Ik word 5 minuten eerder wakker dan dat de wekker naast me gaat. En dat voor op een Zaterdag, ugh. Heel even komt er een geiriteerde blik op mijn gezicht die al snel weer weg gaat wanneer ik me besef waarom ik precies op wilde staan vandaag. Ik spring uit bed en begin hals overkop mijn bed op te maken, me uit te kleden en in de douche te springen. Als een persoon bezeten door een adhd-er was ik mezelf vluchtig en zeer onnauwkeurig. Maar ach, ik had me gisteren en de dag daarvoor ook gedoucht dus zo vies kan ik niet zijn. Binnen 5 minuten sta ik alweer naast de douche mijn haren nog zeiknat en duidelijk gedesoriënteerd. Ik grijp een van de weinige zalfjes die op rand van de wasbak staan en smeer deze onzorgvuldig over mijn gezicht heen. Tegen een droog huidje had mijn vader gezegd, ach hij had er best over nagedacht, over dit cadeau. Een smalle glimlach siert mijn lippen zodra ik terugdenk aan de keer dat hij het me gegeven had. Hij had het met een grote glimlach gegeven, trots op zichzelf dat hij mijn verjaardag uberhaupt niet vergeten was. Bovendien was hij behoorlijk tevreden met zijn cadeau. Ik zucht en schroef de dop weer dicht van de zalf. Ach, hij had er tenminste een beetje over nagedacht, eigenlijk verbaasd het me dat hij uberhaupt weet van mijn gevoelige huid. Ik haal mijn schouders op en ga vervolgens ruw met de handdoek door mijn korte bruine haren heen. Naja echt kort waren ze niet meer, ze waren al een stuk gegroeid sinds ik de laatste keer thuis naar de kapper was geweest. Even bewonder ik de bruine pieken die precies dezelfde kleur als die van mijn moeder zijn. Dat is dan ook het enige punt waarin ik op haar lijk. En dat vind ik prima zo, qua karakter wil ik niet eens op haar lijken. Tenslotte wil ik niet iemand zijn die iemand afkeurt op wat voor magie die wel of niet heeft. Zonder dat ik het door had heb ik mijn gezicht betrokken, en het is pas wanneer ik weer in de spiegel kijk dat ik mijn gezicht weer ontspan. Ik mis haar nog steeds overigens, dat is het ergste gedeelte. Ik droog mijn haren verder af en haal er kort daarna een kam doorheen om het een beetje te fatsoeneren. Uiteindelijk viel het altijd uit zichzelf al perfect, als ik er aan zou zitten zou het alleen maar statisch worden en omhoog gaan staan. Ik grijp mijn tandenborstel nog en poets afwezig mijn tanden voordat ik de kraan dicht draai en de badkamer uit loop. In de nog donkere kamer maak ik het nachtlampje aan en loop ik naar de kledingkast. Daar komen me tientallen verschillende yukata's en hanboks tegenmoet maar dat is niet waar ik naar op zoek ben. Tenslotte wil ik niet weer na gewezen worden als een idioot die nog altijd gelooft alsof die in Japan is, (terwijl ik een koreaan ben) en die zich niet wilt aanpassen de hedendaagse cultuur hier. Ik ga uiteindelijk voor een donkere skinny jeans met een lichtblauw t-shirt. Daaroverheen doe ik een vest met korte mouwen en een capuchon. Ik grijp een sjaal van de kapstok af en ook de oorwarmers die ik dan afwezig om en op doe. Even kijk ik nog in de spiegel, voor ik licht tevreden knik en ik het nachtlampje weer uit maak. Terwijl ik dat doe valt mijn oog heel even op de klok die 7:30 aangeeft. Nog een half uurtje om het gebouw uit te komen en vervolgens door de sneeuw te ploeteren richting Oak's Field. Ik zucht en wrijf iets vermoeid door mijn gezicht heen. En dat alles met een vrolijke glimlach op mijn gezicht, een schijn.. Ik laat de gedachte heel even door de randen van mijn hoofd kaatsen voor ik deze weer laat verdwijnen, mijn jas pak, en ik met een glimlach door de deurpost heen stap. Ik heb pas een pas door de deur heen gezet voordat ik me besef dat ik mijn tas met daarin de beurs en alles vergeten ben. Ik schrik en draaf weer terug de deur door driftig op zoek naar mijn donkerbruine schouder tas. Al gauw vallen mijn bruine ogen op de tas en met een graai beweging grijp ik de tas onder het bed vandaan. Terwijl ik hem om aan het doen ben ren ik weer door de deur heen, de glimlach met moeite op mijn gezicht houdend.

Ondertussen ren ik al door de gangen heen en ergens besef ik me dat ik nog wat vergeten ben, maar ik heb geen tijd om er over na te denken of er überhaupt bij stil te staan. Ik ren in volle vaart door de stenen gangen heen, er niet over nadenkend dat ik de mensen die aan deze gang grenzen wakker maak. Bij een deur word het me overigens duidelijk aangezien er met een enorme klap iets tegen de houten deur word aangegooid. Ik schrik en ga op een snelle pas maar dit keer wel stilletjes verder. Woops. Fluister ik, mijn hoofd al rood geworden. Ik vervolg mijn weg en haal opgelucht adem wanner ik buiten ben. Met mijn ogen op de poort gericht loop ik er op een snelle pas op af. Meteen ben ik blij dat ik de oorwarmers niet vergeten ben, evenmin de sjaal. De wind trekt uit mijn haren en kleren uit een poging om de kleding van me te ontdoen en mijn lichaam koud te maken. Gelukkig ben ik de wind te slim af geweest en ploeter ik dus zonder veel problemen door de 10cm hoge sneeuw heen. Ik geniet van de stilte om me heen, maar geniet nog meer van het geknisper onder mijn voeten zodra ik de sneeuw plat trap. Ik houd mijn postuur nog in toom tot ik door de stenen poort heen ben en begin dan als een idioot te hollen, hier zou niemand me toch kunnen zien. Hollen was natuurlijk geen goed idee met zoveel sneeuw op de vloer, maar ik zou MinWoo niet zijn als ik daar over na had gedacht. Het gebeurt dan ook niet veel later dat ik met mijn rug in de sneeuw beland. Ik kreun lichtjes en kom met een licht gemompel overeind. Een koude siddering glijd over mijn rug heen maar ik besluit vastbesloten door te zetten. Ik klop de sneeuw onderweg van mijn broek af en hol met mijn ogen ietsje samengeknepen door de sneeuw heen. Tegen de tijd dat ik het dorpje kan zien , zweet ik me kapot in de kleding die ik heb uitgekozen. De kleding uitdoen is overigens geen slim idee, zover was ik dan nog wel. In plaats daarvan ga ik lopend verder, de dampen die vanaf mijn lichaam afkomen volgend met mijn ogen. Het is dus zo dat mijn ogen op de nog donkere hemel zijn gericht. Zodra ik ze weer terug naar beneden laat glijden zie ik in de verte een oranje lichtpuntje. Zonsopgang natuurlijk. Ik grimas breed bij het zien van dit altijd mooie natuur verschijnsel en kijk er voor een paar minuten gefascineerd naar. Het duurt precies 5 minuten voor ik me besef dat ik mijn tijd ben aan het verdoen en ik op deze manier te laat kom. Met moeite trek ik mijn ogen van de horizon af en begin ik weer richting het dorpje te hollen. Ditmaal kom ik er zonder ook maar een keer te stoppen. Mijn glimlach lijkt zich te verspreiden met de pas dat ik dichterbij het dorpje kom. Uiteindelijk loop ik door de poorten heen en kijk ik tevreden om me heen wanneer ik nog maar weinig mensen door de straten zie lopen. Ik moest en zal de eerste zijn die het heeft. Tenslotte werd er niet elke dag een nieuw deel van de boekenserie: Erebor gesigneerd. En als je nu eenmaal de eerste was maakte dat het nog specialer, althans dat vind ik. En ik zou MinWoo niet zijn als ik geen waarde zou hechten aan dat soort kleine onbenullige dingetjes. Ik loop vastbesloten richting de boekenwinkel en ben iets teleurgesteld wanneer ik zie dat ik nog te vroeg ben en ik dus nog even moet wachten voordat die open gaat. Ik ga tegenover de winkel op een bankje zitten en begin ongeduldig te wachten, mijn ogen op de houten deur van de winkel gefixeerd. Misschien als ik er maar lang genoeg naar staar dat het dan sneller zal gaan, yeah right. Mijn ogen glijden naar de sneeuw onder mijn voeten en nauwkeurig bestudeer ik de kleine sneeuwvlokjes die oplossen zodra ik er op sta of zodra mijn warme vingers ze aanraken. Op zo'n momenten kan ik de natuur wel degelijk waarderen, hoe zoiets puurs en kleins een glimlach op iemands gezicht kan zetten. Jammer genoeg zien de meeste mensen dit niet en kijken ze er letterlijk overheen, te druk met de zorgen die in hun hoofd afspelen. Ik kijk pas op wanneer ik een krakend geluid hoor en meteen schiet ik overeind mijn ogen weer op de deur gericht. De man verplaats het bordje achter het raam naar open en ik hol er op af. Eenmaal binnen zie ik de schrijver zitten naast al zijn boeken, zijn blik een beetje verveeld en vermoeid. Ik loop op hem af en kijk hem afwachtend aan. Het duurt even voordat de man me heeft opgemerkt maar dan begroet hij me ook met een warme glimlach. Hij pakt lui een boek van de stapel af en vraagt hoe ik heet. Ik spel mijn naam en hij zet er een simpele handtekening onder. Kort vertel ik hem mijn bewondering voor zijn boeken maar hij lijkt er niet geinteresseerd in te zijn. Dan .. zal ik u verder niet meer storen eindig ik mijn zinnen en hij knikt voordat ik me omdraai en de deur uit loop het boek stevig onder mijn arm geklemd. Ok de man is een beetje anders als ik me had voorgesteld. Hoe kan een man die zoveel fantasierijke boeken schrijft zo verveeld overkomen in het echte leven? Ik schud mijn hoofd en kijk even vol bewondering naar het boek wat hij gesigneerd heeft. Even staar ik naar de handtekening en lees ik de woorden die hij er bij heeft geschreven: And may all your wishes come true, whatever they may be. Big or small every detail matters. Ik glimlach tevreden maar word onderschept door een stevig materiaal dat zich voor een kort moment tegen mijn hoofd aanschuurt. Kort daarna voel ik de koude sneeuw weer door mijn jas heen gaan en ik krabbel vrijwel meteen overeind. Het duurt even voordat ik door heb wat er aan de hand is, maar al gauw zie ik een persoon voor mijn neus staan/liggen. Sorry, het was niet mijn bedoeling.... mijn stem dwaalt een beetje af wanneer ik merk dat mijn boek zich niet langer in mijn armen bevind nog enig ander onderdeel van mijn lichaam. Geshockeerd kijk ik om me heen voordat ik het een paar meter verderop in de sneeuw zie liggen. Mijn ogen worden groter en ik ren er op af er naast neerknielend en het voorzichtig oprapend. Zoals verwacht is de kaft doorweekt en wanneer ik de bladzijdes open maak vrees ik voor het ergste. Godzijdank zijn deze nog heel en heeft de kaft ze beschermd van de natte sneeuw. De woorden die schrijver had geschreven zijn nog altijd goed leesbaar en ik haal weer opgelucht adem. Mijn ogen glijden terug naar het persoon en ik geef hem een onschuldige blik. Sorry, ik denk dat ik een beetje in de wolken was. Zeg ik afwezig, een rode blos op mijn wangen, zijn/haar ogen ontwijkend. Ik hoop dat je je geen pijn hebt gedaan.. zeg ik nog, zenuwachtig aan mijn jas friemelend.

Voor: Samwise / Monster <3

Mijn grote bruine ogen onderzoeken de jongen voor me nauwkeurig. Hij heeft een mooi gezicht met veel scherpe lijnen. Zoals zijn kaaklijn en jukbeenderen. Verder is hij van smalle bouw en is het zal ik maar zeggen geen spierbundel. En dat is niet een twee drie negatief het is gewoon.. een feit. Een wat ongemakkelijke glimlach komt op mijn lippen terwijl ik met een hand door blijf friemelen aan het stukje stof wat onder mijn winterjas vandaan komt. Ik verwijder met de andere hand de oorwarmers, dat is nu ook wel weer zo netjes. Anders denkt de jongen dadelijk dat ik helemaal geen interesse heb en dat is nu ook weer niet zo. Ok, ik kan niet ontkennen dat ik liever weg zou rennen als hier onhandig te blijven staan, maar dat heeft niets met de jonge voor me te maken. Mijn ogen glijden weer over zijn gezicht heen en vallen even op zijn donkere haren die best wel afsteken in vergelijking met de sneeuw. Het geeft hem iets donkers en mysterieus, iets waarvan ik aan de ene kant een beetje nerveus word en aan de andere kant juist nieuwsgierig. En dat is een dodelijke combinatie in mijn geval. Zijn gezicht is werkelijk een klein kunstwerk, maar het is oh zo jammer dat ik maar de helft kan zien omdat een gedeelte ervan word geblokkeerd door een enorm gasmasker, althans zo zag ik het. Zo eentje die je op krijgt wanneer je last hebt van veel rook of het een of ander. Eigenlijk vraag ik me af of ik hem niet kapot heb gemaakt doordat ik tegen hem op ben geknald maar de jongen toont geen enkel teken van verdere pijn of het een of ander dus ga ik er van uit dat het ding het nog doet. Ik zie de jongen zijn hoofd schudden en volg met mijn ogen een paar sneeuwvlokjes wanneer die van zijn haar af vliegen. Ik knik begrijpelijk op zijn woorden en staar dan even om me heen. Leeg. De straat is nog helemaal leeg, althas zo nu en dan hoor je wat stemmen en je kunt de geur van vers gebakken brood ruiken. Verder verraden de voetstappen in de sneeuw ook de aanwezigheid van mensen, maar anders zou je zeggen dat wij de enige twee waren die over waren. Ik glimlach en er komt een lichte blos op mijn wangen wanneer ik hem hoor praten. Het is een mengelmoes van donkere klanken met ook hele lichte en opgewekte, hoewel er wel een soort ruis doorheen zit vermoedelijk van het gasmasker. Een soort van yin en yang effect. Ik besluit om er niet tegen in te gaan en knik dus maar eventjes, een waterige glimlach op mijn lippen. Ge-gelukkig komt er wat haperend uit mijn ogen op zijn gezicht richtend. Hoe hard ik het ook probeer om niet alle aandacht op zijn gasmasker te leggen het blijkt toch onmogelijk. Bovendien maakt het me zó ontzettend nieuwsgierig. Ik kan mezelf dan ook voor me kop slaan wanneer ik de woorden er uit heb gegooid. Dat ding om je hoofd heen, waarvoor dient dat? Ik word meteen rood en kijk meteen naar mijn voeten die langzaam op en neer bewegen door de sneeuw. Sorry, dat hoef je natuurlijk helemaal niet te beantwoorden. Het is gewoon dat ik het nog nooit ben tegen gekomen, dus vandaar. Zeg ik dan al weer glimlachend hoewel mijn ogen dit keer niet helemaal mee doen.

Kort registreer ik zijn glimlach in mijn hersenen. Een aantal heldere klanken gemixt met de ruis van het gasmasker wat het een beetje een hees effect geeft. Door zijn vrolijke tonen word mijn glimlach iets breder en iets échter. Wanneer hij plots een bezorgde indruk maakt kijk ik hem ietsje verbrouwereerd aan maar knik toch. Ja, gelukkig wel. Zeg ik zachtjes. Het is zojuist gesigneerd zie je, en hoe stom het ook klinkt het is best wel dierbaar voor me. Leg ik onnodig uit. Good going Minwoo je bent echt goed op weg om jezelf helemaal voor aap te zetten. Deze arme jongen moet nu ook wel denken in wat voor situatie hij nu weer zit. Wanneer de jongen voor me plots zegt of meer roept dat hij het goed zal maken kijk ik hem weer iets verbaasd maar warm aan. Ik wil mijn hoofd schudden maar besef al gauw dat deze jongen toch waarschijnlijk niet om te praten is en er vast en zeker op staat. Toch wil ik hem duidelijk maken dat het goed met mij en het boek gaat en die paar krasjes het boek mij echt niet minder dierbaar maken. Misschien nog wel dierbaarder, tenslotte zit er nu ook een verhaal achter hoe ik het gekregen heb. Mijn ogen raken de zijne even en voor een kort moment bestudeer ik de prachtige parels in zijn kassen. Het verbaast me weer elke keer hoe verschillend ogen van elkaar kunnen zijn, hoe ze veel of juist weinig kunnen vertellen. Bovendien gebruikt ieder mens hun ogen anders. In het geval van de jongen voor me kon ik in ieder geval vertellen dat hij het meende en hij geen slechte intenties had whatsoever. Je hebt echt niets verkeerd gedaan, en met mij en het boek gaat alles goed. Zeg ik glimlachend. Dus waarom gaan we samen niets drinken en kopen we wat voor elkaar? Stel ik dan voor, mijn ogen glimmend van plezier. Even tuur ik om me heen op zoek naar iets wat nú al open kan zijn. Hmm.. Misschien verder op? Ik kijk de jongen aan en besef me dan dat ik zijn naam helemaal niet weet, en hij die van mij evenmin. Ik steek mijn hand vastbesloten uit en kijk hem afwachtend aan. Mijn naam is MinWoo, maar je mag het afkorten hoe je wilt. Zeg ik glimlachend. Dan pak ik voorzichtig een punt van zijn jas vast en trek er zachtjes aan om hem mee te nudgen richting een van de meer bekendere drinkgelegenheden. Eentje waarvan ik misschien nog een beetje hoop had dat hij open was. Ik loop stilletjes voor hem uit, geen gespreksstof vindend. In de verte zie ik bij de drink gelegenheid wat dof licht branden en een spontane brede glimlach siert mijn lippen. Volgens mij hebben we geluk mompel ik zachtjes. Dan hoeven we tenminste niet buiten te zitten, verduidelijk ik hem kort daarna met een smalle grimas. Met een grimas loop ik verder, in mijn ene hand het boek stevig vast geklemd terwijl ik met mijn andere hand of beter gezegd vingers, het stukje stof omklem van de jas van de jongen, hem mee sleurend naar voren.

- Heb zijn glimlach per ongeluk veranderd in een lach. Sorry T_T
- Hoop dat je er wat mee kan.
- Saranghae~ (yo)