Met een zucht stond Dice ’s morgens vroeg voor de spiegel. Het was hem gisteravond eindelijk eens gelukt om niet meer dan twee biertjes te consumeren. Dat kwam dan vooral omwille van het feit dat hij zichzelf streng had toegesproken om het sporten weer op te pakken. Nog een van zijn manieren om zichzelf af te leiden van zijn vroegere zelf en van de gedachten aan zijn vader. Hij wist heus wel dat hij geen bier dronk omdat hij het echt zo leuk vond, maar meer om zijn gedachten aan zijn vader af te leiden. Het was deze maand namelijk drie jaar geleden dat zijn vader was overleden en dat hij alles vanaf dat moment zelf had moeten doen. Op zijn vijftiende was een job vinden erg moeilijk, maar met een beetje steun van de mensen op Razen was het hem toch gelukt om het huis te blijven onderhouden tot hij zelf een job kon vinden. Gelukkig mocht hij op zijn leeftijd toen al een paar uur bij een bedrijf werken en op zijn zestiende werd hij, omwille van de extreme omstandigheden, uiteindelijk toch voltijds aangenomen. Het waren vervelende herinneringen voor hem en dat probeerde hij te omzeilen door bier te drinken. Hij wist dat het niet echt de beste oplossing was om zijn problemen te vergeten, maar wat verwachte je dan ook van hem? Hij schudde zijn gedachten van zich af door een joggingbroek aan te doen en een strak shirt dat om zijn borstkas spande. Hij liet zijn rood-witte pet voor wat het was en liep naar beneden. Het was zes uur in de ochtend. Hij verwachtte niet dat er al veel leerlingen beneden zouden zijn. Lekker rustig. Langzaamaan liep hij naar de sporthal terwijl hij in zijn gedachten nog eens de stappen overliep die hij zou doornemen om zijn conditie weer op peil te krijgen. Hij nam aan dat joggen en push-ups een goed begin waren. Later kon hij overgaan op rondjes zwemmen en lessen in streetdance. Dat laatste wilde hij doen zodat hij zijn kunnen kon showen op Oak’s Field en wat geld kon verdienen. Natuurlijk werkte hij nog altijd in dat café en in die boekwinkel, maar het was gewoon allemaal niet genoeg. Niet als hij zijn vakkenpakket had en zijn huiswerk wat hij nog steeds af moest maken. Hij probeerde zijn zorgen te vergeten, liep naar de sporthal toe en zuchtte toen hij het licht aandeed. Goed, hij kon beginnen met die rondjes lopen. En dat deed hij dan ook. Op naar een betere conditie!

Het duurde niet lang voordat hij begon te hijgen. Het goede nieuws was dat zijn gedachten inderdaad afgeleid waren van zijn vader, zijn zorgen en alle andere dingen die hem op dit moment te veel bezighielden. Hij had dankzij al dat bier drinken echt geen conditie meer. Hij had er dan ook sinds hij op Starshine zat niet al te veel meer aan gedaan. Op Razen had hij heel veel aan sporten gedaan. Hij had nog een geluk dat hij zijn spieren van vroeger nog kon zien. Als hij ze wilde behouden, zou hij toch echt meer van dit soort trainingen moeten doen. Dankzij al dat bier zou hij dadelijk een buikje krijgen en dat wilde hij niet. En dus versnelde hij zijn tempo zo goed mogelijk. Hij voelde dat zijn benen begonnen te branden, maar negeerde het zo goed mogelijk. Als hij dit enkele dagen volhield, zou het normale ritme er weer inzitten. Een paar jaar sporten ging heus niet verloren door een paar maanden niet meer actief te zijn, hoor. Hij wilde net een pauze nemen toen er opeens iemand naast hem kwam lopen. Toen hij opzij keek, zag hij enkel een schouder. Hij was zelf niet al te klein. Een meter tachtig ongeveer, maar deze persoon was toch wel iets groter en dus moest Dice omhoog kijken. Wauw. Geen vent waar je ruzie mee wilde hebben. Hij moest zeker meer dan tien centimeter groter zijn, misschien wel meer zelfs. Het was indrukwekkend. ‘Goedemorgen,’ beantwoordde hij de begroeting van de jongen op een zo vriendelijke manier terug. Hij was nog steeds niet gewend aan het feit dat hij niet meer wantrouwig mocht zijn van zichzelf naar anderen toe. Dat moest echt drastisch veranderen, want anders ging Kailee zijn enige vriend zijn hier op Starshine. De donkerharige jongen liet zijn rode blik even door de zaal dwalen, maar verder was er niemand. ‘Ik ben net weer begonnen met trainen, dus ik ben een beetje langzaam,’ zei hij en hij probeerde te lachen, maar het lachje dat hij uitstootte klonk verschrikkelijk ongemakkelijk. Hij hield er daarom ook maar snel weer mee op. Zijn ademhaling begon sneller te gaan en hij begon te hijgen omdat hij moest praten en tegelijkertijd moest rennen. Of nou ja, joggen. Het was gewoon vreselijk hoe erg zijn conditie wel niet achteruit was gegaan. Het zou ook wel weer een hele tijd duren voordat hij deze weer op peil had. Ach nou ja, als de jongen naast hem sneller wilde gaan, kon hij dat altijd doen, toch?