Een paar uur geleden was Pico vermoeid de shuttle ingestapt, nu naderden ze Starshine Academy. Van alles daartussenin had ze niets meegekregen. Ze was pas weer gewekt door de omroeper die meldde dat ze over enkele minuten zouden landen en dat alle passagiers moesten blijven zitten met de gordel om. Dat vond Pico geen enkel probleem, ze had net wat gedut en moest nog helemaal wakker en alert worden. Een luide gaap weerklonk, ze kon het gewoon niet inhouden. Wel sloeg Pico onmiddellijk haar hand voor haar mond. Hopelijk had niemand dat gezien. Wakker worden, ei!


Geduldig wachtte Pico af tot ze eindelijk landden. Dit openbare transport duurde zo veel langer dan haar gebruikelijke vlucht. Helaas was er geen tijd geweest om dat te regelen. Nu ze al een maandje op Starshine Academy zat merkte Pico dat ze zulke dingen steeds minder erg begon te vinden, maar nu ze net van huis kwam na een kort bezoekje miste ze de luxe wel even. Het weekend op Shadra was nogal druk geweest, niet alleen bleek haar moeder zwanger te zijn, ook was ze meermaals terecht gewezen om haar lakse houding. Dat kwam dus doordat ze nu al zo lang tussen de 'normale bevolking' liep, zonder noodzaak om haar rug kaarsrecht te houden, zonder hoge heren om met buiginkjes te begroeten. Nu was haar geheugen als het ware wel weer opgefrist, maar als Pico heel eerlijk was had ze gemerkt dat ze het eigenlijk wel fijn vond om zich wat minder stijfjes te gedragen.


Toen de shuttle rammelend en schuddend tot stilstand kwam stond ze dan ook meteen op, zonder suf op haar beurt te wachten. Deze ruwe landing zag Pico als een bewijs dat de algemene shuttle vluchten maar niets waren. Tja, ze wist niet dat een magisch metalen wezen aan hun shuttle vastgeklemd was als een reusachtige verstekeling. Toen ze met haar weekendtas bij de deur stond schoof die echter niet netjes open. Huh? Pico drukte nogmaals op het knopje, duwde en trok. De deur kwam maar langzaam in beweging, ze kreeg hem maar een paar centimeter open. Het was echter genoeg om haar een blik te gunnen op het ratelende metalen gevaarte. Pico deinsde achteruit, maar de levende machine had gelukkig nog niet door dat er ook enkele mensen in de shuttle zaten. ''W-wat is dat?'' vroeg ze, meer aan zichzelf dan aan iemand specifieks. Langzaam verzamelde ze weer wat moed en drukte haar gezicht tegen een raampje aan om te zien wat er precies aan de hand was. Het beest, want dat was het wel in Pico's ogen, opende zijn mechanische bek in een angstaanjagend gebrul. Hoewel Pico niet de meest dappere ziel was was ze ook niet van plan hier als een makreel in blik te blijven zitten. Wat als dat beest naar de shuttle toe kwam en haar met 1 van die monsterlijk grote poten plette?

Met pijn en moeite forceerde Pico de deur, waarna ze zich naar buiten wurmde. Haar kleding gekreukeld en haar haren in de war, maar wel vrij. Achter het blikken monster zag ze een twee jongens, de een leek het monster nu pas te zien, aangezien hij gauw weer achteruit stommelde. "Hey!" riep Pico luid in een poging hun aandacht te trekken. Alle andere mensen waren het platform al ontvlucht, maar haar enige ontsnappingsweg was recht door de robot heen. Met haar roep trok ze echter ook de aandacht van diezelfde robot, welke zich traag om begon te draaien. "Iemand, doe iets!" piepte Pico paniekerig. "Alsjeblieft!" En snel graag, voordat dat monster zijn aanvallen op haar zou richten.