De fysieke gewaarwording van een levend organisme was tot vele uitzonderlijke dingen in staat. En het menselijk lichaam was hier een heel goed voorbeeld van. Het was ongelofelijk hoeveel het kon doorstaan. Honger, kou. Uithoudingsvermogen was een mentaal obstakel. Een lichaam kon zoveel meer aan. Men zou die grenzen meer op moeten zoeken. Nog meer jezelf drijven tot het uiterste. Alleen maar om te zien hoe ver je kon gaan totdat je lichaam echt ophield. Hoeveel slapeloze nachten kon je hebben voordat je ging hallucineren en tegen een muur liep om maar een uur of drie buiten bewustzijn door te brengen zodat je lichaam rust kreeg van jou en zich kon opladen. Je kon er je vraagtekens bij zetten. Maar wie de grenzen van zijn lichaam kende zou altijd in het voordeel zijn.
Hij wist niet zeker of het zijn gedachten waren of die van een ander die hij toevallig ooit eens had horen filosoferen over het onderwerp. Maar het was logica. Onbetwistbare logica. Voor Ronodan in elk geval. En het was die logica die hem terug naar de arena gedwongen had. Pas een kleine week geleden had hij er met Jareth gestaan. Hij wist niet zeker wat hij van dat gevecht verwacht had. Had hij dood gewild? Er was een moment geweest waarom hij zich had voelen wegzakken. Ergens vlak voordat Lilith ten tonele was verschenen. Haar aanwezigheid had dat vergald.
Een nieuwe schok ging door zijn lijf en maar met moeite hield Ronodan zich staande. Het zweet stond op zijn voorhoofd. Hij voelde zich koud en warm tegelijk. Rillingen liepen langs zijn rug en lieten de kleine haartjes op zijn lijf recht overeind staan. Zijn ademhaling was oppervlakkig en gejaagd en zijn blik maakte een manische indruk. Zijn irissen trilden en hij knipperde nauwelijks. Toch bleef hij zichzelf verder over die rand duwen. Vuur magie en lucht magie wisselde elkaar af en stof waaide op in de arena. Legers onzichtbare vijanden werden op gruwelijke wijze afgeslacht. Het was midden in een aanval dat hij stopte. Zijn blik was op de grond gericht waar er nog scheuren in de aarde zaten van vorige week. Scheuren die wel heel snel op hem af kwamen...

Een uur lang had hij naar de strakblauwe lucht boven hem gestaard. Zijn ogen volgden soms een enkele hagelwitte wolk die voorbij trok en het eindeloze blauw onderbrak. Ronodan beet zijn tanden op elkaar en duwde zichzelf voorzichtig overeind. Hij zag er niet uit. Buiten zijn gekneusde ribben, beurse schouder en verbrande onderarm zat hij onder de schrammen en sneeën. Maar het leek hem weinig te doen. De snee die hij in zijn zij had opgelopen zag eruit alsof het gehecht moest worden maar hij besteedde er geen aandacht aan. Hij kwam gewoon overeind en dwong zijn lichaam om het bloed weer te laten stromen en in beweging te komen. Zijn instabiele mentale staat van zijn had meteen effect op de lucht rondom het schoolterrein. De stralende zomerdag was vervangen voor donkere, bijna zwarte wolken. De bliksem hield zich afwezig maar in de verte rolde de donder en de regen kwam er niet lang achteraan.

Buiten tikte de regen nog steeds gestaag voort. Compleet doorweekt stond Ronodan in de ziekenzaal. Het was stil. Er was niemand te zien. Meteen liep hij door naar de eerste kast die hij zag en begon op zoek te gaan naar spullen om hemzelf een beetje op te lappen. Al was het maar een fles alcohol om de rest te vergeten en gewoon ergens in Angani een nieuwe staat van bewusteloosheid in te glijden om morgen maar te kijken of hij de nieuwe zonsopgang kon halen. Zijn hoofd was zo mistig dat hij andere voetstappen en zelfs hartslagen buiten sloot. Ze werden deel van de disharmonie die een grote concertzaal in zijn hoofd in gebruik genomen had.

- Yvaine alstublieft

Zijn ogen probeerde zich scherp te stellen op de labels waar met perfect priegelig handschrift de inhoud van de potjes en flesjes op was geschreven. Maar hoe vaak hij ook knipperde het lukte Ronodan niet om de mysterieuze tekens van het zo bekende alfabet te ontrafelen. Hij verschoof een paar flesjes waarvan hij de inhoud niet genoeg vertrouwde in de hoop iets tegen te komen dat er wat bekender uitzag. Hij verstijfde toen hij een hand op zijn schouder voelde. Niet van angst, maar klaar om aan te vallen. Al zijn spieren leken in één grote stuiptrekking samen te spannen en als door een pijl geraakt draaide hij zich om. Twee blauwe ogen keken hem recht aan terwijl hij waarschijnlijk als een paranoïde gek terug staarde. Hij leek verward voor een moment. Alsof hij haar niet kon plaatsen. Dat was ook logisch, Ronodan had deze vrouw nog nooit ontmoet. Waar hij normaal gesproken observerend was en allang uitgevogeld had dat deze vrouw de dienstdoende arts moest zijn kostte het hem nu de grootste moeite om zich zelfs maar te bedenken dat ze een dokter was. Hij hoorde hoe ze tegen hem sprak maar hij verstond niet wat ze zei. Zonder moeite haalde ze de juiste voorwerpen uit de kast tevoorschijn. De spullen die hij niet kon vinden. De tweede keer dat ze tegen hem sprak kwamen haar woorden door de mist in zijn hoofd heen. Hij keek even kort over zijn schouder naar het bed. Ze wilde hem behandelen? Nee, dan maar koorts en lelijke littekens. Hij weigerde om zich door haar te laten behandelen.

'Doe nou niet zo stom en kom hier,'
Ronodan beet zijn tanden op elkaar toen de naald door zijn huid heen stak en de twee losse stukken aan elkaar geregen werden. Haraldur grinnikte zachtjes bij Ronodans vertrokken gezicht. 'Een man op het strijdveld, een man in het hospitaal Ro,' fluisterde hij zacht terwijl hij met snelle halen zijn hechtwerk afmaakte en naald en draad van elkaar scheidde. 'Fijn dat jij het zo grappig vind. Zal ik volgende keer een zwaard door jouw arm jagen,' gromde Ronodan geagiteerd. Maar hij voelde al snel Haraldurs handen door zijn haar en de mans voorhoofd tegen zijn slaap. 'Dank je,' mompelde Ronodan zacht.

Hij wist niet waar de stem vandaan kwam. Misschien was het een bijeffect van de hallucinaties die af en aan hun intrede deden. Misschien was het Hal geweest die hem duidelijk probeerde te maken dat hij moest gaan zitten. Langzaam liet Ronodan zich op het bed zakken zonder nog een woord tegen de vrouw te zeggen.

De schone witte lakens raakten doorweekt van zijn natte kleding en druipende haar. De vlekken kregen een vieze roestbruine kleur van het bloed en vuil dat hij er onbewust op afsmeerde door er alleen maar op te gaan zitten. Zijn hoofd bonkte, zijn ogen brandde en af en toe rilde hij oncontroleerbaar over zijn lichaam. Hij had zelf niet eens door hoe erg het was. Als hij nog een paar dagen zo door was gegaan, dan had zijn lichaam het begeven. Zijn hoofd draaide niet mee, maar toen de vrouw dichterbij kwam schoten zijn ogen haar kant op. Hij was nu alweer vergeten wie ze was. Maar na een paar seconden drong het weer tot hem door. Zij was de arts. Hij reageerde amper toen het ijskoude goedje zijn huid raakte. Zijn reactie vermogen was abnormaal slecht voor zijn doen. Voor hij het wist had de vrouw zijn wond al gehecht, de draad afgeknipt en de naald weggelegd.

Hij week wat naar achteren toen ze ineens haar hand op zijn voorhoofd legde. Ze vroeg hem wat, maar de taal klonk vreemd in zijn hoofd. Waarom sprak ze niet normaal Puffoons? Toch herkende hij sommige woorden. De taal was hem niet helemaal vreemd. Naam, dat woord herkende hij. 'Ronodan,' fluisterde hij schor en afwezig. Zijn tongval had een vreselijk dik accent en was eigenlijk amper te verstaan. Hij kreeg meteen een nieuwe vraag op zich afgevuurd. Zijn brein had wat langer nodig om het te verwerken. 'Een week? Twee?' mompelde hij verward, nog altijd amper verstaanbaar. Het had net zo goed een maand kunnen zijn. Op het moment was hij al het gevoel voor tijd kwijt. Toen de vrouw met een lichtje in zijn ogen scheen reageerde zijn pupillen traag en verkleinden te weinig voor wat normaal was. Alles wat hij deed ging langzaam en vergde al zijn concentratie. Hij pakte voorzichtig de handdoek die ze op bed bij hem had neergelegd. Hij wreef zijn gezicht schoon en probeerde zijn haren een beetje te drogen. Toen merkte hij de hechting op. Hoe lang zat dat ding er al? Met gefronste wenkbrauwen keek hij naar de wond. Toen die gedachten gepasseerd was besloot hij dat hij terug moest naar Angani. Maar toen hij op wilde staan was die vrouw er weer. Waar kwam zij nou weer vandaan? Ze bood hem een theeglas met een of andere groene substantie aan. Hij kon niet ontkennen dat hij zich redelijk uitgedroogd voelde. Wanneer had hij voor het laatst wat gedronken? Hij nam het glas aan en keek er even naar. Hij kon wel een borrel gebruiken. Meestal was hij niet van de anijs, maar absint leek hem vandaag niet eens zo gek. Hij goot het glas in een keer achterover en barstte bijna in een hoestbui uit. Welke gek verwarmde absint?! Dit was trouwens echt de smerigste absint die hij ooit gedronken had.