Nightmares and lost thoughts

Het was een heldere dag. Cat wandelde naast Aaron door de straten van de stad. Hun stad, want zij maakten de dienst uit. Er waren slechts weinigen die dat wisten, maar toch deden ze het. Aaron lachte. De witte rij tanden leken haast stralen in het scherpe licht van de zon. Zijn bruine krullen deinden mee terwijl hij de bocht om liep. Cat was bij een kraampje blijven hangen en keek gefascineerd naar de kralen die er werden uitgestald, maar hij trok haar zachtjes aan haar arm mee. Ze hadden een klus te klaren. Met een grijns volgde ze hem. De steegjes werden smaller en de huizen armoediger en toch was het een plek waar ze graag kwamen. Aan het eind van het steegje scheen een fel licht. Toen hij het zag verbreedde de grijns op Aaron's gezicht en versnelde hij zijn pas, nog steeds met een hand om Cat's pols. Vlak voordat ze de steeg uit waren pakte hij haar vast en trok haar naar zich toe. Met haar rug tegen de muur keek Cat hem lachend aan. Hij boog naar voren en zijn lippen raakten de hare. Plots verscheen er een zwarte waas voor haar ogen. Rookwolken doemden op en ze kon enkel een paar vormen die op mensen leken zien. Ergens hoorde ze Aaron haar naam roepen, maar ze kon zich niet bewegen. Roerloos stond ze tegen de muur aan. De zwarte rook veranderde in helder rood en het verblindde haar.

Met een krijs werd Cat wakker. Haar hele bed was nat van het zweet en ze voelde tranen in haar ogen prikken. Met een zucht stond ze op en keek in de spiegel. Ik zie er uit als een lijk. De gedachten aan lijken deed haar denken aan haar droom en met een misselijk gevoel pakte ze haar douchespullen. Toen het warme water eenmaal over haar lichaam stroomde kon ze weer helder denken. Het was niet de eerste keer dat ze deze droom had gehad, maar wel de meest levendige. Eens in de zoveel tijd kwam hij weer omhoog en ergens had ze het gevoel dat de droom haar iets wilde vertellen. Voor een moment pijnigde ze haar hersenen er mee, maar stapte vervolgens uit de douche. De zachte, witte handdoeken voelden zacht aan tegen haar perzikenhuid, ze gebruikte er maar liefst drie. Eenmaal aangekleed keek ze weer in de spiegel. Veel beter, dacht ze goedkeurend. In een paar minuten bracht ze haar make-up aan. De paarse oogschaduw, mascara en een lichtroze lipstick. Met haar pyjama en sloffen in haar armen liep ze weer terug naar haar kamer. Daar keek ze op haar gouden horloge. Door de droom was ze vroeg wakker geworden, dus er zou nu bijna niemand wakker zijn. Het was immers weekend en haast niemand was vroeg op in het weekend. Snel schoot ze in haar sportkleding en liep met een sporttas om haar schouder richting de gymzaal.

Zoals ze al had verwacht was de gymzaal uitgestorven. De lichten knipperden aan terwijl ze hem betrad. Alle toestellen stonden veilig opgeborgen in de berging of hingen tegen het plafond aan. Via een touw liet Cat een leren boksbal naar beneden komen. Ze bond het touw weer vast zodat de boksbal op de juiste hoogte hing. Uit de sporttas haalde ze een paar vingerloze, leren handschoenen die haar knokkels enigszins moesten beschermen. Ze vond gevulde bokshandschoenen maar in de weg zitten, op straat gebruikte je ze immers ook nooit. Met een lichte agressie begon ze tegen de boksbal aan te meppen. Cat was goed in slaan en haar klappen kwamen hard aan. Een ritmisch getik vulde de gymzaal. Na een tijdje zonder gedachten tegen de leren zak te hebben geslagen kreeg ze er genoeg van en deed de handschoentjes uit. Ze nam een paar verfrissende slokken water en rekte haar spieren. In haar tas vond ze een elastiekje waarmee ze haar haren in een hoge paardenstaart bond. Rustig liep ze naar de buitenrand van de gymzaal en begon te rennen. Ze zweette niet, bijna nooit eigenlijk, tenzij ze had gedroomd. Het was een rare gave die haar meestal wel goed uitkwam, want bij zweet kwamen ook de nare geurtjes om de hoek kijken. Haar lange benen lieten haar als een hinde over de vloer zweven. Bij het rennen liet ze haar gedachten de vrije loop gaan. Ze dacht aan de mensen die ze had ontmoet en mee had gesproken en hoewel ze de gesprekken zo oppervlakkig mogelijk had geprobeerd te houden vond ze dat ze alweer veel te veel over zichzelf had verteld. Bij elke pas dacht ze na over wat ze beter had kunnen zeggen, over hoe het gesprek had moeten verlopen of dat ze gewoon weg had moeten lopen. Een zucht ontsnapte haar mond toen ze bedacht dat ze eigenlijk geen spijt had van de gesprekken. Toch hoorde het niet. Het paste totaal niet bij de Cat die ze moest zijn: een harde, sarcastische, stille vrouw die er uit zag als iemand met wie je maar al te graag de nacht door zou wille brengen. Ze nam zichzelf streng voor om niet nog eens zo'n fout te maken. Even trok ze nog een sprintje om vervolgens een minuutje rust te nemen. Ze nam een slok water en zakte tegen de muur aan.

Fwinn ~

Het was nog laat in de avond en vaak sliepen mensen op dit uur al. Vele jongens in de slaapzaal lagen of met de rug naar hem toe en goed te snurken en andere lagen constant te woelen waardoor het stof weer geluid produceerde om nog maar te zwijgen over de krakende bedden die er zo willekeurig tussen lagen. Dit alles kon Fwinn niet wakker houden. Het was gewoon te makkelijk voor hem om in slaap te komen en toch scherp te blijven. Nee, er was iets anders dat hem wakker hield. Zijn al bijna een halfjaar durende zoektocht naar de ‘man met slangenogen’. De woorden van zijn moeder galmde nog na in zijn hersenpan. Bleven rondjes zwemmen als een goudvis die vergat dat hij hetzelfde rondje al had gedaan, constant weer terug komen. In een woedende beweging draaide Fwinn zich op zijn rug. Nee, het ging niet werken zo het was dus weer een slapeloze nacht. Hij stond rustig op en keek naar de grote slingerklok die tegen de muur stond, in de lichte reflectie van het maanlicht dat binnen kwam wist hij aan de gouden wijzers op te maken dat het nog zo vroeg was dat er amper iemand wakker moest zijn. Zijn verloren gedachten zouden misschien nog een plekje vinden wanneer hij intensief sport of tenminste bezig was. Zijn volgende stappen uitbreiden naar de man met slangen ogen. Misschien was het schoolhoofd een man die wist waar deze man zich kon bevinden. Zonder door te hebben dat hij alleen maar dichterbij kwam liep hij richting de badkamer en keek even in de spiegel. ‘Ook Goedenmorgen’ stamelde hij met een zuchtende stem op een zachte toon zodat de galmende geluid niet door zou slaan op de jongens in de slaapzaal. Hij was niet de meest geliefde daar en om ze nu in de nacht nog wakker te maken. Hij liep vervolgens naar zijn kast, gritste een korte zwarte broek uit de kast met een bordeauxrood sporthemdje. Hij viste een zijdezachte witte handdoek er uit en trok zijn dagelijkse sloffie aan. Hij had een simpele spijkerbroek, met daaronder een paar zwarte gympen. Zijn bovenlichaam had een gegoten shirt aan waardoor het redelijk opviel dat hij wat spiermassa bezat. Fwinn had een hekel aan om dat te laten zien, maar het schrok lichtelijk af. Zorgde er voor dat sommige mensen al geen gesprek met je aanknoopte en op dagen dat hij het minst contact wilde leggen hielp het enorm. Hij was iemand die naast dat regelmatig wat lossere shirts droeg die alleen aan de bovenarm dan nog konden laten zien dat hij redelijk wat in huis had qua spierkracht. Dat was echter een nadeel, kracht opbouwen geeft verlies aan souplesse van je spieren. En door ze te versoepelen gaat er wat kracht in verlies. Het was net als duister en licht. Je kon het onmogelijk allebei tot het uiterste krijgen zonder een lange training of lijdensweg. Dit moest voldoende zijn om die dag door te komen.

Haast stil liep hij met snelle pas door de gangen. Hij moest niet opvallen, het was immers niet echt toegestaan om al op dit uur door de scholen te wanen wist hij uit de algemene schoolregels. Hij glimlachte en glipte al snel de jongenskleedkamer in om daar zich om te kleden. Hij keek nog eenmaal in de spiegel en streek een verdwaalde zwarte lok op zijn plek en deed een zwart polsbandje om zijn arm waar een sierlijke ‘F’ op stond. Zwijgzaam pakte hij de bal en liet hem voor een kort tijdje op een vinger draaien en ving hem toen weer op. Hij liep toen rustig de gymzaal in. Zo goed als verlaten. Of nee, er zat iemand daar tegen de muur een vrouwelijk persoon. Haar huid deed hem denken aan de kleur van perziken die net rijp waren. Hij had een hekel aan perziken maar het ontsierde deze dame niet. Nu was Fwinn nooit echt iemand die interesse toonde in het uiterlijk van een persoon. Een persoon kon namelijk zo knap zijn van buiten binnen konden ze rot zijn sprak hij uit ervaring. Fwinn hield er van om gebreken van binnenuit te vinden en vaak irriteerde hij zich mateloos aan het gedrag van anderen als hij deze juist vond. In feite grief hij steeds zijn eigen graf wanneer een vriendschap mis liep. Hij had nu op SSA nog niet veel personen echt gesproken. Rhine, de blonde Novaan die Shadraanse trekken had. Ephony, de drakentemmer die spastisch met haar armen kon zwaaien. En Nina, de flirtende sarcast. Daar hield het eigenlijk mee op, over zijn contacten hier. En of hij nu zwaar bevriend was met deze personen en ze ooit verteld had over zijn geschiedenis. Nee dan kon er maar een zeggen hier op SSA en dat was Rhine. Rhine wist hoe hij hier terecht was gekomen en de enige waar hij nog enigszins wat diepgang in het gesprek had. Fwinn betrapte zich weer op het wegzinken in een gedachtenstroom en besloot maar wat verder de gymzaal in te loepn. Fwinn deed het regelmatig wat sporten om zijn gedachten te ordenen, vergeten en weer tot rust te komen. Maar misschien kon deze dame hem van zijn ‘verloren gedachten’ afhelpen. Gewoon een babbeltje. ‘Van zitten worden we niet moe, en tevens niet fit..’ sprak hij met een lichte plagende ondertoon in zijn stem. ‘Of ik moet op het moment binnenvallen dat er een pauze is ingelast..’ sprak hij om zijn woorden al snel onmogelijk te maken om kwaad op te worden. Hij glimlachte vriendelijk en keek even rond, er was verder niemand hier. Zwijgzaam keek hij rond naar een mogelijkheid om zich uit te putten maar zag zo snel niets leuks. Zwijgzaam richtte hij zijn aandacht op de dame voor zich en keek even neutraal. 'Ook last van slapeloze nachten?' sprak hij vragend en lichtelijk graven naar de rede waarom ze zo vroeg al hier stond.

[woops, hij is een beetje lang geworden. Ik heb hem wat aangepast, ik vond het basketballen niets xD][/size]

Cat was net bezig een pluk haar uit haar gezicht te blazen toen er een jongen de gymzaal betrad. Hij begroette haar niet, maar liep gewoon door de gymzaal heen zonder echt iets te doen. Haar ogen volgden zijn bewegingen, maar haar hoofd bleef onbewogen. Ze observeerde hem in een paar seconden en was niet ontevreden over zijn uiterlijk. De jongen was gespierd en had een gezicht om trots op te zijn. Hij was het type waar meisjes op deze school in hordes achteraan zouden dartelen. Cat niet, zij had een andere techniek, maar de laatste tijd had ze geen behoefte gehad om die toe te passen. Ze was sowieso niet zoals de meeste meisjes op school. De hersenloze blondjes die zich altijd in groepen van minstens tien personen roddelend door de gangen verplaatsten en altijd het laatste woord moesten hebben in de klas. Maar zodra je ze met een klap gaf lagen ze huilend in een hoekje omdat ze zichzelf niet konden verdedigen. Natuurlijk waren er uitzonderingen, ze kende er een paar, maar de meerderheid bestond uit hersenloze modepoppetjes.
De jongen besloot zich eindelijk tot haar te richten. 'Van zitten worden we niet moe, tevens niet fit..' Normaal gesproken had Cat alleen haar wenkbrauw opgetrokken, maar omdat de plagende ondertoon niet te missen was schonk ze hem ook een lichte glimlach. 'Of ik moet op het moment binnenvallen dat er een pauze is ingelast,' voegde hij daar snel aan toe. Hij glimlachte haar even toe en ze besloot te knikken als antwoord op zijn vraag. Ze bleef net als hij een tijdje stil en keek toe hoe hij even om zich heen keek. Op het moment had ze gewoon geen fut om een gesprek aan te knopen, ze liet hem liever het voortouw nemen.
'Ook last van slapeloze nachten?' vroeg hij vervolgens. Cat's mondhoek krulde lichtjes op. Was het dan zo goed te zien? 'Ja, ik denk teveel. Mijn hoofd zit vol met... alles,' sprak ze zuchtend. 'Maar blijkbaar ben ik niet de enige,' voegde ze daarna voorzichtig toe. Ze wist dat het niet een gewoonte van de jongen was om zo vroeg te gaan sporten, want ze had hem immers hier nog nooit gezien. Nu ze er over nadacht had ze hem sowieso nog niet op school zien rondlopen, maar dat was waarschijnlijk te wijten aan haar ietwat excentrieke routes naar de lokalen. Meestal klom ze er via de buitenmuur naartoe, zo voorkwam ze het gedrang en hield ze zichzelf in vorm.
Hoewel ze er niet bepaald behoefte aan had besloot ze zich toch maar voor te stellen. 'Ik heet Cat,' zei ze. Waarna ze hem een vragende blik schonk als teken dat ze zijn naam ook wilde weten.

En dat was juist het gene waar Fwinn doorheen zag. Hij had in zijn halve jaar leven op straat verschillende gevechten gehad, op verschillende manieren zijn kracht vergroot en het mocht een succes zijn. Echter liepen hier op school regelmatig meisjes 'per ongeluk' tegen je aan. Om daarna een poging te starten. Fwinn ving ze op tijd op. Zette ze recht om daarna wuivend weg te lopen zonder dat ze de kans kregen om hun excuses maar aan te bieden. Hij wist welke types hij kon aanspreken en niet en welke meer stenen in hun kop had dan een dodo, die niet voor niets uitgestorven was. Zwijgzaam sprak hij tegen de persoon die rustig zat tegen het muurtje. De lichte glimlach deed hem goed, mooi ze was niet totaal sulky en depri. Hij knikte eenmaal kort dat hij begreep wat ze met haar reactie bedoelde. Hij liep rustig richting Cat om daarna naast haar op de grond te zakken. Hij legde zijn hoofd tegen de muur en keek schuin naar het plafond. Het was zo onrustig in zijn kop dat hij niet wist hoe hij het moest kalmeren. Mja, hij wist het wel, en hij zou er nu ook mee beginnen. Hij draaide zijn hoofd wat opzij en bekeek het persoon wat duidelijker. Hij wist dat zij een van de personen moest zijn die jongens half kwijlend achterliet en ze alleen nog maar wat dromen gaf om van haar te genieten. Hij keek toen weer voor zich uit en vroeg naar haar slapenloze nachten. Hij grinnikte toen ze bevestigde door te zeggen dat zij niet de enige was. Inderdaad, het was niet de gewoonte van Fwinn om zo vroeg te sporten. Hij was een avond mens geen ochtend mens. Hij kon er laat in gaan en in de ochtend nog lui zijn. Hij zweeg en keek naar Cat met een licht geamuseerde blik. 'Nee, je bent niet de enige...' sprak hij met een glimlach en richtte zijn blik toen weer op een willekeurig sportattribuut. Hij keek opzij toen ze zich voorstelde en keek haar kort een paar seconden zwijgzaam aan. 'Fwinn...' sprak hij kalmpjes als wederreactie om zich voor te stellen. 'Aangenaam...' sprak hij kalm en keek toen voor zich uit. Hij zuchtte en legde zijn hoofd tegen de muur achter hun. Hij dacht kort na over wat te zeggen. 'Ben je al lang hier...' kwam er toe van zijn kant. Hij wist namelijk totaal niet waar hij over zou moeten beginnen. 'Op school bedoel ik dan...' sprak hij kalm en keek toen naar Cat met een vriendelijke blik.

Ze had zich al voorgenomen om hem niet te vragen waarom hij slapeloze nachten had, want dan zou ze ongetwijfeld ook moeten vertellen waarom zij niet kon slapen en daar had ze absoluut geen zin in. Het viel haar op dat Fwinn niet constant naar haar keek en daar beviel haar wel. Veel jongens op school stonden haast kwijlend naar haar te staren en vaak niet eens naar haar gezicht. Het was een tijdje haar favoriete spelletje geweest om met dat soort jongen de nacht door te brengen en ze dan 's ochtends te verlaten zonder iets te zeggen. Dat was haar manier van een gebroken hart repareren, andere mensen haar pijn laten voelen, al zouden ze nooit precies het zelfde als zij voelen, het zou niet eens in de buurt komen. Maar het schonk haar genoegen om ze in de waan van haar liefde te laten en ze daarna te laten barsten, dan hadden ze maar niet zo begerig moeten zijn. Echter was de lol van dat spelletje steeds minder geworden, vooral omdat ze meer sociale contacten had gekregen en je dan dat soort dingen niet meer kon flikken, maar ook omdat haar geweten langzamerhand de overhand had gekregen.
"Fwinn," proefde ze de naam even op haar lippen. 'Een ongewone naam,"" voegde ze grijnzend toe. Ze vond het wel bij hem passen, al kon ze niet helemaal zeggen waarom. Hij vroeg haar of ze al lang hier op school was, daar maakte ze uit op dat hij hier ook nog niet zo heel lang was. Onmiddellijk vroeg ze zich af wat hij had gedaan voordat hij op deze school kwam, maar zoals gewoonlijk vroeg ze het niet uit angst voor een terugkaatsing van de vraag. "Hmm, ongeveer een jaar denk ik." Even keek ze in het rond en stond vervolgens weer op, ze had nu lang genoeg gepauzeerd. "Zeg Fwinn, was je ook nog van plan te gaan sporten?" vroeg ze met een lichte grijns. Ze rekte haar lichaam even uit en deed een paar stappen naar achteren wachtend op een reactie. Hij had vast wel iets in gedachten voordat hij hierheen kwam en ze vroeg zich af wat dat was. Misschien kon ze wel meedoen.

Bweh...

Fwinn had zichzelf beloofd dat hij niet teveel zou gaan vragen naar gevoelige stukken uit iemands verleden. Tevens hield hij die van hem zo goed mogelijk verborgen. Dat hij de zoon van het schoolhoofd was had hem tevens wakker gehouden vannacht. Ofja, dat hij dat was. Zijn moeder zei dat zo, hij wilde het niet geloven. En dat delen met de eerste de beste die ook het idee had om in de ochtend te sporten was hij niet van plan. Zwijgzaam zat hij naast Cat en hield zijn blik voor zich uit, gefocust om niet weg te zinken in een nieuwe gedachtengang die maalde in zijn kop. Hij zuchtte even en keek kort opzij. Hij moest zeggen Cat had een uiterlijk om trots op te zijn. Ze zag er bewonderingswaardig mooi uit en als hij de eer had om iemand te kiezen om een photoshoot mee te houden, en Cat was een van de genomineerden had hij haar er uit gekozen. Ze had prachtige ogen, beter dan die jaloerse varianten van Noëla. Haar huid was glad en had een prachtige perzikken kleur. Urk, perzikken. Nee dat waren niet zijn vruchten maar het ontsierde haar niet dat moest hij haar meegeven. Het golvende haar dat als sierlijke ragfijne draden langs haar gezicht vielen deden de finishing touch. Nog maar te zwijgen over de bouw die ze had. Ze was ronduit een van de weinige die het perfecte beeld zouden halen. Als hij kon had hij Noëla gelijk ingeruild voor een persoon als dit. En mocht deze ontmoeting uitlopen tot een goede contact zou hij misschien nog voorstellen om een keer een fotoshoot met haar te houden, wellicht in privé met zijn tweetjes. Want daar was Noëla dol op, de privé shoots naast de werk die ze hadden. Het gaf het gevoel dat de fotograaf, Fwinn dus, totale aandacht voor haar had. En dat was in veel gevallen zo. Fwinn strooide niet met dat soort dingen in het rond. Niet ieder meisje kreeg van hem de eer om samen in het bos, of bij het meer een privéshoot te houden. Fwinn besefte dat hij een paar tellen lang al aan het staren was en richtte zijn blik vluchtig voor zich. Zijn gedachten deden er niet veel goed aan en het leek hem ergens traag te maken. Hij glimlachte lichtjes bij haar woorden toen ze zijn naam zei. De derde al, die zijn naam nogmaals herhaalde. Hij grinnikte. 'Cat is ook niet alledaags, maar neemt niet weg dat het een mooie naam is' complimenteerde hij kalmpjes haar naam. Hij glimlachte en knikte. 'Dat is langer dan mij dus...' concludeerde hij. Hij keek haar aan toen ze opstond. 'Mja, dat was wel het idee...' sprak hij met een speelse grijns en stond op. 'Ik was eigenlijk van plan om wat fysieke inspanning te doen, maar met zijn tweeën kunnen we ook wel sparren. Een vriendschappelijk magisch gevecht welliswaar...' sprak hij kalm en duwde zich omhoog om kalm tegenover Cat te gaan staan. Hij glimlachte en keek haar kalm aan. 'Of had je iets anders in gedachten?' sprak hij kalm en keek haar glimlachend aan.

Een lichte glimlach verscheen op Cat's lippen toen Fwinn haar complimenteerde. Ze waardeerde het dat hij geen flauwe woordgrap over haar naam maakte aangezien ze er vrij trots op was. Misschien was het een beetje raar om trots te zijn op haar naam, maar voor Cat betekende het dat ze iemand anders kon zijn. Hij vertelde dat hij korter dan haar op school zat, dat verklaarde waarom ze hem nog nooit had gezien, maar toen ze hem beter bekeek deed hij haar aan iemand denken. Ze kon niet helemaal bepalen aan wie, maar een aantal kenmerken dacht ze eerder te hebben gezien. Het leek haar het beste om er niets over te vragen, want waarschijnlijk zou het of heel dom of als een slechte manier om een gesprek op gang te houden over komen. Na haar opmerking over sporten stond Fwinn ook op en stelde een duel voor. "Een magisch gevecht?" Even deed Cat alsof ze na moest denken. "Natuurlijk," zei ze met een speelse grijns. Ze deed een paar stappen naar achteren en keek om zich heen. De gymzaal werd vroeger wel vaker gebruikt voor gevechten en was er dus op berekend, al waren de meeste gevechten nu buiten. "Wat voor magician ben je?" vroeg ze terwijl haar ogen de omgeving nog scanden. Nu richtte ze haar ogen weer op Fwinn en bekeek hem op een andere manier. Zoekend naar zwakke punten en dingen waarmee ze hem kon verslaan. Hij mocht het dan een vriendschappelijk gevecht noemen, maar Cat was altijd fanatiek. Hij was een man, wat ze natuurlijk ook al eerder had gezien, dus dat hield in dat hij sowieso minder lenig was dan zij, maar aan de andere kant een grotere spiermassa had. Met een paar passen ging ze aan de andere kant van de zaal staan. "Laten we een uitzondering op de regel maken. Heren eerst." Ze zette haar benen een stukje uit elkaar en keek de jongen grijnzend aan. Zoals al zo vaak het geval was geweest vroeg ze zich af wat haar tegenstander zou gaan doen. Iedereen begon verschillend en ze zag het bijna als een soort cadeautje om te ontdekken wat dat was. Het zei altijd veel over die persoon, daardoor kon ze hem weer beter inschatten. Zoals ze vroeger had geleerd maakte een reverence naar Fwinn om aan te tonen dat hij mocht beginnen.

Fwinn zijn ogen keek naar Cat die opstond en wat verder de gymzaal in liep. Hij bleef kalm zitten en stelde een magisch duel voor. Het durude even maar Cat ging er toch op in. Hij stond langzaam op en knikte. ‘Ik ben een combinatie van duistere en windmagie.’ Sprak hij. ‘Al heb ik meer bloed als het gaat om duistere magie…’ sprak hij kalm om aan te geven dat dat zijn sterkste vorm van magie was. Fwinn was na een half jaar op straat leven aardig bekend met zijn eigen magie maar hij ging vaker een gevecht uit de weg dan dat hij deze zou gaan starten. Het had geresulteerd dat hij vaak sneaky trucjes toepaste om zijn vijand of in dit geval tegenstander het vechten te belemmeren of zelfs onmogelijk te maken. Zwijgzaam klopte hij zijn kleding even uit om daarna recht tegenover Cat zich om te draaien. ‘Een uitzondering, ik als lichte gentlemen ben daar niet helemaal mee eens, maar vooruit. Voor jou maak ik een uitzondering.’ Hij gooide er niet mee dat hij manieren had en dat hij zeker een gentlemen was. Hij grinnikte en draaide zich om en liep wat van Cat af. Terwijl hij dat deed verzamelde zich een zwarte mist in een soort knikker en bleef daarin bewegen. ‘De paparazzi kan nogal…’ hij draaide zich om en wierp de bol richting Cat. ‘Verblindend zijn….’ Maakte hij zijn zin af terwijl de bol uit elkaar klapte in een zwarte mist die al snel weer opklaarde door de luchtstroom die de klap teweeg bracht. In een scherm voor Cat stonden een twintig tal camera’s die allemaal om en om begonnen te flitsen waardoor een sterk verblindend licht op Cat gericht werd. Fwinn bleef rustig staan en maakte een handgebaar waardoor de camera’s in een hoek schoten en op leken te lossen. Nu had hij als gemene geheimzinnige jongen de camera’s nog steeds actief maar voor andere redenen. Fwinn zweeg en had een vermakelijke grijns op zijn gezicht. Ineens werd er een hand van achter Cat op haar schouder gelegd. Het was een kopie van Fwinn. ‘Chains of the past: Bind!’ kwam er uit. Vanuit zijn had kropen er tattoage achtige kettingen over haar huid die zich vast maakte aan de grond en als een restrictieve belemmering op haar bewegingsvrijheid zich er in vast boorde. Het was gewoon een soort inkt gevormd uit duistere magie. Zwijgzam brokkelde de kloon uiteen in verschillende polaroid achtige foto’s die zich op hun buurt weer verbrandde. ‘Eens zien hoe je jezelf daar uit weet te halen…’ sprak Fwinn. Hij hield van dit soort dingen. Een gevecht kon een inzicht geven hoe een persoon hun stijl was, en hun stijl blonk door in hun manier van vechten. Het kon veel over een bepaalde personen vertellen en Fwinn was nieuwschierig hoe Cat op deze belemmering zou reageren. Hij zou doodsbenauwd worden wanneer hij opgesloten of geen bewegingsvrijheid had. Maar hij was niet van plan dit door te geven aan Cat, die er dan dankbaar gebruik van zou maken.

Even rolde Cat met haar ogen. Een gentleman, net als de vorige vijftien jongens die ze had ontmoet. Stuk voor stuk gedroegen ze zich hoffelijk, zodra ze maar kregen wat ze wilden. Maar eigenlijk geloofde ze Fwinn wel. Hij kwam over als een eerlijke jongen die niet zou opscheppen over hoe fantastisch hij was. Daarom schonk ze hem vlak daarna een korte glimlach. Nu draaide Fwinn zich om en liep even weg. Nieuwsgierig probeerde Cat te kijken wat hij aan het doen was, maar ze kon niets zien. Na zijn woorden keek ze even verbaasd en vroeg zich af wat er zou gebeuren. Daar kwam ze al snel genoeg achter. De flitsen van de camera's verblindden haar. Snel hield ze haar arm voor haar gezicht. Doordat ze was afgeleid had ze niet gemerkt wat Fwinn's volgende zet was tot hij achter haar verscheen. De hand die op haar schouder werd gelegd voelde vreemd aan, niet levenloos, maar ook niet alsof bij een echt persoon hoorde. Het duurde even voordat ze doorhad dat dit een kopie van Fwinn was, een slimme truc met zijn duistere magie. Voordat ze zich kon omdraaien bonden zich een aantal draden om haar armen en benen. Zodra ze bewoog trokken de banden aan haar huid en dat belette haar te bewegen. Haar aardmagie was gebaseerd op meebewegen met je magie, dus die kon ze sowieso niet gebruiken. Echter was haar duistere magie meer gebaseerd op mentale controle. Ze had zich nog voorgenomen om alleen met aardmagie te vechten, maar de kettingen zorgden er voor dat ze geen andere keuze had. Even ademde ze diep in en liet de magie los. Een donkere stofwolk verzamelde zich om Fwinn heen zodat hij haar niet meer kon zien. De wolk maakte een aantal illusies, gebaseerd op Fwinn's ervaringen, die hem zouden verwarren. Daardoor kon hij zich minder concentreren op de kettingen. Cat voelde de kettingen al slapper worden en wist een been los te werken. Met een beweging van haar voet liet ze de grond bewegen en pakte Fwinn's benen in met steen zodat hij ook niet kon bewegen. Met een grijns keek ze hem aan. "Zo, nu staan we quitte." Nogmaals rukte ze aan de banden, maar ze kwam niet los.

(sorry, ik heb een beetje ge-godplayed over Fwinn's magie, als je het liever anders wil dan kan je me altijd een PM sturen en dan verander ik het voor je)

Een kopie was een van de basiselementen in het vluchten of het verwarren van de tegenstander. Fwinn gebruikte het regelmatig. Tevens was het belemmeren van de vijand een manier van vluchten. Het scheen er gewoon doorheen. Maar Fwinn wist het te maskeren met een vermakelijke grijns alsof het allemaal een onderdeel was om zich te verdedigen tegen Cat. Hij was in offensief minder sterk als in defensief en dat kwam al snel naar voren bij de eerste zet van Cat. Hij had niet door dat ze aardmagier was daarvoor was hij nog te zwak in het lezen van magische golven om een persoon. Zwijgzaam hield hij haar in de gaten toen ineens een zwarte mist op hem afschoot. De mist omvatte hem en voor even leek de gymzaal totaal te verdwijnen. 'Fwinn' sprak een vrouwelijke stem. Fwinn draaide zich in een ruk om totaal van de kaart gebracht door de illusie die de mist met zich meebracht. 'Mam?' kwam er verbaasd uit. Hij beet zijn kaken op elkaar en schudde zijn hoofd. Hij ademde diep in en blies krachtig uit waardoor de mist uiteendreef en de illusie weg ging. Zijn blik licht geërgerd op Cat gericht keek hij haar aan. Had ze nu een been al vrij? Hij had zich niet goed genoeg gefocust en dat resulteerde dat de kettingen spanning verloor. Hij wilde een stap zetten in haar richting alleen iets hield hem tegen. Een rots hield hem tegen. Hij keek er even beduusd naar. Ze was duistere magiër baseerde hij op de mist maar ze had het element aarde. Dat was toeval, want Fwinn bezat juist het tegenovergestelde element als tweede magiesoort. Hij keek haar aan toen ze zei dat ze quitte stonden. 'Mja, dat kun je wel stellen...' sprak hij kalm. Zwijgzaam keek hij kort richting Cat, hij moest hier op een manier uit komen maar het kwam hem niet ter gedachten. Als het ging om de elementen was hij met lucht in zijn voordeel. Maar deze rotsen stonden muurvast en het belemmerde zijn bewegingsvrijheid. Hij kreeg een licht gespannen gevoel er van, nu kon hij zijn bovenlichaam nog vrij bewegen dus het gaf hem nog enige rust dat hij hier uit zou kunnen komen maar het was geen prettig gevoel. Fwinn was niet sterk in aardmagie in tegendeel hij kon er geen biet van dus zich met die magiesoort er uit werken lukte niet. Zwijgzaam sloot hij zijn ogen. Langzaam brokkelde hij uiteen in verschillende foto's die zich daarna weer opstapelde naast de rots. Het ging traag en wist Cat een foto te bemachtigen kon hij zomaar een deel van zichzelf missen. In herinnering of in fysieke eigenschappen. Eenmaal bij elkaar moest hij zich oppakken. Het was niet niets dat je jezelf uit elkaar liet brokkelen en weer op moest bouwen. Hij draaide zich naar Cat die zo te zien ook bezig was met een ontsnappingspoging. Hij zette een stap achteruit en ging in een wat defensieve houding tegenover haar staan. Hij had zijn beurt gehad eens zien wat Cat zou uitvoeren wanneer ze vrij zou zijn. Hij was gewoonweg beter in het afslaan van aanvallen dan het aanvallen zelf, het was dus in zijn voordeel om af te wachten en zo accuraat mogelijk proberen te reageren.

Haar mond viel open van verbazing toen ze zag hoe gemakkelijk Fwinn zich losmaakte. Het was een bijzonder staaltje werk dat hij zojuist had vertoond. Cat merkte dat hij niet in de aanval ging terwijl ze zich in deze kwetsbare positie bevond. Een lichte glimlach verscheen in haar rechtermondhoek. Hier kon ze handig gebruik van maken, maar eerst moest ze van die vervelende banden afkomen. Ze spande al haar spieren samen en liet een heleboel kleine stenen snel achter elkaar tegen de banden aanvliegen. Daarna trok ze er een aantal keer aan. Na een tijdje zo door te zijn gegaan kreeg ze haar andere been en haar rechterarm los. Ze stampte met haar voet op de grond die langzaam kapot sloeg. Nu stonden ze op een ongelijk terrein en dat werkte in haar voordeel. Met haar vrije hand trok Cat de banden van haar linkerarm af en stapte er snel van weg. Even kwam ze op adem en keek om zich heen. De gymzaal was nu al een puinhoop. Laten we dat maar eens verergeren, dacht ze. In een snel tempo liet ze vier rotsblokken op hem afvliegen. Vervolgens maakte ze met een combinatie van beide magiesoorten een donkere stofwolk die de volledige gymzaal in beslag nam. Ze had gezien hoe hij haar eerdere stofwolk had weggeblazen met zijn luchtmagie, maar nu was ze er op voorbereid. Stilletjes verplaatste ze zich door de stofwolk. Gefocust op elk geluid dat ze hoorde en elke trilling die de losse stenen op de grond maakten. Met een paar stappen veranderde ze haar positie. Haar ademhaling was minimaal en ze probeerde zich verder zo min mogelijk te bewegen. Terwijl ze stil stond speurde haar duistere magie naar Fwinn's gedaante. Toen de magie hem had gevonden bleef die dreigend om hem heen hangen om alles zo mogelijk nog donkerder te maken.

Fwinn had moeite het zichzelf uit elkaar binden in foto's het was niet een techniek die vaak gebeurde en het was riskant. Het voelde vreemd en het deed op sommige momenten zeer. De foto's bonden zich weer samen en terwijl de foto's half omhoog hadden gewerkt stapte het al wat naar achteren. Hij greep naar zijn hoofd terwijl zijn hand werd gevormd. Een stekende pijn terwijl hij zich vastbond. Fwinn zijn hoofd werd gebonden in een schreeuwende expressie. Het deed gewoon zeer om terug te komen. Alsof tientallen papiersnedes werden gemaakt in elke lichaamsdeel. Echter kwam er geen geluid uit zijn mond. Hij opende zijn ogen en kwam overeind met een moeizame blik. Het was geen gemakkelijke spreuk die hij deed. Hij zweeg en wankelde even. Hij zag ondertussen Cat haar kans grijpen. Hij zag de ondergrond langzaam scheuren vertonen en ongelijk worden. Fwinn ging in een defensieve houding staan. Hij zag haar een rotsblok omhoog gooien. Hij herstelde zich snel en grijnsde. Hij greep richting zijn camera terwijl hij hem aanzette. De rotsblok werd richting hem gegooid. 'Transformation: photostream...' mompelde hij en drukte soepel de knop in en vlak voor hem spatte de rotsblok in tientallen foto's uiteen. Een tweede volgde. Fwinn schoot gericht en keek richting Cat toen de laatste walm van foto's over hem heen sloeg en in stof verging achter hem. Hij verwijdde zijn blik toen het scherm van rook op hem afschoot. Het was van alle kanten. Het omvatte iedere hoek van de ruimte en door simpel windmagie te gebruiken was het hier dus niet meer bij. Hij slikte moeizaam. Het was zo donker dat hij amper iets voor ogen zag. En de magie leek om hem heen te grijpen als tientallen armen. Zo voelde het voor Fwinn wil. Zijn verbeelding nam de loop met hem toen hij het opgesloten gevoel weer kreeg. De mist vormde een hand en greep zijn arm. De mist greep zijn linkerbeen toen tientallen armen hem hadden vastgegrepen stond hij bevroren. Durfde geen stap meer te zetten in deze donkere en benauwde ruimte. Hij was helemaal gedesillusioneerd en wist niet meer wat hij moest doen. Hij kon niet helder nadenken. Fwinn! sprak een stem in zijn hoofd. Is alles okey! Je komt zo angstig over! Zit je klem!? Concentreer je! Laat de angst je niet de baas worden sprak een stem van een meisje in zijn hoofd. 'Noëla?' mompelde Fwinn hees en verbaasd. Hij schudde zijn hoofd. De handen leken op te lossen en hij had zijn controle weer. Hij moest niet aan die angst denken. Hij moest gewoon een doel stellen wat dit gevecht opleverde. Zijn waardigheid stond op het spel hier. Hij sloeg zijn handen vlak tegen elkaar en trok ze weer open. Een draaiende luchtstroom volgde. Als hij het niet kon wegblazen omdat het weer werd vervangen dan deden we het andersom. We concentreerde het op een punt. De zwakke tornado die hij had gecreëerd wierp hij richting een willekeurige hoek die zich langzaam uitbreidde. De stofdeeltjes werden door de luchtstorm in de tornado getrokken en Fwinn zag zijn beeld langzaam helderder worden. Hij zag een silhouette tussen de stofdeeltjes door. Moeizaam omdat niet alle stofdeeltjes echt weg werden genomen. Het was niet normale stoffige mist merkte hij. Hij hield de silhouet scherp in de gaten. 'Illusion of the camera: reflection' mompelde hij zachtjes nog licht instabiel door de angst die hij net gevoeld had. Hij rende op de silhouet af. Links schoot hij langs haar heen terwijl zijn vuist vlak langs haar heen ging. Van boven af kwam hij vlak langs haar terecht. Het waren maar reflecties maar het hield haar even bezig om zijn aanvallen net te ontwijken. Ze waren niet gefocust op haar maar net naast haar. Fwinn kuchtte even. De stof had ook zijn weg in zijn luchtwegen te vinden. Het belette het ademhalen. Hij hijgde lichtjes. In zijn angst had hij licht gehyperventileerd en dat had wat nodige stof naar binnen gebracht. Hij vloekte wat in het Shadraans. Fwinn knipte in zijn vingers. Twee dingen die Fwinn zo apart maakte in zijn magie was het feit dat het regelmatig met geluid/muziek, of juist met fotografie te maken had. Fwinn richtte zijn aandacht op Cat die nog steeds belaagd werd door zijn reflecties. Eigenlijk waren het maar spiegels die voorbij schoven. Het was niet meer dan een illusie en tegen deze tijd dat Fwinn zich bezig hield met zijn volgende zet kon ze het allang door hebben. Hij kipte nogmaals in zijn vingers het geluid hield langer aan. Hij knipte een derde keer. Het geluid bleef nog langer. Hij grijnsde lichtjes terwijl hij tussen de illusie's uitsprong en wat afsand maakte. Een vierde keer. Het geluid vaagde amper weg maar na enkele minuten was het weer stil. 'Five snaps of intense pain...' mompelde hij. Hij knipte een vijfde keer. Een hoog piepend geluid spreidde zich vluchtig door de zaal. versterkt door ieder obstakel dat de geluidsgolven konden krijgen. Het was Fwinn die als enige geen last van zou hebben. Hij blokkeerde ieder geluid van zijn oren. Het geluid kaatstte tegen de muren, stofdeeltjes en gymtoestellen en het was Fwinn die kalm bleef staan en keek hoe Cat zich uit deze herrie redde. Het was een geluid dat door merg en been ging en je moest er echt op getraind zijn om het goed te kunnen weerstaan. Toen Fwinn een keer zijn oren was vergeten af te sluiten had hij een dag half lopen trillen en het eerste halfuur ziekjes gevoeld. Braakneigingen en onstabiel op zijn benen. Hij hield het nu zo minimaal dat Cat hooguit instabiel zou worden en dat ze niet ziek zou worden. Hij wist dat de stofdeeltjes e nde wanden het kon versterken dus hij hield het bewust niet op zijn maximale vermogen wat Fwinn aankon.

eindelijk een soundtrack in de postsheet kunnen verwerken. Rechtsboven in een battletheme voor de twee xD correctie: linksbovenin

- Ik besefte me dat ik nog niet helemaal klaar was. xD Hoe dan ook is hij bijgewerkt -

Cat zag dat Fwinn haar rotsen met gemak liet verdwijnen, maar het was niet bedoeld als aanval, slechts als korte afleiding. Nu ze los was kon ze haar magie veel beter besturen. De stofwolken van haar gemengde energie hingen nu dreigend om hem heen en blijkbaar had hij er nogal last van. Ze kon zijn energie nu goed in de gaten houden doormiddel van haar magie die letterlijk in de lucht hing en ze merkte dat het niet goed met hem ging. Fwinn was aan het hyperventileren en voelde angstig aan. Hmm, blijkbaar heeft hij claustrofobie, concludeerde Cat. Ze vond het zielig voor hem, maar het was nu te laat om het stof weg te halen. Waarschijnlijk zou Fwinn dat niet eens willen. Na een tijdje werd hij echter ineens een stuk rustiger; Cat vroeg zich af hoe hij dat had gedaan. Terwijl ze zich nog op hem concentreerde had ze niet door dat hij door een tornado een beter zicht op haar had. Plots vloog zijn vuist vlak langs haar hoofd. Een aantal nieuwe slagen volgden, maar ze kon ze vrij gemakkelijk ontwijken. Echter toen ze terugsloeg leek ze hem niet te kunnen raken. Ook was het vreemd dat ze zijn energie niet meer voelde. Niet zo dichtbij. Hij leek op hetzelfde punt te staan als eerst, maar dat kon niet mogelijk zijn aangezien hij nu voor haar stond. Ineens begreep ze dat hij een illusie had gecreëerd. Met een zucht zette ze een aantal stappen voorbij en probeerde er achter te komen wat hij aan het doen was. Daar kwam ze al snel genoeg achter. Een vreemd geluid sloeg een aantal keer aan, maar niet erg lang. In de tussentijd was Cat weer bezig om meer stof op te laten komen. De vijfde keer dat het geluid weer begon was het anders. De hoge pieptoon ging door merg en been. Het was een verschrikkelijk geluid dat haar gelijk deed beven. De nieuwe stofdeeltjes versterkten het geluid slechts. Met een gil viel Cat op haar knieën. Ze sloeg haar handen voor haar oren, maar het mocht niet baten. Het geluid bleef maar om haar heen hangen. Ze stootte nog een schreeuw uit, die bijna iets dierlijks had. Het voelde alsof haar hoofd uit elkaar spatte. ‘Het moet stoppen,’ fluisterde ze tegen zichzelf, maar aangezien het geluid zo sterk was klonk het eigenlijk alsof ze schreeuwde. Nadenken ging moeilijk in deze situatie, dus ze bleef jammerend op haar knieën zitten. Boos snoof ze even uit voordat ze bedacht wat ze moest doen. Met behulp van haar aardmagie bouwde ze een muur met een ronde bovenkant om haar heen. Ze had zichzelf opgesloten in een muur die ieder geluid buitenhield. Voor de zekerheid liet ze er nog een wolk duistere magie omheen hangen. Hier kon ze eindelijk normaal nadenken. Ze was inmiddels licht geïrriteerd geraakt en haar hoofd bonkte nog steeds. Ze wilde het Fwinn onmiddellijk betaald zetten, maar haar geweten zei haar dat ze het niet te serieus aan moest pakken. Ook vond ze het vervelend dat ze niet meer zo goed in vorm was als een jaar geleden. Toen sloeg ze met gemak een dertig jarige man tegen de vlakte als het moest. En dat moest nogal vaak aangezien hun bende vaak ruzie had met andere bendes. Even dacht ze na over wat ze nu met Fwinn zou doen, maar kwam al snel tot een conclusie. ‘Illusion of the past,’ fluisterde ze. De duistere wolk die om haar koepel heen hing vergrootte zich en nam de hele ruimte in beslag. Ze hoopte maar dat Fwinn ook leuke herinneringen uit zijn jeugd had, want ze had de magie niet naar zijn naarste herinneringen laten zoeken. Toch hoopte ze dat hij er genoeg verward door zou worden om het geluid te laten stoppen en dat hij de magie niet terug wist te kaatsen, want ze had geen zin in een tripje naar het verleden. Langzaam opende ze de koepel en oriënteerde zich opnieuw.

Wauw, leuk gedaan die muziek. Past er ook erg goed bij.

Fwinn knipte in zijn vingers. Wist dat deze spreuk knap lastig kon zijn. Hij hield zich daarom nog in om Cat niet al te moeilijk te maken. Het bleef een vriendschappelijk gevecht. Hij draaide zichom terwijl hij de laatste knip in zijn vingers liet klinken. Het geluid schoot door de ruimte versterkt door verschillende wanden en stofdeeltjes. Hij keek haar aan en zag haar met een schreeuw op haar knieën vallen. Ze greep naar haar hoofd. Fwinn slikte even. Misschien was hij met deze spreuk toch een stap te ver gegaan. Hij wilde naar haar toe rennen maar ze was al snel weer weg. De rotswand blokkeerde het geluid kennelijk en zwijgzaam keek Fwinn er even naar. Was ze nou woest of was dit een deel van het gevecht. Al snel spreidde de hele mistwolk die zich om de koepel heen bevond razendsnel uit. Fwinn slikte moeizaam en zette onwillekeurig een stap achteruit en de tornado verdween snel. De stofdeeltjes die gevangen waren schoten mee waardoor de stofwolk ongeremd alle ruimtes in ging. Fwinn voelde zich vermoeider worden, slaperig zelfs. Hij viel neer bewusteloos.

Een huilend geluid klonk. Fwinn zijn ogen gingen moeizaam open. Wie huilde er zo? Laat het verdorie stoppen! Hij had nog liever dat piepje dan dit huilend gebeuren. Zeg wacht eens, waarom was zijn mond zo open. Nee! Hij was zelf aan het huilen. Fwinn kon zijn bewegingen niet controleren het leek alsof iemand hem vast had hem met gemak omhoog hield. Dus dat was die verdomde mist. Dit was wat Cat had geflikt. Nee echt niet, dit ging niet gebeuren! Hij ging niet weer achtien jaar lang door die hel. Het ging echter sneller want nog geen seconde later zag hij de cel al weer voor zich. Hij hoorde de mierenzoete stem van zijn moeder weergalmen. 'Ga weg! Feeks!' dacht Fwinn verwoed. Hij hield van haar maar hij wilde haar niet horen. Zij had net zoals zijn vader er iets aan moeten doen. En zijn vader was nog een grote onbekende voor hem. Hij zag dat alles sneller ging, de kooi om hem heen kromp. Maar hij maakte alles een tweede keer mee. Het ging in een rap tempo. Fwinn zag dat de ruimte stopte met krimpen. Klom net zoals vroeger uit de box waar hij in had gezeten en liep beduusd naar de mevrouw die er niet gezond meer uit zag. Ze had grijzige haren en mistte enkele plukken. Haar wangen waren ingevallen. 'Mam?' kwam er uit. Alles brokkelde ineens uiteen in duizende puzzelstukjes. Fwinn zakte in een diep gat. Een voorbijrazende fiets met geschreeuw van een man deed hem wakker schieten. Hij was wakker. 'Gaat het' sprak een stem van een meisje? 'Noëla?' dacht Fwinn. Een fout! Dit stuk klopte niet helemaal. Het was allemaal maar een illusie, een illusie gebaseerd op zijn herinneringen! Hij was daar wakker geworden maar het behoorde een van de pestkoppen te zijn. Hij beet zijn kaken op elkaar. Diep van binnen zich verzettend tegen de spreuk. Hij moest wakker worden uit deze vervelende illusie.

In werkelijkheid was hij omvat door de dikke mist en stond hij bevroren. De zware kettingen die hij leken vast te binnen belette hem te bewegen. Althans zo voelde het. Fwinn zag een wazig beeld. Noëla als meisje van zestien tegenover hem. Maar ondertussen een dichte zwarte mist. Het beeld was schieberend en hij kon niet goed zien wat nu werkelijkheid was. Hij beet zijn kaken op elkaar en bewoog zijn armen moeizaam om de kettingen die hem leken vast te binden lost te maken. Er waren er dan wel geen het was de illusie die hem vast hield. Hij was zijn spreuk allang vergeten de piep was zonder enkele sporen achter te laten verdwenen en hij stond half schreeuwend zich te verzetten. Het leek meer een strijdkreet die een koning uitvoerde terwijl hij voor zijn troepen uit rende en het slagveld in galoppeerde met zijn paard. Hij kwam moeizaam los. Hij bewoog en viel voorover. Zijn ogen verwijd naar de grond. Hij hijgde. 'Nooit weer, nooit meer terug!...' vloekte hij. Hij stond op en draaide zich om. Hij moest zich herpakken. Het hele gebeuren om zijn verleden had hem van de kaart gebracht en hij wist niet meer precies wat hij hier nu deed. De wat vernietigde grond en de mist deden hem even nadenken. Pas toen realiseerde hij zich weer wat hij hier deed. 'Cat...' kwam er met lichte hatelijke toon uit. Het was dan wel niet hatelijk bedoeld hij voelde zich niet goed in zijn vel wanneer zijn verleden er bij betrokken werd. Hij richtte zijn aandacht op de stenen koepel. Hij stond stil, geen aanvallende of defensieve houding. Alles wat hem bezighield spookte nog na in zijn hoofd. Hij gaf het op, als ze zijn verleden ging gebruiken als wapen verloor hij. Hij stond nog licht wankelend op zijn benen. Zag de mist amper en zakte op de grond en leunde tegen de koepel aan. Hij staarde beduusd voor zich uit. Het leek net alsof hij een ander gevecht aan het vechten was. Een gevecht met zichzelf. Hij had achttien jaar lang opgesloten gezeten. Fwinn had niet meer de vastberadenheid om van Cat te winnen in dit vriendschappelijk gevecht. Het was gewoon teveel geworden. Zijn magie ebte langzaam naar een rustig niveau hij leek even depressief in de blik die hij uitstraalde. Zijn ogen sloten zich moeizaam. Hij wilde naar bed, de dekens over zich heen zodat niemand zijn problemen zag. Niemand zijn littekens. Fwinn gleed op de vloer, voelde de ribbelige structuur die de ondergrond na het gevecht had niet meer. 'Zeg Cat....' sprak hij hopend dat ze door de koepel heen hem kon horen. 'Had jij mee kunnen kijken? Zag jij mijn illusie?' vroeg hij zacht en staarde naar de leegte die de stof met zich meebracht.

- oeh verleden een gevoelige snaar hier. -

Voor de ondertiteling van de soundtrack

Het moment dat de illusie Fwinn’s bewustzijn raakte werd ook Cat meegevoerd naar zijn verleden. Dat was niet haar bedoeling geweest, maar door het geluid en haar lichte irritatie was ze niet zorgvuldig genoeg met de magie omgegaan.

Cat zag zijn illusie als een toeschouwer. Soms keek ze van boven op hem neer en soms stond ze naast hem. Een frons verscheen op haar gezicht. Waarom was de omgeving waar ze zich in bevond geen vrolijke omgeving? Haar magie had expres de fijnere herinneringen van Fwinn gezocht, zodat ze hem niet zou kwetsen, maar slechts zou verwarren. Hulpeloos keek ze toe hoe de illusie zich voltooide en ze snapte er niets van. Hoe kon deze krimpende kamer een plek zijn waar Fwinn is opgegroeid? Na een tijdje waren ze uit de kamer en zag ze een oude vrouw waar Fwinn tegen sprak. Cat vroeg zich af of dat misschien zijn moeder was. Zijn vader was sowieso nergens te bekennen.
Als laatste zag ze een jong, blond meisje met een lief gezicht en nu voelde Fwinn wat rustiger aan. Hij vocht tegen de illusie, maar Cat was erg sterk. Het duurde even voordat ze doorhad dat ze hun beiden uit de illusie kon krijgen. De magie trok zich terug.

Met een peinzende blik probeerde Cat te verwerken wat ze zojuist had gezien. Het klopte niet, de illusie was gericht op leukere herinneringen. Waarom kreeg ze dan dit te zien? Met een slag van haar vuisten liet ze de koepel breken. Fwinn zat iets verderop op de grond en zag er terneergeslagen uit. Een vlaag van medelijden overspoelde haar. Dit was niet haar bedoeling geweest. Zelf had ze het ook niet leuk gevonden als ze al haar nare herinneringen moest herbeleven. Op het moment was ze aan het twijfelen wat ze nu moest doen. Hij was waarschijnlijk boos op haar en hem proberen te troosten zou vast niet helpen. Toch vond ze dat ze iets moest doen, ze kon hem moeilijk zo laten zitten. Even slikte ze en liep vervolgens op hem af. Met een blik vol medelijden keek ze hem aan terwijl ze naast hem ging zitten. Ze vouwde haar handen om zijn gezicht heen dat ze naar haar toe draaide en keek hem een tijdje zwijgend aan. Hij had toen ze nog in de koepel zat gevraagd of ze zijn illusie ook had beleefd, maar daar wilde ze liever geen antwoord op geven. ‘Fwinn..,’ begon ze. ‘Waarom was dat geen gelukkige herinnering? Dat was wel de bedoeling geweest,’ fluisterde ze met een ietwat beverige stem. Langzaam haalde ze haar handen van zijn gezicht af. Een gevoel van schuld bekroop haar terwijl ze op zijn antwoord wachtte. Ineens bedacht ze dat Fwinn in zijn woede ook een illusie rondom haar kon creëren. Dat was eigenlijk het eerlijkst, maar ze zou het niet aan hem voorstellen en hoopte dat hij het niet zou bedenken. ‘H-het spijt me,’ bracht ze langzaam uit.

- Hmm, een beetje kort. En alweer mooie muziek van jou! -

Zijn ogen zagen weer ieder detail, herleefde iedere emotie die hij toen had gevoeld. Het voelde allemaal aan als een zware blok die op hem kwam te rusten. Als een rots die in gewicht bleef toenemen. Hij hoorde de zoete stem van zijn moeder af en toe en zijn ogen voelde de tranen branden. Echter was hij als kind achttien jaar niet echt doorgehad wat er daadwerkelijk afgespeeld had. Zijn ogen sloten zich en zijn ogen opende zich op straat. Het halve jaar aan straatleven dat hij had gehad. Hij had Noëla pas later ontmoet en toch stond ze voor hem. Nee, dit klopte niet! Het was een illusie. Fwinn begon te vechten. Gebruikte al zijn kracht die hij had om hier uit te vechten. Hij had een pulserende magie die alleen maar leek te pieken. Zijn vastberadenheid om het nooit meer te herleven steeg en hij wist zich los te werken uit de denkbeeldige kettingen die zich vast hielden. Hij was bek af van het gevecht met zijn verleden. Zijn stemming sloeg er gelijk mee om. Hij zakte tegen de muur op zijn knieën en keek leeg voor zich uit. Hij zuchtte even. Hij zag de mist verdwijnen en de tornado sloeg neer. Hij bewoog amper een spier, voelde niet de puf om nog iets te doen. Hij staarde enkel naar de koepel. Hij had iets gevraagd maar kreeg er geen antwoord op. In tegenstelling kwam Cat naar hem toe gerend. Hij voelde haar warme zachte handen zijn wangen omsluiten en staarde recht in haar ogen. 'Omdat...' kwam er zacht uit. 'Ik niets kan geven wat er niet is..' sprak hij kalm en sloot zijn ogen even. Hij kon kwaad worden op Cat om wat er was gebeurd. Hij kon het doen, maar wat won hij er mee? Niets, en ze bleef een leerling net als hem kon ook zei fouten maken. Zijn ogen voelde brandend aan maar hij wilde zich niet kwetsbaar opstellen. Hij voelde hoe haar handen verdwenen van zijn wangen en staarde voor zich uit. Hij tilde zijn knieën op en legde zijn hoofd er op. De lege blik hield aan zijn mond licht neergeslagen in een vuile grimas. Hij keek naar waar de koepel had gestaan. Hij voelde een traan over zijn wang rollen, het was eerder het gemis van zijn overleden moeder, het gemis van een veilige thuishaven. Het eindeloos gevecht. Niemand, echt niemand had hem zo gebroken gezien op Noëla na. Als Fwinn huilde was het bij haar. Maar bij anderen hield hij zich stil en defensief. Hij liet zich opzij vallen en legde zijn hoofd op de schouder van Cat. Het maakte hem even allemaal niets uit. Het gevoel dat er iemand bij hem was deed hem al goed. 'Ik....' wilde hij zijn verhaal beginnen. 'Ik ben geboren...' sprak hij kalm. 'Waar en hoe weet ik niet...' sprak hij kalm. 'Het enige wat ik weet is dat ik als kind opgesloten zat in een cel die langzaam kromp met de jaren, ik heb niets gegeten, niets gedronken...' sprak hij kalm. 'Geen verrijking van verschillende jongeren die met je spelen...' sprak hij kalm. 'Na achttien jaar was ik zo groot dat ik uit de cel kon klimmen. Alles leek ineens minder snel te lopen...' sprak Fwinn met een zachte stem. 'Ik heb een uur met mijn moeder die toen op sterven lag weten te praten voor ik totaal wegviel, ik mijn bewustzijn verloor..' sprak hij. 'Na een dag werd ik wakker in een witte kamer. Mijn moeder was toen heen gegaan en mijn vader heb ik nooit gezien...' sprak hij zachtjes. Hij kreeg nog een traan. Het lag hem zwaar, dat was te merken. 'Ik....kwam op straat. Na een half jaar kwam ik een fotograaf tegen en gaf ik hem lukraak een tip om iets van een ander perspectief te kijken met een aantal voorbeelden. Dit had hem tot promotie geleidt. Ik ging gewoon door met het straatleven niet wetend wat me te wachten stond. Intussen verspreidde er woord van mijn daad en kwam ik op den duur in contact met de huidige Fashionable redacteur van Oak's Field. Hij wilde mij als zijn fotograaf...' sprak hij kalm. 'Zodoende kwam ik hier terecht...' sprak hij. 'Nu weet je net zoveel als ik...' sprak hij zachter en sloot zijn ogen. Hij hield zijn hoofd op haar schouder het voelde goed en ergens leek het wel vertrouwd. Normaal schoot Fwinn in woede uit of was hij zich aan het ergeren aan ieder detail. Het kwam vaak doordat hij nooit met iemand om kon gaan. Iemand die het anders deed als hem was gewoon een dwarsligger in zijn ogen. Hij was te moe, had geen zin om te klagen en zijn stemming stond er niet naar. Normaal toonde hij zich alleen zo naar Noëla, zijn model, enige vriendin en metgezel. Het had ook een tijdje geduurd voor hij haar had geaccepteerd, maar ze had door zijn harde schil weten te kijken. En nu, stond hij zowat huilend bij Cat. Zijn hoofd op haar schouder. Fwinn keek haar niet aan. Hij had haar excuses gehoord maar besloot nu pas er op in te gaan. 'Nee, het is niet jou fout...' sprak zijn stem tegen haar. 'Je bent ook nog maar een leerling, je kunt niet alles goed doen. En je wist tevens niet dat ik amper goede momenten ken..' sprak hij. 'Iedere dag voelt aan als een gevecht. Alsof ik in mijn uppie met Noëla tegenover een leger sta en weer een dag moet doorslaan...' sprak hij en zweeg toen. Staarde voor zich uit. De gymzaal leek wazig door zijn tranen. Hij luisterde stilletjes naar haar hartslag dat zijn oren binnendrong als een geruststellend geluid. Hij zweeg, de stilte viel net zo zwaar als het woord, maar dat lag meer aan zijn stemming dan aan Cat, de omgeving of wat dan ook.

-Ik hoorde Cat al zingen, of zijn moeder xD. Ik moest hem gewoon gebruiken. Maar goed, hopelijk vind je de wending niet zo erg. ^^-

Het verbaasde Cat dat Fwinn zijn hoofd op haar schouder legde, na wat ze had gedaan. Toch gaf het haar een geruststellend gevoel. Iets dat haar vertelde dat hij haar wilde vergeven. Er rolde een traan over zijn wang die ze even met haar ogen volgde. Vervolgens streek ze met haar duim over zijn gezicht om de traan op te vangen. Met haar andere hand streek ze over zijn zwarte haren en hield hem zacht vast. Zonder een woord te zeggen luisterde ze naar zijn verhaal. ‘Dat verklaart de ruimte,’ mompelde ze. Een tijd dacht ze na over wat Fwinn allemaal had gezegd. Hij had nooit een jeugd gehad en hoewel die van haar niet echt geweldig was had zij er tenminste nog een paar fijne herinneringen aan gehad. Na een tijdje pakte ze zijn gezicht weer vast en keek hem strak aan. ‘Luister Fwinn, als ik er iets is dat ik in mijn leven heb geleerd is dat je op ieder moment een nieuw leven kan starten.’ Haar ogen bleven contact houden met de zijne om er zo voor te zorgen dat ze zijn onverdeelde aandacht had. ‘Ik ben nu bezig in leven nummer drie of misschien mag ik het al nummer vier noemen,’ voegde ze met een lichte grijns toe. Na hem nog een paar seconden aan te hebben gekeken liet ze hem weer los. ‘Het was wel mijn schuld,’ zei ze terwijl ze afwezig voor zich uit staarde. Daarna liet ze Fwinn even met rust. Moeizaam werkte ze zichzelf omhoog en stak haar handen uit. De vloer van de zaal werd weer gelijk en glanzend. Vervolgens zorgde ze ervoor dat er geen stofdeeltje meer was te bekennen. Met een zucht ging ze weer naast Fwinn zitten. Nu iets verder van hem vandaan, simpelweg omdat ze niet dichterbij te durfde gaan zitten. Ze had het gevoel dat ze iets tegen hem moest zeggen, maar de woorden wilden niet komen. Langzaam trok ze haar knieën tegen zich op en richtte haar blik op de grond. ‘Ons verleden maakt ons wie we zijn en bepaalt onze keuzes,’ rolde er plotseling uit haar mond. Het verbaasde haar dat ze dat zei, want ze had er eigenlijk niet eens zo diep over nagedacht. ‘Daarom heeft deze school zo’n groot aantal leerlingen met een nare jeugd. Het trekt dat soort personen blijkbaar aan.’ Ze hief haar hoofd en keek hem met een mislukte glimlach aan; ze was nooit erg goed geweest in glimlachen. Voorzichtig schoof ze weer wat dichterbij en legde een hand op zijn schouder alsof ze wilde zeggen: ‘Het komt wel weer goed.’ Ineens moest ze denken aan hoe ze vroeger voor mensen zong als ze verdrietig waren. Urenlang kon ze dan voor ze zingen, totdat hun verdriet was weggeëbd. Nadat ze Erd had verlaten had ze zichzelf beloofd dat ze nooit meer zo voor iemand zou zingen, maar nu puntje bij paaltje kwam voelde ze die behoeft toch een beetje. Even opende ze haar mond, maar nog voordat ze de eerste toon had kunnen zingen klapte ze haar kiezen weer op elkaar. Ze kon het niet doen. Dat zou ook voor haar teveel zijn. Dus ze hield zich stil en concentreerde zich op Fwinn's ademhaling.

- Toevallig past het precies bij Cat, dus ik vind het helemaal niet erg -

Haar zachte hand op zijn kruin deed hem even goed voelen. Het feit dat er iemand was die toch om hem gaf. Het kon hem niet schelen dat hij haar amper kende. Hij was het even beu, moest zijn opgekropte emoties er uit gooien op wat voor manier dan ook. Hij was normaal niet zo enorm knus met anderen en als het zo was, dan was het weer een flirterig gedrag dat hij had. Zwijgzaam hief hij zijn hoofd en veegde zijn tranen moeizaam weg. Hij zag hoe Cat de ruimte opschoonde. Hij zat rustig en staarde voor zich uit. Vergat even de aantal camera's die er nog stonden. Hij keek opzij toen ze weer wat dichterbij kwam en zag de moeilijke glimlach. Hij glimlachte lichtjes terug. Hij zuchtte even. 'Het is alleen lastig om mijn verleden los te laten en door te gaan...' sprak hij met een zachte stem en keek weer voor zich uit. Hij glimlachte waterig. 'Ik ben blij dat ik mijn passie heb gevonden, iets waar ik me helemaal in kwijt kan....' sprak hij kalm. Ineens besefte hij zich iets. Hij stond op en knipte in zijn vingers. Vijf camera's zweefde van verschillende hoekpunten naar hem toe. Hij maakte een klein zegeltje met zijn hand en mompelde een onverstaanbare spreuk. Als een lint schoot het foto rolletje er uit. Het vergrootte zich, ontwikkelde de foto's en maakte een stapeltje van mooie bijgesneden foto's. Fwinn liep rustig terug naar Cat en de camera's verdwenen in het niets. Zwijgzaam ging hij langzaam zitten naast haar en schudde rustig de foto's alsof het een stok kaarten was. Het leek zo onwillekeurig maar het was snel en precies. Fwinn haalde toen ongeveer de helft van onderen er af. Hij glimlachte. 'Deze zijn iets te wazig... ' sprak hij kalm en legde ze naast zich neer. 'Eens zien...' sprak hij kalm. Hij begon langzaam de foto's door te bladeren. Hij haalde toen er een uit. Een foto waar Cat zijn reflectie ontweek. Het was een mooie actiefoto die de camera had weten te maken. Hij glimlachte. 'Ik heb er nog meer...' sprak hij kalmpjes en zijn glimlach was weer terug alsof zijn stemming weer wat omhoog kroop. Hij legde het stapeltje naast zich neer zodat Cat er makkelijk bij kon. Hij zweeg en keek toen opzij. Bestudeerde haar voor een kort moment. 'Hebben er wel eens mensen tegen je gezegd dat je mooi bent...' sprak hij kalm. 'Lijkt het je misschien leuk....' sprak hij en wachtte even. De albekende stop die aangaf dat hij niet zeker wist of de andere partij het wel wilde. 'Zou je het leuk vinden om met mij een fotoshoot te houden...' sprak hij kalm en keek haar toen aan. 'Er kunnen leuke foto's bij zitten en het wordt nergens voor gebruikt...' sprak hij kalm en glimlachte toen. Fwinn strooide er niet mee, met die shoots. Hij vond dat maar een enkele dat recht hadden om met hem alleen en alleen zijn aandacht mochten verdienen om van de juiste hoek met de juiste lens en met de juiste belichting vastgelegd te worden. En voor Cat wilde hij er wel energie in stoppen. Noëla zou strontjaloers worden op Cat, maar dat zou Fwinn een worst schelen. Hij glimlachte en wachtte geduldig op een mogelijke reactie.

Haar nieuwsgierigheid werd onmiddellijk getrokken door de foto's die Fwinn aan het ontwikkelen was. Het was haar al opgevallen dat hij met zijn magie veel van de camera's gebruik maakte. Toen hij de wazige foto's opzij had gelegd zag ze een aantal foto's van zichzelf. Op één ontweek ze Fwinn's reflectie. Haar zwarte haren zweefden door de lucht en de reflectie schoot langs haar heen. Het was raar om zichzelf in actie te zien. Niemand had eerder op zo'n manier een foto van haar gemaakt. Het was sowieso lang geleden dat ze gefotografeerd was. Toen ze nog op Shadra woonde werden er wel eens familieportretten gemaakt, maar meestal werd ze geschilderd. Ieder jaar, vlak voor haar verjaardag moest er een nieuw schilderij van haar worden gemaakt. Er werd een selectie gemaakt uit de beste schilders van Kovomaka. Het was niet bijzonder dat ze een Cassiaanse of Puffoonse schilder over lieten komen. De laatste keer dat ze echt was gefotografeerd was op het uitstapje van haar en Aaron. Samen waren ze naar Razen gegaan om daar een week lang aan het strand te liggen en te ontspannen. Toen had Aaron een camera, die niet bijzonder goedkoop waren, gekocht en had de hele week niets anders gedaan dan haar te fotograferen. Zijn foto's waren natuurlijk minder professioneel dan die van Fwinn, maar ze bleken later van grote waarde te zijn. Het waren de enige beelden die ze nog van hem had.
Terwijl ze zich nog op de foto's concentreerde begon Fwinn weer te praten. Een rode blos verspreidde zich over haar gezicht dat ze vlug afwendde. 'Soms,' mompelde ze. Haar zwarte lokken vielen voor haar gezicht en ze was blij dat haar blos nu minder te zien was. Ze vond het nooit leuk als iemand zei dat ze mooi was en haar vervolgens liet blozen. Maar weinig mensen hadden het lef om dat te zeggen en meestal konden ze dan een snauw van haar verwachten, maar ze vond het niet eerlijk om dat nu ook naar Fwinn te doen. 'Ik weet het niet. Ik ben daar vast niet goed in,' zei ze zachtjes. Ze probeerde te zeggen dat ze geen idee had hoe dat allemaal werkte. De fotoshoots van tegenwoordig waren heel anders dan de familieportretten waar ze niets anders hoefde te doen dan serieus kijken en stil staan. Uit verlegenheid trok ze haar knieën nog dichter tegen zich op en legde haar hoofd er op. Cat ergerde zich eraan dat ze zich nu zo voelde en wilde het liefst iets kapot slaan. Ze was altijd wat geprikkeld als ze zich verlegen of onprettig voelde. 'Vraag je dat aan ieder meisje dat je tegenkomt?' vroeg ze plotseling. 'Veel meisjes zouden sterven voor een kans om met een professionele fotograaf een shoot te doen.' Het was misschien niet zo aardig van haar, maar wist zij veel? Misschien was dit gewoon een goedkope versiertruc. Hij was wel origineel, dat moest ze hem nageven. Deze truc had ze nog niet gehoord. Ze draaide haar hoofd en keek hem scherp aan.

- Vandaag is de laatste dag dat ik kan reageren, want vanaf morgen zit ik tot vrijdag in Londen! -

Fwinn ontwikkelde de foto's wat sneller waardoor sommige wazige delen wat groter werden maar al met al zaten er nog genoeg bij die de voldoende eisen hadden. Fwinn liep rustig terug, het feit dat hij weer met foto's bezig was hield hem van zijn verleden af, hield hem bezig en had hem weer gekalmeerd. Hij overhandigde het kleine stapeltje aan Cat en glimlachte. Hij keek een aantal minuten stilzwijgend voor zich uit. Hij had al eerder opgevallen dat Cat best mooi was, maar had er nog niets over gezegd. Hij wachtte geduldig tot ze klaar was met het bekijken van de foto's hij glimlachte kalm toen hij zag dat ze redelijk tevreden leek over de foto's. Je mag ze van mij part houden... sprak hij met een vriendelijke ondertoon. Hij glimlachte en keek haar toen recht aan. Hij begon toen over het feit dat ze mooi was. Hij zag de blos verschijnen en zag dat ze haar blik afwendde. 'Soms? Dat is een beetje te weinig vind ik...' sprak hij kalmpjes. Hij glilmach en legde zijn hoofd tegen de muur waardoor hij schuin naar het plafond keek. 'Het enige wat je moet doen is mooi wezen...' sprak hij kalm en grinnikte om zijn eigen woorden. 'We zoeken een leuk plekje uit in het bos of bij het meer...wat jou leuk lijkt. En we zien wel wat voor foto's er gemaakt worden...' sprak hij kalm en glimlachte. Hij wist dat dit alleen maar woorden waren om er stiekem onderuit te glippen. Fwinn zijn ogen gingen kort naar Cat en hoorde haar vraag. Zijn glimlach verdween en hij keek voor zich. Even zuchtte hij. De albekende vraag, een teken van wantrouwen. Alsof Fwinn tientallen verschillende meisjes fotografeerde en ze als collectie verzamelde. Nee, de enige waar hij echt meer fotografeerde was Noëla. 'Nee....' kwam er haast zuchtend uit. 'Ik werk als mode fotograaf voor het blad Fashionable dat hier in Oak's Field gevestigd is. Ik heb een model aan me toe gewezen. Naast haar is er geen enkel iemand geweest die ik apart een shoot heb gegeven...' kwam er rustig uit. 'Jij bent de eerste aan wie ik het voorstel' sprak hij toen. Hij was niet uit op een versierpoging met Cat. Hij had wel eens momenten waar hij flirterig bezig was net zoals de avond met Erza. Maar hij gebruikte zijn hobby en werk niet als een versiertruc, alles behalve. Hij zweeg en keek voor zich. Hij stond toen op en rekte zich even uit. 'Ik slaap op de duistere etage in de jongensslaapzaal... sprak hij toen plotseling. Hij draaide zich naar Cat en zakte voor haar door zijn knieën. 'Het is geen verplichting, het was een aanbod. Er zijn duizenden meisjes die een moord zouden doen voor zo'n kans als deze. Maar ik wil die meisjes niet, ze willen te graag. Ik wil types die mooi zijn maar er niet om gaan vragen. Ik hoef geen barbie in beeld, die zich uitslooft met een kilo make-up. Dat is verspilling van het papier. Ik wil natuurlijke schoonheid en dat heb jij, Cat...' sprak hij en keek haar met een vriendelijke blik aan. Het was geen goedkope versiertruc, en zeker geen dure. Hij wilde echt en oprecht met haar een-op-een een shoot houden. Zijn mond krulde om in een klein glimlachje. 'Denk er over na, het hoeft niet per direct een antwoord te zijn. Je kunt me altijd opzoeken, voor jou heb ik wel een gaatje vrij..' sprak hij kalm en streek de lok die over haar gezicht was gevallen voor haar gezicht weg en achter haar oor. Hij kwam toen weer overeind. 'Pfoe pfoe, over een aantal uur begint de les weer' sprak hij kalm en stak zijn hand uit naar haar. 'Kom dan gaan we ontbijten, ik denk dat de broodjes ieder moment uit de oven kunnen komen' glimlachte hij haar toe en knipoogde toen.

Cat vroeg zich af hoeveel ze al in dit gesprek had gebloosd, want ze was na Fwinn's compliment over natuurlijke schoonheid weer rood geworden. Haast verlegen had ze haar blik op de grond gericht. Hoewel ze zich gevleid voelde merkte ze dat ze ergens licht geërgerd was. Het was nooit een goed teken als een jongen haar liet blozen. Dan werd het veel te persoonlijk. Toch had ze geen zin om boos op hem te worden. Niet na zijn complimenten en wat zij hem had aangedaan. Met moeite keek ze op en trok een grimas. 'Hmm, ik overweeg het als je ophoudt met me te laten blozen.' Ze meende het serieus, want dit kon zo niet doorgaan en ze wilde hem niet kwetsen door de shoot af te wijzen. Terwijl ze nadacht verscheen er een lichte frons op haar wenkbrauwen. Cat Meave die een vreemde niet wilde kwetsen? Dat was niets voor haar. Misschien voor de kleine Catheryn, maar dat lag ver achter haar. Even schudde ze haar hoofd en toverde weer een glimlach op haar nu slechts rozige gezicht. Haar nekharen gingen overeind staan toen zijn hand langs haar wang streek om de zwarte lok weg te halen. Het enige wat ze als antwoord kon geven was een knikje. Normaal gesproken had ze gewoon normaal kunnen antwoorden, maar nadat hij haar al had laten blozen wilde het op een of andere manier gewoon niet lukken. Nog steeds een beetje verbaasd pakte ze zijn hand vast en liet zichzelf omhoog helpen. 'Ja, dat lijkt me een goed idee,' zei ze met haar heldere stem. Zonder zijn hand los te laten maakte ze een aantal passen naar de uitgang. 'Het is echt je passie, hè?' Even viel ze stil om na te denken. 'Dan wil ik het wel proberen, maar ik kan je niets garanderen.' Ze schonk hem een warme glimlach en trok hem naar haar toe zodat ze naar de kantine toe konden. Over zijn schouder keek ze naar de gymzaal die er nog steeds een beetje verweerd bij lag, maar dat zouden de schoonmaakploegen wel oplossen. Daarna keek ze Fwinn weer aan en verbaasde zich even over de helderheid van zijn ogen. Ze schudde haar hoofd en draaide zich om.

Haar verlegen houding en gedrag deed hem ergens een klein glimlachje tonen. Hij vond het ergens wel schattig bij Cat dat ze zo was. Zo kwam ze namelijk in het gevecht niet over, zo verlegen. Hij zweeg en hoorde haar woorden. 'Overwegen? Dat is dus geen zekere ja...' sprak hij en knikte. 'Ik zal er op proberen te letten...' sprak hij terwijl hij met zijn hoofd tegen de muur leunde en naar het plafond keek. Hij stond toen op en ging voor haar zitten om duidelijk te maken dat het maar een keuze van haar was. Hij streek de lok achter haar oor en glimlachte. Hij kwam overeind en bood zijn hand aan. 'Kom dan gaan we onbijten...' sprak hij nog en knikte. Ze pakte zijn hand aan en liep wat naar de uitgang. Fwinn keek haar even aan toen ze vroeg dat het echt zijn passie was. Hij wendde zijn blik af en knikte. 'Mja, al is mijn vader het er niet mee eens... ' sprak hij. 'Hij had me liever een advocaat, hoge pief, dokter of iets anders gemaakt waarin de vrijheid maar wat belemmerd was. Hij ziet niet in dat je wel degelijk rond kunt komen met momentopnames' sprak hij en zuchtte. Haar woorden dat ze er op inging deden hem opkijken en hij glimlachte kalmpjes. Hij liep wat meer richting haar en kwam naast haar lopen. 'Het is geen ramp om fouten te maken. Probeer wat spontaan over te komen en het is veelal goed en juist de onverwachte foto's maken het af...' sprak hij kalm en glimlachte. Hij zweeg en keek voor zich uit. Het was misschien maar handig om het feit dat hij de zoon van het schoolhoofd was te verbergen. Het schoolhoofd was niet geliefd en hij zou misschien nog vreemd aangekeken worden. Hij wilde er niet mee te koop lopen en hij was ook niet van plan het aan iedereen te zeggen. Nu hij er over nadacht, de jongen op het platform was dus wel aardig dicht bij. Hij leek dus kennelijk wel op het schoolhoofd in bepaalde eigenschappen. Hij kon zich er dood aan ergeren als hij het eerlijk zei. Zwijgzaam liep hij met haar naar de grote zaal, tijd voor ontbijt!
- Doe we een nieuw topic openen of houden we het in dit topic? -

PROFILE MAGICIAN

» Thougths of a lost boy ~ Fwinn's contacts and thoughts.
» Nightmares || Open
» [Verhaal] Nightmares
» [M] Pulsing nightmares.
» Nightmares [OPEN]

Nightmares and lost thoughts

Nightmares and lost thoughts

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen