Het algemene gezondheidsonderzoek zat er al bijna weer op. Ze had nog twee patiënten te gaan – naast meneer Casimir die in zijn eigen tijd mocht komen. De leraar gymnastiek, meneer Rivaille en, nu, de stagiaire van juffrouw Rune; Senri Aido. Het was Yvaine al opgevallen dat er naast het kleine aantal vrouwen, er ook maar een handje vol aan stagiaires aanwezig was. Al viel dat wel beter te verklaren. Als ze zelf een leraar op de academie was zou ze absoluut elke stagiaire afwijzen. Niet omdat ze te onervaren zouden zijn. Nee, dat was simpelweg omdat Yvaine gewoon graag alleen werkt. Het idee alleen al dat ze naast het lesgeven van die onbeholpen snotapen óók nog eens een persoonlijke onbeholpen snotaap moest gaan begeleiden en trainen. Jammer genoeg zat ze ook in dat spectrum van mentor zijnde. Ze had immers een eigen assistent om te begeleiden. En Ryohei had nog heel wat te bewijzen.

Hopelijk was deze stagiaire een stuk punctueler dan de heer Casimir en had de knul wel goed opgelet en haar mededeling op het bord in de lerarenkamer zien hangen. Bij leraren viel zoiets nog te overzien, met hun drukke lesgevulde dagen. Maar bij een stagiaire die er niet was of zelfs te laat zou zijn zou Yvaine een stuk minder coulant reageren. Dus, met een hoge verwachting van zijn aanwezigheid kwam ze in de deuropening staan en wierp ze een haast strenge blik de geïmproviseerde wachtkamer in, van de rij stoelen naast haar kantoordeur. “Meneer Aido, ik hoop dat uw eigen benefit dat u aanwezig bent.”

Wachtend in haar kantoor deur zag ze een witblonde jongen reageren. Of eerder.. in een krimpen. Jongeman was in iedergeval aanwezig. Dat was tenminste iets. Yvaine wachte geduldig tot meneer Aidou was opgestaan en naar haar toe was gekomen. Hij was verrassend lang toen hij eenmaal was opgestaan. Zeker bijna 2 meter. Maar erg intimiderend vond ze hem niet over komen. Eerder een tikkeltje angstig, wat hij duidelijk probeerde te maskeren. Misschien iets om naar te kijken bedacht Yvaine terwijl ze de knul zo kalmpjes stond te analyseren toen hij langs haar heen liep. Ze wees hem haar kantoor binnen te komen en toen hij langs haar heen liep zei ze zacht “Ontspan Senri, er is niks om je zorgen over te maken.”

Ze sloot de deur achter hen dicht en liep naar haar bureau. “Ga zitten,” ze wees hem een van de twee stoelen voor haar bureau en ging zelf op de ergonomisch verantwoorde witte bureau stoel zitten, die ze speciaal uit Shadra over hat laten komen. Dat hij compleet nieuw was had ze al ontdekt toen ze nog geen enkel document of dossier over hem had kunnen vinden. Op haar bureau had ze daarom een aantal formulieren liggen die de meeste werknemers in hun eerste workweek moisten invullen. Deze formulieren schoof ze nu naar hem toe en legde er een, net in de inkt gedoopte, schrijfveer naast. “Als je deze even voor mij zou willen invullen?” Ze leunde terug in haar stoel en keek kalmpjes toe terwijl ze hem zijn formulieren in liet vullen. Ze vroeg zich af wat hem zo on edge maakte, maar liet hem geduldig zijn gang gaan. Toen hij klaar was nam ze de veer weer van hem aan, of trok hem eerder iets te vlug uit zijn vingers en ook het formulier werd wat streng weg getrokken. “Dankje wel,” zei ze half aanwezig onderwijl het formulier bekijkend. “Goed, Senri. Je zit hier nog niet zo lang heb ik begrepen. Weet je waarom je hier nu zit? Begrijp je de redenen en de ernst van dit onderzoek?”vroeg ze kalm maar serieus terwijl ze haar vingers in elkaar vestrengelde en hem strak aan staarde met haar ijskoude hemelsblauwe ogen.