Een keurende blik werd door Alice geworpen op haar kledingkast. Ze merkte dat ze niet echt veel jurkjes had die ze echt leuk vond. Oké, ze had veel kleding en ze vond elk jurkje toch op de één of andere manier wel aangenaam om te dragen, maar in haar taal wilde dat zeggen dat ze gewoon weer een excuus zocht om te kunnen shoppen. Er was echter één probleem: sinds dat die moeder van Kailee met haar vader samen was, leende hij niet meer zo veel geld uit op haar creditcard. Hij spendeerde zijn geld nu vooral aan Avenue. En dat was precies hoe Alice het wilde. Die moeder van Kailee had het echter zo geregeld dat Alice zelf maar geld moest gaan verdienen. Alice snoof. Ze durfde te wedden dat David en Blake wel gewoon zakgeld krijgen omdat hun geen grote mond hadden opgezet toen die moeder van Kailee bij hun vader ging inwonen. Ze haatte dat mens nu al. Het irriteerde haar vooral hoe ze tegen Kailee deed, want klaarblijkelijk hadden ze niet naar hun geluisterd. Maar ja, welke ouder deed dat wel? In elk geval mocht ze dankzij die bitch nu werk gaan zoeken. En ze was heus niet te lui om te gaan werken, want eigenlijk wilde ze ook niet meer op het geld van haar vader leven. Ze wilde op eigen benen staan. Toch was het geld dat ze wekelijks op haar creditcard kreeg toch wel leuk geweest. Nu zou ze iets moeten gaan zoeken. Maar goed, haar creditcard was nog niet leeg en de maand was nog jong, dus vandaag kon ze heus wel even gaan shoppen voor één leuk jurkje. En dus was Alice in een topje, shortje en enkellaarsjes vertrokken naar Oak’s Field. Kalm liet ze haar paarse ogen langs de winkeletalages glijden. Ze begon te wennen aan de artikelen die ze hier hadden en aan de goedkope prijzen. Ze begon aan heel de school te wennen en aan al die leerlingen. Ze wist echter niet of dat een goed ding of een slecht ding was. Ze kon wel zeggen dat sommige omstandigheden haar manier van meningen hebben wel een beetje hadden veranderd, maar toch waren er nog altijd karaktereigenschappen die ze bleef behouden. Misschien dat Kailee daar naar verloop van tijd wel verandering in kon brengen. Misschien. Het meisje sloeg haar witte haren over haar schouders en liep vervolgens een winkel binnen. Haar ogen gleden langs de kleding, maar ze trok een vies gezicht toen ze vooral pluizige truien zag hangen. Nee, dat was niet haar stijl. Ze liep geconcentreerd zijnde door en fronste met haar wenkbrauwen toen ze een jongen middenin de winkel zag staan. Hij leek zich niet erg op zijn gemak te voelen en zich ook ergens aan te ergeren. Het was deze keer eens niet aan haar, want zijn blik leek gefixeerd te zijn op de kleding. Alice twijfelde. Ze zou het te vriendelijk van zichzelf vinden als ze hem nu ging helpen, maar haar binnenste schreeuwde om deze jongen uit zijn dilemma te helpe. Dadelijk zou hij iets meenemen dat totaal niet in de smaak viel voor diegene die hij het kocht. Een nachtmerrie dat elke vrouw wel eens kon overkomen. En met dat idee in haar hoofd schoot ze meteen in actie. ‘Zeg maar voor wie je het zoekt,’ zei ze op een ongeduldig toontje om toch een beetje dat Alice-achtige te behouden, want dit was véél te behulpzaam naar haar goesting. Het kwam allemaal door Avenue en door die stomme Kailee, hield ze zichzelf voor. ‘Voor je vriendin, je oma, je moeder…? Voor jezelf?’ Er klonk een lichte lach toen ze dat laatste zei.

Alice trok kort met haar mondhoek toen ze zag dat de jongen al net zo nep naar haar lachte als alle jongens leken te doen als ze haar zagen. Dat gaf aan dat hij in elk geval niet zo’n eikel was die haar zag als één of ander lustobject, dus ze nam aan dat dat wel een goed teken was. Maar voor de rest vermoedde ze wel dat hij van Starshine Academy was, want elke jongen leek steeds zo naar haar te kijken. Alsof ze één of andere bitch was of zo. Oké, misschien gaf ze dat beeld van zichzelf ook wel een beetje weg, maar zo was ze echt niet. En helaas was Kailee daar achter gekomen toen hij haar met Avenue zag en toen hij haar stiefbroer werd. Wie weet zou Kailee wel eens de hele reden kunnen zijn dat ze toch vriendelijker werd tegen mensen. Ze bedoelde maar… ze stond hier een vreemde jongen te helpen nota bene! Ze gaf een knikje toen de jongen uitlegde dat het voor zijn moeder was. Oké, dat kon verklaren waarom hij bij al die lelijke jurken met rare prints stond. Ze trok haar wenkbrauwen op toen de jongen vervolgens uitlegde wat hij precies zocht voor zijn moeder. Wauw. Ze beet op de binnenkant van haar wangen om geen uitspraak te doen over de rare kledingsmaak van zijn moeder. Wie weet zou ze later ook zoiets dragen. Ze had zichzelf voorgenomen dat ze niet meer zo snel mocht oordelen over dingen. Bovendien droeg ze wel merkkledij en zo, maar ze vond het ook wel eens fijn en leuk om een gewoon shirtje aan te doen. Zo’n shirtje waarmee ze andere meiden zag rondlopen in Starshine. Maar zichzelf zijn kon nu eenmaal niet op die school, dus ze ging het niet proberen ook niet. ‘Ongeveer,’ zei ze omdat ze zijn uitleg best wel vreemd vond. Dus zijn moeder hield van prints die zo opvallend waren dat ze op een gegeven moment gewoon onopvallend werden? Dan begreep ze even niet. Ze keek op toen hij een vraag stelde. ‘Alice,’ mompelde ze. Ze knikte toen hij zichzelf voorstelde, besluitend om alleen zijn voornaam te onthouden en zijn achternaam ergens naar de achterkant van haar hoofd te duwen voor als ze het ooit nog nodig had. ‘Nou, laten we dan maar zoeken,’ zei ze. Ze zette haar handen tegen haar heupen. Ze had verwacht dat dit een makkelijke kwestie ging zijn. Eentje waarin ze zo wat spullen in zijn handen kon duwen en dan weg kon gaan. Maar nu plotseling weggaan omdat ze niet precies wist wat hij bedoelde was gewoon dom. En het kwam ook onervaren over. Dan zou hij daar later met zijn vrienden over kunnen praten en daar had ze echt geen zin in. ‘Wat voor maat heeft jouw moeder?’ vroeg ze luchtig terwijl ze met haar handen door de rekken begon te zoeken. Ze hield haar gezicht in de plooi toen ze een zwart los shirt tegenkwam met een zachte stof. Op de voorkant van het shirt stond een print van een roze olifant met daaronder: ‘Don’t worry, be happy.’ In eerste instantie begreep ze niet waar dit op moest slaan. Wat had een roze olifant nu te maken met vrolijk en gelukkig zijn? Maar het was wel opvallend, dus ze pakte het lelijke shirt van het rek af en hield deze in de lucht zodat Shia het kon zien. ‘Zoiets?’ vroeg ze en ze deed haar uiterste best om haar gezicht in de plooi te houden, maar merkte dat het niet lukte. Ze probeerde haar glimlach te verbergen door net te doen alsof ze nog wat in de rek naast zich aan het zoeken was.

"Nee, niet voor mezelf, voor mijn moeder", antwoorde Shia op haar vraag en blies zijn haar uit zijn gezicht. Hij had het beter laten drogen voor hij naar buiten ging, nu had hij van dat halfvochtig warrig haar. "Ze houdt van prints die zo opvallend zijn dat ze niet meer zo erg opvallen. Ze is een moeilijk persoon, maar ik kan wel begrijpen waarom ze van die soort prints houdt." Hij ging verder met zoeken en wierp na een paar seconden terug een blik op het meisje. "Maar geen tacky stuff, dat vindt niemand mooi." Hij zocht weer verder. "Als je snapt at ik bedoel, natuurlijk", mompelde hij en duwde een paar jurken aan de kant en bekeek de rest nadenkend. Hij zag wel dat ze knikte om zijn uitleg. ‘Ongeveer’, sprak ze. Ongeveer was goed genoeg.
"Hoe heet je?" vroeg hij toen en richtte zijn blik weer op. Hij deed zijn uiterste best om geïnteresseerd te lijken en kijken, want niets zo vervelend als iemand die je naam vragt en erbij staat als een dode plant in een bloempot. Hij wachtte even op antwoord. Ze heette dus Alice. Alice, dat zou hij dan maar eens proberne te onthouden zeker? "Ik ben Shia, trouwens. Shia Leif." Ook nu weer knikte ze. ‘Nou, laten we dan maar zoeken’, stelde ze voor en deze keer knikte hij. Hij had echt wat nodig voor zijn moeder, en het was redelijk dringend.
‘Wat voor maat heeft jouw moeder?’ Hij hield op met zoeken en keek even moeilijk. "Euhm geen idee, maar neem maar L, ze kort het wel in of ze werkt het wel bij als het te groot is." Hij keek naar het meisje dat verder aan het zoeken was en zocht zelf ook verder tussen de kleren. ‘Zoiets?’ Hij keek op van zijn rek. Een zwart shirt met een idiote tekst en een olifant. Hij keek haar geïrriteerd aan en rolde zijn ogen. "Nee. En ik zoek een jurk, geen lelijk shirt. Zelfs iemand die alleen aan dat shirt zou kunnen komen zou het nog niet aandoen." Hij ging verder met zoeken en vervloekte zijn moeder met haar moeilijke kledingkeuze. Het moest ook wel een dom zicht zijn, dat hij hier zat te zoeken naar een jurk. De jongeman hield een jurk vast en keek er een beetje nadenkend naar de jurk en keek toen naar Alice. "Is dit was?" vroeg hij haar en hield de jurk omhoog. "Zoja heb ik jou of iemand anders nodig om h'm aan te doen, ik wil zien hoe het er uit ziet." Voor letterlijk één tel lachte hij en zat er een vrolijke flikkering in zijn ogen, maar daarna keek hij weer doodserieus.

OOC: Print van de jurk is zoals de achtergond van dit lied -click-

Oké, een L dus. Ze had niet gekeken op de label van het shirt of het ook daadwerkelijk een L was, maar wat maakte dat uit? Het was niet dat de jongen het goed ging keuren, of zo. Als hij dit zou goedkeuren, zou hij gewoon echt geen smaak hebben of zijn moeder was kleurenblind. Of printenblind in dit geval, want die roze olifant kon gewoon écht niet. Ze vroeg zich echter af wat hij anders bedoelde met een drukke print, want dit was redelijk druk. Het was roze op zwart en die olifant viel echt wel goed op. Toch was dat blijkbaar niet wat hij zocht, want een geïrriteerde uitdrukking maakte zich meester over zijn gezicht toen hij naar het shirt keek zodat Alice al wel wist dat dit echt niet was wat hij zocht. Godzijdank. Ze stak het lelijke shirt terug in het rek en keek op toen hij dacht iets gevonden te hebben. Haar wenkbrauwen gingen van een frons terug naar hun normale staat en er was zelfs iets van goedkeuring op het gezicht van het meisje te lezen. Langzaam liep ze naar voren en keek naar het shirt. Het had een mooie witte achtergrond met figuurtjes die, toen ze het beter bestudeerde, zwaluwen moesten representeren. Ze vlogen in allemaal verschillende richtingen, alsof ze allemaal een andere bestemming hadden. Het was een shirt met een betekenis als je er verder achter dacht zoals zij nu deed, maar over het algemeen had het een mooie eerste indruk. Eentje die bij haar zeker in de smaak zou vallen als zij de moeder van Shia zou zijn en ze zou dit cadeau ontvangen. Alice gaf dus een knikje naar de jongen. ‘Die is mooi,’ zei ze oprecht tegen hem. Ze twijfelde echter kort toen ze besefte dat hij op haar doelde met het feit dat iemand het moest aantrekken omdat hij het resultaat wilde zien. Ze had echter vanaf het begin af aan al A gezegd, dus dan zou het nu sneu zijn als ze geen B zou zeggen, toch? Aan de andere kant was ze over het algemeen gewoon een sneu persoon en liet ze gauw mensen in de steek als ze haar echt nodig hadden, behalve haar kleine zusje natuurlijk. Bovendien vond ze dat ze opzicht al veel te vriendelijk was geweest tegen de jongen. Ze beschuldigde Kailee en Avenue er maar van. Na kort nadenken graaide ze de jurk uit zijn handen. ‘Geef me één minuut,’ zei ze met een dodelijke blik op hem en ze wandelde snel naar de kleedkamer. Ze schoof het gordijn open, keek hem nog één keer nadrukkelijk aan en schoof toen het gordijn weer dicht nadat ze in de kleedkamer was gestapt. Snel ontkleedde zij zich tot op haar lingerie na en trok de jurk gauw aan. De jurk kwam veel te laag over haar benen en hing slap over haar schouders omdat het veel te groot voor haar was. Alice zag niet in hoe Shia hier een perfect voorbeeld in kon zien. Het zou toch veel makkelijker werken als ze een vrouw hadden die ongeveer dezelfde lengte en breedte had als zijn moeder? Toch stapte ze zonder al te veel te klagen de kleedkamer uit en schoof het gordijn opzij zodat hij het resultaat kon zien. Omdat de jurk redelijk laag kwam, was er een inkijk te zien. Hé, daar kon zij niet veel aan veranderen, hè? ‘En?’ vroeg ze terwijl ze een rondje draaide. ‘Ik denk toch dat het beter staat op een ander proefpersoon, maar ik vind het zelf wel leuk. Ik denk dat je moeder het ook wel leuk zal vinden.’ Ze keek hem serieus aan terwijl ze haar best deed om de jurk wat omhoog te trekken zodat die inkijk niet zo groot was.