Fijn ze was nu al verdwaald eerste dag op deze school en nu al verdwaald en waar nog gewoon op deze intens donkere afdeling. Licht borrelde de angst op om alleen hier te moeten lopen, omdraaien en naar de trap dan maar? Nee! Ze moest op de tweede verdieping zijn, dit was de tweede verdieping toch? Haar ademhaling versnelde langzaam aan steeds meer, sneller, sneller! Ze keek angstig om zich heen, Nee terug gaan was een beter oplossing dan verderlopen. Als dit de gang was waar ze dagelijks doorheen moest om naar school te gaan zou ze snel terug gaan naar Nova. Ze stapte angstig achteruit en keek met een gespannen blik om zich heen terwijl ze zich omdraaide en richting de trap rende maar zomaar tegen een meisje opliep. Lange bleke haren en een zuivere huid. Ze keek even verbaast naar het meisje en keek haar aan. ’Uhm, uhm,’ stotterde ze ’Het spijt me! Ik ben verdwaald!’

- Sareth

Nou had Sareth natuurlijk altijd wat te doen. Een doel, een bestemming, een afspraak met iemand of met zichzelf. Haar aanwezigheid op deze afdeling vroeg dan ook niet om een uitleg, het was immers de afdeling waar ze thuishoorde, maar toch, voor de liefhebber: Sareth was op weg terug naar haar kamer omdat ze iets was vergeten. En wel iets heel, heel belangrijks. Haar aansteker. Ze had haar tas, ze had zelfs haar mantel over haar schouders geslagen omdat het inmiddels echt te koud was om zonder enigszins bedekkende kleding het gebouw te verlaten ze droeg zelfs overknee kousen van een dikkere stof om zich te beschermen tegen die verdomde kou. Maar die aansteker, die was ze dus vergeten en zonder dat prachtding zou haar tocht naar buiten weinig zin hebben. Niet dat er niemand was aan wie ze er een kon vragen, maar Sareth was graag een - wanneer het haar uit kwam - zelfstandige meid en zelfstandige dames konden hun eigen peuken brandende houden. Regelmatig rookte ze op haar kamer, uit het raam, maar er waren dagen waarop het schoolterrein een aantrekkelijkere plek leek om eens een lekker potje te kettingroken en vandaag was een van die dagen. Tussen de wijs- en middelvinger van haar linkerhand hield ze de onaangestoken peuk alvast, in haar andere hand hield ze de sleutels naar haar kamer. Haar blik was gericht op de sleutelbos en haar concentratie lag bij het vinden van de juiste sleutel, toen iemand met redelijke vaart op haar in rende. Hoewel Sareth bijzonder getalenteerd was op de hoge gevaartes aan haar voeten, schrok ze zodanig van de onverwachte impact, dat ze haar evenwicht verloor, wankelde op haar hakken en vloekte. De sigaret vloog van schrik uit haar ene hand, de sleutels uit haar andere en uit alle macht probeerde ze zichzelf staande te houden. Wegens het feit dat Sareth meer dan eens - of in principe dagelijks - met een ernstig verstoord evenwichtsorgaan, op dergelijke gevaartes aan haar voeten als momenteel, door het leven ging, speelde ze het klaar om te blijven staan en geërgerd naar het kind terug te kijken. Of wel, Sareth zelf had geen idee dat ze naar een kind keek. Sareth zelf moest, zelfs op haar hakken nog opkijken naar het kind en trok dus niet per direct de discussie dat ze hier te maken het met een kind. Of wel, het kostte haar niet veel tijd om dit wel te doen, want het meisje begon paniekerige excuses uit te kramen. Zodra Sareth zichzelf weer had hervat, verscheen er een geamuseerd glimlachje rond haar lippen. "Verdwaald, meid?" herhaalde Sareth haar op mierzoete toon. "Arm ding." Ze grinnikte en boog zich naar de gevallen voorwerpen. Eerst de sigaret, daarna de sleutels. Sareth kende haar prioriteiten. "Waar moet je zijn, liefje?" Niet dat ze van plan was het kind te helpen, niet actief, in ieder geval, maar ze kon haar toch op zijn minst de goede richting op wijzen? Sareth was de beroerdste niet.