Nee maar! De volgende patiënt was niemand minder dan het schoolhoofd zelf. Savador Sathandiai plus nog een stuk of 20 voornamen ertussenin. Typisch van Shadraanse afkomst, net als zij. Het verbaasde haar enigszins dat hij in de lijst stond, en dat het haar niet eerder was opgevallen – dit onderzoek was enkel bestemd voor leraren en stagiaires om vast te stellen of ze nog wel geschikt waren om überhaupt les te geven, anders hadden alle leerlingen en Legendarisch Magiërs zich ook wel aan kunnen melden – maar blijkbaar was de heer Sathandiai niet alleen hoofdmeester, maar ook leraar vuurmagie. Een dubbele baan? Dat moest ze maar eens goed onderzoeken, zoiets kon een mens flink toetakelen op zowel fysiek als mentaal level. En als schoolhoofd moeten we dat niet hebben. Uit een bureau la viste ze een flesjes desinfecterende handgel, waar ze haar handen mee insmeerde. Ze hoopte echter van harte dat de man geen speciale behandeling verwachtte. Yvaine had het wel vaker meegemaakt, hoge piefen die een andere, makkelijkere en vaak snellere omgang verwachte. Dat ze als het ware tussen de regeltjes door konden glippen omdat ze het meest verdiende van allemaal. Meneer Sathandiai kon nog eens raar op zijn neus kijken als hij dat als vooruitzicht had gepland voor dit onderzoek.

Toen Yvaine, voor de zoveelste keer die dag, uit haar bureau stoel kwam vroeg ze zich plotseling af of ze de notificatie niet bij het kantoor van het schoolhoofd had moeten afleveren. Wie weet kwam hij wel nooit langs de leraren kamer? Voor ze naar de deur liep wierp ze daarom nog even een blik op de lijst. Mocht Meneer Sathandiai niet aanwezig zijn? Dan was Juffrouw Rune aan de beurt. “Meneer Sathandiai?” voor de 4de keer deze dag gleed haar blik langs de rij stoelen, die Ryohei die ochtend als een geïmproviseerde wachtkamer langs de wand naast haar kantoor deur had gezet, om te zien of de eigenaar van de naam zou reageren, op zou staan en naar haar toe zou komen.

De eigenaar van de naam was zowaar aanwezig. Maar hij zat niet zoals haar welgemanierde collega’s op één van de stoelen. Meneer Sathandiai had besloten zich afzijdig op te stellen. En aangezien hij de enige man was die een reactie gaf op de naam moest dat hem wel zijn. Toen hij in zijn zwart gebreide heren trui en pantalon op haar af kwam benen herkende ze hem inderdaad als de opvolger van de Vrouwe van het Duister. Yvaine stelde zichzelf voor en liet hem haar kantoor binnen om de deur vervolgens achter hen, met een zacht klik, te sluiten. “Neem plaats,” gebaarde ze beleefd naar een van de twee stoelen voor haar bureau. Bij een archiefkastje trok ze een la open, liep met haar vingers de letters na. Ze bevroor even bij het horen van zijn woorden maar zei niks. Haar vingers vervolgde hun bezigheid en trokken bij de letter S een dikke vergeelde archiefmap tevoorschijn. Op de voorkant stond in grote maar sierlijke letters; S. J. D. Sathandiai.

Yvaine voelde zich daadwerkelijk zwaar beledigd door de opmerking van haar werkgever. Of ze zich wel voorbereid had. Puh, ze was al voorbereid voor ze was aangenomen op zijn school. Had hij überhaupt wel een idee met wie hij te maken had? Ze mocht dan slecht in de media staan op haar thuisplaneet. Haar reputatie als arts stond nog steeds boven aan. Ze had carrière gemaakt en daar was ze trots op. Die snob mocht blij wezen dat ze dit klusje wilde klaren. Hij mocht zich gelukkig prijzen dat zij zich nu over zijn gezondheid mocht gaan ontfermen. Wat niet al te gezond was, te zien aan de goedgevulde archiefmap. Maar ze was werkelijk verbijsterd over zijn opmerking. Desondanks wilde ze niet op de verkeerde voet beginnen met de heer Sathandiai en besloot ze de volwassenen van de twee te zijn. Ze had intussen plaats genomen op haar bureau stoel en de archiefmap voor haar neer gelegd. Haar koele ijzig blauwe kijkers keken op naar de zwarte man voor haar terwijl haar lange slanke vrouwelijke vingers zich in elkaar verstrengelde en ze staarde hem voor een kort moment strak aan. “I’ll just pretend you didn’t say that,” verzuchte ze toen zacht om vervolgens de map te openen en het dikke pak papier tevoorschijn te halen. “Well..” ze keek Savador veelbetekenend aan. “Ik neem aan dat u de redenen en ernst van dit onderzoek wel heeft begrepen?” ze pakte een aantal van de ingevulde perkamenten, liet haar ogen keurend en haast streng over de geschreven regels van haar voorganger gaan, die zo nu en dan bedenkelijk, analyserend of zelfs een tikkeltje afkeurend naar Savador draaide. “Right,” ze legde de documenten weer op de stapel en wende zich weer met gevouwen handen op Savador. “Ik wil graag beginnen met een simpel gesprekje. Aangezien u zo’n .. omvangrijke gezondheidsgeschiedenis heeft, wil ik alvast een tweede afspraak met u maken. Dan kan ik het fysieke en mentale onderzoek voor u in tweeën splitsen en zal ik vandaag onze tijd enkel benutten met een gesprek.” Het was niet echt een vraag of hij daar mee in stemde. Ze had het min of meer eigenlijk al besloten dat het zo zou gaan. Of Savador het daar wel of niet mee eens was liet haar koud. De vrouw had haar agenda inmiddels geopend en streek met haar vingers langs de weken en beschikbare datums. "Ik verwacht u volgende week vrijdag om negen uur bij mijn kantoor." zei ze al schrijvend en klapte het zwarte boekje weer dicht.

Zijn berekenende blik was vastgelijmd op de rijen bedden, alsof hij vermoedde dat hij zich daar op neer diende te zijgen, maar Yvaine nam het woord en hield haar onderzoekjes kennelijk in haar kantoor. Zonder de beurt te nemen om de schoolarts over zichzelf een kleine introductie te geven, stiefelde de lange man haar voorbij, de uitdrukking op zijn gelaat zoals gewoonlijk grimmig en misnoegd. Het feit dat hij niet als een klein roekeloos jochie met ontblote borst op de bedrand hoefde te zitten, wachtend op de koude stethoscoop die de hoest in zijn longen kon traceren, was duidelijk geen matiging voor zijn onvoldaanheid. Met een uitdrukking alsof hij zojuist in een citroen had gebeten, liet de man zich langzaam neerzijgen in de aangewezen stoel voor Alezais' bureau. Eén been elegant over het andere gelegd, een arm rustend op de leuning en de vrije hand van zijn andere arm wrijvend over zijn kin - terwijl hij dat in peinzende afwezigheid deed, volgde hij de bewegingen van de blondine aandachtig en zag hoe ze een dikke archiefmap tevoorschijn haalde. In een kort ogenblik flitste zijn naam voorbij in een sierlijk schrift. Godallemachtig, wie had zijn medische map zo onmetelijk aangevuld? August? Dat leek hem vrij onwaarschijnlijk, in de wetenschap dat hij maar een enkele keer door de man onderzocht was. En bovendien - die gezette Bratwurst had het rond de tijd van jaarlijkse onderzoeken altijd te druk gehad met Oktoberfesten - als hij al niet kostbare tijd in beslag nam met zijn Eres, had hij zich meer dan eens voor de geest gehaald. Had hij in zijn tijd op de school toch nog iets van werk verricht, nee maar.
Een geste van afkeur vormde zich op zijn verstrakkende gelaat, zijn goudgele ogen weer terug naar de map glijdend. Het was een dikke pil, verdorie haast een cyclopisch boek. De Kronieken van Heer Sathandiai's Lichaamgestel. Nu was het zo dat hij de wanbof moest beproeven van een niet zo'n optimale gezondheid, een gruwelijke euvel die iemand als hij absoluut niet verdiende - maar dat was daadwerkelijk nog niet eens alles. De nachtmerries die hem 's nachts tormenteerden. De trauma's op een niveau van een posttraumatische stressstoornis. Zijn waterfobie. Het stond er allemaal aannemelijk niet zwart op wit omdat hij nooit ook maar de poging had gedaan om er een woord over te reppen. Hij zag ze als zwakheden, en dat een persoon die hij niet kende - zelfs als dit een gediplomeerd arts was - wist over zijn lichamelijke gebreken, was al een paar stappen over zijn getrokken streep te ver. Nee, hij nam aan dat het meeste in het dossier moest gaan over zijn Multiple Sclerose en dat was ook meer dan genoeg. Alsof deze blonde trut hem daarmee kon helpen. Ze zetelde zich neer op haar welgevormde achterste op haar plaats aan haar bureau, vorstin van het rode kruis. Haar ijzige blauwe ogen staarden hem een kort ogenblik aan en Savador staakte zijn laconieke, snobistische sikjedraaien om haar met een enkele opgetrokken wenkbrauw eenzelfde blik van kilheid te schenken. Haar tussen neus en lippen door gesproken woorden maakte de staarsessie voor hem langer dan hij eigenlijk wilde, ergens ook met een spat ongeloof in de vervaarlijk wild kolkende massa van zijn roofdierachtige blik. Wérkelijk? I'll just pretend you didn't say you'd pretend I didn't say that. Woorden verspilde hij er niet aan. Hij had immers ook geen kop thee of iedere andere vorm van drinkbare gastvrijheid gekregen om zijn keel te smeren, iets dat loze verspilling aan loze woorden enigszins nog had kunnen dogen.

Ze ging verder, iets over de redenen en 'ernst' van dit onderzoek. My, het was kennelijk tijd om zakelijk te worden. 'Nee,' meierde hij doodleuk met een vuist steunend tegen zijn ietwat scheefgehouden hoofd. Nee, hij begreep daadwerkelijk niet waarom hij zich diende te moeten onderzoeken door een geclassificeerde schoolarts, een persoon die een beetje - maar niet heel vakkundig - aan zijn leerlingen diende te plukken, zodat ze iets van de beginvorm van een ernstige aandoening over het hoofd zou zien en hij een wijnfles open kon trekken om een leerling minder in zijn les en hij die een fraaie reden had om werkdruk op zijn schoolarts te leggen na deze de wind van voren te hebben gegeven. Om maar even een prima voorbeeld te noemen. Verder wenste hij zich te laten onderzoeken door de specialisten onder de specialisten, de knappe koppen die op de afdelingen endocrinologie en neurologie rondliepen - en omdat Yvaine om de loutere reden hier op een school vertoefde en niet daar, dacht hij minder over haar. Wie was ze immers om hem onder dezelfde classificatie te rekenen als de leerlingen of zijn collega's?  
Uiteindelijk leek madame klaar te zijn met het inlezen van zijn interessante medische gegevens en richtte ze zich opnieuw tot hem met de mededeling dat ze wilde beginnen met een 'simpel' gesprekje. Hoe simpel ze het wilde houden lag totaal aan haar. Maar nee - ze besloot in een rollercoaster te stappen en hem mee te nemen in een hak op de tak redekaveling waarbij er opeens al een hoop dingen vast leken te staan. Verontwaardigd liet hij zijn vuist zakken en schoten zijn ogen over de desk, naar de agenda waar de slanke vrouwenvingers al vastberaden door bladerde. Hallo, wat gaan we doen? Kordaat werd zijn volgende afspraak voor volgende week vrijdag negen uur aangekondigd en klapte het agendaboekje demonstratief dicht. Hij bleef de vrouw voor hem een moment ijzig aanstaren voor een van zijn mondhoeken zich bijna kwalijk optrok en een gesmoorde snuif hem ontsnapte. 'Juffrouw Alezais, with all due respect,' begon hij op een mild, zoet toontje alsof hij het tegen een naïef kind had wiens snoepje hij zojuist had afgenomen voor eigen bestwil. 'Ik heb lang niet zoveel tijd voor casuele pimpeltjes in een slonzige bar in een achterwijk zoals u, of iedere andere overijlde vrijetijdsbesteding waar jullie medici graag een begrip boven 'toeterzat' verheven na, slash, tussen werktijd. Dat is omdat ik een drukbezet man ben. Iets dat gaat onder de naam 'werk'. Gaan we eerst niet na of ik daar wel de tijd voor heb?' En nu was het de beurt aan hem om het niet eens als een vraag te laten klinken, maar bijna als een statement dat het absoluut niet zo zou gaan, mits hij er vrede mee had.