'Macht der gewoonte' zei Clera enkel op Deshas' sarcastische woorden. Ze kon er niets aan doen. Ze wou gewoon graag voor iedereen zorgen. En iemand als Deshas, die roekeloos zichzelf nog dood zou vechten, was alleen maar aantrekkelijker om voor te zorgen. Clera kon er zelf weinig aan doen. Zijn woorden over Belial stelde Clera maar weinig gerust. 'Deshas...,' begon ze op zachte, haast verleidelijke toon terwijl ze naar hem toe liep. '...Je weet hopelijk dat, als jouw tegenhanger, ik evenveel schade aan jouw kan aanrichten als jij aan mij. Wat ik wil zeggen is, dat als jouw Zonen van de Duisternis ook maar een vinger uit durven te steken naar mijn land en mijn mensen...dan ben je van mij Deshas' sprak ze zachtjes terwijl ze hem aan zijn kraag iets dichterbij had getrokken zodat hun gezichten nu nog maar op een paar centimeter afstand van elkaar waren. Daarna liet Clera Deshas los. Terwijl ze naar het raam liep veranderde ze in een zilverwitte duif en vloog weg.

Met haar ogen schuin naar beneden gericht hield ze zich zo stil mogelijk op het moment dat Deshas en de wonderlijke vrouw aan het bekvechten waren. De problemen tussen de twee gehele werelden lag buiten haar berijk, of iets wat ze kon begrijpen. Ze was blij dat ze daar niet tussen zat. Ze voelde haar ongemakkelijkheid al opkomen alleen al door erbij te zitten en naar de ruzies te luisteren. Wat onhandig zette ze het tafeltje zo zachtjes mogelijk terug, waarbij ze de bekertjes er ook bij zette. Nu pas merkte ze haar natte broek op, maar durfte niet overeind te komen om er iets aan te doen. Bij het horen van de mierzoete toon van de vrouw naar Deshas toe schoten haar grijsblauwe ogen omhoog, en bekeek ze het tafreel. Met die zelfde ongemakkelijkheid keek ze de vrouw daarna na, zag haar weg vliegen en voelde een licht ontspannende zucht over haar lippen komen. Haar ogen schoten bijna schuldig naar Deshas, waarna ze zelf opstond en zich voorover boog om de zien hoe erg haar broek was verpest door de verspeelde thee zonder iets te zeggen.

Onbewust zette Deshas een stap achteruit toen Clera dichterbij kwam. Zijn hand reikte naar het gevest van zijn zwaard maar kans om die te pakken kreeg hij niet toen Clera hij bij zijn kraag greep. Hij keek Clera strak in haar ogen, al moest hij nu een beetje naar beneden kijken. In vergelijking met Clera was Deshas nog altijd langer. De haat en minachting waren beide weerspiegelt in zijn ogen. 'Dat klinkt bijzonder verleidelijk schoonheid' zei hij zacht en schor maar ondanks dat klonk het ook dreigend. Hij keek Clera na toen ze in een duif veranderde en weg vloog. De lucht was onderhand van grijs naar zwart gegaan en dreigende donderwolken zweefde sereen over het terrein. Deshas' irissen gloeide op als hete kolen terwijl hij de zilverwitte duif nakeek die scherp afstak tegen de donkere lucht. Aan de gespannenheid waarmee Deshas zijn, tot vuisten gebalde, handen op de vensterbank had gelegd en eigenlijk de rest van zijn lichaam ook, was te zien dat hij veel woede en haat binnen probeerde te houden. Goden wat haatte hij die vrouw. 'Éirigí' gromde hij zachtjes. Alle schaduwen uit de kamer verzamelde zich en maakte een soort monsterachtig wezen. In een ruk draaide Deshas zich om en smeet zijn zwaard naar het beest dat zich dwars door diens keel boorde. Onmiddellijk verdween het wezen weer en gingen de schaduwen terug naar waar Deshas hen vandaan had gehaald terwijl hij zwaard kletterend op de grond viel. Deshas liep, nu met rustigere passen, naar het zwaard en pakte het zilveren met ivoren gevest vast. De vlammen van het haardvuur weerkaatste flakkerend in het robijnen lemmet. 'Ik zweer, op een dag vermoord ik die vrouw' mompelde hij zachtjes terwijl hij het zwaard terug in de ivoren schede schoof..

Haar knalblauwe ogen waren gevestigd op de vrouw, die steeds dichterbij Deshas kwam. Ze fronste haar wenkbrauwen toen ze zag dat de vrouw Deshas zijn kraag greep en daarna iets zei, wat het was dat ze zei hoefde Silvana niet te weten en ze lette dan ook niet op. Ze zag de vrouw in een witte duif veranderen die daarna wegvloog, richting de donkere lucht die aan was komen waaien. Haar blik gleed naar Deshas die iets mompelde wat ze niet verstond. Snel daarna gebeurde iets wat ze nog nooit gezien had. Een soort schaduwmonster vormde zich. Ze dook weg in de grote stoel en keek om het kiertje toen ze het kletteren van een zwaard hoorde. Al snel werd alles weer normaal en pakte Deshas het zwaard op. Ze zou dingen willen vragen, maar het leek haar verstandig als ze het voor zich hield.

Midden in Ephony's handeling, wat haar been afschuwend heen en weer schudden inhield aangezien haar natte broek niet geheel in haar smaak viel, stopte ze om met open mond en grote ogen van afkeur en bijna angst toen ze het schaduwwezen omhoog zag komen. Ze keek om zich heen, keek naar de vlammen maar kon zelfs haar eigen schaduw niet meer vinden. Het voelde naakt, om zoiets kwijt te zijn en te weten dat het nu onderdeel was van zoiets dat op dit moment een zwaard naar zich gesmeten kreeg. Doodstil, en lichtelijk verstijfd bleef Ephony staan, sloeg het plaatje gade. Op het moment dat het zwaard zijn doel raakte verdween het wezen en kon je Ephony bijna hoorbaar een geruststellende zucht horen slaan toen de schaduwen weer terugkeerde en alles weer normaal leek. Haar blik schoot naar Silvana, kroop toen door naar Deshas die nog steeds niet geheel rustig was. 'Silvana, misschien is het slim als jij je bed weer induikt. Je wil geen belangrijke lessen missen alleen omdat je niet goed kan uitzieken,' haar stem klonk zachtjes, alsof ze Deshas niet wilde storen in zijn woede, behoedzaam eigenlijk. Haar grijsnblauwe ogen hadden zich op het meisje gevestigd, waarbij er een klein en zwak glimlachje op haar mond lag. Ephony zelf moest de afgelopen momenten even tot zich door laten dringen, en misschien lag het het zelfde bij Silvana. Het was misschien ook slimmer om Deshas alleen te laten, voordat hij besloot zijn woede doodleuk op leerlingen af te reageren. Hij had dan een aardige kant, maar hij bleef Heer der Duisternis en een volbloed Shadraan. 'Ik hoop dat Marina alles onder controle heeft,' besloot ze zachtjes, haar woorden voor Deshas bedoeld waarbij haar blik behoedzaam op hem kwam te liggen. Ze had besloten het afgelopen moment maar geheel uit gesprekken of vragen te houden. Het was voor haar duidelijk dat de magische vrouw van net de Vrouwe van het Licht was geweest.

Deshas had Silvana vanuit zijn ooghoeken weg zien duiken. Zijn ogen gloeide nog steeds, zij het nu meer als nasmeulende as. Hij leek iets bleker te zijn geworden maar het zou ook door het licht kunnen komen. Nu keken die vaag roodgloeiende ogen Silvana vanonder zijn zwarte lokken aan. Deshas rechtte daarna zijn rug en liep naar het raam. Onder het lopen trok hij zijn lange rode jas uit en legde die in het voorbij gaan over de rugleuning van de stoel waar hij in had gezeten voor Clera was gekomen. Deshas had verder zwarte kleding aan. Een zwarte broek, zwarte schoenen en een zwart overhemd, al waren die wel allemaar in victoriaanse stijl. Deshas had het nooit nodig gevonden om met de mode van driehonderd jaar later mee te doen.
Nu hij met zijn rug naar Ephony en Silvana toestond was zijn zwarte hagedissenstaart goed te zien die nog steeds niet verdwenen was. Meestal zag je onder de jas alleen het puntje van de staart. Maar nu was het lange, zwiepende gevaarte goed zichtbaar.
Deshas keek even uit het raam naar de lucht die al opklaarde toen hij steeds meer kalmeerde. Hij leunde tegen de vensterbank aan terwijl hij over zijn schouder naar buiten bleef kijken en zijn armen over elkaar sloeg. 'Dat heeft ze wel. Over marina maak ik me weinig zorgen. Misschien ziet ze er niet zo uit, maar ze heeft verstand. Daar heb ik wel voor gezorgd toen in haar tot leven wekte' zei hij zachtjes maar zonder Ephony aan te kijken. Daarna ging zijn blik weer naar Silvana. 'Ik weet nog hoe vervelend ik het vond als Delahin mijn vragen niet wou beantwoorden. Delahin was overigens voor mij Heer der Duisternis. Hij is een beetje mijn voogd geworden. Maar daar doel ik niet op. Wat wil je vragen Silvana?' vroeg hij kalm aan haar. Hij had zijn krachten hier helemaal niet nodig voor gehad. Het was van haar gezicht af te lezen dat ze vragen had.

Silvana's blik was de hele tijd op Deshas gebleven, maar haar ogen gleden naar Ephony toen ze haar hoorde praten. '' Misschien wel, ja. '' zei ze zachtjes, maar ze ondernam niks. Haar blauwe ogen gleden terug naar Deshas, die ondertussen zijn rode jas uit had gedaan. Een staart zwiepte heen en weer. Ze fronste haar wenkbrauwen, ze had geen idee dat de man een staart had, nog nooit was het haar opgevallen, maar dat kwam natuurlijk door de jas. De ogen van Deshas keken haar aan, ze waren op zich best griezelig, als ze je zo aanstaarden, maar dat kwam niet alleen door de ogen maar door het gehele uiterlijk van de man, wat het een griezelig gevoel gaf. Ze was inmiddels ook al weer beter in haar stoel gaan zitten, ze had ook geen redenen meer om weggedoken te zijn. Haar zicht werd voor een fractie van een seconde wazig toen Deshas zijn vraag stelde. '' Er zijn te veel vragen die ik zou willen stellen, maar dat komt doordat ik ook vrij weinig van deze school en zijn geheimen weet. Ik weet ook niet wat er eerder allemaal is gebeurd, voordat ik op deze school kwam. En ik weet zelfs vrij weinig wat er is gebeurd toen ik hier was. '' mompelde ze zachtjes. Ze vond het erg irritant om bijna niks te snappen van wat iedereen zei, maar als ze het verhaal zou willen weten, zou het waarschijnlijk wel langer dan een week duren voordat ze alles wist, nog wel langer zelfs. De hele geschiedenis van Starshine Academy zou ze moeten weten, om alles te snappen. Maar waarom moest ze het snappen? Ze zou het erg leuk vinden om te weten, maar ze was ook maar een gewone leerlinge.

Wat onhandig stond ze voor het haardvuur, haar blik ging van Deshas naar Silvana en weer terug. De hagedissenstaart van Deshas had haar blik gevangen, maar ze slikte de lichte verstijving die zich in haar lichaam vormde weg. Ze had geen zin om als bangig muisje in een hoekje te blijven zitten. En hoe langer Deshas daar stond, des te meer hij leek te kalmeren. 'Dat is een opluchting,' antwoorde ze Deshas woorden zachtjes waarbij ze zich weer op de grond liet zakken. Meteen kwam Ené bij haar liggen, krulde zich achter haar om haar heen waarbij de staart van de draak over Ephony's schoot lag en de kop op via de andere kant erbij. Met een klein glimlachje aaide ze het dier over haar kop, waarbij de draak haar inktblauwe ogen bezorgt op haar baasje liet rusten. Bij de vraagstelling van Deshas keek Ephony weer op van Ené. Haar blik gleed hierbij door naar Silvana om haar antwoord niet te missen. Bij diens woorden herkende ze haar eigen onwetendheid erin. 'Geloof me, Silvana. Volgens mij komen er met de dag meer geheimen in de dit schoolgebouw. En maar sommige kunnen deze bijhouden, als je het mij vraagt,' haar blik gleed hierbij even naar Deshas rug. Het zou haar niets verbazen dat de Legendarische Magicans die zich in de school huishoude hier meerendeel vanaf wisten. Ephony zelf wist ook meer dan ze liefhad, maar ze was in dit wereldje gekomen, maar als je het haar zou vragen zou ze er eigenlijk niet meer uitwillen. Hierbij zou ze te veel moeten opgeven, en dat had ze er niet voor over. Toch was ze duidelijk nieuwschierig naar Deshas antwoord op Silvana's vraag, hierbij ging haar blik weer van Silvana naar Deshas' rug. Afwachtend hoe hij zou antwoorden, zeker in de staat waarin hij nu verkeerde.

Deshas hagedissenstaart had zich onderhand om zijn been gewikkeld. Hij wist niet waarom de staart weigerde te verdwijnen. Als hij opgefokt raakte, dan wou die staart nog wel eens verschijnen. Hij hoorde eigenlijk bij Deshas' ''ware vorm'', zijn demonengestalte. Misschien kwam omdat hij nog steeds lichtelijk gespannen was. Veel last had hij er in elk geval niet van maar Ephony en Silvana hadden vast raar opgekeken toen ze die staart zagen. Hij luisterde naar Silvana's woorden terwijl hij half op de vensterbank zat. Hij leunde er meer tegenaan zodat hij haar aan kon kijken. Zijn armen had hij over elkaar geslagen. Deshas ogen gingen van Silvana naar Ephony toen zij daar ook nog wat aan toevoegde. 'Wat jullie misschien wel of niet weten, is dat ik en mijn...collega's deze school ooit gebouwd hebben. Als je er echt nieuwsgierig naar bent kan ik je waarschijnlijk wel vertellen wat je wenst te weten. Ik kan in elk geval mijn best doen een zo bevredigend mogelijk antwoord te geven' zei hij vrij simpel. Het was wel zo. Als iemand veel af wist van Starshine dan waren het Deshas en de andere legendarische magicans. Zij hadden, driehonderd jaar geleden, deze school immers zelf gebouwd. Deshas wist meer geheime kamers te vinden dan Madeline die hier toch twee jaar lang schoolhoofd was geweest.

Silvana's blik gleed naar de staart van Deshas, die om zijn been cirkelde maar ging daarna weer naar boven om zijn ogen te ontmoeten. Ze zat met haar benen over de leuning van de stoel zodat ze richting Deshas zat. '' Zelfs dat wist ik niet '' zei Silvana rustig met een grijns op haar gezicht. Op dit moment kon ze geen vraag verzinnen, hoewel er zoveel door haar gedachten spoken, het waren niet de goede vragen. Ze fronste haar wenkbrauwen, ze was in haar gedachten gezonken op zoek naar een vraag. Ze zou wel niet helemaal de geschiedenis gaan vragen, dus begon maar simpel. '' Wat voor een iets, of wie, zorgt voor die vogels of wie zou er voor kunnen zorgen? '' vroeg ze zacht. Ze had geen idee welke vijanden deze school of de Legendarische Magicans hadden.

Hoewel Deshas staart nu niet echt meer als bedreiging gezien kon worden bleef Ephony hem vanuit haar ooghoeken half in de gaten houden. Het was een handig hulpmiddel om te zien hoe de situatie in Deshas hoofd was, of hij al rustig was of nog steeds ergens een kooltje van het afgelopen woedenvuur brande. Ze knikte op Deshas woorden over de bouw van de school, zoiets had ze al een keertje gelezen in een van de bibliotheek boeken. Ze was blij met de openhartelijkheid van hem, nu ze weer eens de kans kreeg om vragen te stellen. Maar dit keer was het de buurt aan Silvana. Ephony had nog altijd Zalas als lopende eeuwenteller wie ze kon bekogelen met vragen. De vraag die Silvana stelde zorgte ervoor dat Ephony's eigen tandwieltjes in haar brein ook aan het werk werden gezet. Gedeeltelijk had ze al een antwoord op de vraag, maar ze wilde toch de verdere gedachtenspinsels van Deshas horen. Misschien kon ze tussendoor nog haar eigen nooit gestilde honger naar geschiedenisverhalen ietsjes bevredigen en hiervoor wat vragen stellen.

Deshas bleef Silvana al die tijd kalm aankijken. Maar het zwiepende puntje van zijn hagedissen staart toonde aan dat hij nog steeds een beetje gespannenheid in zijn lichaam borg. Hij zweeg even na Silvana's vraag om zijn antwoord te overdenken waarmee hij zijn blik even van haar afwendde. Daarna keek hij haar weer aan. 'Allereerst moet je iets weten over die vogels. Die vogels worden ook wel Aanhangers van Ziz genoemd. Ziz is de koning van de lucht en alle vogels. Hij zou zo groot zijn dat als hij midden in de oceaan stond het water maar tot zijn knieen zou reiken. Zijn vleugels zouden zo groot zijn dat ze de zon zouden kunnen verduisteren en de planeten als Cassia beschermen tegen zware stormen. Er zijn veel verhalen die over Ziz rondgaan. Zoals eentje over twee reizigers op een schip die een reusachtige vogel in het water zagen staan. Het water reikte maar tot aan de poten van de vogel. De reizigers maakte hieruit op dat het water ondiep was en wilden gaan zwemmen. Maar ze werden tegen gehouden door een stem die van hoog boven hen vandaan kwam. ''Verlaat het schip niet. Een houthakker liet zijn bijl hier op een keer vallen. Het duurde zeven jaar voor het de bodem raakte'' waarschuwde Ziz hen toen' begon Deshas. Hij keek beide meisjes even kort aan voor hij vervolgde. Al gauw kwam Ziz erachter dat zeven planeten in je eentje beschermen tegen stormen veel te veel werk was voor een vogel. Daarom maakte hij zijn Aanhangers. Voor elke planeet hun eigen Aanhangers. De Aanhangers op Shadra gemaakt uit schaduwen, die van Razen gemaakt uit vuur en zo verder. Ook gaf Ziz een klein aantal magiers van elke planeet de kracht om deze Aanhangers op te roepen in tijden van nood. Ik denk dat deze vogels de schaduw Aanhangers van Ziz zijn. Ze worden waarschijnlijk opgeroepen door een Shadraan en omdat ik de aura nog niet herkend heb denk ik dat het een leerling is. Deze leerling is daarbij ongetwijfeld de leider van de Organisatie, de beweging die ervan overtuigd is zonder Legendarische Magicans verder te kunnen leven. Het zou me ook niets verbazen als deze leerling van plan is om binnekort een aanval te plegen. Dat is tenminste wat ik denk' eindigde hij..

Silvana keek even naar Ephony maar haar blik ging daarna direct weer naar Deshas, toen hij zijn verhaal begon. Ze luisterde aandachtig naar het verhaal dat Deshas vertelde over een vogel die Ziz heette. Ze kon zich niet voorstellen hoe groot hij wel zou moeten zijn. De zee was op dat punt zeer diep en als het dan alleen tot zijn knieën kwam, was die vogel dan niet veel te groot om op de aarde te zijn? Ze was even door de war met de afmeting van de aarde en de vogel door zijn verhaal. Ze kneep haar ogen een beetje samen als reflex toen hij begon over wie de aanhangers zou opgeroepen kunnen hebben. Ze snapte niet waarom iemand tegen Legendarische Magicans zouden zijn , ze kunnen alleen maar helpen, tenminste van wat zij nu al had mee gemaakt. '' Ik zou het niet weten, maar het klinkt niet goed. '' zei ze met een kleine zucht. Als er een aanval zou komen, zou het waarschijnlijk een grote worden.

Ephony zakte wat onderuit, tegen het lichaam aan van Ené die alleen even haar blik optilde en hem daarna weer rond de kamer liet gaan als een eeuwige bewaking. Zelfs Ené had door dat Ephony in dit schooljaar meer ongelukken, levensbedreigende situaties en andere dingen zoals dat had meegemaakt dan dat ze in de rest van haar leven op haar thuisplaneet had doorstaan. Hierdoor was de draak ook gehard, en had ze de plicht op zich genomen om maar de eeuwig brandende baken te zijn voor het beschermen van haar baasje. Aangezien Ephony zelf vaak nogal onhandig was maakte dit Ené alleen nog maar ongeruster. Ephony had zelf niets door van de gedachtengangen van de draak, haar blik en aandacht waren gevestigd op Deshas die nu zijn aandacht weer op haar en Silvana vestigde. Het lange verhaal - niet dat ze elk woord overbodig vond. Ze slokte alles op alsof ze het allemaal moest leren voor een eindexamen - dat hij vertelde kwam haar al gedeeltelijk bekend voor. Hij had dit zelfde verhaal verteld op het moment dat hij haar en Zalas kwam redden van een van de Aanhangers van Ziz in het duistere bos. Bepaalde momenten daarna vergat Ephony liever, maar alles leek zo vervlochten met elkaar te zijn dat het onmogelijk leek alles los van elkaar te zien. Alleen het historische verhaal over de reizigers was haar onbekend, maar ze vond het wel een mooie aanvulling. 'Hoe komt het dat deze Aanhangers eigenlijk nooit gezien worden. Ik bedoel, ik heb eigenlijk heel mijn leven voordat ik dit jaar hierheen kwam op Puffoon gewoond. Maar nog nooit heb ik de Aanhangers van Ziz gezien in de Puffoonse vorm. Is dat dan niet gek?' stelde ze haar vraag, aangezien Silvana zelf niet met vragen kwam. Niet dat ze dat heel erg vond, aangezien zij nu zelf met de kans kwam haar eigen onwetendheid over dit onderwerp te verkleinen. 'Oke, er zijn niet echt tijden van nood geweest op Puffoon. Maar is het ook niet bekend wie deze mensen waren die de kracht kregen om de Aanhangers op te roepen. Want als dat zo is, dan is het een kwestie van mensen uitsluiten en opzoeken wie wel de mogelijke kandidaten voor deze wandaden kunnen zijn. Hoeveel mensen van Shadra hebben de mogelijke kracht om ze op te roepen, dat is de enige vraag die je dan nog maar hoeft te stellen, en uit te pluizen tussen díe mensen wie de echte is,' ratelde ze haar gedachtekronkels in bijna één adem door, als poging Deshas uit te leggen hoe die kronkels in haar hoofd te werk gingen. Ze keek hem vragend aan, deels om te zien of hij haar woorden begreep en deels omdat ze er dolgraag antwoord op wilde.

Deshas richtte zijn blik op Ephony toen hij haar vraag hoorde. 'Je beantwoord je eigen vraag al. Er heeft zich nooit echt een noodgeval voorgedaan' zei Deshas simpelweg. 'Je beredenering is goewd Ephony maar je schijnt een paar dingen te vergeten. Zo makkelijk is het niet om die magiers op te sporen. Het verhaal van Ziz is eeuwenoud. Ouder dan ikzelf. De magiers die de Aanhangers konden oproepen zijn tegenwoordig lang niet zo sterk meer. De bloedlijn is flink verdund doordat rassen zich met elkaar ging mengen en er halfbloedden uitkwamen. Dus kinderen die meerdere soorten magie door hun aderen hebben stromen. In de loop der eeuwen moet het bloed van Ziz ongelofelijk uitgedund zijn. Het kan nu dus elke magier zijn' vertelde hij. 'Maar ik ga binnenkort even kijken in het archief. Ik wil weten welke kinderen met duistere magie zich op de school hebben aangemeld vanaf ongeveer het moment dat die aanvallen begonnen' mompelde hij zijn eigen gedachtespinsels hardop uit.

Silvana luisterde naar het antwoord dat Deshas gaf op de vraag die Ephony hem had gesteld. Ook zij had nog nooit een aanhanger gezien op Gren. Waarschijnlijk voor dezelfde reden als die van Ephony. Ze leunde met haar voeten op het puntje van haar stoel en sloeg haar handen om haar knieën heen, ze was even zat van de positie waar ze in had gezeten. Haar gedachten dachten verder over de vogels, en wie ze zou moeten maken. Ze kon het niet voor ogen halen dat het waarschijnlijk een leerling moest zijn die de aanhangers opriep. Ook kon ze de reden niet begrijpen, maar ze wist de aanleiding ook niet. Dat het iemand was met Shadraans bloed, was zeker, aangezien de vorm van de aanhangers. Het zou moeilijk worden voor Deshas, en wie nog meer meehelpt, om degene te vinden die dit allemaal aanricht. Er zijn genoeg Shadraanse leerlingen op de school.

Bij Deshas' antwoord ging haar blik weer naar hem toe, lichtelijk bedenkelijk aangezien ze tegelijkertijd mee dacht. Ze kreeg een wat verbeten gezicht toen Deshas haar vertelde dat ze een klein puntje had overzien, iets wat ze niet had kunnen weten. 'Dat schiet dan ook niet op...' mompelde ze bijna geërgerd, alsof het haar taak was de mensen op te sporen die hier de oorzaak van waren. 'Succes daarmee, ik denk dat je ongeveer vijf leerlingen op de gehele school kan vinden die niet van Shadra afkomstig is,' ergens was er een lichte afkeuring in haar stem te horen. Ze had geen voor oordelen, ze was zelfs voor eentje gevallen. Maar het was aardig vervelend om de hele tijd in je eentje op de Lucht Etage te zitten, en vooral de grote slaapzaal alleen te moeten bewonen. Hoewel de rust af en toe net was wat ze nodig had na een schooldag waren vriendinnen met de zelfde gave ook wel handig. 'Maar het hoeft niet perse iemand te zijn die net is aangekomen, hoewel dat natuurlijk wel het logischte lijkt. Het kan ook iemand zijn die al een tijdje op een plan zit te broeden, zich daardoor stil heeft gehouden en nu opeens zijn slagen maakt,' bij het einde van haar stem was de moedeloosheid sterk te horen. Hoe meer ze erover na dacht hoe moeilijker het leek om een waterdicht plan te vinden waardoor ze iemand zouden kunnen opsporen.

Deshas keek Ephony met een opgetrokken wenkbrauw aan. 'Overdrijf je het nu niet een beetje?' vroeg hij lichtelijk geamuseerd. Hij wou direct alweer in discussie gaan met Ephony maar hield zich in om niet los te barsten in een eindeloze woordenstroom na haar woorden. 'En daar ben ik het ook niet helemaal met je over eens. Er zat hier namelijk al een lid van de Organisatie. Grenaans. En van hem weten we dat er iemand zou komen ter versterking. Ik denk dat het de grote leider zelf is, al is dat moeilijk voor te stellen als kind. Dus ik denk dat het een leraar, stagiaire of een van de oudste leerlingen is' zei hij kalm. 'Mijn lijst verdachten wordt dus met de minuut kleiner. Maar ik denk dat hij een fout gaat maken. Hij gaat zichzelf verraden dat weet ik gewoon zeker. Hij denkt, nu er niets terug word gedaan, vast en zeker dat hij wel een grotere stap kan zetten. Maar dan sta ik die leerling op te wachten' sprak hij kalm.

Silvana volgde elk woord dat werd gewisseld tussen Deshas en Ephony. Ze keek naar Deshas toen ze hoorde dat de leerling Grenaans was. Het was een soort van reflex, hoewel het eigenlijk niet zoveel uit maakte wat voor een afkomst de leerling zou hebben. Waarschijnlijk zat elke magie soort wel in de organisatie. Ze knikte op de woorden van Deshas. Het zou fijn zijn als degene die de aanhangers opriep werd gepakt, het zou een hele zorg minder zijn voor de school en de Legendarische Magicans. Ze keek even rond door de kamer, ze kon vanalles verwachten nadat er een andere Legendarische Magican was geweest. Maar ze kon niks in de kamer vinden wat een persoon kon zijn.

Ze schudde demonstratief en vastbesloten haar hoofd. 'Ik zelf slaap alleen op de slaapkamer hier,' gaf ze hem als eerste reden en als bewijs dat er maar weinig niet-Shadranen op school waren. 'Verder lijkt bijna iedereen van Shadra aan te komen. Als ik eerlijk moet zijn heb ik nog maar een andere volledige Luchtmagiër ontmoet,' ze liet de leraren erbuiten, het was logisch dat van elke planeet er tenminste eentje hier les gaf. Luisterend naar Deshas' woorden staarde ze voor zich uit, terwijl haar eigen gedachtes weer onmogelijke vormen aannamen waarbij ze ze weer van zich af schoof en door ging met de volgende. 'Zeg, wie zegt dat het een jongen is. Het kan net zo goed een meisje zijn hoor,' kwam het er nogal gepikeerd uit. 'Maar het is inderdaad misschien een kwestie van wachten,' knikte ze daarna bij haar conclusie. 'En dan moet je niet vergeten dat dit een schóól is...' mompelde ze zachtjes in gedachten, waarbij er een vage, onbegrijpelijke uitdrukking op haar gezicht kwam. Nee, hier kon je alles verwachten, dat was een ding wat ze zeker wist.

Deshas grinnikte even zachtjes. 'Dat is omdat je niet goed kijkt. Ik kan zo nog twee andere luchtmagiers opnoemen en een van hen is vrouwelijk' grijnsde hij breed. Die grijns bleef bij Ephony's gepikeerde woorden. 'Ik weet dat het een jongen is. Ik heb heus wel wat kennis van de vijand voor ik er tegen eentje vecht. Ik ben niet altijd achterlijk en roekeloos' zei hij kalm. 'Ze spraken de hele tijd over Re Eneas. Dat is de naam van een rang. In die Organisatie heb je vier rangen: De, Mór, Von en Re. Die geven aan welke rang je hebt. Hun vrouwelijke tegenhangers daarintegen zijn: Da, Ni, Vil en Raj. Als het om een meisje ging hadden ze wel Raj Eneas gezegd. Verder heb je ook nog tussenrangen. Van laagste naar hoogste is het: Bhail, Vexön, Dajhin, Aston en als laatste Eneas. Re Bhail staat dus hoger dan Ni Bhail bijvoorveeld. Maar hoger dan Re Bhail staat Da Aston snap je. Maar hoger dan Re en Raj Eneas is er niet en voor zover ik weet is van die beide rangen nog maar een iemand die er eentje heeft. Er is dus maar Een Re Eneas en ook maar een Raj Eneas. Hier op school hebben we een Re Aston en een Re Eneas, maar die laatste heb ik nog steeds niet kunnen achterhalen' vertelde Deshas kalm.

Silvana's ogen gingen van Ephony naar Deshas en dat ging de hele tijd door terwijl de twee een discussie hadden. Ze knikte op de woorden van Ephony dat het ook een meisje kon zijn. De uitleg die hierna volgde van Deshas was een mond vol. Het begin van de zin snapte ze nog maar daarna was ze volledig de draad kwijt geraakt en was ze maar gestopt met het proberen te begrijpen van het moeilijke verhaal dat Deshas hun vertelde. Ookal vertelde hij het op een kalme manier, de woorden drongen niet tot haar door, ze kende geen een van de benoemingen die Deshas opsomde. Ze had wel meegekregen dat hij dus zeker wist dat het een jongen was, zo was hij dan al een klein stukje verder in zijn onderzoek.

Met grote ogen staarde ze nu naar Deshas, voor een moment de hoffelijkheid te vergeten. Al gauw verkleinde haar ogen zich weer tot normale grote toen ze zich beschamend opmerkte hoe haar reactie was geweest op zijn woorden. 'Wie dan?' kwam het er uiteindelijk uit, alsof haar blik al niet genoeg had gesproken dat die informatie totaal nieuw voor haar was. 'Ik zei niet dat u... laat maar,' kwam het laatste er mompelend uit. Had ze ooit hardop uitgesproken dat Deshas achterlijk en roekeloos was, volgens haar niet. Hoewel ze wel eens de neiging had alles hardop uit te spreken had ze dat eigenlijk nog nooit gedacht. Bij de gehele uitleg van de namen van de Organisatie zag je al gauw de lichtjes in haar ogen uitgaan. Ze kon veel onthouden, maar namen waren haar slechtste punt. Ze zou Deshas maar op zijn woord geloven. Blijkbaar snapte Silvana er op ten duur ook geen snars van, iets wat Ephony wel opluchte. Was ze in ieder geval niet alleen in een wat 'minder' moment. 'Dat word dan flink zoeken...' mompelde ze wat verdwaasd na zijn uitleg. 'Het enige wat ik kan doen is mijn ogen en oren open houden. Waarschijnlijk ben ik verder alleen maar tot last,' verzekerde ze Deshas met een klein glimlachje. Haar blik gleed door naar het openstaande raam, waardoor te zien was dat de nacht al aan het vallen was.