Met een zachte zucht sloeg ze haar dekens terug. Heel even bleef ze zo liggen. Ze kon de warmte van haar bed zelfs nog voelen terwijl ze de lakens al weggeschopt had. Het was koud in haar kamer. Of het echt koud was wist ze niet, maar vergeleken met haar warme bedje was het koud.
Ze sloot haar ogen nog even en voor een korte seconde zag ze de beelden van haar droom weer. Ze kon zich er nu al niet veel meer van herinneren en ze wist ook dat zodra ze het zou proberen, de droom alleen maar vager en vager zou worden, tot het punt waarin hij gewoon verdween. Opgeslokt door de duistere hoeken in haar brein. Nu ze erover nadacht had ze er daar waarschijnlijk meer van dan ze zou willen toegeven. Ze opende haar ogen weer en fronste even diep, kon het toch niet laten een poging te doen om die droom terug te halen. Nog een laatste keer zag ze een tal van kleuren voor haar geestesoog voordat alles vervaagde en langzaam opgeslokt werd in een diep zwart gat. Het enige wat nu over bleef was een ongemakkelijk gevoel. Het gevoel dat ze iets vergeten was, maar niet meer wist wat. Ze had er een hekel aan. Dat moment dat vlagen herinneringen haar bezig hielden. Ze wist ook dat deze vreemde beelden haar de rest van de dag bezig zouden houden en pas zouden verdwijnen als er een nieuwe droom was die de plaats van de vorige in beslag had genomen.
Met een zacht gemompel sloeg ze haar benen lover de bedrand en liep ze naar het raam. Heel kort keek ze naar buiten en een glimlach brak door op haar gezicht toen ze niet meteen verblind werd door de zon. De winterzon leek toch altijd feller te zijn dan de zomerzon. Het was nog donker. Nu wilde dat in deze tijd van het jaar natuurlijk niet altijd evenveel zeggen, maar een korte blik op de klok bevestigde haar hoop. Het was nog vroeg, heel vroeg. De wijzers gaven aan dat het iets over vijven was. Ze wist heel goed dat ze rond deze tijd niet buiten hoorde te zijn, maar wanneer hielden regels haar echt tegen?
Ze grijnsde een keer breed en begon zich aan te kleden. Ze trok haar trainingskleren aan. Een zwarte broek, een zwart shirt en zware schoenen. Ze droeg de kleren de laatste tijd steeds minder vaak, maar was dan ook amper buiten geweest om te gaan trainen. Ze gespte de riem waar haar messen in zaten vast en trok een dik vest aan. Aan haar jas had ze niks als ze ging trainen, dat ding zou enkel en alleen in de weg zitten.

Het was stil, zelfs de meeste vogels leken nog in hun warme nestjes te liggen. Een enkeling floot wat, maar kreeg vrijwel geen antwoord. Terra liep met snelle pasjes achter haar bazin aan en maakte zo nu en dan een kort grom geluidje om tegen haar bazin te zeggen dat ze wat langzamer moest gaan lopen. Tári lachte af en toe om het beetje commentaar wat ze kreeg van de Tasmaanse duivel en paste haar tred dan een heel klein beetje aan. Lang hield ze dit alleen nooit vol, telkens begonnen haar voeten weer sneller te bewegen.
Uiteindelijk bereikte ze haar bestemming. Ze hoefde enkel een simpele blik het bos in te werpen om te weten dat de donkere hemel waar ze nu onder stond, nog licht was in vergelijking met het dichte bladerdek. De meeste bladeren waren al gevallen en er was meer ruimte voor licht dan er zomers was, maar de takken hingen dicht bij elkaar en zorgde ervoor dat er toch een hoop licht ontbrak. Het maakte haar niet zoveel uit hoe donker het was, het kon haar zelfs misschien een beetje helpen. Het was hoe dan ook een goede oefening.
Ze liep het bos in. Ze wilde nog steeds niet te diep gaan. Er was al heel wat tijd verstreken sinds alles wat er hier was gebeurd en ze was daarna ook al een paar keer dieper het bos in gegaan, maar toch bleef er een kleine angst voor de diepere gedeelten van het bos. Alsof er een stemmetje was dat tussen de takken door fluisterde hoe gevaarlijk het bos wel niet kon zijn. Ze vreesde het bos niet, maar wel de herinneringen die het met zich mee bracht. Slechte herinneringen, met minder goede uitkomsten, uitkomsten die ze nog steeds met zich meedroeg. Maar ook goede herinneringen, met goede uitkomsten.. De ene herinnering had nu nog steeds een goede uitkomst, de ander was omgeslagen in een brok van verdriet en wanhoop. Ook de goede herinneringen joegen haar angst aan. Ze waren gewoon te mooi en weerspiegelde te duidelijk hoe ze zich tegenwoordig voelde.
Ze trok haar vest uit en haalde diep adem. De kou kwam gewoon door haar kleren heen, maar ze negeerde het. Ze vond dat ze dit ook moest kunnen als ze het koud had. Ze pakte een van haar messen vast en liet het ding kort tussen haar vingers rond draaien, voordat ze het ding in een boom gooide. Hij trilde even na en ze kantelde haar hoofd. Hij zat in het midden van de boom, maar toch was ze er niet blij mee. Het leek niet perfect te zijn.. Niet zoals haar worpen een aantal maanden geleden nog wel perfect waren geweest. Perfect was misschien niet het goede woord, maar tot ze het beter kon was dat uitgangspunt perfectie. Ze liep naar de boom en trok het mes uit de bast. Haar ogen gleden kort over de bast en ze liep terug naar de plek waar ze net had gestaan. Ze pakte een tweede mes en stond op het punt om ze beide in de boom te gooien, toen Terra zacht gromde en naar haar toe kwam lopen. Tári fronste een keer en keek de Tasmaanse duivel met een vragende blik aan. Lang had ze niet nodig om te beseffen waarom het diertje geluid had gemaakt. Haar blik gleed over de donkere bomen heen en ze grijnsde een keer. Iets of iemand leek ook besloten te hebben om een vroege wandeling te maken.

Met een kreun deed Melina haar ogen open. Iets had haar uit haar slaap gehaald. Ze had niet gedroomd, maar voor een keer echt diep geslapen. Ze gaapte en fronste haar wenkbrauwen. Ze bedacht zich wat haar wakker had kunnen maken, wat niet gemakkelijk was met een brein wat nog half sliep, toen ze weer het geluid hoorde. Gejammer en gepiep. Ze deed haar ogen open, en was gelijk wat wakkerder, toen er een natte tong over haar gezicht lebberde. 'ja, ja. Ik ben al op.' mompelde ze. Ze zuchtte en duwde de bron van het gelebberd van haar weg. 'Fen!' riep ze, nu licht geïrriteerd. De donker grijze wolf hield zijn kop even scheef en krabde doen met zijn voorpoot over haar schoen, om vervolgens weer te jammeren. Melina keek even naar buiten, en zag dat het nog donker was. 'Je wilt nu lopen? Nu, op dit uur?' mopperde ze, maar ze was al begonnen met zich aan te kleden. Ze trok een dikke joggingbroek aan, een rood T-shirt en daarover heen een wit truitje. Haar jas was een vrij dunne winterjas en haar schoenen een paar oude, afgetrapte sneakers. Haar haar kamde ze nu niet, in plaats daarvan haalde ze even snel haar vingers door der haar, kammen kon later nog weg. Ze pakte Fen zijn riem en loodste hem naar buiten. Ze mocht officieel dan nu wel niet buiten zijn, maar dit was een reden om die regels te breken.
 
Eenmaal buiten liep Fen vrolijk naast haar. De wolf was, net als zei, altijd erg enthousiast. Ze bedacht even waar ze heen zouden gaan en liep met haar wolf richting het bos. Hier zou hij even los kunnen en uit kunnen razen. Bij de rand van het bos maakte ze hem los waarna hij vrolijk weg rende. Om de paar meter bleef hij staan, wachten totdat ze dichterbij was, om vervolgens weer een stukje door te rennen.
Onbewust rilde Melina even en ze sloeg haar armen over elkaar heen, en wreef even. Als je haar zou zien, zou je denken dat ze het koud had, maar dat was niet het geval. Dit bos gaf haar altijd de rillingen, en ze had altijd het gevoel dat ze werd bekeken. Het was een gevoel wat haar nekharen overeind liet staan en dat was iets wat ze totaal niet prettig vond. Fen leek nergens last van te hebben en rende altijd vrolijk door het bos heen. Ze floot even naar hem, en hij keek om, oren gespitst. Ze had liever niet dat hij te ver van haar vandaan liep. Ze liep nog een stukje door en net toen ze het wel genoeg vond, hoorde ze Fen een geluidje maken. Het was geen echte blaf, maar het deed haar er wel aan denken. Ze volgde Fen zijn blik en zag een beweging bij een van de bomen. Even wist ze niet wat ze zag, maar het was een persoon. Ze maakte Fen weer vast, en hij maakte een geluid van protest. Haar wolf was onstuimig en zou zonder waarschuwing op de vreemdeling springen als vorm van begroeting, en dit werd bij velen niet geapprecieerd, wat ze erg goed kon begrijpen, Fen was een wolf en dus vrij groot en als dat je dan ineens besprong... ja, dat pakte nooit zo goed uit. Het was ook een van de redenen waarom ze hem van de leraren weg hield. Het zou wat zijn als Fen master Savador op die manier zou begroeten!
Fen kort houdend, liep ze naar de vreemdeling en ze zag dat het een medeleerling was. 'Goedemorgen' groette ze het meisje. Ze liet haar wolf zitten, hij huilde een begroeting en kwispelde breed uit. Melina haar blik gleed even naar een apart beestje wat naast het meisje stond en ze vroeg zich af wat het was. Ze liet haar blik terug gaan naar haar medeleerling. Ze wilde nog iets anders zeggen, maar wist niet precies wat. Ook wist ze niet of dit meisje wel met haar wilde praten, en dus wachtte ze af. Ze kon altijd nog terug gaan. 

Het was een zegen dat ze een droom had gehad. Ze kon zich bijna niet meer herinneren wanneer ze een hele week gedroomd had. Dromen vielen niet bij iedereen in de smaak, ze had wel vaker mensen horen klagen, maar ze was jaloers op ze. Het enige waar zij het altijd weer mee moest doen waren nachtmerries. De een na de ander en vrijwel altijd kwamen dezelfde beelden voorbij schieten. Ze zou er alles voor geven om een hele week geen nachtmerries te hebben. De ene keer was het erger dan de andere keer, maar ze leek er nooit helemaal vanaf te komen.. Wist ook vrijwel zeker dat ze er nooit echt vanaf zou komen. Er was teveel gebeurd wat de nachtmerries deed ontstaan. Bepaalde situaties zouden de nachtmerries wegdrijven en verjagen, maar er zouden altijd nachten blijven dat ze schreeuwend en bezweet wakker zou worden. Ze vond het altijd vreselijk als ze schreeuwend wakker werd.. Alsof de hele wereld haar dan gehoord had.
Hier in het bos kon ze dat even vergeten. Heel even konden de kou en haar messen al die herinneringen doen vergeten. Ze wist wel waarom ze het de laatste maanden achterwegen gelaten had, maar toch had ze het gemist. Haar nachtmerries waren de laatste maanden erger geworden en het had haar meer en meer moeite gekost om überhaupt de hele nacht door te slapen. Ze was steeds vroeger naar buiten gegaan, maar was niet vroeg haar kamer uit gekomen. Nu was het tijd om daar weer verandering in te brengen.
Ze deed haar vest uit en wierp een van haar messen in de boomstam. Hij zat in het midden van de boom en de meeste zouden tegen haar zeggen dat het ding gewoon goed zat, maar alles was er verkeerd aan. Hij was om te beginnen horizontaal in de boom terecht gekomen, wat betekende dat ze hem had laten draaien in haar worp. Het mocht duidelijk zijn dat er een periode niks gebeurd was op dit gebied. Het enige waar ze tevreden over was, was de diepte van het mes. De oude man die haar geleerd had met de messen om te gaan zou haar nu waarschijnlijk met een veelbetekenende blik aangekeken hebben. Niet omdat er niks leek te kloppen van de worp, maar omdat ze zich er druk om maakte. De man zou gezucht hebben en haar verteld hebben dat de tweede worp alleen maar slechter zou gaan als ze zich druk bleef maken. Ze herinnerde zich de gesprekken met de man. Hij was er altijd voor haar geweest en had met geduld en begrip geluisterd als ze weer eens een rot bui had en alles op hem afgooide. Maar hij had ook geluisterd als ze met tranen in haar ogen bij hem was gekomen. Hij was de enige die wist wat er bij haar thuis was gebeurd, de enige die het letterlijk uit haar mond gehoord had. Zelfs Wendy had het niet van haar gehoord. Zelfs de drie idioten die ze haar vrienden noemde hadden nooit geweten waarom ze ervoor gekozen had hen achterna te gaan en mensen te gaan pijnigen, zowel fysiek als mentaal. Enkel de oude man die haar de tien messen gegeven had kende het verhaal. Hij had vaker voorgesteld om bij hem te blijven, al was het maar voor even. Hij had van alles geprobeerd om haar te helpen, maar ze had het keer op keer afgewezen en was elke keer kwaad weggelopen. Niet omdat ze de hulp niet wilde, maar omdat ze wist dat het dan alleen maar erger zou worden. Als hij er niks aan kon doen, moest ze terug naar huis en dan zou ze haar moeder uit moeten leggen waarom ze niet thuis was gekomen. Lukte het hem wel, dan zou haar vader alleen achterblijven en ze kon nog zo’n hekel hebben aan die verraderlijke zak, ze hield van hem en kon hem dat gewoon niet aandoen.
Ze wilde net met twee messen gaan gooien toen Terra haar waarschuwde dat er iemand was. Het duurde niet lang voordat er een meisje voor haar stond met een wolf aan de lijn. Haar ogen gleden eerst over de wolf heen en toen over het meisje. De wolf was zo enthousiast dat ze er bijna rillingen van kreeg. Niet vanwege het dier, maar omdat huisdieren over het algemeen de emoties van hun baasjes weerspiegelden. 'Goedemorgen' Werd ze begroet en ze knikte een keertje kort. ‘Het is eigenlijk nog nacht, maar hey.’ Meestal was ze niet zo rustig bij een eerste zin, niet bij onbekende dan toch. Ze hield niet van dat schattige gedoe. Ze kende de ander niet, dus had ze ook geen reden om aardig te gaan doen.
Haar ogen gleden terug naar de wolf en ze bleef even stil. Terra klom via de broek van haar bazin naar haar schouder en drukte haar natte snuit kort tegen Tári’s wang. ‘Vrolijk ding heb je daar.’ Haar ogen twinkelde speels, maar haar stem was monotoon en bijna emotieloos geweest. Ze wende haar blik weer naar het meisje. ‘Wat is de naam van kwispelkneut hier?’ Nog steeds dezelfde toon in haar stem. Het was aan het meisje hoe ze haar stem op zou vatten, het kind kon immers niet weten wat de twinkeling in haar ogen betekende. Nog zoiets waarom ze een hekel had aan nieuwe ontmoetingen.. De mensen kende je nog niet.

Ze sprak meer dan ze van zichzelf gewend was. Normaal gesproken had ze haar mond gehouden en had ze het kind genegeerd óf ze had het meisje op de een of andere manier in de val gelokt, om haar daarna flink te grazen te nemen. Ja.. Ze kon niet ontkennen dat ze zelfs na alles nog steeds plezier had in het pijnigen en kwetsen van andere. Ze wilde het niet te ver laten gaan, die tijd had ze gehad en ze was er alles behalve trots op.. Ze kon zich de angst en de pijn op de gezichten herinneren. Ze kon zich het gesmeek herinneren, de stemmen hoorde ze nog steeds in haar dromen. Ze kon de rode kleur van het bloed nog op haar handen zien, elke nacht als ze weer een nachtmerrie had. Ze wist dat ze er nooit vanaf zou komen. De rode kleur achtervolgde haar tot de dag dat ze zou sterven, had haar al achtervolgt sinds de dag dat ze geboren was. Ze hoefde enkel en alleen in de spiegel te kijken en haar ogen waren het bewijs van alles wat ze gedaan had.. Alsof het vanaf haar geboorte al bepaald was dat ze zoveel slechte dingen zou gaan doen. Ze kreeg al kippenvel bij de gedachte.
Nee, ze zou het nooit meer zo ver laten komen voor haar eigen plezier. Ze zou enkel en alleen nog maar zo ver gaan als ze geen andere keus had. Ontkennen dat ze het waarschijnlijk nog steeds leuk vond, deed ze niet. Het leed van andere zien liet haar kort vergeten hoeveel shit ze zelf meegemaakt had, maar dat nam niet weg dat ze wel verstand had en ook zij zichzelf zo nu en dan een halt toe riep.
Het meisje grinnikte zacht toen Tári haar eraan herinnerde dat het nog geen ochtend was. ‘Vrolijk ding heb je daar.’ Zei ze nadat Terra haar weg naar Tári’s schouder gevonden had. Het dier reageerde er vrijwel meteen op en werd nog enthousiaster dan het ding al geweest was. ‘Wat is de naam van kwispelkneut hier?’ De combinatie tussen haar emotieloze stem en haar twinkelende ogen was voor de meeste mensen die haar kende niks nieuws. Haar stem liet altijd blijken hoe hoog ze de muur wel niet opgebouwd had. Er waren maar weinig mensen die door die muur heen waren gekomen en haar echt gezien hadden. Hoe ze echt was. Niet het kille afstandelijke kind dat het liefst de hele wereld haatte. Haar ogen lieten zien dat ze er toch wel plezier in had. Ze hield niet van nieuwe mensen, maar wel van de mogelijkheden die dit met zich mee bracht.
Er verscheen een glimlach op het gezicht van het meisje toen ze antwoord gaf op de vraag. 'kwispelkneut hier heet Fen.' Opnieuw reageerde de wolf op de woorden die hij hoorde. Dit keer leek het wel alsof hij zijn bazin bij wilde staan in dit voorstel rondje. Fen was een bijzondere naam, eentje die haar misschien eerder aan een vos deed denken, maar toch moest ze toegeven dat de naam ook wel bij de wolf paste. ‘Mooie naam.’ Ze schrok bijna van haar eigen gemompel. Ja, gemompel, want meer was het niet geweest. Ze gaf niet snel complimenten. Correctie, ze gaf vrijwel nooit complimenten. Misschien was er zelf wel iets in haar dat hoopte dat het meisje haar niet gehoord had, maar die kans achtte ze niet heel groot.
'Hoe heet jouw pluizige vriendje?' Vroeg het meisje terwijl ze naar Terra wenkte. Nog voordat ze kon antwoorde stelde het meisje zichzelf voor: 'Ik ben Melina, trouwens.' Tári knikte kort en keek naar de hand die het meisje uitgestoken hield. Heel even kroop er een angstig gevoel over haar rug. Handen schudden.. Ze herinnerde zich de eeuwige bezoekjes van vrienden van haar ouders.. ja, want dat had altijd goed uitgepakt. Ze kreeg er werkelijk de kriebels van, al leek ze daar vandaag toch wel heel veel last van te hebben. Het was alsof de droom die ze gehad had – die ze niet eens meer kon herinneren – een soort stempel achter gelaten had die haar vandaag constant deed herinneren aan haar geschiedenis.
Ze sloeg haar ogen kort ten hemel en pakte toen de hand vast. ‘Tári is de naam en deze kleine hier is Terra.’ Terra piepte een keer en ging kort op haar achterpootjes staan. Het had een hele tijd gekost voordat het diertje dat echt goed kon zonder haar evenwicht te verliezen, maar het was haar uiteindelijk gelukt. Tári trok haar hand terug. ‘Wat doe je eigenlijk zo vroeg hier in het bos?’ Ze draaide het mes dat ze nog in haar hand had een keertje tussen haar vingers rond en keek er kort naar, voordat haar ogen weer terug gleden naar het meisje dat zich zojuist nog voorgesteld had als Melina.

Melina moest goed luisteren om de 'Mooie naam' te horen die uit het meisje haar naam kwam. Het was meer gemompeld dan dat het was gezegd. 'Dankjewel' zei ze terwijl ze een knikje gaf. 
Nadat Melina zichzelf had voorgesteld en haar hand had uitgestoken, had ze een klein moment getwijfeld of het meisje het zou aan nemen. Ze wist dat het, op school en vooral tussen haar leeftijdsgenoten, een raar gebaar was om je hand uit te steken, maar Melina vond het altijd wel zo netjes. Al wijten ze het laatste aan haar opvoeding. Haar vader was een Shadraan (en haar moeder een Novaan. Apart koppel, maar ze waren dolgelukkig samen) en wilde haar zo netjes mogelijk opvoeden en dat was wel gelukt. Maar goed, uiteindelijk stelde het meisje zich voor als Tári en haar tasmaanse duivel als Terra. Op dat moment stond de tasmaanse duivel, Terra dus, even op haar achter pootjes en piepte ze. 'Dat is ook een mooie naam.' Zei Melina met haar karakteristieke glimlach. Tári trok haar hand terug en Melina mompelde een verontschuldiging. Ze was helemaal vergeten dat ze haar hand nog vast had. Het meisje, Tári, vroeg haar wat ze zo vroeg in het bos deed, wat een terechte vraag was. Ze wás namelijk laat in de nacht, of vroeg in de ochtend -hing er helemaal vanaf hoe je het bekeek- in het bos. Ze keek even naar het mes, wat het meisje rond draaide tussen haar vingers. 'Nou meneer hierzo' en ze wees naar Fen 'Vond het een goed idee om naar buiten te gaan en heeft me wakker gemaakt.'  Lachte ze. 'En jij?' Haar stem was oprecht nieuwsgierig. Ze wenkte even naar de boom waar het mes in zat 'zo te zien ben je aan het oefenen met bomen pesten?' Grapte ze. Ze vroeg zich af Tári de messen in de school kreeg, wapens waren verboden. Zei zelf was in iedergeval gefouilleerd toen ze hier aankwam en verteld dat dat ten strengste verboden was. Fen krabde aan haar schoen, verveeld door het stil zitten, en Melina keek even in het rond. Buiten hun was er niemand. 'Vind je het goed als ik Fen loslaat?' Vroeg ze aan Tári. Normaal gesproken zou ze Fen gewoon los gemaakt hebben maar, Fen was vrij enthousiast en zou Tári goed willen begroeten - door likken en springen, hoogstwaarschijnlijk- en ze wist niet of Tári én Terra het zouden appreciëren. 

Handen schudden.. Het was niet een vreemd gebaar voor haar, maar dat maakte niet dat ze er vrolijk van werd. De herinneringen aan haar ouders waren simpelweg niet de beste die ze had. Oké, het ging vooral om die van haar moeder. Het monsterlijke mens wilde ze het liefst nooit meer zien. Het was altijd een gewoonte geweest om naar de deur te rennen als er weer eens bezoek was, om mensen te begroeten en jezelf voor te stellen. Het was een som van gewoontes. Manieren, Tári, daar draait alles om. Ja.. Manieren. Mooi als een vrouw met zo weinig gevoel begon over normen en waarden. Wat waren dat eigenlijk in het geval van de vrouw, normen en waarden? Had ze die eigenlijk wel? Kende ze die wel? Ja, ze had het Tári geleerd, maar het meisje geloofde voor geen cent dat haar moeder wist wat die woorden inhielden.
Ze schudde de hand van het meisje, zoals haar altijd geleerd was. Niet door haar moeder, nee die was vooral van die zogenaamde normen en waarden van haar, nee het was haar vader die altijd met haar mee was gelopen naar de deur en haar had verzekerd dat die vreemde mensen haar niet ineens mee zouden sleuren. Hmja… haar vader was een goed mens geweest, voordat hij opgeslokt was in het zwarte gat van haar moeder.
Ze stelde zichzelf en Terra voor en kreeg het eerdere compliment terug. Ze glimlachte even vriendelijk, weer zoiets wat niet bij haar paste. Maar opnieuw alleen bij vreemde. Ze trok haar hand terug en het meisje mompelde een verontschuldiging. Ze wapperde het weg met haar hand en schudde kort haar hoofd. Het maakte haar weinig uit. Zo lang was het contact niet geweest en het meisje had geen vreemde dingen geprobeerd. Geen probleem dus.
Ze vroeg het meisje wat ze zo vroeg in het bos deed. Het was toch niet een plek waar de meeste mensen zo vroeg heen zouden gaan. Het was niet onbekend dat het bos sommige mensen een nogal onbehagelijk gevoel bezorgde. Ze speelde even met het mes en keek het meisje toen weer aan. 'Nou meneer hierzo' Het meisje wees naar de wolf en Tári’s ogen volgde de beweging. 'Vond het een goed idee om naar buiten te gaan en heeft me wakker gemaakt.' Lachte ze. Tári grijnsde even en keek schuin naar Terra. Ja, ze kende het gevoel, al wilde Terra nooit naar buiten. Nee, nee, de Tasmaanse duivel wilde altijd eten en was er niet bang voor om keihard in het oor van haar bazin te piepen en te blazen totdat ze wakker werd, wat meestal nog geen tweede poging nodig had.
'En jij?' Het meisje klonk nieuwsgierig en Tári sloot haar ogen even met een grijns. 'zo te zien ben je aan het oefenen met bomen pesten?' Ze knikte kort en opende haar ogen. ‘Zo zou je het natuurlijk kunnen noemen. Bomen pesten klinkt wel zeer creatief.’ Haar ogen gleden even naar haar mes. ‘Maar de bomen zijn slechts die kleine hulpmiddelen die nodig zijn om te leren hoe je een levend doelwit kan raken.’ Er verscheen een duistere twinkeling in haar ogen, slechts voor een enkele seconde. Ze dacht kort terug aan de gedachte die eerder door haar hoofd geschoten was: Nooit weer. Nee, ze zou niemand gaan martelen of erger, maar ze zou er niet over liegen dat de training daar wel voor bedoelt was. Ze zou het maar een keertje nodig hebben..
'Vind je het goed als ik Fen loslaat?' Heel even bleef ze stil. Haar ogen bleven op de wolf hangen en ze keek toen even naar Terra, die kort haar tandjes ontblootte en zacht piepte toen ze haar bekje weer gesloten had. Tári begon te lachen en knikte. ‘Ik vind het prima en Terra liet net weten dat ze het wel laat weten als kwispelkneut te ver gaat.’ Ze glimlachte even en liet het mes in haar riem glijden. Als het meisje haar huisdier los ging laten en hij naar haar toe zou komen, wilde ze niet het risico lopen om hem te pijnigen. Ze mocht dan wel een slechte verhouding hebben met de meeste mensen, ze had een simpele regel: dieren hadden niks te maken met de shit die hun baasjes aanrichtte.

'Bomen zijn makkelijker te raken. Ze lopen niet weg' Ze had de korte verandering in het gezicht van het meisje gezien. Ze grijnsde even en schudde haar hoofd. ‘Nou.. Eigenlijk valt dat mee. Een boom blijft weliswaar stil staan, maar een mes boort er een stuk moeilijker doorheen.’ Ze hief het mes kort en keek naar de versieringen die erop stonden. Elk mes was versierd met Keltische symbolen en elk mes had op beide kanten een kleine tekst staan. Het was speciaal voor haar gemaakt en dit waren de enige tien messen die er zo uitzagen, daar had de man die ze voor haar gemaakt had wel voor gezorgd. ‘Terwijl ze door een stuk huid juist weer heel makkelijk glijdt.’ Ze grijnsde eventjes. ‘En meestal hebben mensen te laat door dat er een mes tegen ze gebruikt wordt.’ Haar messen waren in de loop van de jaren een deel van haar geworden en ze had er niet veel moeite meer mee om de dingen binnen enkele seconden in haar handen te hebben. Ze droeg de riem vrijwel altijd en het was zelfs een gewoonte geworden hem elke ochtend om te doen. Ze hield er wel rekening mee dat het ding onder haar kleding zat als ze wist dat er een risico bestond dat ze langs leraren kwam. Ze was er te gehecht aan om ze te verliezen aan leraren.
Melina vroeg haar of ze de wolf los mocht laten en na een kort commentaar van Terra stemde ze ermee in. 'Oké, prima. Ik zal proberen hem rustig te houden.' Tári glimlachte en knikte kort. Ze zou er niet heel veel problemen mee hebben om het dier wat drukker te zien. 'Fen de knispelkneut. Als jij te ruw doet, ga je meteen weer vast' Er verscheen een grijns op haar gezicht en ze hield haar hoofd iets schuin toen Melina tegen de wolf zei dat ze soms dacht dat het dier haar kon verstaan. Tári keek kort naar Terra en glimlachte. Ze was ervan overtuigd dat de Tasmaanse duivel heel goed wist wat haar bazin bedoelde. Misschien niet elk woord, maar een paar waren er genoeg om elkaar te begrijpen.
De wolf liep naar haar toe en begon aan haar en Terra te snuffelen. Voordat het dier kon springen werd hij gewaarschuwd door zijn baas en met hangende oren droom het dier af. 'Dramaqueen' Tári grinnikte even en liet haar ogen naar de wolf glijden, die terug kwam met een enorme tak. Melina keek har verontschuldigend aan toen Fen de tak voor haar voeten legde. 'Ik geloof dat hij jullie aardig vind.' Grinnikte ze 'Je hoeft die tak niet te gooien, als je hem laat liggen is het niet leuk meer en gaat hij wel wat anders doen.' Tári schudde haar hoofd en hurkte neer. ‘Het geeft niet.’ Ze wist dat ze het risico liep om besprongen te worden, maar dat risico was ze bereid te nemen. Ze glimlachte naar het dier en aaide deze over zijn kop.
'Welk jaar zit je in? En wat is je magie soort?' Haar ogen gleden naar het meisje en ze glimlachte. ‘Zesdejaars en dark.’ Ze stond weer op. ‘Een complete Shadraan.’ Heel kort gleed er een valse twinkeling langs haar ogen. Ze was er trots op een Shadraan te zijn. ‘Jij?’ Ze hield haar hoofd schuin en liep daarna naar haar vest, die nog steeds op de grond lag. Als ze niks ging doen kon ze hem beter aantrekken. Anders zou ze morgen vast en zeker ziek zijn. Vervolgens liep ze naar het mes dat nog in de boom zat en trok deze eruit. Ze keek er even naar en controleerde of er niks beschadigd was. Daarna liet ze haar hand over de barst die het achter gelaten had in de boom glijden. ‘Ik hoop dat je niet geschrokken bent.’ Ze keek het meisje met een gemene grijns aan, kon het niet laten om haar die vraag te stellen.

Melina knikte even over het horen van de boom, dat een mes er een stuk moeilijker door heen ging. Het was wel logisch. ‘Terwijl ze door een stuk huid juist weer heel makkelijk glijdt.’ Er kwam een grijns op het gezicht van het meisje voor ze verder ging. ‘En meestal hebben mensen te laat door dat er een mes tegen ze gebruikt wordt.’ Ze knikte even naar het meisje. 'Help me herinneren dat ik niet aan je slechte kant kom!' grinnikte ze. Ze deed hier luchtig over, maar Melina snapte niet waarom je messen nodig had op een school, waarom je messen, of wapens in het algemeen, nodig had. Ze had in de gangen wel meer gehoord, dat er mensen met wapens waren maar zelf vond ze hun magie wapen genoeg. Fen duwde met zijn snuit tegen haar aan, vragend of hij los mocht. Ze vroeg even aan Tári of ze het goed vond, en na een akkoord, sprak ze Fen even toe en liet hem gaan. De wolf snuffelde aan het meisje en aan de Tasmaanse duivel, voordat hij een stok pakte en het voor hun voeten neerlegde. Melina keek verontschuldigend naar het paar en vertelde dat, als ze het niet wilden, negeren de beste oplossing was. Het meisje schudde haar hoofd en hurkte neer ‘Het geeft niet.’ Klonk het uit haar mond. Fen gedroeg zich gelukkig en begon alleen maar harder te kwispelen. Om maar een conversatie te hebben, en ook omdat ze oprecht geïnteresseerd was, vroeg ze aan Tári welke magie soort ze had en in welk jaar ze zat. Tári glimlachte naar haar ‘Zesdejaars en dark.’  Klonk het voor ze opstond: ‘Een complete Shadraan.’ zei ze daarna ‘Jij?’ Melina glimlachte naar haar voordat ze sprak. 'Light en 5e jaar. Een halve shadraan' vertelde ze, licht grijnzend 'of een halve novaan, hang ervan af hoe je het bekijkt. Opgegroeid op Nova, moeder is ook novaans, maar mijn vader is een rasechte Shadraan' Legde ze uit. Het was een apart koppel, maar op de een of andere manier, hadden ze gewerkt. Vóór de scheiding en na het thuis schoolen van Melina. Daarom had ze Fen en daarom was ze hier. Onder het praten zag ze dat Tári naar de boom was gelopen en het mes eruit had getrokken. ‘Ik hoop dat je niet geschrokken bent.’ De grijns op het meisje haar lippen was...bijna gemeen. Melina had een glimlach om haar lippen en een wenkbrauw opgetrokken. 'Nee, dat viel wel mee.' Zei ze terwijl ze met haar hand wuifde. Het was geen leugen. Ze was er niet echt van geschrokken maar apart vond ze het wel. De vraag, waarom heb je eigenlijk messen bij je?, brandde op haar lippen, maar ze sprak hem niet uit. Dat vond ze té persoonlijk, zeker omdat ze elkaar nog maar net kende, en ook vond ze het niet haar plek. Ze was wel gefascineerd, door het meisje met de messen. Tári.
Fen zat nog op de plek waar Tári hem had geaaid en keek met een schuin kopje wat er allemaal gebeurde. Af en toe snuffelde hij aan de lucht, of probeerde hij aandacht te krijgen.

Ze legde het meisje uit dat ze zich vergiste en dat bomen helemaal niet de makkelijke doelwitten waren die ze dacht dat het waren. Misschien wel als je het als doelwit op zich beschouwde, maar ze wist hoe het was om een leven wezen als doelwit te hebben. De huid reageerde zoveel beter op de messen dan het harde hout ooit kon doen.
'Help me herinneren dat ik niet aan je slechte kant kom!' Tári keek het meisje even zwijgend aan met een frons op haar gezicht. Haar ogen gleden onderzoekend over het meisje heen en ze knikte uiteindelijk. ‘Ik kan je er wel aan helpen herinneren, maar uiteindelijk ben jij degene die wel of niet die lijn over stapt.’ Ze trok haar wenkbrauwen even op in een stille waarschuwing en een soort van bevestiging. Ze kon nog zo vaak tegen het meisje zeggen dat ze niet aan haar slechte kant moest komen te staan, maar het waren de keuzes van Melina die die kant bepaalde. Niet de woorden die Tári tegen haar sprak.
Het was uiteindelijk de keuze van het meisje of deze aan de linker of de rechter zijde van die lijn terecht kwam. Het was meestal lastig om aan de goede kant terecht te komen, maar dat kwam vooral door Tári. Ze vond het veel te leuk om andere dwars te zitten en de grens op te zoeken, iets wat andere vaak niet pikte. Ze had haar gevoelige plekken en eenmaal die aangeraakt waren, was er bijna geen terugweg meer. De meeste mensen stonden aan haar slechte kant. Het meisje zou simpelweg alleen maar moeten zorgen dat ze Tári niet op die gevoelige snaar raakte.
Ze gaf aan dat het niet erg was dat de wolf naar haar toe kwam en met haar wilde spelen. Ze had helemaal niks tegen dieren en moest misschien zelfs toegeven dat ze er een zwak voor had. Oké, het lag misschien ook een klein beetje aan het soort dier, maar over het algemeen kregen dieren meer sympathie dan de meeste mensen. Ze aaide het dier over zijn kop en gaf antwoord op de vraag in welk jaar ze zat en wat haar magie was. Meteen kaatste ze de vraag terug.
'Light en 5e jaar. Een halve shadraan' Vertelde het meisje en heel even verscheen er een frons op Tári’s gezicht. Niet omdat het een vreemde combinatie was, maar omdat het meisje behoorde tot die kleine groep mensen waar ze de kriebels van kreeg nog voordat ze iets gezegd hadden. Melina was alleen anders.. Die kriebels waren er niet geweest, die interne jeuk had ze niet gehad. Plus punt voor het meisje. 'of een halve novaan, hang ervan af hoe je het bekijkt. Opgegroeid op Nova, moeder is ook novaans, maar mijn vader is een rasechte Shadraan' Tári knikte kort. Ze pakte haar vest en liep daarna naar de boom om haar mes eruit te trekken. ‘Ik hoop dat je niet geschrokken bent.’ Ze keek het meisje met een gemene grijns aan, kon het niet laten om haar die vraag te stellen. Melina had een glimlach op haar gezicht en een wenkbrauw opgetrokken. 'Nee, dat viel wel mee.' En ze wapperde met haar hand. Tári knikte met diezelfde grijns. ‘Zit je hier al lang op school? Al veel mensen ontmoet?’ Vroeg ze het meisje terwijl ze terug liep naar de plek waar ze net was geweest en heel kort haar vingertoppen over de kop van Fen liet glijden.

Het meisje keek haar een lange tijd aan met een frons op haar gezicht voor ze uiteindelijk knikte en sprak.  ‘Ik kan je er wel aan helpen herinneren, maar uiteindelijk ben jij degene die wel of niet die lijn over stapt.’ Melina keek het meisje lange tijd aan 'Dat is waar. Daar heb je gelijk in' sprak ze uiteindelijk met een lichte glimlach op haar lippen, tot nu toe leek Tári haar wel aardig. Misschien een beetje apart, maar aardig. Fen rende vrolijk met een tak naar haar toe, hevig kwispelend en blij hijgend. Het was dat hij niet vaak blafte doordat hij een wolf was, anders had hij da vast e zeker al gedaan. Tári gaf aan dat ze het niet erg vond dat Fen met haar wilde spelen en aandacht vroeg en Fen begon hard te kwispelen toen ze hem aaide. Het meisje liep richting de boom en haalde haar mes eruit.  ‘Ik hoop dat je niet geschrokken bent.’ Klonk het vervolgens uit haar mond. Melina antwoordde van niet en wuifde het weg. Ze kon wel wat hebben. Niet dat ze het altijd even leuk vond, maar ze accepteerde andermans keuzes, zo ook die van Tári en haar passie met de messen. Tári grijnsde wederom naar haar ‘Zit je hier al lang op school? Al veel mensen ontmoet?’ Vroeg ze. Melina schudde haar hoofd. 'Nee, ik ben pas een aantal weken op school. Ik heb eerst thuis les gehad.' Het was pas een aantal weken, iets meer dan een maand geweest sinds ze op school gearriveerd was. 'En nee. Maar een paar mensen. Een aantal leraren en leerlingen, meer niet' antwoordde ze terwijl ze haar schouders ophaalde. Ze zo vanzelf wel meer mensen ontmoeten en vrienden vinden maar die dingen vergde tijd. 'Jij? Hoe lang ben jij al op school?' Vroeg ze. Nieuwsgierigheid klonk door in haar stem. Ze had het idee dat Tári al vrij lang op deze school zat en dat zo ook veel mensen kende, al was het wel zo aardig én eerlijk om het te vragen, dan het te veronderstellen.

Toen het meisje haar zei te helpen herinneren niet aan Tári’s slechte kant te komen, kon ze weinig anders dan tegen het meisje zeggen dat het niet aan haar was dat te bepalen. En toch kon ze niet ontkennen dat het misschien meestal toch ook wel een beetje aan haar lag. Ze was misschien een lastig persoon om te mogen als je haar niet kende, maar aan haar goede kant blijven was praktisch een onmogelijkheid als je niet ontzettend veel voor haar betekende.
Fen kwam naar haar toe en Tári besloot het dier de aandacht te geven die hij wilde. Ze had geen problemen met dieren en spelen met ze vond ze stiekem best wel leuk. Toegeven zou ze het nooit, maar ze hield ervan om eventjes bezig te zijn met het vrolijke gedrag van dieren. Ze wisten hoe je je voelde, nog voor je iets tegen ze gezegd had. Bij mensen lag dat wel anders.. Die moesten je eerst kennen voordat ze konden zien wanneer je je goed voelde of niet. Een gezichtsuitdrukking was immers niets meer dan een masker. Zij was daar waarschijnlijk een van de beste voorbeelden van. Behalve rondom bepaalde personen.. Daar kon ze gewoon niet tegen liegen. Of in elk geval minder goed dan.
Toen ze naar de boom liep en het mes eruit haalde vroeg ze aan het meisje of ze geschrokken was. Of ze zei eerder dat ze hoopte dat dat niet zo was. En daar was het al. Leugen nummer één. Maakte het haar iets uit? Nope, helemaal niet. Het kon haar bar weinig schelen of het meisje geschrokken was of niet. Als Melina geschrokken was van een klein mes dat in een boom terecht kwam, zou ze waarschijnlijk nog een zware tijd krijgen hier. Had ze problemen om te liegen tegen Melina? Nee, helemaal niet zelfs. Ze was niet de eerste die leugens uit haar mond had horen komen en zou ook zeker niet de laatste zijn. Misschien had ze er meer problemen mee gehad als ze een normale jeugd genoten had, maar die was ver te zoeken geweest. Opgroeien bij ouders die je enkel en alleen maar bestraffen om iets wat je gedaan had – of erger, iets wat je niet gedaan had, maar waarvan ze je wel beschuldigde – en vrijwel dag en nacht op de straat te vinden zijn tussen mensen waar geen enkele verstandige meid tussen rond zou lopen, hadden haar gevormd tot wie ze was. Ze was een kern met een omhulsel. In het omhulsel, voor iedereen zichtbaar, zat woede, haat, bloedlust, hebzucht en wraakzucht. Allemaal aangedikt door haar grote mond en losse lippen. Woorden waren simpel kleine wapens in haar ogen en ze wist hoe ze mensen kon raken met die oh zo scherpe woorden. Ze was alleen niet dat meisje wat ze iedereen liet zien. De kern was een zorgzaam, koppig meisje, dat zoveel verdriet en angst kende dat ze er een muur omheen had gebouwd zodat niemand haar dat meer aan kon doen. Het enige nadeel van de muur was dat ze daarmee ook de goede emoties insloot en enkel de mensen die met veel moeite die muur omlaag kregen liet zien wie ze echt was. Die muur omlaag krijgen koste tijd en moeite. Elke keer als je dacht dat de muur af begon te brokkelen gebeurde er weer iets wat haar de muur weer deed optrekken. Maar weinig mensen hadden dat geduld. Dus leugens? Dat deed haar vrij weinig.
Ze vroeg Melina of ze al lang hier op school zat en of ze al veel mensen kende. 'Nee, ik ben pas een aantal weken op school. Ik heb eerst thuis les gehad.' Tári knikte kort. Het klonk nu al alsof het meisje wel een heel mooi leven had gehad. Thuis les.. Ze wist niet helemaal wat ze ervan moest denken. 'En nee. Maar een paar mensen. Een aantal leraren en leerlingen, meer niet' Melina haalde haar schouders op en Tári grijnsde breed. ‘Leraren lijkt me niet meer dan logisch. Het is immers een school.’ Ze hield even stil. ‘Allemaal oudere leerlingen of ook van dat onmogelijk irritante grut?’ Haar stem klonk werkelijk geïrriteerd bij de laatste woorden. Eerstejaars.. Jak jak jak jak jak. Ze kreeg er al meteen de rillingen van. Tweede- en derdejaars waren net zo erg overigens. Misschien zelfs wel erger, want die begonnen te denken dat ze groot en stoer werden. Jak.. Nogmaals.
'Jij? Hoe lang ben jij al op school?' Ze glimlachte even waterig en schudde haar hoofd. ‘Lang genoeg om ervan te gaan genieten.’ Ze keek even afwezig naar een boom in de verte. Ervan genieten.. ja, dat had ze gedaan vanaf het eerste moment dat ze hier was gekomen. Alles was beter dan thuis..

Het meisje grijnsde naar haar. Melina merkte dat ze dat vaak deed, grijnzen. ‘Leraren lijkt me niet meer dan logisch. Het is immers een school.’ Zei het meisje. Melina knikten en zei verder niks. Er was niets wat ze er tegen in kon brengen. ‘Allemaal oudere leerlingen of ook van dat onmogelijk irritante grut?’ De stem van het meisje had nu geïrriteerd randje gekregen. Melina dacht even na, hand onder haar kind en elleboog op haar andere arm. 'Veelal oudere leerlingen, of rond mijn leeftijd. Gelukkig niet erg veel van die jongere en vervelende ukken tegen gekomen.' Ze glimlachte, het was een kleine en scheve glimlach. Ze vond kinderen soms leuk. Als ze erg jong waren. De leeftijd waarmee ze op school kwamen tot zo rond de veertien of vijftien jaar, dan waren ze een kwelling. Vervelende stoer doenende pubers waren het dan. De meeste, niet allemaal gelukkig. Melina vroeg Tári hoe lang zíj al op school zat. ‘Lang genoeg om ervan te gaan genieten.’ Was haar afwezige antwoord. Ze had een waterige glimlach en Melina had de neiging om ernaar te vragen maar adviseerde ertegen. Nee, ze dacht niet dat dit meisje, Tári, het zou appreciëren als ze té snel persoonlijk bij haar werd. Het was een onderbuik gevoel wat ze niet kon schudden. Ze zuchtte even en dacht na over een onderwerp of iets om over te praten. Ze haalde even een hand door haar bruine haar en haalde wat lokken voor haar ogen weg. 'Vertel me eens over je messen? Hoe lang... gebruik je ze al?' Ze hoopte dat ze de vraag zo had gesteld dat het meisje kon antwoorden wat ze wilde. 'En... heb je misschien zin om straks ontbijt te halen in de grote zaal? Of heb je al ontbeten?' Tári mocht dan niet zó open zijn als Melina, tot nu toe leek het haar een aardig meisje en was er iets wat Melina tot haar aantrok.

Natuurlijk was ze nieuwsgierig over wie het meisje al ontmoet had. Ze was altijd nieuwsgierig, daar niet van. Ze stelde dan ook de vraag of het meisje al veel mensen ontmoet had. Ze antwoordde dat ze wat leraren en leerlingen tegen was gekomen. Logisch. Het zou niet goed zijn als het meisje nog geen leraren tegen gekomen was. Dan deed ze toch echt ergens iets fout. Dat gaf ze dan ook aan. Het meisje reageerde er niet op. Ze besteedde er geen tijd aan, want ook zij begreep wel dat ze iets zei waar weinig tegenin te brengen viel. Toen ze vroeg of Melina vooral oudere leerlingen tegen gekomen was of ook van dat kleine, vervelende grut waar ze al de kriebels van kreeg als ze eraan dacht, gaf het meisje wel een antwoord. 'Veelal oudere leerlingen, of rond mijn leeftijd. Gelukkig niet erg veel van die jongere en vervelende ukken tegen gekomen.' Melina glimlachte een kleine, scheve glimlach en Tári knikte kort. Weer was er die nieuwsgierigheid. De vraag brandde op haar lippen en ze klakte kort met haar tong. Terra reageerde er meteen op en stond direct recht en met haar kop op haar bazin gericht. Ze klakte ook met haar tong als ze de aandacht van het dier wilde of de Tasmaanse duivel erop wees dat ze te ver ging en naar haar bazin moest luisteren. Nu was het alleen een bedenkelijke klak. ‘Grote school, grote monden.’ Ze grinnikte even en schudde haar hoofd. ‘Het zal niet lang duren voordat je hoort van iemand die je nog niet kent of hem of haar tegen komt. Het blijft me elke keer weer verbazen.’ Ze stelde de vraag niet. Ze moest op haar tong bijten om niet die oh zo brandende vraag te stellen die op haar tong lag. Wie kende het meisje eigenlijk allemaal? Het maakte haar niet heel veel uit wíe ze kende, maar ze vroeg zich af hoe andere het toch elke keer voor elkaar kregen zo snel mensen te leren kennen. Waarschijnlijk lag dat aan haar, al had ze al een hoop mensen ontmoet. Of het meisje had een baklading aan geluk en was simpelweg de juist mensen tegengekomen. Hoe dan ook, ze had de vraag voor nu onder controle. Ging ze dat lang volhouden? Ze had werkelijk geen idee. Naar alle waarschijnlijkheid zou de vraag er nog uitflappen voordat hun gesprek tot een einde was gekomen.
Toen Melina de vraag terug kaatste gaf ze een simpel antwoord. ‘Lang genoeg om ervan te gaan genieten.’ Het was geen direct antwoord, maar in haar ogen was hij direct genoeg. Ze kon de afwezige blik of de waterige glimlach niet bedwingen. Het maakte haar ook niet uit. Het meisje mocht best zien dat ze blij was hier te zijn en niet thuis. Dat was geen geheim. De reden ervoor echter wel..
Melina was slim genoeg om niet in te gaan op haar woorden en besloot van onderwerp te veranderen. 'Vertel me eens over je messen? Hoe lang... gebruik je ze al?' Tári keek haar even vragend aan en lachte toen zacht. ‘Niet het onderwerp wat ik aan had zien komen.’ Zei ze zacht. Ze had niet verwacht dat het meisje erover zou beginnen nadat ze het eerdere korte gesprek erover gestopt waren. Ze knikte. ‘Lang.. Ik weet niet precies meer hoe lang ik ze heb, maar het is al een hele tijd. Een paar jaar.’ Ze fronste even. ‘Teveel gebeurd om bij te houden hoe lang ik ze al heb.’ Haar ogen gleden naar het meisje en heel kort speelde er een glinstering in haar ogen. Ze wist hoe lang ze ze had en ze had het ook kunnen zeggen, maar dit was een gewoonte geworden. Ze kon de dag niet meer benoemen, maar nog wel hoe het was gegaan en hoe oud ze was toen ze de tien messen voor het eerst in haar handen had gehouden. ‘Een oudere man uit de buurt waar ik ben opgegroeid leerde me hoe ik messen moest gebruiken en liet deze voor me maken.’ Er verscheen een oprechte glimlach op haar gezicht bij de gedachte aan de man. God wat miste ze die man soms. Hij had zo goed naar haar geluisterd en was altijd bereid geweest om haar eerder te helpen met haar messen. Hadden ze een afspraak ergens in de middag maar wilde ze liever eerder dat vervloekte huis uit? Kon dat. Ze kon midden in de nacht bij hem aankloppen voor zijn hulp. De messen waren de enige tastbare herinnering aan de man. Misschien zou ze hem ooit nog eens opzoeken.. Als dat mogelijk was natuurlijk.
'En... heb je misschien zin om straks ontbijt te halen in de grote zaal? Of heb je al ontbeten?' Ze had in haar gedachtes haar blik laten afdwalen en keek nu weer op naar Melina. Er stond een lichte frons op haar gezicht en ze hield haar hoofd een klein beetje schuin. ‘Ik heb eigenlijk al wat gegeten. Ik ga nooit weg zonder te eten, maar ik denk.. Dat het geen probleem zou moeten zijn.’ Wat maakte het ook uit? Dat beetje eten meer of minder maakte geen verschil. Ze zou ook altijd nog weg kunnen lopen als ze genoeg had van het meisje, maar dat was maar een plan b. ‘Vanwaar de vraag? Heb jij nog niet gegeten dan?’ Ze bleef verbaasd over de hoeveelheid antwoorden die ze gaf. Ze was niet gewend van zichzelf dat ze zoveel sprak. Of in elk geval zoveel woorden zonder haat en nijd.

Een klik liet Melina kijken en ze zag dat de tasmaanse duivel meteen reageerde en ze keek even tussen Terra en Tári. ‘Grote school, grote monden.’ Merkte Tári op. Melina knikte. 'Ja. Ze worden steeds brutaler .' grinnikte ze. 'En kleiner, lijkt wel' mompelde ze.  ‘Het zal niet lang duren voordat je hoort van iemand die je nog niet kent of hem of haar tegen komt. Het blijft me elke keer weer verbazen.’ Ging Tári verder. Ja dat zat er dik in. Ze knikte kort en verwoorde haar gedachten 'Ja, daar zit er wel in. Ik heb een paar andere mensen ontmoet. Zoals Master Savador en een jongen van onze leeftijd. Adrian' Ze glimlachte een beetje voor ze  haar vraag over hoe langs ze al op school zat, terug kaatste naar Tári. ‘Lang genoeg om ervan te gaan genieten.’ Klonk het ontwijkende antwoord van het meisje. Melina ging er verder niet op in. In plaats daarvan vroeg ze over haar messen. ‘Niet het onderwerp wat ik aan had zien komen.’ Begon Tári. Melina wilde bijna zeggen dat ze er niet over hoefde te praten, toen het meisje knikte en ze deed haar mond weer dicht. ‘Lang.. Ik weet niet precies meer hoe lang ik ze heb, maar het is al een hele tijd. Een paar jaar.’ Even fronste ze ‘Teveel gebeurd om bij te houden hoe lang ik ze al heb.’ Haar ogen gleden naar Melina, en ze was aandachtig aan het luisteren. ‘Een oudere man uit de buurt waar ik ben opgegroeid leerde me hoe ik messen moest gebruiken en liet deze voor me maken.’ Melina knikte en wachtte even met antwoorden, zodat ze zeker wist dat Tári klaar was met haar verhaal. Toen er een echte glimlach op het gezicht van Tári verscheen en ze verder niet sprak, leek dat zo te zijn. 'Die man betekende veel voor je zo te horen.' Zei ze zacht, lichte glimlach op haar lippen. De vraag waar haar ouders in dit alles waren branden op haar lippen, maar ze hield het veilig opgesloten achter haar lippen. 'Heb je misschien zin om straks ontbijt te halen in de grote zaal? Of heb je al ontbeten?' vroeg ze erna. Een lichte frons verscheen op Tári haar gelaat. Ik heb eigenlijk al wat gegeten. Ik ga nooit weg zonder te eten, maar ik denk.. Dat het geen probleem zou moeten zijn.’ Zei ze. Waarna ze er aan toevoegde. ‘Vanwaar de vraag? Heb jij nog niet gegeten dan?' Melina schudde haar hoofd en wenkte even naar Fen 'Ik ben er eigenlijk zo met hem uitgegaan en had nog geen ontbijtje gepakt. Normaal neem ik altijd wat broodjes mee, maar dat heb ik deze keer niet gedaan.' Ze glimlachte bijna verontschuldigend. 'Normaal duren mijn wandelingen ook nooit zo lang, omdat bijna niemand zo vroeg op staat als ik en ik dus meestal niemand tegenkom.' grinnikte ze 'Niet dat ik het erg vind, hoor' opperde ze met een glimlach 'Ik vind het juist gezellig, maar ik krijg nu toch wel trek.' Als op commando begon haar maag te rammelen.

'Ja. Ze worden steeds brutaler .' Tári grijnsde. 'En kleiner, lijkt wel' Ze lachte zacht. ‘Meestal zijn jongere kinderen kleiner.’ Natuurlijk wist ze dat het meisje dat niet bedoelde, maar ze had de opmerking niet kunnen laten. Ze vertelde het meisje dat het haar bleef verbazen hoe toch elke keer weer zoveel de ronde deed in de school. 'Ja, daar zit er wel in. Ik heb een paar andere mensen ontmoet. Zoals Master Savador en een jongen van onze leeftijd. Adrian' Ze had rustig geluisterd, maar haar ogen schoten naar het meisje bij het horen van Adrians naam. Savador ontmoeten was niet zo vreemd, zeker niet voor een nieuwe leerling. Die ook nog braaf de lessen volgde. Ze glimlachte kort en knikte. ‘Die twee namen komen zeker bekend voor.’ Ze kantelde haar hoofd en hield hem toen weer recht. ‘Bij de een zit ik in de klas en de ander..’ Ze fronste even. ‘Is een vriend.’ Een vriend.. Arg.. Ze had er nu al een hekel aan. Ze keek het meisje even onderzoekend aan. ‘Kon je het met hem vinden?’ Het was een onderzoekende vraag. Natuurlijk wilde ze peilen hoe Melina tegenover Adrian stond.
Ze beantwoorde de vragen die volgden. Hoe lang ze hier al was om mee te beginnen. Vervolgens kwam de vraag hoe lang ze haar messen al had. Melina was dus blijkbaar nieuwsgierig naar het verhaal. Prima, dat wilde ze best wel vertellen. Deels dan althans. Alles zou het meisje niet weten, waarschijnlijk ook helemaal nooit. ‘Een oudere man uit de buurt waar ik ben opgegroeid leerde me hoe ik messen moest gebruiken en liet deze voor me maken.’ Er verscheen een oprechte glimlach op haar gezicht bij de gedachte aan de man. Melina had gewacht tot ze er zeker van was dat Tári niet verder zou spreken en reageerde er toen op. 'Die man betekende veel voor je zo te horen.' Ze knikte een keer. ‘Nog steeds. Zonder hem had ik hier waarschijnlijk niet gestaan om dit gesprek met je te voeren. Of juist wel, maar als een heel ander mens.’ Ze grijnsde kort. Of dat andere mens positief of negatief was kon ze niet met zekerheid zeggen. Zonder de man was ze nooit bij Damian, Lieke en Sam terecht gekomen en had ze nooit die paar stomme dingen gedaan die ze had gedaan. Maar zonder hem zou ze de hele dag bij haar ouders geweest zijn.. Nee, dat andere mens was waarschijnlijk alles behalve positief.
Toen er werd gevraagd of ze zin had om mee te gaan eten, antwoordde ze dat ze eigenlijk al gegeten had, maar dat het geen kwaad kon. Daarna kwam de vraag of het meisje zelf nog niks gegeten had. Melina schudde haar hoofd en wenkte even naar de wolf. Tári’s ogen bleven even op het dier hangen. 'Ik ben er eigenlijk zo met hem uitgegaan en had nog geen ontbijtje gepakt. Normaal neem ik altijd wat broodjes mee, maar dat heb ik deze keer niet gedaan.' De glimlach was bijna verontschuldigend. 'Normaal duren mijn wandelingen ook nooit zo lang, omdat bijna niemand zo vroeg op staat als ik en ik dus meestal niemand tegenkom.' Ze grinnikte. 'Niet dat ik het erg vind, hoor. Ik vind het juist gezellig, maar ik krijg nu toch wel trek.' Tári glimlachte en knikte een keer. Ze lachte zacht toen ze de maag van het meisje hoorde knorren. ‘Gelukkig zijn maar weinig mensen zo vroeg op. Ben niet de grootste fan van alle drukte die soms ronddwaalt op het terrein. Maar zoals ik al zei kan het geen kwaad.’ Ze doelde op het eten.

Het meisje tegenover haar lachte zacht. ‘Meestal zijn jongere kinderen kleiner.’ Melina grinnikte licht als antwoord. Het was te verwachten dat Tári zo'n soort opmerking zou maken. Melina vertelde haar nu over de mensen die ze al ontmoet had en ze zag Tári haar ogen naar haar flitsen bij de naam Adrian. Dus Tári kende hem ook? Dat verbaasde haar niet, ze waren allemaal zo rond dezelfde leeftijd en hun zaten al langer op school dan zei. ‘Die twee namen komen zeker bekend voor.’ Vertelde Tári en Melina knikte. ‘Bij de een zit ik in de klas en de ander...' ze was even stil en fronste licht ‘Is een vriend.’ Tári keek haar nu onderzoekend aan en Melina maakte zich op voor de vraag of vragen, die zouden volgen. ‘Kon je het met hem vinden?’ Klonk de vraag. Melina knikte een paar keer. 'Jazeker. Ik vind hem aardig. En Fen ook.' glimlachte ze 'én we houden allebei van lezen dus.. Ja, ja ik kon het met hem vinden.' Adrian was zeker een aardige jongen en ze moest eerlijk toegeven dat hij ook niet lelijk was.

Hierna stelde Melina op haar beurt vragen. Over hoe lang Tári hier al op school was en over haar messen, waardoor ze vertelde over een oude man. En zo te horen betekende deze man veel voor Tári, iets wat Melina ook verwoorde. ‘Nog steeds. Zonder hem had ik hier waarschijnlijk niet gestaan om dit gesprek met je te voeren. Of juist wel, maar als een heel ander mens.’ Vertelde ze haar. Melina glimlachte even naar haar en zei verder niets. Het was een heftig verhaal zelfs zonder alle details. Melina was dankbaar dat die man Tári toen geholpen had, anders had ze nu inderdaad dit gesprek niet kunnen houden. Ze verwoorde dit niet naar Tári toe, ze had het idee dat het een beetje vreemd zou klinken.

Het was even stil voordat Melina opperde om iets te gaan eten, dit omdat ze nog niet gegeten had. Melina legde uit dat haar wandelingen nooit zo lang duurde, doordat ze bijna nooit iemand tegen kwam. Als of op commando begon haar maag te knorren. Ze hoorde Tári licht lachen. ‘Gelukkig zijn maar weinig mensen zo vroeg op. Ben niet de grootste fan van alle drukte die soms ronddwaalt op het terrein. Maar zoals ik al zei kan het geen kwaad.’ zei ze. Melina knikte en riep Fen bij zich, om hem vervolgens vast te maken. Ze wilde liever niet dat hij zo meteen op het schoolterrein rond rende en mensen om kegelde. Ze knikte naar Tári. 'Oké. We kunnen er wel rustig aan heen lopen dan' opperde ze. Weer knorde haar maag. Voortaan zou ze de broodjes niet vergeten als er een ding was, waar ze niet goed tegen kon, was het een hongerige lege maag.

Het meisje noemde twee mensen op die ze al ontmoet had. Dat Melina Savador ontmoet had wekte geen verbazing op. Ze kon zich bijna niet voorstellen dat er iemand was die de man nog niet ontmoet had. Het bleef immers de schoolmeester. Bij Adrians naam reageerde ze misschien iets sterker. Natuurlijk wilde ze weten wat Melina van hem vond. Nieuwsgierigheid? Dat was het absoluut, maar er was wellicht nog iets wat haar tot het stellen van de vraag dwong. Ze had een vreemde behoefte om er zeker van te zijn dat hij oké was en het nog steeds goed kon vinden met de mensen om hem heen. Ze wist hoe alles wat er gebeurd was hem had geraakt en ze kon en wilde niet ontkennen zich zorgen om hem te maken. En misschien wilde ze peilen of er een reden was voor een andere emotie dan nieuwsgierigheid en bezorgdheid. Gewoon voor de zekerheid.
'Jazeker. Ik vind hem aardig. En Fen ook.' Glimlachte ze. 'én we houden allebei van lezen dus.. Ja, ja ik kon het met hem vinden.' Tári glimlachte kort en knikte. ‘Je leest dus? Wat lees je zoal?’ Vroeg ze terwijl haar ogen het meisje onderzoekend in de gaten hielden. Er was iets aan de manier waarop het meisje het zei dat haar nieuwsgierig maakte. Nog nieuwsgieriger dan ze al was. Alsof er iets was wat ze nog niet wist.. Maar hey, wat wist ze al wel van het meisje? Los van dat ze een wolf genaamd Fen had, blijkbaar van lezen hield, op vreemde uren wandelingen maakte en niet al te schuw was om vragen te stellen.
De vragen die volgde beantwoorde ze zoals ze die zou beantwoorden bij iedereen waar ze geen gruwelijke hekel aan had. Ze gaf antwoord. Weliswaar niet de complete waarheid, maar er was ook niks gelogen. Oké, er was één leugen in te vinden, maar daar zou het meisje maar mee moeten leren leven. Ze hield er niet van om alles aan iedereen te vertellen. Dat zou haar waarschijnlijk toch niet verder helpen. Het handje vol mensen dat wist wat er was gebeurd en wie ze was, was genoeg. Als dit meisje meer wilde weten over het zilverwitharige meisje, dan zou ze dat moeten verdienen. Ze zou het vertrouwen na een tijdje moeten winnen. Het lag aan wat de toekomst zou brengen of Melina ooit meer over haar zou weten dan ze nu wist.
Heel even was er een stilte voordat er gevraagd werd of ze iets zouden gaan eten. Ze had al gegeten, maar zag er geen kwaad in om wat te gaan eten met het meisje. Je zag het misschien niet aan haar af, maar ze was een grotere vreetbeer dan de meeste mensen zouden denken. ‘Gelukkig zijn maar weinig mensen zo vroeg op. Ben niet de grootste fan van alle drukte die soms ronddwaalt op het terrein. Maar zoals ik al zei kan het geen kwaad.’ Sprak ze als antwoord en Melina riep Fen bij zich. Tári keek even naar de wolf en een zwakke glimlach speelde op haar lippen. Heel kort drong het besef tot haar door dat ze verdomde vriendelijk was voor het meisje. Waarom? Waarom was ze bereid om het kind haar gemene opmerkingen te besparen? Waarom was ze bereid om het een keer niet te doen voor de uitdaging en de pijn van de ander? Wat maakte haar zo vrolijk? Arg.. De vragen alleen al maakte haar misselijk. Ze was gewoon veel te vriendelijk. Niet dat ze er een punt van zou gaan maken, maar ze wilde er ook niet haar best voor gaan doen. Ze wist dat deze vriendelijkheid als een donderslag bij heldere hemel kon verdwijnen. Als ze ging proberen die vrolijkheid vast te houden zou dat sneller gebeuren dan ze wilde.
'Oké. We kunnen er wel rustig aan heen lopen dan' De woorden lieten haar opkijken en de glimlach werd iets breder toen de maag van het meisje weer knorde. Ze klakte een keer met haar tong en Terra nestelde zich tegen haar wang aan. ‘Na u.’ Glimlachte ze vriendelijk terwijl ze haar arm uitgestrekt hield als teken dat Melina als eerste mocht gaan lopen.

Het meisje knikte kort en glimlachte naar haar ‘Je leest dus? Wat lees je zoal?’ Vroeg ze en haar ogen stonden onderzoekend. Melina haar ogen lichte een beetje op. 'Nou vooral fictie en romannetjes. Zo nu en dan een goede drama. Niet erg veel thrillers.' antwoordde ze met een glimlach. Melina stelde Tári wat vragen voor ze vroeg of ze wat wilde eten. Het meisje stemde er mee in. ‘Gelukkig zijn maar weinig mensen zo vroeg op. Ben niet de grootste fan van alle drukte die soms ronddwaalt op het terrein. Maar zoals ik al zei kan het geen kwaad.’ Melina knikte even en ze riep Fen bij zich om hem vast te maken. 'Oké. We kunnen er wel rustig aan heen lopen dan' Zei ze toen Fen vast zat. Als op commando begon haar maag te knorren. Tári hoorde het en glimlachte breed naar haar. Even klakte het meisje met haar tong en haar tasmaanse duivel kroop tegen haar wang aan, zag ze. Wat een leuk beesie was het. ‘Na u.’ zei Tári terwijl ze haar arm had uitgestrekt. Melina knikte een bedankje en loodste Fen mee. Ze liepen op een rustig tempo door het bos en richting de school. 'Ken je Adrian al lang?' vroeg ze met een glimlach.

-
zo kort ;'; Hoop dat je er iets mee kan. anders pm je me maar. Ik had echt moeite met die post deze keer. ;(

Nieuwsgierigheid was iets wat bij haar hoorde. Ze was altijd nieuwsgierig geweest en zou haar hele leven lang nieuwsgierig blijven. Ja, ze vroeg Melina of ze Adrian aardig vond, natuurlijk vroeg ze dat. Die vraag zou haar opgevreten hebben als ze hem niet hardop gesteld had. Dan had ze deze avond in bed gelegen met een diepe frons op haar gelaat en had ze zichzelf die vraag opnieuw en opnieuw gesteld. Misschien was nieuwsgierigheid zelf wel een woord dat je niet los van haar kon zien, als je haar echt nieuwsgierig had gezien dan toch. Dat ze hem aardig vond gaf haar ergens een tevreden gevoel, alsof ze zelf blij was dat hij vrienden maakte. Of dat hoopte ze dan toch. Er was iets in de stem of het gelaat van het meisje dat ze niet thuis kon brengen, maar ze besloot er niet op in te gaan. Dat zou geen zin hebben en waarschijnlijk zou ze het hele gesprek van eerder alleen maar terug trekken naar een vijandelijk gesnauw. Nee, het was beter om een vraag te stellen over een onderwerp waar ze zich niet druk over kon maken.
'Nou vooral fictie en romannetjes. Zo nu en dan een goede drama. Niet erg veel thrillers.' Was het antwoord dat ze kreeg op de vraag wat het meisje zoal las. Ze glimlachte en knikte even. ‘Niet veel thrillers? Geen fan van het genre of gewoonweg geen goede boeken tegen gekomen?’ Zelf las ze werkelijk alles. Er was vrijwel niks wat ze niet las. Alles kreeg van haar een kans en meestal las ze boeken ook uit. Heel soms gebeurde het dat ze echt niet door een boek heen kwam en dan schreef ze de titel op, zodat ze altijd nog een tweede of derde poging kon wagen. Ze hield er niet van om boeken half gelezen terug te zetten en nooit meer naar om te kijken. Daarvoor waren die stoffige pakken papier veel te kostbaar. Het was alsof je een klein kindje in je handen hield als je een boek aan het lezen was. Het kindje van een ander, waar je heel voorzichtig mee moest zijn, Je wist immers maar nooit wanneer dat kindje zou gaan huilen of zou vallen. Ja, het was een ver gezochte vergelijking, maar precies dat gevoel was de reden dat ze boeken nooit zomaar kon wegleggen. Het was alsof ze een weerloos kind ergens achter liet, tussen al die andere kinderen die er wél toegedaan hadden en die wél hadden kunnen bewijzen wat ze waard waren. Alsof je een kind tussen de pestkoppen neerzette. Nogmaals, ja, een vreemde vergelijking, maar beter kon ze het niet beschrijven.
'Oké. We kunnen er wel rustig aan heen lopen dan' Zei Melina toen ze Fen vast gemaakt had. Tári liet Terra weten dat zou zouden gaan en het diertje nestelde zich tegen de wang van haar bazin. Dat deed ze eigenlijk altijd als ze het koud had of haar bazin gerust wilde stellen. Waarschijnlijk was dit een egoïstische actie van het diertje en had ze het gewoon koud. Tári liet Melina weten dat zij als eerste mocht gaan lopen en ze werd zwijgend bedankt.
'Ken je Adrian al lang?' Tári keek haar even aan en fronste. Hoe lang kende ze hem eigenlijk? Ze herinnerde zich hun eerste ontmoeting. Er soepel was deze niet verlopen en ze had de hele dag hoofdpijn gehad. Een glimlach verscheen op haar gezicht. Een blonde trol, had ze hem genoemd. Van een scheldwoord was het omgetoverd tot een troetelnaampje waar hij een kotshekel aan had. Niet dat dat haar weerhield om het te gebruiken. Hij was een blonde trol en zelfs als hij niet haar blonde trol was, bleef hij een blonde trol.
‘Ik geloof.. Alles bij elkaar geteld een jaar of anderhalf, misschien bijna twee.’ Ze fronste even en lachte zacht. ‘Maar ik ben niet heel erg goed in het onthouden van data, sorry. Als je het met zekerheid wilt weten moet je het aan hem vragen.’ Negen maanden.. Zolang was hij weg geweest en dat was nu al meer dan een maand geleden. Ze knikte. ‘Waarschijnlijk is het gewoon twee jaar.’ Haar blik was een beetje afwezig geworden, maar de glimlach sierde haar lippen nog steeds. Ze had een grote verzameling aan herinneringen over Adrian, goede en slechte, maar allemaal maakte ze haar ergens vrolijk. Ook de slechte maakte haar vrolijk, want het deed haar eraan herinneren dat hij bijna helemaal in orde was. Blind aan een kant en emotioneel was hij ook niet in orde, maar dat gold voor hen beide en daar zouden ze overheen komen. Het had tijd nodig, hij had tijd nodig om zichzelf te vergeven voor iets waar hij niks aan had kunnen doen.
Ze hief haar hoofd weer en keek Melina met een glimlach aan. ‘Dankje.’ Ze keek even weg. ‘Dankje voor het stellen van de vragen.’ Meestal had ze een hekel aan vragen, maar op de een of andere manier kon ze het hebben van dit meisje. Waarom wist ze niet precies.

Het onderwerp veranderde naar boeken, nadat Melina had verteld dat Adrian en zij beide van lezen hielden, had Tári haar gevraagd wat ze zoal las. ‘Niet veel thrillers? Geen fan van het genre of gewoonweg geen goede boeken tegen gekomen?’ Vroeg ze nadat Melina had verteld wat ze graag las. Ze perste haar lippen lichtjes op elkaar voor ze antwoordde. 'Beide, denk ik. Een spannend boek vind ik wel leuk, maar tot nu toe heb ik er nog geen goed genoeg gevonden om tot het einde uitlezen.' Even hierna had Melina aangeboden om wat te gaan eten en nu liepen ze, met Fen naast haar vast aan de lijn, het bos uit. Het was even stil geweest totdat Melina Tári had gevraagd hoe lang ze Adrian al kende. ‘Ik geloof.. Alles bij elkaar geteld een jaar of anderhalf, misschien bijna twee.’ Klonk het en Melina zag haar even fronzen voor ze zacht lachte ‘Maar ik ben niet heel erg goed in het onthouden van data, sorry. Als je het met zekerheid wilt weten moet je het aan hem vragen.’ Melina knikte en deed haar lippen een stukje van elkaar om te antwoorden toen Tári weer even sprak. ‘Waarschijnlijk is het gewoon twee jaar.’ Melina lachte zacht 'Volgende keer als ik hem zie, zal ik het aan hem vragen. En dat is dan al best lang dat jullie elkaar kennen' Zei ze met een welgemeende glimlach naar Tári, of ze het gehoord had wist ze niet want haar ogen stonden een tikkeltje afwezig. Tári had haar hoofd lichtjes opgeheven en keek Melina nu met een glimlach aan ‘Dankje.’ Klonk het uit haar mond. Een blik van verbazing gleed even over Melina haar ogen. Bedankt voor wat? Die vraag werd voor haar beantwoord voor ze het kon vragen. ‘Dankje voor het stellen van de vragen.’ Lichtjes schudde Melina haar hoofd even. 'Geen dank, Tári. Ik ben zelf nogal nieuwsgierig aangelegd en stel snel vragen' vertelde ze met een glimlach 'en soms zelf te veel' lachte ze. De school kwam al in zicht, nu ze het bos bijna hadden verlaten. Melina zag de eerste zonnestralen al verschijnen.

Toen het onderwerp oversloeg naar boeken, werd haar aandacht compleet getrokken. Ze hield van boeken en er waren maar weinig mensen waarmee ze kon praten over boeken. Zoveel mensen vonden het niet de moeite waard.. Het was jammer dat maar zo weinig mensen die passie deelden.
'Beide, denk ik. Een spannend boek vind ik wel leuk, maar tot nu toe heb ik er nog geen goed genoeg gevonden om tot het einde uitlezen.' Was het antwoord wat ze kreeg op de vraag waarom Melina geen thrillers las. Ze knikte een keer. Ze snapte het probleem van het meisje wel. Ze was er zelf nog niet echt tegenaan gelopen, maar ze kon het zich helemaal voorstellen.
Terwijl ze in beweging waren gekomen om wat te gaan eten vroeg Melina verder. Ze was blij met de vragen en de interesse die het meisje toonde. Het was iets wat ze niet gewend was en waar ze graag gebruik van maakte. Ze sprak niet veel over zichzelf, niet uit zichzelf tenminste. Dat terwijl ze dolgraag alles over zichzelf zou willen vertellen. Tegen iemand.. Natuurlijk had ze een voorkeur voor die persoon, maar ze was aan het wachten, ze wilde het juiste moment afwachten. Het verhaal zou niet zomaar iets zijn.. Melina zou niet het hele verhaal te horen krijgen, waarschijnlijk helemaal nooit, maar de vragen die het meisje haar stelde zorgden er wel voor dat ze makkelijker sprak over zichzelf. Melina trok de deuren naar Tári als persoon een voor een open. Iets wat vrijwel niemand deed. Adrian had het geprobeerd en met hem een paar andere, maar iets weerhield haar ervan het te vertellen. En ze kon dat iets nog benoemen ook: ze wilde die mensen niet kwijt raken. Haar verhaal zou ze zeker weg jagen.
De vraag hoe lang ze Adrian kende was een beetje onverwachts en het koste haar wat denktijd om een goed antwoord te geven. En zelfs bij dat antwoord wist ze het niet zeker. Twee jaar, gokte ze, al deed ze net of ze het bijna zeker wist.
'Volgende keer als ik hem zie, zal ik het aan hem vragen. En dat is dan al best lang dat jullie elkaar kennen' Zei Melina nadat ze gelachen had. De glimlach op het gezicht van het meisje trok ook Tári’s mondhoeken omhoog. Ze keek weliswaar afwezig en was verzonken in gedachte, maar ze had het meisje gehoord.
Ze hief haar hoofd weer en keek Melina met een glimlach aan. ‘Dankje.’ Ze keek even weg. ‘Dankje voor het stellen van de vragen.’ Ze had een heel dubbel gevoel bij vragen. Ze had er een hekel aan, maar wilde dat mensen ze stelden. Ze wilde alleen dat mensen ze goed stelden, zodat zij een antwoord kon geven op de manier waarop zij die achtte goed te zijn.
Melina schudde even haar hoofd. 'Geen dank, Tári. Ik ben zelf nogal nieuwsgierig aangelegd en stel snel vragen' Zei ze met een glimlach. 'en soms zelf te veel' Ze lachte. Tári grijnsde even en schudde toen haar hoofd. ‘Nee echt, ik meen het. En neem het nou ook maar gewoon aan, want ik bedank mensen niet snel.’ Ze glimlachte en hield haar hoofd even schuin, waardoor haar wang Terra’s vacht raakte. ‘Normaal gesproken heb ik een hekel aan vragen, maar je weet ze zo te stellen dat het.. makkelijk te beantwoorden is.’ Ze keek even moeilijk, maar haar blik verzachtte toen ze het meisje weer aankeek. ‘Volgens mij begin ik nu echt belachelijk te klinken.’ Ze lachte even en schudde haar hoofd.

Het meisje keek haar met een glimlach aan voor ze een 'Dankje.' zei. Even keek ze verbaasd naar Tári. ‘Dankje voor het stellen van de vragen.’ Klonk het daarna. oh. 'Geen dank, Tári. Ik ben zelf nogal nieuwsgierig aangelegd en stel snel vragen' had ze geantwoord. 'en soms zelf te veel' had ze er lachend aan toe gevoegd. Tári grijnsde en schudde haar hoofd naar haar ‘Nee echt, ik meen het. En neem het nou ook maar gewoon aan, want ik bedank mensen niet snel.' vertelde ze, terwijl ze glimlachte en haar hoofd licht schuin hield. Melina knikte even als antwoord en glimlachte breed. ‘Normaal gesproken heb ik een hekel aan vragen, maar je weet ze zo te stellen dat het.. Makkelijk te beantwoorden is.’ Ging Tári verder. 'Oh, nou, dankjewel' lachte Melina en ze keek Tári weer aan. ‘Volgens mij begin ik nu echt belachelijk te klinken.’ Zei het meisje hoofdschudden en lachend. In respons schudde Melina haar hoofd 'Nee. Nee hoor, ik.. Snap wel wat je bedoeld. Sommige mensen zijn makkelijker om tegen aan te praten. Dat begrijp ik heel goed.' Antwoordde ze knikkend. De trap die naar de grote deuren van de school leidde waren al in zicht en al snel liep ze in snelle stappen de eerste paar treden op en Fen trok haar bijna omver in zijn enthousiasme. 'Fen, rustig aan jongen. Ik wil niet op mijn plaat gaan. Dankjewel' Zei ze terwijl ze Fen naar haar zijde wenkte. De wolf liep rustig naar haar toe om vervolgens bij haar voeten te gaan zitten. Ze aaide hem over zijn kop als beloning voor ze naar Tári keek. Ze stond nu voor de grote deuren van de school. Tári en zij konden zo meteen wel ergens gaan zitten in de grote zaal. Erg druk zou het hopelijk nog niet zijn.

Ze moest Melina wel bedanken voor de vragen die ze stelde, voor de mogelijkheid die ze Tári gaf dingen over zichzelf te vertellen. Iedereen bij wie ze zich goed genoeg had gevoelt dat te doen was of knetter gek – letterlijk – of ze durfde niks te vertellen, bang dat ze haar de rug zouden toekeren. Daar bleek iedereen die haar echt leerde kennen goed in te zijn. Elke keer dat haar “vrienden” haar hadden laten vallen omdat ze toch niet was wie ze dachten dat ze was, was er een stukje van haar gebroken en was er steeds minder vertrouwen geweest. Melina kende ze niet goed genoeg om bang te zijn dat het meisje haar nu de rug toe zou keren. Op dit moment kon het haar niks schelen als het meisje dat nu deed. Ze wist niet zeker of ze dit meisje wel moest of kon vertrouwen. Ze wist dat ze Melina genoeg vertrouwde om haar op zijn minst flarden te vertellen van wie ze was. Nu ze erover nadacht wist dit meisje, dat eigenlijk nog een half vreemde was, nu al meer over haar dan de meeste mensen die ze in haar leven tegen gekomen was. Hoe Melina dat voor elkaar had gekregen was nog een klein raadsel, maar ze wist wel dat het meisje waarschijnlijk nooit alles over haar zou weten. Dat was enkel weggelegd voor bepaalde personen.
'Nee. Nee hoor, ik.. Snap wel wat je bedoeld. Sommige mensen zijn makkelijker om tegen aan te praten. Dat begrijp ik heel goed.' Was wat ze te horen kreeg toen ze verklaarde dat ze onzin aan het uitkramen was. Ze glimlachte en keek Melina aan. ‘Ik weet zo net nog niet of het een kwestie is van gewoon makkelijker tegen aan te spreken.’ Ze grinnikte zacht. ‘Het is eerder dat ik niet bang ben gekwetst te worden als je nu wegloopt als je meer over me te weten komt.’ Ze grijnsde even en liep achter Melina aan de trap op. Fen werd meteen druk en Melina probeerde het dier rustig te houden. Tári keek schuin naar Terra, die trots haar snuit omhoog stak. Een zachte lach verliet haar mond en ze schudde haar hoofd. Trots beest dat het ook was.
Ze keek even naar de grote deuren en toen schuin naar Melina. ‘Als je gek wordt van alle vragen stellen kan ik de stok wel overnemen hoor.’ Ze wenkte naar binnen te gaan en liep op een rustig tempo de gangen door. Ze had nog steeds niet echt honger, maar Melina had duidelijk aangegeven dat ze honger had en wie was zij om dan een half uur voor de deur rond te blijven hangen?