De zenuwen gierden weer eens door haar buik en ze was blij dat ze nog niet ontbeten had. Nogal bang afwachtend keek ze hem aan en slikte een paar keer ongemakkelijk. Ze kon een zucht van opluchting niet onderdrukken toen hij haar aankeek en glimlachte. Hij sloeg zijn arm om haar heen en drukte zijn lippen even op haar voorhoofd, drukte haar tegen zich aan. Ze lachte half. Wat had ze zich ook druk gemaakt. “Bedankt,”
Ze bleven zo even staan en in die paar seconden leek het weer of ze die eigenaardigheid voelde; het gevoel dat voor de verandering eens niet van haar hart afkomstig was. “Ik ga er gebruik van maken, dat weet ik zo al,” Hij liet haar alweer los. Ze keek hem grijnzend aan. Hij hing de sleutel aan een bos en legde een strikje in het touwtje, apart gebaar van zijn kant, maar ze vond het lief. “Waaraan heb ik het verdient Raaf?” Ze haalde haar schouders op. 'Gewoon...je bent jarig, en ik vertrouw niemand meer dan jou. Je bent mijn beste vriend, Zacky.' Haar kaken voelde merkwaardig stijf, een permanente glimlach waren haar spieren niet gewend.
Olive brak de korte stilte die daarop volgde door als een stuiterbal binnen te komen. Raaf had haar niet verteld dat hij jarig was in verband met haar springerige gedrag. Alleen haar moeder wist het en die hield haar mond dicht. Ze knipoogde even naar Zack en legde onmerkbaar een vinger op haar lippen. Olive sprong al op en neer en Benjamin kwam erbij. 'Alle koters die geen kieteldood willen maken nu dat ze als de bliksem wegwezen.' Half geamuseerd en half nijdig gebaarde ze Benjamin dat hij Zacks been los moest laten en sleurde Olive van de lakens af. 'Woonkamer jullie twee.' Ze deed de deur achter hen dicht en haalde even diep adem. 'Man, ik neem nooit kinderen, jij?' Ze grinnikte en wreef even door haar zwarte haren.

Haar laatste woorden leken een lichte verandering van sfeer te creëren, ook al was de vraag op zich onschuldig. Toch leek het een plotselinge impact te hebben op haar gedachtes, want voor het eerst in haar gehele leven kreeg ze een beeld voor haar ogen wat ze één keer eerder had gehad, toen ze nog heel klein was: Een zonovergoten kamer, zijzelf liggend op een sofa en op haar buik...een baby. Ze wist niet of ze moest lachen of kwaad worden. Zij, een moeder?! Het idee alleen al was lachwekkend. Op een lijst van alle mensen die geen ouder moesten worden stond zij op nummer één.
"Ik wil dolgraag kinderen. Ik heb altijd al een kinderwens gehad," Zack trok een shirt over zijn hoofd aan en zette het raam open. "Ik geloof wel dat ik een goede vader kan zijn als ik uit mijn awkward stage ben," Ze grinnikte even. Maar de situatie was om de een of andere reden niet helemaal om te lachen. Ze voelde dat hij op een bepaalde manier teleurgesteld was, had dat te maken met haar tweede zelfmoordpoging? Dacht hij soms dat ze liever niet aan haar toekomst dacht?
'Nou...niet dat ik het niet wil of zo, ik weet eigenlijk niet eens of ik het wil of niet...' Ze streek even door haar korte haren en krabde even aan haar neus. 'Maar ik probeer gewoon realistisch te zijn, ik bedoel stel het je even voor: ik met een baby in mijn buik, als ik al iemand vind die z'n genen met mij wil delen, laat staan als het arme ding geboren is en moet opgroeien met een ''moeder'' als mij?' Ze zei tegen zichzelf dat ze er om moest lachen, dat het komisch was, maar iets knaagde aan haar. Waarom leek hij dit af te keuren? Wat had hij te maken met haar nageslacht...?
'Jij zou de perfecte vader zijn, dat weet ik gewoon. En ik zou het soort moeder zijn wiens kinderen al zo vroeg mogelijk de benen nemen omdat ze ergens anders beter af zijn.' Ze hoorde niet eens hoe luchtig ze erover praatte, alsof ze het altijd al geweten had. Ze had niet eens na hoeven denken bij de woorden. Maar ze merkte ook dat ze aan het door ratelen was, alsof het onderwerp een machine in haar hoofd op hol had doen slaan.

Haar mond bleef maar doorgaan, alsof ieder woord dat ze zei een sterker argument was waarom het zo'n idioot idee zou zijn als zij kinderen zou krijgen. Ze snapte ook niet waarom ze dat eigenlijk wilde weten van zijn kant, wat maakte het haar uit? Toch bleef zijn blik nogal star op haar gericht en als ze niet beter had geweten, had ze gedacht dat hij haar aan zat te staren.
Hij schudde zijn hoofd. "Je hoeft je niet te verantwoorden voor me, als je geen kinderen wilt, dan is dat toch zo? Maar ehm.. mag ik even iets proberen? Gewoon stil blijven staan, niet bewegen, oké?" Ze vond het een vage verandering van onderwerp, maar ook leek het alsof hij het op de een of andere manier toch erg vond dat ze zichzelf zo in de toekomst zag. Ze bleef staan en keek een beetje verbaasd naar zijn handelingen.
Hij stond tegenover haar, weer eens viel het haar op hoe onnatuurlijk lang hij was, en voelde ze een bepaald soort spanning in de lucht. In de verte hoorde ze het geluid van brekend porselein en het gescheld van haar grootmoeder, blijkbaar had Olive of Benjamin een kopje omgegooid. Dat geluid, plus het opkomende lawaai van de ontwakende stad, sijpelde langzaam weg toen Zack zich opeens voorover boog. Meteen al vrij snel merkte ze dat haar instinct, dat haar vertelde dat dit niet oké meer was, werd afgekapt door dat rotgevoel dat zich al twee jaar krampachtig vastklemde om haar hart en buik. Ze wilde kwaad worden, hem een mep verkopen, of anders weg rennen als bleek dat het hem helemaal niet was... Ze had er de tijd voor gehad, hij was even blijven hangen, alsof hij zelf bang was voor wat er kwam, ze deed niks, ze bleef gewoon staan. Ze voelde zijn warmte, zijn hartslag, voor het eerst even snel als de hare, en toch bleef de stem in haar achterhoofd gillen dat ze dit niet wilde, niet op deze manier in ieder geval. Dit keer pakte ze hem niet vast, haar handen bleven slap naast haar lichaam hangen terwijl ze zijn lippen weer voelde.
Ze staarde naar de grond, haar blik gaf niet veel prijs. Teleurstelling, verdriet misschien, maar ze durfde niet meer hoopvol op te kijken, wetend dat wat de reden ook was geweest, hij nooit van haar zou zijn. 'Zacky...alsjeblieft, ik ben geen klein kind meer...je hoeft echt geen medelijden met me te hebben...' Haar stem stokte half door de brok in haar keel. Ook al huilde ze niet, ze bleef alleen maar naar de grond staren.

Het deed haar pijn om te denken dat hij dit uit medelijden deed, om te denken dat het nooit oprecht van hem zou komen, maar waarom moest hij het ook zo moeilijk voor haar maken. Dat hij haar nu kuste, hielp niet bij haar pogingen om hem uit haar hart te bannen. Maar waarom keek Zack dan des te erger gekwetst? Hij liep langs haar heen naar buiten, haar achterlatend, alsof ze alles fout had gedaan.
Was het haar schuld? Was het alweer haar vervloekte schuld?! Wat had ze fout gedaan? Had ze hem beledigd door niet op hem in te gaan? Voor zover ze wist was er bij Zack nooit een grammetje eigendunk geweest, hoe zou hij opeens een deuk in zijn niet bestaande ego kunnen krijgen omdat ze hem niet terug gekust had? Haar hoofd was één grote parkietenkooi. Waarom moest alles de hele tijd fout gaan, waarom moest er na elk leuk moment dat ze hadden een vervelend gevolg zijn.
Ze ging naar de woonkamer waar ze alleen nietszeggend haar schouders kon ophalen bij haar moeders vraag waar Zack heen was gegaan. Ze wist dat hij niet snel in de problemen zou komen, maar toch moest hij opletten dat de wacht niet heel toevallig hem van de straat plukte. Ze ging zelf ook naar buiten, dat wilde zeggen, ze ging op het dak zitten, wat veel aangenamer was, aangezien ze niet onder de voeten werd gelopen. Ze moest haar hoofd even rust geven. Een vlaag van woede was in haar opgeweld en ze deed haar best het kwijt te raken. Voor het eerst kwam er een gevoel in haar op wat ze nog kende uit haar kinderjaren: onrecht. Ze was kwaad omdat ze voor het eerst voelde dat zijn kille houding oneerlijk was. Deze keer was ze vastbesloten om niet haar excuses aan te bieden, want wat viel er goed te praten?!
Ze zag hem weer het huis inlopen vanaf haar plekje op en dak en gaf het nog een uurtje of wat. Ze slenterde die dag zelf nog wat rond door de straten en dacht af en toe dat ze een bekende zag, maar zoals wel vaker bleek het verbeelding te zijn geweest. Haar botsing met Ashid had haar namelijk doen denken aan de tweede persoon uit haar verleden, degene die haar voor het eerst had geleerd dat er naast haar oom ook nog andere goede mensen rondliepen in het leven. Ze vroeg zelfs een keer naar hem, maar zoals ze al had gedacht was hij er niet.
Ze slofte terug naar huis terwijl de zon aan het zakken was en kreeg onderweg te horen dat ze Zack moest roepen voor het eten. Zachtjes klopte ze aan, maar ze deed de deur niet open. 'We gaan eten.' zei ze stug en bleef even roerloos staan, strijdend met zichzelf om vooral niet nederig te klinken.

Letter:

Ze kreeg geen antwoord en ze ging er ook niet op wachten. Ze was het spuugzat. 'Stik er maar in dan.' mompelde ze en liep naar de woonkamer. Ze at nogal afwezig en probeerde haar moeders vragen te ontwijken. Haar grootmoeder en oudtante waren op bezoek bij een kennis, dus de maaltijd leek een stuk rustiger dan anders.
Toen ze had geholpen met afwassen, nam ze een concreet besluit. Ze weigerde nog langer onder één dak met dat stuk chagrijn te blijven dus vertelde ze haar moeder dat ze onverwacht de eerstvolgende shuttle naar huis zouden nemen. 'Vandaag nog?' vroeg ze bezorgd. Raaf knikte. 'Als 't kan.' Ze liep naar haar kamer en smeet de spullen weer in haar rugzak. Vervolgens bonsde ze nogal hard op Zacks deur en kwam zonder op antwoord te wachten binnen.
'We vertrekken vanavond al, dus-' Haar zin viel stil toen ze zijn koffer zag liggen. 'Maar kennelijk had je al plannen?' Er verscheen een licht onweer in haar ogen en ze smeet de deur achter zich dicht. Op zijn tafel lag een stuk papier met haar naam erop. De woede in zich opbouwend, griste ze het van tafel en begon te lezen, zijn blik negerend. Irritatie, woede en een gevoel van belediging, al die emoties rezen als braaksel in haar op. Ze wierp Zack een giftige blik toe en beende de kamer uit. Eenmaal op haar kamer verfrommelde ze de brief en smeet hem met al haar kracht tegen de muur.

Achteraf kon ze zich de reis niet meer herinneren. Zij en Zack hadden steeds een stuk van elkaar af gezeten en geen woord uitgebracht. Raaf had moeite om de hitte op haar gezicht te laten afkoelen, maar de woede in haar binnenste bleef door haar heen kolken. Eenmaal geland op het platform liep ze langs hem heen en bleef buiten even staan om haar schoen dicht te strikken. Maar voor hij ervandoor kon gaan, greep ze zijn mouw beet en keek hem fel aan. 'Ik weet niet waar die beledigde toon vandaan kwam, maar als jij mij gaat zitten beschuldigen van het feit dat ik niet nog eens met een gebroken hart wil rondlopen, dan kun je nog lang wachten op excuses want geloof me: één keer was al teveel. Goeienavond.' snauwde ze. Ze draaide zich om waardoor haar zwarte haren om haar hoofd zwiepten en beende met grote passen richting haar afdeling, waar ze haar rugzak in een hoek smeet en een trap tegen haar bed gaf.
Alles, alles wat ze deed was verkeerd kennelijk. Als hij dacht dat ze dit nog langer pikte, dan had hij het mis.