Hij wist niet hoe lang hij al naar de klok aan de muur aan het staren was. Hij had het half twee zien worden. Daarna half drie. De kamer om hem heen was donker. De open haard was gedoofd en het enige licht dat er was, was afkomstig van de zwakke streepjes maanlicht die door de gordijnen naar binnen scheen. De gordijnen waar de wind aan trok en duwde. Hij had vrij spel vanwege het open raam. 'Zou je niet eens naar bed moeten?' Met een ruk keek hij opzij in het gezicht dat hij zo goed kende. Zijn wilde bos zwart haar die als leeuwenmanen uit zijn schedel ontsproten. Zijn blik draaide terug naar de klok. 'Ga weg,' fluisterde hij schor. Hij voelde zijn licht gekleurde ogen in hem branden. Uiteindelijk stond Ronodan op en liep om de bank heen. Hij legde zich plat met zijn buik op de grond en begon zich toen verwoed op te drukken. 'Het zit je dwars niet. Ik zit je dwars. Ik weet het wanneer je veel aan je gedachten hebt. Anders was je nu niet aan het trainen,' Hij had zich omgedraaid en keek vanaf de bank toe. Ronodan probeerde zijn blik te negeren maar viel om toen hij ineens voor hem lag. 'Je kunt me niet negeren Ro,' sprak hij eenvoudig. 'Ik wil dat je me met rust laat,' gromde hij zachtjes. Hij ging in kleermakerszit zitten. Hij met de wilde zwarte manen. 'Echt waar? Wil je dat? Lieg niet tegen jezelf. Als je dat echt wilde, dan zat ik hier nu niet,' Ronodan krabbelde overeind en liep met stevige passen naar zijn kamer. Hij trok een broek aan en schoot in een shirt met een vest overheen. Zijn haar bond hij samen in een staart zodat het niet langer voor zijn ogen viel. Zodra hij opkeek leunde hij tegen de deurpost. 'Je weet heel goed waarom ik hier ben,' zei hij met die herkenbare grijns die Ronodan zoveel pijn deed om te zien. Ronodan liep naar de deur van Angani. Hij stond in het midden van de kamer. Hij met de zwarte manen. 'Laat gewoon los,'

Het bos was donker, maar de duisternis omarmde hem vandaag. Met een stevige pas rende Ronodan tussen de bomen door. Zijn hete adem was zichtbaar elke keer als hij uitademde. Zijn hart klopte tegen zijn borstkas en hoewel zijn wangen ijskoud waren voelde de rest zijn huid gloeiend heet. Pas toen hij bij de ruïnes was stopte hij. Hij steunde met zijn handen op zijn knieën en hijgde zwaar. Hij was hem in elk geval kwijt. Maar voor hoelang?

Langzaam voelde hij zijn hartslag vertragen en zijn adrenaline afnemen. Ook zijn lichaamstemperatuur ging naar beneden. Ondanks dat had hij het niet koud. Al snel kon hij weer rechtop staan en ging ademhalen alleen nog maar wat oppervlakkig. Ronodans ogen gleden over de omgeving. Nergens was hij te zien. Nergens waren zijn lichte ogen, zijn donkere haren en zijn jongensachtige grijns. Ronodan liet een zucht ontsnappen en liet zijn hoofd hangen. Het was een hallucinatie geweest. Een bijeffect van zijn insomnie. Maar nog nooit zo levensecht. Ronodan wist ook donders goed waarom Haraldur de laatste tijd zijn gedachten domineerden. Hij had Iro sinds die dag geprobeerd een beetje te ontwijken, onwetend dat de man hetzelfde deed bij hem. De docent duistere magie confronteerde hem met dingen die hij liever wilde vergeten. Maar was dat echt zo? Wilde hij het wel vergeten. Waarom zou hij zich anders zo vast blijven klampen aan het verleden. Zijn hallucinatie begon ineens veel logischer te klinken.
Ronodan richtte zich weer op, klaar om verder te rennen. Het was nog steeds niet helemaal uit zijn systeem. En wie weet, heel misschien zou de vermoeidheid hem in een droomloze slaap weg laten zakken. Hij schudde zijn spieren even los toen er op dat moment een luide knal bij de ruïnes vandaan kwam. Met een ruk schoot zijn hoofd in de richting van de ruïnes. Een vage stofwolk die hij nauwelijks kon onderscheiden in het duister vertelde hem waar de problemen waren. Hij rende in de richting van de afgebrokkelde stukken muur. Hij sprong over grotere brokstukken en wrong zich tussen scheuren in half gespleten muren. Toen hij er bijna was bleef hij ineens stilstaan. De beweging was zo plotseling geweest dat zijn brein het niet op tijd door had kunnen geven aan zijn voeten. Hij struikelde een paar stappen naar voren. De aanwezigheid die hij voelde was die van Iro. Zijn eerste instinct was omdraaien en wegrennen. Maar zijn hart klonk vreemd. Alsof hij sliep. Er moest iets niet helemaal in orde zijn. Ronodan hakte de knoop door en duwde een paar stenen weg totdat hij de man versuft tegen een muur zag liggen. Hij stroopte zijn mouwen op en liep op de man af om hem daarna op te tillen. Hij kreunde even zacht. Het was lang geleden dat hij het gewicht van een volwassen man had opgetild. Uiterst voorzichtig zocht hij de meest veilige uitweg tussen de brokstukken vandaan om Iro daarna vlakbij de ruïne tegen een boom aan te leggen. Zelf liet hij zich met zijn rug tegen een andere boom zakken. Wat deed Iro hier op dit uur?

Soms vroeg hij zich af of dit een wreed spelletje van de goden was. Een straf voor het misbruiken van hun naam. Hun ironische humor. Elke keer opnieuw lieten ze dingen op zijn pad verschijnen die hem nieuwe obstakels bezorgden. Zo nu ook met Iro. Hij had de man geprobeerd te mijden en nu gebeurde dit. Hij slaakte een zachte zucht toen hij Iro tegen de boom had gelegd. Hij zag de condens die zijn warme adem veroorzaakte vervliegen in de lucht. Hij steunde met zijn hoofd tegen de stam van de boom waar hij met zijn rug tegenaan stond geleund. Hij merkte dat Iro weer bijkwam eerder aan zijn hartslag die weer actiever werd nog voordat hij begon te spreken. Hij keek over zijn schouder naar de man achter hem. 'We moeten echt stoppen elkaar op deze manier te ontmoeten,' grijnsde Ronodan zwakjes. Zijn stem klonk vermoeid. Hij duwde zichzelf van de boom af en draaide zich om naar Iro. 'Dus, ik denk niet dat de ruïne beter slaapt dan je bed,' ging hij kalm verder. Zijn houding was relaxt en kalm. Maar vanbinnen was hij nog steeds bang om elke keer als hij zijn hoofd draaide een nieuwe hallucinatie te zien. Misschien zat Iro hier niet eens. Voor hetzelfde geldt lag hij uitgeteld ergens op de grond in Angani. Buiten bewustzijn of half comateus. Niet dat dat erg waarschijnlijk was. Maar logica en illusie liepen door elkaar als je maar twee uur slaap hebt gehad.

Ronodans blik dwaalde naar de ruïnes. Hij wist niet zeker of Iro die spullen nog terug zou kunnen vinden nu. Vanuit zijn ooghoek zag hij dat Iro inmiddels weer was opgestaan, al ontging het hem niet dat hij zich voor een moment staande moest houden door de boom als steun te gebruiken. Hij ging verder en vroeg wat Iro op dit uur nog bij de ruïnes deed. Zijn uitleg was simpel, wat het toeval des te vreemder maakte dat ze elkaar juist nu weer tegen kwamen. Het was niet logisch. Het kwam niet in hem op verder te vragen naar de reden waarom Iro nu eigenlijk nog steeds wakker was. Misschien was dat wel een Shadraans ding. Ze kregen hun krachten immers van de nacht en de duisternis.
'Ik kon niet echt in slaap komen. Dan kan ik mijn tijd maar beter nuttig besteden,' zei hij zacht. Hij vertelde de man niet dat hij de reden was dat Ronodan de slaap maar niet kon vatten. 'Iro, gaat het goed?' Hij zag de man lichtjes wiebelen op zijn voeten. Ook zijn blik leek niet helemaal meer helder. Ronodan legde zijn hand op Iro's schouder en probeerde zijn blik te vangen. 'Iro?' vroeg hij nogmaals.

Hij hoorde de verandering in de hartslag van Iro op het moment dat hij zijn hand op diens schouder legde. Hij had die verandering wel vaker opgemerkt. Maar het was nooit zo bewust tot hem doorgedrongen. Ronodan pakte Iro iets steviger vast en draaide zacht zijn hoofd naar hem toe om beter zijn ogen te kunnen bekijken. Maar nog voordat hij iets had kunnen controleren zag hij Iro naar voren hellen. Hij probeerde hem op te vangen zodat hij in elk geval niet naar voren zou vallen. 'Misschien kun je maar beter weer even gaan zitten,'
Voorzichtig dwong Ronodan Iro weer tegen de boom te gaan zitten en zakte op zijn knieën naast hem in het gras. 'Misschien moet je terug naar de academie Iro,' zei hij zachtjes. Misschien was het inderdaad de klap geweest. Hij was zelf niet zo'n genezer. Verder dan improvisatorisch hechten was hij nooit gekomen. Hij keek er niet naar uit om terug naar de ziekenzaal te gaan. Maar Iro kon nu al bijna niet op zijn benen staan, laat staan in zijn eentje terugkeren naar de school. Hij had er zo'n hekel aan als hij niks kon doen.

De vermoeidheid die hij de afgelopen drie kwartier had geprobeerd op te bouwen gleed moeiteloos van hem af toen het niet goed leek te gaan met Iro. Voor de meeste mensen zou het een apart schouwspel zijn. Ronodan gaf niet om anderen. Niet in het openbaar. Hij was niet echt onzelfzuchtig te noemen. Zelfs zijn ''vriendelijke'' kant had vaak bijbedoelingen. Dat was het geval met Anna geweest onder andere. Het was handig als dat kind hem vertrouwde. Vooral als ze zo close met Luna was. Hij hield die zandhapper liever in de gaten. Hij vertrouwde geen van hen. Het Erdse brein werkte simpel maar liet zich leiden door oerinstincten en emoties. Anna was een geheime kaart.
Maar bij Iro lag het anders. Het was niet zoals met Lilith. Als hij bij haar was voelde hij zich uiteen getrokken. Aan de ene kant wilde hij bij haar zijn, maar aan de andere kant haatte hij haar en wilde haar het liefste zo ver mogelijk van zich af duwen. Iro daarentegen respecteerde hij. Ze kende elkaar nog niet lang maar over een aantal dingen dachten ze hetzelfde. In Iro hoopte hij dat hij een gelijke had gevonden. Als er iets mis zou zijn met hem raakte dat Ronodan op een andere manier dan waar hij gewend aan was geraakt.
Hij hoorde de man grinniken wat hem al iets geruster stelde. Ronodans woorden leken in elk geval wel door te dringen. Hij antwoordde. Zachtjes misschien. Maar het zou minder erg zijn dan hij dacht. Maar Ronodan fronste zijn wenkbrauwen bij Iro's volgende woorden. De maan? Was de man alsnog mentaal door elkaar geschud. Bijna automatisch ging zijn blik schuin omhoog om naar de lucht te kijken. Hij had zijn hoofd net weggedraaid toen hij vanuit zijn ooghoek Iro zag bewegen. Nog geen seconde later voelde hij de lippen van de man een kus op zijn wang drukken. Voor een moment zat hij als verstijfd in die houding waarna hij langzaam zijn hoofd terug draaide. Hij keek Iro bewegingloos aan. Voor het eerst sinds lange tijd was de storm in zijn hoofd gaan liggen. Alsof Iro's actie zijn brein uitgeschakeld had. Hij wist even niet wat hij moest zeggen. Waar was de man op uit? 'Je....kuste me,' zei hij uiteindelijk zacht. Het klonk niet bijster intelligent, maar zijn brein scheen moeite met opstarten te hebben.

Hij wist niet goed wat hij moest doen, hoe hij moest reageren. Dit was anders dan wanneer hij iemand mee terug nam naar de Toren die hij na de volgende ochtend waarschijnlijk toch nooit meer zou spreken. Hij wilde Iro niet behandelen als een object waar hij enkel opgekropte woede en lust op kon botvieren. Het liefste was hij nu opgestaan om weg te vliegen. Zo hard dat de wereld onder hem zou verdwijnen en hij niets anders dan een donkerrode vlek zou zijn. Hoog in de lucht, ver weg van de academie. Hij zou over een maand of zo wel weer terug komen. Als hij wist hoe hij zich moest voelen en wat hij moest zeggen. Maar hij zat vastgenageld aan de grond. Met zijn shirt en vest aan was hij toch niet ver gekomen. De kleren begonnen verstikkend en benauwd te voelen. Maar om ze nu uit te trekken zou het verkeerde signaal af geven. Om niet te zeggen erg ongepast op dit moment. Hij voelde zijn lichaam bloedheet worden. Hij had het gevoel dat hij koorts kreeg.
Hij probeerde zich op Iro te concentreren toen hij weer sprak. De man bood hem zijn excuses aan. Niet veel later schoof Iro een stukje bij hem vandaan. 'Waarom?' vroeg Ronodan, wederom zacht. Hij klonk niet boos. Eerder verward. Hij wist niet goed wat hij ervan moest denken. Hij wist niet eens wat Iro's intenties waren. Het enige wat hij wist was dat hij geen herhaling wilde van het verleden.

'Ik moet je toch feliciteren met je nieuwe status Hal. Ik had het niet verwacht,'. Een brede grijns verried dat hij loog. Haraldur gaf hem een zachte stomp tegen zijn arm. 'Lach maar. Ik ben doodsbang. Je zag wat er met Kjartan gebeurde,' sprak de man zacht. Het bleef voor een moment stil tussen de twee jonge mannen, net geen jongens meer en toch al meer strijd gezien dan een doorgewinterde veteraan. 'Kjartan was oud. Je kunt geen succes blijven hebben bij wat wij doen. Die ene keer zal je niet snel genoeg meer zijn. Daarom moet je slim kunnen zijn Hal. Wat dat betrof wist Kjartan exact wat hij deed,' sprak Ronodan zacht na die stilte. Haraldur glimlachte enkel naar hem. Toch leek hij niet volledig gerustgesteld. Ronodan had zijn hand op Haraldurs schouders gelegd. 'Je gaat het goed doen. Ik zal altijd achter je blijven staan Hal,' glimlachte hij. Hij wist niet of het aan de sfeer had gelegen of dat het iets was wat al heel lang had gebroeid tussen hen. Hij had hem gekust die avond. En Haraldur had hem beantwoord. Sinds die avond zochten ze elkaar alleen in het uiterste privé op. Waarschijnlijk had de rest er wel van geweten, maar was iedereen zo discreet geweest het er niet over te hebben.

Het was een herinnering die altijd in zijn hoofd zou blijven zitten. Een van zijn mooiste herinneringen aan Haraldur. Zijn besef van wat liefde of liefhebben nou echt betekende. Zijn vader zou hem gewurgd hebben als hij het van hem en Haraldur had geweten. Op dat moment had Ronodan zijn vader al jaren niet meer gezien. Maar hij wist hoe traditie getrouw hij was geweest. En twee mannen, dat kon gewoon niet in zijn tijd. Iro had al eerder ongewild herinneringen aan Haraldur bij hem boven gebracht. Zo ook nu weer. Iro leek niet uit zijn woorden te komen toen Ronodan hem vroeg waarom. Iets waar hij enigszins gefrustreerd door raakte. 'Weet je niet eens waarom?' vroeg hij. Hij was nog altijd niet echt boos. Meer geïrriteerd al was dat meer naar zichzelf.

Hij bleef Iro strak aankijken. Hij weigerde om te vertrekken zonder antwoord. Hij had al zwaar een vermoeden, maar hij wilde het uit zijn mond horen. Iro liet zijn hoofd hangen, maar Ronodan bleef hem aanstaren. Hij bleef stil toen Iro het er eindelijk uitgegooid had. Hij ontspande zich wat en de irritatie nam langzaam af. 'Hoe kan je van me houden?' was het eerste wat hij zei. Hij stond weer op en streek de plukken rood haar die ontsnapt waren van zijn samengebonden haar weer naar achteren. 'Je weet niks van me. Net zo min als ik jou ken. Hoe kan je nou met zekerheid zeggen dat dit geen oerdriften zijn?' vroeg hij. Hij ritste zijn vest los. Hij had het zo vreselijk warm gekregen. Hij probeerde zijn stem onder controle te houden terwijl hij zich weer omdraaide naar Iro. 'Ik ben niet het soort persoon waar je een langere relatie mee aan wilt gaan Iro,' zei hij vervolgens. 'Ik stel uiteindelijk alleen maar teleur,' fluisterde hij, meer tegen zichzelf erachteraan. Hij had Haraldur laten zitten, het moment wanneer hij hem het meeste nodig had gehad. Dat hij nog leefde was een wrede grap van het lot. Hij had moeten vechten. Hij had in elk geval iets moeten doen.

Voor een kort moment leken Iro's woorden van ver te komen. Ondanks dat hij maar een paar stappen achter hem stond. Wist hij echt dat verschil? Kon hij het zeggen van zichzelf wanneer hij echt verliefd was? Om niet alleen de leuke kanten te zien, maar het geen probleem te vinden om ook met de verrotting van de ander te leven? Hij had het zelf heel moeilijk gevonden. Er waren momenten geweest dat hij zich had afgevraagd wat hij ooit in Haraldur had gezien. Hoe verraden hij zich soms door de man had gevoeld. Maar het had nooit opgewogen tegen de verbinding die ze gehad hadden. Een verbinding die volgens Ronodan de fysieke vorm kon overstijgen.
Inmiddels had hij zich weer omgedraaid naar Iro. 'Je zegt dat het je niets kan schelen. Maar zou je er echt mee kunnen leven?' vroeg hij zachtjes. Met een paar stappen had hij de afstand tussen hem en Iro weer verkleind en stond hij met amper een halve meter afstand tussen hen in tegenover hem. 'Zou je kunnen leven met het feit dat ik een veroordeeld crimineel ben. Dat ik verantwoordelijk ben voor brandstichting, plundering en moord?' vroeg hij zacht terwijl hij de afstand nog verder verkleinde. Hij stond nu bijna tegen hem aan. 'Dat het enige wat mij tegenhoud mijn gang te gaan deze ijzeren band is?' ging hij verder terwijl hij met zijn wijsvinger tegen de metalen nek boei tikte die haast niet opviel in het duister. De band die Reá om zijn nek had laten zitten en die hem corrigeerde bij elke gevaarlijke gedachte die door zijn hoofd schoot. De pijn waar hij gek genoeg gewend aan was geraakt en soms zelfs met opzet uitlokte. 'Doet dat je niets?' fluisterde hij nu zacht tegen Iro. Zijn hand steunde tegen de boom en hij had zich lichtelijk voorovergebogen. Enkele centimeters zaten er nu enkel nog tussen zijn gezicht en dat van Iro.

Jarenlang had hij deelgenomen aan een bende rovers en moordenaars. Jarenlang hadden ze de bevolking van Puffoon geterroriseerd. Hun hoogmoed was hun ondergang geworden. Hij had ruim tweehonderd jaar opgesloten gezeten. Vastgevroren in een blok ijs. Hij had er nooit uit mogen komen. Reá had hem nodig gehad. Ze had zijn kennis en ervaring nodig gehad om haar werk als Legendarische Magiër te doen. Hij had haar neergestoken. Hij had een beschermer van de planeet vermoord. Een zonder opvolger. Het was zijn eigen schuld dat hij hier zat. Ronodan schudde zijn hoofd toen Iro begon met spreken. 'Ik denk dat niemand onbevlekt is,' sprak hij zacht. Al was het niet in daden, dan wel in gedachten. Niemand was puur. Maar hij bleef stil toen Iro verder ging met zijn verhaal. Hij vertelde hem een deel van zijn eigen emotionele bagage. 'In elk geval geen doodstraf meer. Dat is afgeschaft,' antwoordde hij enigszins nonchalant. Hij zei er maar niet bij dat hij de regelgeving had opgezocht voor het geval dat iemand hem ooit opnieuw voor het gerecht zou proberen te dagen. Vorige keer was hij onvoorbereid geweest, maar dat zou hem niet nog eens gebeuren.
Nog altijd was de afstand tussen hem en Iro enkele centimeters. 'En wat als het niet zo is als je had gehoopt?' was de laatste vraag die hij stelde.

Had hij zich ooit schuldig gevoeld over wat hij gedaan had? Dat was de vraag die ze hem tijdens zijn overhoring hadden gesteld. Hij wist ook exact nog wat hij had geantwoord. Nee. Nooit had hij een greintje schuld gevoeld naar hen die onder zijn handen waren gestorven. Hoeveel huizen hij in de as had achtergelaten. Hoeveel onschuldige mannen, vrouwen en kinderen hij daarbij aan de vlammen had overgeleverd. De vrouw die bij de overhoring had gezeten had zich niet langer kunnen inhouden en hem in zijn gezicht gemept en gespuugd. Ze had hem een monster genoemd. Hij had het toen allemaal wat overdreven gevonden. Maar zou hij het allemaal opnieuw doen als hij nu de kans kreeg? Alleen eraan denken liet de band om zijn hals steken. Hij probeerde het te negeren. Hij bleef even stil na Iro's laatste antwoord. Een flauwe glimlach verscheen op zijn gezicht. 'Ik heb geen excuses meer,' sprak hij. Misschien had zijn hallucinatie gelijk gehad. Misschien was het tijd om los te laten? Maar wat als hij daar niet klaar voor was?

Hij moest gaan accepteren dat wat hij ooit met Haraldur had gehad, nu weg was. Hij zou zich de man altijd blijven herinneren. De avonden dat ze samen soms gewoon alleen maar zaten. Hij achter de piano, Hal op zijn viool. Hoeveel muziek had hij in die tijd wel niet geschreven? Een stuk meer dan hij had gedaan sinds hij op de academie woonde. De piano klanken echode vaak door de Toren. Maar het miste zijn ziel sinds de viool niet meer bijviel. Misschien was het tijd om weer alleen voor de piano te schrijven. Niet dat hij op zoek was naar iemand als Hal. Als hij al iets wilde, dan het liefste iemand die hem de man liet vergeten.
Een grijns brak door op zijn gezicht terwijl hij zijn armen over elkaar sloeg. 'Hoe oud denk je precies dat ik ben?' vroeg hij semi- verontwaardigd. Maar daarna werd zijn blik wat serieuzer. 'We kunnen beginnen met gewoon te praten. Ik weet nog steeds niet veel van je Iro,' zei hij kalm. Hij kende de naam van de man. Hij wist een beetje hoe zijn familiesituatie eruit zag en hij wist wat hij op de school voor werk deed. Maar zijn dromen, zijn angsten. Het was hem onbekend.