Zijn wenkbrauw ging iets omhoog staan toen hij Iro zag nadenken over zijn leeftijd, benieuwd waar de man mee aan zou komen zetten. Hij lachte even kort en zachtjes toen hij eindelijk met een antwoord kwam. 'Bijna. Ik ben mentaal tweehonderdvierenvijftig jaar. Maar fysiek gezien ben ik niet voorbij de eenendertig gekomen,' gaf hij de juiste leeftijd. Het was waarschijnlijk een flink verschil met Iro. Hij was in elk geval nog niet zo erg als Jareth. De man zou zich moeten schamen dat hij een zestienjarig meisje zo gek had gekregen. Ronodan wist dat hij erg was, maar zelfs hij had zijn grenzen.
Hij stelde voor om te beginnen met elkaar te praten. Om elkaar beter te leren kennen. Vandaar konden ze immers altijd nog zien waar het heen zou gaan. Iro vroeg hem wat hij wilde weten. Het was een lastige vraag. Zijn blik dwaalde af terwijl hij probeerde een goede vraag te formuleren in zijn hoofd. 'Hoe ben je hier terecht gekomen? Ik bedoel als leraar? Is dat wat je altijd al hebt willen doen, of door omstandigheden?' vroeg hij als eerste. Hij wist dat wanneer hij mocht kiezen hij waarschijnlijk de baan van Reá niet overgenomen had.

Wijzer? Nee. Slimmer? Misschien. Hij had erg weinig meegekregen van de afgelopen tweehonderd jaar. Het was alsof hij uit een soort coma was gekomen. Hij grijnsde even kort. 'Het is niet alsof ik iets beters te doen heb met mijn tijd,'. Echt lachen deed hij niet zoveel. Zelfs bij zijn grijnzen kon je vragen stellen of het wel oprecht was. Dat hij een grapje maakte was echter wel duidelijk. Maar daarna stelde hij een serieuze vraag. Hij knikte begrijpelijk op Iro's antwoord. Als je aan zijn zevenjarige ik had gevraagd wat hij later wilde worden, dan was dit het nooit geweest. Iro begon weer over zijn grootouders en de Suasama. Hij kende de groep wel. Wist dat het een Shadraanse groepering was, vergelijkbaar met de Luchtkrijgers van Puffoon al dan niet in hun vak. Niettemin waren het nog steeds een soort van ''krijgers'' had hij begrepen. Moordenaars zoals de meeste mensen ze noemden. Dat was alles wat hij ervan wist. 'Klinkt als een behoorlijk ruige rit,' beaamde hij. Hij liet het voor een moment bezinken. Zijn blik dwaalde af naar de ruïne. 'Heb je ooit eerder een relatie gehad?' vroeg hij ineens. Het leek niks met elkaar te maken hebben. Maar waar Ronodan zwijgend weggekeken had, waren zijn gedachten doorgegaan en zoals gewoonlijk vanzelf weer op Haraldur uitgekomen.

Uit gewoonte streek Ronodan opnieuw met een hand door zijn haar. Omdat de rode lokken nog steeds samengebonden waren vielen de meeste niet terug zoals gebruikelijk was en bleven de plukken die wel los waren gekomen nu ook uit zijn gezicht. 'Dat is dus blijkbaar iets wat niet veel veranderd is in de afgelopen eeuwen. Het werd in mijn tijd ook niet geaccepteerd. Ik denk dat de meeste mensen dat een nog groter misdrijf hadden gevonden dan de meeste andere dingen die we deden,' zei hij flauw glimlachend. Hij vond het belachelijk. Als liefde een abstract en ongrijpbaar begrip was, waarom zou het zich dan hechten aan een bepaalde combinatie van twee energieën? Hij had zich niet verkeerd gevoeld bij Haraldur. Niet alsof wat ze deden fout was. Hij had zich amper nog menselijk gevoeld op een vreemde vredige manier. Hij trok zijn blik los van de lucht en keek weer naar Iro toen de man wat aan hem vroeg. 'Ik geloof ook niet dat de gevangenis waar ik gezeten heb nog in gebruik is. Er zitten nog zeker mensen, maar die worden er alleen nog maar bewaakt. Er komt niemand meer bij. Ik heb opgesloten gezeten in een grottenstelsel in het oosten van Puffoon. Ze zijn niet heel bekend en met een reden. Vroeger was het niet ongebruikelijk dat je daarheen werd gestuurd als executie om een of andere reden niet mogelijk was. Je werd in zo'n grot ingevroren in ijs. Het was niet de bedoeling dat ik ooit vrij zou komen. Maar het lot kan raar lopen soms. Het was heel vreemd. Ik was mentaal bij zinnen maar blind, doof en stom naar de wereld. Het ene moment was ik me heel bewust van waar ik was en het andere moment zweefde ik ergens als in een droom. Het was alsof ik in een soort comateuze toestand verkeerde,' vertelde hij. Ruim tweehonderd jaar alleen met je gedachten. Hij zou het niemand toewensen.

Iro leek zich er drukker om te maken dan hij. Hij had zich er toen al niks van aan getrokken en dat deed hij nog steeds niet. Het was niet iets waar hij zijn energie in wilde steken. 'Blind zou ik niet zeggen. Ik denk dat het niet te bevatten is om echte liefde te kennen. Om als een van de weinige de betekenis van dat abstracte, ongrijpbare gevoel te weten. Te ervaren. Veel mensen gaan hun leven door zonder dat ooit gekend te hebben. Hoe kun je iets begrijpen dat je nooit hebt ondervonden? Dat is onmogelijk,' zei hij zacht, alsof hij in gedachten verzonken was. Tenminste, dat was zijn kijk erop. Vervolgens vertelde Ronodan over zijn tijd in de Puffoonse gevangenis, waar Iro even daarvoor naar gevraagd had. 'Ik weet het niet. Na een tijdje verlies je elk besef van tijd. Dan lijkt het een lange droom. Ik had er net zo goed een maand kunnen zitten, dat verschil had ik echt niet gemerkt. Mijn aanvoerder destijds had een soortgelijk vonnis gekregen. Hij werd naar het noorden gestuurd om daar opgesloten te worden in een boom. Ik heb er wel eens verhalen over gehoord. Je groeit mee met de boom. Je wordt een met dat ding. Maar je bent je al die tijd volledig bewust van de omgeving. Niemand kan je daarin horen schreeuwen. Jij ziet en hoort alles, maar niemand weet dat jij daar bent. Dat lijkt me pas een ware marteling,' vertelde hij waarna hij even zijn ogen sloot, alsof hij het beeld wilde verjagen. Het idee alleen al dat dit met Haraldur gebeurd was liet hem ijskoud worden. De wind trok een beetje aan als reactie op zijn lichamelijke en geestelijke veranderingen. Hij dwong het weer tot rust te komen en de controle over zichzelf te bewaren.

De wind luisterde zoals gewoonlijk naar zijn emoties. Wat wilde je als je zo sterk in verbinding stond met een bepaald element. Vooral wanneer je dat element via je emoties opriep. Hij putte kracht uit zijn woede en gebruikte het om de wind aan te roepen. De emoties die de gedachte aan Haraldur met zich mee brachten waren hem iets te veel en de wind had het opgevangen. Gelukkig kon hij het makkelijk onder controle houden. Toch bleef een zacht windje door de bomen ruisen die om de oude ruïne heen stonden. Hij glimlachte enkel om Iro's woorden. 'Dat was vroeger normaal. Wat ik ervan begrepen heb was het op Shadra niet veel anders. Tegenwoordig moet je van alles en mag je niks. Maar maatregelen ontbreken. Toen speelde je met je leven. Veel van deze straffen zijn inmiddels afgeschaft. Als je het nu zou voorstellen zou het onethisch zijn,' sprak hij zacht glimlachend al was de reden waarom hij dat deed niet helemaal duidelijk. De glimlach verdween langzaam terwijl hij Iro's ogen weer opzocht. 'Is er nog iets dat je van mij zou willen weten?' vroeg hij zacht. Dit was niet zijn sterkste kant.

Barbaren. Tja, het lag er maar aan vanuit welk oogpunt je het bekeek. Het was nog steeds zijn tijd. Hij had zijn leven gehad daar. Ja, het was niet geweldig. Maar deze tijd was niet veel beter. Tegenwoordig kon je met alles wegkomen. Ergens was hij opgelucht dat Iro uitgepraat was voor vandaag. Hij wist niet of hij er klaar voor was om alle vragen te beantwoorden die Iro hem had kunnen stellen. Hij knikte. 'Dan wens ik je een goedenacht. Ik denk dat ik nog een stukje ga rennen,' zei hij met zijn blik op de duisternis achter hem gericht. Deze nacht had hem mentaal uitgeput, maar fysiek voelde hij het bloed door zijn lijf pompen. Nog een half uur rennen zou hem in elk geval afkoelen. 'Welterusten,' sprak hij zacht tegen Iro en lichtelijk ongemakkelijk, niet goed wetend wat nu te doen. Uiteindelijk stak hij zijn had maar op met een schaapachtige grijns en rende toen de andere richting op.