chocolade. Het was gewoon iets waar je hem wel degelijk egoïstisch over kon noemen. Kana en zijn chocolade. Hij werd even afgeleid van het inpakken van zijn spullen door een kort gepiep. “Choco, het is goed klein schatje van me.” Zei Kana op een sussende toon terwijl zijn vogeltje naar hem toe liep en op zijn koffer sprong. Een korte glimlach verscheen op zijn gelaat en hij nam Choco vast om hem naast zijn koffer te zetten. “Ik moet nog een hoop spullen inpakken if you don’t mind.” Hij moest even lachen, het diertje kon toch soms zo schattig kijken. Kana ging met zijn vinger over het kopje van Choco die goedkeurend piepte. Dan ging hij verder met inpakken, scheerapparaat, scheerschuim, kleding, badkamergerei, en nog een hoop spullen voor ontspanning. Muziek was daar ook een onderdeel van, vooral van die muziek waarmee je op een stevig kon doorlopen. Zo, alles was ingepakt, hij had al gegeten en het was al laat, misschien was het een goed idee om er eens goed vroeg in te kruipen sinds de shuttle vrij vroeg arriveerde op de landingsplaats, dat had hij allesinds toch vernomen van wat de headmaster hem had doorgebriefd. En hij moest wel de shuttle van morgenvroeg hebben, anders kwam hij nooit op tijd. Het verbaasde hem eigenlijk dat hij zo snel in slaap viel, want zijn bed lag opeens zo lekker.

Het was 7 uur in de ochtend, zijn shuttle naar SSA vertrok over een uur dus Kana was zeker op tijd. Hij had een trui met rits aangedaan en een legerbroek die hij nog had die niet kapot was. Dus hij was klaar, hij nam zijn koffer en zijn Choco vast die even knorrig piepte sinds hij was wakkergemaakt. Kana grijnsde en liep dan richting de shuttle om dan een toontje te fluiten op een blije toon. Eigenlijk voor deze keer was hij best vrolijk, eerste dag op SSA, een nieuw begin om dan de leerlingen wat te laten ontspannen. Sport was voor hem immers pure ontspanning, niet iets waar je tegenop moest zien maar echt naar uitkijken. Hij had sowieso al een aantal sporten op het programma staan die ze konden spelen. Maar voor de eerste les was het kennismaking en een sport naar hun keuze. Dus ze mochten geheel kiezen wat ze in groepsverband konden spelen. Eindelijk arriveerde hij aan de shuttle en stapte hij in. Net op tijd want de shuttle vertrok haast meteen..

Kana genoot van het uitzicht en hij begon zachtjes een liedje te zingen in de shuttle. Misschien was het uit pure verveling. En Choco begon vrolijk mee te piepen op de tonen waarop hij zong. Eigenlijk wilde hij er een dansles bij voegen maar dat zou vast tot groot ongenoegen van de jongens zijn. Maar als ze dan voetbal deden dan zouden de meisjes weer niet content zijn. Man, wat was dit toch moeilijk. De shuttle arriveerde aan het platform en hij stapte uit om even rond te kijken. Het was hier net zoals hij had gedacht, mooi, ja heel mooi zelfs. Hij liep gewoon rechtdoor, niet echt wetend waar hij zou belanden. Natuurlijk hoopte hij dat er hier ergens een grasveld was voor zijn baseball les binnenkort. Hij was wel degelijk een echte planner en hij zong nog steeds een liedje met een grijns en hij arriveerde aan een stadje, nog steeds liep hij verder tot hij op een bank in het park ging zitten en Choco op zijn schoot zette. Hij aaide het dier en hij keek wat voor zich uit terwijl hij een notitieboekje uit zijn tas haalde en begon te noteren. Dansen als tweede les, dat was een goed idee. Hij keek even op toen er iemand naderde..

(flavio )

Kana had het echt druk, zo veel lesjes dat hij kon plannen. Ze moesten allemaal zo perfect verlopen als dat hij het kon verzinnen. Het was allemaal zo spannend dat hij morgen zijn eerste les zou geven en hij was best benieuwd naar de leerlingen hier. Hij was al gewaarschuwd geweest voor een aantal personen die hier zaten, maar ze zouden geen probleem voor hem moeten worden sinds hij wel wat vaker lastige dingen was tegengekomen in het leger. En ze hadden hem voorbereid op lastige mensen, dus een voorbereid man was er twee waard. Op een rustig tempo liep hij alle winkels voorbij, niet echt lettend op de etalages, hij was niet zo’n winkelmens. Hij ging alleen maar winkelen als het nodig was en als de chocolade op was. Choco, die op zijn schouder zat, piepte zachtjes en Kana aaide hem over zijn hoofd “Ik moet nog eventjes doorwandelen, we komen vast zo wel in een park terecht ofzo. Ik ben natuurlijk zo slim geweest om geen plattegrond te vragen.” Zo vergeetachtig was hij dus degelijk wel. Choco piepte instemmend, het dier begreep hem maar al te goed. Kana had hem al van zijn tien jaar, dus hij weg zeer gehecht aan zijn huisdiertje, hij ging overal met hem mee. Zo gehecht was hij aan het dier, hij kon geen vijf seconden zonder de aanwezigheid van Choco. Maar na een tijd wandelen belandde hij zo in het park. Dat kon je pas toeval noemen Hij koos het eerste beste bankje dat er was en hij begon in een notitieboekje van alles op te schrijven. Kleine dingen die hij kon toepassen tijdens de lessen tot de onderwerpen die hij kon nemen. In ieder geval was de eerste les een keuze les, zo konden de leerlingen zien dat hij wel degelijk rekening met hen hield dat ze ook wel eens af en toe een onderwerp konden kiezen. Misschien kwam hij zo wel in een goed blaadje te staan bij de studenten, een beetje lol kon absoluut geen kwaad. Dat kon altijd wel weer eens een goed plan zijn. Hij nam een reep chocolade uit zijn hutkoffer en brak er een stuk af om dat afgebroken stuk op te eten, de rest verdween weer in zijn koffer. Zijn verslaving aan chocolade was toch vrij serieus te noemen. In het leger had hij ook al zo’n obsessie met chocolade.. Maar het was zo lekker… En zijn gedachten dwaalden af naar zijn legerdienst.

100 keer pompen na het ontbijt was zwaar, zeer zwaar. Het was altijd aan te raden niet te veel te eten, maar toch was Kana eentje die toch veel naar binnen speelde. Hij had immers een overactieve schildklier waardoor hij altijd honger had. En hij kwam geen kilo’s aan, dus dat was altijd handig. Maar alles lag dan zo zwaar op zijn maag en kreeg hij steken. Alleen zag je hem echter nooit klagen tijdens een trainingssessie. Hij prefereerde alleen liever de loopoefeningen. Tijdens de middag was het altijd wel een soort van survivaloefening, een groepsactiviteit, een dropping of rondjes lopen. Dingen die hij enorm graag deed. Lopen was een soort van passie geworden sinds hij de verlossende woorden had gekregen dat hij geen astma meer had. Toen kon hij elke sport doen die hij wilde en dat deed hij dan ook, hij ging lopen, dansen, gevechtsport uitoefenen en nog een hoop andere sporten om eens van alle sporten een voorproefje gehad te hebben. Maar pas na zijn legerdienst wist hij degelijk wat hij wilde doen. Hij wilde leraar gym worden en dus leerlingen laten zien dat sporten helemaal niet saai was. Zolang je maar er een beetje voor openstond..

Kana werd uit zijn gedachten getrokken door een bezorgd gepiep van Choco en een gejank naast hem. Een jongen zat naast hem te huilen. Geen idee waarom deze blonde jongen naast hem kwam zitten maar meteen maakte Kana zich lichtelijk zorgen omdat de jongen zo in het openbaar huilde. Het leek wel alsof hij met serieuze problemen kampte want normale jongens huilden liever alleen of het moest echt al een serieus probleem zijn. Zijn hand ging naar de jongen zijn schouder en hij wreef er lichtjes over “Scheelt er iets?” een betere zin kwam er niet uit. Zijn blik stond lichtelijk ongerust en Choco piepte zachtjes terwijl hij op de schouder van de jongen ging zitten en zijn bek in zijn blonde haar drukte. “Choco, niet zo onbeleefd” mompelde Kana terwijl hij Choco van de jongen zijn schouders haalde. “Sorry voor mijn huisdier, hij is nogal gevoelig voor emoties.” Zei hij op een verontschuldigende toon terwijl hij Choco aaide en de jongen aankeek. Wat zou er met hem aan de hand zijn?

Het was aangenaam in het park, goed weer, een licht briesje ging door zijn blonde haar dat in pieken vooraan naar omhoog stond. Hij droomde weg toen hij rustig over Choco’s kopje aan het wrijven was met zijn vinger. Zijn gedachten gingen terug naar zijn legerdienst waar hij nooit spijt van had gehad dat hij die gevolgd had gehad. Zijn tijden toen hij astma had was hij bang geweest en depressief, omdat hij degelijk legerdienst wilde doen. Maar mensen hadden hem zo gezegd dat ze mensen niet accepteerden als ze een ‘mankementje’ hadden. Maar toen hij net die week achttien zou worden besefte hij hoe makkelijk het ademen opeens ging. Zonder puffer te gebruiken had hij opeens de longcapaciteit van een normaal persoon. Hij was genezen en meteen de dag van zijn achttiende verjaardag had hij een test laten afleggen in het leger. Hij was geslaagd, hij kreeg alleen extra training bij het lopen en dat ging zo: in de modder ploeteren met rechte rug en borstkas vooruit. Dat waren de zwaarste stukken van zijn hele opleiding geweest. Maar na een tijdje zag hij zijn conditie zo vooruit gaan en wist hij wat hij wilde doen later: leerkracht gym. Hij was goed in dingen uitleggen en hij hield van sport. Dus dat zou het worden.

Na zijn legerdienst had hij nog lesgegeven op een school met kinderen die echt lastig waren. Ze hadden een mentale handicap om het zo te noemen en waren echt geen gemakkelijke kinderen. Hij had zich wel eens in slaap gehuild omdat ze het hem zo lastig hadden gemaakt in het begin. Maar nog steeds ging hij elke keer met een glimlach op zijn gezicht sport geven aan de kinderen die het na een tijd wel aangenaam vonden om les van hem te krijgen. Maar hij was maar een vervangleerkracht voor een ziek gevallen leerkracht die na een halfjaar weer terug les kwam geven. Dus hij ging op zoek naar een vaste job. En op Starshine hadden ze een vacature voor een gymleerkracht dus hij telefoneerde meteen en kreeg de job. Hij kon zijn geluk niet op, hij was zo blij. Vandaag was hij hier dan aangekomen en nu zat hij hier, naast een man die zat te huilen. Het was een zielig zicht, hij kreeg medelijden met diegene naast hem en hij legde zijn hand na even getwijfeld te hebben op de jongen zijn schouder en aaide hem daar even zachtjes “Scheelt er iets?” vroeg hij voor Choco zijn snavel in het lange haar stopte en zachtjes een piepje uitstootte. Het diertje was gevoelig voor mensen hun emoties en probeerde hen dan ook te troosten. “Choco, niet zo onbeleefd” mompelde Kana terwijl hij Choco van de jongen zijn schouders haalde. ‘Ach.. Het geeft niet,’ zei de man die al zijn tranen wegveegde. Maar Kana zag ook wel dat hij het wreed lastig had. Dus er was wel een goede rede voor dat hij zat te huilen. Kana verontschuldigde zich al mompelend voor de manieren van zijn vogeltje: “Sorry voor mijn huisdier, hij is nogal gevoelig voor emoties.” Een zwakke glimlach vormde zich op de lippen van de man en Kana glimlachte bemoedigend. In de hoop dat hij nog wat langer zou glimlachen, maar de glimlach bleef niet, ze vervaagde weer. ‘Sorry dat ik je heb verstoord met mijn stomme .. gejank,’ zei de man en Kana schudde zijn hoofd “Dat is oké, iedereen heeft wel zo eens een moment dat alles eruit moet van emoties en dan kan je het niet tegenhouden. Dus echt, het is geen probleem.” Zei Kana met nog steeds een lichte glimlach op zijn mond die zich had gevormd op zijn lippen. Inderdaad, iedereen had wel eens een lastige periode gehad in zijn leven. Dus je kon er mensen niet van beschuldigen dat ze niet sterk waren, maar soms namen de emoties inwendig de overhand en kwamen ze eruit gevloeid in een stortvloed van tranen. Een zucht verliet de mond van de man en Kana keek hem aan. Zijn hand ging over het kopje van Choco op een rustig tempo. Het maakte hem altijd op de een of andere manier rustig. ‘Het is allemaal gewoon niet zo makkelijk. Sorry.’ Zei hij vervolgens en meteen reageerde Kana “Je hoeft je daarvoor echt niet te verontschuldigen, iedereen heeft het wel al eens niet gemakkelijk.” Nu bekeek hij de man pas goed, hij was jonger dan hem, maar ouder dan een leerling, vast een stagaire. “Ik moet me nog voorstellen” zei hij met een lichte glimlach. “Mijn naam is Kana Sutoraifu en ik ben hier net gearriveerd. Ik ga gymles geven aan de leerlingen hier op SSA” Hij nam dan twee stukken chocolade uit zijn hutkoffer. Eentje ervan was met een smaak die hij totaal niet lustte, alleszins de combinatie toch niet. Witte chocolade met aardbei vulling. Hij gaf de reep aan de man “Alstjeblieft” zei hij met een glimlach voor hij een hap nam van zijn eigen chocoladereep.

Het was een vreemde dag, zeker nu. Eerst had Kana gewoon verwacht dat hij een rustig namiddagje in het park kon luieren na een hele dag op die verdomde shuttle gezeten te hebben. Maar dan kwam er iemand bijzitten die begon te huilen. Of hij was zelfs nog steeds aan het huilen. Choco, die overgevoelig was aan de emoties van de jongen hopte op de schouder en duwde zijn bekje in het lange blonde haar van de jongen. Natuurlijk vond Kana dat dit ongepast was en haalde hij zijn vogeltje van de schouder van de jongen en verontschuldigde hij zich voor het ongepaste gedrag van zijn huisdier. Kana had al wat geschat van dat de leeftijd van de jongen onder hem lag. Dat hij een stagaire was sinds hij te oud was voor een leerling en te jong voor een leerkracht. Meestal bedroog zijn intuïtie hem niet en kreeg hij gelijk. Hij was hier nog maar net en hij had al met een drama te kampen. Wat was er mis met deze man? Waarom huilde hij? Wat was de rede? Een hoop vragen spookten door zijn hoofd, wat vrij normaal was. Een man huilde nooit op openbare plekken, of deze moest juist serieuze problemen hebben.
“scheelt er iets?” zijn woorden klonken vreemd in zijn mond, hadden een rare nasmaak, alsof hij dit beter niet had gevraagd. Hij zou het wel begrijpen als de man er niet over wilde praten, hij was immers een complete vreemde. Een antwoord volgde niet, maar dat vond hij wel normaal. Nog steeds kenden ze elkaar niet eens bij naam en toch had Kana hem meteen al gevraagd of er iets mis was. Daarom vast dat hij de vraag zo raar had gevonden toen hij ze uitsprak. Een zucht verliet de mond van de man die ook zijn ogen neersloeg. ‘Nou het is nogal ongemakkelijk om er over te praten, om eerlijk te zijn en ik ben bang dat ik je er mee ga lopen belasten. Dat is iets wat ik dus echt NIET wil,’ zei hij. Kana had wel opgemerkt hoe de man zachtjes op zijn lip beet. Het was vast een zeer gevoelig onderwerp. Dat kon Kana er toch uit opmaken vanwege de gezichtsuitdrukkingen en Choco piepte zachtjes. Kana keek dan weer naar zijn vogel. “Rustig Choco.” Suste hij tegen Choco die kort zijn oogjes sloot. Het diertje had begrepen dat hij beter even zijn snavel kon houden. ‘Sorry dat ik je heb verstoord met mijn stomme .. gejank.’ Een verontschuldiging die niet op zijn plaats was. Een geheel onnodige verontschuldiging. Kana schudde zijn hoofd en zei met een lichte glimlach: “Dat is oké, iedereen heeft wel zo eens een moment dat alles eruit moet van emoties en dan kan je het niet tegenhouden. Dus echt, het is geen probleem.” Ja hij had er geen enkel probleem mee dat de man zich slecht voelde, dat kon iedereen wel overkomen. Het was de normaalste zaak van de wereld. ‘Het is allemaal gewoon niet zo makkelijk. Sorry.’ Door de glimlach die de man vormde op zijn gelaat, begon ook Kana weer ietsjes breder te glimlachen. Normaal was hij niet zo vrolijk, maar hij was gewoon blij dat hij weer les kon geven binnenkort en dat maakte hem helemaal vrolijk. “Je hoeft je daarvoor echt niet te verontschuldigen, iedereen heeft het wel al eens niet gemakkelijk.”

Er viel een korte stilte, een aangename korte stilte waardat beide partijen niets zeiden en Kana gewoon naar de man zat te kijken. De details in zijn gezicht in zich opnemend. Maar toen besefte hij pas hoe stom hij was, hij wist niet eens de man zijn naam, laat staan dat hij zijn naam al überhaupt had gezegd. “Ik moet me nog voorstellen” sprak hij op een lichtelijk beschaamde toon sinds hij gewoon über onbeleefd was geweest door niet eens zijn naam te zeggen en waarom hij hier was. “Mijn naam is Kana Sutoraifu en ik ben hier net gearriveerd. Ik ga gymles geven aan de leerlingen hier op SSA.” Zo, hij had wel al het nodige gezegd dacht hijzelf. Als de man nog meer wilde weten, kon hij altijd vragen stellen, hij beet niet en dat zou hij ook nooit doen. Hij nam dan twee stukken chocolade uit zijn hutkoffer. Eentje ervan was met een smaak die hij totaal niet lustte, alleszins de combinatie toch niet. Witte chocolade met aardbei vulling. Hij gaf de reep aan de man “Alstjeblieft” zei hij met een glimlach voor hij een hap nam van zijn eigen chocoladereep. Chocolade was een probleemoplosser. Het maakte je altijd wel weer op de een of andere manier vrolijk.

‘Okay. Waar zal ik beginnen?’ begon de man die ook begon te praten. Het verbaasde Kana lichtjes, maar toch zette hij zich zo dat hij met volle aandacht naar de man kon luisteren. ‘Oh ja. Ten eerste, ik ben Flavio Fenthol, Light magic stagiaire hier op Starshine Academy..’ Flavio, mooie naam. Kana knikte en zei dan “Aangenaam Flavio, een mooie en speciale naam heb jij.” Dit was een gemeend compliment. Flavio had inderdaad een mooie naam. ‘Ten tweede, je vraagt je vast af waarom ik zo in tranen was? Ik had een beste vriendin op Starshine die mij werkelijk waar door alles heen hielp, helaas is ze ermee gestopt en heeft ze SSA verlaten zonder nog wat achter te laten voor mij. Ook heeft een leerling waar ik het erg goed mee kon vinden zelfmoord gepleegd en dat raakt me echt. Want het liefst zou ik natuurlijk alles er aan hebben gedaan om het te voorkomen, maar helaas. Ik was te laat. Daarna ging de soort van ‘geliefde’ van dat jochie dood aan een vloek. Vreselijk hoe ze zo achter elkaar heen moesten gaan, maar gelukkig zijn ze nu samen. Daar.. Boven in de hemel. Hierna had ik nog maar één iemand waarmee ik het op zich wel mee kon vinden, maar deze jongen was nogal. Extreem en apart. Maar net toen ik het gevoel had van dat ik hem leuk vond verdween ook hij. Het zit gewoon allemaal niet mee en ik mis al deze mensen echt. Ik heb nu gewoon werkelijk waar NIEMAND meer. Waarom?!’ Flavio had werkelijk alles aan Kana verteld en hij knikte zachtjes. “Flavio… Er zullen zeker nog mensen zijn die er voor jou zullen zijn. Ook al ken ik je net, ik wil er graag voor je zijn, als je problemen hebt, kom dan gewoon naar me toe. Dan kan je er over babbelen. Het is best jammer dat je met zoveel negatieve situaties te kampen hebt, maar ik ben er zeker van dat jij je erdoor zal slaan. Ikzelf heb een vrij makkelijk verleden gehad, buiten mijn astma dan waar ik vroeger mee te kampen had en dan misschien niet mee mocht in het leger. Maar dan op mijn achttiende verjaardag verdween het en ik heb vier jaar in het leger gezeten en ik heb een halfjaar gym gegeven op een andere school.” Zei hij met een glimlach, terugdenkend aan zijn lessen op die andere school. “Ik herinner me nog dat de kinderen me het echt niet makkelijk hadden gemaakt de eerste drie lessen, dat ik me in slaap heb gehuild. Maar dan daarna ging alles weer beter. Dus, ik ben zeker dat alles ook bij jou op zijn pootjes terecht komt.” Kana wist waarover hij sprak, hij had heel wat tegenslagen gehad maar dan uiteindelijk kwam alles goed. Hij aaide over Choco’s hoofdje terwijl hij nog een stuk van zijn reep chocolade opat. Alles kwam altijd terug in orde, daar geloofde Kana in.

Een fijn begin was het absoluut niet voor deze twee personen die elkaar nog vaak zouden zien maar Kana bleef aardig voor hem, want sowieso zat er nog een andere persoon achter deze ongelukkige persoon. Hij was er haast zeker van dat deze persoon normaal een heel vrolijk iemand was zonder enige zorgen. Maar door alle omstandigheden gewoon instortte. Te veel miserie in een keer kon voor een overexplosie aan negatieve emoties uitten en dan kon je gewoon haast niet anders dan gewoon er alles uit te huilen. Het was vrij normaal in de ogen van Kana, het was normaal dat mensen huilden omdat het niet meezat. Hij deed het immers ook, alleen niet in het openbaar, hij deed het het liefst alleen op zijn kamer. Zodat hij kon nadenken en uithuilen zonder meteen de reacties te krijgen van andere mensen die zich meteen begonnen zorgen te maken zoals hij dat deed. Hij wist het van zichzelf dat hij net één van die mensen was die naar iemand toe ging die huilde en vroeg wat er mis was. Je kon het onbeleefd vinden, maar hij was gewoon bezorgd over zijn medemensen. En ook hij stond altijd open voor een babbel.

Toen de jongen zich had voorgesteld als Flavio en Kana daar een compliment op had gegeven dat hij het een mooie naam vond. Kreeg hij toch een glimlach terug, dat was al iets, hij leek al een beetje op te beuren, dat was al zeker positief te noemen. Choco lag te slapen op zijn schoot en af en toe kon je een klein piepje horen dat uit zijn bekje kwam. Kana vond Choco altijd schattig als hij sliep. Dan was hij voor één keer eens rustig. Hij schoot wakker uit zijn gedachten toen Flavio begon te praten over zijn problemen: ‘Ten tweede, je vraagt je vast af waarom ik zo in tranen was? Ik had een beste vriendin op Starshine die mij werkelijk waar door alles heen hielp, helaas is ze ermee gestopt en heeft ze SSA verlaten zonder nog wat achter te laten voor mij. Ook heeft een leerling waar ik het erg goed mee kon vinden zelfmoord gepleegd en dat raakt me echt. Want het liefst zou ik natuurlijk alles er aan hebben gedaan om het te voorkomen, maar helaas. Ik was te laat. Daarna ging de soort van ‘geliefde’ van dat jochie dood aan een vloek. Vreselijk hoe ze zo achter elkaar heen moesten gaan, maar gelukkig zijn ze nu samen. Daar.. Boven in de hemel. Hierna had ik nog maar één iemand waarmee ik het op zich wel mee kon vinden, maar deze jongen was nogal. Extreem en apart. Maar net toen ik het gevoel had van dat ik hem leuk vond verdween ook hij. Het zit gewoon allemaal niet mee en ik mis al deze mensen echt. Ik heb nu gewoon werkelijk waar NIEMAND meer. Waarom?!’ misschien ratelde Flavio aan één stuk door maar dat vond Kana niet erg sinds je dan niet het probleem kreeg dat hij bleef haperen en dan niks meer uit zijn mond kreeg. Dat was al zeker een positief punt, Flavio zei ineens alles in een keer. Zo kon Kana hem ook wel degelijk begrijpen en steunen. Ook al kende hij Flavio amper, toch had hij zo’n drang om hem te ondersteunen en te zeggen dat hij er voor hem zou zijn. “Flavio… Er zullen zeker nog mensen zijn die er voor jou zullen zijn. Ook al ken ik je net, ik wil er graag voor je zijn, als je problemen hebt, kom dan gewoon naar me toe. Dan kan je er over babbelen. Het is best jammer dat je met zoveel negatieve situaties te kampen hebt, maar ik ben er zeker van dat jij je erdoor zal slaan. Ikzelf heb een vrij makkelijk verleden gehad, buiten mijn astma dan waar ik vroeger mee te kampen had en dan misschien niet mee mocht in het leger. Maar dan op mijn achttiende verjaardag verdween het en ik heb vier jaar in het leger gezeten en ik heb een halfjaar gym gegeven op een andere school.” Zei Kana, hij ratelde ook aan een stuk door. Het moest er allemaal uit, anders kwam er toch niets van bij hem. Hij kende zichzelf goed genoeg. Als hij niet alles in een keer kreeg gezegd dan liep hij vast. Dus als iemand hem onderbrak kreeg je geen reactie meer uit Kana sinds er dan gewoon iets verkeerd liep bij hem dat alles crashte om het zo te zeggen. Hij was gewoon aardig omdat hij goedgezind was, maar dat was hij wel vaker sinds hij er zo naar uit zag om hier les te geven aan kinderen. Het leek hem hier echt een aangename school om kinderen wat actiever te krijgen en warm te maken voor sport.

“Ik herinner me nog dat de kinderen me het echt niet makkelijk hadden gemaakt de eerste drie lessen, dat ik me in slaap heb gehuild. Maar dan daarna ging alles weer beter. Dus, ik ben zeker dat alles ook bij jou op zijn pootjes terecht komt.” Zei Kana vervolgens terwijl het laatste stuk chocolade opat. ‘Je bent zo aardig voor mij.. Dankjewel.’ Het eerste bedankje dat Kana kreeg. Een bredere glimlach vormde zich op zijn gezicht en hij zette Choco op zijn schouder die gewoon vredig voortsliep. “Graag gedaan.” Hij besefte hoe Flavio zijn laatste stuk op had en hoe hij weer begon te huilen. Kana keek hem vol medeleven aan. Deze jongen had het echt wel zwaar. Misschien moest hij hem knuffelen ofzo? Maar dan had je het risico dat hij dan helemaal niet van knuffels hield. De ogen van Flavio waren rood omrand van het huilen. Hij was vast veel mooier als hij lachte, daar was Kana bijna 100 % zeker van. ‘Sorry.. Da-Dat ik weer begin te janken,’ zei hij snikkend en stotterend. Kana schudde zijn hoofd lichtjes en zei al sussend “Is niet erg, je mag je gevoelens uiten, daar is geen enkel probleem mee, ik vind het zelfs heel moedig van je dat zo doet in het openbaar. Je bent wie je bent, je moet je voor niemand veranderen onthou dat.” Die woorden moest Flavio goed in zijn oren knopen. Hij was goed zoals hij was. En als je je emoties toonde dan liet je zien dat je blij was met wie je bent. Kana was niet blij met zichzelf, daarom huilde hij liever alleen en niet zo in het openbaar. Niemand mocht zien hoe kwetsbaar hij soms wel niet was. Hij schaamde zich meestal dood voor zijn acties soms dat hij gewoon ’s nachts huilde omdat hij zich zo dom had voorgesteld bij anderen. Als hij in het openbaar zou huilen, dan zou hij alles moeten uitleggen en weer dat beschamende verleden moeten opvissen, iets wat hij koste wat kost vermeed. Maar bij Flavio had hij zo de neiging om alles te vertellen. Hoe vaag het ook klonk, hij vertrouwde deze persoon naast hem. ‘Je bent gewoon zó aardig voor me. Ik kan het gewoon niet meer handelen.. Het spijt me verschrikkelijk,’ zei flavio en toen schrok Kana toch wel even van de actie die Flavio deed. Hij omhelsde Kana en begon gewoon verder te huilen. Kana, diegene die Flavio wou knuffelen, maar bang was voor de reactie kreeg nu gewoon een knuffel van Flavio zelf. Kana sloot zijn ogen en sloot zijn armen rond de middel van Flavio. “Het is oké, je hoeft je nergens voor te verontschuldigen.” Zei hij op een sussende toon. Flavio was ondertussen de kraag van zijn wollen trui met rolkraag aan het natmaken met zijn tranen maar dat kon Kana echt niet schelen. Wat er nu belangrijker was, was ervoor zorgen dat Flavio zich weer beter voelde. Je bent echt een toffe kerel, Kana. Echt,’ zei Flavio en Kana kreeg een rode blos op zijn wangen, iets wat hij normaal gezien probeerde te vermijden. Hij begon te blozen, gewoon door een simpel compliment. “D-dankje” stamelde hij zachtjes terwijl hij nog steeds Flavio vast had in een omhelzing. Kana kreeg nooit veel complimentjes, of hij wimpelde ze af, maar nu op de een of andere manier zat hij daar, met zijn mond vol tanden. ‘Je bent écht een schat..’ nog een compliment en zijn kaken begonnen werkelijk te gloeien. Hij liet Flavio los en verborg zijn gezicht in de rolkraag van zijn wollen trui. “Jij bent ook een toffe kerel Flavio en dat meen ik.” Eindelijk ebte de rode blos van zijn wangen en durfde hij weer naar Flavio te kijken. “Hopelijk gaat het al wat beter met je?” vroeg hij met een lichte aarzeling in zijn stem, hopend dat hij niet weer begon te huilen. Hij keek even naar Choco die ondertussen wakker was geworden en op Flavio’s schoot sprong en begon te piepen, hij zei iets wat Kana verstond maar Flavio vast niet. Choco zei dat Kana normaal nooit zo is, dat Flavio zich echt speciaal mocht voelen.

(hehe monsterpost ^^")

Flavio begon zijn uitleg over waarom hij zo verdrietig was geweest. Kana draaide zich naar hem toe om dan aandachtig te luisteren naar zijn verhaal. Het was immers belangrijk dat hij het wist. Dat vond hij toch. ‘Ten tweede, je vraagt je vast af waarom ik zo in tranen was? Ik had een beste vriendin op Starshine die mij werkelijk waar door alles heen hielp, helaas is ze ermee gestopt en heeft ze SSA verlaten zonder nog wat achter te laten voor mij. Ook heeft een leerling waar ik het erg goed mee kon vinden zelfmoord gepleegd en dat raakt me echt. Want het liefst zou ik natuurlijk alles er aan hebben gedaan om het te voorkomen, maar helaas. Ik was te laat. Daarna ging de soort van ‘geliefde’ van dat jochie dood aan een vloek. Vreselijk hoe ze zo achter elkaar heen moesten gaan, maar gelukkig zijn ze nu samen. Daar.. Boven in de hemel. Hierna had ik nog maar één iemand waarmee ik het op zich wel mee kon vinden, maar deze jongen was nogal. Extreem en apart. Maar net toen ik het gevoel had van dat ik hem leuk vond verdween ook hij. Het zit gewoon allemaal niet mee en ik mis al deze mensen echt. Ik heb nu gewoon werkelijk waar NIEMAND meer. Waarom?!’ je kon het ratelen noemen wat Flavio deed maar dat vond Kana niet erg. Beter aan een stuk doorratelen dan te haperen en het dan uiteindelijk toch niets zeggen. Zo liet je de andere partij met vragen zitten en dat werkte frustrerend. Maar ook dit was iets waarover Kana een uitgesproken eigen mening had. “Flavio… Er zullen zeker nog mensen zijn die er voor jou zullen zijn. Ook al ken ik je net, ik wil er graag voor je zijn, als je problemen hebt, kom dan gewoon naar me toe. Dan kan je er over babbelen. Het is best jammer dat je met zoveel negatieve situaties te kampen hebt, maar ik ben er zeker van dat jij je erdoor zal slaan. Ikzelf heb een vrij makkelijk verleden gehad, buiten mijn astma dan waar ik vroeger mee te kampen had en dan misschien niet mee mocht in het leger. Maar dan op mijn achttiende verjaardag verdween het en ik heb vier jaar in het leger gezeten en ik heb een halfjaar gym gegeven op een andere school.” Waarom Kana dit vertelde wist hij zelf niet goed, het deed wel goed om dit te vertellen en je kon het een soort van compensatie noemen. Flavio had zijn verhaal verteld en nu vertelde Kana zijn verhaal. “Ik herinner me nog dat de kinderen me het echt niet makkelijk hadden gemaakt de eerste drie lessen, dat ik me in slaap heb gehuild. Maar dan daarna ging alles weer beter. Dus, ik ben zeker dat alles ook bij jou op zijn pootjes terecht komt.” Ja hij vertelde het gewoon, gewoon omdat hij daar behoefte aan had gehad. Gewoon alles even vertellen en dan was de last op zijn schouders al ineens een pak minder. Kana stopte het laatste stuk chocolade in zijn mond en borg de verpakking op in zijn hutkoffer, kon hij origami mee maken op zijn kamer als hij zich steendood verveelde. Want testen verbeteren dat moest hij niet. ‘Je bent zo aardig voor mij.. Dankjewel.’ Een bedankje dat hij eigenlijk wel op prijs stelde. Zo wist hij ook dat Flavio zijn steun apprecieerde. “Graag gedaan.” Zei hij als reactie op het bedankje dat hij had gekregen. Dat was toch immers het minste wat hij kon doen?

De tranen verschenen weer bij Flavio die na het laatste stuk chocolade weer was gaan huilen. Nu begon Kana toch wel echt medelijden met de jongen te krijgen. Maar hij begreep het ook wel, hij was een hoop mensen verloren. Iets waarover Kana niet echt kon meespreken, buiten dan zijn grootouders die een natuurlijke dood waren gestorven. Maar voor de rest leefde nog iedereen behalve zijn zusje die hij nooit had gekend. Ze was gestorven bij haar geboorte dus daar echt om rouwen deed hij niet. Maar hij wist dat ze daarboven over hem waakte, daar geloofde hij in dat ze in zijn hart zat of over hem waakte. ‘Sorry.. Da-Dat ik weer begin te janken,’ verontschuldigde Flavio zich, onterecht want voor een huilbui moest je je echt niet voor verontschuldigen. In zijn geval was het zelfs zeer normaal. Kana begreep het maar al te goed waarom hij weer in huilen uitbarstte. Het was echt enorm normaal gezien de omstandigheden waarin Flavio verkeerde. Hij was dierbaren verloren, Kana zou vast ook zo janken in zijn plaats. “Is niet erg, je mag je gevoelens uiten, daar is geen enkel probleem mee, ik vind het zelfs heel moedig van je dat zo doet in het openbaar. Je bent wie je bent, je moet je voor niemand veranderen onthoud dat.” Zei Kana op een sussende toon, het was inderdaad heel moedig van Flavio om zich zo te uiten in het openbaar, daarmee toonde hij dat hij zich niet schaamde om wie hij was of wat hij deed. Hij was gewoon zichzelf en daar moesten anderen vrede mee nemen. Een glimlach verscheen op de jongen zijn gezicht, het leek wel alsof hij opgeklaard was. En Kana had gelijk, Flavio was veel mooier met een glimlach op zijn gezicht.

‘Je bent gewoon zó aardig voor me. Ik kan het gewoon niet meer handelen.. Het spijt me verschrikkelijk,’ zei Flavio en voor Kana kon antwoorden gebeurde er iets dat hij totaal niet had verwacht. Flavio had zijn armen rond hem heen geslagen en hem geknuffeld. Zijn hoofd lag op Kana’s schouder en hij huilde zijn coltrui helemaal nat. Maar zo bepaald erg vond hij dat niet, hij had die gedachte al in zijn hoofd gehad om Flavio te omhelzen en die natte trui die droogde wel op. Zo’n ramp was het niet. Na een lichte aarzeling had hij zijn armen toch rond Flavio’s middel geslagen terwijl hij zijn ogen kort sloot. “Het is oké, je hoeft je nergens voor te verontschuldigen.” zei Kana zelfs nog tegen hem op een sussende toon, weeral. Maar hij moest Flavio kalmeren, zodat hij weer die glimlach kon zien. ‘Je bent echt een toffe kerel, Kana. Echt,’ zei Flavio vervolgens tegen hem en pakte hem alleen maar nog steviger vast. Kana begon te blozen, normaal lette hij nooit op complimentjes en wuifde hij ze weg maar nu op de een of andere manier kon hij dat niet. Wilde hij het zelfs niet, misschien was het een ramp dat hij bloosde, maar hij was nu eenmaal soms gevoelig voor dat soort complimentjes. Maar één ding wist hij al zeker. Hij en Flavio zouden goede vrienden worden, maar dat hij biseksueel was kon vast wel een probleem vormen voor later. Hij had het er soms wel lastig mee dat hij meer voor de mannen viel dan voor de vrouwen, want de meeste mannen waren altijd hetero en dat was zo irritant. Kana was gevoelig, begreep veel mensen en probeerde hen altijd te helpen. Hij zou nooit een geheim verraden want hij was een soort van vertrouwenspersoon om het zo te verwoorden. Je geheim was bij hem veilig. Hij had wel vrienden, maar hij had hen gezegd dat hij ging lesgeven op een kostschool dus als ze wilden babbelen konden ze hem altijd bereiken op zijn mobiel nummer.

“D-dankje” stamelde Kana zachtjes sinds hij wel serieus was gaan blozen dat heel zijn gezicht zoals een tomaat was. Hij was niet zo goed in complimenten verwerken. Zo’n hoge eigendunk van zichzelf had hij totaal niet dat hij alles aannam alsof het lucht was. Bij hem lag het vaak lastiger, hij wuifde complimenten weg om het beschamende gebloos te vermijden, maar op de een of andere manier kon hij het niet wegwuiven deze keer. Want dan zou hij Flavio kwetsen en zag hij hem weer huilen. Iets wat een absolute not done was. Nog steeds lag Flavio’s hoofd in zijn nek, iets wat totaal niet erg was, maar sinds hij zo bloosde hoopte hij met heel zijn hart dat Flavio niets doorhad. Want dat zou voor genante situaties zorgen. ‘Je bent écht een schat..’ zei Flavio wederom tegen Kana en Kana wist dat het niet gelogen was, en daarmee steeg het bloed al helemaal naar zijn hoofd. Misschien werd het nu tijd om de knuffel te lossen en zijn gezicht te verbergen voor hem. Uiteindelijk loste hij Flavio en verborg hij zijn gezicht in zijn rolkraag in de hoop dat Flavio niets had gezien. Maar blijkbaar had hij het wel door en Kana vloekte in zichzelf. ‘Ahw. Moet je blozen?’ vroeg Flavio aan hem en hij knikte zachtjes en wendde zijn blik af, beschaamd om de reactie te zien die hij zometeen vast wel zou krijgen. Natuurlijk was hij bang dat deze vriendschap op de klippen zou lopen mocht Kana gevoelens krijgen voor deze stagaire met het lange blonde haar. Want hij gokte dat Flavio compleet hetero was. Dus hij wist niet goed wat hij moest doen of laten. Het was allemaal nogal gênant. Heel gênant. Hij wilde koste wat kost zo’n situaties vermijden maar misschien kon dit helemaal niet. Maar hij moest niet zo panikeren, alles kwam goed en je wist maar nooit wat er gebeurde. Misschien moest hij maar eens stoppen met zo’n rampsituaties te bedenken want het was helemaal nog niet zover. Als het gebeurde, dan had hij maar pas alle rede om te panikeren. “Jij bent ook een toffe kerel Flavio en dat meen ik.” sprak Kana vervolgens, waardoor Flavio een glimlach op zijn gezicht kreeg. Mooi, hij begon weer te glimlachen en dat vond Kana echt leuk. Hij was werkelijk veel mooier als hij lachte. Misschien een heel verkeerde gedachte maar hij kon het absoluut niet vermijden op de een of andere rede. Hij was weer gestopt met blozen en keek Flavio aan met een stralende glimlach. Hij had een beugel gedragen dus zijn tanden stonden kaarsrecht en waren mooi wit zoals elk gezond gebit hoorde te zijn. “Hopelijk gaat het al wat beter met je?” vroeg Kana en al snel kreeg hij reactie: Flavio knikte en veegde alle tranen van zijn gezicht. Kana was opgelucht dat alles weer de goede kant uitging met de man hier naast hem. “Jij maakt alles beter” zei de man en Kana keek hoe Flavio met zijn lange blonde haar begon te spelen; haast uit automatisme ging Kana over het zachte deel van zijn haren vanachter dat prikkelig aanvoelde maar helemaal zacht was. Hij begon weer te blozen en wendde zijn blik een beetje beschaamd af.

Choco was van zijn schoot gesprongen op Flavio’s schoot en hij begon druk te piepen. In de hoop dat Flavio het zou begrijpen. Hij probeerde te zeggen dat Kana normaal nooit zo reageerde en dat Flavio zich speciaal mocht voelen. Kana had het begrepen en hij grijnsde beschaamd. . ‘Wat is dr kleintje? Heb ik je emoties op hol laten slaan met ál mijn emoties?’ Kana grinnikte kort en hij was weer zijn normale kleur. “Hij probeert je duidelijk te maken dat je je speciaal mag voelen omdat ik normaal nooit zo bloos, zeker niet voor mannen.” Zei hij terwijl hij met zijn helderblauwe ogen naar Flavio keek. Hij zag hoe Flavio Choco begon te aaien, een tevreden piepje kwam uit het bekje van het dier en hij gaf Flavio’s hand een kopje. ‘Je hebt een leuk huisdiertje, Kana. En ik ben blij dat ik jou heb ontmoet. Ik durf te wedden dat we goede vrienden worden, ik weet het honderd procent zeker. Zonder enige twijfel. Had ik niet moeten janken, dan had ik jou nooit ontmoet.’ Zei Flavio en Kana knikte met een glimlach. “Alleen ben ik een beetje bang” mompelde hij zachtjes en Choco piepte. Het dier wilde dat hij zijn zin afmaakte deze keer zodat Flavio wist wat hij bedoelde. “Ik bedoel dus… Ehm… Daarmee dat ik bang ben als we te close worden dat het gaat voorvallen dat ik wat voor je ga voelen terwijl je vast helemaal niet voor de mannen valt en dan ja… Dan gaat alles zo heel weird zijn enzo.” Kana gebruikte vaak van die vage stopwoordjes als hij liever die conversatie meed. Maar Choco dwong hem toch elke keer opnieuw om zijn zinnen af te maken. Want als je a zei, moest je ook b zeggen. Zo ging dat toch bij Choco en hem, ook al was het soms zo moeilijk om te zeggen.

(2.048 woorden, sawrie Zoë o3o)

Wat gestamel kwam uit Kana’s mond, het compliment dat hij had gekregen deed hem blozen. Iets wat hij liever vermeed. Normaal meed hij alle complimenten als kiespijn, maar nu leek het wel alsof hij het niet anders kon dan het compliment aan te nemen en er vrede mee te nemen, met het extraatje dat zijn rode hoofd moest voorstellen. Nu voelde hij zich een klein jongetje dat zich schaamde voor iets, gewoon voor een compliment. Flavio zou het wel kinderachtig vinden dat hij zo bloosde. Als leraar gym hoorde je hard te zijn, qua lichaamsbouw was hij dat wel, maar qua emoties en complimenten aanvaarden soms niet. Het hing er eigenlijk vanaf hoe goedgezind hij was. Als hij slechtgezind was kon je hem een ijsblok noemen want dan was hij zo arrogant en egoïstisch als wat. Maar nu was hij goedgezind en soms kwetsbaar als je hem op de juiste punten wist te raken. Dus als je wist hoe je hem moest breken dan kon je dat doen als hij goedgezind was. Maar Flavio zou hem niet breken, dat voelde Kana nu al. Hij vertrouwde hem. ‘Ahw. Moet je blozen?’ vroeg Flavio toen Kana zijn gezicht verstopte in zijn coltrui. Hij was enorm gecharmeerd door Flavio’s woorden die waren uitgesproken. Ze klonken ergens heel erg lief en hij had nooit verwacht om die woorden ooit uit een man zijn mond te horen komen. Hij was compleet verrast geweest door dat feit en daarom bloosde hij dus. Iets wat hij normaal liefst kon missen als kiespijn. Kana wendde zijn blik af en knikte kort terwijl zijn blauwe ogen even hulpeloos naar Choco keken die nog lag te pitten op zijn schoot. ‘Ahw. Maar dat is echt vet schattig. So cute,’ Even keek Kana hem verbaasd aan waardoor je zijn rode hoofd helemaal zag. M-meende hij dat nou? Vond hij Kana nou werkelijk echt schattig? Daar stond hij nou echt wel werkelijk van te kijken. Normaal vonden mensen hem knap en stoer maar schattig? Dat had hij nog niet gehoord. Ook dit compliment nam hij op zich en hij bleef Flavio met een lichtjes geopende mond aangapen. De opgelaten stem van Flavio had zijn mond doen laten openvallen. Die woorden drongen nog niet goed tot hem door maar hij was alleszins wel serieus geschrokken. Niemand had hem ooit al schattig genoemd in zijn gezicht toch. “Jij bent ook een toffe kerel Flavio en dat meen ik.” Een glimlach verscheen op Flavio zijn gezicht. Ook Kana keek hem met een brede glimlach op zijn gezicht aan. Een bredere glimlach zou je niet krijgen van hem, want echt breder glimlachen kon hij niet. Meeste mensen vonden dit hilarisch, een leerkracht die lachte, want het stereotype van een leerkracht was een streng oud persoon die nooit kon lachen. Hij was meteen dan ook al het tegenovergestelde van al dat. Hij was jong, had veel levenslust, energiek en kon wel degelijk lachen. “Hopelijk gaat het al wat beter met je?” vroeg Kana aan Flavio in de hoop dat het inderdaad beter met hem ging want hij wilde hem zien glimlachen. Want dan zag hij er zo veel keren beter uit. Kana schudde even kort die gedachte uit zijn hoofd, hij mocht daar niet aan denken, dat was gewoonweg fout. Héél fout. Die gast was hetero, sowieso, dus hij kon gemakkelijk met die man een vriendschap hebben. Dus de toekomst, daar moest hij zich nog geen zorgen over maken, die was onzeker, waarom zou hij nou stressen? De toekomst was toch onvoorspelbaar? Oké hij moest rustig worden en kalmeren, alles zou goedkomen. Flavio knikte met zijn hoofd en veegde vluchtig al zijn overige tranen weg, “Jij maakt alles beter.” Oké ook dat compliment zag hij niet aankomen en begon hij weer te blozen gelijk een tomaat. Wat was dat met Flavio en al die complimenten? Waaraan had hij ze verdiend? Hij begreep het niet goed. Doordat Flavio met zijn haren begon te spelen begon Kana zich weer een beetje ongemakkelijk begon te voelen, want snel keerde hij wederom zijn hoofd van hem af. Hij had zichzelf betrapt op het staren naar de mooie lange lokken, hij moest de verleiding weerstaan en dat was niet altijd even makkelijk. En daarom was hij dus nu weer aan het blozen, voor de zoveelste keer. ‘Sorry.. Do-Doe ik wat fout?’ vroeg Flavio en Kana schudde zijn hoofd “J-je d-doet niets verkeerd” mompelde hij zachtjes en hij schuifelde met zijn voeten over de grond waardoor zijn vogeltje wakker werd en slaperig piepte. Choco was van zijn schoot gesprongen op Flavio’s schoot en hij begon druk te piepen. In de hoop dat Flavio het zou begrijpen. Hij probeerde te zeggen dat Kana normaal nooit zo reageerde en dat Flavio zich speciaal mocht voelen. Kana had het begrepen en hij grijnsde beschaamd. . ‘Wat is dr kleintje? Heb ik je emoties op hol laten slaan met ál mijn emoties?’ Kana grinnikte kort en hij was weer zijn normale kleur. “Hij probeert je duidelijk te maken dat je je speciaal mag voelen omdat ik normaal nooit zo bloos, zeker niet voor mannen.” Zei hij terwijl hij met zijn helderblauwe ogen naar Flavio keek. De man aaide rustig Choco verder die er duidelijk van genoot. Ja hij had weer een nieuwe beste vriend gevonden buiten Kana. Flavio mocht Choco wel wat vaker aaien. ‘Je hebt een leuk huisdiertje, Kana. En ik ben blij dat ik jou heb ontmoet. Ik durf te wedden dat we goede vrienden worden, ik weet het honderd procent zeker. Zonder enige twijfel. Had ik niet moeten janken, dan had ik jou nooit ontmoet.’ sprak Flavio tegen Kana die kort op zijn lip beet, hij was bang, bang dat hij gevoelens zou krijgen later voor deze man en dat zijn hart zou gebroken worden, dat zei hij dan ook haast meteen. “Alleen ben ik een beetje bang” ja dat was zo, hij was bang, bang voor de vriendschap die zou vastlopen als hij gevoelens zou krijgen. Bang voor zijn hart dat zou gebroken worden. ‘Waar ben je ba-..’ Flavio kon zijn zin nog niet eens afmaken of Kana ging alweer verder met praten. Ja hij moest doorgaan, moedig zijn en het gewoon zeggen. “Ik bedoel dus… Ehm… Daarmee dat ik bang ben als we te close worden dat het gaat voorvallen dat ik wat voor je ga voelen terwijl je vast helemaal niet voor de mannen valt en dan ja… Dan gaat alles zo heel weird zijn enzo.” Kana was biseksueel en had het ontdekt op zijn vijftiende toen hij gevoelens had gekregen voor een jongen van zijn klas. Hij had het geheim gehouden en een tijdje had hij ook gedacht dat hij homo was, maar dat werd dan weer vervaagd toen hij gevoelens kreeg voor een meisje op zijn zestiende. Ook dit hield hij geheim en besefte hij dat hij bi was. ‘Daar ben je bang voor? Ten eerste, ik had nooit verwacht dat je voor mannen viel. Echt niet. En als jij voor mij valt, misschien val ik ook wel voor jou? Dat merken we van zelf wel. Tenslotte ben ik ook niet vies van een man..’ ook het laatste mompelzinnetje had Kana gehoord en hij zat daar met zijn mond vol tanden. Was hij ook voor de mannen? Ja dit had hij niet verwacht, hij viel compleet uit de lucht. “M-menens? Oké dat had ik niet verwacht.” Meteen voelde hij zich op zijn gemak. “ik heb het ontdekt op mijn vijftiende toen ik verliefd werd op een hetero jongen van mijn klas. Ik heb altijd al pech gehad in de liefde eigenlijk nu ik er zo op terugkeek.” Eindelijk begon hij eens te lachen. Nu ging alles toch eigenlijk best wel een stuk vlotter nu alles wat stropliep eruit was.

(derp o3o)

Kana bloosde, niet meer normaal, hij schaamde zich dood om wat hij nu deed. Hij kon ook echt niet normaal doen. Altijd moest er wel iets verkeerd gaan. Oftewel liep hij helemaal vast oftewel begon hij te blozen. Het was altijd wel iets en natuurlijk zei Flavio er wat op. ‘Ahw. Moet je blozen?’ vroeg de man aan hem, en Kana had ondertussen zijn tomatenhoofd verstopt in zijn col van zijn trui. Hij schaamde zich enorm hard omdat hij normaal dit alles zo goed mogelijk probeerde te verbergen. Maar het lukte niet echt, nog steeds zag je een deel van zijn hoofd. Dus Flavio zou het wel gezien hebben dat hij bloosde. En nog geen klein beetje ook. Het was zo gênant, hij wilde het liefst verdwijnen op dit moment. ‘Ahw. Maar dat is echt vet schattig. So cute,’ sprak hij vervolgens en zag de verbaasde blik van Kana. Flavio ging door zijn stekelig blonde haar en hij grinnikte kort uit nervositeit. Hij was dit alles niet echt gewend, ook die aanraking door zijn haar was even schrikken. Hij had dit alles niet verwacht. Hij snapte het allemaal eventjes niet meer. ‘Ja serieus, ik meen het.’ Zei Flavio. Kana geloofde hem maar hij wist niet goed waar hij met zichzelf moest blijven. Dit kwam allemaal zo onverwacht en het overviel hem allemaal maar wat.

“Jij bent ook een toffe kerel Flavio en dat meen ik.” zei Kana vervolgens tegen hem wat Flavio behoorlijk breed liet glimlachen. Ja dat vond hij leuk om te zien. Heel erg leuk om te zien dat de jongen weer kon glimlachen. Daardoor begon hij ook lichtjes te glimlachen. Het was aangenaam om te zien dat alles weer wat beter ging met de jongen. Uiteindelijk kwam er een brede glimlach op de mond van Kana. Ja nu voelde hij zich veel beter en op zijn gemak. Alleszins dat dacht hij toch. “Hopelijk gaat het al wat beter met je?” vroeg Kana aan Flavio in de hoop dat het inderdaad beter met hem ging want hij wilde hem zien glimlachen. Want dan zag hij er zo veel keren beter uit. Kana schudde even kort die gedachte uit zijn hoofd, hij mocht daar niet aan denken, dat was gewoonweg fout. Héél fout. Hij mocht er niet aan denken dat hij dat zelfs nog maar dacht, wat was er toch mis met hem? Hij snapte zichzelf niet meer, alles was zo lastig. Hij lag in de knoop met zichzelf door simpele emoties, hoe zielig was dat wel niet? ‘Jij maakt alles beter.’ Oke daar schrok hij dus wel degelijk van. Waarom zei Flavio dat nou? Nu begon hij weer te blozen. Vond hij dat leuk? Kana laten blozen? Blijkbaar wel, maar dat was nu Kana’s opinie. Zijn blik ging naar Flavio die met zijn haren zat te spelen en hij betrapte zichzelf erop dat hij aan het staren was. Meteen wendde hij zijn blik weer af. ‘Sorry.. Do-Doe ik wat fout?’ sprak Flavio tegen hem al stotterend. Nee hij deed niets verkeerd maar kon hij zeggen dat hij naar zijn haar had liggen gapen? Nee dat kon hij niet zeggen. “J-je d-doet niets verkeerd.” Inderdaad Flavio deed niets verkeerd, maar hij zou hem de details besparen.

‘Wat is dr kleintje? Heb ik je emoties op hol laten slaan met ál mijn emoties?’ vroeg Flavio aan het kleine vogeltje van Kana. Choco schudde zijn kopje en piepte, hij herhaalde zijn zin nog eens. Maar dan vertaalde Kana het. “Hij probeert je duidelijk te maken dat je je speciaal mag voelen omdat ik normaal nooit zo bloos, zeker niet voor mannen.” De vage blik had Kana wel gezien maar Flavio mocht maar lekker even goed nadenken. Zodat alles wel doordrong. Het zou allemaal wel doordringen, alles zou wel goedkomen.

‘Je hebt een leuk huisdiertje, Kana. En ik ben blij dat ik jou heb ontmoet. Ik durf te wedden dat we goede vrienden worden, ik weet het honderd procent zeker. Zonder enige twijfel. Had ik niet moeten janken, dan had ik jou nooit ontmoet.’ Zei Flavio en Kana wist dat hij de waarheid sprak. Als hij zou liegen dan zou het gewoon verschrikkelijk maar Kana wist dat Flavio niet loog. Hij verwachte niet dat de jongen ooit zou liegen. “Alleen ben ik een beetje bang” ja Kana was bang, heel bang zelfs, gewoon voor het feit dat hij misschien gevoelens kon krijgen voor deze jongen waardoor de vriendschap op de klippen zou lopen, hij zou afgewezen worden omdat Flavio hetero was. “Ik bedoel dus… Ehm… Daarmee dat ik bang ben als we te close worden dat het gaat voorvallen dat ik wat voor je ga voelen terwijl je vast helemaal niet voor de mannen valt en dan ja… Dan gaat alles zo heel weird zijn enzo.” Hij draaide altijd rond de pot als hij zich ongemakkelijk voelde omdat hij zo vreemd was. Hij was bang dat alles zou verkeerd lopen. Dat hij zou afgewezen worden mocht het zo gebeuren dat hij gevoelens kreeg. ‘Daar ben je bang voor? Ten eerste, ik had nooit verwacht dat je voor mannen viel. Echt niet. En als jij voor mij valt, misschien val ik ook wel voor jou? Dat merken we van zelf wel. Tenslotte ben ik ook niet vies van een man,’ sprak Flavio, en Kana had alles gehoord. Hij schrok ervan. Meende Flavio dat? Viel hij ook voor mannen? Hij voelde zich nu beter op zijn gemak eerlijk gezegd. “M-menens? Oké dat had ik niet verwacht.” Flavio begon te lachen en knikte zijn hoofd. Ja natuurlijk. Daar maak je toch geen grapjes over?’ Fronsend keek hij Kana aan en dan haalde Flavio zijn schouders op. “Ik heb het ontdekt op mijn vijftiende toen ik verliefd werd op een hetero jongen van mijn klas. Ik heb altijd al pech gehad in de liefde eigenlijk nu ik er zo op terugkeek.” Zei kana zachtjes en hij keek dan naar Flavio. ‘Ah. Ik ben nooit zo geweest van het ‘verliefd zijn’ maar dat heeft ook zo zijn redenen, ik ben als kleine jongen misbruikt. Vandaar.’ Daar viel dus Kana’s mond van open. Hij keek geschrokken naar Flavio en dan omhelsde Kana hem. “Dat is echt erg, is er iets dat ik kan doen?” vroeg hij zachtjes in de hoop dat hij enig nut kon hebben. Hij wilde niet dat Flavio zo erg leed.

(derp sawrie D:)

‘Wat is er kleintje? Heb ik je emoties op hol laten slaan met ál mijn emoties?’ vroeg Flavio aan Choco die zonet nog heftig was aan het piepen in de hoop dat Flavio het had begrepen. Maar hij leek het niet te begrijpen dus Kana had het idee om het te vertalen, dus zo ook begon hij het met het tegen Flavio te zeggen: “Hij probeert je duidelijk te maken dat je je speciaal mag voelen omdat ik normaal nooit zo bloos, zeker niet voor mannen.” Even leek het erop dat Flavio het niet begreep. Maar het zou maar even duren voordat hij het zou begrijpen, dat wist Kana nu al. Alles zou doordringen, alles zou in orde komen. Flavio zou het na een tijd wel begrijpen en dan gewoon er vrede mee nemen, alleszins dat hoopte hij toch. Dat hoopte hij met heel zijn hart dat Flavio het zou snappen.

Kana hield Choco vast sinds hij nogal actief was de laatste minuten. Dus hij moest het diertje een beetje in toom houden. Maar dat was eigenlijk geen probleem meer voor Kana. Na die tien jaar wist je wel hoe je Choco in toom kon houden zodat ie geen hyperactieve dingen zou doen. Meteen kreeg hij ook een compliment over Choco van Flavio: ‘Je hebt een leuk huisdiertje, Kana. En ik ben blij dat ik jou heb ontmoet. Ik durf te wedden dat we goede vrienden worden, ik weet het honderd procent zeker. Zonder enige twijfel. Had ik niet moeten janken, dan had ik jou nooit ontmoet.’ Kana glimlachte, het was leuk om te horen en hij wist gewoon dat Flavio de waarheid sprak. “Ik ben alleen bang.” Bekende Kana, die bang was als hij meer zou voelen voor deze persoon. Waar was hij nou bang voor? Alles zou goedkomen, hij moest kalmeren en niet zo bang zijn voor wat er zou kunnen gebeuren. De toekomst was toch onzeker? Ja, de toekomst was onzeker, zeer onzeker, dus hij moest maar relaxen, alles kwam goed, ja alles kwam goed. Gewoon relaxen en hij zou wel zien wat er gebeurde. ‘Waar ben je ba-..’ wilde Flavio net vragen tot ineens Kana weer verder ging met praten. Choco had Kana geleerd om ineens te zeggen wat er op zijn lever lag, dus dan deed hij dat ook, gewoon alles in één keer zeggen. “Ik bedoel dus… Ehm… Daarmee dat ik bang ben als we te close worden dat het gaat voorvallen dat ik wat voor je ga voelen terwijl je vast helemaal niet voor de mannen valt en dan ja… Dan gaat alles zo heel weird zijn enzo.” Zei hij al stamelend. Hij draaide rond de pot als hij iets beschamends zei maar daar leek Flavio geen erg in te hebben. Daar ben je bang voor? Ten eerste, ik had nooit verwacht dat je voor mannen viel. Echt niet. En als jij voor mij valt, misschien val ik ook wel voor jou? Dat merken we van zelf wel. Tenslotte ben ik ook niet vies van een man,’ Kana had alles verstaan, dus Flavio viel ook op de mannen? Dat had hij niet bepaald direct verwacht. Dit kwam eigenlijk best onverwachts. “M-menens? Oké dat had ik niet verwacht.” Zei Kana en Flavio reageerde daarop. Ja natuurlijk. Daar maak je toch geen grapjes over?’ Fronsend keek hij naar Kana. Kana slikte even en keek hem verontschuldigend aan. In de hoop dat hij alles zo kon goedmaken gewoon met een simpele verontschuldigende blik. “Ik heb het ontdekt op mijn vijftiende toen ik verliefd werd op een hetero jongen van mijn klas. Ik heb altijd al pech gehad in de liefde eigenlijk nu ik er zo op terugkeek.” Zei hij op een serieuze toon. Ja hij had vrij veel pech gehad, maar daar kon je nou echt werkelijk niets aan doen. Dat gebeurde nu eenmaal. Hij had ooit wel eens een vriendin gehad maar echt een langdurige relatie was het niet. Ze had hem bedrogen, vlak voor hij naar het leger vertrok. Dus daar kon hij werkelijk gewoon zijn frustratie in kwijt. ‘Ah. Ik ben nooit zo geweest van het ‘verliefd zijn’ maar dat heeft ook zo zijn redenen, ik ben als kleine jongen misbruikt. Vandaar.’

De mond van Kana viel open, hij schrok ervan. Flavio was misbruikt geweest? Nu kreeg hij wel medelijden, iets wat hij zichzelf verbood maar toch kon hij het niet laten. Hij keek geschrokken naar Flavio en dan omhelsde Kana hem. “Dat is echt erg, is er iets dat ik kan doen?” vroeg hij zachtjes in de hoop dat hij enig nut kon hebben. Hij wilde niet dat Flavio zo erg leed. ‘Eh.. Ik heb liever geen medelijden, wat dit betreft. Maar waar je rekening mee kan houden is dat ik bepaalde, vooral onverwachtse, aanrakingen niet bepaald fijn vind. Als je daarmee rekening kan houden dan is alles toppie.’ Kana knikte, “Sorry dat ik je zo opeens omhelsde dan.” Zei hij zachtjes voor hij zijn blik afwendde en zijn hart in zijn keel begon te bonzen. Hij schaamde zich, maar voelde ook iets compleet anders. Iets wat hij liever wegstopte, en wat hij ook deed. Hij probeerde het niet te laten opvallen. Uiteindelijk raapte hij al zijn moed bijeen en keek hij weer naar Flavio. “gelukkig is alles met je in orde gekomen… daar ben ik enorm blij om” zei hij met een glimlach, een oprechte glimlach. Hij was blij dat Flavio zich zo sterk hield.