Norwood had Aageth afgezet bij Lesaiah. Niet alleen dat hij had ook Lesaiah gewaarschuwd. Het kon zijn dat het verkeerd zou aflopen. En dat wilde hij absoluut voorkomen. Maar toch kon hij het niet laten. Met zijn ogen strak voor zich uit gericht liep hij de trap van de toren af. Met een vastberaden trend liep hij tree voor tree naar beneden. Hij liep de gangen door met leerlingen. Master? Ik zit met een vraag over het huiswerk..... sprak een meisje hem aan. "Excuses ik heb momenteel wat andere zaken die dringender zijn. Probeer een van je klasgenoten eens te vragen..." sprak hij zo vriendelijk mogelijk. Daarna draaide hij zich om en liep verder. Hij moest Savador spreken. Hij probeerde zijn magie te dimmen. Het lukte hem, zo zou Savador zijn magie niet aan voor die van hem maar voor een leerling. Het zou hem tenminste nog verwarren. Norwood bleef een bekende bron en er zat voor Savador een duidelijke herkenbaarheid in. De hoeveelheid moest hem daarvan afleiden. Norwood zijn ogen waren strak en zijn pas vastberaden. Savador had iemand aangeraakt. Iemand die dierbaarder was dan wie dan ook. Zijn bloedeigen zoon was vervloekt door Savador en hij zou hem eens aanspreken op zijn fout en hem dwingen om deze spreuk om te keren. Norwood zijn ogen hadden een zekere woede in hun. Eenmaal voor de deur van Savador zijn kantoor hield hij kort halt. Zijn hand legde zich op de deur en zonder aarzelen duwde hij hem naar binnen. Hij liep het kantoor van Savador in. "Savador, ik moet je spreken..." sprak zijn stem vervaarlijk laag maar met een zekere woede in het. Echter was het kantoor verlaten. Het was leeg en verduisterd. Norwood zijn ogen gleden door de ruimte. Hij liep verder het kantoor in. Kijken of hij iets kon vinden om de rede van de vloek kon vinden. Norwood liep langs het bureau af en liet zijn hand langs het bureau glijden. Zwijgzaam gingen zijn ogen over de papieren. Er stonden alleen wat dossiers van leerlingen op het bureau. Waarschijnlijk waren deze ook nieuw. Zwijgzaam trok hij de bovenste lade open. Niets bijzonders. Wat schrijfveren en perkament. Zwijgzaam trok hij de tweede la open. Iets ontplofte met een dof geluid. Een soort poeder kwam in zijn gezicht. Norwood wreef het weg. "Grens slaappo.....eder..." mompelde hij terwijl hij op de grond viel. Een poeder die gemaakt werd van een verdovende plant. Dat wist Norwood maar wat goed. Maar wat moest Savador er mee. In zijn verdoofde staat wist Norwood niet wat er gebeurde. Na een kwartier kwam hij weer langzaam bij. Zijn blik wazig maar het vertelde hem voldoende dat hij niet meer op de grond bij het bureau lag maar op een stoel zat. Norwood zijn ogen schoten open en zijn blik stelde zich scherp. Hij was vastgebonden. Hij wilde loskomen maar met een of ander zwart goedje zaten zijn handen achter de stoel vast. Norwood verzamelde zijn magie bij zijn handen om deze substantie los te snijden met wat bladeren. Echter voelde hij die magie gelijk opgezogen worden. Gevolgd door een soort schok door zijn lichaam. Norwood hijgde na door de schok en hing wat naar voren. Zijn haren voor zijn ogen. Toen hij geluid hoorde hief hij zijn hoofd. Zijn ogen priemde door de lokken die er voor hingen. Er zat een gestalte in de stoel van Savador. Een gestalte dat leek te genieten. Door het kleine licht, maar redelijk felle was het niets meer dan een silhouet dat Norwood werkelijk kon zien. Norwood merkte dat hij recht tegenover het bureau van Savador gepositioneerd stond. Zijn ogen stonden gepriemt op het figuur en zwijgzaam wachtte hij af wat er gebeurde.

-Alleen Savador-

{hopelijk is het niet erg dat ik het zo liet lopen anders moet je het maar zeggen. Ik heb het eigenlijk gedaan omdat ik anders een redelijk klein postje had....maar ik hoor het wel...}

Alles was nu zo makkelijk, zo eenvoudig. Hij had er goed aan gedaan allereerst zorgvuldig alle stappen na te gaan voor hij zich meteen op het plan zou storten. Op dat gebied was hij altijd al georiënteerd geweest, slinks zoals hij de karakteristieke trekjes al van jongs af aan bezat. Voor nu had hij alleen maar te hoeven wachten, en Norwood zou vanzelf als een muis in de val lopen. Naïeve, domme Norwood. Savador profiteerde van zijn zwaktes, zoals hij ze zwaktes noemde. Hij wist zijn gevoelige kanten en een aantal van zijn angsten; het resultaat van het jarenlang uitpluizen van zijn rivaal zolang hij hier al werkte. Hun rivaliteit was dieper dan die van Deshas en Ferost, veel en veel dieper. Tussen die twee Legendarische Magicians was het vooral het bekvechten geweest, maar zij waren bereid elkaar te doden, te verminken, elkaars bloed te drinken. Dat was wat de afgunst tussen Deshas en Ferost versterkt had; die helse haat tussen hun beide opvolgers. En niemand die daar iets aan zou kunnen veranderen - zo was het altijd al geweest. Hij haatte Norwood om wie hij was, die misselijkmakende Grenaan, maar vooral om het feit dat hij Madeline voor zijn neus weggesnaaid had. Norwood haatte hem om zijn stijve persoonlijkheid, zijn afstandelijkheid jegens vrijwel alles en iedereen en hoogstwaarschijnlijk ook om zijn onuitstaanbare trucjes. Dit mocht hij wel het topje van de ijsberg noemen. Het was fabuleus, groots. Dat hij hier nog niet eerder op was gekomen. Het slaappoeder had hij onttrokken uit de bolvormige stamper van een Grenaanse plant die in de achterste delen van de Kassen groeide. Heel bekwaam en met beleid, om het loommakende effect niet over zichzelf uit te spreiden. Norwood vond het immers vast niet erg als hij het even leende als het vooral van doeltreffing op hem was. Natuurlijk zou hij hem persoonlijk opzoeken na wat hij zijn zoontje had aangedaan, en natuurlijk zou hij dan bij hem aan komen kloppen. Reden voor hem om het te laten lijken op iedere andere doordeweekse dag; hij zou naar verwachting in zijn kantoor zitten met een glaasje wijn en een stapel nakijkwerk, en hij zou de ruimte niet verlaten om de gasten die hem nodig hadden in ontvangst te nemen en zijn administratieve werk voor etenstijd af te maken. Maar het was juist de aanleiding om zijn kantoor vooral niet te betreden vandaag, totdat het poeder zijn werk gedaan had. Van het een kwam het ander. Missie geslaagd, maar hoe kon dat ook anders?
'Dat zal je niet uit deze situatie redden,' klonk een bittere stem door de kamer toen Norwood wanhopig probeerde om het netwerk van zwarte magie dat zijn handen strak bij elkaar hield los te snijden. Met een triomfantelijke grijns en een harde medogenloze blik in zijn slangachtige ogen zat Savador kalmpjes achter zijn bureau, zijn handen onder zijn kin gevouwen en zijn hoofd er roerloos op steunend. Een enkele brandende kaars stond in een kleine kandelaar op het midden van het bureau en flakkerde zachtjes, een warme maar schemerige gloed verspreidend. Al vanaf het moment dat hij Norwood zoals verwachting buiten bewustzijn aangetroffen had in zijn kantoor en hem in de stoel vastgebonden had, zat hij hem te bekijken, afwachtend tot hij weer langzaam maar zeker bij zou komen. En zag hem nu zielig zitten met geen enkele uitweg mogelijk, voorovergebogen zodat zijn roodbruine lokken over zijn gezicht vielen en enkel het licht op zijn brilglazen reflecteerde, zijn ogen daarbij niet ovor hem zichtbaar. Hoe de arme schriel zich weer in benauwende omstandigheden had gewerkt. Saethion wikkelde vanuit het niets langzaam zijn meterslange, dikke lijf vanaf de stoelpoten om Norwoods gehele lichaam en siste dreigend in zijn oor. Met een voldane glimlach haalde Savador zijn bleke handen onder zijn kin weg, legde er rustig eentje op de rugleuning van zijn stoel en werkte zich langzaam overeind. Zijn passen hoe hij met zijn handen zakelijk op zijn rug gevouwen door de kamer liep alsof dit een doodnormaal formeel gesprek was, waren eveneens traag. In eerste instantie keek hij Norwood niet aan, maar richtte zijn blik met opgeheven hoofd op de muur tegenover hem. Met een kleine ademteug opende hij zijn mond en begon uiteindelijk zacht te spreken. 'Het is me tot kennis gekomen dat Zadjazar vriendjes probeert te worden met míjn zoon,' sprak hij op een tamelijke kalme toon alsof dit daadwerkelijk een zakelijk gesprek was in plaats van een heimelijke gijzeling. Hij richtte zich nu met een nijdige uitdrukking tot Norwood. 'Om hem te beïnvloeden en te hersenspoelen met al die driestige Grenaanse NÓNSENS!' ging hij genadeloos over tot een bijterige snauw. Hij zweeg even een paar tellen, probeerde weer op een rustig tempo van ademhalen te komen. 'Mijn zoon is een strijder, Norwood, die vredelievende boomknuffelaar van jou kan onmogelijk opleven aan zijn animus,' verhief hij zijn stem opnieuw waarbij hij ook een stap in Norwood richting zette en zich dreigend zowat over de man heenboog. 'Hou hem uit zijn buurt! Ik wil niet dat hij geïnfecteerd wordt om een essentie te liefhebben van regenboogjes, pluizige konijntjes en gras dat eeuwig groen blijft!' Hij ademde even hoorbaar uit door zijn neus, maar probeerde zich desondanks zijn opspelende temperament tot kalmte te manen. Dat lukte. Zijn mondhoeken krulden zich om tot een pril glimlachje, en hij richtte zich met een rechte rug weer op. 'Ironisch, nietwaar?' Smalend keek Savador op Norwood neer. 'Vandaag de dag zo jong en onwetend, morgen als innige rivalen vechtend tot de dood. Klinkt dat je bekend in de oren?' Hij draaide zich zacht lachend van Norwood af, zijn lange lokken over zijn rug zacht meezwierend. Het was figuurlijk gezien, maar het gezegde 'zo vader zo zoon' kwam nu al tot zijn stand. In Elwins geval meer gedwongen dan van nature, maar alles voor de strategie. Alles voor het plan.

Norwood zijn lokken verborgen het gezicht voor Savador. Echter stond onder de haren de blik vurig gericht op zijn rivaal. De persoon die hij liever ergens anders op de wereld zag. De handen van Norwood die achter de stoel vastgebonden waren deden hem het bewegen blemmeren. Het spul dat hem belemmerde zijn magie te gebruiken deed hem echter niet zomaar opgeven. Hij moest snel maar kalm nadenken zodat hij Savador kon stoppen. Zwijgzaam ging zijn blik door de omgeving maar er was niets wat hij kon gebruiken. Norwood merkte dat Saethion zich wikkelde om hem heen. Norwood grijnsde echter zwijgzaam. Die slang hield hem niet lang tegen. De ogen van Norwood gingen naar het vervaarlijke gezicht van de slang. Norwood bracht zijn mond naar zijn kraag en leek er in de bijten. Hij kwam wat omhoog met zijn gezicht en had een dunne naald in zijn mond. Een kleine grijns was op zijn gezicht. Hij blies zo hard hij kon, spuwde de naald door de schubben van Saethion. Norwood kon niet hard genoeg kracht zetten om de slang fataal te verwonden. Na het uitspugen van de naald spuugde hij nogmaals. Hij had de naald doordrengt met een verdovingsmiddel. Hij had ook Savador leren kennen, iedere dag weer. En de slangensoort wat Saethion was stond simpelweg in een paar boeken waar leerlingen niet bij konden. Norwood kon hier echter wel bij. Zwijgzaam wachtte hij tot het verdovingsmiddel ter werking kwam en Saethion's spieren zo verslapt waren dat de slang van hem af gleed. Norwood keek door zijn haren heen hatelijk naar Savador en grijnsde. De woorden deden hem echter zijn kaken verstarren. "Zijn naam is Aageth..." sprak hij kalm maar strak. "Aageth-Phyllo!" schreeuwde hij waarna hij zijn armen uit elkaar trok. Zijn lichaam kreeg nog een schok maar Norwood duwde door. Zijn zoon werd hier gewoonweg belachelijk gemaakt. Hijzelf, tot daaraantoe. Deze man had geen recht om zijn zoon te benoemen in zijn bijzijn. Norwood bleef doorzetten waarop nog een aantal schokken volgde. Echter rekte het goedje om zijn armen uit en scheurde op een gegeven moment. Norwood schoot richting Savador langs het bureau en pakte hem bij zijn kraag. Hij duwde hem tegen zijn muur. "Ik ben net zo tegen het vriendschapelijke gebeuren als jou! Mijn zoon hoeft niet op te groeien in een omgeving waar een kind over allerlei dingen hoort die het daglicht niet eens kunnen verdragen. Norwood's polsen waren nog steeds omringt door het zwarte spul. Deze had een lichte gloed om zich heen. Norwood wilde met zijn vuist uithalen naar Savador's kaak maar de gloed nam als zijn werking. Een nieuwe schok, krachtiger dan de voorgaande, schoot door zijn lichaam. Norwood op zijn voeten dwingend. Norwood kon het niet hebben dat zijn zoon voor prutser werd uitgemaakt. Zijn zoon had kwaliteiten die maar weinig mensen had. Hij kon het goede in mensen zien! En dat had hij ongetwijfeld van zijn moeder. Norwood zijn kaken verbeten zich en hij zakte op de grond door zijn knieën. Een zichtbare vonk schoot van zijn been naar zijn arm. Norwood verzette zich er nog steeds tegen. Moeizaam kwam hij overeind. Zijn ogen waren gericht op zijn rivaal. "Heb je nog steeds niet genoeg? Je hebt een vrouw, twee zoons. Madeline is er vandoor. Heb je me niet genoeg zien lijden? Misschien wordt het eens tijd dat je jou leven rechtzet. In plaats van die van mij te bekritiseren..." sprak hij hatelijk. Norwood had een hekel aan dat hij de les werd gelezen door iemand die 'dacht' het beter te weten. "Je zegt dat mensen zoals ik geen toekomst hebben..." sprak hij kalm. "MAAR JIJ BENT DE GENE DIE IN HET VERLEDEN LEEFT..." galmde zijn stem door het kantoor. Norwood wist dat er een spreuk op het spul was losgelaten. Als hij de intentie had om vrij te komen of Savador aan te vallen kreeg hij een schok. En zo te merken werden met de keer deze intenser. Norwood stond nu tegenover Savador in een benauwde situatie. Hij moest snel denken, snel handelen. Maar er was geen andere weg. Hij was als een rat in de val die vocht op een mogelijke overleving.

Werkelijk, wat dacht Norwood hem nu nog aan te kunnen doen? Hij had niet eens de potentie om op te leven aan zijn plichten, hij had niet eens de kracht om Madeline in bescherming te nemen, laat staan zijn eigen zoon. Eens een zwakkeling, altijd een zwakkeling. En Savador die dat volwaardig geloofde voelde zich daar prinsheerlijk onder. Hij stond er te boven, zo eenvoudig als het was gegaan, besefte hier het heft in handen te hebben. Opnieuw.
Met een brede grijns die al deze triomfantelijkheid en arrogantie van zich afstraalde draaide hij zich weer naar zijn rivaal, zijn zielige prooi om. Het lachen verging hem al echter snel toen hij Norwood een stille stunt met naald en mond zag uithalen, die hij ergens uit zijn kraag leek te hebben gevist. Zijn mondhoeken zakten tragisch omlaag tot een stijve en harde trek op zijn bleke gelaat, de grijns compleet verdwenen terwijl hij toekeek hoe Saethion het doel van Norwoods trucje bleek te zijn. De reusachtige slang wierp hevig sissend van pijn en woede zijn grote kop in de hoogte bij het voelen van de door zijn schubben doorborende naald, zijn bek daarbij zo wijd opengesperd dat zelfs zijn roze-achtige Orgaan van Jacobson en de spitse giftanden duidelijk te zien waren. Hij kon niets anders doen dan machteloos toekijken hoe er het volgende moment doorzichtig vliezen over Saethions turkooisblauwe ogen schoven en de slang zodanig verslapte dat hij langzaam maar zeker van Norwood afzakte. Met een doffe plof drapeerde de slang zijn immens grote lijf krachteloos over de vloer. Savador deed echter niets maar richtte zijn hoofd in plaats daarvan kalmpjes naar Norwood op.
'Zijn naam is Aageth...,' nam die achterlijke Grenaan het lef om hem te corrigeren. 'Aageth-Phyllo!' Hij liet Norwood amper uitschreeuwen of hij vloog binnen een stap op hem af en stond al ver maar dreigend genoeg over hem heengebogen voordat hij Aageths tweede naam ook maar uit had kunnen spreken, zijn bleke handen geklauwd om de houten armleuningen van de stoel en zijn bleke gezicht verwrongen in een giftige snauw. 'Hij heet Zadjazar, is in feite mijn kind en ik zal hem NOOIT erkennen als jouw zoon!' siste hij hees in Norwoods gezicht, zijn stem in zijn laatste zin intimiderend verheven. Als hij enkel met zijn tengels van Madeline was afgebleven, dan had hij die belofte aan haar waar kunnen maken; een man van zijn woord zoals hij allereerst gezworen had dat als Madeline ooit zwanger zou raken het zíjn kind zal wezen. Daar had hij zich met alle inspanning aan vastgehouden, maar het was nooit zijn kind geworden. Het was een jongen die als Aageth-Phyllo ter wereld was gekomen, en die hij als Zadjazar aan zou zien maar nooit als zijn eigen zoon kon beschouwen. Verpest door Norwoods genen, door Norwoods doen en zijn prille liefde voor Madeline. Het had hem razend gemaakt, wanhopig, radeloos.
Met een ruk wilde Savador zich gauw genoeg van Norwood af bewegen toen de man met een knap door zijn magische keten van schaduwen scheurde en zijn armen lostrok, maar hij kreeg er nauwelijks de kans toe onmiddellijk maatregelingen te nemen en zichzelf in veiligheid te brengen. Norwood vloog op hem af, had hem al stevig bij de borders van zijn overhemd gegrepen. Hij kneep zijn ogen dicht bij de klap toen hij ruw tegen de muur werd geslagen, voelde hoe de lucht uit zijn longen werd geperst en onderdrukte een hese kreun van pijn. Meteen erna liet hij zijn hoofd hangen zodat zijn lange zwarte lokken zijn bleke gezicht bedekten en sluik over zijn borst hingen. 'Ik ben net zo tegen het vriendschapelijke gebeuren als jou! Mijn zoon hoeft niet op te groeien in een omgeving waar een kind over allerlei dingen hoort die het daglicht niet eens kunnen verdragen!' Hij hoorde Norwoods woorden zwijgzaam aan en richtte met een vurige blik in zijn slangachtige ogen zijn hoofd op, waarbij zijn handen zich als vanuit het niets stevig en haast knijpend om Norwoods polsen sloten - alsof het zijn intentie was om zijn botten te verbrijzelen. 'Dat is de werkelijkheid van het leven, jij dwaas, dat is realiteit! sneerde hij luid terug, het laatste woord bijna als een hap in zijn gezicht. 'Het is zo foutief dat het bijna lachwekkend is om een kind enkel op te voeden met de rozengeur en manenschijn van die enkele kleine momentjes in het leven, naar jouw onzinnige toedoening! Maar wellicht kan ik daaruit begrijpen dat je Zadjazar net zo'n slappe hap als zijn zogenaamde vader wil laten worden?' Hij drukte zijn achterhoofd tegen de muur, probeerde met een tandenontblootte grimas van woede Norwoods vuisten stevig in bedwang te houden om te voorkomen dat hij uit zou halen op het moment dat hij het in had gezien. Zoveel hoefde hij zich echter niet in te spannen. Zijn greep om Norwoods polsen verslapte toen hij de mislukkeling zag verstijven, verslappen en vervolgens op de vloer voor hem op zijn knieën zakte. Langzaam liet Savador zijn armen zakken, liet ze losjes hangen. 'Spijtig..,' sprak hij zacht, bijna medelijdend, terwijl hij nog licht uithijgend op zijn al half creperende rivaal neerkeek. Hij richtte automatisch zijn hoofd mee op om oogcontact te behouden toen Norwood uiteindelijk de kracht weer hervond om overeind te komen. 'Heb je nog steeds niet genoeg?' hervatte Norwood de discussie weer. 'Je hebt een vrouw, twee zoons. Madeline is er vandoor. Heb je me niet genoeg zien lijden? Misschien wordt het eens tijd dat je jou leven rechtzet. In plaats van die van mij te bekritiseren..' Een hernieuwd smalend glimlachje was op zijn gelaat gegleden, en Savador leek bijna te glunderen zoals hij op de hakken van zijn herenschoenen zachtjes op en neer wipte en Norwood bespottend aankeek. 'Doe je huiswerk, Norwood,' zei hij alleen kalmpjes. 'Ik heb een zoon en een dochter en Diva is dood. En uiteraard heb ik je niet genoeg zien lijden, bij lange na niet. Je moet boeten voor je eeuwige zonde.'
'Je zegt dat mensen zoals ik geen toekomst hebben,' nam Norwood het woord weer op zich. 'MAAR JIJ BENT DE GENE DIE IN HET VERLEDEN LEEFT!' Dat was voor Savador de druppel geweest, hoe kalm hij zich ook mocht gedragen op het moment. Zijn slangachtige ogen hadden zich woedend verwijd, zijn gebalde vuisten trilden, zijn hart bonkte in zijn keel. 'IK LEEF INDERDAAD IN HET VERLEDEN; HET VERLEDEN WAARIN MIJN AANPAK NOG EFFICIËNT WAS GEWEEST, HET VERLEDEN WAARIN MADELINE EN IK NOG DICHT BIJ ELKAAR STONDEN, EN HET VERLEDEN WAARIN JIJ IN MIJN LEVEN KWAM EN ALLES VERPESTTE - ÁLLES VOOR MIJN NEUS WEGSNAAIDE!' barstte hij schreeuwend uit. 'Wellicht heb je het idee met dat egoïstische breintje van je dat dat allemaal al lang vergeven en vergeten is vanaf het moment dat ik Diva had, maar NEE!' Hij hijgde zo gejaagd en zijn roffelende hart leek zoveel slagen over te slaan dat hij even bang was een blackout te krijgen. Zijn woede had totaal de overhand genomen en had zich genadeloos meester van hem gemaakt. Even bleef Savador Norwood zwaar hijgend aanstaren, roerloos, zwijgend, de helse woede in de vorm van adrenaline door zijn aderen sidderend. 'Godverdomme, Norwood..' Hij kon niet meer langer naar die misselijkmakende kop kijken, zoals hij hem al jaren niet kon luchten of zien. Nu had het zijn hoogtepunt bereikt, zijn absolute hoogtepunt. In een flits greep hij Norwood bij de kraag, beet zijn tanden woedend op elkaar en smeet hem met een dreun tegen de grond. 'Ik vergeef je het nooit, hoor je dat?' siste hij hijgerig terwijl hij bovenop hem ging zitten met zijn volle gewicht. NOOIT!' Zijn ene hand greep zich om Norwoods arm terwijl zijn andere met een tweetal vingers trillerig en gehaast een merkwaardig soort kruis over zijn borstkas tekende. Daarbij siste hij zacht een lange spreuk in het Shadraans, opnieuw en opnieuw, net zolang tot er op de onzichtbaar getekende lijnen van het denkbeeldige kruis zwart krioelende schaduwen verschenen en zich tijdens het proces langzaam tot zware zwarte kettingen vormden. De ijzeren kettingen leken even als kronkelende slangen op te rijzen voor ze zich met luide klappen dwars door de vloer vastzetten en Norwoods lichaam verstikkend strak tegen de vloer spanden. Met een furieuze, vastberaden blik keek Savador vervolgens weer laatdunkend op het kriegelige mannetje neer, zijn smalle lippen zuur op elkaar geperst. 'Je bent een SCHANDE.' Bij het laatste verheven woord dat hij schreeuwde stootte hij Norwood zo hard met een vuist tegen zijn kaak dat zijn hoofd opzij vloog. 'Je bent een schande voor alles en iedereen, een schande om naar te kijken, om als een individu te worden gezien en een regelrecht SCHANDE voor mijn uitputtende haat jegens jou!' Onmiddellijk daarop volgden nog enkele vuistslagen, hij liet Norwoods hoofd van links naar rechts vliegen, sloeg hem een bloedneus, wilde hem letterlijk tot pulp slaan. En terwijl hij zo op hem in bleef staan was er een wanhopige uitdrukking op zijn gelaat gegleden, zijn gezicht zo vertrokken alsof hij op het punt stond in huilen uit te barsten. Maar hoewel zijn neerstarende slangachtige ogen vochtig waren was het enkel en alleen door de waanzin die hem door de woede gedreven werd. Want de ergerende gedachte dat hij het vermoeiende en knagende gevoel niet weg kon drijven door Norwood te pijnigen, door hem te vernederen of door hem ook maar te vermoorden, tergde hem. Hij zal er nooit meer vanaf kunnen komen; daarvoor zat de haat te diep. Ingeworteld als zijn genen, vastgebeten in zijn ziel als een parasiet. En het was allemaal te danken aan dit onderkruipsel, deze.. man. Niemand zou het begrijpen, maar voor hem was Madeline belangrijk geweest. De allereerste vrouw waar hij serieus iets voor gevoeld had, en het zou wederzijds zijn gebleven als Norwood het hem niet genadeloos afgenomen had. Hij hoorde iedere dag wel aan dat hij geen hart, geen ziel en geen gevoel had, maar Norwood was hier de ware harteloze man! Maar daar was nog nooit een woord over gerept - alleen uit zijn eigen mond - want Norwood; dat was toch zo'n spontane, vriendelijke man. Als ze alleen beter wisten.
Met een bevende hand greep hij vol Norwoods haar beet en draaide zijn opzij geslagen hoofd in een ferme ruk recht. 'Kijk me aan!' Zijn eigen stem trilde ook, maar hij besteedde er nauwelijks aandacht aan. Hij schoof Norwoods bril van zijn neus, waarvan er in één glas een grote scheur zat. Zonder zijn dodelijke blik van hem af te scheuren vermorzelde Savador het ding in zijn vuist. Hij leek de pijn van het snijdende glas door zijn huid en het bloed dat over zijn bleke arm naar beneden sijpelde niet eens te merken. De volledig verbogen brilstructuur wierp hij als een oud onbruikbaar object vervolgens achteloos in een hoek van het kantoor. Zijn verwondde hand opende hij langzaam en hij leek er even verwonderd naar te kijken voor het vanuit de stil opgeheven positie in een gris naar Norwoods kleding schoot en hij hem ruw bij zijn kraag greep. 'Behalve de vrouw die ik liefhad heb je me ook mijn trots afgenomen. Door een kind van haar te nemen, hem te vervangen met Zadjazar en hem zorgeloos rond te laten lopen alsof het me geen pijn doet!' Hij merkte dat hij zijn stem weer begon te verheffen in de uithalen van zijn zinnen, probeerde weer tot adem te komen. In een kleine opvolgende stilte richtte hij zich wat op en bleef nu met een vrijwel gehardde, emotieloze uitdrukking neerstaren op Norwoods opgezwollen gezicht. 'Maar daar valt iets aan te doen..,' vervolgde hij zo zacht dat zijn hese stem bijna overging op fluisteren. Langzaam richtte Savador zijn bebloede hand op en stroopte de mouw van zijn overhemd die bedrenkt was met enkele bloedvlekken op. 'Daar valt iets aan te veranderen, jazeker..' Uit zijn mouw kwam een klein grijs slangetje gekropen. Het sperde zijn bekje open en perste iets wat nog het meeste leek op de dunne naald van een injectiespuit uit zijn keel. 'Want vandaag is de dag dat ik je bruikbaar ga stellen,' fluisterde Savador terwijl hij zich met de slang en de injectienaald ver over Norwood heenboog. Gereed om één van de laatste stappen van zijn plan uit te voeren, en gereed om zijn ergste rivaal in volle overgave eindelijk aan zijn voeten te laten leggen.

Norwood was uitgebarsten op het moment dat Savador zijn zoon anders durfde te noemen. Dat zijn zoon niet genoemd werd zoals hij en Madeline het gewild hadden. Norwood's ogen waren furieus, woest en ziedend. De haat tegen Savador was nooit van hem gekomen. Savador heeft het letterlijk in hem gestopt. Norwood had alles behalve fout gedaan aan zijn liefde voor Madeline. Hij had gewoon zichzelf geweest. Hij had er nooit op uit geweest om dit bewust te doen. En Savador had het te persoonlijk genomen. Hij was degene die dingen die hem tegenzat als een probleem van een ander zag. Dat ander de schuldige was. Het was Savador's eigen fout.

"In feite is 'Zadjazar' nooit geboren. In feite is het mijn zoon, die mijn genen bezit..." sprak hij sissend. "Zadjazar is niets meer dan een elektrisch signaal van je brein die doet denken dat mijn zoon ooit van jou behoorde te zijn.." sprak Norwood hatelijk richting Savador. Norwood was losgekomen en had Savador tegen de muur gedrukt. "Mijn zoon groeit niet op in rozengeur en manenschijn! Hij groeit op in rozengeur en de wisseling tussen dag en nacht! Ja hij groeit op met een fleurige sfeer. Maar hij zal ook de negatieve kanten leren. In tegenstelling tot jou zoon zal hij tenminste niet nagelachen worden omdat hij toevallig gek is op martelwerktuig. Terwijl leeftijdsgenootjes met papier knutselen zit hij met een pijnbak! Wat is nou realiteit Savador?" sprak hij zonder angst een weerwoord terug. Norwood wilde uithalen naar Savador maar kreeg een stroomschok. Norwood zakte op zijn knieën en luisterde naar de woorden van Savador. "Het zou me niets verbazen dat haar leven is genomen door een gebroken hart omdat een vijftigjarige zak haar verraadde door met een ander te gaan die tevens getrouwd was..." sprak hij spottend. Norwood zijn ogen hadden Savador hatelijk aangekeken. Na Norwoods uitbarsting hoorde hij de woorden die Savador terug wierp. Norwood had nooit iets weggesnaaid. Hij had gewoon Madeline gegeven waar ze om vroeg. Zijn liefde. Ze had hem gewild. En Savador moest zo nodig met zijn vuile handen aan haar komen en haar hart van Norwood jatten. Met de dag dat Savador weer eens iets flikte werden zijn angsten groter om Madeline te verliezen. En ze kon dan nog zo dronken zijn! De angst werd er niet minder op. En hij was gebroken, zo gebroken dat zijn hart steeds minder van Madeline ging houden. Hoe boos Madeline ook kon zijn, Norwood wist dat het alles behalve alleen zijn schuld was.
Savador tekende een kruis op Norwood's borst. De ketenen belemmerde Norwoods beweging maar een paar woorden waren genoeg. Norwood voelde niet veel later een vuist tegen zijn gezicht die hem naar rechts sloeg. De pijn brandde. Niet veel later volgde een tweede vuist tegen zijn rechterkant. Zijn gezicht schoot opzij. Norwood kreeg nog meer rake klappen. Het duurde nog even en dan was hij vrij uit die ketenen. Weer een rake klap. Zijn bril scheurde. Zijn neus bloedde en zijn wang had een bloeduitstorting waardoor het lichtelijk wat vervormd was. Norwood voelde Savador zijn haren vastpakken en keek hem grijzend aan. De woorden waren duidelijk. Daarna viel Norwood als een lappepop neer. Nog voor de injectie naald hem ook maar durfde te naderen. Vanachter Savador greep hij het slangetje bij zijn lichaam en gooide het weg. Norwood was door middel van een spreuk achter Savador terecht gekomen. Norwood greep Savador bij zijn kraag en tilde hem zonder moeite op. Zijn ogen waren zilver, een teken dat zijn tweede vorm op klappen stond om vrij te komen. Zijn ogen woedend. Norwood duwde Savador zonder moeite tegen de muur. Het slappe lichaam dat op de grond lag leek dor te worden en liet de elektrische schaduwbanden achter. Norwood sloeg met zijn vuist tegen de maagstreek van Savador. "Zadjazar is nooit geboren, en zal ook nooit geboren worden. Savador, weet je wat jou probleem is. Leven. Ieder obstakel is voor jou een rede om een ander pijn te doen. Het heet leven, Savador!..." sprak Norwood's stem kalm maar vervaarlijk. "Maar ik wil je maar wat graag verlossen van het grootste obstakel..." sprak Norwood terwijl zijn hand stevig om de keel van Savador gleed en deze dichtduwde. Echter schoot er iets venijnigs in de schouder van Norwood. Uit reflex liet de hand van Norwood terug en zette hij twee stappen naar achter. Norwood greep naar zijn schouder en trok het slangetje met de naald weg. Het was tijdens dat Norwood bezig was met Savador op hem afgeschoten. Norwood's zijn ogen werden weer hun normale kleur. Norwood's blik werd lichtelijk wazig. Opnieuw zette Norwood een paar stappen achteruit. "Wat bedoelde je? Met bruikbaar stellen..." sprak Norwood strak. Het gevoel leek alsof iets van hem bezit nam. Hij voelde zich anders en tegelijkertijd beter, machtiger. Wat was wat Savador had gebruikt? Wat was zijn doel?

Hoe Norwood dacht dat Madeline's liefde voor hem dieper ingeworteld zat. Hij had het mis. Savador was degene geweest die al vanaf de allereerste dag iets in Madeline gezien had, maar dit voor alles en iedereen verborgen hield tot de tijd rijp was. Zelfs tegenover Madeline zelf had hij zijn stijve afsnauwende maskertje opgehouden. En toen die nietsnut toevallig iets voor haar moest gaan voelen was het al te laat geweest. Als het iets langer had mogen duren, als hij de kans en de tijd had gekregen om zich door dat proces te wurmen. Nooit had hij intiemere relaties met een vrouw gehad, en Madeline was zowaar de allereerste waar hij van wakker lag. En hij had juist op het punt gestaan om al zijn moed bijeen te verzamelen en Madeline van zijn ware gevoelens te laten weten. Tot Norwood er zonodig tussen moest komen. De fout lag aan hem. Hij had Norwood niet meer gehaat dan ieder ander als dat niet gebeurd was, misschien waren ze destijds en in de loop van de tijd vriendelijker met elkaar om gegaan als collega's en opvolgers. Dat sloot hij nu volledig uit. Alles was voor niets geweest. Hij had zijn baan als leraar aangenomen omdat hij er vijfentwintig jaar voor had gestudeerd, omdat hij ook zijn brood moest verdienen en ook in het patroon van de levenssleur en de sociale maatschappij moest blijven. Maar toen was het zo geweest alsof hij het enkel gedaan had om dicht bij Madeline in de buurt te kunnen zijn, om haar iedere dag te kunnen zien en misschien als hij geluk had te kunnen groeten als ze elkaar op de gangen tegenkwamen. En dan voelde hij zich gelukkig. Hij kon er gewoonweg niet tegen dat dat alles in de war geschopt was door zo'n simpele brillendragende kluns. Onvoorstelbaar. Alsof ieder persoon om hem heen erop getraind was om hem zijn geluk af te nemen. Op hun bruiloft wilde hij niet eens komen, maar hij was er ook niet voor uitgenodigd. Ieder andere leraar was wel uitgenodigd. Hij had zich de hele dag met wijn en natte wangen teruggetrokken op zijn kantoor, deed net alsof hij hard aan het werk was en absoluut niet gestoord wilde worden terwijl hij toen gemeend overwegen had om cyaankali in zijn wijn te doen. Dan sliep hij vredig in en zou het allemaal voorbij zijn geweest. Dat was nog de ergste gedachte die bij hem was blijven steken, hoe verschrikkelijk eenzaam hij zich had gevoeld en hoe verschrikkelijk veel pijn het hem deed om Norwood en Madeline samen als getrouwd stel te zien. Zich daarbij telkens opnieuw voorstellend dat hij in zijn plaats had kunnen staan. Norwood wist niets van hem. Terwijl hij de dagen plukte met een gelukzalige glimlach als het voldane kereltje dat hij was, had Savador zich als een leeg omhulsel gevoeld met de manische depressies die hem continu teisterden.
Hij negeerde Norwoods conclusies van beschuldigingen, dat het allemaal maar tussen zijn oren leek te zitten. Opnieuw direct bewijs dat die mislukkeling totaal niets over hem wist. 'Mijn zoon groeit niet op in rozengeur en manenschijn! Hij groeit op in rozengeur en de wisseling tussen dag en nacht! Ja hij groeit op met een fleurige sfeer. Maar hij zal ook de negatieve kanten leren. In tegenstelling tot jou zoon zal hij tenminste niet nagelachen worden omdat hij toevallig gek is op martelwerktuig. Terwijl leeftijdsgenootjes met papier knutselen zit hij met een pijnbak! Wat is nou realiteit Savador?' De toon die tegen hem opgezet werd was bits en aanvallend, maar Savador bleef zijn rivaal ijzig kalm aanstaren. 'Elwin wordt niet nagelachen,' sprak hij zacht.
'In feite zijn de andere kinderen bang van hem.' Meer had hij er niet over te zeggen, meer wilde hij er ook niet over zeggen. Hij zag het als een goed iets dat leeftijdsgenootjes bang voor zijn zoon waren, liever niet met hem speelden of praatten en enkel over hem durfden te fluisteren als hij zich niet in dezelfde kamer bevond. Er zaten vaak ook kinderen tussen die niet op hun mondje gevallen waren en die overgingen tot pesten, maar dat was enkel het soort agressieve getreiter zonder schallend gelach en spottend wijzende vingertjes, en in mindere mate. En die kinderen deden het juist om hun onbehaaglijkheid tegenover de tweeling Sathandiai te verbergen. Daarbij zat Elwin misschien liever met duimschroefjes en miniatuur schavotten te spelen in plaats van met papier-maché, een lijmpotje en een kinderschaartje, maar een pijnbank was nog net iets te groot om mee te slepen. Norwood zakte na zijn preek neer op zijn knieën, kon kennelijk de schokken door zijn lijf niet weerstaan. Maar Norwoods volgende opmerking raakte een te gevoelige snaar wat hem aandreef tot gekte waardoor hij de vent tegen de vloer smeet. Hoe durfde hij zo over Diva te spreken! Ze was wel dood. Bovendien had hij zich in het zweet gewerkt om voor zijn beide kinderen te zorgen, die destijds nog jengelende babies waren. Hij kon altijd naar de winkel voor pap en luiers, hij kon ze altijd op bed leggen en ze in slaap sussen voordat hij eindelijk zelf - veel te laat - zijn bed kon opzoeken. Hij was er altijd voor ze geweest! Diva was degene die hém had verlaten, hem en haar kinderen, haar gezin gewoon gedumpt en vergeten was omdat ze de Suasama belangrijker vond. Haar schuld had haar dood betekend, iets waar hij zich tot de dag van vandaag nog steeds diep schuldig over voelde, ook al had hij niets fouts gedaan. Dat was absoluut niet iets om over te spotten. Maar hij hield de tranen achterwege. Hij zou Norwood dat plezier niet gunnen, al deed het nog zo pijn. Hij liet het in plaats daarvan overgaan tot woede, de woede waarin hij tot zichzelf bekeerde en waarmee hij het altijd knagende, onfijne gevoel van zich af probeerde te werpen door volop op Norwood in te meppen. Hij verdiende het. Hij verdiende het zo te lijden, moest zijn eigen fouten nu maar eens inzien en wat voor soort pijn hij hem aangedaan had. Hij moest dood - dat was wat hij het liefst wilde, maar niet voor hij hem bruikbaar had gesteld voor zijn eigen belangen. Nog even in leven houden. Als een zwijn dat je vetmestte, zes dagen voor een feestdag. Een leven dat geen specifiek doel meer had, behalve het voorbereiden op het doel wat voor iemand anders van belang was. Technisch gezien was het het gebruiken van een nutteloos leven, precies wat hij nu ook zou gaan doen. Het voelde heerlijk Norwood zoveel pijn te bezorgen, om het bloed in het rond te zien spatten en zijn kaken dikker te zien worden. Hij wilde hem net zoveel pijn toebrengen zoals hij het hem geleverd had, maar hij wist dat dat onmogelijk was. Zoveel pijn was zeldzaam om te evenaren. Hij hijgde zwaar toen zijn vuisten moe begonnen te worden en besmeurd waren met bloedvegen, het bloed dat hij zo graag had zien vloeien. Maar hij was er lichtelijk onthutst over toen hij Norwood aan zijn haar ruw terugtrok en de dwaas tussen zijn blauwe plekken en opgezwollen wangen nog steeds een prille grijns wist te persen. Onbegrijpend zat Savador over hem heengebogen - hij had net op het punt gestaan om je injectienaald bij hem in te brengen - en staarde fronsend naar het bewegingloze gezicht toen Norwood plotseling slap neerviel. Zijn slangachtige ogen gingen even naar de naald, maar hij was er vrijwel zeker van dat hij het nog niet in zijn huid gebracht had. Hij draaide zich in een ruk om toen een hand van achter naar het slangetje met de uit zijn lijfje geperste injectienaald wist te grijpen en deze ver van hem wegslingerde en schoot daarbij al half overeind, wetend dat het Norwood moest zijn. Hij had niet ingezien dat Norwood met zo'n simpele vervangingsspreuk aan zou komen, basismagie als je het hem vroeg. Er werd meteen verhinderd dat hij iets kon doen toen hij opnieuw bij zijn kraag gegrepen werd en hij voordat hij het wist al met zijn schoenen boven de vloer bungelde, zijn bleke handen stevig geklauwd om die van Norwood zodat hij hem nog altijd vuil in de ogen kon blijven kijken. Het viel hem echter op dat zijn ogen zilver van kleur waren, iets wat hij nog niet eerder had gezien. Een nieuwe vorm?
Veel tijd om na te denken kreeg hij niet, want hij werd het volgende moment al tegen de muur geslagen zonder zich daarbij een kans te verschaffen om uit Norwoods greep weg te komen. Hij negeerde zijn longen die opnieuw een pijnlijke stoot moesten verdragen bij de klap van de muur tegen zijn rug, liet alleen zijn hoofd hangen. Tussen zijn sluike lokken oor fonkelden zijn goudgekleurde slangenogen, maar ze waren echter niet op zijn rivaal gericht. Ze staarden over Norwoods schouder en zagen hoe de replica Norwood die hij eerder nog vastgeketend had verdorde als een oud stuk hout. Savador klapte met een uitstotende pijnkreet dubbel toen hij plotseling een stomp in zijn maagstreek moest verduren en hapte onmiddellijk daarna naar adem. 'Zadjazar is nooit geboren, en zal ook nooit geboren worden. Savador, weet je wat jou probleem is. Leven. Ieder obstakel is voor jou een rede om een ander pijn te doen. Het heet leven, Savador!' hoorde hij Norwood vinnig spreken. 'Madeline hield van me!' wist hij hees uit zijn keel te roepen. Hij kneep zijn ogen even stijfdicht met een verbeten trek van pijn op zijn gelaat, liet zijn kin weer even op zijn borst rusten om op adem te komen. Hij probeerde zacht de steken uit zijn longen te hoesten en richtte zijn gezicht weer naar Norwood op. 'Ze hield van me!' herhaalde hij luider. 'Wellicht kun je je nog diezelfde dag herinneren waarop ik mezelf tot hoofdmeester maakte en mijn liefde aan haar verklaarde. Ze was er teleurgesteld over geweest, Norwood! Ze was er teleurgesteld over geweest dat ik het haar niet eerder had laten weten, dat ze met zo'n kluns getrouwd was en dat het al te laat voor ons was. Ze hield ook van mij!' Hij merkte dat het hem meer moeite kostte om de woorden eruit te persen en dat zijn stem steeds heser werd naarmate hij langer sprak. Zijn maag was nog niet helemaal van de klap hersteld.
'Maar ik wil je maar wat graag verlossen van het grootste obstakel...,' vervolgde Norwood op zijn beurt. Savador wierp zijn hoofd in zijn nek toen twee handen zich strak om zijn keel sloten, rochelde zacht om wanhopig de lucht er nog nauw door te kunnen persen tot er als resultaat niet veel anders dan zwak gepiep uit zijn keel kwam. Zijn nagels krasten over Norwoods huid, hij probeerde overhaast de strakker wordende greep van de handen te verlossen, zijn been in beweging te brengen om hem tegen zijn borst te trappen, zijn hoofd naar voren te brengen om hem een kopstoot te geven. Alles om hem niet te laten winnen en zijn zorgvuldig opgezette plan in het water te zien vallen. Hij ging niet sterven - niet hier en niet nu. En al zeker niet door de handen van zo'n stommeling. Dat zou hij niet laten gebeuren - zeker niet.
Het benauwende moment leek in een klap voorbij te zijn toen Norwoods greep abrupt verslapte en hij achteruit deinsde. Savador landde op zijn voeten en boog zijn bovenlijf voorover terwijl hij met beide handen over zijn keel wreef en de zoveel mate lucht die hij opeens weer tot zijn beschikking had moest trotseren om niet tot hyperventileren over te gaan. Maar tussen de lokken in zijn gezicht door grijnsde hij Norwood bitter toe. De slang met de injectienaald had zijn werk gedaan, zoals verwacht. En dat was iets wat in Norwoods geval blijkbaar totaal onverwachts aan was gekomen. Hij leek ietwat beduusd te zijn door het rap werkende effect, trok het slangetje weg en wierp het van zich af. De slang kronkelde vanaf de plek waar hij op de vloer terecht kwam in een snel tempo naar zijn meester alsof de klap hem niets had gedaan, met de naald nog uit zijn bek. Savador raapte het diertje voorzichtig op. Zijn bleke vingers streken prezend over het slangenkopje terwijl hij zich glunderend tot Norwood richtte toen hij weer sprak. 'Wat bedoelde je? Met bruikbaar stellen...' Hij meende dat de ondertoon in Norwoods stem al iets suf klonk. 'Oh, Norwood..' Savador onderdrukte een zacht gegrinnik terwijl hij Norwood met het slangetje op een arm dat hij bleef aaien langzaam naderde.
'Blijf je me werkelijk steeds onderschatten terwijl je weet dat je niet ervaren genoeg bent en dat ook nooit zult worden?' Vlak voor Norwood bleef hij stilstaan. 'Dat weet je spoedig genoeg,' sprak hij zacht als laat antwoord op zijn vraag. 'Maar allereerst..'
Zijn bleke hand greep hem in een gris vast aan zijn kruin. Het gebeurde haast te snel voor het blote oog om te kunnen volgen zoals hij de slang in zijn vuist bijna samenkneep en Norwood met de injectienaald verscheidende keren in zijn hals toetakelde alsof het een vleesmes was en hij de intentie had om zijn hoofd af te hakken. Toen de duivelse trek op zijn gezicht en zijn op elkaar geperste lippen langzaam maar zeker weer wegtrok, liet hij hem rustig los. '.. Slaap,' fluisterde Savador het woord als een ijzige sis. Hij moest zich erbij neerleggen, het effect van de substantie rustig zijn werk laten doen in zijn lichaam en wakker worden als zijn creatie, zijn resultaat van zijn zelfbeschouwende grootse plan. Alleen op die wijze kon Norwood zich nuttig maken.

Norwood was niet bars, zoals Savador dat zag. Madeline hield van hem, al vanaf de eerste dag had ze al iets in hem gezien. Savador hield ze misschien ook van, maar haar liefde was eerder bij hem tot uiting gekomen dan bij die zeur van een Savador. Het feit dat Diva in het spel kwam had hem de hoop gegeven dat Savador tenminste nog loyaal was. Maar in tegenstelling, hoe vaker hij haar bedroog des te meer Madeline uit zijn zicht raakte. Norwood had er om gehuild, om geschreeuwd, om gevochten. Hij had met alle macht naar Madeline toe gereikt om haar op zijn minst nog te behouden. Maar toen Malaika eenmaal in zicht kwam raakte hij het doel van zijn pad kwijt. Hij kwam tot een tweesplitsing. En zijn hoofd sprak meer als zijn hart. Hij wilde het niet meer, hij wilde die angst dat het weer opnieuw gebeurde niet meer. Langzaam ging hij meer van het verzekerdheid houden dan van de onzekerheid.

Norwood keek strak naar Savador. "De kinderen zijn niet bang voor hem..." sprak Norwood kil. "De kinderen lachen hem uit omdat hij 'anders' is..." sprak hij de harde waarheid in Savador's gezicht. Hoe mooi hij het ook mocht maken, het was eenmaal zo. De woorden over Diva waren niet hatelijk naar haar, maar naar Savador. Het was niets gek dat ze de Suasama boven Savador verkoos. De man loog en bedroog haar constant voor. Norwood had het niets anders verwacht dat eens de maat vol was bij Diva. Hij had haar geruime tijd niet meer gezien. En de woorden dat ze dood waren van Savador's mond was iets wat hem ergens pijn deed. Diva was vast een goede moeder geweest. Spijtig dat ze zo beïnvloed moest worden door een hatelijk persoon als Savador.

Norwood hoorde de woorden van Savador. Zijn ogen sloegen kort neer. Terugdenken deed hem soms nog pijn maar hij zou niet toegeven. Hij keek Savador strak aan. "Ze hield inderdaad van je. Ze hield 'ook' van je..." sprak hij met de nadruk op ook. "Maar ze hield niet genoeg van je om mij te verlaten. Ze hield niet genoeg van je om het kind te geven waar je op gehoopt had..." sprak Norwood de waarheid in zijn gezicht. Norwood keek Savador aan. "Hoe kon je..." sprak hij. "Hoe kun je iemand die zo veel van je hield bedriegen? HOE?!..." sprak hij. "Diva hield 'ook' van je!" sprak hij met opnieuw de nadruk op ook. Norwood zijn ogen waren strak maar serieus. Hij leek net het gedrag te hebben van een vader die een onwetend kind nog een les wilde leren. Tevergeefs, dit kind was te eigenwijs. Maar de woorden waren eerder vragend voor zichzelf. Niet naar Savador. Hij had net zo goed tegenover Madeline kunnen staan. En niet Diva maar zichzelf kunnen noemen. Norwood was tijdens deze preek echter afgeleid en werd belaagd door de slang met injectienaald. Norwood stapte achteruit en voelde zijn lichaam overal trillen. Alsof iets in hem kroop en bezit van hem nam. Norwood was zo beduusd dat hij de woorden van Savador niet eens meer hoorde. Hij voelde dat de vuist van hem nog wat haar pakte en zijn hoofd wat opzij trok. De steken gingen aan hem voorbij. Norwood zakte op zijn knieën en zijn oogleden zakte dicht. Hij was totaal van de kaart en merkte niets meer.

Langzaam maar zeker gingen zijn ogen open. Het was donker en muf. De kerkers? Hij was in de kerkers ongetwijfeld. Hij keek rond, zijn blik stelde zich sneller dan normaal scherp. Norwood had het gevoel alsof zijn hoofd een klap met een hamer had gehad. Op een krakkemikkig bedje lag hij momenteel. Langzaam kwam hij overeind. Te donker om zichzelf te kunnen zien. Zwijgzaam kwam hij overeind en stond op. Liep de ruimte uit de zwak verlichtte hal in. Opnieuw stelde zijn ogen zich behoorlijk snel scherp op het licht. Norwood wilde geeuwen maar schrok zich het apenzuur toen hij zag dat zijn hand beschubt en zo bleek was. Norwood zijn ogen verwijdde zich. Hij rende naar de eerste de beste plas en bekeek zichzelf. Gouden slangachtige ogen, witte huid, schubben. Wat was dit? Een nachtmerrie?! Ineens greep hij naar zijn hoofd. Een hevige steek schoot er doorheen. Al vaagde deze snel weg. Even grijnsde Norwood waarna de kerker werd gevuld door een psycopatische lach. Het werd tijd om zijn taak uit te voeren. Het werd tijd om zijn meester op te zoeken. Norwood was Norwood niet meer, Norwood was niets meer dan een marionet geworden die Savador bespeelde.

Als men enkel het feit overdacht dat hij nooit eerder een affaire in zijn hele leven had gehad voor hij op de academie kwam werken. Dat maakte hem ertoe dat hij zich geen houding wist aan te nemen tegenover vrouwen, wat liefde was en hoe hij er precies mee om moest gaan. Niemand die hem dat ooit had uitgelegd. En juist dat was de reden waarom zijn relatie resulteerde in het vreemdgaan. Tevens de kwestie dat het Madeline was, waar hij smoorverliefd op was geweest. En zoals Norwood zich destijds verstrooid had gevoeld omdat hij voor zowel Madeline als voor Malaika iets voelde, zo was Savador in een diep verstrengelde tweestrijd geweest in het geval met Madeline en Diva. Hij had allebei van ze gehouden, zielsveel. Maar tegenwoordig leek men alleen nog maar naar het zelfperspectief te kijken, en begrip was daarbij ver te zoeken. Ook Norwood begreep het niet, zoals altijd.
'De kinderen zijn niet bang voor hem,' probeerde Norwood vervolgens zijn argument onderuit te halen, niet erg efficiënt. Het was niet eens een argument geweest. Het waren pure feiten. 'De kinderen zijn niet bang voor hem.. De kinderen lachen hem uit omdat hij 'anders' is.' Helaas voor Norwood voelde hij zich er niet belagen voor, want het was niet de waarheid. Norwood had het totaal mis. Leeftijdsgenootjes waren wél bang voor zijn kinderen, juist omdat ze anders waren. Uitlachen of belachelijk maken kwam gewoon niet voor. Wat wel voorkwam was het roddelende gefluister en het nawijzen, de harde verwijten die nog pijnlijker waren dan scheldwoorden of publieke vernederingen. Misschien moest Norwood zijn brilglazen maar eens beter poetsen..
Er kwamen geen reacties meer op, maar kennelijk vond de vent het zijn verdiende loon dat Diva dood was, al moest hij wel enig berouw voelen voor het meisje. Als hij dacht dat de fout vooral bij hem had gelegen had hij het opnieuw mis, want hij had ondanks al zijn mentale instortingen en depressies echt zijn best voor zijn twee kinderen gedaan. Iedere dag opnieuw, voor dag en dauw en door weer en wind om alles voor zijn nakomelingen gedaan te krijgen. Diva was er alleen even in het begin geweest, had ze wel liefkozing gegeven en voor ze gezorgd. Tot ze opeens weg was en niets meer van haar had laten horen. Het had niet aan hem gelegen. Hij was vreemdgegaan, had zo ook zijn fouten gemaakt. Maar Diva had hem vergeven en begrepen. Het was niet die reden waarom ze hem verlaten had. Als dat wel zo was geweest, had ze geen zelfmoordpoging gedaan bij terugkeer omdat zij degene was die zich schuldig voelde. Hij kende Diva daar goed genoeg voor. Het was om een reden geweest die hij nooit zal weten.. de bron die hem dat antwoord kon geven was rustig heengegaan.
'Ze hield inderdaad van je. Ze hield 'ook' van je.' Norwoods ietwat wanhopig klinkende woorden deden Savador opkijken. 'Maar ze hield niet genoeg van je om mij te verlaten. Ze hield niet genoeg van je om het kind te geven waar je op gehoopt had.' Zonder zijn giftige blik van Norwood af te scheuren balde hij zijn vuisten tot zijn knokkels nog witter oogden dan normaal. 'Hoe kon je..,' vervolgde Norwood zacht. 'Hoe kun je iemand die zo veel van je hield bedriegen? HOE?! Diva hield 'ook' van je!'
'Ga me nu niet verwijten van kwesties die me allang vergeven zijn als je er zelf het fijne niet van weet!' hapte Savador snauwerig terug. 'Je hebt het recht niet over mijn dode vrouw te spreken, Norwood. Je weet onze achtergrond niet en die zul je ook nooit te weten krijgen,' voegde hij er op een zachtere toon aan toe. Toch had het er zijn kalmte niet zodanig minder op gemaakt dat hij Norwood niet naderde met de injectiespuit in een vuist. Hem overmeesteren was simpel; hij legde zich erbij neer als de hufterige hielenlikker die hij was. Met de nadruppende spuit nog in een hand staarde Savador na zijn toetakeling en uitschakeling van zijn slachtoffer gejaagd hijgend op zijn slappe lichaam neer. Het was gebeurd. Hij was erin geslaagd en het was gebeurd.

De kerkers was één van zijn meest favoriete locaties. Het was er vochtig, donker, stil. Bovendien verlaten en bestempeld als griezelig door leerlingen die elkaar met allerlei verhalen over agressieve klopgeesten de kast op wilden jagen. Daardoor durfde bijna niemand zich er te wagen. Maar bovenalles was het perfect als schuilplaats, als een soort ondergronds stenen fort. En hier zou het gebeuren; de laatste stap van zijn experiment.
Vanuit zijn kantoor had hij Norwoods slappe lichaam op één van de oude bevlekte bedden in een willekeurige cel gegooid, want alles wat hij nu nog kon doen was enkel wachten. Zelf zat Savador net buiten de cel in een oude schommelstoel, waarvan het gebarste hout kraakte bij iedere beweging. Hij wipte er zachtjes op en neer, het lemmet van een dolk blikkerend in zijn handen - mocht het het geval zijn dat het anders liep dan gepland. Hij hield de stoel abrupt tegen met een voet en bleef doodstil zitten bij het horen van een dof geluid. Zijn mondhoeken krulden lichtjes om toen de doodse stilte in de kerkers vervolgens verbroken werd door een luide psychopatische lach. Blijkbaar was zijn experiment ontwaakt. Langzaam kwam Savador weer in beweging en werkte zich loom uit de schommelstoel overeind, het mes daarbij nog in zijn hand. Hij liep met kalme tred de zijgang in om daar iets aan te treffen wat hij tot nu toe alleen in zijn wildste ideeën voor ogen had kunnen halen. Lijkbleke, geschubde huid, dezelfde gouden slangachtige ogen met de paarse markeringen, starend door de glazen van een ronde bril, korte zilveren lokken en een verhullende kap over zijn hoofd. Zijn eigen ogen werden groot van voldoening, op zijn smalle lippen verscheen een brede grijns. Dat dit geslaagd mocht zijn - dat hij überhaupt zo ver had kunnen komen met zijn wijde variaties aan technieken om wat voor plan dat hij in gedachten had dan ook, waar te kunnen maken. 'Ja,' glunderde hij sidderend terwijl hij om zijn creatie heen cirkelde, ieder klein detail en iedere centimeter van het geheel overduidelijk genietend bekijkend. 'Ja!' Het resultaat van jarenlange studie, een goed stel hersens en een snufje benodigde sluwheid, maar bovendien het lef om het zover te laten komen. Hij geloofde grootse dingen met dit wezen te kunnen bereiken, eindelijk nuttig gemaakt voor zijn eigen belangen. Niet langer meer die zwakke knullige Norwood die hem altijd alleen maar in de weg had gezeten. In plaats van hem van het schaakbord te vegen had hij hem tot één van zijn strijdpionnen gedoopt - waarom ook niet? Als het toch alleen maar voor efficiënte doeleinden zou zijn. Zijn efficiënte doeleinden, welteverstaan. Als hij alleen maar de limiet van zijn krachten wist. Traag liet Savador zijn demonstratief opgeheven handen uit enthousiasme zakken, moest zich vervolgens erg inzetten om zichzelf uit het moment van gelukzaligheid te krijgen. Maar onder alles bleef zijn verwijdde blik en de brede glimlach gericht op de man die trekjes van hem had, en ooit een persoon genaamd Norwood was geweest.
'Laat me je krachten zien,' fluisterde Savador hem met opgelaten hartkloppingen in zijn bleke oor. Hij wilde het zien - hij moést het zien. Hij wilde direct bewijs hebben dat hij alles kon bereiken met deze marionet om alles wat hij ooit wilde waar te kunnen maken.

Norwood had nog willen reageren op Savador zijn laatste woorden maar hij was te laat. De injectienaald uit de mond van de slang doorboorde het vlees van zijn schouder om daar een belangrijke ader te raken en het spul maar wat snel door zijn lichaam te verspreiden. Het spul was te zien als tientallen minuscule slangetjes, die de zenuwen van Norwood aantastte. Daarom voelde zijn schouder als eerste tintelig. Daarna begon hij langzaam dubbel te zien. Zijn benen werden steeds meer van water. Hij leek langzaam de controle te verliezen. De laatste klap liet hem totaal bewusteloos worden. Het was alleen maar een narcoseklapje op de werkelijke effect. Het duurde even voor Norwood weer wakker werd. Maar na een tijdje in het bed gelegen te hebben schoten de ogen vlugtig open.

Norwood had nog voor korte tijd zijn eigen bewustzijn. Wist nog net de veranderingen te ontdekken. Totdat het spul zijn werkelijke werking nam. Norwood greep naar zijn hoofd, zijn hand duwde krachtig tegen zijn hoofd, hopend dat de druk die zich opbouwde er mee tegen te gaan. Echter verdween deze druk weer langzaam zoals het gekomen is. De hand gleed naar beneden. Wat ooit Norwood geweest was, was nu niet meer dan een krankzinnig persoon die blindelings de orders van een man met gelijke kenmerken zou opvolgen. In een ruk draaide de persoon zich om. Het licht dat er zwak stond verhulde Savador's gedaante. De man was ineens in de opening gaan staan en Norwood had het ineens opgemerkt. Zijn ogen strak en vernauwde zich om alle contouren van zijn nieuwe meester op te nemen. De gelukzalige toestemmingen in de vorm van 'ja' deden zijn oren spitsen en zijn ogen vernauwen. De man stond dichterbij en sprak een paar woorden. Norwood zijn ogen verwijdde zich. Vanonder de mantel schoten drie hagelwitte slangen tevoorschijn. In een driehoek om Savador heen zich in de grond boorde. Norwood duwde zich omhoog en bevond zich recht boven Savador. Tussen de lichamen van de slangen schoten bladeren rond Savador heen. Steeds sneller.

Op een geven moment zou Savador zich in een illusie bevinden. Hij bevond zich in een driehoekige ruimte. Een driehoek die langzaam met water gevuld werd. Het begon tot zijn enkels. Langzaam kroop het hoger. Het duurde drie dagen voor deze al tot zijn heup stond. Op het moment dat het water tot zijn heup aankwam schoten het alle drie de kanten op en leek het in het niets te verdwijnen. Savador bevond zich weer in dezelfde ruimte. Het had amper een halve minuut geduurd maar voor Savador had het drie dagen geleken. Norwood liet zich zakken en de slangen kropen weer onder de cape. Zijn grijns werd breder. Hij spreidde zijn handen. Zijn ogen vergrootte zich wat en hij siste wat Grense spreuken. Vanuit de muren schoten tientallen lianen, van alle kanten groeide mos in de ruimte. Door de muren heen vlogen verschillende vogels. Alsof Norwood een klein ecosysteem had gecreëerd in deze ruimte. Ze vlogen de ruimte in en daarna weer uit. Echter zag het gras op de vloer van de kerker donkergroen tot zelfs zwart. De vogels waren grauwer en een toekan had in plaats van een feloranje een bordeaux-rode snavel. Norwood's magie was mede aangetast maar vele male krachtiger geworden. Norwood zette een stap dichter bij Savador en zakte door zijn knieën. Hij legde zijn hoofd op zijn knie en sloot zijn ogen. "Wat is uw wens, meester..." sprak een lagere en killere stem van Norwood.

Het gaf hem een groot gevoel van voldoening - zijn experiment, zijn nieuw ontwikkelde persoonlijkheid in een omhulsel van een onschuldig persoon was geboren, en hij voelde zich haast als een trotse vader van een derde kind. Maar hoe nieuw en krachtig Norwood ook mocht zijn, hij zou nooit dat gevoel van voldoening voor alle taken krijgen die hij vanaf nu zou uitvoeren, want Savador prees enkel zichzelf met tevredenheid. Norwood daarentegen zou al zijn belangen vanaf dit moment voor elkaar krijgen - ja - maar hij was nog altijd niets meer dan een simpel project, voortgekomen uit een ingewikkeld plan, of het nu bleek dat hij een geslaagd resultaat was of niet. Savador had last van een nieuwe vreselijke drang. Hij móest en zou de krachten aanschouwen die nu in Norwoods kunnen lagen. Zo machtig als Legendarisch zou Norwood niet zijn, voor dat niveau waren jaren-, in sommige gevallen eeuwenlange studies voor nodig, maar hij was zeker geschoolder en krachtiger dan de gemiddelde magiër. Ver boven het midden. Allemaal te danken aan de genen die Savador hier en daar van bijzondere mensen die al onder slachtoffers van zijn heimelijke experimenten waren gevallen had afgenomen, inclusief die van zichzelf, en het tot een substantie gemengd had die hij later bij een volgend geschikt slachtoffer in zou spuiten. Zijn eigen chromosomen hadden zich tot het dominante gen gevormd, nu zichtbaar in zowel Norwoods genotype als fenotype. En vooral dat laatste. Het op zichzelf testen was te riskant geweest; sommige genen veranderen waren in praktijk niet mogelijk, zelfs niet op het medische gebied met de beste doktoren. Wie weet wat er met hem was gebeurd, of er zich een massavermenigvuldiging aan cellen had plaatsgevonden in zijn lichaam die zijn organen had kunnen aantasten. Maar ervaringen uit verscheidende takken van al bestaande kundigheden in Kovomaka waren met elkaar te combineren, en dat was hetgeen wat hij voor elkaar had gekregen. Wijzigen van genen mengen met duistere magie, vuurmagie en een beetje van zijn eigen kennis. Savador was er trots op; zoveel mensen deden hem dat niet na. Vooral nu het wel degelijk een succes leek te zijn. Norwood had geen ernstige verminkingen, niet eens een kleine afwijking. Van binnen was dat een ander verhaal; daar waren de chromosomen zodanig door elkaar geschopt dat het merendeel uit springende genen bestond en het gestel binnen die broeiende bron aan zoveel toegevoegde vaardigheden gezien kon worden als een tikkende tijdbom. In één woord was het totale chaos daarbinnen. En daarom moest Savador eerst de grens van Norwoods krachten kennen, zodat hij des te langer van zijn proefkonijn gebruik kon maken. Het was al bijna onmogelijk geweest de genen te mengen en in een injectiespuit te krijgen. Zoveel van het spul had hij ook niet meer. Hij ging niet het risico nemen Norwoods krachten zo in overvloed te gebruiken dat er plotseling wel misvorming in de cellen ontstond en zijn project niet veel langer erna als dood verklaard kon worden. Maar hij had het onder controle; dat geloofde hij. Hij had het allemaal onder controle.
Savador had zwijgzaam een stap achteruit gezet en keek voldaan grijnzend toe hoe Norwood gehoorzaam zijn eerste taak uitvoerde. Het maakte hem niet veel uit dat die krachten op hem getest zouden worden; hij had immers geen opdracht gegeven zich te laten doden. Zijn slangachtige ogen volgden de drie bleke slangen die plotseling vanonder Norwoods mantel tevoorschijn schoten en zich in de vorm van een driehoek waar hij nu middenin stond in de grond boorden. Overduidelijk een snufje van zijn magie dat nu in Norwoods kunnen zat alsof hij het van jongs af aan al had gekund. Hij bleef stokstijf staan en liet het kalm over zich heenkomen toen de driehoek van slangen omhoog schoot en er bladeren wild om hem heen begonnen te kolken. De woudmagie die Norwood van eigen persoon al had gekund.
Savador bleef zijn oude rivaal roerloos aanstaren, maar hij bevond zich een ogenblik later niet meer in de kerkers. In een klap was het donker, al kon hij zichzelf van de duisternis onderscheiden alsof hij gewoon in daglicht stond. Ook de omrandingen van de driehoek waar hij nog altijd in gevangen was waren te zien als witte lijnen. Voor de rest hing er een totale stilte en was de omgeving inktzwart als wat er was in het begin der tijden; niets meer dan niets. Veel kon hij er niet tegen beginnen, dus besloot hij maar gewoon af te wachten op dat wat komen ging. En dat kwam als een angstvallige verassing aan op het moment dat de driehoek plots gevuld werd met water. Het stond al tot zijn enkels, maar het duurde uren, dagen tot het langzaam verder steeg. Dat was nog wel het meest beangstigde, om zolang met zijn eigen fobie in contact te moeten blijven. Savador drukte zich tegen de onzichtbare wand van de driehoekachtige ruimte, hapte naar adem en friemelde overhaast en chaotisch aan de manchetknoop van zijn overhemd om de tijd bij te houden op zijn dure polshorloge, maar hij kreeg de stroeve mouw niet naar beneden gestroopt. En toen hem dat uiteindelijk wel lukte zag hij tot zijn grootste ontzag dat het ding gewoon stilstond, een lege cijferplaat met geen enkel teken van tijd, want tijd bestond niet in een wereld waar niets was. Waarom had hij hier geen besef van het heden, verdomme! Wacht. Hij baande zich met trillende benen een weg door het traag stijgende water naar de andere kant van de ruimte en drukte zich daar opnieuw tegen de wand. Niet paniekeren. Dit was een trucje. Er werd met zijn gedachten gespeeld, en juist met zijn besef van tijd en welzijn en hij zat erin gevangen. Hij had zelf zijn krachten willen aanvaren en hier stond hij. Rustig inademen en uitademen. Denken wat je altijd denkt in deze situatie; het is maar water zolang het niet tot je hoofd komt. Voor zolang is het geen dodelijk wapen. Het kan je niet meesleuren in deze kleine ruimte, het kan je niets doen. Het is maar water.
Maar het duurde lang, verschrikkelijk lang. Nog langer en je kon hier iemand serieus mee gek maken. Savador had zich al die tijd niet bewogen, maar zijn achterhoofd tegen de wand laten steunen en in het niets gestaard. Rustig blijven was het beste. Opzettelijk zodat zijn benen gevoelloos zouden worden en hij het water niet eens meer zou kunnen voelen. En dat was gelukt. Hij moest alleen niet naar beneden kijken, dan kwam hij er wel doorheen. Maar centimeter na centimeter kwam het water hoger te staan en overmeesterde het een nieuw, nog voelbaar deel van zijn lichaam en was hij zich voor even opnieuw bewust van zijn angst tot dat deel ook weer gevoelloos werd. Op een zeker moment zou het zich wel naar zijn luchtwegen vergrijpen, en dat wilde hij niet nog eens in zijn leven meemaken. Hij trok het niet veel langer meer. Als er niet snel iets gebeurde..
Net op het moment dat hij dat dacht leek de driehoek te barsten en uit te klappen en gutste het water van alle kanten weg naar buiten. Savador liet zich meteen op zijn knieën vallen bij het besef dat de grond onder hem droog was, en tevens kleur, vorm en structuur had. Hij bevond zich terug in de kerkers. Zijn schoenen en en broek waren droog en er was geen teken meer van water te bevinden alsof hij het zich allemaal maar verbeeld had. Hij beefde licht, zat nog ingedoken en voorovergebogen om bij te komen van de uitputting en schrik. Tot hij weer volledig terug bij het hier en nu was en hij een schorre lach uit zijn keel wist te persen. Dat hij zo'n idioot kon zijn om zulke illusies invloed op hem te laten maken. Dat het een direct bewijs was voor Norwoods geslaagde menging van krachten. Duistere magie, watermagie, woudmagie - wat meer? Hij had zich langzaam weer overeind gewerkt, merkte weer dat hij stabiel op zijn benen kon staan en zich lang niet meer zo vermoeid voelde. Het had drie dagen geleken, maar het had geen drie dagen geduurd. Savador had moeite zijn grijnzen en andere zichtbare tekenen van voldoening te verbergen en te smoren op het moment dat Norwood onder oude Grenaanse spreuken het onmogelijke op een normaal niveau mogelijk kon maken. Met over elkaar geslagen armen keek hij om zich heen, keek hij toe hoe er grijpgrage lianen omlaag uit de muren groeiden, hoe de wanden en de oude voegen tussen de tegels bedekt werden met mos, het gras op de vloer zelfs een donkere zwaarmoedige kleur had. Zelfs de tientallen vogels die kriskras door elkaar en door de ruimte af en aan vlogen waren grauwer getint, met een somber voorkomen dat het altijd geurige en kleurrijke van Grenaanse spreuken direct wegnam. Flora en fauna ineen, maar gestoken in een Shadraans jasje. Dit was overduidelijk een kenmerk van zorgvuldig gemengde krachten, en Savador was tevreden met wat hij tot nu toe gezien had van die krachten. Meer dan tevreden. Met de schampere glimlach nog op zijn bleke gelaat richtte hij zich tot Norwood toen de man een stap naar hem toezette en zich onderdanig op een knie voor hem liet zakken. 'Wat is uw wens, meester..' Savador bleef nog een paar seconden met zijn armen over elkaar op zijn gecreëerde zelfbeeld neerkijken voor hij op hem afstapte en zich vlak voor hem tot ongeveer gelijke hoogte liet zakken. 'De opdrachten die ik je spoedig geef en die je als groots kunt beschouwen komen later,' sprak Savador hem met de permanente grijns toe. Zijn bleke hand reikte naar de kap over Norwoods hoofd om die verder over zijn gezicht te trekken. 'Eerst ga ik nog even genieten van de mogelijkheden die nu binnen handbereik liggen,' voegde hij er glunderend aan toe. 'Lol trappen' als het ware - maar van dat woord had hij niet veel gehoord. Hij zag het liever als pronken, testen en anderen op de proef stellen - doen wat er nog gedaan moest worden. En dat zou zijn volgende handeling omvatten.

- Topic zo'n beetje afgerond.
Het gaat verder in een vergadertopic dat nog aangemaakt moet worden.
Daarover stuur ik je nog wel een PB of bericht op msn c: