Ze zat een tijdje te roken toen ze beneden zich stemmen hoorde. Kennelijk hadden Olive en Benjamin Zack uitgedaagd voor een potje voetbal. Ze glimlachte even bij het zien van het plezier dat ze hadden en ook toen ze merkte dat Zack gebarentaal kon. Benjamin was doof geboren, maar kon goed liplezen, al prefereerde hij gebarentaal.

Na het avondeten zat ze weer op het dak, nadenkend, nijdig. Toen ze al haar gefrustreerde gedachten de loop had gegeven, was het stikdonker geworden en nogal koud. Nog langer hier zitten had niet zoveel zin, dus klom ze door het raam weer naar binnen. Het moest al vrij laat zijn, want ze hoorde niet het bekende geprotesteer van Olive en Benjamin omdat ze naar bed moesten. Ze plofte neer op haar bed en begon haar kleren uit te trekken. Als nachtkleding droeg ze gewoon een hemdje en onderbroek.
Ze wilde net in bed gaan liggen, toen ze een stem hoorde, gedempt, alsof er twee muren tussen zaten. “Kan je voor één keer eens je gedachten voor je houden Dof? Je hoeft me géén twintig keer op de dag uit te leggen wat ik daarstraks had oké? Godverdomme man,” Het was Zacks stem, maar zo onbeleefd zou hij nooit tegen haar familie praten. Wie was er nog meer? Ze klom uit bed en liep zachtjes haar kamer uit, kennelijk sliep iedereen al. “Ja en hou er nu over op, ik wil een RUSTIGE vakantie met Raaf zonder dat jij haar weer gaat misbruiken, dus ik ga gewoon weer medicatie nemen, asshole,” Ze ging voor zijn deur staan en legde haar oor tegen het hout. Er klonk verder geen geluid. Een koude rilling schoot door haar heen, opeens begreep ze tegen wie hij het had.
Een tijdje bleef ze staan, een beetje bang om aan te kloppen. Toen hoorde ze opeens een zachte snik. Voorzichtig deed ze de deur open, daar zat hij op bed, zacht huilend. Ze sloot de deur zachtjes achter zich en ging voorzichtig naast hem zitten. 'Hey, hey... wat is er?' vroeg ze, als een ouder die haar kind trachtte te troosten.

Zodra ze naast hem ging zitten, schoof hij een stukje van haar af, alsof hij zich zou branden. Ze zag de tranen in zijn ogen en kon het heel even niet laten om opgelucht te zijn om te zien dat hij nog kon huilen. “Gewoon, je wilt het leger in, je leven weer proberen te vergooien en dat jaagt me angst aan. Dan het feit dat ik tegen je moeder moet liegen dat je je hebt gedragen, ook al weten we beiden dat dat niet zo is en dan nog het incident van daarstraks in de badkamer..” Ze was blij dat het donker was, want haar gezicht begon weer warm aan te voelen. Al het andere wat hij had gezegd, leek een herhaling van de afgelopen dagen, maar dat kon ze hem niet kwalijk nemen. “Als je in het leger gaat, alstjeblieft, wordt niet roekeloos. Ik wil je terug zien keren. Ik snap dat je hier liever niet meer wilt zijn, geloof me, ik ben het ook beu, maar ik ben hier voor jou snap je?”
Even, in een flits van een seconde ontsnapte er lucht uit haar mond, die als een soort halve lach klonk. Dus in feite...bleven ze in leven voor elkaar? Ze wist niet eens of ze dat een mooi of belachelijk aspect vond. “En ik heb rugpijn,” Hij vormde zich tot een soort van bal en probeerde haar niet aan te kijken. Raafs schouders ontspanden zich en heel even kwam er een kleine grijns op haar gezicht. 'Oké, ik snap 'm.' zei ze berustend en schoof achter hem langs. Ze ging op haar knieën achter hem zitten en begon met haar handen zijn schouders naar achteren te trekken terwijl haar vingers stevig in zijn spieren porden.
Het was makkelijker om iets te doen te hebben, om hem even niet aan te hoeven kijken, het hielp bij wat ze wilde zeggen. 'Dus in feite sta jij elke dag nog op omdat je er voor mij wilt zijn, en doe ik van mijn kant exact hetzelfde voor jou.' Om de een of andere reden reageerde ze haar agressie af op zijn rug, maar dat resulteerde er ook weer in dat haar massagetechniek sterk genoeg was. 'Ten eerste: wat er gebeurd is in de badkamer is niet raar. Ik wil het je best uitleggen, want ik hoorde je net wel praten.' Dat laatste kwam er misschien iets nijdiger dan normaal uit, maar ze ging onverschrokken door. 'Ten tweede zou het geen enkele zin hebben om een roekeloze soldaat te worden, want ik ga het schoppen tot generaal. En ten derde...' Ze sloeg haar armen van achteren om zijn nek en legde haar hoofd op zijn schouder. 'Jij bent de toekomstige dokter hier, dus als ik, jongste oppergeneraal aller tijden, zwaargewond terugkeer, dan red jij mijn leven zoals je altijd doet. Want dood gaan bij jou in de buurt heeft in mijn geval geen zin.' Ze zei dit alles op een veel zachtere toon, om aan te geven dat ze het allemaal niet verkeerd bedoelde.

Het leek oké, tenminste voor haar. Tot op zekere hoogte kon ze zich weer normaal gedragen in zijn bijzijn, de andere kant op leek dat vrij lastig, maar dat nam ze hem niet kwalijk. Toen ze haar armen om hem heen sloeg, hoorde ze zijn adem even stokken. Kneep ze te hard? Ze zat met haar eigen wang tegen die van hem gedrukt en opeens voelde ze hem warm worden. Verbaasd wierp ze een blik opzij. Het maanlicht bescheen zijn gezicht, verbeelde ze het zich of was hij rood? “Ehm.. Ja, klopt, maar ehm... ik ga even liggen want mijn.. rug d- doet nog altijd pijn,” Voorzichtig liet ze hem los zodat hij kon gaan liggen. Al snel merkte ze dat de manier waarop hij ging liggen een hint was dat ze verder kon gaan met masseren. Ze grijnsde flauwtjes en ging voorzichtig op zijn onderrug zitten. Hij was lang genoeg, dus ze ging verder met zijn schouderbladen.
Ze had het idee dat hij haar begrepen had, dus probeerde ze het onderwerp te veranderen. 'Als je wilt kunnen we morgen naar het paleis, het zal er wel rustig zijn zo met de feestdagen. Over feestdagen gesproken...' Het was haar half te binnen geschoten. 'Ma vroeg of je je verjaardag hier wilt vieren en wat je zou willen.' Haar vingers knepen nu wat verder naar beneden, meer naar de holte tussen zijn schouderbladen.

Dit was alles behalve oké en het was iets waar hij maar geen grip op kreeg, want hij begreep niet waarom hij zich plots zo onwel voelde. Waar kwam die ongemakkelijke buikpijn van? Waarom werd zijn gezicht rood als zij zo dicht kwam? Waarom was het hier opeens zo ondraaglijk warm dat er zweetdruppeltjes op zijn voorhoofd verschenen? Het bracht hem lichtelijk in paniek, misschien was hij wel ziek aan het worden. Zijn adem stokte in zijn keel toen ze hem omhelsde, zijn hartslag verdriedubbelde en hij begon haast licht te geven door hoe ongemakkelijk hij zich voelde. Zack begreep niet wat er aan de hand was want dit had hij nog nooit gevoeld en dit was iets wat hij nog niet eerder had meegemaakt voor hij zover hij zich kon herinneren. Met wat stamelend gemompel ging hij op zijn buik liggen, proberend zijn rode gezicht zo goed mogelijk te verstoppen voor Raafs donkere warme ogen. Ze ging hem masseren en hij kon zweren te voelen hoe zij zijn opgespannen spieren langzamerhand los gemasseerd kreeg en het voelde geweldig. Hij ging comfortabeler liggen en zuchte tevreden omdat het zo geweldig deed, het nam zijn zorgen zelfs deels weg. Misschien was dat wel hetgene wat hij nodig had. 'Als je wilt kunnen we morgen naar het paleis, het zal er wel rustig zijn zo met de feestdagen. Over feestdagen gesproken...' Hij zweeg even om haar te laten uitspreken en hij draaide zijn hoofd zijwaarts. met half geloken  ogen keek hij haar half aan, afwachtend van wat ze nog te zeggen had.  'Ma vroeg of je je verjaardag hier wilt vieren en wat je zou willen.'
Eigenlijk had hij wel zijn verjaardag met Celestia en Ace willen vieren, maar die hadden het zo druk, dus die zouden het vast en zeker gewoon vergeten zijn. "Tuurlijk en het paleis bezoeken lijkt me een geweldig idee," zei hij met een warme glimlach en geloken waardoor het best een sensueel zicht was om hem zo te zien. Raafs zachte vingers knepen tussen zijn schouderbladen en quasi automatisch stootte hij een tevreden gehum uit terwijl hij naar de muur keek. "Kan niet geloven dat ik al negentien word binnen een aantal dagen. Ik wil zelfs niet een dagje ouder worden eerlijk gezegd. Volgens mij ben ik de enige die zijn eigen verjaardag verafschuwt.." hij mompelde dit en misschien was hij om eerlijk te zijn gewoon beschaamd om het feit dat hij niet wilde verjaren en elk jaar zijn verjaardag al een complete ramp was geweest.

Ze dacht niet dat hij al te snel pijn zou hebben, dus toonden haar vingers geen genade tegenover zijn rug. Elke spier moest eraan geloven. "Tuurlijk en het paleis bezoeken lijkt me een geweldig idee," Ze glimlachte, een rustige plek en toch bijzonder, dat leek haar het beste voor hem. Ze hoorde een vaag tevreden gehum uit zijn mond komen en haar glimlach veranderde in een grijns. Bij elke kneep, leek hij zich meer te ontspannen en dat was maar goed ook, want zijn schouders voelden aan als betonnen platen. "Kan niet geloven dat ik al negentien word binnen een aantal dagen. Ik wil zelfs niet een dagje ouder worden eerlijk gezegd. Volgens mij ben ik de enige die zijn eigen verjaardag verafschuwt.." Ongemerkt hield ze even stil, om daarna wat bedenkelijker door te gaan. Ze had er nooit bij stil gestaan dat ze ouder was dan hem, twee maanden weliswaar, maar toch.
'Ik geloof niet dat je de enige bent, ik negeer de mijne altijd, dus dat komt al redelijk in de buurt.' Er lag een half geamuseerde ondertoon in haar stem. Haar negentiende verjaardag had ze doorgebracht in een bezemkast waar niemand haar kon vinden, want Olive was op het idee gekomen om een feestje te houden, en Rebecca had 'per ongeluk' haar mond voorbij gepraat. Raaf had een hekel aan drukke festijnen waarbij zij in het middelpunt stond.
Ze geeuwde even half en merkte opeens hoe moe ze eigenlijk was. Ze klom van zijn rug af en porde hem in zijn zij. 'Schuif es op, ik ben doodmoe.' Ze wurmde zich onder zijn linkerarm en nestelde haar hoofd tegen hem aan.

Zo moe als ze was, leek het wel makkelijk om in slaap te vallen. Zack schoof wat achteruit zodat ze wat meer ruimte had en langzaam sloot ze haar ogen, met haar hoofd dicht tegen zijn borst gedrukt. Ze had kunnen zweren dat ze een fractie van een seconde zijn hart sneller voelde kloppen, maar vrijwel meteen viel ze in slaap.
Haar dromen waren warrig, angstig bijna. Ze dreef in het water terwijl het steeds harder begon te waaien. De lucht werd donkerder en donkerder, bliksemstralen kliefden de lucht, het water begon vervaarlijk hoog te golven. Ze zag geen land meer, geen enkel teken van hoop.

Toen ze wakker werd, was de plek naast haar leeg. Zack was kennelijk al op. Ze voelde dat het vandaag warm zou worden, maar in het paleis was het tenminste koel. Nog slaperig kwam ze overeind en wreef in haar ogen. Ze rekte zich uit en liep naar haar eigen kamer om daar haar kleren aan te trekken. Ze vergat haar haren te stijlen, wat haar werkelijke textuur verraadde: lichte golfbewegingen die vrolijk om haar hoofd danste. Ze merkte het niet eens.
Half wakker wordend kwam ze de woonkamer in, haar moeder was al bezig met de was. Kennelijk waren haar broertjes en zusjes alweer ervandoor. Alleen thee en diner werd hier samen gegeten, ontbijt en lunch werd door elk persoon zelf geregeld. Raaf pakte wat muntgeld in een buideltje om voor de rest van de dag vooruit te komen. Ze wilde voor de drukte van de markt bij de lift zijn, anders dan zaten ze zeker een uur vast in de marktstraat.

De buidel die aan een touw om haar heupen was bevestigd, was zo betoverd dat kleine zakkenrollers hun vingers zouden branden als ze het aanraakte. Hier werden sommige straatkinderen al vanaf kleins af aan getraind om 'magische' vingers te krijgen. Zelf was ze gewend om alleen wat fruit te eten 's morgens, maar ze kende Zack en wist haast zeker dat hij snel honger zou krijgen. Ze controleerde haar enkel om er zeker van te zijn dat de gouden band er nog steeds omheen zat.
Zack kwam de keuken binnen en even schoot het haar weer te binnen wat ze gisteravond meende te hebben gevoeld. Alle spanning was er wel afgeslapen, maar toch kreeg ze een vreemd gevoel in haar buik. "Hee, goedemorgen en ehm.. Raaf..?" Ze zag zijn blik half vragend over de keuken heen glijden en ze grijnsde. Uit een kastje pakte ze een dik stuk luchtig brood, gevuld met rozijnen. Ze scheurde het in tweeën en reikte hem de iets grotere helft aan. 'De rest van je ontbijt komt nog wel, wacht maar af.' Ze knipoogde veelbetekenend en wenkte hem.
Er rende al een paar straatkinderen door de steegjes en de hitte die die dag sterker zou worden, was al voelbaar. Ze wees Zack op een soort rare koker, die in de verte zichtbaar was en tegen het steile gedeelte van de heuvel aan leek te zijn gebouwd. 'Dat is de lift voor speciaal bevoegde, omdat mijn vader uit het noorden komt, mogen wij hem gebruiken.' Dit mechanisme was een hele opluchting, want anders hadden ze de rit van drie uur naar boven moeten klimmen, door de hitte en drukte van de markt.
De straten waren stoffig, bezaaid met kleine hoopjes afval en gruis. Marktkooplui smeten haar en Zack af en toe een vrucht toe, als propagandamiddel voor de markt die bijna begon. Raaf friemelde af en toe nijdig aan de sluier die op haar hoofd met speldjes vastgeprikt zat en met touwtjes weer verbonden was aan haar ellebogen. Net toen ze de laatste hoek om gingen die naar de lift reikte, kwam er een man op hen aflopen.

Al sinds haar jeugd had Raaf geweten dat er specifieke personen leefden in deze stad. Je kon ze gemakkelijk herkennen omdat ze allemaal buitengewoon lelijk en klein waren, altijd wel met een snor of sikje, en met een kennersblik over de mensen heen keken. Raafs maag kromp ineen toen ze de zwarte kraaloogjes over hen heen zag glijden en op Zack bleven rusten. Hij kwam op hen aflopen en ze kon het niet tegenhouden. Ze greep zo laag mogelijk zijn pols vast en siste tussen haar tanden door: 'Ga achter me staan en praat zo weinig mogelijk.'
Het kikker-achtige mannetje stond inmiddels voor haar en keek begerig naar de enorme jongeman achter haar. De bordeeleigenaar, want dat was het, had al lang gezien dat Zack geen Hindi sprak. In zijn gebrekkige Kovomokaans keerde hij zich tot Raaf en keek met een soort halve wrok naar de gouden enkelband die ze om had. 'Namasté mamiji, ik betalen veel goud voor deze slaaf, véél. Hij zal weten, weten wat vrouwen willen, vrouwen van heel universum komen hier voor exotische slaven. Véél goud.' Hij keek Raaf en toen Zack veelbetekenend aan en bewoog zijn duim en wijsvinger langs elkaar, alsof hij een muntstuk vast had. Raaf legde beleefd haar handen tegen elkaar voor haar borst en boog even kort. Met een schopje tegen zijn enkel gaf ze Zack aan dat hij haar voorbeeld moest volgen. 'Namasté, deze slaaf is niet te koop. Al mijn slaven moest ik verkopen om uit het armenhuis te blijven, ik ben weduwe ziet u. Wasim is mij altijd trouw gebleven en voor geen goud ter wereld wil ik hem verkopen.' Ze liep al schuifelend in de richting van de lift, waar de man hen niet zou mogen volgen. Het paleis was heilige grond, verboden voor dit soort mensen.
'Ach kom, mamiji, dat zeggen ze allemaal, maar zodra bieder met juiste bedrag komt. Kom, kom, noem uw prijs.' Hij streek nu bewonderend over Zack zijn armen en Raaf beukte agressief op de knop van het poortje naar de lift. Het hek ging open en ze trok Zack aan zijn arm mee. De man deed nog een verwoede poging om hen tegen te houden, maar hij graaide mis. Zo snel mogelijk holde ze naar de liftbediende toe, hield hinkend haar enkel omhoog om hem de band te laten zien en sleepte vervolgens Zack de cabine in. De rit omhoog duurde ongeveer vijf minuten, dus had ze tijd om uit te hijgen. 'Sorry hoor, maar dat soort lui...Ik hoop dat hij in drijfzand beland, zijn bordeel erbij.' Haar hoofd was nogal rood en niet eens alleen van het rennen. Het idee van Zack, haar Zack, als gigolo, de gedachte alleen al maakte haar furieus.

De lift gleed langzaam omhoog waardoor ze tijd hadden om bij te komen. Zack leek alsof hij had willen lachen, zij zou hetzelfde gedaan hebben als het niet zo pervers was geweest. "Wat is een bordeel?" Na bijna een jaar van dit soort vragen was ze al lang niet meer verbaasd dat hij het haar vroeg, maar de exacte woorden waren moesten nog even in haar hoofd opkomen. "En waarom probeerde die vieze oude kerel mij te kopen?" 'Ahem...' ze schraapte haar keel en krabde even achter haar oor. 'Een bordeel is een plek waar mensen de werknemers betalen om...intieme dingen met ze te doen.' Ze keek even ernstig, want de gebeurtenis van daarnet zat haar nog steeds dwars. 'Die vent van daarnet dacht dat je mijn huisslaaf was en wilde je kopen om je in zijn bedrijf in te zetten, als ik die band niet om mijn voet had, had hij ons waarschijnlijk allebei gewoon meegenomen...of nou ja, mij had hij niet echt ingezet denk ik.' Even grinnikte ze bij de gedachte. Zij, een prostituee? Ze zou het bedrijf de grond in werken.
De lift hield stil en de deuren gleden open. Een enorm gebouw rees voor hen op, met koepeldaken en hoge zuilen. In de tuinen stonden palmbomen loom te wuiven en fonteinen te klateren. Er liepen nauwelijks mensen rond. Ze wenkte Zack om haar te volgen naar de ingang en voelde alvast in de buidel aan het touw om haar middel.
'Cora? Cora ben jij dat?' Een stem die ze vaag herkende klonk nog geen twee meter van hen vandaan. Ze draaide zich verward om en haar maag draaide zich opnieuw om. Een jongeman met een spierwitte huid en witblond haar kwam op hen af. Hij was ongeveer een kop groter dan Raaf, met lange, gespierde armen en een nogal overdreven wasbordje dat zichtbaar was omdat hij een open vestje droeg, met belletjes eraan. Hij droeg de traditionele pofbroek die veel van de jongere mannen droegen en keek zeer zelfverzekerd uit zijn ogen. Raaf toverde een geforceerde glimlach tevoorschijn. 'Ashid...' Haar stem droop van de gemaakte engel-achtigheid.
Ashid was een van de twee vriendjes geweest die ze ooit in haar leven had gehad. Raaf had alleen met hem aangepapt omdat hij zes jaar ouder was dan zij en daarmee haar vader te sarren. Hij had het afgebroken toen hij erachter was gekomen dat ze destijds nog maar veertien jaar oud was, toch bleef hij plakkerig, menend dat als ze meerderjarig was, hij met haar zou trouwen. 'Ik had geen idee dat ik jou hier zou aantreffen.' Haar gemaakte vriendelijkheid klonk nogal zoet voor haar doen en ze hoopte dat Zack er niks van zou zeggen. 'Ik ook niet Cora, het is zo lang geleden sinds ik je zag. Wie is je vriend?' Ashid keek met iets minder zekerheid, maar nog steeds een soort hooghartigheid naar Zack, hoewel die zeker een kop groter was dan hem. Een speels lachje verscheen om Raafs lippen. 'Dit is Zack, mijn beste vriend.' Ditmaal glimlachte ze breed en bijna oprecht. Ashid leek niet al te blij met dit nieuws, maar keek hem alsnog beleefd aan en stak zijn hand uit. 'Ik ben Ashid Abin Eshar, Ravenna's ex.'

Ze had geen zin in dit gesprek. Ashid zou alleen maar gaan opscheppen over hoe hij haar over zou kunnen halen om met hem te trouwen, al zei ze honderd keer dat hij op moest rotten. Zack leek onaangenaam pissig te worden en dat verbaasde Raaf. Normaal was hij de kalmte zelve en altijd beleefd tegen haar omgeving. "En aan wie heb ik de eer Cora?" De snijdende nadruk op haar tweede naam maakte duidelijk dat hij nijdig aan het worden was. 'Ashid en ik waren een koppel voor zes maanden, vijf jaar geleden.' Ze sprak behoedzaam want ze wist dat een echt kwade Zack niet alleen angstaanjagend, maar ook gevaarlijk kon zijn. Ze keek Ashid opnieuw met een gemaakte glimlach aan. 'Hij draaft soms een beetje door over ons, trek het je niet aan.' Ashid leek zijn zelfvertrouwen teruggevonden te hebben en stootte met zijn schouder tegen de hare. 'Ach je breekt mijn hart Raafje, je trouwt toch nog wel met me?' Zijn toon moest misschien speels overkomen maar de plastic glimlach verdween van haar gezicht. Ze trok zijn hand van haar arm en keek hem nu zowel vuil als dreigend aan terwijl ze demonstratief naast Zack ging staan en hem gebaarde mee naar de ingang te lopen. In het voorbijgaan riep ze over haar schouder: 'Alleen hij mag me zo noemen.'
Ze stapte de enorme hal binnen door een deur van meer dan zeven meter hoog. Hun voetstappen echode zachtjes tegen de muren aan. Ze wees naar een inham tussen twee pilaren waar de wacht hen niet kon horen. 'Gaat het?' Ze keek hem serieus aan en legde even haar hand op zijn arm.

Het probleem aan dit alles was dat Ashid er heilig van overtuigd was dat ze alleen maar 'hard to get' speelde. Het enige aspect wat haar ook verder verbaasde, was waarom. Zack leek zijn emoties niet meer onder controle te kunnen houden en het leek Raaf ook maar beter om hem verder van stress weg te houden, aangezien hij twee meter lang was. Op haar vraag of hij oké was, kreeg ze een verbazingwekkend nogal on-Zack-achtig antwoordt. “Ja, hij is alleen nogal een zak..?” Het was haar al eerder opgevallen, normaal kon hij met iedereen overweg. 'Nou trek je verder niks van hem aan, zijn fantasie is even groot als zijn ego.' Ze klopte hem zachtjes op zijn arm en wees met haar duim over haar schouder. 'Zodra we naar binnen gaan moeten we stil zijn anders trappen ze ons eruit.' Ze ging hem voor door de tweede deur.

Raaf had deze plek altijd al een rustgevend oord gevonden en ook nu deed het weer wonderen. De pilaren reikte hier en daar zo hoog dat het soms moeilijk was om omhoog te blijven kijken vanwege de zon die recht in hun gezicht scheen. Maar vaak genoeg waren er ook overkoepelde plekken, met schaduw en koelte. Palmbomen en andere soorten planten stonden in potten loom te wuiven, hoewel er geen wind stond. De muren waren elk gemozaïekt en vertoonden het levensverhaal van de sultan die het gebouwd had. Er waren fonteinen op de open plekken en in de grotere overdekte zalen echode hun voetstappen.
De stilte gaf haar de ruimte om na te denken. Zack was duidelijk geweest, zelfs met haar bijna sterven was hij eerlijk geweest en gebleven en om eerlijk te zijn was ze daar dankbaar voor geweest. Nog steeds was er de pijn, maar het feit dat ze een nieuwe, sterkere vriendschap konden opbouwen, deed haar goed. Toch was zijn gedrag verwarrend. Hij leek met zichzelf in de knoop, zeker bij situaties die altijd normaal voor hen waren geweest. Dat hij zo was uitgeflipt over het aanraken van haar borsten was niet echt nieuw voor haar, maar zijn lichamelijke reactie had een kort moment van hoop doen ontvlammen die ze absoluut niet wilde, omdat het alleen maar meer pijn zou doen. Ook het feit dat hij kwaad leek te zijn op een onbekende, alleen maar omdat het enige wat hij ervan wist was dat het haar idiote ex was, had voor verwarring gezorgd.

Toen ze weer door de enorme deur naar buiten liepen, zo'n drie uur later, keek Raaf eerst of Ashid niet toevallig hen stond op te wachten, wist zij veel. Even slaakte ze een zucht; geen blond haar te zien. Maar net toen ze de lift weer instapten, kwam hij aanhollen en hoe erg Raaf ook op de knop beukte, hij raakte binnen voor de deuren dicht konden schuiven. 'Blij dat ik het haalde.' hijgde hij vrolijk en gaf haar een klap op haar schouder zodat ze bijna voorover viel. Nijdig keek ze hem aan. 'Wat een toeval ook.' zei ze sarcastisch en wreef over haar schouder. Ashid keek haar aan met een verleidelijke maar ook priemende blik in zijn ogen. 'Ik moet toch zeggen Raafje, als je metgezel niet erbij stond had ik weliswaar wat verboden praktijken uitgevoerd, maar te oordelen naar het vernieuwde kapsel heb ik hoe dan ook niet de eer van je eerste keer.' Ze deed haar mond open om een scherp antwoord te geven, maar het gevoel van afkeer kneep haar keel dicht. De vernederende toon waarop hij sprak, verdween ook niet toen hij zei: 'Plus het feit dat je vriend dus niet je partner is, neem ik aan dat ik ook niet de tweede of derde zou zijn. Zeg eens Cora, hoe wil je ooit een goede huisvrouw worden als je je toekomstige verloofde niet eens trouw kunt blijven.' De uitdrukking op zijn gezicht was nu daadwerkelijk vals, maar het feit dat hij beweerde dat ze een slet was, kneep haar keel nog verder dicht en langzaam balde ze haar vuist, klaar om die in zijn gezicht te lanceren.

Ze had al heel wat beledigingen gehoord in haar leven, natuurlijk was ze er aan gewend. Maar het feit dat hij hier haar doodnormaal voor een hoer stond uit te maken, ging haar net iets te ver. Haar trillende vuist haalde langzaam uit, maar op dat moment schoven de liftdeuren openen voelde ze een windvlaag door de cabine, waarna Ashid met een enorme boog naar buiten vloog. Stomverbaasd, met haar vuist nog half in de lucht, keek ze opzij. Zack stapte de lift uit, met op elkaar geklemde kaken en een woedende grimas op zijn gezicht. Die ene vleugel die ze maar een paar keer eerder had gezien, klapwiekte en had zijn shirt kennelijk verscheurd.
Ashid kwam half kreunend overeind, wierp een blik op Zack en zette het op een lopen. Verbijsterde voorbijgangers keken eerst naar hem en toen naar de plek waar Raaf en Zack stonden. Op dat moment knipperde Raaf met haar ogen en kwam weer bij kennis. 'Kom op.' mompelde ze en sloeg haar arm door de zijne om hem vervolgens mee te trekken, want het laatste wat ze wilde, was aan de wacht uitleggen wat er gebeurd was.
Terug lopen bleek een stuk gemakkelijker te zijn dan ze had gedacht. De mensen weken bijna uit voor hen, ook al was de markt op volle toeren. De brok in haar keel werd er niet minder om. Een mengeling van gevoelens kolkte door haar maag en maakte haar bijna misselijk. Haar hele leven lang had niemand ooit zoiets voor haar...
Ze sloegen eindelijk de steeg in waar hun huis was, maar Raaf bleef voordat ze zichtbaar waren voor de wasplek even staan, duwde Zack tegen de muur, sloeg haar armen om zijn middel en begroef haar gezicht in zijn borst. 'Niemand heeft ooit zoiets voor mij....' Huilde ze even? Ze merkte het niet eens.

Ze wilde zeggen hoeveel hij voor haar betekende, hoe sterker dan ooit haar verlangen om te blijven leven was geworden sinds hij in haar bestaan voor kwam. Ze kon het niet, niet op dit moment. De wond van een paar weken geleden was nog te vers. Maar waarom bleef haar verbeelding opspelen dat ze zijn hartslag voelde en hoorde versnellen toen ze hem tegen de muur drukte en hem omhelsde.
“Het is best normaal dat ik zoiets doe.. weet je? Niemand verdiend het om zo aangesproken te worden en vooral jij niet. Je bent een geweldige meid die iemand verdiend die niet zo’n ego heeft oke en die je behandelt als de prachtmeid die je bent,” Ze voelde de geruststellende aanraking van zijn hand op haar rug en de andere die door haar haren heen ging. Veertjes dwarrelde om hen heen als naslagwerk van zijn woede-uitbarsting.
Ze bleef nog een vrij lange tijd zo staan, eventjes opgaand in het leven wat ze had willen leiden.

Achteraf wist ze niet goed meer hoe ze binnen waren gekomen zonder achterdocht van haar grootmoeder te wekken en ook hoe sterk ze hadden volgehouden dat er niet veel bijzonders was gebeurd bij het paleis. Raaf had haar moeder gewaarschuwd dat Zack niet tegen teveel aandacht kon dus ze hadden besloten het stilletjes te houden.
Het was vrij laat in de ochtend, dus als'ie had geslapen had dat lang gekund. Zachtjes klopte ze op zij deur. 'Zacky? Mag ik binnen komen?' In haar hand hield ze het kleine cadeautje vast wat ze voor hem had uitgekozen. Het ding op zich had maar één nut, maar de hopelijk begreep hij wat ze ermee bedoelde.

De deur ging open en even moest ze de aandrang om zachtjes te gniffelen inhouden. Zijn haren stonden alle kanten op en hij deed haar sterk denken aan haar oom, wanneer die een ochtendhumeur had. "Goedemorgend.. Raaf," Hij stapte opzij om haar binnen te laten. Ze ging de kamer binnen en bleef hem wat ongemakkelijk aankijken. 'Nou ehm....' begon ze aarzelend. 'Fijn verjaardag...!' Ze besloot haar zin met een oprechte glimlach en slaagde erin om die niet te laten afzwakken. 'Ikehm...ik wist eerst niet wat ik je moest geven, want ik weet dat je er niet zoveel om geeft, maar toen dacht ik hier aan.' Ze besloot maar vrij snel van wal te steken en haalde een kleine sleutel uit haar zak met een touwtje er aan. Ze reikte het hem aan en glimlachte opeens een beetje verlegen. 'Ik heb een kopie laten maken van de sleutel van mijn huis, misschien nogal symbolisch hoor, maar....' Ze veegde een haarpluk achter haar oor. 'Voor als je ooit een plek nodig hebt om....om tot rust te komen ofzo...Dan hoef je nooit aan te kloppen weet je wel.' Haar woorden waren nogal hakkelig en haar hart roffelde. Wat een stom idee was het ook, een sleutel van haar huis! Hij was geadopteerd door een royal family, wat moest hij ooit in zo'n krot als het hare...