The sands of time||Zack

Dit was het dan. De komende week, die eerst een hel had geleken, had nu iets meer kleur gekregen. Hoe lang was het geleden dat ze in haar oude stad was geweest? Ze herinnerde zich het huis met zijn platte dak dat ergens verborgen lag in een doolhof van straten en pleinen. Onder elke huis lag een badkamer en een keuken die door één dezelfde, lange oven werd voorzien van warmte voor het water en de ovens. Ze hadden er niet altijd gewoond. Toen ze heel klein was, hadden ze een huis in de hoger gelezen straten, van wit marmer met een redelijk grote tuin, maar hoe meer kinderen het gezin hadden bijgewoond, hoe groter de geldnood was geworden.
Nu zou Zack meegaan. Ze hoopte dat het geen herhaling van de vorige keer zou worden, want dat weekend was even rampzalig als pijnlijk geweest. Daar stond ze nu. In de zak van haar jack was een omslagdoek gepropt, want zodra ze geland waren, ging dat jack uit, maar moest ze haar schouders en hoofd toch bedekken. Het waren rare regels waar zij woonde; de vrouwen mochten hun buik en benen laten zien zoveel als mogelijk, als hun haren en schouders maar onzichtbaar waren.
Ze keek om zich heen, de shuttle stond er al.

Met een frons bekeek hij de kleding die hij op bed had gelegd. Het was een waar mysterie of het er echt warm ging zijn of net niet. Dus hij nam het zekere voor het onzekere en vouwde zijn jas netjes op. Bedenkelijk keek hij naar zijn andere kleding waaruit hij kon beslissen en besloot te gaan voor een witte tanktop en een zwarte jeansbroek die hij zo zou aandoen. Een diepere frons verscheen op zijn gelaat en hij propte gewoon alles er in wat hij dacht nodig te hebben, want anders stond hij hier over een halfuur nog. Zack ging douchen, scheerde zijn goatee bij en deed een poging tot zijn haar proper te kammen, wat dus niet wilde meewerken, zijn haar bleef alle kanten opstaan. Een diepe zucht gleed over zijn lippen en hij liet het gewoon voor wat het was want anders was hij nog lang bezig. Zijn kledij deed hij aan en hij deed zijn schoenen aan. Hij was vooral heel erg nerveus want Raaf had hem al gewaarschuwd over de drukte van de stad en eerlijk gezegd schrok het hem al lichtelijk af en was de zin om te gaan aan aanzienlijk kleiner geworden. Met zijn hand wreef hij over zijn gezicht met een vermoeid gebaar en hij nam zijn tas om meteen zijn kamer uit te lopen. Hij had alles bij dus dit ging goed komen.

Met zijn bril op zijn neus en zijn rugzak op zijn rug wandelde hij door naar de lanceringsplatformen, zijn ogen heen en weer kijkend over het gebied om dan halt te houden naast Raaf en te kijken naar de gigantische shuttle die er al was om naar Erd te gaan. Om eerlijk te zijn was hij er nog nooit geweest en dit zou dan ook de eerste keer zijn dat hij er zou komen. Dus het weer kende hij er ook voor geen meter, maar het was een zand/aarde planeet dus het zou er wel warm zijn? Hijzelf was gekleed in een leren jas, een simpele tanktop er onder, jeansbroek en combatboots. Zijn blauwe ogen gingen kort naar zijn broekzak en hij haalde er een potje pillen uit, waarvan hij er eentje innam. Hij had zo geen zin in een Doffy verschijning vandaag, dus hij vergemakkelijkte het zichzelf door een pil ervoor te nemen. “Enige regels waar ik me aan moet houden?” vroeg hij terwijl hij het potje pillen in zijn broekzak stak en zijn handen daarna in zijn jaszakken stak, nonchalant en met een frons op zijn gezicht omdat hij geen idee had waaraan hij zich mocht verwachten. Het was koud, hijzelf stond in de sneeuw met zijn zwarte leren combatboots die ongeveer helemaal waren ingezakt in de sneeuw. Het lanceringsplatform zelf was vrolijk versierd met slingers en de begeleiders droegen kerstmutsen en deelde ze uit ook nog. Quasi moeilijk keek hij naar de shuttlebegeleiders die hem een kerstmuts wilden aanbieden.

Het platform was ondergesneeuwd, met hier en daar versieringen voor de kerst. Raaf bereide zich alvast voor op de klimaatshock die ze zomenteen ongetwijfeld zouden krijgen. Hier was het onder het vriespunt, maar op Erd lag er alleen in het uiterste noorden en zuiden sneeuw, waar zij heen gingen was het tropisch- tot woestijnklimaat. Ze zag hem al meteen aankomen, moeilijk ook om hem over het hoofd te zien. “Enige regels waar ik me aan moet houden?” Ze merkte het potje wat hij had weggestopt in zijn zak en noteerde ze plaats in haar hoofd, ze vroeg zich alleen af waarom hij die niet vaker nam. Ze sloeg haar armen om zich heen om het een beetje warm te krijgen en duwde onopgemerkt de omslagdoek wat dieper in haar zak. Het was een cadeautje van haar moeder geweest, wat inhield dat hij van witte doorschijnende stof was en versierd met gouddraad, maar ze wilde hem pas tevoorschijn halen als het werkelijk noodzakelijk was. 'Niet echt, jij bent een man en die doen wat ze niet laten kunnen waar ik vandaan kom.' Ze grijnsde als een boer met kiespijn.
De toch met de shuttle zelf was zoals altijd voor haar onaangenaam. Ze had een hekel aan vliegen, veel liever had ze ook haar motor meegenomen, maar er was geen veilige stallingsplaats voor en om elke hoek stonden straatjochies klaar om de benzine eruit te pompen en onderdelen af te rukken. Ze werd een tikkeltje groen toen de landing werd ingezet, maar ze slaagde erin haar ontbijt binnen te houden.
De warmte was al meteen heel sterk voelbaar toen ze uitstapte. Met tegenzin trok ze haar jack uit en propte dat in haar schoudertas, waarna ze de omslagdoek tevoorschijn haalde. 'Geen woord.' gromde ze nijdig vanuit haar mondhoek tegen een shuttlebediende die kennelijk op het punt had gestaan om te fluiten. Ze knoopte de daarvoor bedoelde touwtjes om haar bovenarmen en schoof een paar speldjes in haar haren om hem bovenop haar hoofd op zijn plek te houden.
'Raafje, lieveling! Hier zijn we!' Ze keek op en zag haar moeder staan, met Olive en Benjamin aan haar hand. Olive, voor het eerst ook in een omslagdoek en een traditionele jurk met slippers eronder, sprintte meteen op Zack af en Raaf omhelsde haar moeder, die er zoals altijd perfect uit zag met haar oosterse kledij van dunne stof. Ze stak haar hand uit naar Zack uit en glimlachte warm. 'Wat leuk dat je bij ons komt logeren, Zack. Ik vertrouw erop dat mijn oudste hier zich een beetje heeft gedragen?' Raaf werd wit om haar neus en wierp een snelle blik op Zack of hij toch alsjeblieft niets wilde zeggen over wat er was gebeurd. Zo nonchalant mogelijk keek ze naar de uitgang waardoor ze al stromen van mensen door elkaar kon zien lopen en het lawaai wat gepaard ging met de bussen die er stonden en propvol mensen zaten.

De sneeuw lag aardig dik dit jaar, Zacks combatboots waren door de sneeuw gezakt en de jongen leek een aantal centimeters te leken zijn gekrompen. Eerlijk gezegd wist hij niet waar hij zich aan kon verwachten bij het klimaat op Erd maar hij had wel zo’n vermoeden dat het er stukken warmer ging zijn dan hier. Daar had hij zich al ongeveer op voorbereid en om eerlijk te zijn had hij nu ook niet zo’n al te warme kleding aan en eigenlijk viel het opzich mee van hoe koud het was. Hij was gewoon naast haar komen staan en veegde een lok haar uit zijn gezicht dat zijn neus aan het kriebelen was. Ook nam hij zijn medicatie in, omdat hij werkelijk echt geen zin had in een Doffy dit weekend. Normaal vocht hij er tegen, maar dat kon hij nu gewoonweg niet riskeren. Zeker niet door wat er al was gebeurd tussen hen beiden. Uiteindelijk vroeg hij haar of hij zich aan regels moest houden, maar dat bleek niet het geval te zijn. Kennelijk kon hij doen en laten wat hij wilde. Privileges van een man te zijn blijkbaar.

Beiden waren ze de shuttle in gekropen en het was een rustige reis. Zack zelf was vlak na het opstijgen in slaap gesukkeld en tegen Raafs schouder gaan liggen onbewust. De medicatie maakte hem altijd nogal slaperig. Toen de shuttle luiddruchtig landde, was Zack opgeschrikt en meteen weer gaan rechtzitten. Zijn ijsblauwe ogen wijdopen gespert terwijl hij de deuren van de shuttle hoorde opengaan, wat als hem het signaal gaf dat hij naar buiten kon. Hij koppelde de riem los, stond op, stootte zijn hoofd aan een van de veel te laag uitgevallen laadruimtes voor je handtassen en kleine rugzakken. Lichtjes kreunend drukte hij zijn handen tegen de achterkant van zijn hoofd en wandelde lichtelijk door zijn benen gezakt naar buiten om zijn rugzak uit de kofferruimte te halen. Hij had haar gegrom niet opgemerkt terwijl hijzelf zijn leren jas uitdeed en daar alleen nog maar stond in een simpele tanktop, jeans en combatboots.

Om eerlijk te zijn was het hier warmer dan dat hij eerst in gedachten had. Zijn blik ging naar Raaf en hij ging bij haar staan. Het was een heel ander zicht om haar met een hoofddoek te zien, maar het stond haar en Zack zelf glimlachte voor een korte moment om dan een duidelijk herkenbare stem waar te nemen; het was Raafs moeder. 'Raafje, lieveling! Hier zijn we!' Zacks blauwe ogen richtten zich op Olive die meteen als een gek op hem kwam afgestormd en Zack hurkte om haar te omhelzen. De moeder van Raaf stak haar hand uit en een beetje awkward schudde hij de vrouw haar hand terwijl hij weer ging rechtstaan, neerkijkend op iedereen. 'Wat leuk dat je bij ons komt logeren, Zack. Ik vertrouw erop dat mijn oudste hier zich een beetje heeft gedragen?' Het kostte hem moeite om geen vies gezicht te trekken hierbij en hij forceerde een glimlach op zijn gezicht. “Goede dag mevrouw, bedankt dat ik bij jullie mag logeren en ja dat heeft ze,” sprak hij knikkend en hij stak zijn handen een beetje ongemakkelijk in zijn zakken terwijl hij besloot eens rond te kijken. Om eerlijk te zijn was het hier super mooi en zijn glimlach die hij er eerder op had geforceerd, was een blijvende glimlach geworden. Hij besloot eens een kijkje naar buiten te nemen en hij was blij dat hij dat had gedaan, het was hier nog prachtiger dan binnen in dat station, alleen de drukte schrok hem enigszins af. Zijn glimlach verdween en hij keek lichtelijk ongemakkelijk heen en weer, niet wetende wat hij werkelijk moest doen. Dus hij bleef vlak buiten het gebouw staan, wachtende op Raaf en haar familie.

“Goede dag mevrouw, bedankt dat ik bij jullie mag logeren en ja dat heeft ze,” Een onopvallende zucht van opluchting verliet haar mond, hoewel de pijnlijke sfeer bleef hangen. Zack liep naar buiten en de rest van gaar familie volgde, hij torende al boven iedereen uit. Het was zo'n chaos van mensen dat ze blij was dat hij goed zichtbaar bleef. De bus die ze moesten hebben, stond al klaar maar zat propvol. 'Eerste regel van hier: er is altijd plaats!' riep ze in Zacks oor boven het lawaai van de mensenmassa uit. Met moeite wisten ze een zitplaats te vinden, al zaten ze wel als haringen in een ton. Raaf zorgde ervoor dat Zack aan het raam een plek kreeg en zijzelf aan de andere kant zat, zodat hij zich niet te ongemakkelijk zou voelen.
Het lawaai werd minder zodra de bus begon te rijden en al snel flitste het woestijnlandschap aan hen voorbij. Even had ze een gesprek met haar moeder in rap Hindi over haar schoolresultaten en wat ze hierna ging doen. Het kovomokaans lag haar minder dan haar geboorte taal, vandaar ook haar zware accent. Er woei een lichte bries door de open ramen wat de hitte ook wat verdraaglijker maakte. Na een minuut of twintig tikte ze Zack op zijn schouder en wees naar een grote stenen brug die toegang gaf tot een stad met veel platte daken en koepel torentjes, die kennelijk om een heuvel was gebouwd. Helemaal op de top lag een wit paleis. 'De Talijasha.' legde ze uit. 'Het pronkstuk van de sultans magiër, drie eeuwen geleden.' Door een enorme stroom van mensen reed de bus langzaam de stad door, toeterend en dreigend gasgevend. Hier en daar sprongen mensen gewoon de straat op.
Bij een lang marktplein gebaarde ze Zack dat hij op moest staan en voorzichtig stapten ze allemaal de met stenen geplaveide straat op. Een paar bochten en uiteindelijk stonden ze voor een klein steegje met boven hun hoofd honderden waslijnen. Ze gingen een openstaande deur in en kwamen uit in een klein, open stukje, dat diende als was pleintje en waar verschillende deuren op uitkeken met balkonnetjes erboven. Hier was het veel koeler en rustiger dan op de drukke stoffige straten.
Een van de deuren ging open en een streng uitziende oude dame kwam naar buiten. Ze droeg geen traditionele klederdracht maar wel strakke, bedekken de kleren. Raaf kreeg een ijzig gevoel van binnen. 'Ravenna.' Haar stem klonk als een plens koud water. 'Oh, leef jij nog?' bitste Raaf sarcastisch terug. De oude dame kneep haar ogen tot spleetjes en begon nu Zack te inspecteren. 'Wij slapen hier apart jongeman, theetijd is om vier uur en er worden geen openbare walgelijke affecties getoont hier. Maak ik mijzelf duidelijk?' Ze draaide zich om en liep statig het huis weer in zonder ook maar een keer 'hallo' te zeggen. 'Misselijke ouwe toverkol.' siste Raaf en ze trok Zack aan zijn arm mee het huis in.
Rowena wees hem zijn kamer, die lag pal tegenover die van Raaf. [b'Pak maar eerst je spullen uit, mijn vader komt vanavond pas thuis en mijn andere broertjes en zusje zijn denk ik buiten.'[/b] Ze opende de luiken voor zijn raam en liep toen naar haar eigen kamer. 'Trek je trouwens maar niks aan van die fossiel beneden. Ze blaft veel maar bijt nooit.

Beleefd bedankte hij Rowena dat hij mocht blijven logeren bij hun familie, het was immers lief van hen dat hij er mocht blijven. Natuurlijk was het minder fijne dat hij moest liegen tegen de moeder van zijn beste vriendin, want hij had een absolute hekel aan leugens en dat wist Raaf goed genoeg. De zwartharige jongeman liep naar buiten en blijkbaar was ondertussen zowat iedereen mee aan het volgen; dat was mooi meegenomen. Het was hier zo ontiechlijk druk en zijn glimlach was ondertussen al verdwenen terwijl hij naar de bepakte bussen staarde. No way dat hij daar op ging, no way. Met een vieze blik staarde hij naar de bussen en dan riep Raaf letterlijk in zijn oor: 'Eerste regel van hier: er is altijd plaats!' Nog nooit had hij zo ongelukkig gekeken toen hij met moeite zich door de massa wurmde en zichzelf op de bus propte met de grootste moeite van de wereld. Gelukkig waren er nog zitplaatsen, anders was hij helemaal gek geworden. Met een zuur gezicht nam hij plaats aan het raam terwijl zijn hoofd duidelijk zweet begon te produceren door de hitte van deze bus en al deze zwetende lijven deden hem geen goed voor zijn gezondheidstoestand.

Het lawaai verminderde aanzienlijk toen de bus begon te rijden en Zacks ijsblauwe ogen waren naar buiten gericht. Hij wilde genoeg zien van het hele landschap terwijl hij hier verbleef. Ze reden voorbij een woestijnlandschap en Zacks gezicht plakte half tegen de ruit terwijl hij verder kijk. De conversatie in de vreemde taal die Raaf en Rowena spraken, volgde hij niet, het ging hem immers niets aan. Een twintigtal minuten verstreken, Zack was ondertussen weer in slaap gesukkelt en zijn hoofd bonkte tegen de raam aan terwijl er kleine snurkgeluidjes werden geproduceerd uit zijn mond. Maar pas toen er iemand tegen zijn schouder tikte, schrok hij wakker. Meteen zat hij weer recht en keek hij slaapdronken naar Raaf die naar de raam wees. Zijn blauwe ogen volgden naar waar ze wees en hij keek vol verwondering naar het wit paleis dat op een heuvel was gebouwd. 'De Talijasha.' legde ze uit. 'Het pronkstuk van de sultans magiër, drie eeuwen geleden.' Hij knikte vol bewondering om dan eenmaal ze de stad inreden en uiteindelijk, na een vermoeiende vreselijke saunarit, uit te stappen op een lang marktplein. Hij stond op en duwde zichzelf door de massa van mensen en stapte uit. Was hij blij dat hij deze rot bus uit was. Gehoorzaam volgde hij Raaf door de massa, ze namen een paar bochten en kwamen dan uit in een stuk rustigere buurt waar een hoop wasdraden in de lucht hingen. Zijn ogen bleven er even op hangen voor hij weer verder wandelde, recht het huis in wat de plek moest zijn waar ze werden verwacht.

Een enge strenge dame stond in de deuropening en Zack moest moeite doen om niet weg te kijken omdat de blik van de oude dame hem ongemakkelijk liet voelen. “Ravenna,” spatte de dame, waarop Raaf bits reageerde met een: 'Oh, leef jij nog?' Hij kromp lichtelijk in elkaar bij deze woorden en moest moeite doen niet in zijn ogen te gaan wrijven of te gaan snikken. De dood was nog altijd zo’n gevoelig onderwerp voor hem. 'Wij slapen hier apart jongeman, theetijd is om vier uur en er worden geen openbare walgelijke affecties getoont hier. Maak ik mijzelf duidelijk?' Zacks ogen waren nog altijd gericht op de oude dame. “Goededag Mevrouw,” begon hij lichtelijk stamelend omdat de oude vrouw werkelijk hem de stuipen op het lijf joeg. “U- Uhm Mevrouw, ik ben niet dé vriend van Raaf, gewoon haar beste vriend. Er is niets gaande tussen ons en apart slapen heb ik geen problemen mee,” sprak hij met een zachte glimlach zoals alleen Zack kon glimlachen. Toen Raaf de woorden misselijke oude toverkol uitsprak, trok ze Zack mee naar binnen zonder dat hij ook maar kon protesteren. Hij ging door zijn benen terwijl hij door de deuropeningen werd meegetrokken naar zijn kamer. Ze zette het luik open en hij mocht zijn spullen uitpakken; wat hij ook deed. 'Trek je trouwens maar niks aan van die fossiel beneden. Ze blaft veel maar bijt nooit.’ Hij knikte gewoon terwijl hij keek naar hoe ze naar haar eigen kamer liep. Hij knipperde een aantal keren verdwaasd met zijn ogen om dan lichtelijk met een afwezige blik de kast te openen en zijn kleding er in te leggen, nadat hij ze degelijk had opgevouwen, want hij had ze nogal slordig in zijn rugzak gepropt. Zijn douchecrème, shampoo, tandpasta, scheermes en tandenborstel kregen een eigen plekje in de kast boven zijn kledij en dan besloot hij voor een korte moment uit het raam te kijken. Zijn ogen vielen op kinderen die op straat speelden en een glimlach verscheen op zijn gelaat terwijl hij terugdacht aan zijn eigen kindertijd nog voor hij was geadopteerd. Ravotten vlakbij de eikenboom in de tuin bij Angeal, goede tijden waren het. Uit de achterzak van zijn broek viste hij zijn portefeuille en haalde daar het doodsprentje van Angeal uit en glimlachte kort naar het om het dan weer mooi weg te steken waar dat van Rhine ook stak en stak zijn portefeuille weer mooi weg. Hij draaide zich naar de deur om dan naar Raafs kamer te wandelen en zacht op de deur te kloppen? “Raafke?” vroeg hij zacht terwijl hij mooi bleef wachten aan haar deur.

Ze hoorde Zack nog vaag tegensputteren voor haar oma de deur had bereikt, maar zo stijf als ze eruit zag, zo was haar gedrag ook. Ze hoopte dat ze zo min mogelijk van dat ouwe wijf te zien zou krijgen en haar tweelingzus al helemaal. Die was waarschijnlijk naar de markt.
Toen ze Zack zijn kamer had gewezen en ze in haar eigen kamer de gordijnen opende, merkte ze dat er weinig veranderd was. Nog steeds dezelfde, vrijwel lege kamer, met enkele foto's aan de muren geprikt. Ze had geen kleren meegenomen, want die lagen er nog steeds. Met een zucht begon ze haar spijkerbroek en hemd uit te trekken die ze in een hoek gooide. Ze trok een dunne top aan van witte stof en een harembroek met de zijkanten geopend van hetzelfde materiaal. In huis hoefde ze gelukkig haar omslagdoek niet aan.
Iemand klopte op haar deur. ''Raafe?'' Ze opende hem en liet Zack binnen. Ze plofte op haar bed neer en zuchtte. 'Wees maar niet bang voor teveel herrie hier. Mijn vader werkt tot laat in de avond en mijn broertjes en zusjes spelen de hele dag op straat.' Ze ging achterover op het matras liggen. 'Als je wilt kan ik je een keer meenemen naar de Talijasha, daar geld een geluidsverbod en komt bijna niemand om deze tijd van het jaar.' Ze streek een pluk haar uit haar gezicht en rolde zich op haar buik, zodat ze hem weer aankeek. 'Het bad is de enige trap naar beneden, als je er behoefte toe voelt en, ohja, voor ik het vergeet.' Ze sprong op en haalde uit haar tas een gouden enkelband. Ze klikte hem open en bevestigde hem om haar eigen enkel. 'Zonder dit hier denkt iedereen buiten dit huis dat ik een weggelopen slavin ben, we hebben er helaas geen extra dus de momenten dat we buitenshuis zijn moet je dicht bij mij blijven.'
Ze trok haar knieen op het bed en sloeg haar armen eromheen. 'Alvast excuses trouwens voor als mijn oma en ik...nouja jeweetwel.'

Zack legde uit aan de oma van Raaf dat er helemaal niets aan de hand was en dat ze beiden gewoon vrienden waren. Maar nog voor hij werkelijk het antwoord van de oma kon krijgen, had Raaf hem het huis in gesleurd. Raaf had zijn kamer ineens ook in orde gemaakt en het raamluik open gezet. Hierbij was hij dus meteen begonnen met uitpakken en het opvouwen van zijn kleding. Het ging lichtelijk moeizaam terwijl hij zijn jas opvouwde, zijn shirts en zijn broeken. Deze legde hij mooi in de kast en daarbovenop legde hij zijn douchecrème, zijn shampoo, een scheermesje, zijn tandenborstel en tandpasta om dan even naar de raam te gaan. Zijn blik viel meteen op de spelende kinderen en het deed hem glimlachen. Ook dacht hij hierdoor terug aan zijn eigen kindertijd bij de eikenboom bij Angeal waar hij altijd ravotte. Het waren goede tijden en hierdoor nam hij zijn portefeuille uit zijn broek om even naar het doodskaartje van Angeal te kijken en te glimlachen naar zijn portret dat bewoog op het doodskaartje. Hierna stak hij alles weer mooi waar het hoorde en ging zijn portefeuille zijn achterzak in. Hij draaide zich naar de deur om dan naar Raafs kamer te wandelen en zacht op de deur te kloppen. “Raafke?” vroeg hij zacht en de deur werd haast meteen voor hem geopend. Aarzelend bleef hij even in de deuropening staan om dan na een luttele seconden naar binnen te wandelen zodra ze op dat bed plofte. Een beetje onwennig keek hij haar aan toen ze begon te spreken: 'Wees maar niet bang voor teveel herrie hier. Mijn vader werkt tot laat in de avond en mijn broertjes en zusjes spelen de hele dag op straat.' Ze ging achterover op het matras liggen en hij hield elke beweging van haar in de gaten zonder echt door te hebben dat hij eigenlijk aan het staren was. 'Als je wilt kan ik je een keer meenemen naar de Talijasha, daar geld een geluidsverbod en komt bijna niemand om deze tijd van het jaar.' Zodra ze zich draaide, op haar buik en hij duidelijk merkte dat ze naar hem keek, wendde hij zijn blik af naar foto’s die op de muur hingen. Hij wandelde dichter naar ze toe en merkte de foto op waar ze beiden aan ‘Sanctuary’ aan het werken waren. Hij liet zijn vingers er over glijden en glimlachtte om dan zich weer naar Raaf te draaien wanneer ze weer sprak: 'Het bad is de enige trap naar beneden, als je er behoefte toe voelt en, ohja, voor ik het vergeet.' Ze sprong op en haalde uit haar tas een gouden enkelband. Ze klikte hem open en bevestigde hem om haar eigen enkel. 'Zonder dit hier denkt iedereen buiten dit huis dat ik een weggelopen slavin ben, we hebben er helaas geen extra dus de momenten dat we buitenshuis zijn moet je dicht bij mij blijven.' Hij knikte en keek naar de enkelband rond haar enkel. Het was een raar iets, dat ze hier nog aan slavernij deden. Hij fronste kort toen ze weer begon te spreken: 'Alvast excuses trouwens voor als mijn oma en ik...nouja jeweetwel.'

Hij schudde zijn hoofd en beet nadenkend op zijn lip. “M- maak gewoon geen ruzie okay?” mompelde hij voor hij naar zijn eigen kamer wandelde met veel te grote passen, kleding bij elkaar nam, inclusief zijn zeep en shampoo, waarna hij half naar de badkamer stormde en de deur achter zich sloot. Half buiten adem leunde hij tegen de deur aan en schudde hij heftig zijn zijn hoofd met een raar piepgeluidje. Hij wandelde naar het bad en liet het water lopen. Het was een gigantisch bad en dat maakte hem opzich vrij vrolijk, kon hij zijn benen strekken. Hij legde zijn kleding en andere spullen aan de rand van het bad waarna hij zichzelf begon uit te kleden. Met een frons bekeek hij alle tattoo’s die hij nu had en walgde van ze, maar Doffy had de uitleg over ze gegeven en eigenlijk zat er wel een diepe betekenis achter. Maar dan nog had hij ze nooit gewild. Vermoeid wreef hij door zijn ogen en eenmaal er genoeg warm water in het bad was en badschuim, want badschuim was hemels, gleed hij in het water. Het was hemels. Een vredige glimlach verscheen op zijn gezicht terwijl hij een genietend geluidje produceerde. Hij waste zijn haren met zijn eigen shampoo, zeepte zichzelf in, spoelde zich af om dan lekker onderuit te zakken en even te genieten van de ontspanning.

Met het gevoel alsof ze weer iets stoms had gezegd, zag ze hoe Zack alweer terug liep naar zijn kamer. “M- maak gewoon geen ruzie okay?” Ze zag hoe hij nogal ruw wat spulletjes uit zijn kast pakte en zowat wegrende. Met een trieste blik keek ze hem na vanuit haar kamer. Ze zuchtte en stond op om even naar de woonkamer te gaan. Haar moeder stond de gedroogde was op te vouwen. 'Raafje, alles goed met hem? Hij leek een beetje overstuur' Raaf maakte een half gebaar met haar hoofd om aan te geven dat ze hem maar even moesten laten. Haar moeder begreep het. Raaf had haar vaak geschreven en verteld over wat er in hem omging, wat hij had moeten doorstaan. Waarschijnlijk zou ze zelfs opbiechten wat ze had geprobeerd.
Ze opende de badkamer deur, die gek genoeg niet op slot zat, en liep de kleine, stenen trap af. Ze hoorde een hoop geplons van water. Waarom had die idioot de deur niet op slot gedaan?! Ze zag hem zitten, met zijn lichaam half boven water. Meteen begonnen haar wangen te gloeien en werd ze zo rood als een bosbes. 'Oh...oh i-ik wist niet d-dat...' Ze moest nu echt moeite doen om niet te gaan staren en langzaam liep ze achteruit, niet echt goed wetend of het oké zou lijken als ze wegrende.

Hij was haast meteen door de gangen gestormd, met zijn wasgerei om dan als een gek naar de badkamer te rennen en de deur achter zich dicht te doen. Met een piepend geluidje ademde hij uit en vroeg hij zichzelf af wat dit allemaal was. Langzaamaan ademde hij uit en probeerde zichzelf weer te kalmeren. Hij had zichzelf betrapt op staren maar opzich had hij het goed afgehandelt, want ze leek niets in de gaten te hebben gehad toen hij subtiel zichzelf had omgedraaid en zich op de foto's had gefocust in plaats van op haar. Hij schudde zijn hoofd heftig en besloot zichzelf uit te kleden voor de spiegel om zijn tattoo's nog eens te bekijken. De enige die echt nog regelmatig lastig deed, was diegene op zijn rug die misschien nog maar een weekje oud was maximum? Hij walgde van ze, maar ze hadden een diepere betekenis, dus opzich kon hij er nog redelijk mee leven, maar het was zijn lichaam en hij leek er maar niet over te mogen beslissen, wat hem enorm frustreerde. Nooit had hij inkt op zijn lichaam gewild en normaal had er dan ook geen naald bij hem in de buurt gekomen. Hij liet het water lopen en had alles zowat vlak bij de badrand gelegd en een mooie handdoek op de grond tegen het uitglijden. Dit ging een relaxerend momentje worden. Hij gleed in het bad en meteen overviel een gevoel van pure ontspanning hem. Een glimlach verscheen op zijn lippen terwijl hij hierna zijn haren begon te wassen en zijn lichaam om dan zichzelf een momentje rust te gunnen door onderuit te zakken. Zijn ogen sloten zich haast automatisch terwijl hij langzaamaan begon in te dommelen.

Iemand opende de badkamerdeur en lui deed hij één oog open, het was niet dat iemand hem compleet kon zien, maar ook schaamde hij zichzelf werkelijk er niet om mocht iemand hem per ongeluk in zijn pure zien. Toen hij merkte dat Raaf het was, schonk hij haar gewoon een glimlach. . 'Oh...oh i-ik wist niet d-dat...'
Langzaam zette hij zichzelf recht in het bad en keek haar aan, zijn blik gleed naar haar wangen, ze waren bosbes rood en hij kon er geen specifieke emotie aan koppelen, dus hij fronste eventjes. "Wilde jij ook een bad nemen?" vroeg hij en hij glimlachte weer, maar deze keer met gesloten ogen omdat hij ook oprecht vrolijk was voor een keer. "Kom je er anders bij? Het water is nog warm, ik zit er opzich nog niet zó lang in," sprak hij terwijl hij haar aankeek weer met zijn blauwe ogen, zich afvragend of ze er nu bij kwam of niet. Zijn blik richtte hij dan naar het water en glimlachte terwijl hij zijn benen introk zodat ze plek had.

Ze had gedacht dat ze er wel aan gewend zou zijn, zijn ontblote bovenlichaam. Maar misschien speelde het feit mee dat ze wist dat hij onder water ook niks aanhad. En hoewel ze dat ook al een keer had gezien, hielp het niet echt dat hij haar zo nonchalant zat aan te kijken. "Wilde jij ook een bad nemen?" Ze opende haar mond om een scherp antwoord te geven, maar haar stembanden leken te zijn verdwenen. "Kom je er anders bij? Het water is nog warm, ik zit er op zich nog niet zó lang in," Er kwam nog net geen stoom uit haar oren. Kennelijk was hij nog gewoon blijven steken in zijn kleuterjaren. Naïviteit level honderd? Oké, dat kon zij ook spelen.
Ze stampte half de trap weer ene stukje op en draaide de deur op slot. Vervolgens stapte ze opstandig naar de rand van het bad en trok haar broek omlaag. Haar top maakte ze van achteren los en ze smeet beide in een hoek. Ze weigerde te lang te blijven staan bibberen, dus draaide ze zich met haar rug naar hem toe. Ze trok haar onderbroek uit en klikte haar beha los. Ze liet beide kledingstukken nonchalant vallen en draaide zich toen om, zijn blik vermijdend. Langzaam stapte ze in het water, wat inderdaad wel lekker warm was. Ze zakte neer op de bodem en tot haar ergernis merkte ze dat haar boezem niet onder water verdween. Meneer wilde het spelletje weer spelen, prima.

Hij lag neer in het bad, wegdommelend door de aangename hitte van het water wat hem compleet deed ontspannen voor de eerste keer in echt tijden. Nu ook stond er een glimlach op zijn gelaat toen hij zijn oog lui open deed zodra hij gestommel van de trap hoorde komen. Zijn ogen gingen compleet open toen hij zag dat het Raaf was en hij schonk haar een rustige glimlach terwijl haar kaken vuurrood werden. Waarom dat haar kaken opeens deze tint hadden was voor hem ook een raadsel, want een echte emotie kon hij er niet aan koppelen. Dus hij ging er maar vanuit dat het warm was. Hij vroeg haar of ze ook een bad wilde nemen, maar ze leek niet te willen antwoorden, wat hem al enorm verdacht was. Ondertussen was hij al gaan rechter zitten zodat zij ook kon gaan zitten. Hij sprak over hoe het water nog lekker warm was, sinds hij er nog niet zo lang in zat. Het was nog even heerlijk warm als daarnet, het maakte hem zo calm en zijn spieren gingen minder vast te zitten.

Raaf leek boos te zijn en bij het stampen naar de deur om deze op slot te doen, krimpte hij in elkaar en trok hij zijn benen langzaam op om dan haar aan te gapen met grote blauwe ogen terwijl ze zich ontdeed van haar kleding. De herinneringen kwamen terug en nu ook hij begon rood aan te lopen, wat hem al lichtelijk in paniek bracht, want het voelde niet zoals hij zich normaal voelde na een workout, nee hij had het gewoon opeens ontiechlijk heet. Ze stapte langzaam het water in en hij was opeens zich er hyper van bewust dat ze ook absoluut geen kleding meer aan had. Zijn blauwe ogen gleden even naar die rare dingen die zo zweefden in het water. Ze waren rond en was totaal niet hetgene wat Zack had. Hij porde zijn eigen borstkas om dan nieuwsgierig naar haar te kijken. “Mag ik eens... porren?” vroeg hij terwijl hij naar die ronde zwevende dingen wees die maar niet onder water wilden gaan. Hij was nieuwsgierig geworden naar wat ze waren en hij wilde wel eens voelen.

//oh dear.

Ze wist niet eens meer of haar hoofd nou rood was van gêne of van opstandigheid. Het water reikte net niet hoog genoeg om haar boezem ze bedekken, dus lagen ze daar op het water. Raaf had nooit veel aandacht geschonken aan hun maat, maar het feit dat Zack ernaar keek alsof het een totaal nieuw fenomeen was, gaf haar het gevoel dat haar hoofd zou ontploffen als er nog meer bloed naar zou stromen. Hij prikte in zijn eigen borstkas en keek toen ongegeneerd naar dat van haar. “Mag ik eens... porren?”
Het liefst had ze haar hoofd een paar keer tegen de badrand aan geknald, maar de staat van pijn die ze daarna zou hebben was niet erg aanlokkelijk. Nog steeds vol nijdige opstandigheid keek ze hem aan. 'Zachtjes graag, anders doet het pijn.' Er was geen sprake van haar wil om zijn aanraking, dit was puur haar oude overlevingsmechanisme, haar diep ingewortelde manier van het omgaan met verwarrende situaties. Ze zuchtte nijdig en schoof een stukje naar hem toe. 'Dacht je soms dat ik lucht onder mijn shirt had?' Het sarcasme won hen van de ongemakkelijkheid. Langzaam nam de blos op haar wangen af, al bleef er een vage zweem over haar neusbrug.

Ze stapte het water in en zodra ze beiden in dat bad zaten, werd Zack er zich enorm van bewust dat ze beiden dus nu helemaal niets aanhadden. Haar ronde dingen die bevestigd waren aan haar borstkas, zweefden in het water. Ze waren zo rond en Zack had zo’n dingen nog nooit gezien voor zover hij zich kon herinneren, het verbaasde hem dat hij er geen had. Hij porde zijn borstkas die hard en stevig was en zijn blik was dan naar haar ronde ballen gericht om dan te vragen of hij ze eens mocht porren, ja, porren. Zijn blauwe ogen waren nieuwsgierig er naar gericht en even was er een stilte gevallen tussen hen beiden, maar daar had Zack niet bepaald op gelet, hij was te druk bezig met zichzelf af te vragen wat die dingen waren die zo olijk boven water bleven. 'Zachtjes graag, anders doet het pijn.' Zijn blik werd quasi geschrokken toen ze zei dat hard er in drukken pijn zou doen, bij hem porren deed geen pijn, waarom zou het bij haar dan wel pijn doen? Ze kwam dichter en hij hefte zijn hand lichtelijk aarzelend op om dan het weer een centimeter te laten zakken toen ze zei: 'Dacht je soms dat ik lucht onder mijn shirt had?' Hij krabte aan zijn zeiknatte haren en fronste kort. “Ik dacht dat jullie die dingen daar rond jullie borstkas deden en dat daar dan opvulling in zat ofzo of dat dat ding zelf al opgevuld was van zichzelf,” sprak hij om dan zijn vinger naar haar ronde dingen te brengen en er zachtjes zijn vinger tegen te duwen. Zodra hij merkte dat het alles behalve hard en stevig was; schreeuwde hij het uit en ging als de snelste bliksem dat water uit met grote ogen. “WAAROM IS DAT ZO ZACHT?!” schreeuwde hij uit om als de vlugge een handdoek om zijn middel te binden en haar vol horror aan te kijken. “WAAROM IS DAT NIET ZO HARD EN STEVIG ZOALS BIJ MIJ?!” hij flipte helemaal terwijl hij in de hoek van de badkamer haar bleef aanstaren vol horror.

Misschien was het dat het warme water haar een beetje doezelig maakte, of misschien omdat hij niet dezelfde gevoelens had voor haar, maar het leek steeds minder erg dat ze bepaalde dingen liet zien, of van hem zag. “Ik dacht dat jullie die dingen daar rond jullie borstkas deden en dat daar dan opvulling in zat ofzo of dat dat ding zelf al opgevuld was van zichzelf,” Ze bleef hem nijdig aankijken terwijl zijn vinger voorzichtig ertegen aan duwde. Vreemd genoeg en gelukkig voelde ze niet de neiging om zijn hand weg te slaan, zoals bij Doffy. Het leek zelfs grappig hoe zijn gezicht van nieuwsgierig naar geschokt ging, hoewel die schreeuw wel een beetje overbodig was.
“WAAROM IS DAT ZO ZACHT?!” Met veel gespetter vloog hij het bad uit en knoopte een handdoek om. Furieus begon ze haar handen op en neer te bewegen om aan te geven dat hij zijn klep moest houden. Met geforceerde bewegingen wees ze naar het plafon en maakte een gebaar met haar hand over haar mond alsof ze hem dichtritste. 'Niet. Zo. Hard!' siste ze. God ze zag haar grootmoeder al de deur openbreken. “WAAROM IS DAT NIET ZO HARD EN STEVIG ZOALS BIJ MIJ?!” Hij bleef haar in een hoek aankijken met een blik vol horror. Nijdig sprong ze het bad uit en zonder ook maar een handdoek om zich heen te slaan, drukte ze met haar volle gewicht tegen Zack aan en sloeg haar handen over zijn mond. 'Als mijn oma ons hoort krijgt ze een hartaanval!' siste ze opnieuw op nijdige fluistertoon.
Vaag had ze door dat haar boezem tegen zijn borstkas aangedrukt zat. Zodra ze dat beseft had, prees ze alle goden dat er een handdoek zat tussen haar onderkant en de zijne, ook al voelde ze het zijne vaag tegen haar been drukken. Jachtig ademhalend bleef ze hem recht in de ogen kijken en begon haar hart weer sneller te roffelen. De pulserende beweging drukte door in haar huid en op de zijne. Voorzichtig haalde ze haar handen van zijn mond, na er zeker van te zijn dat hij gekalmeerd was. Om de een of andere reden kon ze zich niet losscheuren van zijn blik, ze wist dat het nooit zou gebeuren, ze wist wat hij voelde, en toch wilde ze deze huid op huid aanraking even vasthouden...heel even maar, dan zou ze weer teruggaan naar de schamele resten van haar hart.

Zack legde uit hoe hij dacht hoe vrouwen het deden, hoe ze hun shirt zo opvoelde zodat hun borstkas leek uit te puilen. Maar kennelijk was het geen vulsel, was hun borstkas werkelijk opgezwollen langs twee kanten, alsof ze allergisch waren aan een beet en ze gebeten waren, hierdoor hun borstkas zo opgezwollen was. het was vreemd en zoals ze zei, deed het pijn. Misschien was ze gebeten door iets? Twee maal dan. Hij duwde voorzichtig zijn vinger tegen één van de twee opgezwollen delen van haar borstkas en het voelde zo comfortabel zacht, wat hem helemaal deed flippen. Zijn gezichtsuitdrukking ging van nieuwsgierig naar geschokt, want zijn borstkas was hard, dat van haar alles behalve! Hij schreeuwde zijn verbazing uit in geschrokken woorden, zich afvragend waarom ze zo zacht waren en meteen kreeg hij een nijdig gesis terug dat hij niet zo hard moest spreken, hij negeerde het. “WAAROM IS DAT NIET ZO HARD EN STEVIG ZOALS BIJ MIJ?!” Hij bleef haar in een hoek aankijken met een blik vol horror. Nijdig sprong ze het bad uit en zonder ook maar een handdoek om zich heen te slaan, drukte ze met haar volle gewicht tegen Zack aan en sloeg haar handen over zijn mond. 'Als mijn oma ons hoort krijgt ze een hartaanval!' siste ze opnieuw op nijdige fluistertoon. Zijn ogen werden groot toen ze werkelijk zo dicht stond en zijn ademhaling versnelde. Zijn blik werd licht paniekerig toen hij merkte dat er wat mis was met hem daar beneden en zijn ogen toonden die paniekerigheid ook ten volle. Hij begreep nu dat hij stil moest zijn voor haar oma voor ze van haar sok viel door het lawaai dat hij hier had geproduceerd. Zijn blauwe ogen boorden zich haast in haar bruine ogen terwijl hij als verstijfd bleef staan, zijn ademhaling ondertussen onregelmatig en trillend. “E- eh... Raaf... Mijn plasding... doet... v- vreemd. Help...” zijn stem was niet meer dan een paniekerig onsamenhangend gefluister terwijl hij probeerde niet te gaan schreeuwen of te gaan flippen, waardoor zijn hoofd gewoon als resultaat vuurrood werd en hij verder niet in staat was nog degelijk te converseren met haar.

Ze wist dat ze eigenlijk niet op deze manier misbruik van de situatie moest maken, maar ze kon hier nog niet overheen komen, nog niet nu. Ze had haar handen van zijn mond afgehaald, maar zichzelf van hem losrukken, daar had ze wat meer kracht voor nodig. De druk tegen haar bovenbeen nam een subtiele verandering aan. Heel langzaam drong tot haar door wat die pressie veroorzaakte. Ook Zacks ademhaling werd sneller en onregelmatiger. “E- eh... Raaf... Mijn plasding... doet... v- vreemd. Help...” Half in trans en half in paniek schoot ze van hem los. 'W-wat, daar kan ik niet mee helpen!' Haar stem was nu ook een octaaf hoger, ze wist heus wel hoe ze daar mee moest helpen, maar de gedachte alleen al maakte haar panisch.
Hoe sterk ze het ook niet probeerde, haar blik dwaalde voorzichtig een stukje naar beneden. Ze werd tweemaal zo rood als ze was, sloeg haar handen voor haar gezicht, gluurde toch tussen haar vingers door om Zack aan te kijken. 'Ehm-eh...ga in het bad!' riep ze, half ineenduikend omdat ze net hem op zijn kop had gegeven omdat hij te luid was. 'H-het zou vanzelf over moeten gaan...hoop ik.' Met nog steeds een hand voor haar ogen, trok ze met de ander aan zijn arm om hem het water weer in te krijgen, daar hoefde ze tenminste niet afgeleid te worden door die bobbel in zijn handdoek en hoopte ze helderder te kunnen nadenken.

Ze bleven nog even zo tegen elkaar staan, Zack kon namelijk voor geen meter bewegen, zeker niet toen Raaf zo tegen hem aangedrukt bleef staan. Zo dicht dat ze tegen elkaar stonden en dit kon hij ook zeker geen knuffel noemen, want hij had zijn handen stijf tegen zijn zij plakken, niet in staat om nog te kunnen bewegen. Tot hij vertelde dat zijn dingetje vreemd deed, dan leek alles in actie te schieten. Ze schoot als een sneltrein van hem weg waardoor hij haar met grote ogen aankeek, alsof hij iets enorm verkeerds had gedaan. 'W-wat, daar kan ik niet mee helpen!' toen ook haar stem een octaaf hoger werd, keek hij ongemakkelijk naar het plafond, hopend dat die oma van Raaf slecht hoorde want dit ging zo de verkeerde kant op. Ze sloeg haar handen voor haar gezicht en zijn gezicht stond werkelijk op stand ontploffen terwijl hij enorm ongemakkelijk stapje per stapje naar zijn kledij ging. 'H-het zou vanzelf over moeten gaan...hoop ik.' Met nog steeds een hand voor haar ogen, trok ze met de ander aan zijn arm om hem het water weer in te krijgen, maar om eerlijk te zijn, wilde hij hier geen seconde langer blijven. Met zijn warme hand nam hij dat van haar vast en forceerde hij haar voorzichtig zijn arm los te laten. “I- ik.. eh.. ik ga ehm... naar boven.. ja,” sprak hij stamelend voor hij zijn kledij opraapte en deze aandeed zonder zijn handdoek uit te doen om dan de handdoek op de grond te laten vallen zodra hij zijn jeansbroek had aangekregen met moeite. Zijn shirt trok hij onhandig over zijn hoofd en hij keek even ongelukkig naar het bad. “E- ehm... als jij het ehm... water niet meer n- nodig hebt... ruim jij het op..?” Zijn blik werd verontschuldigend terwijl hij zijn wasgerei beetnam en de badkamer uit snelde, recht naar zijn kamer die hij snel dicht deed achter zich en zich tegen de deur neer liet zakken op de grond, vol schaamte. Wat was hier in godsnaam aan de hand? Wat was er mis met hem? En met dat?

Ze had wel eens gehoord dat als het maar lang genoeg duurde, het vanzelf over ging. Maar haar gedachten liepen niet echt op rolletjes en ze was meer bezig om niet naar beneden te kijken. “I- ik.. eh.. ik ga ehm... naar boven.. ja,” Hij forceerde zachtjes met zijn eigen hand om de hare los te maken van zijn arm. Meteen schoot ze los en draaide zich helemaal met haar rug naar hem toe. 'J-ja prima...' Ze hoorde hem worstelen met zijn kleren en trachtte intussen zichzelf tot kalmte te brengen. “E- ehm... als jij het ehm... water niet meer n- nodig hebt... ruim jij het op..?” Ze maakte een halve knik beweging, niet zeker of hij dat gezien had, maar hij had zijn spullen al gepakt en ging zo snel mogelijk de badkamer uit. Ze hoorde de klap van de deur nagalmen en plofte trillend in het water neer. Even tot kalmte komen, even verwerken wat er net was gebeurd.
Toen ze weer boven kwam, top en pofbroek weer aan, hoorde ze twee krakende stemmen flink discussiëren vanuit de keuken. Kennelijk waren allebei de gieren thuis. Haar moeder liep als de kalmte zelf door het huis, maar leek de was met iets meer agressie dan normaal weg te leggen. 'We drinken zo thee, roep jij Zack even?' Haar stem was iets geforceerder dan normaal. Kennelijk was dat gezamenlijke badkamerbezoekje niet helemaal onopgemerkt gebleven. Ze liep door de gang en klopte op Zacks slaapkamerdeur. 'Zacky? We drinken zo thee, maar als je niet wilt, hoef je niet per se te komen.' Ze bleef een paar seconden wachten, zuchtte en liep naar de woonkamer.
Olive en Benjamin hadden kennelijk weer een plek bezocht waar ze niet mochten komen, want ze zaten onder het stof en hadden roodgloeiende hoofden, alsof ze voor hun leven gerend hadden. Rebecca was er nog niet, maar Peter en Josef zaten al klaar en hadden een discussie over Savador, de hoofdmeester van hun school.

Het enige wat hij nu deed, was met moeite zijn kleding aantrekken, toen hij haar losmaakte van zijn arm, was ze haast meteen weggeschoten en ook hij draaide zich meteen weg, zich doodschamend voor wat er aan de hand was. Hij had eerder nog gezegd dat hij gewoonweg meteen naar boven ging, want hij wilde zo snel mogelijk deze ruimte verlaten. Snel snel had hij zijn shirt over zijn hoofd getrokken, zijn spullen bij elkaar geraapt en als de snelste bliksem die badkamer uitgegaan nadat hij antwoord had gekregen op zijn vraag of zij het water ging laten wegspoelen mits ze waarschijnlijk nog even dat bad in ging. Zack had zowat iedereen genegeerd op zijn weg naar boven en was verdwenen in zijn kamer waarin hij nu zou logeren. Een trillerige zucht verliet zijn mond terwijl hij tegen de deur aan ging zitten. Wat er aan de hand was, wist hi ook gewoonweg niet, want het probleem was al gewoonweg compleet verdwenen, dus het was voor hem een werkelijk raadsel van wat er aan de hand was. Hij schaamde er zich ook voor, maar het bleek nu allemaal weer in orde te zijn, dus langzaam stond hij op en veegde hij zijn broek schoon om langzaamaan naar de raam te wandelen en even naar buiten te kijken. Het was ondertussen nog zonnig, maar iedereen leek al naar binnen te zijn. Zack hing half uit het raam om nog beter rond te kijken. Het was een rustige buurt en de waslijnen belemmerden ietwat zijn zicht, maar het nam niet weg dat hij het fijn vond hier.

Hij hoorde geklop op de deur en dat schrok hem enigszins op uit zijn gedachtenspiraal. 'Zacky? We drinken zo thee, maar als je niet wilt, hoef je niet per se te komen.' Hij fronste nadenkend en moes dan denken over hoe de mensen beneden wel niet over hem zouden denken. Na een aantal minuten aarzelen besloot hij toch naar beneden te gaan. Met voorzichtige passen ging hij naar de woonkamer en keek hij voorzichtig naar iedereen in de kamer om maar ongemakkelijk in een vrije zetel te gaan zitten in een hoekje terwijl hij gespannen luisterde naar de twee jongens die over Savador bezig waren. Zijn blauwe ogen waren naar de grond gericht en zijn handen had hij tussen zijn benen geklemd. Dit was de meest awkwardste dag ooit.

Ze had geen idee of hij zou komen of niet, maar het leek haar beter om hem een keus te geven. Ze had hem hierheen gehaald om tot rust te komen, niet om hem een nog sterker gevoel van dwang te geven. Haar grootmoeder en oudtante kwamen binnen met dienbladen met theegerei erop en begonnen dat uit te delen. Één ding moest ze hen nageven: ze konden lekkere thee zetten.
Opeens merkte ze Zack op in de deuropening. Ze kon het niet laten: ze wierp even een blik op zijn broek; godzijdank was die weer normaal. Hij keek eventjes rond naar iedereen en ging toen in een vrije stoel zitten in een hoekje van de kamer. Snel schoof ze haar eigen poef naast hem. Als er lastige vragen gesteld werden, wilde ze niet dat hij die alleen moest beantwoorden. Goed, ze zou zich inhouden tegenover die twee ouwe heksen, maar als ze te ver gingen zouden zowel zij als haar moeder bijspringen.
Haar grootmoeder reikte Zack een kopje aan en schonk in, zonder hem ook daadwerkelijk aan te kijken. Aha, de doodzwijg-methode werd toegepast vandaag. Raaf had net een slok genomen toen Rebecca eindelijk binnenkwam. Zij had ook traditionele kleding aan, maar in tegenstelling tot Raaf en Olive, droeg ze een rok en veel kettingen en armbanden. Ze zag Zack zitten en liep gretig in zijn richting, met haar haren zo achter haar oren gekamd dat haar oorbellen blonken. Helaas voor haar had Benjamin de andere vrije plek die, naast de zitzak van Raaf, het dichtst bij Zack stond. 'Ga eens ergens anders zitten, hij blieft jou irritante aanwezigheid echt niet!' snauwde ze tegen haar broertje. Benjamin, absoluut niet van zijn stuk gebracht, stak zijn tong uit en bleef zitten. 'Rebecca Dolores Dai, ga naast Peter zitten en houdt je mond!' blafte Muriël, de oudtante van het gezin. Raaf en Benjamin wierpen elkaar een grijns toe en Raaf knipoogde naar haar broertje. Benjamin was een etter af en toe, maar hij mocht Zack en had respect voor oudere mannen.
Toen Rebecca was gaan zitten, mokkend, keek Rowena Zack aan en glimlachte. 'En vertel eens, wat ben je van plan om na de schoolopleiding te doen?' Ze keek hem bemoedigend aan. Raaf wierp even een blik op hem en knikte om aan te geven dat hij gewoon mocht praten.

De twijfel om niet te gaan was er en even wilde hij ook gewoon op het bed gaan liggen en staren naar het plafond zonder enige echte reden toe waarom. Het liefste was hij door de grond gezakt van schaamte, maar dat was nu niet bepaald mogelijk nu. Hij werd verwacht voor de thee en opzich hield hij wel van thee, dus dat was des te meer rede om te gaan. Langzaam stond hij op en nog steeds met zijn moed in zijn schoenen gezonken schuifelde hij naar de woonkamer, zich ongemakkelijk voelende over wat er allemaal daarnet was gebeurd. Hij was zo gespannen als een rietje toen hij ging zitten in één van de zitzakken die waren geplaatst en hij zijn handen tussen zijn benen klemde. Zijn blauwe ogen waren naar de grond gericht en gingen alleen maar omhoog toen hem een kopje werd aangereikt en hij dit ook voorzichtig aannam. Er werd thee in geschonken en een kleine glimlach verscheen op zijn lippen. Het was zijn favoriete thee. Raaf en Benjamin gingen naast hem zitten en Rebecca maakte hier meteen een enorm drama van, waardoor Zack lichtjes in elkaar kromp door hoe luid ze sprak: 'Ga eens ergens anders zitten, hij blieft jou irritante aanwezigheid echt niet!' Zack mompelde zachtjes dat het hem echt niet uit maakte wie er naast hem kwam zitten en wie niet, maar dat werd alweer overstemd door de stem van de oudtante van Raaf: 'Rebecca Dolores Dai, ga naast Peter zitten en houdt je mond!' Hij keek afwezig een beetje rond terwijl zijn blik op Rowena viel en eenmaal Rebecca was gaan zitten, vroeg wat hij wilde gaan studeren hierna. Eigenlijk wist hij al jaren wat hij wilde studeren en was het ook zijn droom geworden om het met succes te beëindigen. Zijn blik ging kort naar Raaf die leek te spreken met haar ogen, dat hij mocht praten. "Ik wil voor dokter studeren," kwam er moeizaam uit zijn mond om dan van zijn thee een slokje te nemen. De hete vloeistof slikte hij door zonder enige problemen en hij keek naar Rowena, om naar haar te glimlachen. Hij voelde zich al lichtelijk beter op zijn gemak op dit moment. Hij zette zijn kopje thee voorzichtig op de tafel en wreef in zijn handen, om dan nog altijd zo stijf als een plank daar te zitten, te bang om meer te vertellen.

Ze herinnerde zich wat hij had gelezen in de bieb. Allemaal mediale boeken, geneeskunde en andere dingen die ze niet echt begreep. "Ik wil voor dokter studeren," Hoorde ze hem zeggen. Ze bedacht opeens hoe hij haar had laten overgeven, alles was toen in een flits gegaan en ze had niet echt doorgehad wat er precies was gebeurd, maar hij had geweten wat hij moest doen. Bij Rhine had hij niks kunnen doen, wilde hij daarom...? 'Dokter? Nou ik weet zeker dat je het uitstekend zal doen!' zei haar moeder bemoedigend. Opeens keek ze Raaf nogal bestraffend aan en bitste: 'Dan heeft mijn oudste nog enige kans om heelhuids terug te komen.' Raaf werd rood en keek een andere kant op. Auw, dat had ze hem nog niet verteld.
Ze had van zichzelf geaccepteerd dat ze nooit helemaal met zichzelf zou kunnen leven. Voor haar leek er maar één lotsbestemming mogelijk. Het was in haar opgekomen na dat gesprek met die rare vuurtoren. Wat wilde ze in haar leven, waar was ze goed in? Er leek maar één antwoord voor haar mogelijk: haar eigen leven op het spel zetten. Actie, daar bestond zij uit, kon ze dat niet inzetten om anderen te beschermen?
Voor ze hem verontschuldigend aan kon kijken om het uit te leggen, kwam Rebecca al triomfantelijk met het antwoord. 'Raaf wil het leger in, ze denkt dat dat heldhaftig is.' sneerde ze, alsof Zack elk ogenblik voor haar voeten kon vallen en om meer roddels zou vragen. Raaf haalde uit met haar hand, maar haar zusje zat te ver weg om haar een klap te geven.

Het voor dokter studeren zat er nu al bijna twee jaar in. Dit gedeeltelijk door hetgene wat er met Rhine was gebeurd, de hopen aan zelfmoordpreventie cursussen die hij had doorgelezen en vanbuiten had gestudeerd hadden ook aangetoond dat Rhine niet meer te redden was zodra ze haar aorta had opengesneden in haar pols. Zack was blij geweest toen hij Raaf wel had kunnen redden, ook al had ze zijn shirt helemaal ondergekotst, hij was blij dat hij nu Kerst en Nieuwjaar met haar kon vieren. 'Dokter? Nou ik weet zeker dat je het uitstekend zal doen!' zei de moeder van Raaf bemoedigend en Zacks blauwe ogen waren ondertussen in puppystand toen hij de moeder met een onzekere glimlach bekeek, die nu bitste naar Raaf: 'Dan heeft mijn oudste nog enige kans om heelhuids terug te komen.' Zijn blik ging geschrokken Raafs kant op, zich nu realizerend wat Rowena bedoelde en zijn vermoedens werden alleen maar bevestigd toen Rebecca er wat op sneerde:'Raaf wil het leger in, ze denkt dat dat heldhaftig is.' Zijn adem stokte kort in zijn keel en hij wilde Raaf gewoon niet meer aankijken, wetende dat het idee van zelfmoord kennelijk zat vastgeroest in haar brein. Moeilijk kauwde hij op zijn onderlip om dan een paar keer diep adem te halen en dan zijn hand door zijn ogen te halen en zo emotieloos mogelijk te kijken. Hij wilde haar niet kwijt en dat was voor Raaf vast al duidelijk genoeg geweest toen hij haar redde die dag. "Het is... haar beslissing. Niets waar ik aan kan doen jammer genoeg," sprak hij moeizaam om dan zijn kopje thee te nemen en er van te drinken, verder stilzwijgend.

Haar moeder was geen persoon om zomaar er dingen uit te flappen. Deze zin was gepland geweest en Raaf wist waarom. "Het is... haar beslissing. Niets waar ik aan kan doen jammer genoeg," Ze bleef star voor zich uitkijken en weigerde oogcontact met ieder aanwezig lid van haar familie. 'Uiteraard gaat die belachelijke keuze niet door, dat hebben wij Ravenna al duidelijk gemaakt.' sneerde Miriël. 'Ze heeft nog steeds een verplicht medicinaal dossier en zolang daar 'mentaal instabiel' instaat, wordt ze meteen afgewezen.'
Al met al was de sfeer niet echt prettig. Rebecca keek tevreden omdat Raaf op haar nummer was gezet en omdat de rest van haar familie er tegen was, nam niemand de moeite het voor haar op te nemen. Dat had ze trouwens ook niet verwacht. Haar moeder ruimde zwijgend de kopjes op en de anderen gingen weer naar buiten. Raaf stond op, wierp even een blik op Zack, maar voelde geen neiging om er verder op in te gaan. Ze verdween haar kamer in en klom via haar open raam het platte dak op. De ondergaande zon scheen haar in de rug en de hete woestijnlucht tekende fata morgana's aan de horizon. Nijdig stak Raaf een sigaret op.

Het was vrij laat in de avond toen het avondmaal was opgediend en haar vader was thuisgekomen. Raaf had zwijgend gegeten en had zich daarna weer op het dak verstopt. Alles, alles wat ze deed was fout. Het enige waar ze goed in was, was anderen pijn doen en zwelgen in zelfmedelijden. Ze voelde zich kwaad, op iedereen. Zelfs haar moeder, zelfs op Zack, met zijn stomme, stomme naïviteit en zijn irritant zachte persoonlijkheid. Ze haatte die kinderlijkheid van hem, en tegelijkertijd smolt ze van binnen, elke keer dat er zo'n vreselijk goedbedoeld antwoord uit kwam. Ze haatte die onschuldige, blauwe ogen, die haar tegelijkertijd zo fascineerde. Soms wist ze niet wie ze meer verafschuwde, Zack of haarzelf.

PROFILE MAGICIAN

» Being here for the second time. [&ZACK]
» Time for thoughts [&ZACK]
» Sleep untill the end of time||Zack
» You were on time, at the wrong time
» Still not used to this. [&ZACK]

The sands of time||Zack

The sands of time||Zack

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen