Deshas opende zijn ogen weer en keek Silvana recht aan. 'Denk niet zo over me. Jij kan er ook niks aan doen' zei hij plots. Hij wendde zijn blik weer af. 'Excuses dat ik je gedachte las. Ik heb niet echt een hekel aan jouw maar aan je magie. Het doet me teveel aan vloo....eehhh Ferost denken. Bij Aamon wat haat ik die kerel' zei hij zijn laatste zin grommend met veel haat en woede. Zijn handen hadden zich tot vuisten gebald en zijn, normaal zwart kleurige ogen, gloeide net zo rood op als het houtskool in het vuur. Deshas sloot zijn ogen weer en dwong zichzelf te kalmeren. Hij haalde even diep adem en probeerde zich weer te ontspannen al ging het met moeite. Hij keek weer op toen hij Ephony's stem hoorde. 'Dat weet ik. En dat weet jij. Maar De Organisatie denkt dat ze het zonder ons kunnen omdat ze het al driehonderd jaar zonder ons redden. Maar wat ze vergeten is dat we niet dood waren. Al moet ik eerlijk bekennen dat ik me soms zo wel gevoeld heb daarbinnen' zei Deshas zacht. Hij verstrengelde zijn vingers in elkaar en legde nadenkend zijn wijsvingers van beide handen tegen zijn lippen. 'Dat is mogelijk' mompelde hij zacht op Ephony's woorden over een eventuele promotie. Hij vertelde er niet bij dat hij wist dat het niet kon. Re Aston was Alwir. Alwir was het broertje van Norwood en daarmee een woud magier. De magier waar Deshas nu tegenaan liep was overduidelijk Shadraans. En veel te machtig om Alwir te kunnen zijn. Hij grijnsde even kort op Ephony's latere vraag. 'Niks waar jij je mooie hoofd over hoeft te breken in elk geval' grijnsde hij tegen haar.

Silvana schrok even doordat plotseling de Heer zijn ogen opende en haar recht aankeek, waarna hij de reden van zijn haat uitlegde. Ze knikte rustig, ze had geen idee wat voor een ruzie er was tussen de twee Legendarische magiërs, maar het klonk erg heftig. Het idee dat hij haar gedachten kon lezen was best griezelig, zo kon je nooit je mening denken zonder dat hij het kon weten, als hij wou. '' Maakt niet uit.. '' zei ze zachtjes. Ze zag zijn ogen rood oplichten, waarna haar vraag van ruzie ook werd beantwoord, het was zeker veel meer dan gewoon een ruzie. Ze keerde haar gedachten om en dacht weer aan de organisatie waar ze het over hadden, Deshas had zo te zien een moeilijke opgave bij het zoeken van de maker van deze duistere wezens. Silvana keek toe hoe Ephony de thee klaar maakte, die ze daarna aan haar gaf. Ze pakte het voorzichtig aan en bleef er mee op schoot zitten, om te wachten totdat de tijd was gekomen dat ze het klemmetje eraf kon halen. Ze glimlachte even om de lieve uitspraak die de Heer maakte over Ephony. Silvana checkte of het klemmetje er al af kom, wat inderdaad het geval was. Met een gepruts haalde ze het klemetje eraf, waarna ze hem aan Ephony overhandigde. Ze blies in haar mok en zag de damp weggeblazen worden.

Terwijl Ephony zich weer had omgedraaid met de tweede beker in haar handen om die te vullen met water hoorde ze plots de woorden van Deshas. Nogal beduust keek ze over haar schouder, waardoor ze in een halve wokkel houding zat en keek van Silvana naar Deshas. Blijkbaar had ze iets gemist, maar bij het horen van zijn woorden over haar gedachtes was bijna het lichtbolletje dat aanging boven haar hoofd te zien. Ze was helemaal vergeten dat Deshas gedachtes opving, en kon versturen om ermee te communiceren. Met haar blik schuin, zodat het niet geheel opviel, op Deshas gericht draaide haar lichaam nu ook terug met de gevulde beker in haar handen. Ze zette hem op het tafeltje en legde haar armen weer over haar benen die nog steeds in kleermakerszit zaten, waarbij ze ontspannen het tafreel overkeek. Eigenlijk, als je er bij nadacht was het nogal komisch dat de Heer der Duisternis mee was gegaan voor een kopje thee. Met twee leerlinge nog wel. Ze brak geen woord over zijn uitbarsting, besefte dat dit iets was wat boven haar ging. Hoewel ze die twee wel eens in gevecht had gezien, toen Ferost haar redde. Toch was ze wel weer blij dat Deshas naar zijn rust zocht, zodat ze verder konden gaan met de gedachtenspinsels over de maker. Ze vond het knap hoe Silvana erop gereageerd had, verstandig bovendien. 'Stelletje onwetende...' mompelde ze binnensmond wat verwensingen voor de Organisatie. Soms hadden mensen echt oogkleppen op, alleen ogen voor wat er voor hun lag en geen wil om hun blik te verwijden. Even boog ze voorover en legde haar hand op Deshas' knie. 'Kop op, je mag nu weer vrolijk achter de duistere wezentjes aanhuppelen en met je zwaard zwaaien,' sprak ze hem vrolijk toe op zijn woorden dat hij zich blijkbaar niet fijn had gevoelt in die gevangenis. Je moest niet de hele tijd in het verleden kijken, en zeker als je zo'n lange had als Deshas. Ze zat nu weer rustig op haar plek en pakte het klemmetje van Silvana met een dankbare glimlach aan. Maar bij het antwoord van Deshas liet ze hem bijna uit haar handen glijden. Meteen, als reactie op zijn grappende woorden, voelde ze haar wangen warm worden waarbij ze waarschijnlijk een tintje donkerder werden. Met een schuchtige blik schoten haar ogen naar Deshas. 'Ik... ik had het over... spierpijn enzoo... Ach laat maar,' mompelde ze het laatste zachtjes, merkend dat ze dit waarschijnlijk weer te veel op haar in liet gaan. Waarom bloosde ze altijd om het minste geringste. Haar hoofd werd al knalrood zodra ze iets in het bijzijn van mensen liet vallen, zelfs al lette ze totaal niet op haar. Dit was grappend geweest, maar ze wilde niet weten in wat voor staat de kleur van haar wangen werkelijk verkeerde zodra Zalas haar een compliment gaf. Volgens haar was dat te beschamend. Met haar blik strak op haar handen gericht deed ze nu de kruiden voor Deshas in het klemmetje en hing hem in de beker waarna ze het aan Deshas overhandigde. 'Zelfde verhaal, even wachten totdat alles is opgelost,' ze zou straks wel iets voor zichzelf zetten. Hopelijk zou Deshas nu wat rust vinden door zijn thee, en zou Silvana wat bekomen van haar klachten. 'Zeg, Silvana. Welke klas zit je eigenlijk?' vroeg ze nu aan haar, om haar niet geheel uit de gesprekken te laten. Ze had de afgelopen tijd niet echt aandacht aan haar besteed, en ze wilde niet dat ze zich afgesloten zou voelen.

Deshas zweeg verder over het onderwerp Ferost. Wat dat betreft leken Savador en hij veel op elkaar. Savador verachtte Norwood. Hij had dezelfde haat die Deshas voor Ferost had. Het was wel ironisch dat zowel Norwood als Ferost Woud magiërs waren en Norwood de opvolger was van Ferost terwijl Deshas en Savador allebei volbloed Shadraan waren en Savador de opvolger van Deshas was. Hij schrok even toen hij iets op zijn knie voelde. Hij keek met een ruk op in het gezicht van Ephony. 'De weg van het zwaard is de weg van de dood. Het is niet altijd even leuk om met een zwaard rond te zwaaien' zei hij zacht. Hij grijnsde toen hij zag dat Ephony's wangen een paar tinten roder werden. 'Ik zit je alleen maar te jennen' zei hij met een kleine grijns. 'Ik heb wel spierpijn. Maar dat zit nou niet bepaald op plekken waar ik jou bij laat komen' zei hij daarna. Hij nam daarna de thee aan die Ephony hem overhandigde. Hij wachtte tot alles was opgelost waarna hij het klemmetje op tafel legde en een klein slokje thee nam.

Na nog een paar keren geblazen te hebben nam Silvana een slok van de thee. De hete vloeistof liet ze even in haar mond, om de smaak te proeven. Het was niet verkeerd, voor zoveel goedjes bij elkaar. Ze slikte de vloeistof door en glimlachte naar Ephony. '' Het is nog eens lekker ook. '' zei ze, als compliment voor Ephony. Ze voelde niet direct verandering van haar klachten, maar dat zal snel genoeg komen. Ze besloot het onderwerp over Ferost of andere woudmagiërs maar te laten varen, hij kon er ook niks aan doen, evenmin als zij dat ze een woudmagiër was. Ze nam nog een slok en keek Ephony aan, die haar op een geïnteresseerde toon een vraag stelde. '' Ik zit in de mentor klas van Master Savador, het leek me wel leuk om een mentor te hebben die een ander magie soort had. Als ik bij Norwood ging leek het me zo eentonig, maar dat weet ik niet. '' Ze glimlachte. '' En ik ben 15, dus ik zit in het derde leerjaar. '' voegde ze er nog bij toe. Ze nam nog een slok van haar, inmiddels al wat meer afgekoelde thee. '' Jij dan? '' vroeg ze geïnteresseerd. Ze tikte met haar nagels op de beker en nam af en toe een slok.

Haar mondhoeken zakte een stukje toen ze Deshas zachte antwoord hoorde. Zijn antwoord maakte een kleine barst in het beeld dat ze van hem had. Met zijn rechte houding, altijd weten wat hij blijkbaar moest doen. Blijkbaar was hij niet altijd even blij met zijn lot. Maar wie was dat wel. Ze wist in het begin geen antwoord op zijn woorden, aangezien hij volgens haar de waarheid sprak. 'Je verdedigt de mensen en doelen waar je van houd, anders zou je, naast je plicht, het niet kunnen voltooien,' concludeerde ze zachtjes met haar blik van hem af. Je kon je lot in eigen handen nemen, maar soms was de weg die je nam onbewust al gedeeltelijk voor je uitgestippeld door verplichtingen. Ze glimlachte breed op het complimentje van Silvana. 'Ik doe me best,' antwoorde ze haar hierbij. Ze pruttelde wat onverstaanbaars als slappe verdediging op Deshas. Ze wist dat hij een grapje maakte, maar dat soort dingen drongen altijd nét iets te laat tot haar door. Met een strenge blik van een moeder die haar kind strafte voor het zonder toestemming pakken van de koekjes sloeg ze haar blik naar Deshas op. 'Zo bedoelde ik het ook niet. De kracht van de juiste ingrediënten en kruiden kan behoorlijk veel verlichting geven. Dus óók je spierpijn. Als je iets van een massage zoekt, moet je naar iemand anders,' pruttelde ze weer door. Wat konden mannen toch onlogisch zijn. Zelfs eentje die honderde jaren leefde, ze leerde het nooit af. Ze was blij dat ze haar aandacht op Silvana kon richten. 'Ik zit ook in zijn mentor klas. Nou, dan zullen we elkaar zeker wel weer zien bij een volgend mentor uitje of iets dergelijks. Ik hoop wel gauw iets te doen, het lijkt me leuk. Hoewel ik de laatste net gemist heb,' opperde ze vrolijk. Ze had nog niet mee gedaan in een activiteit van de mentor klas, was net te laat aangemeld om het vorige uitje deel te nemen. Maar ze kwamen gauw genoeg weer. 'Vijfde leerjaar. Maar eigenlijk pas dit leerjaar hier op school gekomen. En daarbij zeventien,' deelde ze haar eigen informatie mee. Vanuit haar positie kroop Ené wat om, en richting Ephony. Van onder haar arm door legde ze haar kop op haar been, en keek haar met onschuldige inkblauwe ogen aan. Met een tedere glimlach ging Ephony's hand automatisch over Enés kop, om hierbij de draaks vraag te beantwoorden. 'Hoe gaat het eigenlijk met Miraç?' vroeg ze waarna ze haar blik opsloeg naar Deshas. De ontmoeting met zijn panter wist ze nog goed, en de grote ommezwaai van diens houding jegens haar.

Deshas sprak niet op Ephony's woorden. Zijn gedachten waren terug gegaan naar een verder verleden. Hij bande het uit. Hij wou er niet verder aan denken. Het lag achter hem. Hij keek Ephony weer aan en grijnsde breed op aan strenge blik. 'Hmm, jammer. Die massages zijn dus alleen exclusief voor Zalas?' vroeg hij plagend. Ze maakte het hem ook veel te makkelijk. Hij zweeg op het gesprek tussen de twee meiden en benutte de tijd om wat van zijn thee te drinken voordat die helemaal koud zou zijn. Hij keek op bij Ephony's vraag over Miraç. 'Miraç? Het gaat wel goed met hem. Hij is in elk geval nog even koppig als altijd' zei Deshas die zich nog wel de snelle overgang van voedsel naar vriend kon herinneren. Eerst had hij Ephony bijna opgegeten maar later was hij als een speelse kat tegen haar aan gekropen. Dat deed hij bij bijna niemand behalve Deshas. 'Al denk ik erover hem binnenkort weer even terug te sturen naar het Rijk der Schaduwen. Een school is niets voor een panter als Miraç. Te druk. Hij heeft het hier wel naar zijn zin maar ik weet zeker dat hij terug verlangt naar de grote zalen en lange paleis gangen van Aiolanum waar hij doorheen kan sprinten zonder leerlingen omver te gooien' zei hij vervolgens tegen haar.

Silvana nam nog een slok van haar thee en luisterde naar het antwoord dat Ephony gaf. '' Ja we zullen elkaar ook zeker zien. En je hebt niks gemist bij dat uitje, het ging al weer bijna fout. '' zei ze grijnsend. '' Dit is ook mijn eerste jaar op de school. '' zei ze op een vrolijke toon. Ze nam weer een slok, van haar nu lauwe thee. Ze luisterde naar het verhaal tussen Deshas en Ephony, over een panter die waarschijnlijk die van de Heer zou zijn. Langzaam voelde ze haar klachten al wat afzakken, haar hoofdpijn was al heel wat lichter dan dat het eerst was. Silvana zette haar lege beker op het tafeltje. '' Bedankt Ephony, het begint al wat te werken. '' Ze glimlachte.

'Hmm, met een leiding als Savador vraag ik me af wat die mensen dan hebben uitgehaald waardoor het vijna fout ging,' reageerde ze verbaasd op Silvana's woorden. Savador kennende had hij de kinderen zoveel angst ingesproken dat ze wel bij hem zouden blijven en naar hem zouden luisteren, waarbij ze zich afvroeg wie tegen hem in was gegaan. Ze voelde haar wangen weer een tintje donkerder worden door de opmerking van Deshas, waarbij ze recht voor zich uit bleef kijken. 'Misschien...' mompelde ze als zwakke verdedeging. 'We gaan toch niet jaloer worden meneer,' sprak ze er snel achteraan om niet geheel uitgelachen te worden waarbij ze demonstratief van hem wegkeek. Ze hield haar armen strak naar de grond, en perste haar lippen wat op elkaar om niet geheel haar kleur te verliezen en zo rood als een kreeft zou worden. Even kuchtte ze licht toen het onderwerp weer door ging over Miraç. Ze grijnsde, doen alsof er net niets was gebeurd, bij het horen van de panter zijn status. Hoewel ze doodsangsten had uitgestaan voor het dier was hij nu schattig. Maar voor Deshas was ze ook doodsbang geweest, en nu zat ze hier thee te drinken met hem. Hoe de wereld kon veranderen, af en toe volgde ze het niet. 'Ja, hoe wilt u aan de ouders gaan uitleggen dat hun kind overlopen is door een zwarte panter die niet uitkeek,' een grijns sierde haar lippen bij haar gedachtegang waarin ze het al voor zich zag. Miraç als wilde dwaas door de gangen rennend, waarbij alles fout ging. De grijns ging door naar een verlichte glimlach toen ze Silvana's woorden hoorde. 'Dat is mooi, nou hopen dat je gauw van je verkoudheid af bent,' wensde ze haar toe waarbij ze zelf omdraaide en een beker warm water voor zichzelf inschonk. Terwijl ze de kruiden voor zichzelf oploste staarde ze naar het kopje. Ze wilde eigenlijk dolgraag aan Deshas vragen wat hij met Marcus had gedaan nadat zij naar de ziekenzaal was gesprint. Maar ze durfte het eigenlijk niet hardop te vragen, zeker nu Silvana er bij was. Het was beter, als je het haar vroeg, dat zo min mogelijk leerlingen van hem afwisten. Zeker nu hij waarschijnlijk achter slot en grendel zat. Onnodige angst zaaien heeft nooit goeie resultaten.

Deshas bleef Ephony grijnzend aankijken. 'Natuurlijk niet. Ik heb Felicia. Ik heb verder niemand anders nodig' glimlachte hij op haar woorden of hij jaloers werd. Hij nam nog een slok thee en haalde een beetje ongeïnteresseerd zijn schouders op toen Ephony het had over Miraç. 'Op dezelfde manier hoe ik ze vertel dat hun kinderen een of meer ledematen verloren zijn' zei hij op kalme maar serieuze toon alsof het iets alledaags was. Hij keek even van Silvana naar Ephony. 'Het is niet mijn fout dat sommige zo stom zijn verdwaald te raken in de Toren of van die stomme weddenschappen sluiten als wie durft de kamer van de legendarische magicans binnen te sluipen. Ik vind het niet meer dan terecht dan dat ik ze dan gebruik voor mijn eigen...experimenten' schoot hij in zijn eigen verdediging. Het was wel eens voorgekomen dat door zijn experimenten een leerling zijn arm of been was kwijtgeraakt.

Silvana schudde haar hoofd toen ze weer terugdacht aan die nacht. '' Shima, als je haar kent. '' Ze beet op haar lip. '' Ze is allesbehalve gehoorzaam. Ze heeft mij verteld dat ze geweld had gebruikt, tégen Master Savador. Maar ik weet niet of ik dat moet geloven. '' Zei ze aarzelend, haar blik ging even naar Deshas, alsof hij het antwoord misschien wel zou weten. Ze zette haar elleboog op de leuning van de stoel en liet haar hoofd op haar hand rustten. Ze grijnsde om de woorden van Ephony en daarna die van Deshas. Echter veranderde deze glimlach in een lach toen Deshas een erg geloofwaardig verhaal over zijn panter vertelde. Misschien was er wel een beetje van waar, maar het klonk totaal niet serieus. '' Je bent nou niet bepaald slim als je de kamer van een legendarische magican binnensluipt. '' Zei ze hoofdschuddend, voor hoever dat kon met haar hoofd op haar hand steunend. '' Vast en zeker. '' antwoordde ze op het zegje van Ephony over haar verkoudheid. Ze streek een haar uit haar gezicht en keek omstebeurt van Ephony naar Deshas en weer terug.

Haar mond zakte een stukje open wat leek uit verbazing, waarna Ephony even in een kort gegrinnik uitbarste. 'Hmm, dat lijkt me inderdaad erg sterk van die Shima. Geweld gebruiken tegen hem is - als je het mij vraagt - een enkele reis naar hel,' lachte ze hoofdschuddend. 'Als ze een eerstejaars is zal het wel opschepperij zijn. Wie wil nou niet kunnen zeggen dat ze geweld hebben gebruikt tegen dé Savador, en er vervolgens zonder schrammen of trauma's vanaf te komen?' vervolgde ze nog steeds licht hoofdschuddend. Meteen was haar nieuwschierigheid geprikkeld naar wat er echt gebeurd was. Ze had zelf een keer Savadors woede gezien en gevoeld, en ze wist dat dat behoorlijk fout kon lopen als hij niet werd gestopt. 'Nou, ik denk dat Felicia je zonder enige twijfel wel wilt afhelpen van je spierpijn,' grijnsde ze, haar zelfvertrouwen weer teruggevonden en daarbij de kleur in haar gezicht weer onder controle. Toch vergrootte haar ogen weer en zakte haar mond een stukje open bij het horen van Deshas woorden, en vooral zijn verdedigende woorden. 'Ik hoop dat u een grapje maakt...,' uitte ze verbaasd. Even knipperde ze verdwaasd met haar ogen, en bracht toen haar duim en wijsvinger naar de brug van haar neus. 'Ik denk niet dat ik hier ooit gewend aan ga raken,' verzuchtte ze, bijna gefrustreerd waarna ze demonstratief een grote slok van haar warme thee nam. Inclusief het verbranden van haar toch verslikte ze zich bijna en zat nu wapperend met haar hand voor haar mond en met een nors gezicht voor zich uit te kijken. 'Ik hoop dat die... expirimenten nu niet meer plaatsvinden op leerlingen of andere ónschuldige mensen?' vroeg ze bijna kleintjes met moeite aangezien haar tong pijn deed, hoewel haar blik vanuit haar ooghoeken strak op Deshas was gericht.

Deshas dronk de laatste slok thee op en zette het glas op tafel. 'Ik heb de verhalen van Shima gehoord ja. Respectlozer kun je ze niet vinden tegenwoordig. Het enige wat ik niet begrijp is dat Savador haar nog steeds niet in de kerker heeft gegooid. Niemand zou haar missen daar ben ik vrij zeker van' zei hij zacht met een afgewende blik zodat Silvana en Ephony niet de haat en de valse glans in zijn rood oplichtende ogen konden zien. Pas toen zijn ogen weer zwart waren keek hij weer hun kant op. Hij keek Ephony kalm aan toen hij haar verbaasde woorden hoorde. 'Laat ik een paar dingen duidelijk stellen over mezelf. Ik ben een man van driehonderddertig jaar. Ik heb mijn hele leven al ongelofelijk mazzel dat ik alle idioterie in deze wereld heb overleefd. En ik maak zelden grapjes' zei hij op doodserieuze toon. Hij slikte zijn commentaar in toen ze zei dat ze hier nooit gewend aan ging raken. Dat had hij ook niet verwacht. Hij wendde ongemakkelijk zijn blik af toen Ephony vroeg of hij dat nog steeds deed. Als hij heel eerlijk moest zijn martelde hij leerlingen soms zelfs voor zijn eigen lol. Maar het leek hem verstandiger om zijn mond te houden. 'Laat ik je vertellen dat geen enkel mens onschuldig is Ephony' zei hij zachtjes.

Silvana's blik wende af naar Ephony. '' Volgens mij is ze geen eerste jaars, ze denkt gewoon dat ze sterk is, wat ze dan eigenlijk ook wel zou moeten zijn. '' zei ze op serieuze toon. Ze knikte zachtjes om de woorden van Deshas. '' Hij had genoeg redenen om dat te doen, dat klopt. En ik weet niet hoe het met haar familie zit, maar hier, zou denk ik niemand haar missen.'' Ze keek even naar haar voeten en toen weer terug naar Deshas toen hij begon te praten. Ze snapte wel dat, als Legendarische magican, hij serieus was, dat zou ook erg nodig zijn. Ze streek een pluk haar uit haar gezicht. Ze beet op haar lip toen Deshas vertelde dat geen een mens onschuldig is, dat was inderdaad de waarheid, niemand kon je zomaar vertrouwen.

-
Ik ben er pas morgen weer. (:

Haar ogen schoten even naar Deshas toen ze zijn commentaar hoorde over die Shima waarna ze weer met een bedenkelijke blik in haar ogen voor zich uit staarde. 'Ik wil niet weten wat Savador misschien wel van plan is. Het is inderdaad best wel verbazend dat er nog niets is gebeurd. Aangezien hij blijkbaar al moordneigingen krijgt als iemand op een muur van de ruïnes zit,' sprak ze het laatste met een lichte grijns richting Deshas en Silvana, doelend op haar eerste ontmoeting met Savador en daarbij ook Deshas. Tja, Deshas zelf was ook gedeeltelijk het probleem dat Ephony zelf daar ter plekke bijna haar leven was kwijt geraakt. Met een wat kinderlijke opstandigheid die van haar gezicht af was te lezen keek ze Deshas aan bij het horen van zijn woorden. 'Beetje humor kan ook geen kwaad,' mompelde ze kinderlijk, niet ingaand op de serieusheid van zijn woorden. Ze wist het wel, kon zich wel vinden in zijn argumenten. 'Elk mens heeft een lichtpuntje die naar boven kan worden gehaald. Er is altijd een manier,' mompelde ze weer opstandig op Deshas' woorden waarbij haar hand automatisch wat ruwer over de kop van Ené ging, en die een van haar inktblauwe ogen opsloeg om haar baasje bijna vragend aan te kijken. Al gauw gaf de draak het weer op en sloot haar oog om verder weg te dommelen.

Deshas grijnsde even terug toen Ephony het onderwerp Shima afsloot door de herinnering op te halen dat, mede dankzij hem, zij er bijna geweest was. Hij raakte echter wel lichtelijk geïrriteerd door haar kinderlijke, mompelende woorden. Hij probeerde kalm te blijven. Maar een korte vertrekking van een spier waardoor het even meer leek op een soort tik toonde die geïrriteerdheid. Heel even maar. 'Niet in mijn werk' mompelde hij zachtjes. Hij had geen tijd voor humor. Tenzij je leedvermaak onder humor verstond maar hij dacht wel dat Ephony ook dat weer af zou keuren. Na een tijdje keek hij Ephony weer aan. 'Zeg me eens Ephony. Waarom moet jij altijd in discussie gaan met mij?' vroeg hij zachtjes. Hij probeerde zijn stem kalm te laten klinken maar doordat hij zo geïrriteerd was klonk het eigenlijk alleen maar zacht en misschien een beetje schor. Hij dwong zichzelf tot een klein, ergens ongemeend, glimlachje om niet helemaal over te komen alsof hij haar elk moment wilde vermoorden omdat hij het gevoel had nu wel die indruk te geven.

Toen Silvana de woorden van Ephony hoorde was het duidelijk iets wat zij niet zou snappen. Het was waarschijnlijk iets tussen Ephony en Savador, en misschien ook nog tussen Deshas, maar dat wist ze niet zeker omdat hij geen woord sprak. Haar blik ging naar Deshas toen hij zachtjes iets mompelde, het klopte dan ook wat hij zei, het zou heel moeilijk zijn om humor te hebben als je de Heer der duisternis bent. Toen Deshas zijn vraag stelde ging haar blik weer naar Ephony, ze had hierop niks te zeggen, omdat ze niks wist tussen de relatie van Ephony en Deshas. Ze draaide een pluk haar om haar vinger en luisterde maar, ze had echter toch niks anders te doen.

Ze zweeg op de ontkenning van Deshash. Ze was het eigenlijk niet met hem eens. Natuurlijk had hij een leven waarin serieusheid zijn leven waarschijnlijk keer op keer zou redden. Maar wat was een leven, zelfs eentje zo lang als die van Deshas zonder momenten van lachen. Maar op het gebied van zijn leven kon ze zich niet inleven, wist eigenlijk niet hoe hij in elkaar zat. Eigenlijk kende ze hem totaal niet dan het oppervlakkige gedeelte wat bijna iedereen kende. Langzaam keek Ephony nu ook op bij het horen van Deshas' vraag. Onwillekeurig moest ze slikken door die vraag, en het hele plaatje van Deshas die duidelijk zichzelf bij elkaar probeerde te houden. 'Ik.. het spijt me heer. Ik had beter moeten weten,' verontschuldigde ze zichzelf nu met neergeslagen ogen waarbij ze automatisch, zonder zichtbaarheid, weer een afstand creëerde. Ze had vaker dat ze al gauw bij mensen zichzelf liet gaan en zich ontspannen voelde. Dat was gewoon... haar. Maar Deshas bleef iemand van een veel hoger gezag dan zij ooit zou kunnen bedenken, niet iemand die ze in de schoolgangen tegen was gekomen en vrolijk mee kon gaan babbelen. Dat moest ze blijven onthouden, iets wat maar moeilijk ging. In haar hand hield ze doodstil het kopje thee waar ze amper uit gedronken had. 'Wilt u nog thee?' vroeg ze maar om niet helemaal weg te vallen waarna ze haar blik op Silvana richtte. 'Jij misschien nog wat? Gewoon iets lekkers voordat je weer verder in je bed gaat uitzieken. Het is niet goed om zo lang eruit te zijn. Het is beter om het goed uit te zieken dan dat je lang rond loopt met een verslapt lichaam,' haar stem klonk wat zachter waarbij ze met een klein glimlachje naar Silvana bleef kijken.

'Val je weer eens leerlingen lastig Des?'
De stem klonk galmend door de kamer heen al was in eerste instantie niet goed te zien waar hij vandaan kwam. Het enige opvallende was dat er in de vensterbank een volledig witte kat zat. Haar kwikzilveren ogen keken alert naar de drie magiërs. Haar lange sierlijke staart had ze om haar poten geslagen. De kat stond op en rekte zich even uit waarna ze uit de vensterbank sprong. Nu bleef haar blik gefikseerd op Deshas hangen. Terwijl ze naar hem toeliep nam de kat de gedaante aan van Clera. Ze veegde wat haar uit haar gezichtsveld. De spierwitte lokken leken altijd wel om haar heen te wolken, alsof ze zich altijd onder water bevond. Clera's blik ging even voor een moment naar de twee meisjes. Ze glimlachte even en knikte hen vriendelijk toe. Maar daarna richtte ze zich weer op Deshas. 'Ik loop je al de hele tijd te zoeken Des' zei ze kalm.

Deshas keek Ephony vanonder zijn zwarte lokken aan toen hij haar hoorde slikken en zich even later verontschuldigde. Hij zuchtte even en wreef zachtjes over zijn hals. 'Ik bedoelde het niet zo. Laat ook maar' mompelde hij zachtjes. Hij staarde weer wat voor zich uit. Hij schudde lichtjes zijn hoofd op Ephony's latere vraag. 'Nee dank je' voegde hij daar zacht aan toe. Hij keek met een ruk op toen hij plots de bekende stem van Clera hoorde galmen door de kamer. Zijn pupillen waren vuurrood terwijl hij de omgeving afspeurde. Zijn blik bleef bij de witte kat hangen. Wat ruw stond hij op. Zijn hand lag al in reflex op het gevest van zijn zwaard die aan zijn riem om zijn heup hing. 'Oprotten stuk ongedierte. Ga je vlooien maar ergens anders verspreidden' siste hij zachtjes. Onder de rand van zijn rode jas was het puntje van zijn hagedissenstaart te zien die licht nijdig heen en weer zwiepte. Hij bleef Clera met vuur schietende ogen aankijken. De lucht buiten was wat verduisterd al was het midden op de dag. Ongemerkt schoof Deshas zijn zwaard met zijn duim iets uit de schede zodat, als het op vechten uit zou draaien wat het ongetwijfeld zou doen, hij alleen zijn zwaard nog maar uit de schede hoefde te trekken. 'Zeg wat je moet en vertrek dan weer. Ik krijg hoofdpijn van die aura van jou alleen al' gromde Deshas zacht.

Silvana was maar blijven zitten en luisterde nog maar half, echter hoorde ze wel de vraag van Ephony. '' Als het niet te veel moeite kost, heb ik er nog wel zin in. '' zei ze met een glimlach op haar gezicht. Ze keek geschrokken om toen ze een stem door de kamer hoorde galmen, ze zocht naar een menselijk gestalte maar vond alleen een witte kat in de vensterbank, die er - dacht ze - eerst nog niet zat. Toen de kat begon te lopen veranderde het langzaam in een prachtige vrouw. Ze keek met grote ogen naar de vrouw, die haar en Ephony even later een glimlach en een knik toeschonk. Met een frons in haar wenkbrauwen glimlachte ze flauwtjes terug. Ze had geen benul wie deze vrouw was. Silvana schrok even door de reactie van Deshas, maar ze wist de relatie van de twee natuurlijk niet. Ze keek even snel naar Ephony, eigenlijk als vraag of zij wist wat er gaande was. Al gauw werd haar aandacht getrokken naar de donkere en grauwe lucht, die eerder nog licht was geweest. Het voorspelde geen goeds.

Ephony hielt haar blik naar beneden gericht bij het horen van Deshas' woorden. 'Het is al goed, u had gelijk,' antwoorde ze alleen maar kalm, met een vage statigheid die aangaf dat ze niet gauw in die zelfde staat zou vallen. Ze glimlachte even lichtjes naar hem, hierbij sloeg ze haar blik even kort op waarna ze naar Silvana keek. Op het moment dat ze zich opdraaide, waarbij Ené opstandig van haar schoot af kroop, en half naar het vuur toe zat om het water te pakken hoorde ze de heldere vrouwenstem door de kamer heen gaan. In het zelfde moment dat Ephony hiervan schrok sprong Deshas omhoog, tegelijkertijd met Ené die zich in een gespannen houding waarbij ze een beetje door haar voorpoten zakte en haar staart dreigend heen en weer liet gaan. Bij dit opspringen stootte ze het tafeltje om en viel de mok van Ephony die nog half gevuld was om over de houten vloer. 'Ené!' riep Ephony in het begin alleen maar uit, maar haar geschokte roep werd bijna geheel weggevaagt aangezien ze de laatste lettergreep steeds zachter zei totdat ze met haar mond een stukje open met grote ogen naar de gracieuse kat keek. De woorden van Deshas hoorde ze amper, maar de woedende ondertoon viel haar wel degelijk op. Ook Silvana had de kat opgemerkt, die nu langzaam de gedaante van een prachtige vrouw aannam. Met op de grond een plas van half warme thee, Ephony die half overeind zat aangezien ze midden in haar snelle handeling was blijven hangen en ook Ené die nu met een nogal debiele en verbaasde uitdrukking op haar gezicht naar de vrouw keek stond alles even voor Ephony stil toen de vrouw vriendelijk naar hun knikte. Haar ogen groot gingen even naar Deshas, terwijl de rest van haar lichaam doodstil bleef, toen ze zijn hatelijke woorden hoorde. Hoe kon je zo reageren op iemand die zo beeldschoon was. Dit moest een van de Legendarische Magicans zijn. Dat moest gewoon zo. Ephony merkte Silvana's snelle blik niet op, was te druk bezig het afgelopen moment te verwerken. Het gehele gelaat van Deshas voorspeilde onheil, terwijl de vrouw zo gracieus bleef. Duidelijk geen goede relatie. Ze hield haar mond, zakte weer ongelovelijk langzaam terug naar de grond zodat ze zat, merkte hier niet bij dat haar halve been nat was geworden door de thee die op de grond lag waarbij haar broekspijp geheel doorweekt werd. Het was goed dat de thee niet heet was geweest, anders verschroeide haar huid nu waarschijnlijk zonder dat ze het doorhad. Ongecontroleerd slikte ze even bij de hatelijke woorden van Deshas als antwoord op die van de vrouw.

Clera bleef met een vage glimlach op haar gezicht naar Deshas luisteren. Zij had zijn beweging bij zijn zwaard wel opgemerkt. 'Doe die saté prikker weg Deshas, ik zal niet lang blijven' zei ze met een zachte zucht en mompelde er iets achteraan wat nog het meeste leek op ''Wantrouwende Shadranen ook''. Pas toen merkte Clera de theekopjes op. 'Nee maar, dit is daadwerkelijk de allereerste keer dat ik je stoor bij de thee' zei ze met lichte verbazing. Ze had Deshas nog nooit the zien drinken. Maar de lege kopjes duidde erop dat hij het daadwerkelijk gedaan had. 'Eindelijk besloten om een beetje gezond te gaan leven zonder al die drank? Als je nou ook eens zou stoppen met roken. Ik meen het, legendarisch of niet Des het blijft slecht voor je. Maar ik dwaal af. Allereerst moest ik je er van Ferost aan herinneren dat jij deze eeuw verantwoordelijk bent voor het Centenium Festival. Doe ons allemaal een lol en houd het binnen de perken. Als tweede wil ik weten waarom mijn verkenners me komen melden dat jouw jongens mijn Rijk binnenvallen' sprak Clera aan een stuk door. Maar na haar laatste zin keek ze Deshas met een keurig geëpileerde, opgetrokken wenkbrauw aan.

Deshas schoof, misschien iets te ruw, zijn zwaard terug in de schede tot hij een droge klik hoorde. Hij sloeg defensief zijn armen over elkaar en trommelde met zijn vingers op zijn arm. Deshas raakte alleen maar nog geïrriteerder toen Clera hem ook nog eens begon te bemoederen. 'Als je hier alleen bent om me wijze levenslessen mee te geven dan was het zonde van je tijd om hier te komen. Als mijn vader daar in gefaald is waarom zou het jou dan wel lukken Clera?' vroeg hij met veel sarcasme. Hij rolde met zijn ogen toen Clera begon over Ferost. Natuurlijk wist hij dat hij dit jaar verantwoordelijk was voor het Centenium Festival. 'Mijn jongens? Oh, je bedoeld Belial? Het is niks bijzonders. Gewoon een soort excursie om de vijand beter te leren kennen. Het is onderdeel van Belials nieuwe trainingsprogamma. Het is allemaal vrij onschuldig' loog Deshas onbeschaamd. Tuurlijk wist hij wat Belial van plan was. Evenals hij wist dat alles behalve iets goeds was. Maar dat ging hij Clera niet vertellen. 'Als dat alles was zou ik het bijzonder op prijs stellen als je weer zou vertrekken Cler' zei hij op een spottend beleefde toon.

Silvana keek weer terug naar de twee toen ze zag dat Ephony haar blik niet had opgemerkt. Aan het gesprek kon ze afleiden dat ook de vrouw een Legendarische Magican was. Ze snapte niet veel van het gesprek tussen de twee Magicanss. Er was iets over een festival en dat Deshas die zou moeten organiseren. Wat voor een festival dat zou moeten zijn wist Silvana niet, ze wist vrij weinig over de Legendarische Magicans en hun levens. Er waren waarschijnlijk nog veel meer geheimen waar Silvana niks van wist, maar dat was logisch aangezien ze een simpele leerlinge was. Ook omdat ze nog maar een paar weken op de school was, was er veel wat ze nog niet wist. Ze schrok wakker uit haar gedachten toen Deshas de vrouw probeerde weg te sturen, zo beleefd mogelijk. De magie van de vrouw was Novaans, dat was erg duidelijk. Het was dan ook niet zo raar dat Deshas en de vrouw niet goed over weg konden, ze waren dan ook wel elkaars tegenpolen.