Het was een milde lentenacht. Zo'n nacht die niet koud was, maar ook niet warm. Krekels waren al te horen, en ergens in de verte ook een uil. In het struikgewas was geritsel te horen. Allemaal kleine beesten die overdag aan het slapen waren, waren nu actief. Door de bomen was ene vaag schijnsel te zien. Het was een geel licht. Een vuurvliegje? Nu, daar was het te groot voor. Het licht werd gevolgd door insecten. Deze werden aangetrokken door het licht. Het licht passeerde een boom. Door het schijnsel leek de boom net twee ogen te hebben. Bij het licht was er ook een vaag gepraat te horen. Althans gepraat? Het was meer gefluister. Als je goed luisterde, kon je vaag gezing horen. "I'm Nocte. Nocte O Lentarin..I'm the creep of the night...You can trust me..or maybe not..that's all up to you.." en zo ging het nog even door. Eventjes was er een vage omtrek te zien. Daarna verdween deze weer. Het locht was dus Nocte O' Lentarin. De adviseur van de vrouwe van duisternis. Hij was bezig met zijn normale ronde door het bos. Het was zijn favoriete plek, en zeker s'nachts. S'nachts was de sfeer hier altijd erg creepy. Iets waar Nocte zeer van hield. Dat niet alleen. De eeuwenoude geur van angst was hier nog te ruiken. De angst van de mensen, die hier honderden jaren geleden al waren geweest. Toen men dacht dat spoken en geesten nog geen sprookje waren. Toen de mensen zich nog iets aantrokken van waarschuwingen. Echter, was niets minder waar. Spoken en geesten bestonden wel degelijk...je kan ze alleen niet zien..of ze moeten opgeroepen worden. Het licht was ondertussen op een grote open plek aangekomen, met in het midden een boom. Deze boom zag er spookachtig uit in het maanlicht. Het licht zweefde ernaar toe. "Geen appels..nog niet..." Nu het licht vlakbij de boom was, kon je zien dat deze bloesems had. Er klonk een zucht "Ah well.." Toen verscheen de gedaante bij wie het licht hoorde. Er was een klein zwevend wezentje van ongeveer 1.60 meter, met zijn vleugels erbij. Het licht was dus eigenlijk de punt van een staf. Het wezentje ging onder de boom zitten, en keek naar boven, naar de sterrenhemel. Sterren...zeer interessante dingen...eeuwenoude lichten..
Toen zat hij rechtovereind, en rook. Hij rook een lucht. "Mensen...op dit tijdstip?" hij rook even beter. Nee...deze geur kende hij maar al te goed..een geur waar hij op zijn hoede voor was. Het was niet zijn meesteres. Het was. "Xerxes Break.." Hij zweefde de geur achterna. Inderdaad. Break was na een tijdje te zien tussen de bomen door. Hij wist dat hij Break niet in de maling kon nemen, dus besloot hij maar gewoon naar 'm toe te gaan. "Break..wat een..aangename verassing dat ik je hier zie...hehehehe.."