Hoewel het iedereen wel opviel dat het meisje niet perfect in haar vel zat, probeerde ze het te verbergen. Dat was altijd makkelijker dan er over te praten. Soms snapte ze het nog steeds niet dat de leraar donkere magie haar zo op haar gemak liet voelen. Zelfs Savador, de leraar die haar respect had  verdiend deed het niet op die manier. Daar lette ze meer op haar manieren, hield ze zo veel mogelijk haar mond, al liet ze soms wel domme vragen horen. Vragen die eigenlijk toch niet belangrijk waren, belangrijker was haar magie onder controle krijgen en houden. Toch wou dat niet altijd even goed, haar vermoeide ogen en uitgeputte houding gaven al aan dat er meer achter zat dan enkel kleinere probleempjes die iedere tiener had. Haar ogen gleden over het donkere bos. Ze haatte donker, het verergerde haar nachtmerries altijd enorm. Daarbij was donker altijd beangstigend, alles leek kleiner, en vaak s'nachts was er niets te zien. Ze wou kunnen zien, dan kon ze zichzelf in veiligheid houden. Toch wist ze zelf ook wel, dat ze nooit helemaal veilig zou zijn. Haar grijze ogen zochten een spoor van de leraar, wetende dat ze hier een les zou moeten volgen. Met voorzichtige passen liep ze door het struikgewas, totdat ze de energie van de leraar voelde, en de man voor haar stond. Haar armen sloeg ze onwillekeurig over elkaar, terwijl een rilling over haar ruggengraat heen liep. Hij had geluk dat ze hem mocht, anders was ze niet eens op komen dagen.

De eerste blik die ze op het gezicht van de leraar zag, was een norse en kille blik. Het gebruikelijke masker onder de Shadranen. Niet dat Roselle die blik nooit droeg, ze was misschien niet opgegroeid op Shadra, maar kon soms wel als een echte Shadraan uit de bocht komen. Haar ogen gleden naar de man voor haar, waarna ze met lichte tegenzin bleef staan. Haar vader ging zo boos worden, dat wist ze nu al. Daarbij voelde ze zich niet op haar gemak in het donker, ze hield niet van de schaduwen, dat deed haar denken aan het ene kamertje. Het kamertje dat ze nooit meer wou herinneren en waar ze nooit meer wou zijn. Als het straks vakantie werd, moest ze waarschijnlijk weer terug naar Razen, terug naar haar zogenaamde familie. Haar ogen gleden naar de grond terwijl ze zich langzaam weer herpakte. 'Goed dat je er bent, Miss.' zijn stem klonk ook even vriendelijk als zijn gezicht even was geweest, maar daarna ging die over naar de kille afstandelijke toon als wanneer ze in de les bij de andere waren. Wat de leerlinge ook wel begreep, privé en de les gescheiden houden. Ze sloot haar ogen even voordat ze haar aandacht weer op de leraar richtte. 'Goed Miss, ik wil dat je eerst ontspant en de schaduwen om je heen gaat op voelen. Shadow controle is op meerdere manieren te gebruiken. Een daarvan is het schaduw reizen. De andere is Dark matter oproepen, maar dat laatste kan je onmogelijk leren tenzij je het schaduw reizen niet onder de knie hebt. Het is simpel. Voel de schaduwen om je heen, kies er eentje uit stap er in en verdwijn erin om bij de volgende schaduw weer te voorschijn te komen. Ik zal het eerst voor doen.' Begon de leerkracht de les, waardoor haar blik eentje van afschuw werd, ze haatte schaduwreizen, ze had het ooit eens gebruikt om uit haar kamertje te ontsnappen. Iets dat niet al te goed gelukt was, want ze was betrapt. Haar blik werd kil en haar ogen gleden naar de grond, ze wist precies hoe het moest. Té goed misschien, enkel was ze altijd net te vroeg weer gevonden. Ze wisten blijkbaar altijd wanneer ze op pad was gegaan. Haar schouders hingen er ongemakkelijk bij terwijl ze toe keek hoe de man in de schaduw verdween, en even later weer uit een andere verscheen. De uitdagende grijns op de leraars gezicht, maakte alles er niet beter op, met een lichte frons op haar gezicht, stapte ze een schaduw in, waarna ze zich er op concentreerde. Het gevoel maakte dat herinneringen door haar hoofd schoten, en dat trok vervelende gevoelens aan. Toch concentreerde ze zich genoeg om van de ene schaduw naar een schaduw achter Iro te reizen, en hem met een nors glimlachje op zijn schouder aan te tikken. Ze mocht misschien lang stil gezeten hebben, maar verleerd was ze het niet.

Roselle keek de man afwachtend aan. Ze wist dat het waarschijnlijk wel op zou vallen dat het haar redelijk makkelijk verging. 'Goed gedaan, hoewel je eerst aarzelde, maar je hebt dit vermoed ik al eerder gedaan.' Merkte Master Tower op. Langzaam knikte het meisje zodra de man was omgedraaid. Ze voeldde zich ondanks dat ze controle genoeg had over haar magie er niet beter door. Gespannen keek ze de leraar dan ook aan. Een vriendelijke blik werd haar geschonken voordat ze weer kil aangekeken werd. 'Dan gaan we nu verder. Dark matter! Het is overal in de lucht en in elk element te vinden. Zelfs op Nova al zul je daar meer moeite moeten doen om een stuiterbal grote te verzamelen.' Zei de Master waardoor het meisje voorzichtig bewoog. Ze kneep haar ogen tot spleetjes en wreef over haar armen, alsof ze het koud had. Ze vond dit geen prettige plek om les te hebben. Het stond haar duidelijk niet aan, ze probeerde haar gevoel te onderdrukken maar dat leek nauwelijks te baten. Intussen had de leraar een rare zwarte bol rookachtig spul in zijn handen. Het meisje keek erna en zette onrustig een stap naar achteren toe. 'Voel opnieuw de schaduwen aan en zoek de duisterste en zwaarste schaduw die je vinden kunt en roep het naar ja hand toe tot je deze grote verzamelt hebt. Ondertussen zal ik je uitleggen wat Dark matter is en wat je er mee kunt.' Gaf de man als opdracht aan haar. Ze schudde trillend haar hoofd en sloeg haar armen ongemakkelijk om zich heen. Ze kon met emotionele ongemakken in schaduwen verdwijnen, maar het voelen van schaduwen en dit spul in haar handen verzamelen wou ze niet. Dat ging te ver. Ineens zakte ze door haar benen en trilde ze onrustig. Ze leunde tegen een van de bomen aan en beet op haar lip. Haar ogen staarden zonder enkele focus voor zich uit. Haar handen verkrampten en ze haalde diep adem door haar neus.

Echt te veel energie had ze niet verbruikt. Ze was gewoon nog uitgeput van een lange nacht, en de vele ervaringen die hun tol eisten. 'Gaat het Miss Hunter?' Klonk er vrijwel onmiddelijk zodra ze door haar benen zakte. Ze sloot haar ogen even om te kalmeren, haar energielevel van magie was hoog genoeg, alleen van haar lichaam was het een totaal ander verhaal. De leraar zat inmiddels gehurkt voor haar zodra ze haar ogen weer opende. 'Heb je te veel energie verbruikt?' Vroeg de man op dezelfde manier als zijn eerste vraag. 'Nee, niet van de magie zelf.' Fluisterde ze waarna ze diep adem haalde. 'Ik heb het niet zo op donkere omgevingen, ben ik bang..' mompelde ze bijna onverstaanbaar. Ze zat even neer om tot rust te komen, Duistere magie gebruiken was niet het probleem, maar eerder de angst. Ze had een sterke controle en ondanks dat het niet prettig voelde, was ze geen gevaar voor zichzelf of een ander. Haar handen ontspanden zich weer en haar gezicht, enigszins bleek weg getrokken, zag er verder normaal uit. Alleen doodop. Ze sloot haar ogen nog een keer voordat ze weer opstond en haar armen weer om haar buik heen sloeg, stevig, beschermend.

De grote wal die de leraar opgooide kwam uit het niets en liet haar even schrikken toch ontspande ze ook redelijk snel. Maar dit gaf natuurlijk ook wat privacy, wat ze erg prettig vond toen de leraar serieus begon te praten. 'Roselle slaap je wel genoeg? Anders kunnen we beter even een pauze in lassen en terug naar het lokaal gaan?' Vroeg hij bezorgd maar toch leek hij ook iets van plan te zijn. Ze wreef onder haar ogen waar overduidelijke wallen zaten. 'Slapen? Eh, nee.' Mompelde ze voorzichtig. 'Weet dat ik hier ben om je dingen te leren en niet te dwingen. Bang voor schaduwen hoef je niet te zijn.' Klonk er zo zacht dat ze even voorzichtig naar de man keek en knikte. Ze sloot haar ogen. 'De herinneringen komen altijd terug, in het donker, dat leidt me af.' Legde ze voorzichtig uit met een peinzend gezicht waarna ze haar schouders probeerde te ontspannen. Ze vertrouwde de leraar op zijn oordeel waardoor ze voorzichtig de leraar aankeek. Ze legde trillend haar handen op elkaar waarna ze haar ogen geconcentreerd sloot en voorzichtig een klein beetje donker spul verzamelde. Ondertussen haalde ze zo diep mogelijk adem als ze kon. Om rustig te blijven.

Het meisje voelde zich intussen licht in haar hoofd. Onrustig zelfs, alsof al haar energie haar eens flink te pakken nam. Gelukkig waren ze afgeschermd door de grote muur, anders zou ze sneller haar concentratie verliezen. Al had ze de zwarte materie verzameld, ze wou het ook weer kwijt raken. Het voelde onwennig, onbekend en daardoor gevaarlijk. 'Dark Matter kan je voor verschillende doeleinden gebruiken. Twee daarvan zijn het verzwaren van je tegenstander door hen te bekogelen met bollen van zwarte materie, het andere met hetzelfde effect, maar dan kun je ze kneden in je innerlijke schaduw. Dat leer ik je pas als je er klaar voor bent Miss Hunter. Daar moet je goed voor uitgerust zijn anders vergt het te veel energie van u nu.' Legde de man uit, die ze met grote ogen aankeek zodra ze die geopend had. Ze liet de zwarte materie gewoon uit haar hand glijden en haalde voorzichtig adem. Het voelde alsof ze binnekort in een paniekaanval zou belanden. Ondanks dat de leraar bemoedigend was, probeerde ze een afstand te creëren. Waarna ze ineens haar ogen voeldde tranen, en haar gezicht afwende. Ze voelde zich al dagen zwakker. De man kwam haar zo bekend voor, wat verwarrend was. Alsof hij bij familie hoorde. Hij leek zo veel op haar moeder. Een herinnering die ze altijd diep weg gestopt had, deed haar opschrikken. Ze wou weg van deze donkere plek. Dit was niet veilig.

De man leek net als haar het betrekkelijk lastig te hebben met de manier waarop alles ging. Hij deed iets met zijn Dark Matter dat ze niet begreep, waardoor ze met een frons naar haar leraar bleef kijken. Zijn rode haren hadden bijna dezelfde tint in het donker als die van haar. Als ze niet beter wist was ze er zeker van dat ze familie waren. Toch had ze nooit familie gekend, behalve haar ouders, dus leek het haar wel erg sterk. Zelfs aan haar vaders kant had ze weinig familiemomenten gekend. Waarschijnlijk was ze de schande van de familie. Vermoeid had ze door het gevoel van donker en duister in haar hand, het weg laten glijden. Het voelde onwennig, onmogelijk bijna. Ze kon het wel, met gemak. Ze was het enkel ontwent. Iets diende vaak gedaan te worden, om het natuurlijk aan te laten voelen, en ze deed het nooit. Ze was natuurlijk ook nog bang voor het feit dat haar vader er achter kon komen. Hij leek soms zelfs spionnen in te huren. Hij zou dit zeker niet goedkeuren. Dat was iets dat ze zeker wist. Maar wat zou hij wel goedkeuren, dat was altijd de vraag. 'Misschien is het beter als we de les een andere keer voort zetten. Je bent moe en dan kun je lastig met schaduwen werken. Niets persoonlijks Mis Hunter, maar rust eerst even goed uit. Dan kunnen we verder.' Probeerde de leraar zo neutraal en kil mogelijk te zeggen, waarschijnlijk. Iets dat zeker mislukte, zijn stem trilde en de houding van de man was niet zelfverzekerd genoeg. Een bijna permanente frons stond op het gezicht van Roselle waarna ze haar schouders ophaalde. 'Dat gaat niets uitmaken, Master.' Fluisterde ze zachtjes. Haar slaap pakken leek steeds moeilijker, onmogelijker te worden. Nog even en ze viel letterlijk om. Niemand kon zoiets lang volhouden, en al zeker niet als ze nog in de groei waren, als ze nog ontwikkelden tot vrouwen. Haar grijze ogen stonden kil waarna ze haar armen om haar lichaam heen sloeg. Afwachtende op de volgende acties van de leraar, hij leek weg te willen benen maar stopte midden in zijn stappen. Waardoor het meisje haar schouders ontspande en de man met een vragende en lichtelijk uitdagende blik aankeek. Een blik die haar niet altijd vrienden liet maken.

Het was misschien de kille maar uitdagende blik die tot de leraar doordrong. Het was niet dat ze géén respect had, ze had het leren verbergen onder talloze lagen. Onschuld. Tja, dat woord paste niet meer bij haar. Ze was misschien zelfs schuldig aan het geboren worden. Niet dat haar moeder niet van haar hield, dat deed ze zeker. Maar ze hield meer van haar man, ze waren dan ook al jaren samen. In iedergeval niet zolang als ze haar dochter kende. Daarbij was het ook een ander soort verantwoordelijkheid. Hoe vaak had haar moeder niet afwezig en nors gereageerd zodra haar ouders ter sprake kwamen. Kon ze dan echt op niemand in de familie trots zijn? Haar grijze ogen keken naar de leraar die zijn keel schraapte. Blijkbaar was de les toch nog niet voorbij. 'Goed dan Miss Hunter als u erop staat? Dan gaan we verder.' Klonk er waarna zijn blik verharde. Hij zei nog wel meer waarna hij in de schaduw verdween. Een onrustige glans verscheen in haar ogen terwijl ze haar energie open stelde. Iets dat ze had geweigerd te doen. Sterker dan ze er uit zag probeerde ze zijn schaduwen te volgen, te blokkerem waar hij naar toe wou voordat ze naar ongeveer 34 minuten zelf voor hem terecht kwam. Via een schaduwreis. Haar ogen keken hem met een kleine glinstering aan. Terwijl ze even een hand afveegde aan haar shirt. Zonder iets te zeggen fingw ze zitten en zuchtte ze.