Het praten met Tári en het vragen stellen ging Melina makkelijk af dus toen ze Tári haar woorden hoorde was ze lichtelijk van haar stuk gebracht. 'Nee. Nee hoor, ik.. Snap wel wat je bedoeld. Sommige mensen zijn makkelijker om tegen aan te praten. Dat begrijp ik heel goed.' Had Melina haar verteld, nadat Tári haar gezegd had dat ze nu waarschijnlijk belachelijk overkwam. ‘Ik weet zo net nog niet of het een kwestie is van gewoon makkelijker tegen aan te spreken.’ Hoorde ze Tári antwoorden met een glimlach voor ze zachtjes grinnikte. ‘Het is eerder dat ik niet bang ben gekwetst te worden als je nu wegloopt als je meer over me te weten komt.’ Klonk het vervolgens met een grijns. Melina fronste licht naar haar, ze was namelijk niet een persoon die zomaar wegloopt of iemand kwetst. Niet dat het andere meisje dat wist natuurlijk. Melina liep de trap op met een paar snelle stappen, waardoor Fen wat drukker werd en ze probeerde hem te kalmeren voor ze haar blik weer op Tári richtte met een glimlach, die haar achterna was gekomen. 'Ik laat mensen niet zomaar vallen, Tári. Zo ben ik niet.' vertelde ze haar. Fen was ook eindelijk weer rustig, mooi nu kon hij mee de grote zaal in. Hij zal dan wel bij haar voeten onder de tafel gaan liggen. ‘Als je gek wordt van alle vragen stellen kan ik de stok wel overnemen hoor.’ Zei haar medeleerling terwijl ze naar binnen wenkte. De brunette met de groene ogen knikte voor ze Tári achterna liep, Fen kort houdend. 'Die vragen mag je ook wel stellen als ik er nog niet gek van wordt, hoor.' grinnikte ze in antwoord. 'Wat wil je van me weten?' lachte ze vervolgens zachtjes. Melina was daarin heel open, en het enige waar ze niet graag over praatte waren haar ouders, nu dat die gescheiden waren. Het leek ook wel alsof haar vader zijn gezondheid achteruit ging, maar dat was vast niets ergs en kwam waarschijnlijk wel door de stress. De gangen waren bijna verlaten, en hoe dichter ze bij de grote zaal kwamen hoe lekkerder het allemaal rook. Ze had echt wel honger gekregen na de vroege ochtendwandeling zonder ontbijt. 'Dat eten ruikt altijd zo lekker!' zei ze terwijl haar neus te gast ging en haar maag rammelde.

Ze wist niet waarom, maar zelfs vertellen aan Melina wat volgens jaar de daadwerkelijke reden was van haar loslippigheid was makkelijk. Melina wachtte even voordat ze de reactie gaf op Tári’s woorden. Ze liepen de trap op en Fen besloot dat dat een teken was dat hij druk mocht gaan doen. Tári glimlachte even, zeker toen ze schuin naar Terra keek en van de Tasmaanse duivel exact de reactie kreeg die ze verwachtte. Het diertje was altijd zo lekker trots. IJdel bijna.
'Ik laat mensen niet zomaar vallen, Tári. Zo ben ik niet.' Haar ogen gleden naar het meisje en er was een frons op haar gezicht verschenen. Ze schudde kort haar hoofd. Hm, zo zeker was ze daar nog niet van. Het had even tijd nodig, ze moest even bedenken wat haar exacte reactie zou worden op de opmerking. Ze wilde er uitflappen hoe het zat, maar toch ook weer niet. Ze besloot enkel kort te glimlachen en het voor zichzelf over te denken voordat ze zou reageren op de opmerking. Ze wist dat Melina geen idee had waar ze op doelde, maar ze wist ook dat iedereen haar met een scheve blik aan zou kijken nadat ze het wisten. Enkel de gekken deden dat niet. “Je had vast een reden” was een van de antwoorden die ze dan kreeg. Of “Dat is verleden tijd” was ook een veel voorkomende. Alle mensen die het wisten vergaten enkel één heel belangrijk ding: wat je leert, leer je nooit meer af. Ze had al die vreselijke dingen geleerd en ze wist dat er geen weg meer terug was, nooit meer.
‘Als je gek wordt van alle vragen stellen kan ik de stok wel overnemen hoor.’ Sprak ze. Niet dat ze zo graag vragen wilde stellen, het was meer een uiting om duidelijk te maken dat het gesprek niet zou stoppen als Melina genoeg had van het vragen. 'Die vragen mag je ook wel stellen als ik er nog niet gek van wordt, hoor. Wat wil je van me weten?' Lachte ze zachtjes. Ze schudde kort haar hoofd en trok haar schouders wat ongemakkelijk op. ‘Misschien.. is het beter als we mijn vragen voor jou op de lange baan schuiven.’ Ze keek even moeilijk. ‘Om te beginnen ben ik niet goed in vragen stellen aan andere. Ten tweede.. is het gewoon slimmer.’ Ze slikte even en keek koppig voor zich uit. Ze had ergens de drang om naar het meisje te kijken, maar dat zou nu niet het slimste zijn wat ze kon doen.
De geuren van het eten begonnen haar neus binnen te dringen en blijkbaar niet alleen bij haar. 'Dat eten ruikt altijd zo lekker!' Tári grinnikte zacht en hield verder haar mond tot ze eten hadden en waren gaan zitten aan een tafel. Ze had twee broodjes genomen en keek er even bedenkelijk naar. Terra lag op haar schoot, half onder de tafel. Na een kleine hap genomen te hebben keek ze op en zuchtte zacht. ‘Stel..’ Onbewust speelde ze met het broodje dat ze vast had. ‘Wat is voor jou de grens? Vanaf wanneer heeft iemand iets gedaan waar je niet mee kan leven?’ Ze nam nog een hap en wekte zichzelf zo uit die gedachtes. Vragend keek ze naam Melina.