[=] Sugar Rush.

Sugar rush

Now that the war is through with me I'm waking up, I cannot see That there is not much left of me

De goden hebben de lucht een azuurblauwe kleur geverfd voor deze ochtend. Een ochtend waar Ryohei, de nieuw aangewezen schooldokter op Starshine Academy, geen seconde van mee krijgt. Uitgestrekt ligt de schooldokter op zijn kingsize bed, zijn ogen gesloten, zijn ademhaling traag en regelmatig. Kort kreunt Ryo wat terwijl hij zijn lichaam omdraait en daarbij de dekens nog wat verder over zijn lichaam heen trekt. De nacht was koud en regenachtig geweest, hoewel beiden nu geen spoor daarvan hebben achtergelaten. Ongestoord slaapt Ryo verder, zich na een korte tijd op zijn buik rollend. De dekens zakken lichtjes van zijn schouders af, waardoor zijn littekens en uitgebreide tattoo art kort het zonlicht zien. Op beiden was hij niet trots om eerlijk te zijn. Beiden droegen een verhaal met zich mee, de een wat anders dan de ander. Een ding hebben beiden verhalen met elkaar overeen, er kwam een grote hoeveelheid aan pijn bij kijken, zowel mentaal en fysiek. Het liefst stelt hij zichzelf niet meer bloot aan events uit het verleden, maar hij weet eveneens dat zijn verleden volledig uitbannen onmogelijk is. Seconden, minuten en uren passeren voordat er opnieuw beweging in Ryo's lichaam komt en hij langzaam, maar zeker, ontwaakt uit zijn 'coma'.

Het is pas wanneer de eerste uurtjes van de middag aangebroken zijn, en de zon hoog aan de hemel staat dat Ryo de dekens van zijn lichaam aftrapt. De koele wind van het open raam snijd meteen langs Ryo's ontblote bovenbenen en borst, een opmerkelijk prettige sensatie. Het duurt niet lang voordat Ryo uit de fase van 'wakker-worden' is en de fase 'volledig wakker' in gaat. Na enkele minuten landen beiden van zijn benen naast het bed en komt hij overeind. In al zijn ochtend glorie loopt hij naar het open raam en sluit hij deze, geen behoefte hebbend aan pottenkijkers. Na het rekken van zijn lenige spieren springt hij onder een koude douche, zich inbeeldende dat de koude druppels regenwater waren in plaats van kraanwater. Er was geen betere ontspanning mogelijk dan het geluid en de sensatie van regendruppels die uit de hemel, op je warme huid vielen. Na een korte maar verfrissende douche, kleed hij zich vluchtig aan. Hij wilde geen tijd verliezen aan die onzin van het coördineren van kleding of iets in die trant, dat was meer wat voor vrouwen. Uiteindelijk komt hij uit zijn kledingkast (LOL) in een zwarte vrij strakke broek met witte Allstars en een zwarte nauw aansluitende blouse. Meteen trekt hij de bovenste knoopjes van zijn blouse open en begint hij aan de ellende wat heet: zijn mouwen fatsoenlijk oprollen. Ryo werpt een korte blik zijn spiegel en besluit na nog geen paar seconden dat het er wel mee door kan voor vandaag; een zaterdag middag, een vrije dag.

De glimlach die hij de afgelopen paar dagen verloren leek te zijn, heeft hij nu, na een goede nachtrust weer gevonden zo blijkt het aan zijn gezicht te zien. De afgelopen week was zwaarder geweest dan hij van origine gedacht had. Hij had nooit gedacht dat 'normaal' werk zwaarder zou zijn dan het werk dat hij daarvoor deed, maar niets is minder waar. Het was waarschijnlijk even zwaar, vooral mentaal. Leerlingen kwamen in de pauzes met horden naar je toe om: een gebroken ledemaat in elkaar te zetten, een wond te hechten of gewoon als excuus om de les te missen. Ryo had zijn handen er vol mee, en dat was op zich niet erg. Alles om maar iets te kunnen bijdragen aan deze anders sombere en oneerlijke wereld. Ryo frommelt zijn beurs in zijn broekzak en wrijft daarna kort met een handdoek over zijn nog vochtige haar. Nog steeds half-vochtig, laat hij de handdoek op de grond vallen en loopt hij vastbesloten naar de voordeur om deze te openen en kort daarna weer in het slot te laten vallen, hij was buiten.

Tevreden kijkt Ryo om zich heen hoe de zon een poging doet om het wolkendek te doorbreken en hoe de bloemen dansen op een ritme waarvan de wind de maestro is. Een glimlach siert Ryo's gezicht, uit gewoonte, niet omdat hij zich daadwerkelijk zo gelukkig voelt. De natuur maakt hem vrolijker, en hij voelt zich er meer thuis dan bijvoorbeeld in zijn eigen huis, maar een ware glimlach was het niet waard. Waarom dan wel? Puur omdat hij het gewend was om te doen, verder was er geen reden nodig en weigerde hij om er over na te denken. Nog steeds glimlachend wandelt hij door de tuinen voor zijn appartement, de stallen en daarbij zijn paard, negerend en gewoon door de poort het hof uitlopend. Hij was er een paar maanden geleden ingetrokken en sindsdien heeft hij er nauwelijks tijd besteed; niet in zijn huis, niet op het hof of in de stallen. Nee, Ryo was meer te vinden in de stad of in het bos, op zijn werk of ergens anders waar veel leven was. Het gevoel van alleen ergens te zijn kent hij namelijk al, dat hoeft hij niet nog extra op te zoeken.

Een zaterdag middag, een vrije dag. Wat moet een schooldokter doen op een vrije dag, die hij na hel-week wel verdiend heeft... Juist. Zichzelf trakteren op een aantal kilo zoetigheid zodat hij de komende week aan een stuk door op een sugar rush zou zijn, en in het weekend zijn 'down' periode kon uitslapen. Een kleine grijns vormt op zijn gezicht bij dit 'spannende' vooruitzicht en met die gedachte loopt hij wat sneller. Oak's field is zoals verwacht rond dit tijdstip op een zaterdagmiddag, een vrije dag, onstuimig en chaotisch. Overal krioelt het van de inwoners, studenten en mensen die gewoon op een uitje zijn. Ryo heeft er geen problemen mee, mede dankzij zijn lengte waardoor hij fatsoenlijk op de massa neer kan kijken, maar er zijn duidelijk individuen in de massa die het niet zo gemakkelijk ervaren. Moeders met rood aangelopen hoofden en kinderen die overal kriskras langs, tussen en voorbij de voeten van vreemden rennen. Heerlijk die chaos, bedenkt Ryo zich tevreden. Hij houd kort halt bij het voelen van een lichtgewicht wat ongeveer ter hoogte van zijn knie tegen hem aanbotst. Ryo's blik gaat naar beneden om daar op een klein blond jongetje te blijven hangen. ''Ohh? Alles OK daar beneden?'' vraagt Ryo met een speelse glimlach. Het jongetje geeft hem een vuile staar terug en schopt zonder pardon tegen zijn schenen aan. ''What the-'' Ryo draait zich vliegensvlug om en wil het jongetje bij zijn kraag grijpen, maar besluit hem te laten lopen. We zijn allemaal jong geweest... ofzo, bedenkt hij zich, toch een beetje grimmig. Ryo veegt het stof van zijn broek af en vervolgd zijn weg vervolgens naar de zoetigheid-winkel; CandyKiss. De winkel wordt door een oude man gerund die zelf geen tanden meer in zijn mond heeft om fatsoenlijke woorden te spreken maar snoepen kan hij nog altijd. Inmiddels neuriënd, glijdt hij de hoek van de straat om en slipt hij de drukbezochte winkel binnen, de aardbei-kauwgum zoete geur tegemoet komend.

Buiten de zoete geur die gewoon ruikt naar de kleur roze en baby-blauw, komt hij ook de oude man tegemoet én het blonde jochie van hun korte ontmoeting zojuist. Há, blijkbaar wilde het jochie een paar snoepjes stelen en heeft de man hem gesnapt. Ryo grijnst speels naar de jongen en loopt naar hem toe. ''Ik reken dat wel af voor de lieve, lieve lieve jongen hier.'' zegt Ryo vrolijk. De man kijkt hem voor een moment vreemd aan, teleurgesteld dat hij de jongen geen pak slaag kon verkopen waarschijnlijk, maar knikt dan toch. Het jongetje, stomverbaasd, neemt het doosje snoepjes aan, maakt een halve buiging en wil er vandoor gaan. Voordat deze daarvoor de kans krijgt, houdt Ryo hem bij de kraag tegen en regelt hij snel zijn zaken binnen in de snoepwinkel. Met een buit ter grote van twéé grote plastic zakken aan snoep verlaat Ryo de winkel weer, het blonde jochie op sleeptouw. Eenmaal buiten trekt Ryo aan zijn oren, het gemauw van de jongen negerend. ''Idioot. Als je wat steelt, steel dan iets wat het waard is.'' zegt Ryo streng tegen de jongen, waarna hij deze los laat. ''Ga naar huis, kiddo.'' Na nog flink in zijn wangen geknepen te hebben, draait hij zich om en laat hij de jongen achter een geamuseerde glimlach op zijn lippen.

Hoewel de zoetigheid die school in de twee zakken om zijn armen de hoofdreden was om er op uit te gaan vandaag, zou een extra ommetje geen kwaad doen. De stad was nog altijd een levende bezige drukte en dat warme gevoel van leven hield Ryo met een stevige greep vast. Bij de volgende hoek die hij omgaat staat hij oog in oog met een smoothie-winkel. Ryo twijfelt geen moment, graaft in zijn zakken en vist daar wat klein geld uit om een middle smoothie passievrucht-mango te kopen. Buiten het feit dat hij geel was, een kleur waar Ryo een hekel aan heeft, smaakte de smoothie voortreffelijk zoet, zoals het hoort. Tevreden met zakken snoepgoed om zijn armen en een smoothie in zijn linkerhand wandelt hij de beklinkerde straten af, aapjes kijkend. Alle mensen leken niet veel om zijn eigen aanwezigheid te geven, allen waren ze te druk bezig met waar ze dan ook mee bezig waren, Ryo viel in het niets. Druk bezig met die realisatie slaat hij een straat af, niet goed oplettend en knalt hij tegen een individu op. Zelf weet hij zichzelf staande te houden, maar zijn passievrucht-mango drankje zit na de botsing in ieder geval niet meer in het plastic glas waarin het gekomen was. ''Ohhh?''Geschokt onderzoekt Ryo de jongen voor zijn neus, zijn blik serieus. De jongen had niets, godzijdank. Zonder pardon begint Ryo te lachen, de hele situatie was dan ook... een beetje lachwekkend. Meer voor hem dan voor de jongen, die de inhoud van het glas ergens over zich heen heeft gekregen. ''Sorry voor dat, kiddo...'' zegt Ryohei, half verontschuldigend, half lachend. Zonder pardon reikt hij naar het gezicht van de jongen en veegt hij wat van de smoothie van zijn gezicht af. Ryo kijkt even naar de vloeistof die nu op zijn vingertop rust en steekt deze dan in zijn mond. ''Smaakt nog steeds hetzelfde.'' merkt hij op, de vreemde vogel dat hij is. ''Dus als je lang genoeg hier blijft staan, heb ik het zo van je af 'gedronken'.'' zegt hij speels, een grijns op zijn lippen terwijl hij het volgende spetter al van zijn voorhoofd haalt. ''Of ik kan je gewoon een nieuw shirt kopen, het wassen etc.'' zegt Ryo iets serieuzer. ''Het is mij om het even.''

tag: Bimii | words: 1761 | notes: Sugar rushhh, sugar rushhh~

▲▲▲

» Sweet As Sugar~
» What sugar does || Nocte
» Two Girls And Some Hot Tea - Sugar
» [EVENT] Valentine's day! Sugar hearts!

[=] Sugar Rush.

[=] Sugar Rush.

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen