Het lokaal, dat enkel verlicht werd door een haardvuur en wat fakkels aan de muur, oogde ondanks dat nog erg donker, alsof het licht van het vuur niet verder reikte dan de cirkelachtige gloed om iedere fakkel. Een lang afgetekend silhouet schreed achter zijn bureau door, de zoom van zijn lange zwarte mantel geluidloos achter zijn benende voeten ruisend. Een hand die in het weinige licht bleek aandeed streek voorzichtig langs de schaal van een paar naast elkaar opgestelde eieren, die hij ieder op een satijnen kussentje had geplaatst. Zijn goudgele oplichtende ogen, die altijd een bepaald verdriet en leed schuil leken te houden, schoten langs de apart ogende eieren. Het zou niet lang meer duren voor de wezens die de leerling aan wie het ei toebehoorde had opgewekt, hun fase zouden afronden om uit het ei te breken. Daar hadden ze uitzonderlijk de tijd voor nodig, en ondanks dat hij bekend stond als een akelige leraar, leek hij serieus in zijn vak, beschermend over de talloze eieren als een vaderlijke adelaar. Zwijgend haalde de lange zwartharige man zijn hand van een ei vandaan om deze in een peinzende houding tegen zijn borst te leggen. Hier stond hij, op het punt om alweer een nieuwe leerlinge bij te staan in haar gemiste stof. Een nieuwe leerlinge betekende veelal nieuwsgierige blikken, een analytische kijk op de zwartgallige docent om te bespeuren of alle verhalen die over hem de rondte deden echt waar waren. Verscheidende roddels die als een lopend vuurtje door de school gingen. Gebruikelijke verhalen die op de befaamde muur van de leerlingentoiletten gekalkt werden, uitgemolken leugentjes die hij leerlingen fluisterend hoorde doorvertellen als hij in ferme tred langs beende, iedere dag hetzelfde met de vergrotende stroom aan nieuwe leerlingen. Of zijn moeder een feeks was geweest. Dat hij slagtanden had en daarom vrijwel nooit lachte. Uiteraard het licht dat geworpen werd op de 'Sathan' van zijn achternaam, Sathandiai - de stomme, loze moeite die daaraan werd verspild om elkaar schrik aan te jagen, alsof hij een urban legend was. Hoe hij aasde op het bij de lurven pakken van leerlingen, en schriele onwennige eerstejaars exclusief, zelfs wanneer het niet terecht was. Dat had ertoe gemaakt dat hij een onuitstaanbare leerkracht en vaak een bron van kalmte was die moeiteloos orde hield (en er niet te vergeten niet vies van was om al heel gauw betriestende slechte punten uit te delen, of het hoogtepunt van sarcasme te zijn door opmerkingen onderaan een toestel te plaatsen, zoals 'is je schrijfveer dyslectisch of faalde je op je voormalige basisschool in begrijpend lezen?'), maar was hij tegelijkertijd ook een geheimzinnige schim in de schaduwen die op de meest onverwachte momenten een helpende hand toereikte. Waarom hij deze twee kanten die sterk in contrast met elkaar waren soms afwisselend liet doorschemeren wist niemand, en dat hield hij ook liever zo. Geen ziel die hem hoefde te doorgronden. Immers was hij al vaak genoeg naar beneden gehaald om niet meer in het vertrouwen van mensen om hem heen te geloven. Niet dat zijn rauwe cynisme en sarcasme bepaald uitnodigend waren voor anderen om zich in zijn persoonlijke cirkel te begeven. Eenzaamheid was hem eigen en soms was dat goed. Hij hield van de stilte. In de wetenschap dat zijn karakter in zijn jeugd zo goed als bemodderd werd door vreselijke pesterijen en deze zich tot de dag van vandaag eigenlijk nog steeds herhaalde in de vorm van de jeugd van tegenwoordig op zijn school, werd hij er ontzettend moe van. Het liefst sloot hij zich op op zijn kantoor met een glaasje wijn en op de achtergrond geruststellende kamermuziek die uit de goudgelakte hoorn van een ouderwetse grammofoonplaat schalde, in die genoegzame sfeer alle verdriet en keerzijdes in het leven overdenkend. Zo ook nu, in alle rust hier, enkel hij en de eieren waar zacht leven in broeide, kon hij zichzelf vinden. En hij haatte het idee dat dat moment gauw onderbroken zou worden door een leerlinge die ieder ogenblik zijn lokaal binnen kon walsen, de parasieten van deze school.

× Je mag vast een account aanmaken op Dragon Cave en een ei uitkiezen.
Geef de link naar je eitje later dan door in dit topic.
Je kunt het eitje in je onderschrift zetten zodat het genoeg views krijgt en uitkomt.
Voor vragen mag je me altijd PB'en!

Click sites!:

Het was niet dat hij de leerlinge niet binnen hoorde komen, of haar aanwezigheid op iedere andere manier opmerkte. Het kermende geluid van het ouderwetse klaslokaaldeur en de kalme voetstappen die naderden over de koude stenen vloer hadden hem dat al aan kunnen wijzen. Maar noch keek hij niet op naar haar en bleef zijn blik gericht op de regel in zijn docentenboek onder zijn wijsvinger, bijna alsof hij het niet waardig vond om haar een blijk van existentie te gunnen. De reden was zijn afschuwelijke afkeer voor Novanen en in de wetenschap dat hij op het moment van haar binnenkomst feitelijk al in het gezicht geslagen werd met een lichte hoofdpijn, deed dat zijn humeur verder ook niet veel goeds. De kille zwartharige docent keek pas naar het meisje op toen ze met heldere stem en stralende glimlach tegen hem begon te spreken, met name om haar aanwezigheid bekend te maken - want dat ze pal voor zijn neus stond, in zijn lokaal en zijn presentie, had hij echt niet kunnen achterhalen als ze dit niet had gedaan. Haar bruine lokken en sprankelende okerkleurige ogen vormden van haar verschijning een berustend geheel, en hij zou haar daadwerkelijk met gereserveerde achting hebben behandeld (zoals hij de meeste vrouwelijke leerlingen behandelde, met verholen zijdezachte handschoenen en en nog meer beloken gentleman-traits) als ze niet in bezit was geweest van die schunnige lichtmagie. Spijtig voor haar was dit wel het geval. Pas na de paar seconden die verstreken, bewoog zijn arm traag naar het inktpotje op de hoek van zijn desk om er zijn zwarte schrijfveer met Shadraanse graveringen in te plaatsen en gleden zijn ogen in een langzame baan over haar heen om met een gebruikelijke kille blik op haar gezicht te blijven hangen. Hij gaf haar geen glimlach terug. Al om al deed de combinatie met die afstandelijke blik, de afkeurende trek om zijn lippen en zijn intimiderende uiterlijk aan alsof hij nooit of te nimmer ook maar een beetje onder de indruk kon zijn van de prestatie van een leerling. Hij zat daar maar en staarde een lang, ongemakkelijk ogenblik recht in haar ogen, de poorten naar haar ziel; hij wist wie ze was, zoals hij van tevoren altijd leerlingendossiers inlas en zichzelf zodanig op de hoogte bracht dat hij alles leek te weten. Ze heette Melina Shereen, zat (helaas) in zijn mentorklas en was ondanks haar kleinere lengte een vijfdejaars. Uiteindelijk bewogen zijn smalle lippen van elkaar af en klonken de eerste strenge woorden in zijn aparte stem als fluweel door het lokaal. 'En waar, I can't help but wonder, heeft u uw overige formaliteiten gelaten, Miss Shereen? Is het tegenwoordig geen beschaafdheid meer om op deuren te kloppen voor u een ruimte binnentreed? Neem uw bron van flonkerende blakendheid met u mee en doe het maar overnieuw.' En dat was dat. De cryptische man pakte zijn schrijfveer weer op en zette de punt op het perkament om zijn aantekeningen verder te vervolgen alsof ze nooit was binnengekomen.

But the scariest part is; he really thinks he's the purest of them all

_{Toekijken deed ze evenwel een net zo'n lang ogenblik, als een stille tegenslag tegen haar leraar, eentje die hem moest vertellen dat ze absoluut niet van hem terugdeinsde. Niet op dit moment, wellicht. Dat kwam nog wel. Het kwam wel zodra ze hoor kreeg van obscure methodes die hij graag nog enkele verdiepingen diep onder het kasteel toepaste in een kille kerkercel, ver verwijderd van de gemeenschap dat zich bij het ringen van de bel nietsvermoedend door de gangen bewoog. Of het zou zich wel bekendmaken als ze erachter kwam dat hij haar in meer dan haar gedachten alleen tormenteerde - in haar diepste dromen, wanneer ze sliep. Zijn creepy-factor had hij hoog genoeg bewezen door 's nachts meisjesslaapzalen binnen te sluipen en - als in een obsessief gebaar - een hand over hun appelrode wangen te laten glijden in het voorbijgaan, soms stoppend aan de voet van een bed van een mooi exemplaar om er met licht gloeiende goudgele ogen overheen te buigen. Kom maar bij Savador. Sluit je ogen en vleid je tegen zijn mantel als je moet. Hij zal je leiden en beschermen, vertrouw hem maar. Blindelings. In haar jonge innocentie zou ze niet eens tot de slotsom durven komen wat een man als hij allemaal achterhield voor de despicable jeugd.
Maar voor nu was ze precies onderdeel van die jeugd, met de enige schrale troost aan haar houding de langzaam afzwakkende glimlach. Altijd een kwestie van jezelf flink houden en bewijzen; dat was om de een of andere reden de hartstochtelijke forte van de doorsnee tiener. Om van te spugen. Het was zo akelig als het hebben van een groep eerstejaars om half zeven maandagochtend, en zo ellendig als om klokslag acht uur peinzend in je gestoomde kreeft te prikken in het schamele licht van een flakkerende kaars, contactarm aan een dinertafel waartegenover ooit zijn vrouw had gezeten. She would even wonder what to wear for dinner. Pijnlijke dingen waar een lichtvreter als Melina Shereen geen weet van had en ook nog lang niet kon begrijpen met haar onderontwikkelde puberbrein. Daar kwam die attitude weer naar boven in de vorm van een wenkbrauw die de hoogte in rees. Brutaliteit eersteklas.
Uiteindelijk (al dan niet met een stupide grijns op haar gelaat) gaf Miss Shereen haar kwalijke fout toe en waggelde terug naar de deur om het op eigen initiatief nogmaals te proberen. Bij Medusa. Hij 'liet' het haar niet nogmaals doen, hij beval haar het nogmaals te doen. Hij had zijn wens laten horen en daar hoorde ze simpelweg aan te gehoorzamen - dacht ze nu werkelijk dat ze ook maar een keus hierin had?
De lange donkerharige man met zijn doordringende ogen als belonken schatkamers, bleef stijfjes achter zijn bureau zitten en keek toe hoe de brunette het lokaal uitstiefelde. Driemaal geklop op de deur en daar kwam ze weer, lichtbaken van het uur. In een rechte lijn op hem af benend en weer met diezelfde gruwelijke glimlach die hem deed denken aan de typische Novaan.
'Denderend,' urmde hij een halve minuut na haar herkansing sarcastisch tussen neus en lippen door, een kille, roerloze uitdrukking daarbij op zijn gelaat. 'Ik zou u een uitgebreide staande ovatie hebben gegeven voor uw sensatie als ik de energie en de lof op had kunnen brengen. Godsgruwelijk formidabel. Tussen haakjes - uw timing was zondermeer belabberd, uw aanwezigheid te buitensporig en ik miste een buiging. Is dat hoe we het doen, Miss Shereen, of wilt u in het vervolg opnieuw de indruk wekken van een misselijkmakend, extravagant wangedrocht?' Wat waren het stuk voor stuk toch onuitstaanbare ettertjes. Opzienbarend genoeg leken ze het idee allemaal in hun hoofd te hebben gehaald dat ze van alles konden maken. Maar nee, niet bij hem - daar zorgde hij wel voor. 'Zitten.' Hij bitste het bevel kordaat over zijn smalle lippen voor ze ook maar iets tegen kon sputteren, gebarend naar de voorste tafel waar een bordeauxgekleurd kussen met een vormeloze bult op rustte.}

But the scariest part is; he really thinks he's the purest of them all

_{Het voelde aan als een dans, de geometrische passen van een nephofmakerij tijdens het Gala van Harmonie; een gemaskerd bal dat jaarlijks werd gehouden in het hart van het Novaanse kapitaal om de corporatie tussen Nova en Shadra te vieren, en diezelfde maskers droegen allen een hoffelijke expressie. Want was dat niet de hele intentie? Een jong kind, verveeld door de manoeuvres van volwassenen in de danszaal die hij nog niet begreep, hoefde maar in zijn speelse tijddoding door zijn benen door te gluren om te zien dat ook die expressies nep waren. Stuk voor stuk. Een segment van de vuile waarheid, want terwijl de paren van verschillende rassen in een dans van eendracht om elkaar heen wentelden, plotten hun leiders in achterkamers nieuwe oorlogen. Ondersteboven was een glimlach immers niet veel meer dan een droevige grimas. Hij had nooit geloofd in een bestaande vrede tussen de twee planeten en hun bewoners, had het ook niet willen geloven. Het was één van de gouden redenen geweest waarom hij de tango had geleerd, en meester in passionele dansen was geworden. Om ze des te meer in te pakken met zijn charmes. Dit was exact hetzelfde. Het was het eeuwige spelletje dat Novanen en Shadranen met elkaar speelden. Hij was alleen niet bereid teveel moeite te stoppen in het spel met leerlingen, jonge mensjes die ver buiten zijn kaliber stonden. En hij hoopte dat ze zag dat hij in ieder geval geen attent maskertje voor haar droeg, en ook nooit zou dragen. Niet zolang dat onzindelijke Novaanse bloed door haar aderen stroomde, onmens dat het haar maakte. Blijkbaar leek Miss Shereen dat ook in te zien, toen haar olijke grijns van haar gelaat droop, de twinkelingen in haar groene ogen vervaagden en er interesse voor de lesstof voor in de plaats opdoemde. Ietwat vergenoegd (hoewel een emotie zoals die nauwelijks zichtbaar was, een zeldzaamheid binnen Savador-termen) richtte de zwartharige leraar zijn kin iets op, daarmee onbewust een streep zettend onder het feit dat hij een man van orde en klasse was.
'Wat u gaat leren kan ik niet orakelen, Miss Shereen,' begon de naargeestige leraar na een korte stilte te spreken in een zijdezachte, haast hypnotiserende stem. 'Dat ligt geheel aan uw bevattingsvermogen, dienstbaarheid en hoeveelheid hersencellen. Voor een blik in de toekomst moet ik u doorverwijzen naar de zigeunerservice bij uw lerares Waarzeggerij - wie weet krijgt u een doosje wierook mee uit een overvloedige collectie om op te steken en inzicht te creëren voor Antevorta en andere grote Puffoonse profeten. Grote kans dat u na het derde staafje uw volgende les kan voorspellen zonder op uw rooster te kijken.' Ondanks het fluweel waarin zijn aparte stemgeluid was gewikkeld, was het gif en de severiteit die gebruikelijk in zijn toon lagen duidelijk te horen. Het maakte hem streng en onverbiddelijk.
'Wat u echter gaat doen is uw mond houden en mij laten spreken. Tenzij er een vraag opborrelt uit uw diepste onbenul dat geen zin in uw leerboek kan beantwoorden. Maar dat lijkt me sterk, denkt u ook niet?' Savador keek op van zijn eigen voor docenten bestemde leerboek, en haakte zijn goudgele ogen hardvochtig in die van het Novaanse meisje bij het stellen van die vraag. Er speelde een fonkeling over de gouden irissen als muntstukken, als een vervaarlijke waarschuwing dat ze maar beter een antwoord kon leveren dat bijdroeg aan zijn tevredenheid.}

_{De woorden van de Shadraanse leraar waren met een zilveren, al dan niet als met een gevorkte slangentong gesproken, en na de onhoorbare punt achter zijn zinnen, plaatste hij een hand op zijn opengeslagen boek en wierp een blik het lokaal in om de uitdrukking op het gelaat van Miss Shereen te analyseren. Op het eerste gezicht leek het Novaanse meisje twijfelmoedig, van haar stuk gebracht misschien - maar toen maakten de welgevormde lipjes zich van elkaar los om hem alsnog een antwoord te geven. In de goudgele ogen van de zwartgallige leraar fonkelde een honende twinkeling - het was een teken dat ook hij enig gevoel van vermaak kon voelen. Ze hapte toe. Zoals gehoopt. Zoals verwacht. 'Heb ik u niet gezegd dat u uw mond moet houden, Miss Shereen?' merkte hij met een smal, smalend glimlachje op. 'Ik denk dat ik zelf altijd nog prima in staat ben om te bepalen wanneer u uw mond dient te houden. En, even als opmerkelijke kanttekening: dat is niet 'vanaf nu'. Dat was al vanaf het eerste moment dat het bezwaar mijn mond verliet. Vertel me, is het daadwerkelijk zo moeilijk voor uw soort of kickt u erop om mijn regels te negeren? Aantekening nummer één.' De zwarte schrijfveer tussen zijn duim en wijsvinger maakte een vrolijk zwiepje terwijl de leraar in zijn oneerlijke gedragsregel iets neerkrabbelde. In gedachten versmoorde hij een geamuseerd proestje. Hier deponeerde hij een veel te gemakkelijk te overziene list en arme Melina Shereen trapte er met open ogen in. Nog beter: ze nam de moeite om een hoogstwaarschijnlijk weloverwogen, zorgvuldig bedacht antwoord te formuleren om aan zijn criterium te voldoen. Puur, verloren moeite. Het moest niet verkeerd begrepen worden; hij haatte zijn werk. Maar ach, wat was een saaie werkdag als docent voor een klas stomme tieners toch zonder sarcastische vernederingen en cynische sneren? Toe maar, ga maar huilen nu. Trommel al je vriendinnetjes uit je kliekje bij elkaar op het ogenblik dat de bel rinkelt en je in alle verontwaardiging het lokaal uit strompelt om een schouder naar je toe te trekken en er een potje op te gaan lopen janken. Normaliter was hij vrij toegevend naar vrouwelijke leerlingen toe, veel meer dan naar de etters met een zwak excuus voor een leuter in hun broek, maar helaas, Shereen-lousy-teen had Novaans bloed en was naar de gebruikelijke Savador-maatstaven dus minder, onwaardig, geen enkele toevoeging aan de maatschappij. Het ging nog een prettig jaar voor haar worden zolang ze in zijn mentorklas zat.
Zijn kritische ogen gingen van haar jonge gelaat langzaam in een baan naar beneden, tot hij door de glazen van zijn leesbril een moment staarde naar het schrijfgerei dat ze uit haar tasje op haar tafeltje legde. Wat een modelleerling was ze toch. Roerloos pinde zijn blik zich weer vast in de hare, één van zijn mondhoeken lichtjes opgetrokken.
'Ik geloof niet dat ik heb gezegd dat u uw spullen uit uw tas kon pakken,' zei hij op een ergerlijk toontje alsof hij enkel in kleutertaal tegen haar kon spreken, in de hoop dat ze dat misschien begreep. Het boek op zijn handpalm klapte luid dicht, het geluid kletsend tegen de muren van het lugubere lokaal. De zoom van zijn mantel ruiste geluidloos om zijn benen toen hij vervolgens in beweging kwam en in langzame tred op haar afliep - bijna sloop. Zijn handen plaatsten zich op Melina's desk en hij boog zich naar de vijfdejaars toe. 'Of wel?' De zwartharige leraar vervolgde zijn woorden op een zachte, sinistere wijze. Een vleugje streng dreigement maalde door zijn stemgeluid, een contrast met de zoete uitdrukking op zijn gelaat. Eén haal van zijn arm en haar schoolspullen smakten in een kortdurige regen van een schrift, een pen en een losgeraakt (nu ergens onder een paar tafels verder rondbuitelend) pendopje, op de vloer. Terwijl hij dat deed, scheurde hij zijn blik niet van haar los, maar op zijn lippen sierde een glimlachje dat haast vriendelijk aandeed als je niet beter wist. 'Een slim meisje als u heeft vast genoeg aan haar geheugen en aan haar geheugen alleen. Laten we het voor deze les eens zonder aantekeningetjes proberen.' Savador klopte een paar keer met zijn boek op haar hoofd, als een onschuldige plagerige handeling van een leraar tegenover een student. Niets was minder waar. Hij leek het louter en alleen als een volgende gelegenheid te zien om haar te kleineren.
'Miss Shereen. Voor ik u de gelegenheid geef om uw bibberige vlammetjes op het ei voor uw neus te kunnen botvieren, zal ik eerst een kraakheldere, bekwame, wel zo waarachtige uitleg geven die uw demente overgrootmoeder nog kan volgen tijdens het tellen van haar rimpels en het reinigen van haar kwijlbitje,' begon hij uiteindelijk verveeld met zijn uitleg terwijl hij doelloos met de bladzijdes in zijn lesboek ritselde. 'Het ei wat u voor u op uw tafel ziet is een Animæ-ei, tot stand gekomen in de ondiepere lavapoelen op Razen. Ze zijn uiterst zeldzaam en dragen een minuscuul vuurwezentje in zich dat zal fungeren als uw persoonlijke hulpkracht, uw 'Summoning Flame'. Het ligt geheel aan de aard van de eigenaar wat voor dierlijke vorm het wezen aan zal nemen na het uitkomen. Houd er rekening mee dat deze eieren enkel uitkomen door verwarming met behulp van vuurmagie. Bij de eerste aanraking van de persoon die dat op het ei uitoefent, zal het wezen diegene als zijn eigenaar zien. Kleine sidenote: wat is hier in deze les vandaag niet de bedoeling, Miss Shereen; wat niet de bedoeling is, is om het ei in deze les uit te te laten komen. Nee, u gaat het enkel tot zekere temperatuur verwarmen en uiteindelijk zal uw Summoning Flame zelf genoeg kracht kunnen opbrengen om door de schaal te breken. Alles wat ik vandaag aan uw ei wens te zien, is niets meer dan een scheur. Eén scheur. Het is dus een precies zoekwerk naar de juiste temperatuur, niet te heet, niet te koud. Met de onjuiste concentratie aan vuurmagie loopt u het risico om ofwel uw ei te breken, of om met een ei te blijven zitten dat niet uitkomt. En dat gezegd te hebben, Miss Shereen - laten we een kleine test doen. Kunt u me met behulp van uw vernifte Novaanse brein verdere uitleg geven over de Summoning Flame?' Met een norse uitdrukking op zijn gelaat als anders, positioneerde de strenge leraar de leesbril op zijn neus waardoor hij naar het betreffende hoofdstuk in zijn boek staarde, en scheurde zijn aandacht ervan af om Melina een afwachtende blik toe te werpen.}