Old habits won't disappear so easily

Rust. Eindelijk rust. Toshiro ademde diep in en sloot zijn turquoise ogen. Eventjes genoot hij van de stilte om hem heen. Dit had hij echt nodig gehad. De hele dag rennen en vliegen van lokaal naar lokaal was hij niet gewend. En dan nog maar niet te spreken over al dat leren en werk. Toen hij naar Starshine kwam had hij eigenlijk gehoopt dat hij aan al dat werk kon ontkomen. Haha, mooie gedachten, maar het was eigenlijk al overduidelijk dat het nooit waar kon zijn. Misschien had hij maar gewoon op Cassia moeten blijven. Wist hij veel hoe het er hier aan toe ging. Er verscheen een kans om ergens anders heen te gaan en die had hij genomen. Eigenlijk had hij wel spijt van die beslissing, maar hij was niet van plan om ook maar iemand dat te vertellen. De jongen opende zijn ogen en liep door het park. De verse sneeuw knisperde zachtjes onder zijn voeten terwijl er geregeld kleine grijze wolkjes voor zijn mond verschenen. Hij liep richting een willekeurig bankje onder een grote boom. De boom was in de herfst al zijn bladeren verloren en zag er nu kaal en dood uit, maar hij wist dat het weer tot leven zou komen zodra de temperatuur omhoog ging. Met zijn hand veegde Toshiro de sneeuw van het bankje en ging erop liggen. Kijkend naar de takken van de boom. Het was al laat. De maan had zich alweer laten zien en werd omringd door vele sterren waarmee hij de lucht deelde. Het zag er even prachtig uit als altijd. Misschien nog wel mooier dan hij had gezien op Cassia. Of hij had er nooit zo zeer op gelet ookal was hij meestal 's nachts wakker. 's nachts was het makkelijker om spullen te jatten van andere mensen. Ja, toen hij nog op Cassia woonde stal hij van de meeste mensen die hij tegenkwam. Wat kon hij anders? Hij had geen onderdak en al helemaal geen geld. Hij was gewoon een simpel zwervertje geweest. Zijn ouders hadden hem van jongs af aan uit huis gezet en hij is er nog steeds niet achter gekomen. Was het vanwege zijn sneeuw witte haar? Waren het zijn turquoise ogen? Of was het gewoon zijn persoonlijkheid en lengte die hen niet aanstond? Wat de rede ook was. Ze hadden heb zonder pardon op straat gezet. 'Je zoekt het maar uit,' hadden ze gezegd en gooide de deur recht in zijn gezicht dicht. En het was voor een paar dagen ook niet eens open gegaan, maar het was nu al zo lang geleden dat hij er zich nauwelijks wat van herinnerd. Ook de gezichten van zijn ouders waren een grote waas voor zijn ogen.
Toshiro zuchtte diep en ging op zijn zij liggen. Zijn arm liet hij slapjes omlaag hangen en speelde een beetje met de koude sneeuw dat op de grond lag. Zou dit alles weer een hele nieuwe hel zijn of zou het een echt thuis voor hem worden? Ach, daar zou hij vroeger of later wel achter komen. En mocht het hier dan niks zijn, dan ging hij gewoon weer ergens anders heen zoals hij altijd al had gedaan. De jongen speelde nog eventjes door met de sneeuw voordat hij besloot dat het nu wel tijd was om richting bed te gaan. Bed... eigenlijk een best raar, maar toch wel handig ding. Het was warmer dan die koude stenen ondergrond die hij gewend was. Maar dan het volgende. Waar was zijn slaapkamer of zaal? First mission of the day; vind je bed. Neh, dat zou hij wel voor morgen bewaren. Hij was nu te moe om nog dat hele end naar het gebouw te lopen. Zou het heel erg zijn als hij hier de nacht doorbracht? Waarschijnlijk niet en anders kwam hij daar vanzelf wel achter. Toshiro sloot zijn turquoise ogen en begon aan een poging om te gaan slapen. In de vrieskou van de winter.

Spell only~

Wat haar bezielde wist ze ook niet, maar het was in elk geval niet normaal voor haar doen om midden in de nacht op te staan, haar kleding aan te trekken en om stiekem naar buiten te sluipen. Ze had tegen beter weten in een spijkerrok – met niets daaronder – aangetrokken en een shirt dat van de ene kant van haar schouders afzakte. Ze was nog heel moe en dat kon je dan ook wel opmerken aan de manier waarop zij zich kleedde. Ze deed echter wel een sjaal om, misschien nog wel het slimste van heel deze handeling. Spell gaapte. Het was dan ook niet gebruikelijk voor haar om midden in de nacht uit het kasteel te sluipen en de laatste keer dat dit gebeurd was, was toen ze Astillea ontmoette. Ze had dan ook geen spijt gehad, maar als er nu iets zou gebeuren – je wist immers maar nooit – dan had ze wel dikke pech. Ze haalde diep adem. Ze moest nu niet aan slechte dingen gaan denken, anders… Ja, wat anders? Dan zou ze niet naar buiten gaan en misschien was dat nog maar goed ook. Als er dadelijk echt iets zou gebeuren, zou niemand haar kunnen helpen… Spell keek in de spiegel naar zichzelf. Haar zwarte haar viel zoals altijd heel modieus langs haar gezicht, eigenlijk te mooi om er een kam doorheen te halen of om haarlak op te gaan spuiten. Want meestal deed ze haar haren wel met haarlak bespuiten als het mooi lag, niet zoveel als vroeger, maar toch. Als je te veel haarlak of te veel gel gebruikte, ging je haar na een tijdje pluizen en kreeg je zelfs last van roos, dat had Spell een paar jaar geleden wel ondervonden, dus was ze veel minder gaan gebruiken. En het hielp! En nu stond ze hier, midden in de nacht, na te denken over domme dingen die eigenlijk nergens op sloegen. Het deed haar een beetje denken aan de tijd toen haar vader nog leefde… Spell sloot haar gedachten onmiddellijk af door een keuze te maken en naar buiten te wandelen. Jammer dan als er iets zou gebeuren, hier de hele tijd blijven staan en nadenken zou ook niet veel helpen. Spell controleerde of er niemand toevallig door de gangen liep die haar zou kunnen verraden. Toen dit echter niet het geval was, rende ze op haar zwarte ballerina’s door de gangen en besloot om op een speciale manier naar buiten te gaan. Ze rende naar een open raam. Ze zag dat het uitkwam op een dak. Handig sprong ze vanaf het raam naar het dak en merkte dat ze wel een flink aantal meter boven de grond was. Ze nam een aanloop, sprong toen en probeerde uit waar ze al zo lang op oefende thuis. Twee grote vleugels verschenen achter haar schouders door en Spell kon een fatale val nog net voorkomen. De vleugels hielden het echter niet vol wegens gebrek aan energie, dus moest Spell gauw een wolkje creëren waarop ze verder kon zweven. Haar moeder zou haar nu uitgescholden hebben als ze haar zou hebben gezien. Dit soort kunstjes waren immers best gevaarlijk, maar Spell vond dat ze haar magie al best goed onder controle had. Spell besefte zich dat ze op dat wolkje net zo goed kon blijven zweven tot ze zou zijn waar ze wilde zijn. Haar wolkje zou haar gewoon maar ergens heen moeten leiden, Spell had zelf ook geen idee waar ze nu naartoe wilde, maar eigenlijk wilde ze Kovomaka’s Gardens wel eens zien. Vermoeid probeerde ze haar wolkje in zijn geheel te houden en zichzelf naar de plek toe te leiden, maar energie verspillen aan magie was verdomd moeilijk als je zo moe was. Het duurde dan ook niet lang of Spells wolkje brak af en zij viel voorover. Met een harde klap kwam ze op de grond terecht waarbij ze een schaafwond aan haar blote knie opliep. Ze beet op haar lip en keek naar de schaafwond. Ze was nu wel meteen wakker dankzij de klap en de pijn die de wond met zich meebracht. Ze voelde een soort beklemmend gevoel opkomen toen ze merkte dat ze in een donker steegje terecht was gekomen. Even voelde zij hoe ze in paniek raakte. Waarom was ze er dan ook alleen opuit gegaan midden in de nacht? Hier zat ze dan, in een steegje, op de grond, met op haar knie een schaafwond. Ze giechelde toen zij zich bedacht dat dit rijmde, maar eigenlijk was het niet zo grappig. Spell stond op en al hinkelend begon ze naar het einde van het steegje te wandelen. Bij elke stap op het harde asfalt klopte haar hart sneller. Dadelijk kwam er een groepje mensen langs en… Spell schudde haar hoofd, wilde er niet aan denken. Toen pas merkte ze op dat ze aan het begin van Kovomaka Garden’s stond. Dit was op te merken aan het zelfs in de nacht opmerkelijke zijnde groene gebied. Spell was zo geboeid de omgeving aan het bekijken dat ze zich wezenloos schrok toen ze daar opeens iemand zag liggen. Op haar lip bijtend omdat haar wond pijn deed – en omdat ze het ijskoud had, tja, wie trok er dan ook een rok aan in de vrieskou – liep ze hinkelend naar de persoon toe. Ze merkte op – zover ze dit kon zien – dat het een jongen was, misschien wel rond haar leeftijd of net iets jonger. ‘Hallo?’ vroeg ze zachtjes. ‘Ben je wakker?’ Haar benen waren ondertussen blauw van de kou geworden, maar daar schonk Spell weinig aandacht aan. Ze was nu eerder nieuwsgierig naar de mysterieuze jongen voor zich.

- Inspiratiebomb xD

'Hallo?' Vaag kon Toshiro een woord horen. Hij wist wat het betekende, maar het wilde niet helemaal binnenkomen. Het was alsof hij het hoorde met een kussen op zijn oren gedrukt. Het klonk raar. Meer dan raar eigenlijk. 'Ben je wakker?' Met wat moeite kreeg hij zijn turquoise ogen half open. Een vaag beeld verscheen voor zijn ogen en het duurde even voor hij kon plaatsen wat hij zag. Benen? Zag hij nu serieus benen? Toshiro wreef eventjes met zijn hand over zijn ogen om de waas wat weg te krijgen en keek vervolgens ietwat omhoog. 'Nu wel ja...' reageerde hij een beetje suf, maar al snel was hij klaar wakker en zat hij overeind op het bankje. Shit, nu al problemen? Hoe lang had hij geslapen? 'Umm.. goeie... morgen...?' zei hij alsof dat zijn eventuele problemen zou oplossen. Zijn ogen dwaalde door de omgeving en richting de lucht. Het was nog donker en de maan stond nog steeds hoog aan de hemel. Ook de sterren waren nog steeds zichtbaar. Nee, het was alles behalve ochtend. De jongen veegde het kleine beetje speeksel bij zijn mondhoeken vandaan en keek naar het meisje voor hem. 'Wat doe je hier en is dat niet een beetje te koud voor de tijd van het jaar?' Twee vragen waar hij het liefst meteen antwoord op zou willen krijgen. De laatste vraag ging natuurlijk over de kleren die ze aanhad en de eerste vraag stelde voor zich. Wie gaat er dan ook in een rokje naar buiten als er sneeuw ligt? Oke, hij zelf was misschien nog wel eens zo stom om met korte mouwen naar buiten te lopen terwijl het hartje winter was, maar hij was niet anders gewend eigenlijk. Cassia had namelijk een hel van een winter dus hij was wel gewend aan extreem lagen temperaturen. De winter hier viel in vergelijking met Cassia reuzen mee. Of dat vond hij dan. Hoe dat bij haar zat wist hij natuurlijk niet. Magie mocht dan wel bestaan, maar gedachtenlezen was onmogelijk. Zelfs voor de legendary magicains. Of voor zover hij wist. Toshiro zijn turquoise ogen bleven hangen op een schaafwond op de knie van het meisje. Het zag er vrij pijnlijk uit en er droop een klein druppeltje bloed omlaag. Wat had ze in hemelsnaam uitgespookt? Het leek bijna wel alsof ze voortvlugtig was of zoiets en hem in het hele gebeuren ging meeslepen. Dan zaten ze binnen de kortste keren samen in de problemen. Gezellig. Natuurlijk wist hij wel beter dan dat en maakte zich er geen zorgen over. 'Als ik jou was, zou ik wat aan die wond gaan doen. Tenzij je een infectie wilt natuurlijk,' Sprak hij. Een glimlach was nergens op zijn gezicht te bekennen. Niet eens een klein beginnetje ofzo. Er waren alleen maar twee turquoise ogen die met een kille blik naar het meisje voor hem keken. Koud en kil. Zou stonden zijn ogen altijd en zo hadden ze ook altijd gestaan. Hij keek naar iedereen met die ogen. Er waren geen uitzonderingen en zo ook dit meisje was er geen.

Met het laatste beetje inspi geschreven cx
Let niet op de spelfouten, was te lui om over te schakelen naar google chrome XD

Ergens voelde ze een enorme lachbui opkomen bij het zien van de jongen en bij het horen van zijn antwoorden. Niet omdat zijn gezicht er nu zo vreselijk hilarisch uitzag, maar om hoe hij zijn antwoorden wist te zeggen. Echt zo heel… Droog en niet gemeend. Of wel gemeend en droog. In elk geval bleef zijn gezichtsuitdrukking hetzelfde. Spell schrok wel. De laatste tijd had ze namelijk alleen maar vriendelijkheid in de ogen van iemand anders opgemerkt, maar de jongen was nu ook weer niet bijzonder crue tegen haar. Hij schold haar niet de huid vol omdat ze hem blijkbaar wakker had gemaakt en maakte ook geen vervelende opmerkingen. Ze dacht na over zijn vragen. Hoe moest ze deze nu weer beantwoorden? Nou ja, wat deed hij hier midden in de nacht, terwijl hij ook in Starshine kon slapen? Spell vond dit wel een redelijk goed argument, hoewel ze eerst natuurlijk zijn vragen ging beantwoorden. Meteen met een argument antwoorden vond ze namelijk zelf ook niet zo leuk, hoewel ze gewoon in de tegenaanval zou gaan mocht iemand een opmerking naar haar toe maken. ‘Ik kon niet meer slapen en had de drang om naar Oak’s Field te komen,’ gaf ze eerlijk toe. Ze besefte zich hoe flauw dat het klonk, dat het net een excuus leek en dat de jongen het misschien nooit zou geloven, maar het was wel de waarheid. ‘En ja, dat geef ik toe, ik was nogal slaperig toen ik me aankleedde,’ zei ze, waarna een klein glimlachje rond haar lippen speelde. Ze voelde zich trouwens nog steeds erg vermoeid, maar ze was nu weer iets wakkerder dankzij die klap en de pijn dan daarnet. Hopelijk was het niet verstuikt of iets ander vervelends, anders zou ze naar de ziekenzaal moeten, een goed excuus moeten hebben en ook weer thuis geraken natuurlijk. Hoewel… Nee, het leek haar alleen een venijnig asfalt, maar de wond leek nu wel oké. Die geruststelling ging echter weg toen de jongen weer sprak. Dankzij zijn woorden keek Spell wat bedenkelijk naar de wond. ‘Ik zal er wel wat aan doen,’ mompelde ze. ‘Ik weet alleen niet hoe.’ Nu was het wel haar beurt om vragen aan hem te stellen. ‘Maar wat doe jij hier eigenlijk? Naar mijn weten zou jij ook in het warme kasteel kunnen gaan slapen.’ Het klonk niet beschuldigend, niet spottend of helemaal niks, het klonk eerder oprecht nieuwsgierig. Misschien had de jongen altijd al buiten geslapen en was gewoon gewend geraakt aan dit leven. Of misschien was hij wel helemaal niet van Starshine, maar gewoon een inwoner van dit dorp en had hij geen huis. Hij leek haar in elk geval geen gevaarlijk iemand die haar elk moment kon overmeesteren, hij leek eerder gewoon iemand die een dutje probeerde te doen en nu werd gestoord door iemand - zij dus – die nogal nieuwsgierig naar hem was. Ze merkte dat zijn ogen haar nog steeds koud en kil aankeken. Deze gelaatsuitdrukking was doorheen de conversatie nog niet veranderd. Spell vroeg zich af wat de aanleiding ertoe was om zo te blijven kijken, om zelfs niet een klein glimlachje op te brengen. Nou ja, vast niet iedereen zou willen glimlachen of zo. Misschien konden sommige mensen dit dan ook niet, misschien had hij wel een vreselijk verleden achter de rug en wilde hij gewoon niet vrolijk zijn. Oké, hier opties gaan verzinnen waarom iemand kil bleef kijken en niet vrolijk was had ook geen zin. De wond begon nu echt wel te steken en Spell hield haar voet een beetje in de lucht, maar dankzij deze strekking begon haar knie juist meer zeer te doen. Vanbinnen vervloekte Spell zich voor het naar hier komen midden in de nacht, maar ze kon deze actie nu natuurlijk niet meer terugdraaien. ‘Ik heet trouwens Spell,’ zei ze, vergetend om haar normale woorden te gebruiken die ook nog haar echte naam bevatten, maar zich gewoon focussend op de jongen. Misschien kwam ze zijn naam ook wel te weten, of misschien joeg hij haar dadelijk weg en kon ze weer terug naar het kasteel gaan lopen. Hier buiten in de vrieskou gaan slapen leek haar namelijk ook weer niks. Ze wachtte af op wat de jongen zou gaan zeggen.

- Voor zover ik weet heb ik geen spelfouten gevonden, bravo xD

'Ik zal er wel wat aan doen,' sprak het meisje nadat hij haar op haar wond had gewezen. 'Ik weet alleen niet hoe.' Van binnen lachte hij van oor tot oor, maar van buiten was hier geen spoor van te bekennen. Zelf wist hij ook niet wat hij met zo'n wond aanmoest. Hij was nou niet bepaald een held in het helen van wonden. Helemaal niet zelfs. Meestal werd het zelfs erger als hij wat ging proberen, dus deed hij er maar niks aan. Ook niet aan zijn eigen wonden hoe erg ze dan ook waren. 'Maar wat doe jij hier eigenlijk? Naar mijn weten zou jij ook in het warme kasteel kunnen gaan slapen.' De jongen keek op vanaf de wond van het meisje, naar haar gezicht. Hij had al zo'n gevoel gehad dat ze zo'n vraag ging stellen. En hier was het dan. Mensen zoals zij waren vast niet gewend om elke dag een vreemde vrolijk op een bankje midden in de winter te zien slapen. Dat was vast zoiets als raar. Hij kon om haar vraag heen gaan draaien en dingen zeggen zoals; "gaat je niks aan" of "ik was te lui", maar dat zou toch geen nut hebben voor hem. Het was ook niet zo dat hij haar heel graag zou willen vertellen waarom, want er zat toch wel een bepaalde reden achter. 'I just like to sleep outside..' zei hij maar gewoon om toch die reden te kunnen blijven verbergen. Ondertussen ging hij anders zitten zodat hij zich weer achterover op het bankje kon laten vallen. De pluk haar dat over de linkerkant van zijn voorhoofd was gekamd, viel wat voor zijn turquoise ogen, maar door even simpel te blaven viel het weer terug op de plek waar het hoorde. Zijn armen legde hij zo onder zijn hoofd dat het lekker lag. Het was hem nog niet eerder opgevallen, maar het begon zo langzamerhand nogal bewolkt te worden. Zou het weer gaan sneeuwen of was dit gewoon zo'n simpele dreigende lucht waar niks uit zou komen. Of niet hier tenminste. Die wolken zouden hun laading wel ergens anders dumpen als ze dat hier niet deden. 'Ik heet trouwens Spell,' zei het meisje dat dus blijkbaar de naam Spell droeg. Geen naam die je elke dag hoorde. Zijn blik gleed van de bewolkte lucht naar Spell. 'Toshiro,' zei hij simpel en kortaf. En dit noemde je een normale voorstelling? Kom op dude, je had wat meer worden kunnen gebruiken, dacht hij bij zichzelf. Zijn turquoise ogen vielen wederom op de schaafwond op haar knie. Hij was niet het type persoon dat er meteen aan wat wilde doen, maar hij was nou ook weer niet het type dat haar gewoon zo zou laten staan. Dat zou ook gemeen zijn en dat verdiende ze eigenlijk niet. Toshiro kwam weer overeind en pakte wat sneeuw van de grond af. 'Tis misschien niet de beste oplossing, maar het moet maar even. Mag ik?' Vroeg hij en keek Spell aan. Nee, het was inderdaad niet de allerbeste oplossing, maar het zou het eventuele opzwellen van de knie tegengaan. Ook zou hij de pijn wat weghalen. Er was alleen nog wel dat probleem dat er wat vocht in de knie kwam, maar dat kon makkelijk verholpen worden op de Academy. Toshiro voelde zijn vingers langzaam kouder worden door de sneeuw, maar hij trok zich er weinig van aan. 'Het zou misschien in de eerste instantie wel wat pijn kunnen doen en prikken'

En ik was weer lui

De reden die hij gaf voor het buiten slapen was voor Spell goed genoeg. Ze had wel het gevoel dat hij meer voor haar verborg dan dat hij liet blijken, maar iedereen had de permissie om geheimen te bewaren. Zij bewaarde ook geheimen voor anderen. En als het al geen geheimen waren, praatte ze er liever niet over, dus ze begreep goed genoeg dat de jongen het niet wilde vertellen. Hier ging ze dan ook niet moeilijk over doen. Ze knikte. ‘Aangenaam kennismaking, Toshiro,’ zei ze glimlachend. Ze wist dat haar naam weinig voorkwam, maar ze had ook nog nooit van een naam zoals die van hem gehoord. Ze kon er niks aan doen dat ze meteen aan Japans moest denken, probeerde deze gedachten uit haar hoofd te bannen. Het zou immers een vooroordeel zijn als ze hem nu zou verklaren voor Japanner, alleen maar aan de hand van zijn naam. Ze was wel benieuwd van welke planeet hij vandaan kwam, dat was namelijk niet aan hem te zien. Goed, meestal was het niet aan iemand te zien van welke planeet hij of zij kwam, maar bij sommigen was het opvallender als bij anderen. Ze keek hem aan toen hij praatte. Ze was eigenlijk lichtelijk verbaasd dat hij zichzelf aangezet had tot het helpen van haar. Het was vriendelijk, maar Spell wist niet goed of ze die emotie ook kon toekennen aan zijn uitdrukking. In elk geval zou ze maar beter op dit aanbod kunnen ingaan. ‘Ja hoor,’ zei ze zachtjes, waarna ze dichterbij kwam. Ze voelde zich een beetje stom met haar sjaal, rokje en shirtje dat van de ene kant van haar schouder afhing. Het was hartje winter en zij liep in deze kledij rond. Nou ja, ze had al eerder toegegeven dat ze te moe was geweest om over de kleding na te denken. Toch had ze er spijt van. Als ze geen rokje had aangetrokken was de schade nu misschien minder geweest. Maar ja, gedane zaken namen geen keer. Lichtelijk hinkelend kwam Spell nogmaals wat meer dichterbij en rilde. ‘Doe het maar,’ zei ze zachtjes. ‘Ik kan wel wat pijn verdragen.’ Ze glimlachte even. Nee, deze pijn kon niet eens pijn worden genoemd vergeleken de innerlijke pijn die ze vanaf haar vijftiende al met zich meedroeg. Haar broer en haar moeder konden hun pijn nu nog met elkaar delen, maar zij had nu niemand om het tegen te vertellen. Ze liet het ook gewoon niet toe in haar gedachten. Ze wist dat pijn opkroppen geen goed idee was en dat ze met iemand er over moest praten, maar ze klapte gewoon altijd dicht als ze het wilde vertellen, als ze een uitweg zocht. Ze kon het niet eens tegen haarzelf zeggen, bang zijnd dat de realiteit dan harder dan ooit door haar heen zou kunnen dringen. Spell dwong haar gedachten om weg te gaan en legde haar hand op de schouder van Toshiro en tilde haar knie op zodat hij er beter bij kon. Dit moest voor andere mensen vast raar overkomen als ze langs zouden lopen, maar het kon Spell eigenlijk weinig schelen wat anderen van haar dachten. Als je jezelf steeds alles moest aantrekken van wat anderen van je dachten, dan zou je een heel vervelend leven hebben. Er waren namelijk zoveel vooroordelen in deze wereld dat ze niet eens te tellen waren. En hier stond ze dan met haar filosofische gedachten voor een jongen die ze net had ontmoet met haar been opgetrokken om deze te laten verzorgen. Ze moest zich vermannen als het pijn zou doen, niet knijpen in zijn schouder of zo. Dankzij zijn schouder had ze trouwens wel meer houvast, anders zou ze dadelijk weer omvallen. Ze had het ook vreselijk koud en was bang dat ze te hard zou trillen als ze geen houvast ergens had. ‘Bedankt dat je me wilt helpen trouwens,’ zei ze gauw, alsof het een misdaad was als ze hem niet zou bedanken. Nou ja, ze zou het zelf ook niet zo leuk vinden als ze iemand zou helpen en deze zou het allemaal heel vanzelfsprekend vinden. Ze kende Toshiro nog niet eens heel goed, alleen maar bij naam, dus ze was al blij dat hij een poging deed om haar te helpen. ‘Ik denk dat ik in het kasteel maar direct naar een ziekenzaal ga,’ zei ze grijnzend. Ze wist van zichzelf al dat ze dat niet zou doen en er zelf een pleister over zou plakken, hopend dat het dan wel zou overgaan, maar ze kon altijd hoop inpraten bij anderen en zichzelf. Of dat toch tenminste proberen. Kalm duwde ze haar knie nog een beetje omhoog tot het in contact kwam met het sneeuw. Ze schrok van de koude temperatuur zo opeens tegen haar knie, maar probeerde zich in te houden. Pijn, kou en tintelingen schoten tegelijkertijd door haar knie heen en ze liet haar knie naar beneden gaan. ‘Doe jij het toch maar,’ mompelde ze. Misschien was Toshiro iets voorzichtiger dan zijzelf, of zou hij juist meer doorzetten. Dan hoefde ze haar been ook niet zo omhoog te houden, ze begon krampen in haar dijbeen te krijgen.

- En ik was ook lui Yeh! 8D

'Ja hoor,' zei Spell zachtjes en kwam iets dichterbij. Ze was een van de weinige mensen die ooit zijn hulp hadden aanvaard. De meeste mensen moesten niks van hem weten en werden zelfs kwaad als hij probeerde te helpen. Waarom zou hij het dan überhaupt nog vragen? Tja, dat was eigenlijk wel een goede vraag. Waarom zou je iemand helpen als je het antwoord toch al lang wist? Dat had gewoon geen nut. Toch kon hij het maar niet laten het te proberen. Misschien was dat wel gewoon het koppige kind in hem. 'Doe het maar,' zei ze weer op dezelfde toon. 'Ik kan wel wat pijn verdragen.' De jongen pakte nog even wat extra sneeuw van de grond af. Het meeste was namelijk alweer in zijn hand gesmolten. Hoewel hij een water magician was en grotendeels alleen maar ijs magie kende, was hij nog altijd een warmbloedig wezen. Sneeuw smolt dus zo weg als hij het ook mar even vasthield. Hij richtte zich weer tot het meisje die haar had op zijn schouder legde opzoek naar wat steun. hij liet het gewoon toe aangezien hij wist dat het niet zo makkelijk was om op een been te blijven staan. Dat was toch vrij moeilijk. De meeste dieren hadden er op zich niet zoveel problemen meer als ze een poot eventjes niet konden gebruiken aangezien ze er vier hadden, maar bij mensen is het toch wel weer even hele andere koek. 'Weet je het echt zeker?' Vroeg hij toch nog maar voor de zekerheid. Er waren altijd mensen die zeiden dat ze ergens zeker van waren, maar zodra puntje bij paaltje kwam, trokken ze zich toch maar weer terug. Niet dat hij met zekerheid kon zeggen dat Spell ook zo'n type was. Daarom vroeg hij het maar gewoon. 'Bedankt dat je me wilt helpen trouwens.' Het deed hem goed dit toch even te horen. Het gaf hem het gevoel dat hij toch nog iets goed deed in zijn leven. 'Ik denk dat ik in het kasteel maar direct naar een ziekenzaal ga,' Vervolgde ze grijnzend. 'Dat moet je zelf weten,' reageert hij en bracht het sneeuw iets dichterbij Spell haar knie. Echter duwde ze het er zelf tegenaan, maar het duurde niet lang of ze liet haar knie weer zakken. 'Doe jij het toch maar.' Toshiro glimlachte. Het was weer voor het eerst in lange tijd dat er een glimlach op zijn gelaat stond. Het was misschien geen grote glimlach, maar het was er wel en daar ging het uiteindelijk om. De kille blik in zijn ogen verdween meteen ook een beetje, maar het was nog altijd zichtbaar. 'komt het,' zei hij voordat hij de sneeuw tegen haar knie aan drukte. Heel voorzichtig was hij niet, maar dat kon geen kwaad eigenlijk. Het was tenslotte maar een beetje bevroren water. Niemand ging dood aan een beetje water. Oké, misschien wel aan hele lage temperaturen, maar niet aan water. Dan zou je al lang dood zijn nog voor je geboren werd. 'In welke klas zit je?' vroeg hij om haar aandacht een beetje weg te krijgen van haar knie. Gewoon een random vraag kon soms veel doen en je leerde elkaar ook weer wat beter kennen.

Omg, kom er nu past achter dat er ook een spellingcontrole zit op Internet explorer XD

Hoewel Spell op het vlak van pijn geen dutje was, voelde de koude sneeuwbal toch wel pijnlijk tegen haar knie. Ze beet zachtjes op haar onderlip. Toshiro duwde de sneeuwbal niet al te zacht tegen haar knie, maar ze was blij dat hij het niet al te rustig aan deed. Ze vond het heus niet erg als er wat ruwer gedaan werd. Ze was blij dat hij in elk geval niet steeds vroeg of alles in orde was, hoewel hij van te voren wel een extra bevestiging had gevraagd, maar dat had ze niet zo erg gevonden. Haar knie pikte vreselijk, maar Spell was niet van plan om het te laten merken, hoewel het zweet haar wel in de handen kwam te staan en Toshiro het misschien toch een beetje merkte omdat ze met haar hand zachtjes in zijn schouder kneep. Ze was dan ook blij toen hij een vraag stelde en daarmee voor een soort afleiding zorgde. 'Ik zit bij Master Norwood in de klas, het vijfde leerjaar,' zei ze. Nu zou hij toch wel ongeveer kunnen weten dat ze rond de zeventien jaar was. Het zou nog wel even duren tot ze achttien zou worden, maar Spell vond zeventien een prachtige leeftijd, hoewel ze zelf niet kon uitleggen waarom. Misschien omdat het de leeftijd tussen het onvolwassen en het volwassen in was. Ze haalde diep adem en voelde hoe haar knie langzaam gevoelloos werd onder al dat ijs. Het ijs zou zo meteen smelten. Ze kon zich voorstellen dat het voor Toshiro ook niet bepaald een pretje moest zijn om steeds een ijskoude sneeuwbal vast te houden, maar hij had het zelf voorgesteld, dus zou hij de gevolgen er van te voren wel van onder zien hebben, toch? 'En jij?' vroeg ze. Ze kon eigenlijk niet schatten aan zijn gezicht hoe oud hij was. Hij leek... rond de zeventien? Misschien was hij zelfs achttien. Zou hij jonger zijn? Spell keek hem aan. Misschien zestien, maar dat zou dan ook echt de laagste leeftijd zijn die hij kon hebben, toch? Ze vermoedde in elk geval dat hij niet veertien was en ook geen vijftien, dus het moest tussen die drie andere jaren zitten, maar dat kon hij natuurlijk beter weten dan zijzelf. Mensen op Puffoon schatten haar altijd wel ouder dan dat ze in werkelijkheid was, misschien omdat ze zich al redelijk volwassen kon gedragen. Kon gedragen, dus dat wilde zeggen dat ze dat niet altijd deed. Soms waren er van die momenten dat ze dat wel deed. Maar serieuze dingen vond ze dan weer veel te eng overkomen, dan was alles weer zo officieel. Net zoals de begrafenis van haar vader, die was ook veel te officieel. Ze voelde een brok in haar keel komen en probeerde het weg te slikken voordat er tranen zouden vallen. Ze had zich tot nu toe al zo sterk kunnen houden zonder haar moeder en haar broer in de buurt. Maar zelfs bij haar moeder en broer huilde zij niet uit. Ze vond het haar plicht om rustig te blijven, om geen emoties te tonen en om er voor hun te zijn, zij kwam later wel. Ze probeerde met man en macht haar tranen in te houden, maar ze moest zeggen dat een pijnlijk geschaafde knie waar momenteel een sneeuwbal tegen werd gehouden de toestand alleen maar verergerde. Ze kon alleen maar hopen dat er geen tranen zouden vallen of dat Toshiro het niet op zou merken. Ze probeerde haar blik te focussen op de sneeuwbal zodat haar blik niet op hem gevestigd was en haar haren voor haar gezicht vielen. Ze slikte een paar keer, probeerde dit niet te luid te laten opvallen en vroeg: 'Welke magie beheers je?' Ze merkte dat haar stem omhoogschoot, maar ze hoopte dat hij dit eerder zou koppelen aan het feit dat het een vraag was dan iets anders. Waarom zou ze zich zo lang kunnen goed houden en hier, bij een jongen die ze nog niet eens zo heel goed kende, uitbarsten? Ze wist het niet. Misschien wilde ze het ook wel niet weten. Ze probeerde opnieuw een poging te doen om de brok weg te slikken en keek Toshiro aan voor het begon op te vallen dat ze zo lang wegkeek, dan wekte ze juist wantrouwen op. Ze hoopte alleen dat de duisternis haar ogen vol met tranen geschoten zou schaduwen en hij niks zou merken. Ze voelde zich net een dramatisch wijf, maar ja.

PROFILE MAGICIAN

» first impressions are easily made.
» Old habits ║ Melina
» Bad habits and their limits

Old habits won't disappear so easily

Old habits won't disappear so easily

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen