Met een zucht bekeek de donkerharige jongedame zich nog een keer in de grote spiegel in haar kamer. Ze moest er absoluut zeker van zijn dat niets, maar dan ook niets zichtbaar was van haar lichaam. Afgezien van de houw op haar wang was er dan ook niets te zien. Elveria haalde opgelucht adem. Het was niet eens zo heel koud buiten, daarbij was ook nog wel aan kou gewend, maar haar onzekerheid over de vele littekens die haar lichaam tekenden was nog steeds even groot. Ze had zich gekleed in een band shirt van een of andere band waar ze vroeger naar luisterde, daaronder een zwart lange mouwen t-shirt, een zwarte, strakke broek en een oversized vest. Aan haar voeten droeg ze als gewoonlijk haar combat boots. Gek hoe lette op wat ze kleedde terwijl ze naar een bijles moest. Een bijles van een leraar die ze niet eens kende, die haar geheimen ook niet kende en ook niet hoefde te weten. Maar na haar terugkomst op Starshine was Elveria een stuk zelfbewuster geworden. En ze haatte het dat ze niet meer sloffend door de gangen kon lopen zonder niets om de starende blikken te geven. Nog even snel deed ze haar halflange, zwarte haar in een hoge paardenstaart, controleerde het ringetje in de top van haar rechteroor, wat ze een paar dagen geleden had laten schieten, en vertrok uit haar kamer.

Wat hadden Dark magic leraren met het duister bos? Elveria kwam er ook graag, dat kon ze wel toegeven, maar als de lessen niet in het lokaal werden gehouden dan was het wel hier. Er moest eens variatie komen in locaties. Of leerde elke leraar op school dat ze dit soort cliché plekken moesten uitkiezen omdat ze dan overkwamen als een sterotype dark magic leraar? De zwartharige dame liep in slome passen richting de locatie. Een sigaret bewoog op en neer tussen haar vingers en af en toe nam ze een trek. Zo vaak rookte ze niet eens, maar als ze zich verveelde of de stress gewoon even moest verlichten, dan kon ze er graag een hebben.
Ze stampte het ding uit op de grond, ritste haar vest nog iets verder dicht en trok de uiteindes van de mouwen over haar handen heen en slofte richting de plek waar ze hadden afgesproken. Elveria deed niet bepaald zachtjes, er was niets aan om geheimzinnig te doen. Ze kwam er voor een les en vervolgens zou ze weer weg gaan. De leraar was er al, wat niet echt bijzonder was want Elveria had weer de gewoonte gekregen om niet helemaal stipt op tijd aanwezig te zijn voor lessen, dus ze stak even haar hand op als begroeting. 'Sup.' Zei ze een beetje onverschillig. Een paar meter voor Master Iro hield ze stil, een afstand bewarend zodat ze zich niet nerveus ging voelen als er ook maar iemand bij haar te dicht in de buurt kwam.

En ze was meteen op de verkeerde voet begonnen. Alsof ze weer compleet de oude Elveria was die het niet uitmaakte wat mensen tegen haar zeiden, deden of hoe ze zich over haar voelden. Maar nu voelde ze toch een steek van schuldgevoel. Een zucht ontsnapte de lippen van het zwartharige meisje en met haar handen in de zakken van haar grote vest gestoken sloeg ze haar ogen neer. Sinds wanneer ging Elveria zo snel ten onder zonder echt een strijd te leveren? Het zat haar behoorlijk dwars en ze deed verschrikkelijk haar best om de oude, brutale Elveria terug te krijgen, maar niets leek te werken. Even beet ze op haar lip, vervolgens keek ze weer op naar de leraar. Voor een moment wist ze geen smoes te bedenken, ze kon moeilijk tegen hem zeggen dat ze te laat was omdat ze zo nodig haar kleding 'on point' wilde hebben. Dat zou alleen nog maar meer wantrouwen en haat tussen de twee scheppen. En Elveria was daar niet op uit. Ze was hier gewoon om de spreuk te leren, weer weg te gaan, hem te oefenen en vervolgens meer te leren. Was het nu dat haar ouders dood waren ze nu eindelijk de droom verwezenlijkte om af te studeren moet goede punten en een man te vinden? Het idee waar ze zo lang tegen had gestreden dat ze zelfs twee keer was blijven zitten? Elveria zelf kon niet om het idee heen en ze begreep het eigenlijk totaal niet. Deze leraar leek wel op Savador versie 2.0 met zijn opmerking. Elveria hield er niet van en eigenlijk meteen had ze een afkeer voor hem gekregen. Maar ondertussen had het meisje geleerd om mensen een tweede kans te geven, dus haalde ze diep adem en liet het van zich afglijden. 'Sorry. Ik kwam er te laat achter dat de wekker achter stond. Maar ik ben er nu, toch?' Ze had geprobeerd de toon van de leraar niet over te nemen en hoewel het vrij goed gelukt was en ze neutraal klonk, was de geïrriteerde ondertoon niet te missen. Beter konden ze nu gewoon met de les beginnen en dit achter ze laten. Het zou toch op niets uitkomen en Elveria's handen jeukten om weer iets nieuws onder de knie te krijgen. Ze was een snelle leerling wat betreft Dark Magic, dus veel problemen zou ze niet krijgen, toch?

Ze stond eigenlijk wel klaar om nieuwe dingen te leren dus probeerde ze haar wrok tegen Master Iro opzij te zetten en gewoonweg te luisteren en uit te voeren. Want daar was ze immers goed in, was ze achter gekomen. Hoe had ze anders de opdrachten van de Suasama kunnen uitvoeren? Hoewel ze de groep inmiddels had afgezworen kon Elveria ook wel weten dat die groep haar niet zo maar los liet en haar alleen in de wijde wereld liet. Ze was nog nooit op de basis geweest, had nooit echt een belangrijk persoon ontmoet en ze had altijd gehandeld naar de mysterieuze briefjes die ze kreeg en vond in de meest vage plekken waar alleen Elveria zou kijken. Maar het resulteerde er ook in dat het meisje zich nooit echt veilig voelde en altijd wel bekeken. Misschien was dat een rede waarom ze nooit meer zo brutaal kon zijn. Ze luisterde aandachtig naar de opdracht van Iro, dat klonk niet heel moeilijk. Ze knikte als bevestiging en zocht in het rond naar een plek waar iets van licht doorheen kwam. Een kleine plek bij een boom liet een lichtstraal naar binnen en Elveria bewoog zich er naar toe. Nu ze er stond was haar schaduw duidelijk zichtbaar. 'Veni.' Mompelde ze. Haar schaduw bewoog zich, kroop uit de grond en stond als een vreemde soort blob wat een beetje leek op zwarte olie, achter haar. Haar ogen gingen zoekend in het rond en vonden een laag hangende tak. Ze wees er naar. 'Impentum' Haar schaduw veranderde in een soort speer en vloog op de tak af, doorboorde het stuk waar hij vast zat op de grond en bleef daar een tijdje zweven. Elveria's gezicht stond geconcentreerd. Zo heel vaak had ze dit niet gedaan en een schaduw, háár schaduw, onder controle houden was niet niks. De tak viel met een doffe klap op de grond. Elveria wenkte de schaduw die met even veel snelheid weer terug kwam en zich weer naast haar neer zette. Ze wees naar de grond. 'Depone.' De schaduw maakte zich weer vast aan haar voeten alsof er niets gebeurd was. Elveria blies een haarlok uit haar gezicht en keek Iro aan. Ze verwachtte niet dat hij onder de indruk zou zijn. 'Ik heb nog geleerd hoe je een schild van je schaduw kan maken, alleen dat is niet heel spectaculair.' Merkte ze nog droogjes op. Ze bleef Iro verwachtingsvol aankijken, iets van een reactie van zijn gezicht proberen af te lezen, al wist ze ook wel dat ding niet echt iets was waar je super veel kracht voor nodig had. Ze was er wel trots op dat ze het na een lange tijd niet gebruiken nog steeds kon.

Zeker van haar zaak dat de leraar totaal niet onder de indruk zou zijn van haar kunsten van zwarte magie, trok ze toch een wenkbrauw op bij het horen van zijn antwoord. Hoe lang was het geleden dat ze een compliment had gehoord? Ze beet op de binnenkant van haar wang en bleef Iro met een licht achterdochtige blik aanstaren. Terwijl ze hem net had vergeleken met Savador zat hij haar nu een compliment te geven. Wat waren de leraren van Starshine toch zo onverwachts. Het ene moment beten ze je een of andere rotopmerking toe en het volgende moment complimenteerden ze je op de kunsten die je net had verricht. Het maakte Elveria helemaal niets uit. Zolang ze maar nieuwe stof kreeg om haar gedachten op orde te krijgen en niet aan het ene na het anders slechte moment te denken dat door haar hoofd schoot. Ze haalde een beetje onverschillig haar schouders op. 'Van naam. Verder niet.' Sprak ze een beetje bedenkend, gravend in haar geheugen naar iets wat ze er over kende. Maar er kwam niets op dus haalde ze nogmaals haar schouders op en keek Iro aan. Deze gast was raar en ze wist niet zeker hoe lang ze nog bij hem in de buurt wilde blijven.

Zie je wel, hij was helemaal niet blij met haar. Hoe goed Elveria ook was in mensen teleur stellen, ze vond het nooit helemaal fijn. Maar ondertussen was ze er wel aan gewend geraakt. Dat kreeg je ervan als je een slechte reputatie had opgebouwd en er niet meer van af kon komen. Savador had haar dat nog expliciet verteld. En Elveria had dat nu eindelijk wel door. Al kon Iro dat niet weten. Ze was al een hele lange tijd niet echt de praat van de dag geweest met haar acties. Want dat deed ze nauwelijks meer. Af en toe een keer haar brutale mond open maken, ja. Maar dat deed bijna iedereen hier, niemand was een mak kudde schaap. Er waren altijd foutjes in het systeem. En Elveria was meer dan een foutje geweest. Een virus. Maar het systeem had zich er tegen bewapend en het meisje kon er niet meer tegenop. Opnieuw haalde ze haar schouders op. Boeken waren nooit haar favoriete bezigheid geweest. Haar concentratieboog was te kort om zich echt in de woorden te verdiepen.
Ze trok een wenkbrauw op toen Iro in de schaduwen verdween. Was dit de les geweest? Was hij nu zo teleurgesteld in haar geweest dat hij maar gewoon wegging en het maar zelf kon uitzoeken? Wat was dit nu voor een persoon? Elveria zuchtte geërgerd. Ze was nu al compleet klaar met deze dag. Net toen ze eigenlijk aanstalten maakte om zich om te draaien en terug te sloffen naar het kasteel hoorde ze een stem naast zich. Ze schrok, duidelijk. En zette meteen een paar stappen opzij. Wat verbouwereerd staarde ze naar Iro die nu vlak bij haar in de buurt stond. Hij legde het haar uit en een glimlach verscheen langzaam op haar gezicht. 'Awesome.' Mompelde ze meer naar zichzelf toe. Eigenlijk had Iro haar interesse gewekt en opnieuw kwam de drang om iets te leren weer terug.

Zijn opmerking en uitleg deed Elveria verwarren. Dit was het? Dit was de uitleg? Meer niet? Ze moest gewoon een schaduw inlopen en vervolgens maar hopen dat het werkte en ze werd opgeslokt door de duisternis, om wat verderop weer tevoorschijn te komen? Wie had deze vage gast in godsnaam aangenomen. Wat was zijn probleem? Geïrriteerd trok Elveria haar wenkbrauw op en sloeg haar armen over elkaar. Zo snel liet ze zich niet over zich heen lopen. Iro was niet zo maar van haar af. Ze mocht dan haar oude zelf niet meer zijn, soms kwam dat sprankje brutaliteit nog naar boven en lukte het haar om haar grote mond open te trekken. En negen van de tien keer zou ze daar spijt van krijgen, maar voor nu maakte haar dat niets uit. Dan maar een nacht onrustig slapen, maar ze liet zich niet zo door Iro behandelen. 'En hoe precies moet ik daar mee een worden? Is daar geen techniek voor?' Beet ze in zijn richting terwijl ze steevast met haar armen over elkaar geslagen op haar plek bleef staan en hem aanstaarde. 'Verwacht u nu dat nadat ik dit heb laten zien, meteen alles onder de knie heb?' Kon dat maar, dan was ze hier namelijk zo snel mogelijk weg. haar motivatie voor de les was in een klap omgeslagen en eigenlijk had ze er niet eens meer zoveel zin in.

Een ding moest ze hem geven, hoewel hij snel op zijn tenen misschien was getrapt, was hij niet zo snel kwaad te maken zoals Savador. Die herinneringen lagen haar nog vers in het geheugen en nog steeds was ze er niet over uit of die herinneringen een positieve of negatieve indruk op haar hadden achter gelaten. Jazeker, sommige van die herinneringen waren gewoon lachwekkend en als ze er aan terug dacht kwam er ook wel een glimlach op haar gezicht. Maar anderen lieten een rilling over haar rug glijden en haar terug kruipen in haar schulp. Als ze daar aan terug dacht dan wist ze gewoon dat ze fout had gezeten en dat ze de mensen in haar omgeving tot last was geweest. Maar was ze dat nu niet nog steeds? Ze zat duidelijk nu al niet goed met Master Iro en hoewel ze daar wel een reden voor had kon ze nu niet meer van zichzelf begrijpen waarom ze zo onuitstaanbaar op hem moest reageren. Misschien was het gewoon de autoriteit, haar vroegere koppigheid en het idee dat dit een les was.
Haar mond was een streep terwijl ze staarde naar de roodharige leraar voor haar. Ze had haar handen in haar zakken gedaan en haar hakken in het zand. Ze had hier geen zin in. Maar als ze nu gewoon deed wat hij haar opdroeg, dan was dit wellicht eerder voorbij. Toen hij opnieuw plotseling achter haar opdook uit de schaduwen liet ze een verschrikt geluidje horen en sprong ze bij hem vandaan. Het haalde haast het bloed onder haar nagels vandaan. 'Oke, ik begrijp het!' Beet ze hem kwaad en half verschrikt toe. Wat was dit voor iets? 'Moet ik ook nog de plaats voor me zien waar ik heen wil?' Vroeg ze na een kleine stilte waarin ze haar kleding wat recht schoof en richting een van de schaduwen stapte. Ze blies even wat adem uit voordat ze de schaduw instapte en er voor zorgde dat ook heel haar schaduw er in verdronk. Ze sloot haar ogen en beeldde zich in dat ze naast Master Iro zou verschijnen. Ze zette een stap verder en voelde toen hoe licht weer op haar oogleden scheen. Ze deed ze open en kwam tot de conclusie dat ze aan de overkant stond van waar ze eerst was, maar niet op de plek waar ze eigenlijk heen wilde gaan. 'Dit was niet de plek waar ik heen wilde..' Peinsde ze, op haar onderlip bijtend. Ze keek Iro vragend aan, hopend dat hij misschien nog een tip voor haar had.

Elveria onderdrukte een geërgerde zucht. Dit was waarom ze geen bijlessen nam. Ze waren alleen maar irritant als je een op een met de leraar was. Die dachten dan dat ze alles een stuk persoonlijker konden maken en hun leerling voor de gek konden zetten. Nu was Elveria niet de meest voorbeeldige leerling en deed ze eigenlijk precies hetzelfde met de leraar, maar dat was natuurlijk niet hetzelfde als het bij haar gebeurde. Haar mond was een chagrijnige streep terwijl Iro het haar opnieuw uitlegde, deze keer met wat meer informatie erbij dus kon ze er ook meer mee. Ze knikte kort en liep weer terug de schaduw in. Opnieuw zorgde ze ervoor dat niet alleen zijzelf maar ook haar schaduw zich in dezelfde schaduw bestond. Ze hield haar ogen open, zoals Iro haar had gezegd, en concentreerde zich op alle zwart wat zich om haar heen bevond. Plotseling voelde het alsof ze in drijfzand stond, alsof ze aan het verdrinken was. Dit moest Iro vast bedoelen met het 'wegzinken' in de schaduw. Elveria blies wat adem uit en voelde de druk op haar borst en in haar hoofd. Ze was goed op weg. En nu? Ze bedacht zich hoe ze naast Iro zou opduiken om hem deze keer te laten schrikken. Ze deed met moeite een stap naar voren en nieuw licht kwam door haar ogen heen. Ze stond nu een enkele meter van Iro verwijderd. Dit was niet de plek waar ze precies wilde zijn, maar ze vond het goed genoeg. '..Wow.' Kon ze alleen een beetje ademloos uitbrengen.

Ergens was ze wel trots op zichzelf. Nu leerde ze tenminste weer iets wat behulpzaam zou zijn voor later. Voor als ze eens uit een slechte situatie wilde ontsnappen en geen kant op kon. Misschien moest ze Iro wel dankbaar zijn. Toen de leraar weer begon te spreken deed Elveria weer een stapje in zijn richting om haar aandacht erbij te houden. Eigenlijk wilde ze het opnieuw proberen en er verder mee oefenen, maar Iro had duidelijk andere plannen en Elveria kon niets anders doen dan luisteren en doen wat er gezegd werd. Iets wat ze al te vaak had moeten doen. Opnieuw sloeg ze haar armen over elkaar en luisterde ze. Elveria schudde haar hoofd bij het horen van Iro's vraag. 'Is dat een beetje hetzelfde als die speer die ik gemaakt had van mijn schaduw?' Vroeg ze, terug wijzend naar het begin van de les toen Iro haar had gevraagd te laten zien wat ze al kon. Als het namelijk zo was, dan kon ze die oefening snel onder de knie krijgen.

Zou er ooit een dag komen, of een tijd dat een leraar haar zou complimenteren op haar doorzettingsvermogen? Of had Savador ze allemaal doorgebriefd wat voor irritant en verschrikkelijk kind ze eerst was geweest. Het zou haar niets verbazen. Elveria onderdrukte haar irritatie en zorgde ervoor dat het niet zou af te lezen zijn van haar gezicht, het laatste wat ze nu wilde was oponthoud en de les leek eindelijk goed te gaan. Ze knikte bij Iro's antwoord. Dat zou niet zo moeilijk moeten zijn dus. Ze had de basis van shadow controle al onder de knie, dus van een speer een zweep maken was niet heel lastig. Ze concentreerde zich weer, sprak ze woorden zachtjes uit over haar lippen die de spreuk vormden om haar schaduw van zich los te maken. De schaduw kwam los en veranderde in een speer, die ze in haar hand hield. Vervolgens fronste ze, er was geen woord om van de speer een zweep te maken. Ze liet haar concentratie wat verslappen en met wat denken, verslapte de speer en werd het uiteindelijk in haar hand een zweep, met ongeveer dezelfde lengte als haar lichamelijke lengte. Tevreden over het resultaat liet ze hem een keer knallen waarna ze naar Iro keek, wachtende op de volgende opdracht.

Elveria draaide met haar ogen en liet haar schaduw zich weer vastmaken aan haar lichaam. Was deze gast dan nooit echt duidelijk? Daarbij, hoe ver wilde hij dat ze controle had over schaduwen, hij kon haar toch niet alles uitleggen? Toch? Het meisje onderdrukte een zucht en knikte alleen maar, terwijl ze naar het voorbeeld keek wat Master Iro haar gaf. Ze moest toegeven, hij wist waar hij mee bezig was. Misschien als zijn les wat gestructureerder was en zij niet te laat kwam en er wat meer moeite in stak, dat het dan ook echt leuk zou zijn. Écht leuk. Het voorbeeld wat Iro haar gaf was bruikbaar en ze was stiekem wel onder de indruk, maar haar gezicht bleef in een wat nonchalante plooi en net als Iro net had gedaan reikte ze met haar hand naar de schaduwen en liet ze de schaduwen in haar hand stromen. Je moest er een zweep van maken, dat had ze net ook gekund, dus waarom nu niet? De schaduw vormde zich om naar haar wil en gloeide met een donkere kleur. Elveria had geen idee of dit een goed of slecht teken was. Ze hield de zweep wat omhoog zodat Iro hem goed kon zien en daarna liet ze hem, net als Iro had gedaan, knallen. Het ding wikkelde zich om een tak heen en met een ruk kraakte deze en viel hij op de grond, naast de andere tak die de leraar had geraakt. Ze gaf de schaduw weer terug en liet het uit haar hand glijden. Simpel, toch?

Zijn prijzingen deden haar haast niets. Ze was hier goed in omdat ze een verschrikkelijk goede aanleg had voor Dark Magic, het was haar primaire magie en de magie waarmee ze was opgegroeid. Misschien kon ze het beter in de hand houden dan anderen, maar dit hoorde makkelijk te zijn. Het moest gewoon. Opnieuw luisterde ze naar Master Iro. Deze man had duidelijk een heleboel in de les gepropt en probeerde haar alles te leren. Ze appriceerde het, maar aan de andere kant was ze bang dat ze dingen die belangrijk waren zou vergeten. Ze hoopte van niet want alles leek tot nu toe erg handig te zijn geweest. Haar rode ogen keken naar de handelingen die Iro uitvoerde. Opnieuw, het leek niet moeilijk. Maar hoe wist ze dat ze de meest donkere schaduw te pakken had? Ze wist het kleurenschema van de kleur zwart toch ook niet uit haar hoofd? De explosie die plaats vond bij de rots was werkelijk prachtig. Dit was zo heerlijk offensief dat Elveria zich er gewoon in thuis voelde.
Ze sterkte haar hand opnieuw uit naar de schaduwen en liet de donkerste schaduw er in sijpelen, vormde het tot een klein draaikolkje, met wat moeite want ze had nauwelijks verstand van de luchtmagie die er waarschijnlijk aan te pas kwam, vormde het tot een iets groter formaat dan een walnoot en vuurde hem ook op een rots af. De impact was niet zo groot als die van Iro helaas, maar er zat een aardige barst in en brokken steen vielen naar beneden. Al met al was ze best trots op zichzelf.