Savador liep met kalme passen over het schoolterrein. Zijn blik was gefixeerd op het zilveren zakhorloge in zijn handplam. Het was bijna middernacht, over een aantal minuten was het klokslag twaalf uur. De tijd van aanvang voor de klassentrip. Het was betoverend helder vannacht. De maan aan de hemel was vol en fel en verlichte met haar kille licht het kleine stukje grasveld dat je over moest steken voor je het duistere bos naderde. De sterren waren als felle lichtpuntjes duidelijk afgetekend tegen de donkere hemel en vormden hier en daar zelfs sterrenbeelden die je anders nooit waren opgevallen. Het was een geluk dat het zo helder was. De maan kon al nauwelijks door de dichte kruinen van de boomtoppen in het bos doordringen, maar wanneer er sluierwolken voor de nachtelijke bron van licht schoven was het helemaal, absurd donker. Dat konden ze vannacht beter niet gebruiken. Savador kwam tot stilstand toen hij de grens naderde die het grasveld en het bos van elkaar scheidde. Hij draaide zich om om met zijn rug naar de donkere bomen toegekeerd te staan. Hier zou hij wachten op zijn leerlingen. Terwijl hij in de binnenzak van zijn vest zocht, sloot hij zijn ogen en snoof de kille lucht langzaam op. De nacht was alles behalve verontrustend. Het was het domein van iedere Shadraan. Een zachte bries blies zijn lange zwarte lokken achter zijn schouders, maar hij sloeg er geen acht op. Savador had zijn aandacht gericht op een witachtige lichtgevende parel aan een ketting in zijn handpalm. De witte gloed was maar zwakjes, maar was wel duidelijk genoeg om van een afstand te kunnen zien. Wanneer ze het bos in zouden trekken zou hij het moeten doven, maar voor nu kon hij het goed gebruiken om aan te tonen waar hij zich bevond, zodat de leerlingen niet hoefden te zoeken.

[ Alleen leerlingen uit de mentorklas van Master Savador, danku! ]

Tate zag in de verte een schim staan. Dat zou vast wel Savador zijn. Hij begon wat harder te lopen en stond achter hem. Hij kuchtte even. Hij keek naar de lange donkere lokken van Savador's lange haar en keek even rond. Hij was de eerste. Hij keek even naar Savador en richtte zich toen tot zijn schoenen. Het was een zware dag voor hem geweest. Er was veel gebeurt. Hij knipperde met zijn ogen en pulkte aan zijn nagel.

Silvana was die avond stilletjes het kasteel uitgelopen en het grasveld opgelopen, het leek lang te duren voordat ze een zwak lichtpuntje zag, het was precies op het punt waar Master Savador had afgesproken, dit zou hem dan ook moeten zijn. Haar passen versnelde ietwat en al gauw was ze dichtbij genoeg om te zien dat Master Savador en ook een jongen bij de grens stonden. '' Wij hebben elkaar nog niet echt eerder ontmoet, ik heet Silvana. '' ze glimlachde, ze had het eigenlijk tegen allebei maar deze zin was vooral gericht op haar mentor, even draaide ze zich om naar de jongen. '' En wij hebben elkaar ook nog niet ontmoet. '' ze knipoogde vriendelijk naar hem en draaide weer naar Savador.

Al puffend van vermoeidheid en wallen onder de ogen kwam er in de verte een blonde dame aan. Haar erg lange haren wapperden met de wind mee, en haar ogen glinsterden héél even kort. Hoewel haar passen langzaam waren doordat ze wat moe was, maar dat hield haar niet weg van haar neef. Kalm en met pijn in de rug kwam ze langzaam dichterbij, haar ogen had ze nijdig op de twee anderen gericht. Maar dan keek ze naar haar neef, ze was eigenlijk blij om hem te zien. Een diepe zucht verliet haar mond en toen ze dicht genoeg was keek ze nog nijdiger naar de twee leerlingen. Daarna liep ze naar haar neef toe en ze gaf hem dan ook een por. "Hallo Master Savador." Zei ze dan ook erg overdreven en ze grinnikte dan ook plagerig. Al ging die grinnik naar gekreun over door een pijnscheut in haar rug, maar dat probeerde ze te verbergen. Voor haar was de nacht dan ook een fijne periode en dat was dan ook meestal een goede tijd om alleen te trainen in magie of andere dingen. Ze trainde ook vaak haar lenigheid, alleen nu ging dat wel iets moeilijker. Even keek ze om voor te zien of ze niet ergens kon zitten, want ze begon het nu wel moeilijk te krijgen.

Savador scheurde zijn blik van het haast hypnotiserende licht van de parel los en draaide zijn hoofd met een ruk om toen hij plotseling gekuch achter zich hoorde. Met een wat norse blik nam hij de blauwharige jongen van top tot teen in zich op. Hoe kon hij hem in hemelsnaam van achteren beslopen hebben, waar het bos zich bevond? Hij had hem toch zeker wel moeten zien aankomen als hij van het kasteel afkwam? Wat deed het er ook toe. Volgens het leerlingendossier heette deze jongen Tate, beschikte hij over walgelijke watermagie en zat hij in zijn mentorklas. Nog een aanvulling voor de waterratten hier op school. Savador scheurde zijn blik van Tate af om afwezig voor zich uit te staren. Een hele tijd zei hij geen woord, begroette hem ook niet. Er leek alleen een lange, doodse stilte te heersen. 'Zo,' sprak hij uiteindelijk hardop. 'Dus jij bent de eerste.' Het klonk niet bepaald vriendelijk op de toon hoe hij het zei. Verder zei hij niets meer, want in de verte kon hij iemand anders zien naderen. Waarschijnlijk nog een leerling. Hij had gelijk toen het meisje hen steeds dichter naderde en zich voorstelde als Silvana toen ze voor hem stond. Savador staarde emotieloos op haar neer en glimlachte niet terug. 'Master Savador,' zei hij kortaf. Meer woorden hoefde hij er niet aan te verspillen, al vond hij dat zelf. Als vanuit het niets gleed er spontaan een klein glimlachje om zijn smalle lippen toen hij de volgende leerling als zijn nicht Felicia kon onderscheiden. Van een afstandje kon hij al zien dat haar buik al aardig dik was geworden en het kind in de tussentijd flink gegroeid was. Hij schatte dat het niet lang meer zou duren voor ze zou bevallen. Zijn gezicht betrok heel even toen Felicia hem een plagende por in zijn zij gaf. Hij kon niet tegen porren, kietelen of onverwachte aanrakingen. Maar de glimlach keerde al snel weer terug. Savador legde glimlachend een bleke hand op Felicia's hoofd. 'Hoe gaat het?' vroeg hij zacht. Ze moest het wat moeilijk hebben gehad tijdens haar zwangerschap. Het was ook niet iets gemakkelijks. Over Felicia's hoofd speurden Savadors gouden ogen het grasveld af om enig andere gestalte van de volgende leerling te kunnen zien. Gigi viel hem in de schaduwen nauwelijks op met haar zwarte haar, al kon je, wanneer ze in het maanlicht liep, duidelijk zien dat iemand het nog kleine groepje naderde. 'Nee, je stoort niet. Je behoort namelijk te komen,' gaf Savador wat snibbig antwoord op haar vraag. Hij was immers nog steeds niet vergeten wat ze met hem had gedaan. 'Het is nog niet precies twaalf uur. We hebben nog wel even de tijd.' Savador haalde zijn hand van Felicia's hoofd en stopte het zakhorloge weer weg in de binnenzak van zijn vest.

Tate keek een beetje afkeurend naar zijn Mentor. Hm. Hij mocht hem nu al niet, hij keek weg. Hij wendde zich tot het meisje wat na hem kwam. Hij keek even naar haar en toen weer naar hun mentor. Hij hoorde hem zeggen dat het nog geen twaalf uur was. Hij zuchtte en keek weer naar de sterren. Moesten ze nog langer wachten. Hij rolde met zijn oog en snoof. Hij was vergeten een jas mee te nemen. Dom. Hij sloeg zijn armen om zichzelf heen en keek naar de andere twee meisjes die aangekwamen waren. Een van hun was hoogzwanger. Tate keek naar het meisje met de hele donkere haren en gaf geen antwoord op haar vraag maar staarde naar haar.

Met een grinnikje keek ze hem aan en Felicia wist goed genoeg dat meneer dat niet graag had. Alleen dat vond ze net zo leuk om te doen bij hem en dus deed ze het weer eens om hem te plagen. "Het gaat wel alleen ben ik doodmoe, heb ik overal pijn en kan ik niet slapen." Zei Felicia dan tegen hem en ze geeuwde dan ook even kort. Toch was ze te koppig om terug te gaan, aangezien ze dit voor geen goud wilde missen. Ze wist alleen niet wat Deshas hier van zou denken als ze niet lag te rusten. Maargoed voor de zekerheid keek ze toch eens om haar heen en alweer gaapte ze kort. "Wil je dit alstublieft verzwijgen voor Deshas? Ik wil hem niet bezorgd maken over het feit dat ik slecht slaap en veel pijn heb in de rug." Zei ze haast smekend maar wel fluisterend zodat enkel Savador het hoorde. Toen ze vanuit haar ooghoeken nog een leerlinge zag snoof ze even nijdig en ze probeerde een paar pijnscheuten te negeren. Kalm maar toch smekend keek ze weer naar Savador en ze hoopte dat hij dit zou verzwijgen. Al haatte ze het om te liegen, maar toch wilde ze niet dat Deshas overbezorgd was. Tenslotte waren het wel zijn 3 kindjes die ze verwachtte en dan zou het wel logisch zijn dat hij zo bezorgd is. Toen ze net aankwam in het begin had ze wel gemerkt dat die jongen haar bekeek, alleen dat had ze toen genegeerd.

Silvana glimlachte naar de man toen hij zijn naam zei, ze keek naar de jongen, die niets had gezegd en haar niet eens een glimlach had gegeven. Ondertussen wende ze haar blik af naar het meisje die aankwam lopen en vervolgens Savador in zijn zij porde. Het viel op - hoe kon het ook anders - dat het meisje zwanger was en ze glimlachte vriendelijk naar haar, ze hield van kinderen.
Nu ook kwam een ander meisje aangelopen, haar lange zwarte haren verdwenen in de donkere nacht, Silvana keek haar aan. '' Silvana. '' zei ze vrolijk, ze zag dat de anderen niet al te vrolijk waren maar dat weerhoudde haar niet.

Tate keek verbaast naar het meisje. ''Oke...?'' mompelde hij. ''Ik ben Tate,'' zei hij droog terwijl hij weer rondkeek. Hij vond haar een beetje eng. Hij keek weer naar de sterren en wreef over zijn bovenarmen. Hij beet op zijn onderlip en veegde over zijn gezicht en krabte in zijn nek. Hij voelde zich ongemakkelijk, hij was de enige jongen op Master Savador na dan.

-
Oke, nu ga ik echt slapen. D':

Een beetje slaapdronken kwam Diva aangewandeld. Ze onderdrukte een geeuw en wreef een van haar ogen nog eens goed uit. Ze wist dat ze vannacht een klassentrip had! En toch was ze in slaap gevallen. Ze glimlachte even in zichzelf toen ze weer dacht aan Eris die haar verontwaardigd had nagekeken toen zij in alle haast de deur uit rende. Die was waarschijnlijk wel terug naar bed gegaan. Diva was jaloers op de panter. Die kon wel lekker slapen nu. Ze zag vanuit de verte al een groepje mensen staan en ritste haar vest dicht terwijl ze op hen afliep. Ze haalde even een hand door haar lange zwarte lokken. ''Sorry dat ik laat ben Master. Ik was in slaap gesukkeld'' Vverontschuldigde ze zich tegenover Savador. Haar felblauwe ogen keken de leerlingen die er al waren even langs. Felecia en Gigi kende ze al. Felicia van vorige lessen, Gigi van het kamp. Maar de jongen en het meisje die er ook bijstonden waren haar voorlopig nog onbekend. Diva begon uit lichte verveling wat met haar haren te frummelen. Ze verdeelde ze in drie gelijke banen die ze daarna vlechtte. Haar felblauwe ogen gaven een dof schijnsel waaraan te zien was dat ze nog steeds vrij moe was.

Savador gaf een wat verschrikte reactie door zijn hoofd met een ruk in de richting te draaien waar hij opnieuw gepord werd, alsof één of ander insect hem gestoken had. 'Stop daarmee,' zei hij wat fluisterend tegen Felicia, al stond er wel een kleine glimlach op zijn gezicht. Hij boog zijn hoofd wat naar zijn nicht toe om te kunnen verstaan wat ze zei. Toen ze uitgesproken was keek hij haar even doordringend aan. 'Kun je geen medicijn bij de ziekenzaal halen?' vroeg hij op een al net zo zachte toon terug. Zijn gezicht betrok even toen Felicia hem om een gunst vroeg waarbij hij iets voor Deshas moest verzwijgen. Hij onderdrukte even een zachte kreun van ergernis. 'Ik verzwijg dingen niet graag voor Deshas. Hij is mijn beste vriend. Wel, goed dan. Als jij ervoor zorgt dat je enig medicijn van de ziekenzaal krijgt, dan zeg ik niets tegen Deshas. Wellicht is het dan ook niet langer meer nodig om het voor hem te verzwijgen. Een medicijn kan wonderen doen,' stemde Savador er uiteindelijk mee in. Het zou ook beter zijn als Deshas zich niet onnodig zorgen ging maken. Die man had al zorgen genoeg. Hij stapte daarna een beetje van Felicia weg om haar de ruimte te gunnen. Zijn blik had immers iemand anders in het oog gekregen. Savador hield zijn blik met een brede glimlach op Diva gericht toen ze aan kwam lopen. Het was fijn haar weer eens te kunnen zien. Hij werd al direct vertederd door haar wat slaperige, schattige aanzicht waardoor hij haar het liefst even tegen zich aan wilde drukken. Maar hij hield zich in in het bijzijn van de anderen. Vooral de nieuwere leerlingen hoefden nog niet te weten te komen dat ze veel meer hadden dan een doodgewone leraar-leerling verhouding. 'Dat geeft niet lieverd,' glimlachte Savador zo zacht mogelijk in de hoop dat het onhoorbaar voor de anderen zou zijn. Hij streek met een hand even zacht langs Diva's wang. Daarna richtte hij zich weer tot de omgeving in de verte. Hij zou nog een aantal minuten blijven wachten. Als er daarna geen nieuwe leerlingen meer kwamen opdagen, zouden ze met enkel dit kleinschalige groepje de trip doen.

Andorias had zijn handen diep in zijn broekzakken gestopt. Het mocht dan wel zomer zijn het was ijskoud buiten. Hij had zelfs over zijn vest een jas aangetrokken. Als Raziaan was hij gesteld op warmte ook al was hij opgegroeid op Nova. De nacht vond hij prima maar de kou was ondragelijk. Met magie verwarmde hij zijn adem nog een graadje hoger dan gewoonlijk en blies zijn handen daarmee tot een aangename temperatuur. Het had soms zo zijn voordelen over vuurmagie te beschikken. Andorias pakte zijn bril even en poetste de glazen schoon waarna hij hem weer opzette terwijl hij het gezelschap naderde. ''Goede nacht'' begroette hij iedereen kalm in het algemeen. Andorias keek naar Savador en boog zijn hoofd eerbiedig ter verontschuldiging voor zijn late verschijning.

Silvana keek naar het meisje met de doordringende felblauwe ogen en keek toen naar Master Savador, ze glimlachte lichtjes en keek naar de grond, naar haar voeten. Toen ze hoorde dat er weer iemand aankwam keek ze op, ook deze persoon kende ze niet. '' Ik ben trouwens Silvana. '' zie ze tegen de leerlingen die ze niet kende, ze hadden zelf hun naam niet gezegt dus ze besloot maar het voortouw te nemen. Ze werd meegetrokken door het meisje met het lange zwarte haar, nog dichter bij de groep. Silvana vond haar een beetje eng, maar zei niks.

Tate keek even naar de uitgestoken hand van Gigi en pakte hem voorzichtig aan. ''Aangenaam,'' zong hij. Hij keek nar het bos en even naar Savador. Wat zouden ze eigenlijk gaan doen in het bos? Alleen maar lopen. Hij hoestte even en beet op zijn lip. Hij keek naar de bomen van het bos die dreigend in de wind heen en weer zwiepte, het leek alsof ze floten omdat de wind door de takken gierde.

Shima kwam een beetje laat aan bij de rand van het bos, Haar kracht was licht, dus zelf maakte ze een hele grote lichtbel om zich heen, zodat ze haar klasgenoten goed kon zien, Ze kwam aan bij de rand, ze stonden iets verder in het bos zag ze 'Sorry dat ik zo laat ben' Zei Shima hijgend toen ze aan kwam rennen met haar lichtbel. Ze dempte het licht. 'Meneer , ik heb mijn eigen licht, daar hoeft u niet voor te zorgen' Zei shima terwijl ze hem gewoon aankeek, Niet gemeen, niet lief, maar gewoon. Ze speeldde met haar lange paarse haren en keek in het rond, overal kikkers, maar niet allemaal dezelfde. Dit zou nog aardig moeilijk worden, om speciale kikkers te vangen met je klas, tussen al die verschillende kikkers, maarja, zij had veel licht, heel veel. 'gaan we in groepen of gewoon allemaal voor onszelf?' Ze keek master savador aan. Zelf vond ze het fijn om helemaal zelf te gaan, ze kon namenlijk vliegen, en ze had genoeg licht, dus als er iemand kwijt was, kon ze die zo weer opzoeken.

Silvana keek naar Shima, ze had natuurlijk weer een lichtbel gemaakt, met mijn ogen tot spleten geknepen keek ik haar en deed ze weer wat meer open toen ze het dempte. '' Het lijkt mij sowieso veiliger als we in een groep gaan, Shima. '' antwoordde ze, het was niet voor haar bedoeld maar ze voelde de drang om te antwoorden. Ze keek haar aan, haar lange paarse haar - dat bijna de grond raakte - vloog een beetje in het rond door de lucht.

Shima keek naar silvana, en haar lange blauwe haar dat net zo sierlijk als de mijne in de lucht danste en op de lucht liep. 'We kunnen ook met zijn 3en of 4en in 1 groepje gaan?, ik, jij ,tate en ami? ' Ze glimlachte lief naar silvana 'En als er wat is, zijn wij met zijn 4en sterk genoeg om onszelf te beschermen, en ik kan vluchten want ik heb vleugels' Ze lachte een beetje flauw 'Nee, ik laat jullie niet in de steek' Ze legte haar hand op de grond en de grond verlichtte helemaal van onderen. Ze keek even op naar silvana en glimlachtte toen een beetje stijfjes.

Tate keek naar naar Shima en toen nar Silvana. Hij mompelde wat en draaide zijn rug naar hun toe. Het leek wel alsof Shima altijd bij hem wou zijn. Hij keek even naar de andere mensen in hun klas en gooide zijn haar uit zijn gezicht. Hij knipperde met zijn ogen en keek naar hun Mentor. Hij had een hekel aan Tate omdat hij waterkrachten had.

Ehh, hij bepaalt zelf wel of hij een hekel heeft aan tate, en hij heeft een hekel aan water, niet aan de persoon die water stuurt volgensmij




Shima zag dat tate zich omdraaide en verbeterde haar zin 'Ik bedoel, jij ik en ami' Ze hield haar hand van de grond af en leunde tegen een boom aan 'numaar wachten op ami' Ze zuchtte nog eens diep, keek tate even aan en liep toen naar hem toe. 'Als je alleen wilt zijn in het bos, zonder licht... dan mag dat' Ze was boos op hem, hij was zo egoistisch dat hij haar hulp niet eens accepteerdde, Ze kwam er nu achter, tate was niet lief, hij was een egoistisch en stomme jongen.

Silvana keek haar aan en deed haar haar in twee staartjes zodat het niet steeds in haar gezicht vloog. '' Misschien komen we wel een weerwolf tegen. '' Ze bleef haar aankijken. '' En dan.. ?'' Ze dacht in haarzelf na, ze kon snel rennen, dat was één van de dingen die ze wel goed kon, maar om van een weerwolf te vluchten klonk gevaarlijk. '' Ik denk niet dat Master Savador dat fijn zou vinden. '' Ze keek naar hem, hij had de hele tijd naar hun geluisterd, maar nu was de tijd dat hij wat zei.


--
Ehh, misschien heeft hij wel ervaring gehad?

Shima keek Silvana aan 'ik kan vliegen, dan neem ik jou mee, maar vluchten is geen goed idee, hallo, ik heb lichtkrachten, en weerwolfen houden van donker! ' Ze begon te lachen 'hoe dom kun je zijn' Zei ze nog even na toen ze wegliep en tegen een steen aan ging zitten die een stukje verder weg van de groep lag. Ze keek even goed in het rond, Ja misschien kwam ze wel een weerwolf tegen, maar dat maakte niet uit, ze was er vol van overtuigd, dat ze hem minimaal kon wegjagen. Ze keek naar de bladeren die danstten op de lucht.

________________________________________________
@ silvana

hijzei : dat master savador een hekel aan hem had omdat hij water stuurdde, maar dat zou een domme reden zijn ,als hij al een hekel aan hem zou hebben, dan vast niet alleen omdat hij WATERSTUURT.

'' Ja en ik kan de planten laten groeien zodat hij de weg kwijtraakt, ja. '' Ze zuchtte hoofdschuddend '' En ik heb een boog, maar het risico neem ik niet graag, weet je wel?'' Ze keek naar Mister Savador die het verlossende woord moest geven, ze was er wel bijna van overtuigd dat ze niet alleen, of nou ja.. met Shima en Ami - die ze nog niet ontmoet had - het bos in zou gaan. '' We Moeten trouwens met de groep die vuurkikkers gaan vangen, ik ben zeer slecht in vuur magie, het enige wat ik kan is een brandplek in een blaadje maken.. Ik voel me dan veel veiliger bij Master Savador. ''