Silvana was erg moe door een lange slapeloze nacht, mede dankbaar aan een virus die haar lichaam was binnengedrongen. Ze snoof even, maar ruiken kon ze niet omdat haar neus verstopt zat. Het leek haar wel slim om even naar buiten te gaan, met warme kleding uiteraard. Ze wou dan ook niet nog zieker worden dan dat ze al was, dan zou ze enkele dagen aan bed gekluisterd zijn. Ze opende de deur om naar buiten te lopen, een bries blies in haar gezicht, een goed begin. Ze stapte met een bonkende hoofdpijn naar buiten en pakte met haar beide handen haar wollen sjaal vast die ze om haar nek geslagen had. Haar blik was naar haar warme laarzen gericht. Hoewel het geen winter was, wou ze niet nog meer worden, dus had ze zich maar goed verpakt. Haar ogen zochten het grasveld voor zich af maar haar aandacht werd gegrepen door een soort vogel dat in de lucht zweefde. Ze fronste haar wenkbrauwen en keek naar het dier, die haar nog niet opgemerkt had. Het zag er vrij gevaarlijk en magisch uit, het hoorde hier niet, daar was ze zeker van. Ze snoof nog eens en zette, zonder haar blik van de vogel af te halen en met haar rug naar de kant van de deur, een stap. Nog een paar meter en ze zou bij de deur zijn, het leek haar niet slim om nu buiten te zijn, ook al had ze haar boog bij zich. In de verte zag ze meerdere vogels in de lucht, die haar wel doorhadden, te zien aan de snelle vaart van de beesten die met een rotgang haar kant op kwamen vliegen.

Met zwierige passen, waarbij Ephony zich soms lachend om haar as liet draaien dartelde ze als een klein meisje over het grasveld heen. Om haar heen gromde, bromde en vloog Ené speels met haar mee. Eindelijk had ze dat maffe beeste weer terug. Ze was flink gegroeid, had nu zo'n hoogte van een flinke meter - misschien iets meer - en was ongeveer van kop tot staart zo'n vier meter lang. Ené's lange staart volgde haar soepele weg in de lucht, cirkelend om haar baasje en vriendin. Het draakje was blijkbaar even blij om weer terug te zijn in haar vertrouwde omgeving. 'Ené!' riep ze lachend uit toen het draakje vlak langs haar heen scheerde en speelde met haar loshangende blonde haar. Met een grijns volgde haar blik het draakje, dat nu de lucht in zweefde. Ephony verlaagde haar passen totdat ze weer rustig liep, maar hield haar blik op de lucht gericht. Haar aandacht was niet meer op Ené gericht, die boven haar in de lucht zweefde, dicht bij haar baasje blijvend. Ze kon zweren dat ze die wezens in de lucht ergens van kende, hun donkere lederachtige huid. Hoewel deze een heel stuk kleiner waren en waarschijnlijk minder gevaarlijk dan die in het duistere bos die ze tegen was gekomen met Zalas. Deze waren anders, waren duidelijk minder sterk en krachtig, maar toch kroop het zenuwachtige en bijna angstige gevoel omhoog in haar maag. Wat deden ze op het midden van de dag hierzo, open en bloot? Boven zich hoorde ze de heldere en waarschuwende geluidjes van Ené die zachtjes weerklonken en alleen voor haar hoorbaar waren. Ephony's ogen sneden weg uit het luchtruim toen ze gelijk de boodschap van haar draakje begreep, en zag het meisje gehuld in dikke kleding die ook haar blik op de vogels gericht had. De vogels waren met een stuk of vier of vijf, ze kon het niet goed zien aangezien ze door elkaar vlogen. 'Godsamme,' mompelde ze gefrustreerd toen ze twee van de vogels van richting zag veranderen en richting het meisje zag gaan. Ze kon moeilijk daar blijven staan en niets doen. 'Ené!' riep ze naar haar draak, die even met haar inkblauwe ogen naar haar keek. Vervolgens suisde haar donkerblauwige lichaam richting de vogel om met een brul haar voorklauwen in het dier te slaan en hem vast te houden. Haar vleugels klapte hard heen en weer om op hoogte te blijven en op haar plek te blijven hangen toen de vogel tegen stribbelde en een ijzige gil slaakte. Ené lette hier niet op, boorde haar scherpe tanden in de nek van de vogel en liet het daarna los. Klapwiekend - scheef doordat het gewond was - vloog de vogel weg, terug richting het duister bos. Ephony zelf was ondertussen naar het meisje gerend en legde een hand op haar schouder. 'Ik weet niet wat die dingen hier doen en ook niet waarom ze zich in het volle daglicht laten zien, maar hou jezelf gereed,' sprak ze vluchtig maar vriendelijk waarbij haar grijsblauwe ogen haar vluchtig aankeken, haar aandacht half bij haar draak gericht die wakend boven hun cirkelde. Even gleden Ephony's ogen over het meisje, vroeg zich meteen af waarom ze zo ingepakt was aangezien de zomer nog niet helemaal aan zijn einde was en de temperaturen nog aangenaam waren. Een brul van Ené maakte haar erop attend dat de tweede vogel die zijn richting had veranderd nu weer in de buurt kwam. Ephony draaide met haar rug naar het meisje toe, richten haar aandacht op het dier. 'Nee Ené, laat die maar,' riep ze geruststellend naar het draakje dat al de achtervolging wilde inzetten. Ephony's hand vormde soepele bewegingen in de lucht, waarna een paar donkere lijntjes die op haar linkerhand zichtbaar waren blauwig/wit opkleurde. Later, uit de luchtstromen kwam haar boog te voorschijn. Ze was nu dolgelukkig dat ze op de spreuken had geoefend, haar boog en pijlen zo met magie had geladen dat ze ze kon oproepen. Na de gebeurtenissen met Zalas had ze besloten nooit meer ongewapend ergens heen te gaan. In haar andere hand was uit het niets een van haar lichtgekleurde pijlen met witte en lichtblauwe veren verschenen. Ze legde de pijl aan en hield de boog gespannen. 'Niet nog zo'n avond,' mompelde ze inzichzelf terwijl ze de vogel die nog op afstand cirkelde onder schot hield.

Silvana had bijna direct nadat ze zag dat de vogels van richting veranderden een draak in de lucht gezien. Maar een draak kon hier niet zomaar los zijn, het moest een baasje hebben. Zoekend over het veld zag ze een meisje naar haar toe rennen, ze had lange gouden lokken die naar achteren werden geduwd door de wind die werd gecreëerd door de snelle passen tegen de koude wind in. Haar aandacht werd op het meisje gevestigd en niet meer op de vogels en de draak die ergens in de lucht rondfladderden. Toen het meisje bij haar was en het meisje haar hand op de schouder van Silvana legde en daarna zei dat het niet normaal was dat de vogels er op dit tijdstip waren, drong pas binnen dat er iets helemaal niet klopte. Een korte ''Ja'' kwam uit haar mond, ze pakte haar oude vertrouwde boog van haar rug en hield hem in haar linkerhand, ze pakte een pijl uit de pijlenkoker op haar rug en klamde het vast in haar rechterhand. Ze was verbaasd over hoe het meisje haar pijl en boog tevoorschijn toverde, dat was iets waar Silvana zelf nog niet voor in staat was. Ze snoof weer even en beet op haar lip, er was een grote kans dat ze zo zou moeten schieten. Ze had nog nooit iets gedood, dit kon dus een eerste keer zijn. Ze plaatste het uiteinde van de pijl op het touw om, als het nodig was, snel te kunnen handelen. Ondertussen waren de vogels al erg dichtbij gevlogen, wat dus gevaarlijk werd voor Silvana en het meisje, waar ze net voor het eerst woorden mee had uitgewisseld. Het meisje zelf had ze wel eens gezien, maar Silvana had nog nooit met haar gesproken. Silvana tilde haar armen op en kneep haar rechteroog dicht, als ze moest gaan schieten was ze er klaar voor. Een van de vogels nam het voortouw en vloog naar het tweetal toe. Silvana volgde met haar boog de vogel en zonder er bij na te denken trok ze het touw naar achter, waarna ze hem losliet. Met haar blik volgde ze pijl door de lucht vliegen, die daarna terecht kwam in de zij van het dier. De vogel slaakte een kreet uit, maar was nog niet goed genoeg verzwakt, alleen zijn bewegingen werden slomer uitgevoerd. Ze pakte snel een andere pijl en plaatste deze weer op het touw, voor als ze er nog een nodig had, maar ze wachtte nog even af.

Er kwam een opgelucht gevoel over haar heen terwijl ze de pijlpunt op de cirkelende vogel gericht had toen ze vanuit haar ooghoeken zag dat het meisje ook haar boog had gepakt. Ephony was dan wel heel heldhaftig geweest om Ené weg te sturen en zelf het dier waarschijnlijk aan te vallen uit verdedeging, ze merkte dat bij de herinneringen aan die dieren haar knieën weer slap begonnen te worden. Maar het besluit dat ze toen had genomen om nooit meer ongewapend ergens heen te gaan had haar iets meer zekerheid en zelfvertrouwen gegeven. Maarja, wat wilde zij puntje bij paaltje beginnen zonder eigenlijk enige vechtervaring. Het enige wat ze kon was goed mikken, chanteren met de lucht en technieken die in haar hoofd waren gestampt uit boeken, maar daar kwam je ook een heel eind mee als je ze allemaal goed gebruikte. Vanuit een ander punt zag ze een van de andere vogels zijn richting veranderen terwijl ze haar aandacht op 'haar' vogel hield. De spanning spoelde wat uit haar lijf toen het meisje naast haar de pijl afschoot, maar voelde de spanning weer opstijgen toen ze het in zijn zij raakte. Maar zodra de pijl zijn doel had berijkt en de vogel spastisch heen en weer schoot door de pijn en de plaatselijke verlamming schoot Ené als een pijl uit een boog - heel toepasselijk - naar het dier om het voorgoed te verjagen samen met zijn andere vriendje die de draak al eerder behoorlijk toegetakeld had. Ephony had haar aandacht op nog de zelfde vogel gericht. Ze hield zijn lederzwarte uiterlijk goed in de gaten, richte haar blik nu op de rode kraaloogjes die bijna niet te zien waren. 'Nou ben ik het zat,' mompelde ze bijna gefrustreerd. 'Cando os deuses do vento, eu chamo das súas coitelos,' mompelde ze zachtjes, bedoeld voor de oren van de voorvaderen en de goden van de wind het het luchtruim. Nadat ze zeker was dat haar oproep was gehoord, aangezien de punt van haar pijl blauwig opkleurde, waarna er vaagjes blauwe kringels die uit de punt kwamen en er weer in verdwenen, door elkaar liepen in een sierlijk patroon die niet te volgen was, liet ze de pees van haar boog los. Haar pijl sidderde in de lucht, haakte wat af om een bocht te maken en zich vervolgens via achter door de ruggengraat van de vogel te boren. Ze hoorde de kreet, voelde de pijn in haar hart toen ze de resultaten van haar werk te zien kreeg. De pijl verdween, smolt samen met het lichaam van de vogel die hulpeloos een laatste paar keer klapwiekte met zijn vleugels voordat de zenuwen het begafen en het slap richting de grond suisde, zich nog bewust van alles. Terwijl het viel leek het alsof er in zijn huid wittige scheurtjes ontstonden, waarna om hem heen de luchtstromen bijna zichtbaar begonnen te cirkelen. Op het laatst, voordat de vogel de grond raakte braken de scheuren open tot grote sneden, waaronder de vogel zijn laatste kreet uitsloeg en dood op de grond neerviel. Het leveloze lichaam op de grond waren getekend met snijwonden, die duidelijk van binnenaf kwamen. Naast hem lag de pijl van Ephony alsof er niets gebeurd was. Met opeen geklemde kaken keek ze weg van het tafreel, richte haar blik weer omhoog terwijl ze de overige paar vogels krijsend van richting zag veranderen, terug naar het donkere woud. Een diepe zucht kwam over haar lippen waarna vervolgens Ené naast haar lande en zich tegen haar benen vleide. Automatisch ging haar hand over de kop van haar draakje, die nu makkelijk totaan haar schouder kwam. 'Nooit gedacht dat ik die technieken zou uitvoeren,' mompelde ze verdwaasd, bijna schuldig. Toen richte ze zich, na een keer diep te hebben ingeademd, naar het meisje en glimlachte. 'Alles goed?' stelde ze haar vraag met onvaste stem, nog steeds niet helemaal bekomen van de momenten van daarnet.

Nadat de vogel de kret van pijn had uitgeslagen door de pijl die ze had geraakt in de zij van het dier, werd er door het draakje van het meisje ook geschoten, waarna de draak zo snel als het kon zijn richting veranderd en was het met een hoge snelheid richting het bos gevlogen. Ze keek het dier na en een bescheiden glimlachje kwam tevoorschijn op haar gezicht. Toen de vogel niks meer was dan een zielig zwart stipje, vestigde Silvana haar aandacht op de pijl van het meisje naast haar. Ze wist niet hoe ze het had gedaan, maar het leek erop dat ze een spreuk had gebruikt. Ze begon zich steeds meer onervaren te voelen, maar probeerde zich daar niet teveel om te bekommeren. De blauwe kleur die de pijl kreeg zag er erg betoverend uit. Met haar ogen volgde ze de pijl toen hij afgevuurd werd, het maakte een bocht. Toen de pijl het dier raakte in zijn ruggengraat viel Silvana's mond een klein stukje open. Het leek wel of de pijl met het dier samensmolt, wat ook echt zo was. Zoiets had Silvana nog nooit gezien, hoewel ze dan ook nog niet zo lang op deze school was. Een kreet van het dier werd hoorbaar, waarna het met een snelheid richting de grond dook. In de huid van het dier werden kleine schuurtjes zichtbaar, die daarna open braken en sneden vormden. Ze zag het zand en gras opstuiven toen het dier met zijn volle gewicht de grond raakte en zijn laatste kreet uitkraaide. Het levenloze lichaam van de vogel bevond zich nu op het grasveld. Silvana schrok even toen ze niet doorhad dat het draakje naast het meisje was gaan zitten, maar werd daarna direct rustig toen ze zag dat het niks ergs was. Ze glimlachte even lichtjes en keek het meisje aan. '' Goed uitgevoerd.. '' mompelde ze op een rustig en zachte toon, nog een beetje overdonderd door de magische pijl. Ze zag dat het meisje zich ook weer hersteld had en haar aandacht op Silvana vestigde. Ze moest even lachen door de vraag die er nogal droog uitkwam. '' Jahoor, gaat wel. Met jou? '' antwoordde ze op de vraag van het meisje. Ze keek nog even snel naar de vogel die op het grasveld lag en daarna keek ze weer terug naar het meisje. '' Zijn die vogels hier al lang? '' vroeg ze op een zachte toon. Ze sloeg haar boog weer om haar rug en deed de pijl weer in de koker, daarna klemde ze haar handen weer om haar sjaal en snoof weer even met haar neus. '' Hoe heet je trouwens? '' vroeg ze geïnteresseerd, zo hoefde ze tenminste niet 'meisje' te zeggen als ze iets tegen haar wou zeggen, waar haar naam voor nodig was. Maar ze wou het ook gewoon weten om maar eens meer contacten op te bouwen, en dit was wel een goede kans.

Ze glimlachte vaagjes, eerder droevig toen ze de prijzende woorden van het meisje hoorde. Ze had het liever zelf niet zo gedaan, wilde geen onnodig bloed aan haar handen. Zo was ze nou eenmaal niet. Zij was altijd het stille meisje die oplette in de klas, de betrouwbare waarbij je terrecht kon. Geen moordlustig wezen die dieren afslachte. Natuurlijk wist ze dat dit een andere situatie was, dat ze niets anders had kunnen doen. Die wezens waren technisch gezien geen echte vogels maar creaties. Van de duistere kant, dat was zeker en dat kon waarschijnlijk een blinde zien. 'Kan beter,' grijnsde ze onovertuigend naar het meisje bij het horen van haar vraag. Na een laatste aai over de kop van Ené liep ze met voorzichtige passen naar het leveloze lichaam van de vogel. Het zou, na haar handelingen, wel niet meer in staat zijn om te leven, maar ze bleef voorzichtig. Aan de ene kant was ze dolblij dat die ene keer Zalas het voor zijn rekening had genomen, maar ze wist nu dat - als het weer eens moest - ze zichzelf kon verdedigen. 'Volgens mij niet, het zijn creaties van duistere magie en horen niet op het schoolterrein. Dit ware kleine, eigenlijk zwakke versies van de echte. Maar misschien heeft dat ons gered,' antwoorde ze de vraag van het meisje terwijl ze om het dier heen liep en haar blik over zijn huid liet gaan. Ze zakte op haar hurken, keek even naar Ené die achter haar aan was gelopen als teken dat ze op afstand moest blijven waarna ze haar hand voorzichtig op de zijkant van de kop van de vogel legte. Even sloot ze haar ogen, sprak zonder woorden in haar hoofd tot de zielen in het luchtruim en stond toen weer op terwijl ze de pijl van de grond mee nam. 'Hij zal snel genoeg plaats innemen in de krinloop van de wereld en verdwijnen,' mompelde ze, eerder tegen zichzelf als informatie dan tegen het meisje. Ze keek op, glimlachte toen ze de vraag van haar hoorde. 'Ephony Duvessa,' antwoorde ze hem terwijl ze weer terug liep, gevolgde op een afstandje door Ené, en demonstratief met haar rug naar het dode wezen bleef staan. 'En jij?' stelde ze hierbij de zelfde vraag. Even richtte ze haar aandacht op de pijl, die langzaam vervaagde en verdween. Een fractie van een seconden daarna leek ook de boog de golfen, om in slierten te vervagen en zich als lichte lijnen op haar linkerhand te verdwijnen. Na lang zoeken had ze die spreuk gevonden in een van de oude Puffoonboeken met oude spreuken. Ze had ontzettend veel geoefend, met haar blik op het doel gericht dat ze haar pijl en boog altijd bij zich had. 'Mag ik vragen waarom je... zoveel aan hebt?' in haar stem was een waas van verbaasdheid te horen.

Silvana kreeg bij de glimlach het gevoel dat ze er zelf niet erg blij mee was wat, als het zo was, ze best kon begrijpen. Ze grinnikte zachtjes na de woorden op haar vraag hoe het met haar ging. Daarna zette ze een paar passen richting het dier, om niet mee te lopen en op afstand te blijven. Het dier was levenloos, dat was nu zeker. Ze fronste even toen ze het verhaal van het meisje hoorde over de vogels. '' Als er veel van die.. krachtigere vogels zijn, dan kan dat ons nog wel eens veel overlast bezorgen. Misschien is een verbod om naar buiten te gaan handig.. '' zei ze als antwoord op de uitleg. Ze keek toe hoe het meisje haar hand op de vogel legde, waarom wist ze niet. Maar haar vraag werd snel beantwoord. '' Dat is mooi om te weten. '' antwoordde ze. Ze keek het meisje aan toen ze haar naam zei. '' Mooi. '' zei ze als reactie op de naam van het meisje, het was wel oprecht, zijzelf had altijd een hekel gehad aan haar naam. '' Silvana Joulia. '' zei ze na de vraag van het meisje. Ze glimlachte even lichtjes en stapte weer wat naar achter. Ze zag hoe het meisje haar boog weer wist weg te toveren zonder moeite. Het had haar waarschijnlijk wel veel moeite gekost om de spreuk onder de knie te krijgen. Ze moest even lachen om de vraag die Ephony haar stelde, ze liep er ook als een gek bij, dat moest ze inderdaad toegeven. '' Ik ben een beetje ziek en ik neem liever geen risico's, ik haat het als ik ziek ben en de hele dag in bed moet liggen. '' Legde ze uit. Het was misschien wel overdreven veel wat ze aan had, maar Silvana nam altijd het zekere voor het onzekere. Ze pulkte een beetje aan de draden van haar sjaal en bond er wat om haar vinger.

Even keek ze bedenkelijk voor zich uit, ging onbedachtzaam met haar hand over de rug van haar andere hand waar de lichtere lijnen sierlijk omheen gingen totdat ze een stukje na haar pols ophielden. Toen richtte ze zich weer naar haar toe. 'Heer Deshas heeft daar volgens mij al mee afgerekend. Ik weet niet of deze na die grotere zijn gemaakt, zo ja dan heeft Heer Deshas nog niet de maker van hun gevonden, maar ik vertrouw erop dat hij dat gauw voor elkaar krijgt, hij is niets voor niet de Heer der Duisternis,' glimlachte ze naar haar als antwoord. 'Ik denk niet dat zo'n verbot nodig is, ze leven normaal - als je het mij vraagt - in het donkere woud en komen overdag niet zo gauw te voorschijn. Maar het is wel verontrustend dat ze nu te zien waren,' haar stem klonk steeds bedenkelijker terwijl ze sprak, en haar licht gefronsde wenkbrauwen versterkte die indruk van haar onwetendheid over de reden waarom de dieren hier waren. 'Aangenaam,' sprak ze met wat overdreven hoffelijkheid waarna ze naar Silvana grijnsde. Ze had zelf honderd betere kennismakingen kunnen bedenken dan deze, maar je had niet alles in de hand. Ze voelde haar gebruikelijke, lichte schaamte opkomen toen ze Silvana's eerste reactie op haar - eigenlijk onbeschofte - vraag hoorde. 'Misschien is het dan beter dat je een rondje door de aula loopt dan dat je naar buiten gaat als je ziek bent,' bedachtzaam gingen haar ogen weer over de dikke kledingstukken. 'En een warme kruidenthee werkt altijd,' vervolgde ze grijnsend, om haar moederlijke reacties wat de kop in te drukken. 'Als je me verteld wat je precies hebt kan ik je misschien helpen. Lang leve oma's kruidenkunde,' ging ze vrolijk door. Ze had niet echt een grote drang om hier buiten te blijven staan naast de vogel. Achter zich hoorde ze een zacht gebrom van Ené, waardoor Ephony haar hoofd omdraaide om haar draakje aan te kijken. 'Jij mag ook mee,' susde ze haar waarbij ze even haar kop aaide, en Ené zelf een goedkeurend geluid uitbracht. Na die lange tijd van elkaar weg te zijn had de draak blijkbaar geen zin om zo gauw weer buiten en alleen te moeten hangen. Waarschijnlijk konden ze wel gewoon naar de luchtetage gaan, nadat ze de nodige dingetjes uit de aula had gegrepen.

Silvana schopte een beetje op de stenen waar ze opstond, een enkel steentje die er lag werd in het gras, een beetje verderop geschopt. Ze luisterde aandachtig wat het meisje te zeggen had over Deshas, de heer der duisternis. Zijzelf had hem nog nooit gezien, maar ze had zoveel over hem gehoord. Waarschijnlijk was het best raar als je de Heer der Duisternis nog nooit gezien had, maar ze had er nog nooit echt over nagedacht. '' Het is mooi te horen dat er iemand achterna zit, ookal had ik het niet anders verwacht. '' zei ze grijnsend. '' Ja dat klopt ook wel, ja dat klopt niet helemaal, nee. '' Ze keek even naar de lucht maar zag geen vogels meer vliegen. '' Aangenaam '' zei ze terug, om maar niet onbeleefd te zijn. Ze glimlachte naar Ephony toen ze naar haar grijnsde. '' Ja, misschien zou dat slimmer zijn geweest, maar ik moest gewoon wat van de natuur zien. '' Ze beet even op haar lip, het was inderdaad best wel raar dat ze buiten was. '' Ja, dat is ook wel slim... '' zei ze sloom, ze voelde zich steeds dommer worden. '' Ik heb gewoon hoofdpijn, een verstopte neus en keelpijn. Niet erg bijzonder. '' ze grijnsde even. Ze vond het wel erg lief aangeboden van Ephony en het zou waarschijnlijk ook wel helpen. '' Maar ik wil je niet ophouden hoor, als je iets beters te doen hebt, dan heb ik liever dat je gaat doen wat je eigenlijk moet doen en niet je aandacht aan mij besteed. '' Ze glimlachte zwakjes. Een kopje thee zou ze erg op prijs stellen, maar ze wou Ephony's tijd niet verspillen. Ze snoof weer even met haar neus maar ruiken kon ze niet, wat Silvana altijd een van de ergste dingen vond aan ziek zijn.

Ephony glimlachte en knikte op Silvana's woorden over Deshas, en dat het mooi was dat er iemand achterna zat. 'Jup, de veiligheid van de school en haar leerlingen ligt natuurlijk niet alleen bij de leraren. Maar ook bij de Legendarische Megicans,' Ephony schoot in de lach bij het horen van Silvana's verklaring waarom ze naar buiten was gegaan. Ze kon haar wel begrijpen, herkende die zelfde ergenis van haar. Zij zou het ook niet kunnen, de hele dag in je bed liggen omdat je zonodig moet aansterken. 'Een sterke verkoudheid dus,' concludeerde ze uit de opsomming van Silvana toen ze haar klachten opnoemde. Dat was makkelijk te verzachten. Ze kon het niet helemaal weg halen, het lichaam moest zelf aansterken en de ziekte bestrijden. Maar hulp was altijd welkom. 'Nee, ik had niets specifieks gepland deze middag. En het is een mooie uitdaging om te zien of mijn kennis niet is weg gezakt,' knipoogte ze lachend naar Silvana en liep haar toen voor richting de grote hoofdingang van de school. 'De dingen die ik nodig heb heb ik wel op de Luchtetage liggen. Misschien moet ik even langs de keuken lopen en vragen of ik iets mag lenen...' mompelde ze hardop haar gedachtes uit om ze te ordenen. Eerst maar even langs de aula, dan konden ze daarna door naar de etage. 'Ik ben zo terug. Ené, hou jij haar even gezeldschap,' het draakje knipperde even en ging toen liggen op de grond, haar inkblauwe ogen waakzaam op Silvana gericht. Ephony draaide zich om en sprintte weg, richting de aula. De staart van Ené streek langzaam heen en weer over de grond, de waakzame blik was deels gevuld met nieuwschierigheid. Langzaam tilde ze haar kop op, hield haar blik op Silvana gericht en kantelde haar kop zodat hij schuin stond. Al liggend kroop ze een stapje naar haar toe, stak haar kop naar haar uit als teken dat ze aandacht wilde. Als er iets was wat waar ze geen genoeg van kon krijgen was dat aandacht.

Silvana keek naar boven, naar de blauwe lucht en de witte wolken. Het viel wel mee met de warmte, ookal was de zomer nog niet over. Vooral de wind liet het koud aanvoelen. Ze keek naar het donkere bos, om te kijken of ze eventueel wat vogels zou zien, maar alles bleef rustig. Silvana glimlachte en knikte. '' Nee, die zouden dan veel te druk worden, dat klopt. '' Ze moest ook even lachen toen Ephony in de lach schoot, gewoon als reactie. Ze had best veel respect voor de Legendarische Magicans, ze moeten ons vaak beschermen en zouden wel weinig tijd voor hunzelf hebben, ze wist het niet zeker, maar het leek haar het meest logisch. Ze streek een lok uit haar gezicht, de warme hand, die warm was geworden door het de hele tijd onder de sjaal te houden, voelde fin aan op haar koude huid. Ze knikte '' Ja. '' bevestigde ze. '' Dat is fijn. Ja, dat is opzich ook wel een goede reden.'' Ze deed haar handen in haar zakken en glimlachte. '' Is goed, tot straks. '' zei ze op een blije toon. Ze keek het draakje aan die op haar zou passen, het leek aandacht te willen. Ze grijnsde. '' Hoi draakje. '' Zei ze kinderlijk. Het draakje kwam wat meer dichterbij, maar ze wist niet of ze een draak kon aaien. Ze kwam wat meer dichterbij met haar hand en wachtte af wat het dier zou doen. Ze bewoog haar vingers een beetje en wachtte de reactie weer af.

Ineens kwam uit het donkere bos een donkere schim geschoten met een andere schim achter zich aan. Deshas vloog een paar meter boven de grond. Zijn vleermuis vleugels tussen zijn schouderbladen maakte krachtige slagen. Het beest dat achter hem aan zat was niet eens meer een dier te noemen. Het had iets weg van een landdier maar het was niets meer dan een monster. Ineens maakte Deshas een scherpe draai en ging recht op het monster af. Zijn zwaard, die hij al vanaf het begon bij zich had stak hij dwars door het monster heen. Zijn plan was daarna snel weg te vliegen als het ding hem niet bij zijn been gegrepen had en naar de grond trok terwijl hij het uitschreeuwde van de pijn. Zwarte stroperige vloeistof kwam uit de diepe wond van het monster. Deshas rolde samen met het ding al vechtend over de grond. 'Ik wordt hier toch...zo...ziek...van' riep hij hijgend uit terwijl bij elke nieuwe ademtocht het beest of wat het ook wezen mocht een nieuwe klap verkocht. Met een ferme trap werd hij in zijn maagstreek weggetrapt door het monster en belandde een stukje verder met een harde klap op de grond. Toen hij opkeek bewoog het monster niet langer. Doodgebloed, concludeerde hij in gedachte. Nu pas kreeg hij aandacht voor zijn omgeving en dus ook het meisje en haar draak.

Ze keek nog even glimlachend om naar het tafreel en rende toen door naar de aula, om in de keuken met een onschuldige blik uit te leggen wat ze precies wilde van de mensen daar. Ondertussen zat Ené vol verwachting en met uitgestoken kop naar Silvana te kijken. Zodra de begroeting vanuit haar kant kwam, kwam er een klein grommend geluidje uit Ené keel. Eentje die was bedoeld als genegenheid en aanmoediging toen Silvana haar hand uit stak. Ephony hoopte maar dat Silvana het zou redden bij de deur, en dat Ené niet te veel streken uithaalde. Ené snoof zachtjes, duwde toen bijna dwingend de bovenkant van haar kop tegen de uitgestoken hand. Daarna kwam ze wat van de grond, duwde haar hoofd krachtiger tegen de hand alsof ze wilde bevelen naar Silvana om haar te aaien. Op dit soort momenten was er weinig drakelijks meer aan haar te vinden, en was ze net een verwende hond. Een hond met veel meer karakter en verstand dan wel. Maar Enés kop schoot met een ruk om toen ze de kleine bwegende figuurtjes in de verte zag aankomen. Meteen stond ze op, hield haar kop wat laag en hield haar vleugels wat opgeheven alsof ze klaar was elk moment op te stijgen en de aanval in te zetten. Ephony was op dit moment weer terug aan het rennen met een pannetje en wat bekers in haar hand. Ze had er gelijk wat meer mee genomen dat dat ze werkelijk in gezeldschap waren, maar het was altijd handig om wat extra bekers bij de hand te hebben. 'Ben er w...' riep ze naar Silvana waarna ze meteen stil stond een paar meter voor de deur een gedaante met een beestachtigiets zag rollen. Met een schaapachtige verbaasde uitdrukking op haar gezicht - wat haar er nogal dom en/of komisch uit liet zien, het is maar hoe je het opvat - bekeek ze het gevecht en de laatste, definitieve handelingen van Deshas waarbij ze nog net zijn geïrriteerde woorden hoorde. 'Heer Deshas...' concludeerde ze verbaasd, waarbij ze een 'normale' verbaasde uitdrukking op haar gezicht kreeg. Haar ogen gingen naar het dode ding en al gauw liep er weer de gebruikelijke rilling door haar ruggengraat. 'Nog zo'n ding?' uitte ze verdwaasd hardop uit, niet dat dat wezen iets overeen had met de vogels van daarnet. Ze stond een stukje van Ené en Silvana af, met het kleine pannetje en de bekers in haar handen. 'Rustig Ené,' kalmeerde ze de draak die langzaam, die duidelijk tegen haar zin uit haar positie kwam en haar vleugels weer tegen haar lijf plakte. Ze liep langzaam, met haar inktblauwe ogen strak op Deshas gericht, naar Ephony toe. 'Alles goed Heer?' vroeg ze voorzichtig, de spullen strak tegen zich aan geklemd om ze niet te laten vallen.

Silvana keek naar het draakje die erg duidelijk maakte dat ze wou dat Silvana haar aaide, maar dat deed ze nog niet. Pas toen Ené een beetje ging vliegen en haar kop tegen Silvana's had drukte besloot ze toch om haar maar te gaan aaien. Ze moest lachen door de achties van het draakje. Haar zachte hand gleed over de schub achtige huid van het draakje, die door haar gedrag wel op een hond begon te lijken. Silvana schrok op toen ze de plotselinge beweging van de draak zag en haalde snel haar hand weg, waarna ze naar de bewegende figuurtjes keek die steeds dichterbij kwamen, richting de twee. Op dit moment wou ze dat Ephony er was. Ze pakte snel haar pijl en boog en keek toe. Later zag ze dat het een gedaante was die aan het vechten was, gelukkig kwam toen Ephony weer terug. Silvana wist niet hoe Deshas eruit zag en wist dan ook niet wat ze hiervan moest denken, als ze alleen was was ze waarschijnlijk weggerend. Silvana keek naar Ephony die de Heer der Duisternis had herkend. Ondertussen was het dier waarmee hij vocht al levenloos. Ze beet op haar lip en bewoog niet, ze had geen idee wat ze moest doen, voor het eerst zag ze een Legendarische Magican, wat voor velen waarschijnlijk helemaal niet bijzonder was. Ze besloot maar snel haar pijl op haar rug vast te maken en de pijl in de koker te doen, om niet raar over te komen.

Deshas richtte zich langzaam overeind in een zittende positie. Zijn onderarmen steunde op zijn knieen terwijl hij zijn hoofd even liet hangen en zijn lange zwarte lokken daarmee over zijn schouders naar voren vielen. Hij keek op toen hij Ephony's stem hoorde. Hij had haar daarnet nog niet gezien. Maar kennelijk was het draakje van haar. 'Ik geloof van wel' mompelde hij zacht terwijl hij opstond toen Ephony hem vroeg of alles goed was. Al had hij wel het gevoel dat zijn ingewanden door elkaar gehusseld waren en nu allemaal op de verkeerde plek zaten. Deshas kwam overeind en streek even met een hand zijn haar naar achteren. Niet dat het erg veel nu had, het meeste viel weer terug naar voren. Hij liep naar het dode beest toe en trok zijn zwaard weer uit hem. Met zijn duim schoof hij even het ooglid open om zeker te weten of het ding dood was. Hij veegde de zwarte stroperige kleefzooi van het lemmet van zijn zwaard af aan de grond waarna hij het zwaard terug in de schede stak tot hij een droge klik hoorde. Daarna verdween het beest zelf ook in de dikke stroopzooi zodat er alleen een plasje van het spul op de grond overbleef dat eveneens langzaam verdween. Deshas keerde hij zijn rug toe en liep een paar passen richting Ephony en het voor hem nog onbekende meisje. 'Dat was een schaduwkruiper' zei hij tegen Ephony met nog een korte blik achterom. 'Ik snap alleen niet wat die hier op klaarlichte dag doet. En bovenal alleen. Meestal zijn ze samen omdat ze met hun schreeuw, naar men zegt, elkaar weer tot leven kunnen wekken. Een waar rotgehoor is het, maar het werkt wel' legde hij uit. Hij klonk een beetje vermoeid. Dat was hij ook wel. De laatste paar nachten had hij niks anders gedaan dan op schaduw wezens jagen. Zijn verloren slaap moest hij overdag dan inhalen maar dat werd hem nu ook ontnomen. Zijn blik ging daarna even naar het meisje. 'Wie is dat?' vroeg hij kalm aan Ephony, doelend op het meisje verderop.

Even ging haar blik naar Silvana die paraat stond met haar boog, glimlachte even geruststellend naar haar en richtte haar aandacht toen weer op Deshas toen hij antwoord gaf op haar bezorgte vraag. Het was een goede zet van Silvana geweest om haar boog te pakken, je kon altijd meer wezens verwachten. Bij het antwoord van Deshas was bijna niet op haar gezicht te zien dat ze hem eigenlijk niet helemaal geloofde. Zoals hij er bij stond, duidelijk vermoeid maar wat wilde je als je achtervolgd werd door zo'n wezen, kon ze zweren dat hij een paar nachten had overgeslagen. Ephony volgde Deshas bewegingen, helde wat opzij om het wezen te kunnen bekijken voordat het oplosde in een plasje. Ze hoopte ergens dat het zelfde was gebeurd met de vogel, maar haalde haar aandacht van de wezens af en richtte zich weer op Deshas. Ené was ondertussen waakzaam naast haar gaan staan waarbij haar staart een stukje boven de grond langzaam heen en weer bewoog. Hoewel haar houding aangaf dat ze niet in staat was elk moment in de aanval te schieten wist Ephony dat de draak paraat genoeg was om elk moment in beweging te komen. Met veel moeite omklemde ze nu de spullen in haar armen met een enkele arm, om met haar andere hand geruststellend over de kop van Ené te gaan terwijl Deshas sprak. 'Er vlogen daarnet ook een zwerm van die lederachtige vogels. Een stuk kleiner en als je het mij vraagt ook minder krachtig dan die gene in het bos. Wat hebben die beesten om zich op dit moment allemaal in het volle daglicht te laten zien?' antwoorde ze hem met gefronste wenkbrauwen. Ze was blij dat dat de enige schaduwkruiper, zoals Deshas het noemde, was. Ze had geen zin in een vervolg van de afgelopen momenten met van die duistere wezens. Haar gezicht draaide naar Silvana op het moment dat ze Deshas' vraag hoorde. 'Dat is Silvana. De vogels hadden haar als doelwit gekozen blijkbaar. We waren net van plan om naar boven te gaan om thee te zetten, aangezien Silvana nogal last heeft van een zware verkoudheid wilde ik haar helpen. Ook trek in wat thee, het ziet er naar uit dat je wel wat rust kan gebruiken,' met een vriendelijke glimlach legde ze hun situatie uit, hoewel ze het een beetje gek vond dat Deshas aan haar vroeg wie Silvana was, omdat hij het ook gewoon aan haar zelf kon vragen. Maar daar ging ze niet op in, hij zag er al vermoeid genoeg uit.

Silvana keek naar het levenloze beest die op de grond lag, die een schaduwkruiper genoemd werd. Het dier dat een minuut geleden nog zo aan het vechten was, werd nu langzaam een zwart plasje. Ze richtte haar aandacht weer op Ephony en de Heer der Duisternis en volgde hun gesprek, aan de heer was duidelijk te zien dat hij vermoeid was, maar ook dat hij dit gevoel verdrukte, aan de reactie op Ephony's vraag te zien. Ze luisterde naar de Heer zijn verhaal en het verhaal van Ephony die daarop volgde, het was zo te horen erg raar dat er zoveel beesten op daglicht te zien waren, zijzelf had er eigenlijk nog niet over nagedacht, maar als je er gaat over nadenken was het inderdaad best raar. Haar ogen gingen naar de Heer der Duisternis toen ze zijn vraag aan Ephony hoorde over haar. Ze wou bijna voor Ephony antwoordden maar liet het maar even gaan, omdat de vraag eigenlijk aan Ephony gesteld was. Ze boog haar hoofd lichtjes nadat Ephony haar had voorgesteld, om maar beleefd te doen. Ze glimlachte lichtjes om de uitnodiging van Ephony aan de Heer, ze zou het leuk vinden als hij mee ging maar het ook volledig snappen als hij betere dingen te doen had. Maar wat Ephony zei was waar, hij zag er vermoeid uit en rust had hij waarschijnlijk hard nodig. De hele tijd nog was Silvana stil gebleven, maar ze wist niet wat ze kon zeggen of vertellen, ze wist niet zoveel over de beesten, ze had er eigenlijk nog nooit zoveel over gehoord.

Deshas' blik ging even naar de hemel toen Ephony hem vertelde dat daarnet ook een aantal van die vogels overgevlogen waren. 'Aanhangers van Ziz? Werkelijk' mompelde hij zachtjes. Dat was hoogst opmerkelijk. 'Het is een leerling' mompelde hij zachtjes. Dit kon geen volwassene zijn. Als hij naar de tijden van aanvallen keek gebeurde het eigenlijk altijd 's nachts. Het moest dus wel een Shadraan zijn. Maar nu gaven alle leraren les en waren ze in de lerarenkamer. En geen van de Shadraanse leraren kon hij magie voelen gebruiken. 'Het is een leerling' herhaalde Deshas nogmaals maar nu iets harder en meer in zichzelf gekeerd. Dat hield in dat hij weer een stap verder was. Deshas werd uit zijn overpeinzingen gehaald door de stem van Ephony die vertelde dat de naam van het meisje Silvana was. Hij zag dat ze lichtjes haar hoofd boog maar nog moest Deshas moeite doen haar niet naar haar keel te vliegen. Hij knikte wat stijfjes terug. Hij had er eerder geen tijd voor gehad om het te voelen. Maar nu voelde hij haar duidelijk. Ze bezat woud magie. Dat herinnerde hem sterk aan Ferost waardoor zijn haat weer op kwam borrelen. Hij wist het maar met moeite te onderdrukken. Zij had hem niks aangedaan. Zij kon er niks aan doen dat ze woud magie bezat. Maar bij de Goden wat zou hij nu graag iemand een knal willen verkopen. Zijn hele lijf stond gespannen al probeerde hij dat te verbergen. Hij scheurde zijn blik van het meisje los en keek weer naar Ephony die ondertussen gewoon verder aan het praten was en hem even later uitnodigde mee te gaan. 'Hoewel rust me als muziek in de oren klinkt weet ik niet of mijn verplichtingen me dat toestaan Ephony' zei hij zachtjes. Alsof het afgesproken was steeg er in de verte een grom tussen de bomen vandaan. 'Dat bedoel ik dus' mompelde hij. 'Gaat u maar Heer' horde hij plots achter zich. Deshas keek om en zag Marina achter hem staan. Hij was verbaasd omdat hij Marina nog nooit buiten de Toren had gezien zonder daar bevel te voor hebben gegeven. Het slanke tiener meisje met haar sneeuw witte huid had haar ogen teneer geslagen. Haar dieprode lokken had opgestoken. Ze droeg een zwarte jurk naar middeleeuws ontwerp. ze had volle bloedrode lippen en zwarte ogen die Deshas had kunnen zien als ze hem aangekeken had. Hij was nog steeds trots op haar. Marina was nog altijd zijn mooiste creatie.
'Hoe bedoel je?' vroeg Deshas zachtjes. Marina keek even naar Deshas op en twee zilveren, halve maantjes leken in haar ogen weerspiegelt te zijn. 'U heeft al nachten niet geslapen. Het is mijn plicht om op uw gezonheid te letten als u het zelf niet doet. Dus bij deze kan u aanraden rust te nemen. Laat mij u helpen' zei ze met een kleine glimlach om de bloedrode lippen. Deshas zuchtte even. 'Vooruit dan maar' mompelde hij zachtjes. Hij keek even naar Ephony en Silvana. Die zouden waarschijnlijk niet helemaal door hebben waar dit over ging. 'Dit is Marina. Zij is een soort huishoudster van me. Ik heb haar zelf gemaakt met behulp van magie' legde hij kort uit terwijl hij een hand op Marina's schouder legde. Marina maakte kort een buiging voor de twee meisjes.

Ze zweeg terwijl Deshas hardop zijn conclusies trok, waarbij haar eigen gedachtes ook op de zelfde lijn kwamen als die van hem. Ze herinnerde zijn eerdere woorden toen ze met Zalas aangevallen werden. Het zou inderdaad nogal onnozel zijn dat het zelfde persoon kleinere wezens zou oproepen, dat zou nergens op slaan. Het moest iemand zijn die minder krachtig was, gewoonweg niet meer in zich had dan dit om op te roepen of die gene was aan het expirimenteren met zijn of haar krachten. Nog steeds zwijgend nam ze Deshas houding in haar op, zijn stijve knik terug en bedacht zich dat hij gewoon met te veel in zijn hoofd zat om ontspannen te doen. Maarja, het was Deshas. Je kon niet echt bij hem verwachten dat hij elke vreemdeling met open armen zou ontvangen, aangezien dat bij hun eerste ontmoeting ook niet het geval was. Of tweede. Even gleed er een teleurgestelde waas over haar gezicht toen Deshas haar aanbot zachtjes afwees. Ze had graag iets voor hem willen doen om hem rust te gunnen, hem even te laten ontspannen. Dit kreeg ze vaak, van die moederlijke gevoelens die de overhand namen. Maar hij had ook wel gelijk, hij had zijn verplichtingen waar hij niet onderuit kon. En de omgeving speelde perfect in op zijn woorden. Ze sloeg haar blik op toen ze plots een vrouwelijke, heldere stem hoorde die ze niet kende en keek lichtelijk verbaasd naar het meisje dat een stukje van hun af stond. Bij het zien van haar gelaat kreeg ze een onhelspellend gevoel, misschien kwam het door haar uiterlijk of door de manier waarop haar stem weerklonk. Ze duwde dit gevoel al gauw weg, vond het belachelijk dat ze zo op iemands uiterlijk reageerde. Ze was blij dat Deshas uitleg kwam over het meisje dat blijkbaar Marina genaamd. Ze glimlachte even zwakjes naar hem, nogal onthunst van het nieuws. Ze wist niet dat je uit magie zo'n persoon kon creëren. Toch vond ze het aan de andere kant iets prachtigs. Automatisch maakte ze zelf een zwakke en ongeoefende buiging terug naar Marina. 'Ze is prachtig... Jij.. Naja, u snapt me wel,' hakkelde ze op ten duur naar Marina. Het klonk zo gek om tegen zo'n levensecht persoon te praten alsof ze een object was. 'En ik ben het met Marina eens. Het is beter om vandaag terug te trekken en morgen het zwaard weer te heffen. Zelfs de grootste kreigers hebben geen eeuwig uithoudingsvermogen,' concludeerde ze vrolijk met een brede grijns naar Deshas. 'Een ontspannend drankje en een luie stoel is volgens mij precies wat u nodig heeft, en jij ook Silvana,' keerde ze zich nu weer naar Silvana toe met een glimlach. 'Zullen we dan maar?' opperde ze waarna ze voorging en de trappen opliep naar de Lucht etage. Ené was haar voorbij geschoten naar buiten, en vloog nu waarschijnlijk via het raam de etage binnen. Dat was een stuk fijner en natuurlijker voor haar dan een trap op lopen of vliegen. De Lucht Etage was het hoogste stukje van de school, wat behoorlijk toepasselijk was. Na de trappen hebben te beklommen opende ze de grote houten deur, die zijn gebruiklijke gekraak en gepiep liet horen waarna Ephony naar binnen stapte. Meteen zag ze de blauwe gestalte van haar draak die haar kop ophief en voor het eeuwig brandende vuur lag waarbij ze het bijna geheel afschermde. 'Kom op Ené, deze keer moet je de warmte afstaan aan mensen die het harder nodig hebben,' grapte ze teder naar de draak die daarbij met opstandige geluidjes opstond en een stukje opschoof, als teken dat ze zich niet geheel weg liet jagen. 'Ga zitten, dan komt de thee zometeen,' met een vaag handgebaar wijsde ze naar de bank en de grote wegzag stoel bij het haardvuur waarna ze zelf de trap oprende naar de slaapzaal om de kruiden te pakken die ze nodig zou hebben.

Silvana luisterde rustig naar wat Deshas te zeggen had. Zijzelf wist niet het volledige verhaal over de vogels of over iemand die ze opgeroepen had moeten hebben, dat was nieuw voor haar. Maar ze besloot niks te vragen, het was dan ook niet van groots belang voor haar om het te weten. Ze voelde zich geïntimideerd toen de Heer haar aankeek alsof ze zijn ergste vijand was, ze wist niet waarom hij het deed. Ze keek even naar haar kleding maar kon niks raars of aparts vinden. Ze dacht even verder en kwam uit op haar magie soort, misschien had hij iets tegen de natuur, of iets wat met het woud te maken had. Ze wist vrij weinig van de man over wat hij haatte en lief had. Ze voelde een opgelucht gevoel toen de Heer der Duisternis zijn blik van haar afhield en op het verzoek van Ephony reageerde, die hij afwees. Een grom weerklonk ook in haar oren en ze snapte dan ook zijn reden. Een vrouw met een apart, afschrikwekkend maar toch ook prachtig uiterlijk verscheen opeens uit het niets en zei dat Deshas vrij zou moeten nemen. Silvana was het volledig eens met het zegje van de vrouw, die later werd voorgesteld als Marina. Een vrouw die hij zelf gemaakt had, met magie. Ze keek de vrouw bewonderend aan, het was een prachtige verschijning maar ook een erg verstandige, aan haar verhaal aan Deshas te horen. Nadat ze haar zin af had gemaakt had Deshas toegestemd om toch maar mee te gaan. Het leek haar erg interessant, omdat hij een Legendarische Magican is, maar ook omdat hij haar eerder zo.. hatelijk had aangekeken, misschien zou ze achter de reden komen. Silvana knikte glimlachend naar Ephony toen ze zei dat een luie stoel wel een goed idee zou zijn, ze had ook gelijk, rust was iets wat erg nodig was. Ze stapte rustig achter Ephony aan. Ze moesten veel trappen beklimmen om bij de Luchtetage te komen, want het was dan ook het hoogste puntje van het gebouw. Na de krakende trappen te hebben beklommen kwamen ze aan bij een grote houten deur, die krakend en piepend open werd gedaan door Ephony, die daarna naar binnen stapte. Daarna volgde Silvana en stapte de ruimte binnen. Ze was nog nooit op de Luchtetage geweest maar haar eerste indruk was goed. Ze keek door een raam aan de andere kant van de kamer, het was er inderdaad erg hoog. Haar hoofd draaide naar de draak die voor het vuur zat en werd beveelt om weg te gaan. Ze liep wat meer naar binnen en ging op een grote stoel zitten, nadat Ephony haar toestemming had gegeven. Het voelde fijn om te zitten, na de lange klim, de trappen op. Het vuur brandde lichtjes op de bleke huid van Silvana. Het vuur creëerde een oranje gloed in de kamer, die gezellig aanvoelde. Ze knikte nog even snel naar Ephony, die daarna verdween de trap op. Silvana vouwde haar handen in elkaar en staarde naar het dansende vuur die een heerlijke warmte afgaf. Ze had haar aandacht nog geen keer op de Heer de Duisternis gevestigd omdat ze hem niet kwaad wou maken. Ze kende hem niet, dus ook niet hoe hij was. Ze wist alleen dat er iets mis was aan haar, wat hij niet mocht, of misschien wel haatte.

Deshas grijnsde even lichtjes toen hij Ephony zo hoorde struikelen over haar woorden. Marina boog haar hoofd als dankbetuiging. 'Dank u Juffrouw' zei ze kalm en zacht. 'Marina blijft mijn mooiste creatie, dat klopt. En het is handig als je zoals ik nooit hebt leren koken' zei hij, zijn laatste zin en wat zachter aan toegevoegd. Deshas was een vechter. Hij bevocht de meest verschrikkelijke monsters, leidde legers en zelfs hele Rijken. Maar iets simpels als koken, dat kon hij dan weer niet. Deshas keek nog even om naar Marina toen hij halverwege de trappen was. 'Weet je zeker dat je het alleen af kunt?' vroeg hij zacht. Marina duwde hem verder de trappen op. 'Ga nou maar' zei ze met een glimlach die wou zeggen dat zij de rest wel zou regelen. Deshas lachte even zachtjes. 'Ja rustig, ik ga al' zei hij terwijl hij verder zelf achter Ephony en Silvana aan liep.
Hij liep achter de twee aan de trappen op. Eigenlijk was hij niet zo vaak op de etages van de leerlingen. Hij had daar ook helemaal niks te zoeken. Het was dus ook voor hem een van de eerste keren dat hij op de Luchtetage kwam. Nog een beetje onwenning en uitkijkend dat hij nergens tegenaan liep sloot Deshas zachtjes de deur achter zich en liep een beetje door de kamer. Het was anders dan Dorchadas. Veel frisser en lichter. Maar het voelde minder vertrouwd. Omdat Ephony had gezegd dat ze mochten gaan zitten zeeg Deshas uiteindelijk zacht neer in de grote stoel. Dat was het enige wat vertrouwd voelde. Zulke stoelen stonden ook in zijn eigen kamer.

Ephony had een brede lach onderdrukt toen ze de zachte bekentenis van Deshas hoorde. Ach, het was en bleef een man, en niet iedere man was gezegend met een kooktalent. Toch klonk het best wel komisch uit de mond van een Legendarisch Magican, en al helemaal iemand als Deshas. Nu, nadat ze met haar armen nog vol spullen de trap op was gerend en in de meisjes slaapzaal was verdwenen, stond haar gezicht weer ontspannen. Ze had de spullen op haar bed gegooid en grabbelde nu door haar spullen om het juiste tasje te vinden. Na zowat haar gehele persoonlijke tassen overhoop te hebben gehaald vond ze de juiste dingen. Al snel greep ze de bekers en het bannetje weer van haar bed, waarbij ze het tasje om haar heuptas om haar schouder had geslagen. Hierna speurten ze weer de trap af, nogal ondhanig om de spullen niet uit haar armen te laten vallen. 'Ben ik weer,' deelde ze met een vrolijke glimlach mee, waarbij ze zag dat Silvana en Deshas zich gemakkelijk hadden gemaakt. Met een onhandige houding waarbij ze half scheef hing greep ze een van de kleinte tafeltjes om die met moeite in hun midden te slepen. Hierop zette ze de bekertjes, een stuk of vijf. 'Zo, voor Silvana iets tegen de verkoudheid. En u heer? Een ruststellend drankje, misschien iets tegen spierpijn?' somde ze vrolijk haar vragen op waarna ze met het pannetje weer wegliep om het te vullen.
Toen ze weer terug kwam was het pannetje, met twee oortjes, gevuld met water. Ephony knielde voorzichtig neer bij het vuur, waarbij Ené haar staart om zich heen krulde zodat hij niet in de weg lag. 'Heer Deshas?' begon ze zonder hem aan te kijken waarmee ze gegelijkertijd voorzichtig het pannetje boven het vuur hield. 'Heeft u al enig idee wie de oorzaak is van deze... wezens? Aangezien ze nu ook al overdag voorkomen lijkt het me steeds onveiliger worden. Nu had Silvana geluk dat ze niet in haar eentje was op een afgelegen plaats, maar straks is het een eerstejaars die net zijn magie ontdekt heeft,' sprak ze haar zorgen hardop uit waarbij ze even over haar schouder naar Deshas keek. Waarschijnlijk zou hij met de zelfde gedachtes zitten, maar het was nou eenmaal iets voor haar om haar gedachtes en andere dingen hardop uit te spreken. Terwijl ze sprak liet ze de pan voorzichtig los, terwijl ze er geconcentreerd naar staarde zonder te knipperen. Door de lichte rook die van het vuur af kwam was te zien dat de hete lucht de pan omhoog hield, en hem van alle kanten verwarmde. Onder het pannetje weken de vlammen uiteen om erlangs omhoog te gaan, zonder de pan echt aan te raken. Met een tevreden glimlach keek ze even naar haar werk, draaide zich toen om, om in kleermakers zit met haar rug naar het vuur te zitten en het gezeldschap aan te kijken met een ontspannen glimlach. 'Je kunt je dikke kleding nu denk ik wel uitdoen Silvana,' grinnikte ze naar haar, met haar blik op de gehele winterse kledij die ze aanhad om haar verkoudheid buiten niet te verergeren.

Deshas keek op toen Ephony weer terug kwam. Een beetje van de ongemakkelijkheid die hij daarstraks nog had gevoeld leek te verdwijnen. Misschien omdat hij nu niet meer alleen met Silvana in de ruimte was. Hij bleef zichzelf maar inprenten dat zij er niets aan kon doen. Maar waarom lukte het hem dan niet de bittere smaak van haat uit zijn mond te krijgen? Hij haatte Ferost met hart en ziel, maar omdat dit meisje nou toevallig ook woud magie bezat was dat niet echt een reden om haar ook te haten. Deshas kon er niets aan doen. Het ging vanzelf. Hij had gewoon een hekel aan woudmagie en alles wat er mee te maken had. Het herinnerde hem allemaal te veel aan Ferost. Hij keek Ephony even aan toen ze vroeg wat voor thee hij wou. 'Verras me. De laatste keer dat ik thee gedronken heb was toen ik acht jaar oud was dus ik zal het verschil tussen die twee toch niet proeven' zei hij met een klein grijnsje. Deshas was ooit een keer overgestapt op koffie. Thee had hij nooit zo geweldig gevonden. En later, toen hij er oud genoeg voor was, was hij overgegaan naar wijn. Dat was zo'n beetje het meeste wat hij dronk. Wijn en koffie. Niet echt een fantastisch combinatie. Na een tijdje werd Deshas terug getrokken naar de werkelijkheid, opnieuw door Ephony's stem. 'Hmm?' klonk het een beetje afwezig maar op vragende toon toen Ephony zijn naam zei. Hij zweeg even voor hij haar antwoord gaf. 'Ik denk niet dat het een leerling is die niet met magie overweg kan' begon hij zijn gedachtespinsels te delen. 'Ik denk dat het iemand is die goed weet waar hij mee bezig is. Ik durf zelfs zo ver te gaan met mijn vermoedens dat het iemand van De Organisatie is. De Organisatie is een beweging moet je weten, die de Legendarische Magicans weg wil hebben. De Organisatie is van mening dat ze ons niet nodig hebben. Dat wij alleen maar de wereld zullen vernietigen met onze onderlinge ruzietjes en oorlogen. Daarom willen ze ons uit de weg ruimen. Ze zijn goed georganiseerd moet ik eerlijk toegeven. Ik weet van een leerling op deze school dat hij bij deze beweging hoort, Re Aston, de op een na hoogste rang die je in de beweging kunt krijgen. Maar ik denk dat dit het werk is van Re Eneas, de hoogste rang. Het zou me niets verbazen als hij zich al onder de leerlingen bevond. En ik wordt er gek van dat ik er maar niet achter kan komen wie hij is' zei Deshas zachtjes waarna hij even kort zijn ogen sloot.

Silvana had de hele tijd niks gezegd en was maar blijven kijken naar het dansende vuur. Het luchtte dan ook op toen Ephony weer beneden kwam met allemaal potjes en pannetjes in haar handen. Ze moest even lachen om de manier dat Ephony alles vasthield, het was dan ook veel te veel. Ze keek toe hoe Ephony alles neerzette, maar luisterde ook naar haar vraag en het antwoord van de heer daarop. Silvana knikte om wat Ephony zei, zijzelf vond het inderdaad ook niet erg veilig. Ookal had Silvana er niks mee te maken, vond ze het erg interessant om te weten. De heer had het over een soort van organisatie, waar zij nog nooit van gehoord had. Er waren veel geheimen in deze school, daar was ze onderhand wel achter. Silvana werd er een beetje gefrustreerd van dat ze helemaal niks wist en snapte. Woorden zoals 'Re Aston' en 'Re Eneas' waren woorden waar ze nog nooit van gehoord had. Ze keek Ephony aan en keek daarna naar haar kleding, het werd inderdaad iets te warm. '' Je hebt gelijk. '' zei ze als antwoord. Ze deed haar wollen sjaal af en de jas uit, het leek alsof ze uit een soort schild stapte, maar het was een hele bevrijding, ze kon nu ook beter bewegen. Ze glimlachte naar Ephony toen ze klaar was. Ze strekte zich uit en leunde daarbij iets naar achter, waardoor ze wat meer in de stoel zakte. Ze keek even snel richting de heer Deshas, maar keek al weer snel terug naar Ephony. Na haar verwachtingen zou haar relatie met hem niet erg goed worden, tenzij hij zal inzien dat ze helemaal niet zo.. Ze fronste even haar wenkbrauwen om haar eigen gedachtes. Ze wist eigenlijk niet precies wat hij van haar vond, ze voelde alleen de haat die van hem af kwam als hij naar haar keek.

Even lachte Ephony zachtjes door de woorden van Deshas over de thee. 'Thee hoeft niet alleen maar lekker te zijn, het kan je lichaam ook nog helpen. Mits je de goede dingen gebruikt,' verklaarde ze lachend. Ondertussen hield ze achter zich het water in de gaten zonder er naar te kijken. Ené lag met haar hoofd op haar poten en haar staart om zich heen gekruld zodat ze de minste ruimte innam. Als ze geheel gestreks zou gaan liggen zou ze zo'n vier meter lang zijn, misschient iets minder. En dat was toch iets te veel van het goede. Terwijl ze naar Deshas' gedachtes luisterde en hierbij af en toe een blik op hem vestigde om te laten zien dat hij haar aandacht had pakte ze het tasje dat ze mee genomen had. Terwijl ze de verschillende kleine zakjes uit de tas haalde rook ze af en toe aan eentje maar ze stopte abrupt met haar werk toen ze de informatie over De Organisatie kreeg. 'Wat is dat nou voor onzin. U heeft mij zelf verteld wáárom jullie er zijn. Voor het evenwicht en het balans van de magische machten. Waarom zou iemand die willen verstoren?' uitte ze haar verbaasdheid met grote ogen en een verontwaardige stem. 'Iemand moet eens goed met die gasten gaan praten,' mompelde ze bijna boos toen hij vertelde dat er zelfs iemand hier op school er lid van was. Ze fronste met haar wenkbrauwen, ging ondertussen weer door de verschillende zakjes uit de tas te halen en ze voor zich op het tafeltje te zetten terwijl ze zelf op de grond zat. 'Misschien is die zelfde persoon wel... hoe zeg je dat, gepromoveerd naar Re Eneas. Misschien moet je dan bij die gene zijn, wil je je eerste pogingen tot informatie verkrijgen,' sprak ze haar gedachtes weer hardop uit, waarbij ze een vragende blik op Deshas wierp. Even grijnsde Ephony naar Silvana toen ze haar winter kleding uitdeed. Nu stopte ze bijna alle zakjes weer terug in het kleine tasje, lied er een paar staan die ze ging gebruiken. Onderuit het tasje, na wat gegraaid te hebben, haalde ze een soort ijzere klemmetje die rond was en met kleine gaatjes. Nu opende ze de zakjes en keek even bedenkelijk. 'Hoofdpijn, keelpijn en iets om de neus te openen,' mompelde ze hardop Silvana's kwaaltjes uit. Hierbij pakte ze tussen haar duim en wijsvinger wat van de vermaalde, groffe poeder dat in een paar zakjes zat en deed het in het klemmetje. Ze haakte het klemmete aan de rand van de beker, zodat de ingrediënten erin hingen en niet zouden ontsnappen en draaide zich toen weer naar het vuur. Voorzichtig met haar vinger keerde ze het pannetje om, dat op zijn plaats bleef hangen, en waarbij ze het kokende water in de beker deed. 'Het is nog warm, en je moet even wachten totdat de inhoud is opgelost in het water. Geef me daarna het klemmetje maar weer terug,' ze overhandigde Silvana voorzichtig de beker met een glimlach, waarbij de geur van munt al uit het kopje kwam zetten. Ze had maar één zo'n klem, en Deshas moest maar eventjes wachten totdat ze de zijne kon maken. De gebruikte zakjes deed ze nu weer dicht met de touwtjes en stopte ze terug in het zakje. 'Heeft u nog overige kleine klachtjes?' vroeg ze ter informatie naar Deshas. Nu ze toch bezig was, en als je iets deed kon je het beter gewoon in een keer goed doen.