Dit verhaal zit al een tijdje in mijn hoofd en het is gebaseerd op mijn RPG-site Dreamscape (die momenteel dood is).

Elke keer weer zag ik dat zelfde landschap... Een grote uitgestrekte vlakte met dor hoog gras. Je zou kunnen lopen en lopen en lopen voor een eeuwigheid, maar nooit zou er een eind komen aan dat hoge graslandschap. Elke keer dat ik daar liep, liet ik mijn vingers strijken over het dorre gele gras en liet ik het lichte briesje met mijn haren spelen. Daarna zou ik mijn beste vriend - beter gezegd beste droomvriend - tegen komen. Hij zou naar me grijnzen, me verhalen vertellen, me tackelen zodat we stoeiend over het gras rolden en me aan het lachen maken. Hij was altijd daar. Hij hield niet van de zomer en het herfstlandschap daar beviel hem goed. Het dorre gras, het sombere zonnetje en het lichte briesje dat zoveel meer leven in het landschap bracht. Dat plus hem, maakte mij gelukkig. Ik zou geen andere droom willen. Ik hoefde geen droom waarin ik in het geld zwom, of waarin ik door de lucht racete met engelenvleugels op mijn rug. Dat bracht mij allemaal geen geluk(al zou ik toch graag eens willen vliegen). Het gevoel dat ik een beste (droom)vriend bracht me geluk.
Maar vandaag was hij er niet.

Ik opende mijn zilverkleurige ogen om niet het gezicht van mijn vriend te ontmoeten, maar om het witte plafond van mijn kamer te zien. Ik bleef een tijdje staren, alsof het plafond opeens erg interessant was maar er speelde iets heel anders in mijn hoofd.
Mana... waar was je? Ik wachtte en wachtte, maar je kwam niet opdagen... Ik trok een gezicht toen ik me op mijn zij draaide om weer te gaan slapen maar de wekker zag. Bah, het was al 5 voor 6. Over vijf minuten zou mijn wekker gaan. Ik gromde chagrijnig(ik had altijd al last van een ochtendhumeur) en sloot mijn ogen maar helaas werd het slapen me niet gegund want mijn verzorger(lees: niet mijn moeder) kwam mijn kamer binnen en gaf me een kus op mijn voorhoofd. Dat deed ze altijd voor ze naar werk ging en normaal vond ik het niet erg omdat ik er toch doorheen sliep, maar deze keer viel het niet goed.
'Darcy, ik probeer te slapen!' gromde ik. Ik hoorde Darcy schrikken en een klein stapje achteruit doen(wat ook geen wonder was door haar 10 centimeter hoge pumps).
'Sorry Allen! Ik wou je niet wakker maken!'
Ik zuchtte toen diep en ging vermoeid rechtop zitten. Na gegaapt te hebben keek ik naar Darcy met een verontschuldigende blik.
'Hm, het is goed. Ik was eigenlijk al wakker...' mompelde ik en wreef in mijn ogen. Ik voelde toen een hand op mijn hoofd, en die aaide me door mijn bruine haren.
'Je moet echt vroeger naar bed, Allen... Maar goed, ik moet nu echt gaan anders kom ik te laat. Ik heb trouwens groot nieuws voor je, maar dat moet ik je maar vertellen nadat we thuis komen.' zei ze opgewekt, en ik vroeg me echt af of er niks mis met haar was. Ik keek haar na terwijl ze op haar pumps mijn kamer uit liep en hoorde haar de trap af gaan. Daarna ging de voordeur dicht, en even sloot ik mijn ogen weer om te luisteren naar haar auto die ze startte. Precies op dat moment ging mijn irritante wekker die zelfs twee huizen verder te horen zou zijn. Ik drukte hem uit maar bleef nog even voor mij uit starend zitten, me afvragend waar Mana was gebleven in mijn dromen maar daarna liet ik het van me af glijden en ging ik op weg naar de badkamer.

Het eerste stukje vind ik het interessantste :3 De droom.
Ik mis hier alleen een overvloed aan gevoelens 8'D Hoe het elke keer weer voelde, om weer bij die droomvriend te zijn etc ^^ Wat het met haar deed, wat voor impact 't op haar had.
Maargoed, ik ben Donna (myst) haar stukjes schrijven gewend, en zij's de dramaqueen van t universum xd
Verder vind ik 't wel interessant :3
Nog van plan om d'r mee door te gaan?

Allen? Mana? O.o

Dr. Gray man? =3

Sorry zo'n link maak ik xD En ergens doet het me ook denken [vaag] aan Clannad :3
Ik vind het wel leuk maar hier en daar mis ik inderdaad een beetje emotie en misschien wat vloeiendere zinnen ^^

Ben wel benieuwd hoe eht verder gaat =3

Mooi.
Dat eerste stukje is zo mooi omschreven (al valt het me wel op dat je woord 'dor' of 'dorre' wel vrij vaak gebruikt. Echt weer zoiets wat ik dan weer zie xd).
Maar heel netjes en interessant verhaal!!
Keep on doing the good work ;D !!

Ik weet dat er meer emotie in moet x3 Emoties beschrijven is ook mijn zwakke punt ;P Maar ik zal erop letten (A)

@Ciel: Haha, ja xD Mana en Allen vind ik gewoon geweldig leuke namen xD

Nog steeds moe trok ik een simpel t-shirt aan, en pakte ik een handdoek om mijn haren droog te wrijven. Terwijl ik dat deed, staarde ik in de spiegel om te zien of ik wallen had. Niet dat ik dat erg vond, maar het zou toch wel opvallen bij mijn vrienden en ik wou niet dat ze zich zorgen gingen maken. Een blank jeugdig gezicht omlijst door bruin haar keek vanuit de spiegel terug naar mij met lusteloze grijze ogen, die door het zonlicht net zilver leken. Ik kon ergens niet geloven dat ik 16 was. Ik leek geen 16. Ik leek veel en veel jonger. Dat kwam niet alleen door mijn ronde gezicht en grote ogen maar ook door mijn lengte van 1,65(ik ben niet klein! De anderen zijn gewoon reuzen!). Mensen zagen me snel aan voor 14 of 15 of zo, maar nooit 16 of 17! Ik baalde als een stekker maar Darcy zei altijd: Klein maar fijn.
Met een zucht liet ik de handdoek zakken en fatsoeneerde mijn haar door mijn vingers er door heen te kammen. Het zat nooit netjes dus waarom zou ik er moeite voor doen? Ik was niet zoals al die tuthola's en die rugbyspelers op mijn school. Ze maakten zich zodanig op dat het leek alsof we in een discotheek waren in plaats van een school. De rugbyspelers waren asociaal, gemeen en ze moesten altijd mij hebben om de een of andere reden. Ik heb geen dag in mijn hele schoolleven beleefd dat ik niet tegen de kluisjes geworpen werd maar wat kon ik doen? Één gast kon ik wel aan, maar die lafaards kwamen met zijn vieren op mij af. Geen wonder dat ik niks kon doen tegen ze, al begon ik me wel af te vragen wat ze aan dreef om juist mij te pakken. Ik was klein, ja. Maar er waren nog kleinere mensen op school. Ik leek net 14. Waarom zouden ze me alleen daarom pesten? Dan moesten ze wel echte leeghoofden zijn.
Mijn gezicht vertrok toen ik aan redenen probeerde te komen en juist aan één reden dacht waar ik absoluut niet aan wou denken. Die ene reden had me alles af genomen. Mijn jeugd, mijn vrienden, mijn trots en alles wat ik me maar kon bedenken. Het had mijn leven compleet geruïneerd en ik kon die persoon die daar verantwoordelijk voor was niet vergeten of vergeven. Dat zou nooit gebeuren, zelfs niet als hij zich voor mijn voeten op zijn knieën liet vallen en smeekte om vergiffenis terwijl hij me aan keek met bloeddoorlopen grijze ogen. Ik zou enkel mijn hoofd schudden en weg lopen. Pijn lijden zou hij zeker doen, maar ik was niet degene die hem pijn ging doen. Dat zouden anderen wel doen.

Ik keek nog één laatste keer in de spiegel en liep toen weg uit de badkamer om me klaar te maken voor school. Wat had ik er toch zin in...