Olivia bevindt zich weer, zoals de grootste tijd sinds ze hier is, in de bibliotheek.
Vandaag had ze zich verdiept in de geschiedenis van Starshine Academy. Hoe een belangrijke persoon alle magiërs had verband en/of uitgemoord, gewoon omdat hij het zelf niet bezat.
'Wel, wees blij dat je heel je paleis niet in brand steekt of wat dan ook,' moet Olivia pijnlijk bedenken.
Toch waren er een paar magiërs, die nu de legendarische worden genoemd, die een planeet ontdekken waar deze politiek geen grip op had.
Een beeld komt voor haar ogen als ze leest dat het in het begin allemaal achter een waterval gebeurde.
'Wat moest dat zalig zijn om te kunnen lezen en werken met het geklater van water op het achtergrond', denkt ze dromerig. Even vraagt ze zichzelf af of dat dat de vuurmagiërs niet belemmerde
om hun magie te gebruiken, sinds vuur niet opgewassen is tegen water.
Later werd het verbod soepelder, tot het volledig verdwenen was. Het is dan dat het gebouw werd opgericht, maar moest door de populariteit vergroten.
Wat nu een ruïne is, was het eerste gebouw. 'Ik moet die echt eens van dichtbij bekijken,' bedenkt ze zich. Het gebouw van nu was op magische stenen gebouwd dat ervoor zorgt dat het van
zichzelf groter kan worden aan de hand van hoeveelheid leerlinge. Fronsend leest ze die zin opnieuw, 'Wat moet ik mij daarbij voorstellen?'

Ze zit, in kleermakerszit, zonder schoenen, op één van de rode leren zetels, die zo ingezakt is door het veel gebruik dat je de harde onderkant kunt voelen. Toch was dit haar favoriete plaats geworden. Van waar ze zit heeft ze een goed beeld van wie er binnen en buiten gaat, maar zit ze zo in een hoek dat niemand haar meteen zou opmerken.  
In haar ooghoeken ziet ze dat de zonnestralen die door de ramen vallen helemaal naar de andere kant wijzen en rond haar voelt ze hoe de drukte toeneemt.
Dat was voor haar een teken dat de lessen afgelopen waren en ze zo meteen naar het vuurmagie lokaal kan gaan.
Ze had zich nog niet kunnen inschrijven voor de lessen, omdat ze hiervoor net te laat was toegekomen. Dat was één van de hoofdredenen waarom ze tijdens die uren hier zit.
Ook omdat ze gewoon veel wilt weten over deze school. Ze leest even verder voor ze naar haar afspraak gaat.
'Oh, geweldig, mijn krachten laat alles niet alleen in as vergaan, maar is dan ook nog eens dezelfde krachten als één van Heren die wraak wilden nemen en op hun beurt de mensen
zonder magie wou uitroeien.' Gefrustreerd legt ze het boek terug waar ze die had gevonden, morgen zal ze verder lezen.
Zoals het er nu naar uitziet is dat plan niet gegaan zoals die twee het hadden gewild.

Een paar dagen geleden had ze zich ingeschreven voor de mentorklas van Master Gerald: de Fire Magic leraar.
Ze had hiervan gebruik gemaakt om te vragen of hij haar op weg wou helpen bij de eerste stappen om haar magie te kunnen beheersen.
Ook wou ze hem eerst alleen ontmoeten voor ze iedereen, tijdens de eerste meeting, van de mentorklas zou zien.
Olivia is geen fan van grotere groepen, wetend dat ze zich dan laat wegcijferen in de drukte, dus was ze blij toen ze zijn positief antwoord kreeg.
Hij stelde haar voor om na de lessen tot het betreffend lokaal te komen en daar was ze nu naar onderweg. In haar rugzak liggen de twee leren schriften, nog steeds in de papieren zakken van
de verkoper, die ze onlangs in Oaks Field gekocht had. Nog steeds twijfelt ze welke ze zou gebruiken voor de lessen en welke ze gaat gebruiken om haar tekenstijl weer bij te schaven.
Met een glimlach beslist ze dat diegene met de draken schubben wel toepasselijk moet zijn voor de vuurmagie lessen. Het kan zijn dat ze ter plaatsen nog van gedachte verandert en toch diegene met
de huilende wolven kop gebruikt voor de lessen.
Ze had de plattegrond vanbuiten geleerd, zodat het niet meer nodig was om met de papieren in haar handen rond te lopen. Ze loopt tegen de stroom van de vaste leerlingen in, waardoor ze af en toe tegen iemand loopt en zich elke keer mompelend verontschuldigd zonder te veel op te kijken. Sommigen verontschuldigden zich terug, anderen maakten gefrustreerde geluiden, nog andere deden alsof ze nergens waren tegengelopen. Haar kleine gestalte van 1m50 a 1m60 zorgden ervoor dat de mensen haar niet op hun ooghoogte ontdekten.

Hoe dichter ze bij het lokaal komt, hoe harder haar hart klopt.
Ook al had ze het zelf voorgesteld, toch zou ze liegen als ze zei dat ze niet gespannen was. In zijn brief klonk hij wel heel vriendelijk, en één van de regels (Wat ik dus niet voor je ga doen is je handje vasthouden om je tere lichaampje door het verdere schoolleven te manoeuvreren, meehuilen als je vriend of vriendin het weer eens heeft uitgemaakt (ik noem even iets…) of “gezellig” babbelen over nutteloze zaken onder het genot van een kopje verse kruidenthee.. Nee.) over de mentorklas hadden haar laten lachen. Daardoor was ze toch al gerustgesteld.

Eindelijk voor de gesloten deur van het gewenste lokaal. Even neemt ze adem om haar moed bij elkaar te rapen en klopt ze op de deur.

Geduld… Geduld?! Wat een onzin… Nijdig staarde Geralt naar het schaakspel wat hem door een oude vriend cadeau was gedaan. “Geralt, nu je fulltime docent bent, moet je echt eens wat geduld aanleren. Je kunt die jongeren echt niet afpeigeren zoals bij je vroegere Witcher-studenten!”
Ha! Afpeigeren… De meesten hier zou het vast goed doen als hij ze eens goed onder handen zou nemen tijdens zijn lessen. Er waren al genoeg docenten die hun tere zieltjes probeerden te beschermen en voor de.. “zachte aanpak” kozen. Docenten zoals… Roxanne… Hmpf. Maar ondertussen hem als één of ander gevaarlijk beest behandelen, al.. kon hij haar daar niet geheel ongelijk in geven, gezien zijn ras.
Nee, Geralt was meer van de.. “luid en duidelijkheid”. Kwam je ten val, dan stond je weer op. Had je het zwaar, dan vocht je je daar doorheen. Wist je niet meer wat je moest, dan probeerde je een nieuw pad te bewandelen. Opgeven was geen optie. Hulpeloosheid was geen optie. “Kan ik niet”, bestond niet in zijn wereld.
Als mentor was hij dan ook zeker niet iemand die eindeloos andermans problemen zou aanhoren, zonder dat er enige progressie kwam. Nee, als leerlingen naar hem toekwamen, ging hij over tot actie, samen met hen. Zat je met een probleem? Prima, uit het en zoek dan naar een oplossing. En hij wilde maar al te graag de steunpilaar zijn die je dan tijdelijk nodig had om die oplossing te kunnen vinden en najagen. Maar eindeloos zwelgen in zelfmedelijden en victimisatie…? Nee. Dat zou je bij hem niet vinden. Het was met deze attitude dat de Witcher al aardig wat wenkbrauwen had zien optrekken in zijn bijzijn. De verwondering van collega’s en leerlingen over zijn… “eigen aanpak” was duidelijk zichtbaar geweest, een aanpak die wellicht niet altijd helemaal binnen de boekjes viel, maar wel degelijk resultaten boekte. Het had hém op zijn beurt dan weer enigszins verwonderd dat er ondanks dat ruim tien leerlingen zich, voor een groot deel vrijwillig, hadden aangemeld voor zijn mentorklas. Aangezien de meeste jongeren in de gangen de neiging hadden wat ineen te krimpen of weg te duiken in zijn aanwezigheid, leek het niet voor de hand liggend dat sommige van hen hem juist zouden opzoeken als hun vertrouwenspersoon binnen de school. Maar het feit dat een handvol dapperen zich zelf hadden aangemeld voor zijn mentorklas, toonde al karakter, waardoor Geralt’s handen jeukten om met ze aan de slag te gaan, om ze klaar te stomen voor het échte leven, in plaats van enkel het leven binnen de veilige muren van de school. Hij wilde hen niet alleen vanaf de achtergrond voorbereiden op hun verdere schoolcarrière, maar ook op hun toekomst. En dat juist veel van deze groep “zoekend” leken naar deze toekomst, naar het verdere verloop van hun leven, deed hem ergens groot genoegen, omdat er des te meer te bereiken viel met hen. Ieder bezat zo zijn eigen potentie en hij kon niet wachten zijn leerlingen eruit te laten halen wat erin zat.

Daarover gesproken zat de vuurmagie docent op dat moment onbewust te wachten op één specifieke mentorleerling: Olivia. Eerder had ze hem uit zichzelf een brief gestuurd met de vraag of ze elkaar konden ontmoeten voor de aankomende ontmoeting met de gehele mentorklas. Het feit zat ze zelf het initiatief toonde en duidelijk kon aangeven waar ze een gesprek voor wenste, was al meer dan genoeg geweest voor Geralt om toe te stemmen. Sowieso zou hij het niet snel weigeren, maar iets in de assertiviteit die ze zo had getoond, had hem erg aangesproken… Hij kon dan ook niet voor zichzelf ontkennen dat hij enige nieuwsgierigheid koesterde naar één van zijn nieuwste leerlingen. Zoals afgesproken zou ze hem op eigen gelegenheid opzoeken in het vuurmagie lokaal, wanneer de meeste lessen over waren. Daarom had Geralt zich de rest van de middag in het lokaal begeven, hier en daar wat huiswerk nagekeken, lessen voorbereid en nu… staarde hij voor de zoveelste keer naar het schaakspel voor zijn neus. Hij had het hier min of meer gedachteloos neer gepland, omdat het nogal misplaatst stond in zijn eigen vertrekken, tussen alle oude relikwieën, trofeeën en Witcher-gerei. Maar ook hier leek het ietwat uit de toon te vallen door het elegante uiterlijk van de ivoren schaakstukken, het rijkelijk gedecoreerde bord en de serene toon van het geheel. Het stond in sterk contrast met het vrij kale lokaal, aangezien Geralt opsmuk enkel af vond leiden van de essentie van zijn lessen. Dat paste beter bij Oriëls lessen... En daarbij kwam nog dat hij zijn leerlingen toch meestal naar andere plekken meenam om zijn lessen interessanter te maken en meer te laten leven onder de jongeren.
Maar nog groter was het contrast tussen het sierlijke, luxueuze schaakspel en zijn eigen verwilderde gelaat. Zoals altijd stond een licht stoppelbaardje op zijn gezicht, was zijn ruwe huid gehavend met de nodige littekens en werd het geheel afgemaakt met zijn twee priemende, gouden, katachtige ogen en onnatuurlijke, helwitte haar. Om nog maar te zwijgen over zijn immense gestalte…
“Geduld…” herhaalde Geralt daarom dit keer hardop, haast spottend alsof hij voor zichzelf wilde benadrukken hoe niet alleen de verschijning, maar ook de kern van het spel totaal niet aansloot bij zijn hele wezen. Nog even bleef hij scherp naar het ding staren, als een wild dier naar het toonbeeld van de beschaving… Zijn grote hand reikte net naar de schaakstukken om ze haastig uit zijn beeld te vegen, toen hij zich bedacht dat er misschien toch nog íets goeds van zou kunnen komen: hij zou.. het aan Oriël kunnen geven… Zij leek wel het type dat dit soort… dingen waardeerde… En dat leverde hem weer wat punten op bij haar… Hmm…
Hierdoor trok de docent net op het laatste moment zijn hand weer soepeltjes terug.
Nog geen seconde later bemerkte hij plotseling voetstappen op de gang. Zijn verscherpte gehoor richtte zich volledig op het geluid. De tred was licht en vlug… Een kleiner persoon en… hm… vrouwelijk, waarschijnlijk, tenzij het Syrax was…
Naarmate het geluid vorderde, herkende hij er wel degelijk een jongere, vrouwelijke pas in, waardoor de conclusie al snel was gemaakt dat het hoogstwaarschijnlijk Olivia moest zijn. Uitstekend. Precies zoals hij had gehoopt naar aanleiding van haar brief; ze hield zich tenminste aan de afspraak, dus dat was zeker een goed punt.
Nog voor ze daadwerkelijk op de deur klopte, was hij er al gearriveerd. Om haar niet onnodig te laten schrikken, wachtte Geralt wel even voor hij daadwerkelijk de deur opende en haar met een kort knikje begroette, nadat hij voor zichzelf had vastgesteld dat het inderdaad Olivia zou kunnen zijn die hem had bezocht. “Olivia…?” bromde hij daarom met zijn sonore stem, er ergens al vanuit lijkend te gaan dat hij het bij het rechte eind had. Geralt nam niet de moeite zijn eigen naam uit te spreken. Het mocht voor zich spreken dat de grote man met het sneeuwwitte haar en de gouden ogen, aanwezig in het vuurmagie lokaal, hoogstwaarschijnlijk de vuurmagie docent zelf was… Zo niet, dan hoorde hij dat vanzelf.
Daarom zonder direct iets anders te zeggen, stapte hij niet naar achteren om haar binnen te laten, maar liep hij juist de gang op. “Laten we een eindje lopen…” klonk het vervolgens wederom laag, maar niet onvriendelijk en zelfs misschien… uitnodigend. Zonder er verder nog al te veel woorden aan vuil te maken, zette de Witcher zich al in beweging en begon hij voor Olivia uit op een kalme pas door de gang te wandelen.
Waarom statisch stilzitten in een muffig lokaal als hij haar onder het praten en kennismaken door ook meer van de school zou kunnen laten zien?

Het was nu al een dikke maand geleden dat Olivia hier is toegekomen en het was eens tijd voor het echte studentenleven. Voor haar is dat natuurlijk veel werken, studeren en genieten van het nieuwe leven dat haar is aangeboden. Ze staat nog niet te springen bij het idee dat ze een heel agressief en vernietigende magiesoort bezit, maar het is nu zo. Dat is geen reden om bij de pakken te zitten, dat heeft ze te lang gedaan. Mensen vergissen zich soms nog wel in haar verborgen karaktertrekken, over hoe ze haar problemen zou aanpakken. Dat was de reden dat Olivia zich meteen had ingeschreven bij de mentorklas van de vuurmagie docent. Een kans die je onmogelijk kan laten liggen. Ze had wel wat gefluister gehoord van deze befaamde docent. Hij bleek nog niet zo lang een docent te zijn, maar zijn reputatie was al gekend. Hij heeft blijkbaar een aparte manier voor om te gaan met zijn leerlingen... Enerzijds had het haar afgeschrikt en vroeg ze zich af of ze er wel goed aan had gedaan, anderzijds was ze dan weer nieuwsgierig. Het was haar nieuwsgierige kant die (zoals altijd) ervoor had gezorgd dat ze de eerste stap zette voor een eerste ontmoeting. Zeker nadat ze het bericht kreeg dat hij een eerste meeting aan het organiseren was, waarvoor ze zich ook meteen voor had ingeschreven, dan wist ze dat ze snel moest handelen.

Zijn antwoord om af te spreken was al een hele verluchting voor haar en nu loopt ze door de gangen die leeglopen van leerlingen die een lessen dag achter de rug hadden. Ze hoopt nu gewoon dat ze niet ongelegen komt. Je weet nooit dat er ineens iets tussen kon komen, als het zo was dan kan ze hem gewoon laten gaan en vragen om misschien de volgende dag te komen. Ze staat voor de deur van de vuurmagie klaslokaal. Haar scherp gehoor maakt haar duidelijk dat er iemand dichtbij aan de andere kant van de deur staat. Na even adem te halen en haar zenuwen te kalmeren, klopt ze op de deur en zoals ze had verwacht ging die snel genoeg open.

Haar grote blauwe ogen kijken op naar de goude katachtige ogen, een korte knik van het gehavend gezicht. Na een seconde van verbazing om de grote gestalte voor haar knikt ze met een kleine glimlach nadat hij haar naam mijn zijn zware stem noemt. Jep, dit is de Master Geralt.
Daarom is ze ook niet verbaasd, en zelf opgelucht, als hij het lokaal uitstapt en haar voorloopt. Ze had misschien geen reden om hem te wantrouwen, maar om ergens alleen met iemand dat ze niet kent in een lokaal te zitten, dat was nog steeds een ander verhaal. Zijn uitnodigende voorstel zorgt voor een andere glimlach en de eerste laag van zenuwen is aan het verdwijnen. Niks is zo zenuwslopend als recht tegenover elkaar zitten en, al zou je het niet zeggen bij haar kleine en verlegen uiterlijk, toch houdt ze wel van een directere aanpak. Zijn kalme, maar grote stap zorgt er wel voor dat ze toch nog twee stappen moeten zetten bij één stap van hem. Dit is ze onderhand wel gewoon en er is niks dat aanduid dat ze hier moeilijkheden mee heeft. Ze haalt hem snel genoeg in, toch altijd beter om naast elkaar te staan als hij in zijn wandel wilt beginnen praten. De rugzak die ze tot dan toe één schouder droeg, hangt nu aan beide schouders en zijn haar beide handen vrij om mee te wiegen met haar stap.
Geduldig wacht ze af tot Master Geralt het woord neemt. Lijkt haar wel het gepaste.

Geroezemoes van de groepjes leerlingen, overal in de gangen van de school verspreid, steeg als achtergrondmuziek op, terwijl Geralt met zijn nieuwe mentorleerling in zijn kielzog verder stapte. Onderwijl waren zijn handen kalm op zijn onderrug in elkaar gevouwen. Zijn trage, grote passen hadden een haast rustgevend ritme. Wie goed luisterde kon het stappen van zijn zware laarzen op de stenen vloer horen door de grote gestalte die ze om en om neerzette. Wat nieuwsgierige of zelfs ietwat verschrikte blikken werden hun kant op geworpen, waarbij de witharige reus gewoon onverstoord zijn weg vervolgde. Een wat jongere leerling die net een lekkernij naar zijn mond wilde brengen, verstijfde even bij de aanblik van de Witcher, knipperde een aantal keer, maar draaide weer vlug zijn hoofd weg toen Geralt hem vanuit zijn ooghoeken nauwlettend in de gaten hield. Het was niet dat hij de leerlingen en collega’s nou zozeer een reden had gegeven hem te vrezen of te ontlopen. Goed, zijn manier van lesgeven en begeleiden was niet altijd even conventioneel, maar het was meer de reputatie die hij in zijn vorig “bestaan” had verworven, die dergelijke houdingen bij anderen opriepen. Om nog maar te zwijgen hoe de meerderheid van de mensen op hem reageerden buiten de school… De meesten die hem hier hadden leren kennen wisten dat hij hard, streng, maar niet gevaarlijk of slechtgezind was. Integendeel. Men zou het daarom zelfs enigszins aandoenlijk kunnen noemen hoe de grote man het veel kleinere, roodharige meisje vlak naast hem door de school leidde en hier en daar net een stapje harder liep, zodat hij alvast de weg voor haar kon vrijmaken in de af en toe drukke gangen. Het duurde hierdoor ook even voor hij daadwerkelijk weer sprak en Geralt kon niet voor zichzelf ontkennen dat het hem beviel dat Olivia ook niet direct met een veel te bijdehandse opmerking kwam die hem van zijn stuk moest brengen. Ze leek flexibel genoeg hem te volgen en geduldig genoeg af te wachten tot hij zou spreken. Uitstekend. Zo zag hij het graag, al was ze uiteraard ook vrij haar mening te geven als ze dat wenste.

Na nog even lopen -en hier een daar een strenge blik om hun wandeling zo soepel mogelijk voort te zetten- arriveerden ze bij de hoofdingang, waar Geralt wederom zonder enige twijfel naar buiten stapte, de frisse lucht in.
Pas toen ze enkele minuten later zich wat verder op het buitenterrein hadden begeven en ze de grootste drukte achter zich hadden gelaten, draaide hij zijn hoofd weer naar het meisje toe en schonk haar zelfs iets wat bij hem voor een glimlach moest doorgaan -al duurde het welgeteld maar enkele seconden... “Je schreef dat je net nieuw bent hier op school en eigenlijk nog geen kennis hebt over magie.. Wat kun je me nog meer over jezelf vertellen?” sprak hij oprecht geïnteresseerd, waarbij zijn gouden ogen met een vlaag van nieuwsgierigheid op de leerling bleven rusten. Ondertussen stapte hij rustig voort richting het grasveld verderop wat nu in de late namiddag als een jonge heide oplichtte in de voorzichtige, winterse zon.

Na een dag nog wat basis kennis te leren, begeefde Olivia zich naar de vuurlokalen, om daar Master Geralt op de afgesproken plaats te vinden. Ze is nog steeds enorm zenuwachtig, maar ook razend benieuwd naar deze mentor. Af en toe had ze zijn naam horen vallen in de gangen en de manier van hoe ze over hem spraken maakte haar toen al duidelijk dat het geen doorgaans leraar is, maar voor de rest had ze zichzelf afgesloten van de waarschijnlijk overdreven verhalen die er gedeeld werden. Zij is meer het type dat zelf de persoon wilt leren kennen en eigen indrukken krijgen. Daarom had ze ook zo snel een brief gestuurd, voordat de eerste meeting met de hele groep zou komen. De ontmoeting was kort en bondig, maar soms heb je niet meer nodig voor een eerste indruk, al helemaal niet bij haar. Ze had altijd een soort zesde zintuig voor mensen en sinds ze hier was leek dat versterkt. Daardoor voelde ze ook dat de Master een ruige geschiedenis moet hebben, dat dat de reden moet zijn dat hij zo gehavend en wit moet zijn, maar ook dat er niks was om werkelijk te vrezen. Bij het stappen slaagde ze er in om hem zonder probleem te volgen en merkte ze het kleine gebaar op zodat ze zonder problemen van de grote drukte kan doorstappen. Af en toe gaf ze hem daardoor een subtiele dankbare glimlach, niet zeker of hij het zou zien. Wat haar wel duidelijk was, was hoe de mensen rond hen soms verschrikt bleven staan of opzij gingen. Zo voelt dat dus als mensen voor je opzij gaan? Dacht ze amuserend in zichzelf, voor zij die altijd genegeerd werd door grotere mensen en ze altijd opzij moest gaan. Ze weet goed genoeg dat het door Master Geralts grote gestalte kwam, maar omdat ze er naast loopt, kon ze ook gebruik maken van de menselijke gangen. De verschrikte blikken naar Master Geralt veranderde snel naar verbaasde blikken naar haar als ze zagen hoe hij de weg voor haar vrij maakt en hoe ze hem op de voet volgt zonder een krimp van angst te tonen. Het was alsof ze naast Drake liep, toen was iedereen ook verbaasd (hadden zelf een verwittigende blik getoond), natuurlijk had ze er geen aandacht aan geschonken, en nu al evenmin. In tegendeel zelf, haar ogen stonden open en duidelijk geïnteresseerd, tot zelf gefascineerd. Ze kijkt zonder probleem met een rechte rug voor haar uit, met af en toe een onderzoekende blik naar de man naast haar. Natuurlijk was dit een soort masker dat ze heeft leren dragen. Vanbinnen ging haar hart te keer door de spanning en opwinding voor wat er zou komen. Als ze het masker niet had, dan zou ze hier staan trillen en huppelen tegelijk.

De stilte tussen hen is niet onaangenaam en de drukte rond hen is ook geen perfecte omgeving voor een eerste gesprek. Bij het buiten stappen voelt ze meteen de koude wind in haar gezicht, maar de warme zon geeft haar zijn warme stralen en er is gelukkig geen al te koude wind. Ze sluit even haar ogen om de frisse lucht en de zonnestralen in zich op te nemen, maar vertraagd haar pas niet. Ze was wel blij dat ze één van haar nieuwere rolkraag pullen aan had, deze keer de zwarte, gecombineerd met de simpele zwarte jeans. In haar ooghoek ziet ze hoe Master Geralt zich naar haar draait, dacht even dat er een soort glimlach moest zijn, maar die was weer verdwenen nog voor ze het echt kon observeren.
“Je schreef dat je net nieuw bent hier op school en eigenlijk nog geen kennis hebt over magie.. Wat kun je me nog meer over jezelf vertellen?” Olivia luisterde aandachtig, maar was even verbaasd van de open vraag. Nog meer? Er is niet veel speciaals over haar te vertellen, wat valt er veel meer over haar te  vertellen? Haar magie is eigenlijk het enige dat iets speciaals is aan haar... Even denkt ze na voor ze een antwoord geeft: “Ik kom van een heel klein dorpje in Razen, ben hier toegekomen met mijn trouwe viervoeter, een Duitse Herder, genaamd Siegmund,” haar blik wordt warm als ze over haar beste vriend praat. Die had ze tijdens de namiddag naar haar kamer gebracht.
Daarna komt er een twijfelende blik, niet zeker tot hoe ver ze kan gaan met haar verhaal, zijn stem klonk wel geïnteresseerd en ze keek naar hem op om hetzelfde in zijn blik te zien. Anderzijds wist niet zeker of ze al meteen haar verhalen kon delen met hem, “Laten we zeggen dat iemand mij in het nauw gedreven heeft en op de één of andere manier zal dat iets ontketend hebben, zeker?” Het lijkt meer een vraag dan een feit, want nog steeds snapt ze niet hoe het mogelijk is dat er eerst iets ernstig moet gebeuren, met als gevolg dat het met iets ernstig opgelost moest worden, “Ineens stond hij in brand en kon ik mij uit de voeten maken.” Het laatste had meer een killere klank, het is niet dat hij het niet had verdiend, maar dan nog kon ze het akelig gevoel niet van haar afkrijgen. Elke keer als ze eraan denkt voelt ze weer die handen rond haar keel en plaatst ze een hand om zeker te zijn dat er niks is. Natuurlijk is er niks, dat weet ze ook wel, maar het is altijd een soort realiteit check.
Alsof er een aan/uit knop is in haar gedachte, verandert haar blik en is er niks meer van die angst te bespeuren: “Toen ben ik dan maar naar hier gereisd, in de hoop om de juiste hulp te krijgen,” ze kijkt de docent aan en werp hem al een dankbare lach. Dat hij al positief had geantwoord op haar brief en hier nu met haar was, was voor haar al genoeg om dankbaar over te zijn.