Schubert's Fantasia in F minor. [Legend]

Als een slang glibbert een jongen tussen en door de mensenmassa; onopvallend en snel. Links, rechts hij wurmt zich een weg langs de studenten die als bezetenen hun klaslokaal komen uitgestroomd en nu met z'n allen naar buiten zombieën. Als dit overigens de daadwerkelijke rimboe was, dan was de jongen een easy target geweest, met de bloedhete zon en de geringe camouflage of schaduw om zijn prooi op te wachten en toe te slaan, en daarbij de kleine kans op ontsnapping bij een confrontatie. De jongen grijnst, zich afvragend of hij het er goed vanaf zou brengen als slang in de bossen van Gren. Zijn eigen dierlijke vorm was namelijk van een heel ander soort, al was een vos ook een sluiper, moordenaar en een dier van intelligentie. De jongen met donkerpaarse haren laat zijn grijns weer van zijn gezicht vagen wanneer hij kort de blik van een leraar op hem voelt branden. De leraar, inclusief rood hoofd, neemt al enkele passen tot hemzelf, maar de jongen weet in de mensenmassa op te gaan en een zijweggetje in te slaan. Kort kijkt hij over zijn schouder naar de leraar die, een beetje verbijsterd, om zich heen kijkt. Pff, alsof hij zich zó makkelijk zou laten vangen, laat me niet lachen. Over wat de leraar nu van hem wilde is geen twijfel mogelijk, hij had al sinds het begin van dit semester geen enkele les meer gevolgd en dat baarde natuurlijk zorgen. Maar wat kon hijzelf er nu aan doen dat de leraar zijn vak slecht gaf en het hele vak hem daardoor niets interesseerde? De jongen schud zijn hoofd, zijn chemisch gele ogen te hemel slaand. Waar gaat de wereld naar toe? vraagt hij zich af. Kort sluit hij zijn ogen om nog te genieten van het kortdurende briesje langs zijn haren voordat hij de gezonde lucht inwisselt voor de ongezonde variant, maar wel een aantal graden koeler.

In het gebouw zelf is het 'akelig' stil, akelig voor de meesten maar prima voor de zwartharige jongen. De plotse stilte is heus geschenk voor zijn anders altijd met gekwetter gevulde oren. De jongen, Night genaamd, trekt kort aan zijn azuurblauwe sjaal rondom zijn nek. Een jongen met een sjaal rondom zijn nek in de bloedhete zomer zou toch in de spotlights moeten staan, maar de meeste mensen zijn zich inmiddels al bewust van zijn vreemde obsessie. Maar wat werkelijk een wat uit de hand gelopen fobie voor aanraking en dan met name sleutelbeenderen was. Wat het ook is, klaarblijkelijk komt het met een aantal zeer onaangename nadelen. Zoals het verstikkende gevoel in de zomer en de zweet accumulatie rondom zijn nek. Toch, wat eenmaal aangeleerd is wordt niet snel vergeten en daar komen nu eenmaal voor en nadelen bij kijken. Behendig maar op een iets trager tempo als eerst, struint Night door de gangen heen, een hand op zijn half gesloten tas. De afgelopen tijd had hij events uit zijn persoonlijke geschiedenis gelaten voor wat het was, namelijk geschiedenis en had hij zijn piano spel weer opgepikt. Night heeft geen enkele ambitie, nergens voor, maar als hij érgens voor zou moeten gaan dan was het de piano. Diep in zichzelf weet hij misschien dat hij er niet goed genoeg voor is, maar whatever. Wie niet probeert zal niet slagen. En als hij niet zou slagen, whatever, het zou niet de eerste keer zijn dat zijn leven er als een hel uit zag.

Een kleine paar minuten later staat Night met zijn semi-small postuur voor de houten deur die naar de Shadraanse homeroom leid. Hij zucht en drukt zijn handpalm tegen het midden van de deur, die zonder problematiek open zwaait. De homeroom is leeg, wat hij al verwacht had. Eigenlijk zaten hier zelden mensen, laat staan in de hitte zoals vandaag. Night haalt zijn tas van zijn schouder en loopt als eerste naar het raam om deze open te zetten. Zo kwam er misschien nog íets van zuurstof binnen in deze bedompte oude kamer. Het duurt daarna slechts seconden voordat Night's aandacht volledig gericht is op de oude simpele piano in de hoek. Niemand speelde er bijna op, tegenwoordig had bijna niemand meer respect voor klassieke muziek namelijk. Pff, stelletje hipsters. Night klapt de deksel open en streelt met de toppen van zijn vingers langs het ivoor, een grijns op zijn lippen vormend. Zonder verdere twijfel neemt hij plaats voor de piano, zijn handen al in de juiste positie. Hij zucht en rolt zijn schouders voordat hij begint te spelen. De noten vliegen voorbij, waarbij hij het pedaal laat voor wat het is. Night hield niet van aan elkaar geplakte noten, ze moesten allemaal uniek en onafhankelijk van elkaar te horen zijn. Hij ging als een speer, dit nummer spelen was als een climax bereiken alleen dan beter. En zo klinkt Schubert's Fantasia in F minor voor vier handen, maar gespeeld met twee door de gangen heen, noot voor noot.

[Legend]

Om eerlijk te zijn was hij heel erg opgelucht toen hij de bel hoorde. Hij had er de hele dag zijn aandacht al niet bij kunnen houden. De jongen had geen druk leven of had niet zo veel zorgen, maar toch had hij genoeg aan zijn hoofd om hem telkens af te leiden van de lessen. Meerdere malen was hij tot de orde geroepen tijdens de les, waarbij hij dan een verontschuldiging mompelde en probeerde op te letten. Maar alles leek die dag interessanter dan wat de leerkracht vertelde. Dus toen hij de belde hoorde nam hij zijn rugzak op en slenterde richting de deur, in tegenstelling tot de anderen die elkaar haast weg duwden om als eerste door de deur heen te raken. Legend bleef tegen de muur naast de deur leunen tot iedereen zich naar buiten gehaast had. Hij hoort de deur piepen als twee leerlingen tegenlijk het klaslokaal wouden verlaten. Eén van hen liep daardoor tegen de deur op. Hij kon het nog net laten om geen zucht te slaken. Nu alle leerlingen naar buiten waren haalde Legend zijn gewicht van de muur af en liep ook gauw door de deur heen om een eventueel gesprek met de leerkracht te vermijden over waarom hij zo afgeleid en dromerig was. Zodra hij buiten de deur was werd hij omringd door een hele hoop mensen. Hij veegde een lok uit zijn gezicht en draaide zich om, rondkijkend of hij iemand zag met wie hij mee kon lopen naar zijn etage, maar de jongeman zag geen bekende gezichten. Toch zeker geen gezicht dat bij iemand hoorde waar hij mee mee zou lopen. Maar je hoorde hem niet klagen, hij liep liever alleen dan dat hij een gesprek moest hebben met een leerkracht over een probleem waarvan hij de oorzaak zelf niet wist.

De trappen die naar de etages liepen waren voor hem geen probleem, maar geregeld zag hij studenten die er wel moeite mee leken te hebben. Nadeel van op een hoge etage zitten en een slechte conditie hebben, dacht hij bij zichzelf terwijl hij zijn blik over een jongen liet glijden die moeite had met de trappen op te raken. Deze keer zuchtte hij wel. Al gauw liet hij zijn ogen terug naar de traptreden voor zich gaan. Hij wou niet over zijn eigen voeten vallen. De jongen met het zwartbruine haar wrijft kort over zijn voorhoofd en trekt zijn hand snel terug doordat hij de hechting aan zijn voorhoofd voelde. Hij was al vergeten dat er hechtingen zaten. Ze zaten verscholen onder de lokken haar die altijd in zijn gezicht hingen, en doordat het zo een kleine snede was die verzorgd was, was hij het gewoonweg vergeten. Ze herinnerden hem er wel nog een keer aan dat hij het echt haatte om 's avonds naar Oak's Field te gaan. Hij kreeg niet graag glazen tegen zijn hoofd. Achja, iedere gebeurtenis had zijn voor en nadelen. Hij schudde zijn hoofd lichtjes om zijn aandacht terug te krijgen, en beseft dat hij niet op de juiste verdieping is. Doordat hij weer in gedachten verzonken was had de jongeman zijn eigen verdieping overgeslagen en was hij drie etages hoger pas er terug met zijn verstand bij. Maar net voordat hij zich om wou draaien om terug te keren naar zijn kamer houdt iets hem tegen. Van achter hem hoort hij muziek. Een kleine glimlach verscheen op zijn gezicht. Zonder het zelfs te beseffen draaide hij zijn hoofd in de richting van de muziek. Zijn voeten leidden hem naar de homeroom van de verdieping. Voorzichtig, om niemand te storen, gaat hij in de deuropening staan. Hij moest even zoeken voor hij vond waar de geluidsbron zich bevond. In de hoek van de ruimte zat een kerel achter een piano. Het was warm in de ruimte, maar toch weerhield het Legend er niet van om stil de kamer in te wandelen. Nog steeds probeerde hij zo min mogelijk geluid te maken omdat hij de jongen niet uit zijn concentratie wou halen.

Met zijn kaken op elkaar geklemd en door zijn neus ademend omdat dat minder luid klonk bleef hij in het midden van de homeroom staan zonder dat hij zijn blik van de piano en de jongeman af haalde. Hij durfde erop te wedden dat hij het stuk al eerder gehoord had, maar hij kon er geen naam op plakken. Het deed hem denken aan zijn verblijf op Nova, toen hij bij zijn tante woonde, dus hij was er redelijk zeker van dat zijn tante er gek op geweest was. Of ze het zelfde speelde of dat ze het beluisterde kon hij zich niet meer herinneren, het was jaren geleden sinds hij nog iemand piano had horen spelen. Of ja, niet helemaal. Hij had nog wel personen piano horen spelen, maar al even niet meer iemand die er ook werkelijk goed in was. Zodra de laatste noot geklonken had bewoog Legend automatisch zijn handen naar voren om ze in elkaar te klappen. "Dat was prachtig", zei hij nadat hij gestopt was met applaudisseren. Hij besefte dat hij helemaal geen idee was wie de jongen met zijn sjaal was, en die wist vast ook niet wie hij was, dus sloeg hij zijn ogen kort neer. "Ik hoorde je op de gang spelen, het spijt me als ik je heb doen verschieten door hier zo plots te komen", klonk als verontschuldiging.

OOC: Ik hoop dat je er toch wat mee kan, want het is een beetje een prut postje :')

Schubert's Fantasia, een stuk geschreven door de man zelf ion 1828; een lange stoffige tijd geleden. Hij heeft het in het jaar geschreven voordat hij dood ging; de dood van, in Night's ogen, een meesterbrein. Fantasia, ofwel Fantasie, is een van Schubert's meest belangrijke werk geworden en als duet (niet voor niets, Fantasia voor 4 handen), wereldberoemd. Aangezien Night maar over twee handenbeschikt en niet vier, is hier en daar wat improvisatie nodig. Night weet hoe het origineel klinkt en verzint met zijn linkerhand telkens kleine deviaties zodat het net zou klinken alsof er met vier handen gespeeld zou worden. Niet dat een van die onderdeurtjes hier op school ook maar iets van de piano zouden weten. Het apprecieert alleen nog maar rock en pop muziek. Of Boybands, báh. Ja, er was ook een versie gemaakt voor twee handen maar waar is de uitdaging daarin? Subliem piano spelen kan hij al, nu moet hij het zichzelf gewoon wat moeilijker maken en er van genieten.

Night's serieuze expressie wordt iets intenser bij het ingaan van de tweede beweging, een stuk wat fortissimo gespeeld dient te worden; heerlijk en als agressief en donker moet overkomen. Halverwege de tweede beweging volgt een wat rustiger stuk, melodieus en simpel maar ronduit briljant. Tegen het einde van deze beweging wordt het weer fortissimo waarbij Night's vingers steeds sneller en sneller over het ivoor schieten. Uiteindelijk gebeurd het onvermijdelijke; hij maakt een kleine fout in de achtste maat. Abrupt stopt hij met spelen en kneed zijn vingers. Een golf van frustratie passeert zijn gezicht, een die gauw weer plaats maakt voor opperste concentratie en hoogstaande inspanning, waarna hij weer vanaf de eerste maat overnieuw begint.

Hij grijnst tevreden wanneer hij de twee beweging uitspeelt en over gaat op de derde beweging, vlak voor de finale waar pas echt geknald zou gaan worden. Enkele mensen passeren de piano, sommige met een gezicht van afschuw anderen met lichte bewondering en anderen te druk bezig met zichzelf. Tot die laatste categorie hoort ook Night, aangezien hij nauwelijks wat mee krijgt van de groepjes leerlingen die zich van links naar rechts verplaatsen. Night is compleet in zijn eigen wereldje wanneer hij aan het spelen is, het is het enige wat bij hem respect krijgt zonder daar iets voor te hoeven doen. Mensen, dieren en al het ander gespuis moet zichzelf eerst bewijzen voordat het respect krijgt, en laten we zeggen dat Night's standaarden hoog zijn. Intussen was hij namelijk al zo'n 4 jaar op deze school en had hij hier en daar wat meer blijvende vrienden gekregen, maar nooit echt iemand waarmee hij opmerkelijk hecht was geworden. Hij was gewoon zichzelf gebleven; grof en pienter en dat leek bij veel mensen toch niet in goede aarde te vallen. Aan dezelfde kant haatte Night al die neppe mensen die met de meute meeliepen en zichzelf niet durfden te zijn, als je een psychopaat bent dan gedraag je ook zo, is Night's mening. Uiteindelijk komt het er op neer dat hij al vier jaar van zijn leven in eenzaamheid verspilt heeft en zich te druk bezig gehouden heeft met wat er allemaal in het verleden gebeurd is, met hem, met zijn geliefde en met het bloed dat voor eeuwig aan zijn handen kleeft. Hij is gebroken maar weigert de stukjes op te rapen en bij elkaar te leggen, deze bui waarin hij leeft bevalt hem prima; zorgeloos en vreemd genoeg rustgevend. Het idee dat hij de scherven van zijn leven op een gegeven moment weer aan elkaar moet plakken beangstigt hem, met al die scherven komen herinneringen en confrontaties en die weigert hij onder ogen te zien, zoals een echte puber dat doet. Nee, voorlopig wil hij gewoon nog met zijn kont tegen de krib gaan tot er iemand is die hij het waard vind om meer moeite in te steken, iemand die hem het licht in het donker laat zien. Zou dat persoon bestaan?

Night is simpelweg te druk in zijn pianospel om de lichte geluiden te horen die een binnenlopende jongen maakt. Hij was te druk met zijn vingers juist op het witte ivoor zetten en te druk met zijn trillende vinger in zijn linkerhand onder controle te houden. Hij heeft het al zijn hele leven, dat zijn vingers beginnen te trillen en pijn te doen wanneer hij te lang of te veel speelt. Zijn piano lesgeefster zei dat het ernstig kon worden als hij er niets mee deed, en hier zit hij nog steeds met hetzelfde probleem. Wanneer een pijnscheut in zijn vinger hem kort te veel wordt mist hij een akkoord en besluit hij zijn pianospel te stillen. In stilte bestudeerd hij zijn hand, vanuit zijn ooghoeken nu wél opmerkend dat er iemand was binnen gelopen. De smalle jongen stond in het midden van de homeroom maar naderde al gauw hemzelf en de piano. Daar heb je er weer zo een, bedenkt Night zich grimmig. Nog voordat de jongen iets heeft kunnen ondernemen sluit Night de pianodeksel en begint hij zijn spullen bij elkaar te rapen, zijn sjaal goed te leggen en zijn hand te kneden. Misschien als hij snel genoeg was... Nee. Natuurlijk niet. Geklap weerklinkt vanaf het midden van de kamer, waardoor Night kort zijn vuist balt. Vreemd genoeg haatte hij applaus ook al bewaterde het eigenlijk zijn ego-plantje. Hij vond nooit dat hij het verdiend had, dat het goed genoeg was. Het kon altijd beter tenslotte. Bovendien, wat wist deze puberjongen nu van muziek!? Daar kwamen de eerste woorden al. Night's gelige ogen staren in die van de jongen voor hem, hem kort bekijkend. Serieus, waarom trok hij altijd dit soort types aan. Night kijkt hem enkel kort aan bij zijn compliment, compleet weigerend om er ook maar iets van een reactie op te geven. Natuurlijk was het prachtig, het waren zijn eigen vingers die hadden gespeeld en die brengen niets anders als prachtig en beeldig en perfectie met zich mee. Een verontschuldiging glipt door de jongen zijn lippen waarop Night zijn schouders ophaalt. ''En dan besluit je binnen te lopen? Ben je een bij? Ben ik honing?'' vraagt Night sarcastisch, zijn ogen op de jongen richtend voor meer effect. ''Ik ben werkelijk extatisch dat je ongevraagd genoten hebt van mijn muziek.'' zegt Night met nog eens een dosis sarcasme. Night werpt een wenkbrauw omhoog en bekijkt hem nog een keer van onder tot boven waarna hij zijn armen over elkaar heen slaat. ''Ligt het aan mij, of hoor je hier niet thuis?'' vraagt Night plots, duidend op het feit dat deze indringer niet in zijn eigen homeroom staat. Wat voor magie hij wel bezat had Night geen idee van, maar het voelde niet hetzelfde als dat van hemzelf. Als hij nu eens deed opletten in de les had hij misschien een idee gehad, maar nee; zonder ook maar enige ambitie voor magie, zat dat er nu eenmaal niet in.

[Hoop dat je er genoeg mee kunt ;v;]

Hij dacht dat een compliment geven aan een persoon die zonet een prachtig stuk neergezet had -al dan niet met een paar foutjes, maar wie lette daar nu op?- wel een goed iets was, ego strelend of in ieder geval iets dat geapprecieerd werd door de pianist, maar niets leek minder waar te zijn. Het applaus leek ook niet echt iets te zijn wat de jongeman leuk vond, en Legend verontschuldigde zich. Niet voor het applaus, maar voor het binnenkomen en het verstoren van zijn rust. Of iets in die aard. ''En dan besluit je binnen te lopen? Ben je een bij? Ben ik honing?'' Hij had veel mogelijke reacties bedacht, maar deze zag hij wel helemaal niet aankomen, waardoor Legend even met zijn mond vol tanden stond. Hij wist niet eens wat hij nu moest zeggen of kon doen. Hij had gedacht dat de jongen hem gewoon zou bedanken of zo, daardoor dat de bruinharige kerel licht een stapje achteruit deed en zijn hoofd wat schuin liet hangen. 'Ik ben werkelijk extatisch dat je ongevraagd genoten hebt van mijn muziek.'' Het sarcasme dat de persoon gebruikte deed zijn nekhaar overeind gaan staan. Hij had een hekel aan sarcasme, zeker als het zonder reden gebruikt werd. Hij vond het de vulgairste vorm van humor. Het was niet eens humor in zijn ogen. "Well then", mompelde hij wat fronsend en besloot om geen seconde langer meer vriendelijk te doen tegen de jongen met de sjaal. Hij werd helemaal bekeken door hem. ''Licht het aan mij, of hoor je hier niet thuis?'' vroeg de kerel. Oh, nu gingen we plots geïnteresseerd doen? Nee, het zou Legend verbazen als de jongen voor hem geïnteresseerd was. "Misschien ligt het inderdaad wel aan jou", reageerde hij kalm en wreef met de rug van zijn hand zijn haar uit zijn ogen. "Nee, je hebt gelijk, ik hoor hier niet thuis", bevestigde hij de jongen zijn vermoedens. "Maar zoals ik al zei, ik hoorde een piano en dat bracht mij hier, het spijt me zeer dat ik je gestoord heb." Hij kneep zijn ogen een beetje samen en kantelde zijn hoofd terug recht, dat nog altijd een beetje scheef gehangen had terwijl hij sprak. Hij wreef over zijn arm en trok vervolgens zacht aan zijn mouw op die weer netjes tot aan zijn pols te krijgen. Hij was helemaal geen perfectionist, al hield hij wel van dingen perfect, maar met een hoek af kon hij ook wel leven. Toch werd hij geïrriteerd door zijn mouwen als ze niet mooi tot aan zijn polsen zaten. Hij strekte zijn vingers voor hij ze weer tot vuisten trok, deels doordat hij ze dan nog half bij kon verstoppen in zijn mouwen. Hij staarde de jongen voor hem even aan en wendde toen zijn blik af. Hij staarde naar de grond voor zijn schoenen en krulden zijn tenen op in zijn schoenen. Hij vond dit ongemakkelijk. Doordat het helemaal anders gegaan was dan hij verwacht had, kreeg hij zo'n lastig buikgevoel. Misschien zelfs een spijtgevoel. Spijt dat hij binnen gelopen was in de homeroom. Hij had ook gewoon zijn rug naar de pianist kunnen keren, of aan de deur luisteren, maar daar was het nu te laat voor. Hij stond voor iemand die veel minder vriendelijk was dan verwacht. Legend richtte zijn blik weer op naar de jongeman. Hij bestudeerde zijn gezicht een tel voor hij zijn mond opendeed om te spreken. "Stoort het je dat ik hier niet thuis hoor dan?" vroeg hij toen. Het maakte hem niet zo erg uit of het de jongen zou storen of niet. Legend stond nu met veel tegenzin tegenover hem, maar omdraaiden en weglopen zou de ander misschien goed uitkomen dat hij wegging, en dat gunde de jongen hem niet. "Anderen mensen zouden euforisch zijn over het feit dat ze gecomplimenteerd werden op hun muziekspel. Maar jij duidelijk niet." Hij wreef weer een lok haar uit zijn gezicht en zocht even rond naar een stoel in de ruimte waarop hij kon gaan zitten. Tot zijn opluchting stond er één niet erg ver van hem vandaan, dan moest hij tenminste niet de kamer door lopen. Hij deed een stap achteruit en opzij en ging op de stoel zitten. Hij strekte zijn rug tegen de rugleuning en keek een paar leerlingen na die door de ruimte heen liepen. Ze waren vast allemaal Shadranen, en dan liep -of ja, zat, beter gezegd- hij ertussen als Grenaan. Fantastisch. Zijn blik werd terug naar de jongen met het paarszwarte haar getrokken. "Jammer, ik dacht dat het leuk zou zijn om iemand tegen te komen op deze school die klassieke muziek verkoos en kon spelen."

OOC: Ik moet nog wennen aan Legend, sorry dat deze post zo niet geweldig is n.n'

De noten van daarnet galmen nog door Night's hoofd wanneer hij, een beetje duizelig, overeind komt van de pianokruk. Hij deed geen moeite om de kruk weer terug te stellen naar waar hij eerder op stond aangezien hij de enige lijkt te zijn die het ding fatsoenlijk benut. Oh hoe vaak hij wel niet naar de leerlingenkamer was gestormd en de giebelende meisjes op hun nummer had gegeven voor hun katten gejengel. De meesten begrijpen de piano niet, denken dat het slechts een middel is om muziek mee te maken. Natuurlijk dat is het, maar dat is slechts een derde van de volledige waarheid. In plaats van de piano te verkrachten moet je er de liefde mee bedrijven, wederkerigheid dus en niet van een kant. Toen hij die zin tegen de hormoon gevulde meisjes zei, waren ze natuurlijk in lachen uitgebarsten. Ze begrepen het niet. Idiote feromoon ongeleide projectielen bedenkt hij zich grimmig, terugkijkend op de situatie van misschien wel weken geleden. Night is nooit het persoon geweest wat events in zijn verleden makkelijk afsluit. Hij is er vaak weken of maanden nog mee bezig, en afhankelijk van de grote van het event nog jaren. Het ongelukje in zijn jeugd heeft hem jaren en jaren nog nachtmerries gegeven en ook nu is er hij er nog wel eens slachtoffer van. Toch heeft hij het eindelijk, begin dit jaar een plekje weten te geven waardoor er eindelijk wat meer rust is ontstaan in de, toch al, nauwe capaciteit van zijn hoofd. Ook nu, een klein event maar toch, was hij nog bezig met de fouten te bestuderen die hij, inmiddels enkele minuten geleden, gemaakt had.

Intussen is hij de 'enthousiaste' jongen die zijn pianospel gecomplimenteerd had nog niet vergeten. Tenslotte staat het stok-achtige figuur nog steeds in levende lijve voor hem. Night had niet veel anders verwacht. Hier op de academie zijn de studenten intussen al wat meer gewend dan een bitchy jongen die zijn territorium aan het afbakenen is. Night zucht terwijl hij verder gaat met de spullen die op de piano lagen in zijn schoudertas te proppen. Ongemakkelijk hijst hij deze over zijn hoofd heen, hopelijk daarmee te signaleren naar de jongen dat hij klaar voor vertrek was. Hij stond in de weg, hij was een last, flikker op en nog meer soortgelijke dingen probeert hij non-verbaal aan de jongen duidelijk te maken. Na de korte monoloog die plaats had gevonden duwt Night afwachtend zijn handen in zijn zakken. De jongen voor zijn neus lijkt overduidelijk niet te weten wat hij met Night's stellige woorden moet doen. Het is niet de eerste die zijn billen brand aan Night's woorden en de symptomen zijn Night inmiddels al bekend. De stilte, het niet reageren en kijk nu, zelfs het stapje achteruit voldoet aan de symptomen van de 'aandoening': 'wat overkomt me nu.'

Vreemd genoeg lijkt de jongen snel te herstellen uit zijn aandoening en weet hij enkele woorden te prevelen. Night kantelt zijn hoofd en duwt zijn mondhoeken enkele millimeters omhoog. Hij wilde niet 'onbeleefd' overkomen tenslotte, pfáh. Night's ogen staan verveeld, maar de grijns op zijn lippen maakt duidelijk dat hij nog altijd geamuseerd is door dit spelletje; de jongen. Night is niet altijd zo geweest, zo kort af, zo happerig en passief-agressief. Vroeger was hij heel anders, had hij veel vrienden en stond hij bekend als het meest schattige jongetje van de stad. Hoe en waarom het veranderd is, is een lang verhaal maar een ding is duidelijk; dat schattige jongetje is hij al lang niet meer. Vrienden heeft hij niet meer, en dat vind hij vreemd genoeg ook wel prima zo. Zonder vrienden heb je ook geen kans dat ze je in je rug steken, achter je rug om lullen etc. Mensen die binnen zijn 'vriendenkring' wilde komen moesten eerst respect verdienen. Respect zou ze niet zomaar in de schoot geworpen worden zoals al die 'vriendelijke' typetjes altijd schenen te doen. Dont judge a book by it's cover, was het? Een spreekwoord dat geld wanneer je iemand z'n gedrag of karakter afleid van zijn uiterlijk. Zo is het maar net met ontmoetingen. Hoe kun je nu weten of iemand het respect verdiend terwijl je dat persoon nog niet kent? Waarom zou je tegen een persoon aardig doen als er mogelijk geen goed woord over te spreken valt? Beter om voorzichtig te zijn, de mensen op afstand te houden en de kat uit de boom te kijken, aldus Night.

Het vriendelijke figuur voor Night's neus begint langzaam zijn moed bij elkaar te rapen en weet na een stilte van een paar seconden toch een weerwoord op tafel te leggen. Ah, de kitten heeft klauwen. Zijn eerste woorden zijn bedoeld om Night terug op z'n plaats te zetten, maar het tweede paar geef toch enigszins een antwoord op zijn vraag. Night grijnst bij zijn zin, waarin de jongen zich voor de tweede maal verontschuldigd. Tijd om tegengas te geven. '' Waarom verontschuldig je jezelf maar liefst twee keer terwijl je al doorhebt dat het geen effect heeft? Voel je je er werkelijk zo schuldig over? Of vind je dat ik het werkelijk verdien?'' vraagt hij de jongen kritisch. Het was vreemd, nee? Dat de jongen zo ontzettend verontschuldigend was tegenover hem terwijl Night nog niets gedaan had om zijn verontschuldiging te verdienen. Misschien was dit weer een van die dingen die Night simpelweg niet begreep, een van die normen en waarden waarvan Night altijd denkt dat hij ze kan omvatten om vervolgens weer tussen zijn vingers door te glippen. Night kantelt zijn hoofd, iets oprechter geïnteresseerd nu. ''Ah, dus de piano is de honing en je bent alsnog een bij. Of de piano is de min-pool en jij de plus pool, zoals bij magneten?'' vraagt Night geamuseerd. ''Dus ik begrijp dat je van piano muziek houdt?'' vraagt Night met een iets serieuzere blik. Spelletjes zijn leuk, maar altijd maar voor even voordat iemand besluit vals te spelen of een spelbreker te zijn.

Night bestudeerd de jongen nog eenmaal terwijl die zich duidelijk geen houding weet te geven. Night zucht en houd zijn handen onschuldig in de lucht omhoog. ''Relax, ik heb honger maar ik ga je niet opeten.'' zegt hij speels. ''Niet helemaal zoals je verwacht had, niet waar?'' vraagt hij vervolgens nieuwsgierig, zijn handen op zichzelf richtend. Night was nog niet uitgespeeld, het was innoverend en gaf hem net dat beetje adrenaline die hij nodig had om er mee door te gaan. Het was verslavend, als cocaïne. Deze jongen was de ster van zijn spel, de hoofdprijs waar al zijn pionnen smachtend omheen dansten. ''Je naam?'' vraagt hij nieuwsgierig, zijn hoofd kantelend. Een grijns vormt op zijn lippen waarna hij besluit om zelf als eerste overstag te gaan; ''Ik ben Night, interessant je te ontmoeten.'' zegt hij met een glimlach, zijn lippen op elkaar gedrukt. Night draait een kwartslag naar de piano en geeft er een knikje naartoe. ''Kun je spelen?'' vraagt hij vervolgens. Night was verrassend spraakzaam vandaag, maar aan de andere kant vroeg de situatie er ook een beetje om. De jongen had letterlijk een stapje terug genomen door Night's agressieve houding en als hij niet op zou passen dan zette zijn hoofdprijs het dadelijk op een lopen. Beter om gewoon mee te gaan met de kromming van de stroom (lol, Pocahontas much!?).

De jongen besluit uit zijn stilte te ontwaken en vraagt Night iets. Night kantelt zijn hoofd en denkt kort na over de suggestie. Langzaam schud hij zijn hoofd. ''Nee, niet bepaald. Mijn reactie was dezelfde geweest als je een Shadraan was gebleken.'' zegt Night simplistisch. Night grinnikt bij de jongen zijn opmerking en hij knikt instemmend. ''Het schijnt inderdaad dat ik anders ben als de meesten...'' prevelt Night in gedachten waarna hij weer opklaart en zijn zin vervolgd ''Je zou me origineel, limited edition of iemand met een mutatie kunnen noemen maar uiteindelijk ben ik gewoon mezelf.'' zegt hij schouder ophalend. Hij was wie hij was, hij deed hier geen moeite voor zoals sommigen. Hij was gewoon irritant, en daar was hij zich bewust van, maar voelde hij zich niet schuldig over. Night kantelt zijn hoofd en volgt de jongen met zijn ogen naar de stoel in een hoek. Enkele passerende shadranen gaven hem een vreemde blik maar vervolgden anders gewoon hun weg. ''En wie zegt dat je die niet gevonden hebt?'' vraagt hij aan de jongen met enige nieuwsgierigheid naar zijn antwoord. Hier op dit punt kon hij hem zwaar beledigen of juist een stapje doen in de goede richting. Wat het antwoord ook was, het zou een piek vormen in hun korte gesprekje tot nu toe. De jongen moest niet kieskeurig zijn, karaktertrekken had hij nooit beschreven in zijn wens. En wie weet wilde Night wel helemaal niet gevonden worden.

[hoop dat je er nog wat mee kunt ;D]

YOU STILL BREATHING? WHAT'S UP?

Legend keek toe hoe de jongen zijn spullen in zijn tas stak. Hij keek toe, maar hij kon niet zeggen waarom. Hij had veel verwacht, maar niet deze woorden. Het was waarschijnlijk ook wel te zien aan hem dat hij verbaasd was door de jongeman met het donkere haar. Hij wist niet wat te antwoorden en was zo stom om een stapje achteruit te doen. Hij wist dat het dom was. Nu leek het of hij bang was, of hij niet wist wat te doen, wat te zeggen, wat te denken. En ja, dat was ook zo, maar het was niet iets dat hij zomaar wou laten zien aan de ander. Het leek alsof die wou vertrekken na zijn woorden, maar toen begon Legend toch te spreken. Hij verbaasde zichzelf daar nog ook mee. Hij had niet verwacht dat hij het durfde om wat terug te zeggen. Niet dat hij zo speciaal verlegen was, nee, maar wel geschrokken, en hij reageerde traag als hij schrok. Hij had fronsend wat gemompeld maar opgekeken bij de volgende vraag van de jongen. ''Licht het aan mij, of hoor je hier niet thuis?'' had hij gevraagd. "Misschien ligt het inderdaad wel aan jou", reageerde hij, maar wist dat het geen nut had om zo te doen. De ander had toch al lang gezien dat hij niet zeker van zijn stuk was. "Nee, je hebt gelijk, ik hoor hier niet thuis", vervolgende Legend. "Maar zoals ik al zei, ik hoorde een piano en dat bracht mij hier, het spijt me zeer dat ik je gestoord heb." Hij viel weer even stil. ''Waarom verontschuldig je jezelf maar liefst twee keer terwijl je al doorhebt dat het geen effect heeft? Voel je je er werkelijk zo schuldig over? Of vind je dat ik het werkelijk verdien?'' Legend opende zijn mond om antwoord te geven maar sloot zijn mond weer. Hij wist niet wat te zeggen zonder als een complete idioot over te komen, dus hield hij zijn mond maar gewoon gesloten, dat was het beste voor iedereen. ''Ah, dus de piano is de honing en je bent alsnog een bij. Of de piano is de min-pool en jij de plus pool, zoals bij magneten?'' vroeg de jongen. Wel, zo kon je het natuurlijk stellen, maar dan kwam Legend nog steeds een beetje als de sukkel over, dus hij haalde zijn schouders gewoon wat op. De jongeman had helemaal gelijk maar hij ging het niet toegeven. Hij voelde zich al dom genoeg doordat hij zich amper een houding kon geven. ''Dus ik begrijp dat je van piano muziek houdt?'' Hij wist niet of hij hem serieus mocht nemen en of het hem werkelijk interesseerde, maar omdat hij moe werd van al het nadenken sloot hij zijn ogen een tel en liet hij zijn voornemens weggaan. Herstarten. Zo iets was het. Hij opende zijn ogen weer en knikte. "Ja, inderdaad", antwoorde hij op de vraag.

''Relax, ik heb honger maar ik ga je niet opeten'', hoorde hij de kerel zeggen. Legend, die zijn ogen weer door de homeroom heen had laten gaan, keek een beetje twijfelend naar de pianist. Het léék wel alsof hij hem op zou eten als hij niet op zijn woorden zou letten. ''Niet helemaal zoals je verwacht had, niet waar?'' Legend moest lachen, al was het meer een gelachte 'eh' dan een echte lach. Dat had hij goed gezien. Het was helemaal niet gegaan zoals verwacht. "Zo kan je het wel stellen ja", reageerde hij. "Om niet te zeggen dat het helemaal anders ging."
''Je naam?'' De wood magician wreef even over z'n nek en keek weer een beetje twijfelend richting de ander, die zijn hoofd schuin hield. ''Ik ben Night, interessant je te ontmoeten.'' Hij glimlachte zelfs. Hij had geen idee meer wat hij nu van deze Night moest denken. "Legend, en insgelijks." Hij ontspande een beetje en keek naar Night die naar de piano toe draaide en er een knikte naar gaf. ''Kun je spelen?'' "Een beetje, maar niet zoals jij." Hij had een paar dingen geleerd, en hij kon wel een paar stukken spelen, maar niet zo'n ingewikkelde stukken. Zijn tante had liefst niet dat hij haar piano aanraakte en veel oefenen had hij niet gedaan de afgelopen jaren.

"Stoort het je dat ik hier niet thuis hoor dan?" vroeg hij toen. Als antwoord kreeg hij geschud van Nights hoofd. ''Nee, niet bepaald. Mijn reactie was dezelfde geweest als je een Shadraan was gebleken.'' Dat was toch al iets, het was allemaal niet zo persoonlijk als Legend gedacht had het eerste moment. "Anderen mensen zouden euforisch zijn over het feit dat ze gecomplimenteerd werden op hun muziekspel. Maar jij duidelijk niet." Hij wreef een lok haar uit zijn gezicht en ging op een stoel zitten. De jongen prevelde wat bij zichzelf, en Legend kon maar de helft van de zin opvangen. Iets van anders zijn dan de meesten. Gelukkig sprak Night vervolgens hoorbaar verder. ''Je zou me origineel, limited edition of iemand met een mutatie kunnen noemen maar uiteindelijk ben ik gewoon mezelf.'' Legend schoof zijn onderlip enkele milimeters vooruit en knikte kort, licht schokkend met zijn schouders, om te zeggen dat hij daar oké mee was. "Jammer, ik dacht dat het leuk zou zijn om iemand tegen te komen op deze school die klassieke muziek verkoos en kon spelen." Hij keek naar de kerel. ''En wie zegt dat je die niet gevonden hebt?'' vroeg die, waardoor Legend even uit de lucht viel. Hij beet op de punt van zijn tong en keek even nadenkend. Het was wel een logische vraag. "Hmm," zei hij, nog een beetje nadenkend, "Niemand zegt dat ik die niet gevonden heb, maar wie zegt dat ik die wel gevonden?" kaatste hij een vraag terug, proberen het als een normale vraag te doen klinken zodat Night er geen belediging of excuus voor... Wat dan ook van kon maken. Hij klonk net zo nieuwsgierig als de ander geklonken had. Als dit Nights vriendelijke kant was dan vond hij dat wel oké. Hij bracht hem nog steeds in verwarring met zijn vraag maar het was al beter dan afgekat worden voor het luisteren naar muziek, niet? Hij nam de kerel voor hem nog een keer in zich op en probeerde toch weer een oordeel over hem te vellen. Hij vond dat erg van zichzelf. Waarom wou hij altijd oordelen over mensen voor hij ook maar enig idee had wat voor persoon hij of zij was? En op hulp van 'vertrouw op je eerste gevoel' moest je ook niet rekenen, want die hulp was meestal mis. Als hij op zijn eerste gevoel moest vertrouwen zou hij met niemand omgaan. Dan zou hij al zo veel mensen verkeerd ingeschat hebben. Misschien was dat hetzelfde met deze persoon. Wie weet was dit een heel erg vriendelijk persoon als je hem beter leerde kennen. Iemand met wie je kon lachen, iemand die heel erg gezellig was. Zo leek het niet, maar dan was je weer aan het oordelen zonder wat te weten. Mensen waren moeilijk. Legend leunde weer een beetje naar voor en voelde een pijn in zijn onderrug steken. Hij schonk er echter niet erg veel aandacht aan. "Vertel jij het me maar", zei hij toen en trok zijn mondhoeken kort op in een glimlachje voor hij van de stoel opstond en die achter zich liet. Hij liep naar de piano toe en bleef er bij staan. Zonder het echt te willen verscheen er opnieuw een glimlach op zijn gezicht. Schubert's Fantasia en dit instrument deden hem weer terugdenken aan de goede tijden op Nova, voordat hij tijdelijk weer naar zijn vader gegaan was in dat stoffig, grijs, liefdeloos huis. Een rilling trok van zijn nek naar zijn onderrug en de glimlach smolt ook weg als sneeuw voor de zon. Hij zou nog eens bij zijn vader moeten gaan checken, die man kennende had hij zich misschien doodgezopen en lag hij daar maar wat. Geen leuke gedachte, maar de kans zat er wel in. Na zeventien jaar had hij Legend nog steeds niet vergeven. Haast lachwekkend. Hij wreef met zijn hand over de bovenkant van de piano, waar Nights spullen gelegen hadden voor hij ze opgeruimd had, en keek toen terug richting de jongen, wachtend of die antwoord zou geven of niet, of wat zijn reactie zou zijn.

I WONDER WHY? DO YOU LISTEN TO ME?

THANKS TO LOUIS AT ATF!

'Misschien wilde hij wel helemaal niet gevonden worden', is de laatste gedachte die bij Night opdoemt terwijl zijn wijsvinger over de piano heen strijkt. Wat een waarheid, wat een onbetwistbare waarheid die hij weigert te accepteren en op dit moment al probeert te vergeten. Dingen over jezelf realiseren is goed, het leert je je krachten en zwaktes, maar soms ben je beter af zonder deze realisaties. Night grijnst om zijn eigen onbenulligheid. De laatste tijd scheen hij veel van dit soort realisaties te krijgen, ze gaven hem zowel inzicht over zichzelf als dat ze hem beangstigden. Was zijn persona aan het veranderen? Was dat überhaupt nog mogelijk? Night had zijn leven altijd als een donkere tunnel gezien, met hier en daar wat lichtgaten om adem te halen voor hij weer in het donker werd getrokken, alsof hij verdronk. Altijd wanneer hij dacht dat er een einde aan de tunnel kwam leek het alsof de tunnel beefde, instortte en hij uiteindelijk een verdieping naar beneden zakte, nog dichterbij de hel, en in een mist belandde van nog intensere duisternis. Zat er dan een witte zwaan onder die dikke zwarte veren van de raaf? Zou hij ooit met wit spelen in plaats van met zwart? Zijn wijsvinger is intussen gestopt, en zonder dat Night het door heeft staart hij er langer naar dan normaal is; piekerend over deze realisatie en levensvragen. Hoe het ook zij, deze jongen had hem gevonden, terwijl zijn intentie was om onzichtbaar te zijn. Night was er zeker van dat het zijn muziek was die deze jongen had getrokken. Muziek was als de melodie, de strijkers, de eerste viool terwijl Night zelf meer de akkoorden was, de begeleiding maar zelf altijd meer op de achtergrond; verstopt.

Voordat het té duidelijk zou worden dat Night een zwak moment had, forceert hij zijn gele kijkers van de piano af en richt hij ze... waar dan ook. De jongen bleek een passief moment te kennen, hij was stil, voor Night's gevoel iets té stil. Night wist dat hij met zijn woorden een heel eind kon komen, wist dat hij mensen van hun stokje kon lullen, maar de stilte en het 'ik-weet-me-nu-even-geen-houding-te-geven' moment bleef altijd een beetje irritant. 'Ja, ik ben geweldig met woorden, ja, ik weet het je weet niet wat je moet zeggen en ja ik snap dat je nu weg wilt.' De eerste twee stappen hadden we volgens Night al gehad, de derde stap blijft overigens langer uit dan hij verwacht had, dan in de regels stond, dan volgens het plan was. Natuurlijk was dit nu precies de reden waarom hij roodhaartje tegenover hem nu zo interessant vond. Hij was anders, net als Night -alleen zonder rot persona- en wonder boven wonder, wilde Night deze jongen een kans geven. Wellicht was het daar al te laat voor en dat was dan misschien een béétje jammer, maar Night zou er niet minder om slapen. Vrienden worden met Night ging niet zomaar, en zelfs als je dat zeldzame stadium bereikt had was er regelmatig nog wat tegengas. Wacht even, rewind. Had hij daadwerkelijk even het v-woord gebruikt in zijn gedachten? Was dat een mogelijkheid? Night onderzoekt de jongen met rode haren nog een keer, ditmaal iets meer intens. Vreemd, concludeert hij, dit gevoel was nieuw en vreemd. Sinds wanneer was hij zo zwak? De jongen, diens naam hij intussen nog steeds niet weet, haalt enkele malen zijn schouders op maar zegt geen woord. Deze kleine beweging waar hij normaal als een tijger op zou happen, gaat nu compleet langs hem heen aangezien zijn ogen afwezig naar diens schoenen staren. En nee, er was niets speciaals aan zijn schoenen, het was meer dat hij zijn blik érgens op moest richten en dit was de meest comfortabele keuze die er was.

Enkele woorden die uit zijn mond komen duiden aan dat de jongen de tweede stap overleefd had. Ja, hij hield van piano muziek. Niet geheel verrassend aangezien hij daarvoor was gekomen, zoals hij hem intussen al twee keer verteld had, duh. ''Al sinds jongs af aan?'' vraagt Night hem haast áárdig hoewel het meer klonk alsof Night hem ondervroeg als wat anders. ''Waarom, voel je je aangetrokken tot piano muziek?'' vraagt hij oprecht geïnteresseerd. Night zat ergens in zijn spelletje, en aan de andere kant was hij bezig met iets waar hij lang niet meer mee bezig was geweest. Het was alsof een stoffig hoekje in een van de uithoeken van zijn brein beetje bij beetje opgeschoond werd, een hoek betiteld: 'hoe ben je oprecht vriendelijk?' Night's gelige ogen lichten op wanneer er een soort lach uit de jongen zijn mond vliegt en vreemd genoeg kruipen ook Night's mondhoeken automatisch omhoog. ''Vertel, wat had je dan wél verwacht?'' vraagt Night, nu lichtjes met zijn rug tegen de piano leunend. Night wil zijn armen net over elkaar heen slaan wanneer hij op een idee komt; ''DANKJE! Oh, je wil niet weten hoe lang ik gewacht heb op een compliment zoals deze.'' acteert Night op een overdreven manier, een hoog stemmetje en een over the top blij gezicht. ''Of,'' zegt hij weer op zijn normale toon. ''W-wat? Ik ben slecht. Waar heb je het over?'' zegt Night wedermaal geacteerd met een zielig stemmetje, zijn stem rillerig. ''Zit ik er ver naast?'' vraagt Night nu weer serieus, de jongen recht aankijkend met zijn gele kijkers. Night grinnikt, soms amuseerde hij zichzelf meer dan hij voor mogelijk hield. Nu slaat Night wel zijn armen over elkaar heen, hem vanaf de plek bij de piano in de gaten houdend.

Een naam. Hij had een naam op succesvolle wijze verkregen. Legend. Het was misschien niet de meest gebruikelijke naam, maar dat kon je over zijn eigen ook zeggen. ''Legend.'' zei Night kort, de naam testend met zijn tong en lippen waarna hij grijnst. Legend -god wat was het raar om deze naam nu te gebruiken voor roodhaartje in zijn gedachten- vertrouwde Night duidelijk voor geen meter. Was dat raar? Nee. Night vroeg ook niet om vertrouwen, sterker nog, hij vroeg even helemaal nergens voor van de jongen. Legend's antwoord doet Night's hoofd kantelen, waarop hij grimast. ''Laat zien, of beter, laat horen.'' zegt Night met een hint van uitdaging in zijn ogen. Night verplaatst zich naar de andere kant van de kamer, zijn armen daar weer over elkaar slaand. Misschien voelde de jongen zich zo minder bedreigt, en was de piano nu een 'veilige' zone geworden. Ergens had de jongen geen keuze, Night wilde dat de jongen zou spelen. Zou hij weigeren dan zou Night onmiddelijk alle vriendelijkheden aan de kant schuiven en weglopen. Goodbye, Sayonara en tot nooit. Maar nee, Night was er van overtuigt dat de jongen zou spelen voor hem. Night houdt zijn handen nog een keer onschuldig omhoog. ''Ik zal niet té kritisch zijn.'' zegt hij met een engelachtig gezicht, hoewel niet heel overtuigend tegen Legend. ''Kies een stuk of een melodie waar je je prettig bij voelt.'' zegt Night neutraal. Hoe beter iemand leren kennen dan door diens muziek? Mensen die zeggen dat elk stuk gespeeld door jan en alleman hetzelfde klinkt, zijn toon doof en kiezen er duidelijk voor om door het leven te gaan met oogkleppen op.

Bij Night's uitdagende vraag, kijkt hij -licht gespannen om eerlijk te zijn- toe naar hoe deze Legend de zaak aan het overdenken is. Uiteindelijk krijgt Night een vraag terug. ''Niet erg beleefd om een vraag met een vraag te beantwoorden, maar touche Legend.'' zegt hij grijnzend en het daarbij latend. Night was niet dom genoeg om zichzelf te benoemen tot dat prototype waarna de jongen op zoek was, zo snel was hij niet gevangen. Wanneer Legend daarna zijn vraag toch schijnt te benadrukken, zend Night hem een verwonderde blik. Waarna zijn mondhoeken vervaarlijk omhoog kruipen: ''Zou je het willen?'' Night kijkt hem langer aan dan nodig is voor hij terugvalt in zijn 'vriendelijke' gedrag. ''Je mag denken van me wat je wil, Legend. Dat doe ik ook over jou.'' zegt hij simplistisch en oprecht. ''Ik ben meningen wel gewend.'' zegt hij met een veel betekende glimlach. Night bijt op zijn onderlip en zijn geelachtige ogen vestigt hij weer op Legend's schoenen. Hij was in dubio, hoewel dat woord het probleem een beetje tekort deed. Zou het kunnen zijn dat hij zich even geen houding wist te geven omdat hij van plan was om iets te doen wat hij normaal nooit zou doen? Night zucht, rolt zijn ogen door zijn kassen en balt zijn vasten. ''Dankjewel voor eerder...'' mompelt hij een beetje gegeneerd, wegkijkend van Legend. Het kwam er misschien wat zacht uit, en misschien had Legend het niet gehoord, maar tegelijkertijd was Night het absoluut niet van plan om te herhalen. Night is niet gecodeerd voor vriendelijke opmerkingen noch voor vriendschappen. Nee, hij is een robot gemaakt voor cynische en vreselijke opmerkingen. Hij zat in een tunnel weet je nog, een waar het duister steeds geconcentreerder werd, met weinig 'luchtgaten'. Zou het zijn dat de ontmoeting met Legend slechts een van die luchtgaten was? Die gedachte geeft hem een vreemd gevoel, een gevoel wat hij snel weer wegstopt en hij zich uiteindelijk weer verschuilt achter zijn neutraal/passief-agressieve houding. Night ploft zijn schoudertas op de grond, en niet zonder herrie. Nee, hij wilde deze Legend laten weten dat hij nog even zou blijven hangen. Hij stond niet langer te popelen om weg te gaan, maar tegelijkertijd hield hij zijn tas binnen handbereik zodat hij ook weer zo weg zou kunnen zijn. Voor nu was Legend nog een interessant spelletje, een die hij voor zichzelf wilde hebben. Voor hem alleen. ''Nou, waar blijft mijn pianospel?'' vraagt hij ongeduldig, zijn hoofd gekanteld.

[Idk. Pomme heeft besloten dat ze wil proberen om Night vrienden te geven en vind Legend op de een of andere manier een goede kandidaat. Congratulations! You won a Night ~]

I'M TRYING TO SLEEP BUT I CAN'T

Hij vertelde dat hij ook piano speelde, maar niet zo goed als Night dat kon. Nee, zo goed kon hij helemaal niet spelen, jammer genoeg. Hij wou van wel, hij wou dat hij ook van die prachtige, klassieke stukken kon spelen, maar dan zou hij nog lang - en goed - mogen oefenen. ''Al sinds jongs af aan?'' werd hem gevraagd. ''Waarom, voel je je aangetrokken tot piano muziek?'' De switch naar het geïnteresseerde zorgde er toch nog steeds voor dat Legend een beetje in de war was, maar hij deed nu wel zijn best dat niet te doen blijken. Hij wou niet als een complete idioot overkomen, al was het daar nu al te laat voor. "Ja, al zo lang ik me kan herinneren, en waarom piano muziek? Waarom niet is de vraag", reageerde hij en lachte een tel. Gauw hield hij daar weer mee op omdat hij wist dat dat niet echt een antwoord was op de vraag. "Wel, omdat het om te beginnen gewoon een mooi instrument is, én het klinkt mooi, én je kan er zo veel mee."

Het was hem niet ontgaan dat ook Night licht geglimlacht had toen Legend zei dat het anders verlopen was dan hij verwacht had. ''Vertel, wat had je dan wél verwacht?'' De jongen met de rode haren wou zijn schouders ophalen, maar merkte dat de ander nog verder ging spreken, dus liet hij dat achterwege. ''DANKJE! Oh, je wil niet weten hoe lang ik gewacht heb op een compliment zoals deze.'' Legend schoot in de lach om de vrolijkheid en het toneel. 'Of'', ging de jongeman verder, terug normaal klinkend. ''W-wat? Ik ben slecht. Waar heb je het over?'' Het acteren was terug, een zielige stem in plaats van de vrolijke deze keer. ''Zit ik er ver naast?'' Legend schudde zijn hoofd lichtjes. "Niet zo ver, ik had eerder gewoon een 'wel bedankt' verwacht, en dan niets, zodat ik verder gelopen zou zijn richting mijn eigen etage en dat jij verder gegaan zou kunnen zijn met wat je dan ook bezig was."

Night herhaalde de naam van de roodharige jongen, waarachter een grijns kwam. Als Legend Night's gedachten had kunnen lezen, dan had hij geknikt. Hij vertrouwde hem inderdaad voor geen meter, maar dat was ook haast niet te doen met iemand die zo gemakkelijk wisselde tussen doen. Plus de grijns, wat betekende de grijns? Betekende die dat hij de naam dom vond? Dat ie h'm oké vond? Of misschien vind hij gewoon niets. Misschien daarom de grijns.
''Laat zien, of beter, laat horen.'' Deze deed hem even slikken. Het was zo lang geleden ondertussen. Zou het hem nog lukken? ''Ik zal niet té kritisch zijn.'' Hij wierp een blik op Night en trok een halve glimlach. ''Kies een stuk of een melodie waar je je prettig bij voelt.'' Dat was - weer eens - makkelijk gezegd maar moeilijker gedaan. Hij zou piano spelen voor Night, maar pas nadat hij de vraag had beantwoord die Legend teruggesteld had op de vraag van de jongen zelf. ''Niet erg beleefd om een vraag met een vraag te beantwoorden, maar touche Legend.'' Er verscheen ook een mengeling tussen een glimlach en een grijns. Hij had zijn stoel weggezet en was bij de piano gaan staan. ''Zou je het willen?'' Hij keek naar Night, die hem ook aan aan het kijken was. Door het lange oogcontact ging hij zich weer ongemakkelijk voelen. Gelukkig ging Night verder voor de roodharige jongen antwoord kon geven. ''Je mag denken van me wat je wil, Legend. Dat doe ik ook over jou.'' Hij knikte om de zin. Fair enough. ''Ik ben meningen wel gewend.'' Hij beantwoorde de glimlach, en keek vervolgens weer weg. Daardoor zag hij niet dat Night ook wegkeek, en Legend was nooit goed geweest met weten of hij bekeken werd of niet, dus hij had geen flauw idee of de jongen met de donkeren haren nu wel of niet nog naar hem keek. ''Dankjewel voor eerder...'' Door die woorden keek hij verbaasd weer naar de jongeman, maar knikte er enkel om en zei niets. Hij wist niet wat te zeggen. Hij was bang dat hij wat verkeerd zou zeggen. Waarom was hij er zelfs bang voor? Hij bleef in stilte staan, zelfs nadat de persoon met de sjaal zijn tas op de grond neer zette. ''Nou, waar blijft mijn pianospel?'' Legend trekt zijn schouders recht en knikt. "Juist", zegt hij terwijl hij op de kruk achter de piano plaatsnam en zijn vingers op de toetsen legden. Juist, zei hij wel, maar hij was vreselijk bang dat hij dit helemaal zou verpesten. Hij had al lang geen piano meer gespeeld. Welk stuk had zijn tante hem weer geleerd? Hij had er zo lang op moeten oefenen. De jongeman haalde éénhand van de toetsen af om wat plukken haar achter zijn linkeroor te strijken maar legde vervolgens zijn hand weer neer. Comptine D'un Autre été L'après-midi. Die had hij geleerd, en die kon hij nog wel. Misschien niet foutloos, maar hij kon het wel nog, hoopte hij. Na een keer diep ingeademd te hebben begon hij te spelen. Voorzichtig. Hij wou niet te hard op de toetsen drukken. Hij wou niet dat het te luid klonk. Hij wou niet dat de kleine foutjes die zijn vingers maakten te fel opvielen doordat het geluid de hele ruimte vulde. Het moeilijkste bleef natuurlijk dat zijn handen twee verschillende stukjes moesten spelen. Het bracht hem ontzettend in de war en hij wist dat als hij er te veel aandacht aan ging schenken, dat hij mis ging spelen. Dat voelde hij. Hij trok een gezicht alsof iemand een mes in zijn rug stak toen hij de verkeerde toets aansloeg. Het klonk vreselijk. Hij haatte het als dat gebeurde. Dan klonk het net alsof de Duivel goededag kwam zeggen in een moment van rust en vrede. Het klonk vreselijk. Ook al was het maar één noot, het leek altijd alles totaal te verpesten. De roodharige jongen deed alsof hij er niets van merkte en drukte het puntje van zijn tong tegen de binnenkant van zijn lippen. Hij zou er op bijten als hij zijn tong tussen zijn tanden door stak, ook dat wist hij. Dat wou hij liever niet. Hij sloot zijn ogen voor kort terwijl hij verder speelde. Terugdenken aan Nova was een beetje vreemd, als hij er bij nadacht. Het was terugdenken aan Alis. Ze zou hem hier moeten zien zitten. De vrouw zou hem bestraffend aankijken tot hij ophield met spelen, en dan zou ze boos zijn om de verkeerde noot, om hem vervolgens te zeggen dat het goed klonk en dat hij het foutloos zou kunnen als hij goed genoeg zijn best deed. De lokken die hij achter zijn oor gestreken had besloot wel dat ze daar niet wouden blijven. Ze waren weer los gekomen en ze deinden mee met de bewegingen die zijn schouders, nek en hoofd maakten terwijl hij de rest tot een goed einde probeerde te brengen. Comptine D'un Autre été L'après-midi door Yann Tiersen. Hij hield ontzettend veel van het stuk. Daarom was hij ook teleurgesteld in zichzelf toen hij de klanken uit liet galmen en zijn vingers stil liet liggen op de toetsen. Hij had vrolijk willen zijn over het feit dat het hem nog steeds lukte. Jammer. Zeer jammer. Hij bleef naar zijn vingers kijken, maar na zo'n tien seconden keek hij op naar Night. "Ik kon dit zo veel beter, vroeger", zei hij. Of het een excuus was of een mededeling, hij wist het zelf niet. Hij had echt niet veel mis gespeeld, maar voor hem had het verschrikkelijk slecht geklonken. Ja, hij voelde het opspelen. Zijn minderwaardigheidscomplex probeerde een beetje de overhand te nemen. Hij was minderwaardig aan Night. Op zo veel verschillende vlakken. Night speelde beter. Night was een interessanter persoon. Night had geen lelijk uiterlijk. Night wist waar hij mee bezig was. En waar was Legend mee bezig? Hij had geen flauw idee. Het huilen stond hem nader dan het lachen, al was hij niet echt van plan te gaan huilen, natuurlijk. 'Hij vertelde dat hij ook piano speelde, maar niet zo goed als Night dat kon' was de eerste zin van deze post, en Legend had mooi bewezen dat dat zo was. "Sorry." Wat een stomme sorry. Een vreselijk stomme sorry. Hij excuseerde zich voor zijn 'talent'. Hij haalde zijn handen van de piano af en beet op zijn lip. Fantastisch gewoon, dit.

OOC: God, Pom, ik hoop dat je er wat mee kan ;________;

WHEN YOU ALL HAVE GUNS FOR HANDS

THANKS TO LOUIS AT ATF!

PROFILE MAGICIAN

» The girl of Fantasia [open]
» It goes like this, the fourth, the fifth. The minor fall, the major lift || Master Geralt
» Legend Raven
» Breakfast time! [&Legend]
» ★ Treasure Room ★ [Legend]

Schubert's Fantasia in F minor. [Legend]

Schubert's Fantasia in F minor. [Legend]

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen