Words 687
Mood Hoping
Notes -
Meant for Zacky~

De bel van de laatste les ging eindelijk af. De leerkracht legde het krijtje terug en draaide zich naar de klas. 'Goed, ruim maar op.' Zijn woorden werden gevolgd door het geluid van pennenzakken die aan sneltempo dichtgeritst werden en in een tas gegooid werden, en daarna voetstappen die haastig het lokaal uitliepen. Duidelijk had iedereen iets te doen na de les. Ik niet, dus ik ruimde op mijn gemak op.
Een laatste keer knikte ik naar de leerkracht die ook zijn spullen aan het opruimen was en wandelde dan kalmpjes het lokaal uit. Waar zou ik heengaan? Ik kon wel wat rust gebruiken... Welke plek was rustig, niet donker en niet te ver hier vandaan?
Plotseling sloop het idee in me binnen om in de gymzaal te zitten. De lessen waren voor iedereen afgelopen dus er zou vast niemand meer zijn. Naar mijn weten was er vandaag geen gymles op het laatste uur, dus er zou ook geen opruimende leerkracht zijn of een groepje leerlingen die na de les nog wat rondhing in het lokaal. Er stonden banken tegen de muren, en in het materiaalhok stonden vast wel matten, dus comfortabel zitten was daar zeker geen probleem.
Zonder verder aarzelen stapte ik richting de gymzaal, oppassend dat een kleintje als ik niet omvergelopen werd door het groepje meisjes dat druk aan het praten was over lipgloss en leuke jongens, of die ene lange dude die niet echt lette op wat er dichter aan de grond gebeurde. Ik had inmiddels al een beetje geleerd hoe ik moest overleven in de gangen, dus ik bleef rechtstaan. Op het nippertje, ja, maar het lukte.
De gang waar de gymzaal zich bevond was verlaten, op een aan elkaar plakkend koppeltje die dacht dat ze alleen waren na. Bijna automatisch gleden mijn gedachten naar Zack, en ik merkte dat ik zelf jáloers aan het worden was. Ik? Jaloers? Dat was zeldzaam.
Hahaha. Oké, nee. Ik werd snel jaloers. Zeker om dit soort zaken. Maar niet het openlijke soort jaloers, met dreigingen van 'als je haar nog één keer ziet is het voorbij' of 'stop ermee want anders snij ik je keel open', eerder het soort jaloers dat diep verscholen zat tussen mijn andere gedachten, veilig afgeschermd voor iedereen. Mijn jaloezie hield ik liever geheim.
Het koppeltje keek even op, richting de plek waar ik stond. Het vrolijke gezicht van de jongen viel snel weg als hij me zag en maakte plaats voor een vernederd gezicht. Een schuldgevoel zo groot als de hele school viel op mijn schouders en dwong me blozend naar beneden te kijken, waardoor ik enkel hoorde hoe ze haastig wegliepen, op zoek naar een andere 'verlaten' plek om klef te gaan doen. Daar hadden ze toch wel een fout gemaakt: het was een school, niks hier was echt verlaten. Logisch ook, met de vele leerlingen hier. Alleen zijn was moeilijk.
Met mijn ogen nog steeds op de grauw gekleurde vloer gericht, wandelde ik naar de deur, die openstond. Ik tuurde voorzichtig binnen langs het randje en spitste mijn oren. Nope, niemand. Perfect.
Zachtjes sloop ik binnen, sloot de deur en ging het materiaalhok binnen. Deze deur liet ik op een kiertje staan, zodat ik hoorde als er iemand binnen zou komen. Rustig nestelde ik me tussen de zachte matten. Ze waren duidelijk een tijdje niet gebruikt, want ik voelde hun aangename koelte zo door de stof van mijn shirt naar mijn huid gaan.
Wel, wat wou ik nu eigenlijk doen? Ik kon lezen, schrijven, tekenen, huiswerk maken of gewoon denken, maar eigenlijk had ik geen zin in één van die dingen. Het idee om hier te komen leek plots een beetje nutteloos, en zeker dubbel zo nutteloos als ik voetstappen hoorde. Even bestond de hoop dat de voetstappen ergens anders heengingen, maar toen de deur van de gymzaal openging, vervloog die hoop weer.
Ik besloot maar te blijven zitten: ik denk niet dat ik hier hoorde te zijn en als het dus een leerkracht was, zat ik in de problemen. Het enige wat ik nu kon doen, was hopen dat er niemand nu in het materiaalhok moest zijn.

Words 912
Mood Sad
Notes Wow.. Inspiboost cx Don't ask me where that came from

Ik hoorde het botsen van een bal op de plankenvloer. Ik had zin om weg te gaan. Hoe zou ik kunnen ontsnappen zonder gezien te worden? Mijn kruip-over-de-grond-als-een-worm-skills waren niet de beste, dus zo wegglippen was geen optie. Sluipen? Ook geen goed idee, ik was niet bepaald lichtvoetig. Ik ramde nogal graag mijn voeten tegen de grond. De zwaartekracht leek een voorkeur voor mij te hebben: ik werd nogal vaak en hard tegen de grond getrokken. Gewild én ongewild.
Uiteindelijk besloot ik dat sluipen wel moest lukken. Ik liet voorzichtig de deur van het materiaalhok opengaan - de deur was nog niet dicht dus het slot verpestte het plan om stil te blijven niet.
En toen kwam nogal een heuse verrassing.
Hij.
Zack.
Het trillen van mijn benen kon ik niet vermijden. Wacht, was hij nu aan het huilen? Waarom huilde hij? Ik voelde de tranen ook in mijn eigen ogen springen. Ik haatte het om iemand te zien huilen en bij hem was dit gevoel dubbel zo sterk. Ik herinnerde me de eerste keer dat hij huilde, toen had ik hem zonder twijfelen geknuffeld en had ik beseft dat ik verliefd op hem was. Maar nu, nu voelde het anders.
Hij haalde een doodskaartje uit zijn zak. En toen herinnerde ik het me. Ik had haar naam horen vallen. Wie ze was en hoe ze gestorven was had ik maar vaag opgevangen. Rhine. Zelfmoord. Ik had haar niet gekend, maar ik zag dat Zack haar wél kende. Zijn tranen terwijl hij keek naar het kaartje met haar foto erop. Ja, tuurlijk herkende ik haar foto, ze zat ook op deze school en ik kende wel een paar mensen bij naam, maar het verhaal achter de namen en gezichten bleef vaak een raadsel. Wel, nu was één van de raadsels opgelost, maar volgens mij iets te laat.
Mijn armen verlangden ernaar om zich om zijn schouders te slaan en hem opnieuw te troosten maar mijn benen weigerden te bewegen. Het was pas toen hij opstond en begon te wandelen richting de douches dat ze ook besloten weer te werken.
In een tempo trager dan het zijne volgde ik hem. Hij ging met zijn kleren onder de douche zitten, zijn ogen rood omrand van de tranen. Bij mij stroomden ze ook al over mijn wangen, ik kon het nog altijd niet aan om hem te zien huilen.
Elk ander moment had ik geweigerd met mijn kleren onder een douche te stappen, maar nu leek het me niet te deren, zei elke cel in mijn lichaam dat ik naast hem moest gaan zitten.
Zachtjes stapte ik binnen om hem niet te laten schrikken. Mijn keel leek dichtgesnoerd waardoor ik enkel een licht, hoog geluid kon produceren. 'Zack?' Wel, nee, domme koe. Natúúrlijk was het Zack. Wie anders had die prachtige blauwe ogen waar je in kon blijven staren voor uren, die nu rood omrand waren door het huilen?
Zonder een verder woord te zeggen ging ik naast hem zitten. Het koude water van de douche stroomde over mijn hoofd en koude rillingen trokken door mijn ruggengraat. Mijn haren werden doorweekt en hingen slapjes om mijn schouders. Mijn make-up begon uit te lopen over mijn wangen, als dat nog meer kon door de tranen die het al open gesmeerd hadden. Ik had een wit shirt aan dat bij het nat worden een beetje doorzichtig werd en mijn ballerina's liepen ook vol water, maar ik trok me van al deze dingen niks aan. Het was niet zo belangrijk als er nu zijn voor hem.
Ik wist niet veel over de relatie tussen Zack en Rhine. Ik had wel hier en daar horen vallen dat ze samen geweest waren. Ik begreep ook dat dit betekende dat ik nu vast geen kans meer maakte om ooit iets met hem te maken, want ik snapte dat het moeilijk was om je aan iemand anders te binden als zo iets gebeurde, al had ik er zelf geen ervaring mee. Maar dat kon me niks schelen. Ik gaf om hem en zijn emoties en nu wou ik gewoon dat hij zich minder slecht voelde. Het zou zeker verknald worden tussen ons als ik hem in zijn eigen ellende liet.
Rustig zette ik me neer naast hem, mijn ogen op hem gericht. En wat moest ik nu zeggen? Ik was nooit goed geweest in communiceren. Vriendinnen klaagden tegen andere mensen over hun problemen en ik had nooit veel kans gehad om mijn adviesvaardigheden te trainen. 'Het spijt me,' mompelde ik dus maar.
Ik was bang. Bang dat ik verkeerde dingen zou zeggen of doen. Bang om een te kleine of te grote afstand te houden. Bang dat het mij niet zou lukken om hem beter te laten voelen, maar dat het iemand anders wel zou lukken zodat ik algauw weer links lag en wéér alleen was.
Bang voor iets waarvan ik wist dat het toch zou gebeuren omdat ik een ontzettende sukkel was.
Ik schoof ietsje dichter naar hem en sloeg mijn arm om hem heen. Dit had vorige keer gewerkt.
Maar toen was het er niemand dood waarvan hij gehouden had!
Er vlogen zo veel gedachten en woorden door mijn hoofd maar niks leek geschikt om te zeggen, dus ik bleef stil met mijn armen om hem heen. Misschien hield hij wel meer van deze stilte dan dat ik hem vulde met tevergeefse woorden om hem te troosten. Hij moest maar zeggen wat ik moest doen en ik zou het proberen.

Words 525
Mood Happy
Notes Korter dan ik eigenlijk wou maar oke :'x

Zack barstte weer in huilen uit toen ik mijn arm om hem heen had geslagen, wat mij ook weer zachtjes deed huilen. Ik haatte het gewoon écht om hem te horen huilen. Alsof mijn hersenen zijn verdriet ook meteen als zijn verdriet zagen.
Plots voelde ik zijn ogen op mij gericht en ik keek terug in die prachtige, blauwe ogen. Zijn handen gingen moeizaam door mijn haren en ik voelde weer mijn eeuwige, belachelijke blos opkomen. Tot ik plots iets anders voelde.
Op mijn lippen.
Zijn lippen namelijk.
Wow.
Droom ik?
De nog natte tranen op mijn wangen leken meteen te drogen. Ik voelde een hele storm aan rupsen ontpoppen tot vlinders in mijn buik. Ze fladderden nerveus heen en weer, botsten tegen de wanden, wouden eruit. Ze kwamen eruit, in de vorm van een kus. De eerste keer dat ze eruit kwamen. Al altijd hadden ze zich verscholen, veilig en rustig, bang om naar buiten te komen. ze wouden niet dat iemand ze zag. Maar nu was de eerste keer dat ze het aandurfden om naar buiten te komen en ik kon het nog altijd niet geloven.
Ik had het gevoel dat ik droomde, maar alles voelde gewoon zo écht, zo levendig aan, dat het bijna onmogelijk was dat dit een droom was.
De paniek begon plotseling toe te slaan. Ik wist eigenlijk níks over kussen of relaties of die andere dingen. Hoe lang moest zo iets duren? Wat moest je daarna doen? Wat moest je zeggen? God, ik was zo onervaren. Ik was zo'n sukkel. Waarom koos hij eigenlijk mij? Ik was een loser op dit vlak. Een absolute loser.
Die paniek zorgde ervoor dat ik mijn gezicht zachtjes een centimeter naar achter trok. Oké, wat moest ik nu doen? Was het de bedoeling dat we nu nog eens kusten of zoiets? Maar help, dat durfde ik helemaal niet.
Ik was ervan overtuigd dat mijn wangen nog nooit zo rood hadden gezien als nu. Toch probeerde ik mezelf zo normaal mogelijk te gedragen. Glimlachend keek ik in zijn ogen, met in de mijne een onzekere blik. Om mijn lippen speelde een even onzekere glimlach, alsof ik niet zeker was van wat er net gebeurd was. In feite was ik gewoon niet zeker van of ik iets fout gedaan had.
Was het nu de bedoeling dat ik iets zei? Ik wou iets zeggen, maar ik leek nog te hard van mijn sokken geblazen om te weten wat ik moest zeggen. Ik was slecht met woorden. Ik was slecht met praten. In het algemeen was ik gewoon slecht met communiceren en alle andere soorten sociale situaties.
Dus ik bleef gewoon stil, sloot mijn ogen glimlachend en legde mijn voorhoofd op zijn schouder, terwijl ik mijn armen om hem heen sloeg.
Ik had geen zin meer om iets te zeggen. Voor mij hoefde praten niet altijd, soms voelde ik me comfortabeler met enkel de stilte. Vooral als ik niet wist wat ik wou zeggen of wat ik moest zeggen. Dit was al genoeg voor me. Dit was alles waar ik nu zin in had, gewoon zo van de stilte genieten, met zijn armen om me heen.

Words 476
Mood Happy
Notes Derppp

Zacks shirt ging uit. Ik herhaal, Zacks shirt ging uit. Oh god, Thayeline, REALLY? Nu was niet echt het moment om op zijn - oh mijn god - spieren te letten.
Mijn hoofd lag op zijn schouders en ik voelde zijn hand zachtjes over mijn rug aaien. Het voelde alsof ik in een érg levendige droom was beland, al hoopte ik hevig dat dit geen droom was. Dat het echt was. Alsjeblief.
Plots werd mijn hoofd zachtjes opgetild en keek hij naar me, zachtjes blozend. Ja, ja. Ik wou het gevoel van zijn lippen op de mijne nog eens, al bakte ik er niks van. Maar het kwam niet. 'Het spijt me, dat ik je kustte, ik...' Hij bleef even haperen, liet me los en wandelde richting de bank, mij verbouwereerd op de vloer achterlatend. Waarom? Wat dacht hij, dat hij een verkeerde beslissing had gemaakt? Ja, misschien in persoon, er waren zo veel meisjes beter dan ik. Maar als dat niet de fout was, wat was het dan? 'Nu weet je wat ik voor je voel. En nu weet ik ook je tegenreactie, het spijt me van de kus... Ik wil niks van onze vriendschap verpesten ofzo..' zei hij toen. Wacht, was dat het probleem? Dacht hij dat ik niks meer van hem zou willen weten omdat ik niet hetzelfde voor hem voelde? Ja, hij zat inderdaad fout. Helemaal fout. Ik krabbelde moeizaam recht, druppels water vielen uit de topjes van mijn haar en mijn kleding, lieten een spoor achter op de vloer van de gymzaal.
Ik ging naast hem zitten en zocht zijn blik op, waarna ik mijn hand voorzichtig op de zijne legde. 'Zack,' begon ik stilletjes, verlegen om te spreken. Dit was altijd al iets geweest waar ik slecht in was, liefde, één van de vele dingen op het lijstje. Nog zo'n reden waarom het onbegrijpelijk was dat hij me net gekust had. 'Ik geloof dat je er volledig naast zit.' ging ik nog altijd even stil verder. Er verscheen een lieve glimlach op mijn gezicht waarna ik zachtjes mijn hoofd heen en weer schudde.
Goed, dit was vast een domme beslissing, maar het voelde op dit moment ook als de enige juiste. Ik leunde voorzichtig naar voren zodat onze lippen elkaar weer raakten. God, nee, het was geen domme beslissing. Het was het enige wat ik op dit moment nodig had. Alle herinneringen van momenten dat ik me ooit verdrietig had gevoeld verdwenen als sneeuw voor de zon.
Ik trok mezelf weer zachtjes terug naar achter. Ik had zo veel woorden liggen maar mijn keel leek dichtgeknepen, mijn hart sloeg veel te veel slagen per minuut, de kriebels in mijn maag hielden niet op. Ik was bang, bang voor als ik iets fout had gedaan. Maar ik kon alleen maar hopen dat dat niet het geval was, en dat alles goed ging zijn. Eindelijk.

Words 541
Mood Slightly hopeless
Notes Meh

Zack kuste terug, maar onderbrak hem dan en stond op. 'Ik weet dat je dit doet uit medelijden omdat ik net iemand dierbaar ben verloren recent. Ik wil niet dat je dit doet, Ik... Ik...' Plots zakte hij in elkaar. Mijn mond viel open. Tijd om na te denken had ik niet, de paniek nam mijn hele brein over en ik kon niet meer helder nadenken.
Eén, hij was volledig fout. Hoe kon hij ooit denken dat ik iets uit medelijden zou doen, en al zeker als het om zo iets ging? Hij kende me nog niet goed genoeg om te weten dat ik het meende. Dat ik niet loog als het over gevoelens ging, want ik wist hoe het voelde om daarover voorgelogen te worden.
Twee, wat moest ik nu doen? Ik had nog nooit meegemaakt dat iemand flauwviel, en ik kon niemand roepen. We mochten hier vast niet zijn en we waren allebei doornat, wat er niet bepaald uitzag. Ik moest het dus zelf fixen, nam ik aan. Het zou vast volledig fout lopen omdat ik zo'n vreselijke loser was op alle vlakken van leven, maar ik kon proberen, en dat was het beste om te doen.
Ik merkte dat mijn hartslag en ademhaling plots enorm versneld was. Goed, eerst rustig worden. Daarna probeerde ik helder na te denken. Hoe hielp je iemand die flauwgevallen was? Oké, oké, niet panikeren. Niet panikeren. Goed leggen en een nat doekje op zijn voorhoofd, was het zoiets niet?
Zo snel mogelijk stond ik op, legde hem voorzichtig goed, met handen die zo hard trilden als een aardbeving. Uit mijn boekentas viste ik een zakdoek uit het pakje dat erin zat, hield het even snel onder de kraan in de badkamer en rende dan terug naar Zack, waar ik het doekje op zijn voorhoofd legde.
Ik voelde weer hoe er een traan langs mijn wang gleed door het panikeren. Even dacht ik echt dat er iets mis was gegaan, maar hij was vast alleen flauw gevallen. Ik had het weer, meteen het ergste van alles denken. Niets nieuw voor me. Ik was het type dat elke seconde aan de slechte afloop van het verhaal dacht.
Beverig haalde ik adem en liet mijn hand zachtjes op dezijne rusten. Het leek alsof hij sliep en het zag er zo schattig uit. Ik zou hem wel kunnen knuffelen, maar het beste idee was om te wachten tot hij wakker werd - of wat moest je doen? Hm, het zou wel helpen.
Met mijn hand nog steeds boven op de zijne ging ik naast hem op de vloer liggen. Mijn ogen keken met een bezorgde blik naar het plafond. Eerlijk? Ik was een beetje bang. Niet alleen om het feit dat Zack bewusteloos op de grond lag en ik de slechtste verpleegster ooit was, maar gewoon om alles in het algemeen met Zack. Hij geloofde niet dat ik hetzelfde voor hem voelde als ik, nam ik aan, al was hij het enige waar ik aan kon denken. Ik wist niet hoe ik er ooit voor zou kunnen zorgen dat hij mij geloofde. Hem terug kussen was al geen manier, en dat leek de enige te zijn waar ik op kwam. Ik was lichtjes hopeloos aan het worden...